Do schools kill creativity? | Sir Ken Robinson | TED

Translator: Angsumalin Fordham Reviewer: Thanee Chaiwat

สวัสดีครับ เป็นอย่างไรกันบ้าง? เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยครับ? (มีสัมมนาก่อนหน้านี้ -- ผู้แปล)

Good morning. How are you?

(Audience) Good.

It's been great, hasn't it?

ผมน่ะ ประทับใจมากเลย

I've been blown away by the whole thing.

In fact, I'm leaving.

ผมก็เลยจะกลับแล้วล่ะ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

เห็นด้วยไหมครับว่ามีแนวคิดอยู่ 3 รูปแบบ

There have been three themes running through the conference,

ในการสัมนาครั้งนี้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับ

which are relevant to what I want to talk about.

One is the extraordinary evidence of human creativity

สิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึงต่อไป

เรื่องแรกคือ หลักฐานที่มหัศจรรย์เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์

in all of the presentations that we've had

ในการนำเสนอทั้งหมดที่เราได้รับทราบมา

and in all of the people here;

just the variety of it and the range of it.

และในตัวของทุกๆ ท่าน ที่อยู่ ณ ที่นี้ มันช่างหลากหลาย

และกว้างไกลเหลือเกินครับ และเรื่องที่สองก็คือ

The second is that it's put us in a place

where we have no idea what's going to happen

ความคิดสร้างสรรค์ได้นำพวกเราไปสู่ที่แห่งหนึ่ง ที่เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

in terms of the future.

ในอนาคต ไม่รู้เลยจริงๆ

No idea how this may play out.

ว่ามันจะเป็นอย่างไร

I have an interest in education.

ผมมีความสนใจในเรื่องการศึกษา

Actually, what I find is, everybody has an interest in education.

ที่จริงแล้ว ผมพบว่า ทุกๆ คน มีความสนใจในเรื่องของการศึกษา

Don't you?

จริงไหมครับ น่าสนใจนะครับ

I find this very interesting.

สมมติว่าคุณอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ แล้วคุณพูดว่า

If you're at a dinner party, and you say you work in education --

คุณทำงานด้านการศึกษา

actually, you're not often at dinner parties, frankly.

ทั้งที่จริง ถ้าคุณทำงานในแวดวงการศึกษา คุณจะไม่ค่อยได้อยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำบ่อยนักหรอก

(Laughter)

If you work in education, you're not asked.

(หัวเราะ) คือว่าคุณจะไม่ได้รับเชิญตั้งแต่แรกน่ะ

(Laughter)

ประหลาดนะครับ คุณไม่แย้งผมด้วย

And you're never asked back, curiously. That's strange to me.

But if you are, and you say to somebody,

เอาเป็นว่าถ้าคุณได้รับเชิญไปงาน แล้วคุยกับคนอื่นๆ ในงาน

you know, they say, "What do you do?"

เกิดมีคนถามคุณว่า "คุณทำงานอะไร"

and you say you work in education,

แล้วคุณตอบว่า ผมทำงานด้านการศึกษา

you can see the blood run from their face.

คุณจะเห็นว่า หน้าพวกเขาจะซีดลงทันที พวกเค้าจะคิดในใจว่า

They're like, "Oh my God. Why me?"

(Laughter)

โธ่ ซวยจริง ๆ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ค่ำคืนแห่งอิสระภาพของฉันในอาทิตย์นี้ (หัวเราะ)

"My one night out all week."

(Laughter)

But if you ask about their education, they pin you to the wall,

แต่ถ้าคุณถามเกี่ยวกับการศึกษาของพวกเขา

เค้าจะตอบมาเป็นฉากๆ เลยครับ เพราะว่าการศึกษา

because it's one of those things that goes deep with people, am I right?

เป็นเรื่องที่คนยึดถืออย่างลึกซึ้ง จริงไหมครับ?

Like religion and money and other things.

เหมือนกับเรื่องของศาสนา ความร่ำรวย และอีกหลายๆ เรื่อง

So I have a big interest in education, and I think we all do.

ผมมีความสนใจอย่างมากในเรื่องของการศึกษา และผมคิดว่าทุกคนก็คงเหมือนกัน

พวกเราสนใจมัน

We have a huge vested interest in it,

partly because it's education that's meant to take us into this future

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า การศึกษาคือสิ่งที่

จะนำเราไปสู่อนาคตที่เราคาดไม่ถึง

that we can't grasp.

If you think of it,

ลองคิดดูซิครับ เด็กที่เริ่มเข้าโรงเรียนในปีนี้ (2006)

children starting school this year will be retiring in 2065.

จะเกษียณอายุในปี 2065 ไม่มีใครรู้เลยครับ

Nobody has a clue,

despite all the expertise that's been on parade for the past four days,

แม้แต่บรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย ที่มาร่วมในการสัมนาช่วง 4 วันที่ผ่านมา

ไม่รู้เลยครับว่าโลกจะเป็นอย่างไร

what the world will look like in five years' time.

แม้แต่ในอีก 5 ปีข้างหน้า และพวกเรานั่นแหละที่จะต้อง

And yet, we're meant to be educating them for it.

สอนเด็กๆ ให้รับมือกับสิ่งที่จะมาถึง ดังนั้น ผมคิดว่าความยากที่จะคาดเดานั้น

So the unpredictability, I think, is extraordinary.

มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน

And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless,

และแนวคิดสุดท้าย แนวคิดที่สามก็คือ

พวกเราทุกคนเห็นด้วย ใช่ไหมครับว่า

on the really extraordinary capacities that children have --

เด็กๆ มีความสามารถที่วิเศษ

their capacities for innovation.

ความสามารถของพวกเขาในเรื่องของนวัตกรรม ดูจากเด็กหญิงซิรีนาเมื่อคืนนี้ซิครับ เธอเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์จริงๆ

I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she?

ใช่มั้ยครับ ในสิ่งที่เธอสามารถทำได้

Just seeing what she could do.

And she's exceptional, but I think she's not, so to speak,

เธอทำได้เยี่ยมไปเลยครับ แต่ผมก็ยังคิดว่าเธอคงไม่ได้

เก่งไปทั้งหมดในเรื่องของวัยเด็ก

exceptional in the whole of childhood.

แต่สิ่งที่พวกเราได้เห็นคือ คนที่มีความมุ่งมั่นเป็นเลิศ

What you have there is a person of extraordinary dedication

who found a talent.

คือคนที่หาความสามารถเฉพาะตัวของตนเองเจอ ข้อโต้แย้งของผมก็คือ

And my contention is, all kids have tremendous talents,

ผมคิดว่า เด็กทุกคน มีความสามารถเฉพาะตัว

and we squander them, pretty ruthlessly.

แต่พวกเรากลับทำลายมันอย่างน่าเสียดาย

ดังนั้น วันนี้ ผมอยากจะพูดถึง การศึกษา และ

So I want to talk about education,

and I want to talk about creativity.

ความคิดสร้างสรรค์ ความคิดที่ผมต้องการนำเสนอคือ

My contention is that creativity now is as important in education as literacy,

ความคิดสร้างสรรค์นั้นมีความสำคัญ ในด้านการศึกษาพอๆ กับการรู้หนังสือ

และเราควรที่จะให้ความสำคัญ กับมันอย่างเท่าเทียมกัน

and we should treat it with the same status.

(Applause)

(เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ อันที่จริงก็เท่านั้นล่ะครับ

Thank you.

(Applause)

That was it, by the way. Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ (หัวเราะ) เอาล่ะ เหลืออีก 15 นาที

(Laughter)

So, 15 minutes left.

อืม ตอนที่ผมเกิด....ไ่ม่ล่ะ (หัวเราะ)

(Laughter)

"Well, I was born ... "

(Laughter)

เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินเรื่องๆ หนึ่ง ที่ผมชอบที่จะเล่าต่อให้กับคนอื่นๆ ฟัง

I heard a great story recently -- I love telling it --

มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็ก ผู้หญิงอายุ 6 ขวบคนหนึ่งในชั่วโมงศิลปะ

of a little girl who was in a drawing lesson.

She was six, and she was at the back, drawing,

เธอนั่งวาดรูปอยู่หลังห้อง

and the teacher said this girl hardly ever paid attention,

คุณครูของเธอบอกว่า

เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เคยให้ความสนใจในสิ่งใดๆ เลย นอกจากในชั่วโมงศิลปะของวันนี้

and in this drawing lesson, she did.

The teacher was fascinated.

She went over to her, and she said, "What are you drawing?"

คุณครูรู้สึกประหลาดใจมาก จึงเดินเข้าไปหาเด็กน้อย

แล้วถามเธอว่า "หนูกำลังวาดอะไรอยู่จ๊ะ"

And the girl said, "I'm drawing a picture of God."

เด็กน้อยตอบว่า "หนูกำลังวาดรูปพระเจ้าค่ะ"

And the teacher said, "But nobody knows what God looks like."

แล้วคุณครูก็ถามต่อว่า "แต่ว่าไม่มีใครรู้นะจ๊ะว่าพระเจ้าหน้าตาเป็นยังไง"

And the girl said, "They will in a minute."

เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตอบว่า "อีกแป๊บนึงพวกเค้าก็จะรู้แล้วล่ะค่ะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

ตอนที่ลูกชายของผมอายุ 4 ขวบ ในอังกฤษ

When my son was four in England --

อืม อันที่จริงแล้วเขาก็อายุ 4 ขวบ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนแหละครับ (หัวเราะ)

actually, he was four everywhere, to be honest.

ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้ว ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนในปีนั้นเขาก็อายุ 4 ขวบ

(Laughter)

If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year.

He was in the Nativity play. Do you remember the story?

เขาได้ร่วมแสดงในการแสดง เกี่ยวกับวันประสูติของพระเยซู

คุณจำเรื่องราวได้ไหมครับ มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากนะครับ

(Laughter)

No, it was big, it was a big story.

เมล กิ๊บสัน ถึงขั้นทำภาคต่อเลยทีเดียว

Mel Gibson did the sequel, you may have seen it.

(Laughter)

คุณคงเคยได้ชมแล้ว "กำเนิดพระเยซู ภาค 2" เจมส์ ลูกชายของผม ได้เล่นเป็น โจเซฟ

"Nativity II."

But James got the part of Joseph, which we were thrilled about.

ซึ่งพวกเราตื่นเต้นกันมาก

We considered this to be one of the lead parts.

เราถือว่านี่เขาเป็นหนึ่งในนักแสดงนำเลยทีเดียว

We had the place crammed full of agents in T-shirts:

ตอนไปดูเรายกทีมกันใส่เสื้อยืดที่สกรีนว่า

"เจมส์ โรบินสัน เป็น โจเซฟ" (หัวเราะ)

"James Robinson IS Joseph!"

(Laughter)

He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in?

เขาไม่มีบทพูดเลยครับ แต่คุณก็คงรู้ว่าเค้าบทเป็นอย่างไร

ตอนที่กษัตริย์ 3 พระองค์เดินทางมาถึง พวกเขานำของขวัญมาด้วย

They come in bearing gifts, gold, frankincense and myrrh.

ซึ่งได้แก่ ทอง ยางสนที่มีกลิ่นหอม และ น้ำมันหอม

This really happened.

เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงครับ พวกเรานั่งดูอยู่ที่นั่น

We were sitting there, and I think they just went out of sequence,

ผมคิดว่าเกิดการผิดคิวกันเกิดขึ้น

because we talked to the little boy afterward and said,

เพราะว่าเราคุยกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง หลังจากที่ตัวละครเดินเข้ามาบนเวที เราถามเขาว่า

"You OK with that?" They said, "Yeah, why? Was that wrong?"

"หนูว่านี่โอเคมั๊ย" เด็กน้อยตอบว่า "ครับ ทำไมเหรอครับ?" "มีอะไรผิดปกติเหรอครับ"

พวกเขาแค่ยืนสลับที่กัน

They just switched.

The three boys came in, four-year-olds with tea towels on their heads.

อย่างไรก็ตาม เด็กชายสามคนเดินเข้ามาบนเวที

เด็กอายุ 4 ขวบ ที่มีผ้าเช็ดจานวางอยู่บนศีรษะ

แล้วพวกเขาก็วางกล่องของขวัญลง

They put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold."

เด็กชายคนแรกพูดว่า "ข้านำทองมาให้เจ้า"

And the second boy said, "I bring you myrrh."

เด็กชายคนที่สองพูดว่า "ข้านำน้ำมันหอม มาให้เจ้า"

And the third boy said, "Frank sent this."

(Laughter)

แล้วเด็กชายคนสุดท้ายก็พูดว่า "อันนี้แฟรงค์ส่งมา" (หัวเราะ เพราะศัพท์ที่ควรพูดคือ Frankincense)

What these things have in common is that kids will take a chance.

ทั้งสองเรื่องที่ผมเล่ามา มีสิ่งที่เหมือนกันคือ เด็กทุกคนกล้าที่จะลอง

If they don't know, they'll have a go.

ถึงพวกเขาจะไม่รู้ พวกเขาก็จะลองดู

จริงไหมครับ? เด็กไม่กลัวที่จะทำผิดพลาด

Am I right? They're not frightened of being wrong.

เอาล่ะ แต่นี่ผมไม่ได้หมายความว่าการทำผิดพลาด เป็นสิ่งเดียวกันกับการมีความคิดสร้างสรรค์นะครับ

I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative.

What we do know is, if you're not prepared to be wrong,

แต่เราทุกคนทราบว่า

ถ้าหากเราไม่พร้อมยอมรับกับการกระทำที่ผิดพลาด

you'll never come up with anything original --

เราจะไม่มีวันสร้างสรรค์สิ่งที่แปลกใหม่ขึ้นมาได้

if you're not prepared to be wrong.

ถ้าเราไม่พร้อมยอมรับกับการทำผิดพลาด และรู้ไหมครับว่าเมื่อเวลาที่เด็กๆ โตเป็นผู้ใหญ่

And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity.

เด็กส่วนใหญ่สูญเสียความสามารถ ในการยอมรับความผิดพลาด

พวกเขาจะกลายเป็นคน ที่กลัวต่อการทำผิดพลาด

They have become frightened of being wrong.

And we run our companies like this.

คิดดูซิ พวกเราบริหารบริษัทแบบนี้

We stigmatize mistakes.

แบบที่เราทำให้การทำผิดพลาด เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และตอนนี้

And we're now running national education systems

เราก็บริหารระบบการศึกษา แบบที่ยอมรับความผิดพลาดไม่ได้ด้วย

where mistakes are the worst thing you can make.

การทำผิด กลายเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด ที่คุณจะสามารถทำได้

And the result is that we are educating people

ดังนั้น ผลของมันก็คือ เรากำลังให้การศึกษาแก่คน เพื่อให้ละทิ้ง

out of their creative capacities.

ความสามารถในด้านความคิดสร้างสรรค์

Picasso once said this, he said that all children are born artists.

ครั้งหนึ่ง ปิกัสโซ่ (ศิลปินด้านการวาดภาพ) เคยกล่าวไว้ว่า เด็กทุกคนเกิดมาเป็นศิลปิน

The problem is to remain an artist as we grow up.

ปัญหาก็คือ จะทำอย่างไรให้ความเป็นศิลปินนั้น ยังคงอยู่เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่

I believe this passionately, that we don't grow into creativity,

ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า พวกเราไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์ มากขึ้นตามการเจริญเติบโต

we grow out of it.

แต่พวกเรากลับมีลดน้อยลง ตามอายุที่มากขึ้น หรืออาจจะพูดได้ว่า พวกเราได้รับการศึกษาให้มีความถดถอยด้านความคิดสร้างสรรค์

Or rather, we get educated out of it.

มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไรล่ะ?

So why is this?

ผมอาศัยอยู่ที่เมือง Stratford-on-Avon เมื่อ 5 ปีก่อน

I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago.

In fact, we moved from Stratford to Los Angeles.

หลังจากนั้น ครอบครัวเราก็ได้ย้ายย้ายจาก Stratford มาที่ Los Angeles

ลองจินตนาการดูซิครับว่า มันเป็นการเปลี่ยนแปลง จากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดไหน

So you can imagine what a seamless transition this was.

(Laughter)

(หัวเราะ) จริงๆ แล้ว

Actually, we lived in a place called Snitterfield,

พวกเราอยู่ในเมืองที่เรียกว่า Snitterfield

just outside Stratford,

ซึ่งอยู่ในรอบนอกของ Stratford มันเป็นสถานที่ที่

which is where Shakespeare's father was born.

เป็นบ้านเกิดของคุณพ่อของ Shakespeare คุณได้ยินอย่างนี้เกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นรึเปล่า? ผมเป็นนะ

Are you struck by a new thought? I was.

You don't think of Shakespeare having a father, do you?

คุณไม่เคยคิดว่า Shakespeare มีพ่อใช่ไหมครับ

Do you?

จริงไหม คุณคงไม่เคยคิดถึง

Because you don't think of Shakespeare being a child, do you?

Shakespeare ตอนเป็นเด็กใช่ไหมครับ?

Shakespeare being seven?

Shakespeare อายุ 7 ขวบเหรอ? ผมไม่เคยคิดถึงหรอก แต่จริงๆ แล้ว

I never thought of it.

I mean, he was seven at some point.

ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เขาเคยอายุ 7 ขวบ

He was in somebody's English class, wasn't he?

เขาเคยเรียนอยู่ในวิชาภาษาอังกฤษของครูสักคนหนึ่ง ใชไหมครับ? มันจะน่ารำคาญสักแค่ไหนนะ?

(Laughter)

How annoying would that be?

(หัวเราะ) ครูของเขาคงจะเขียนรายงานผลการเรียนว่า "ต้องพยายามมากกว่านี้" หรืออย่างตอนที่พ่อของ Shakespeare ส่งเขาเข้านอน

(Laughter)

"Must try harder."

(Laughter)

Being sent to bed by his dad, to Shakespeare, "Go to bed, now!"

"ไปนอนได้แล้ว"

To William Shakespeare.

"วางดินสอลง

"And put the pencil down!"

แล้วก็หยุดพูดแบบนี้ซะที มันทำให้คนอื่นเค้าสับสนกันไปหมด"

(Laughter)

"And stop speaking like that."

(Laughter)

"It's confusing everybody."

(Laughter)

(หัวเราะ)

Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles,

เอาล่ะครับ กลับมาเข้าเรื่อง ก็คือครอบครัวของผม ย้ายจากเมือง Stratford มาที่ Los Angeles

ที่ผมอยากจะเล่าเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้คือ

and I just want to say a word about the transition.

ลูกชายของผมไม่อยากย้ายมาเลย

Actually, my son didn't want to come.

I've got two kids; he's 21 now, my daughter's 16.

ผมมีลูกสองคนครับ ลูกชายตอนนี้อายุ 21 ส่วนลูกสาวอายุ 16

He didn't want to come to Los Angeles.

เจ้าลูกชายผมเค้าไม่อยากย้ายไป Los Angeles จริงๆ เขาชอบเมืองนี้นะครับ

He loved it, but he had a girlfriend in England.

แต่ว่า ณ ตอนนั้น เขามีแฟนอยู่ในอังกฤษ ชื่อ ซาร่าห์ รักเดียวของเขาเลยล่ะครับ

This was the love of his life, Sarah.

เขารู้จักเธอมาได้ประมาณเดือนนึง

He'd known her for a month.

แต่จะว่าไป อาจจะเรียกได้ว่า พวกเขาเหมือนแต่งงานกันมาแล้วครบ 4 ปี

(Laughter)

Mind you, they'd had their fourth anniversary,

เพราะว่าการคบกับใครได้ 1 เดือนสำหรับเด็กอายุ 16 แล้ว มันเหมือนเป็นระยะเวลายาวนาน

because it's a long time when you're 16.

He was really upset on the plane.

ดังนั้น ลูกชายผมจึงเสียใจมาก ตอนที่อยู่บนเครื่อง

He said, "I'll never find another girl like Sarah."

เขาบอกว่า "ผมคงไ่ม่มีทางเจอผู้หญิงอย่างซาร่าห์อีกแล้ว"

And we were rather pleased about that, frankly --

จริงๆ แล้ว ผมกับภรรยา ดีใจครับที่เป็นแบบนั้น

เพราะว่า ซาร่าห์ คือเหตุผลหลัก ที่เราตัดสินใจย้ายออกจากอังกฤษ

(Laughter)

because she was the main reason we were leaving the country.

(Laughter)

(หัวเราะ)

แต่การย้ายมาอเมริกาทำให้เราฉุกคิดครับ

But something strikes you when you move to America

เมื่อคุณได้ท่องเที่ยวมาแล้วทั่วโลก

and travel around the world:

คุณจะพบว่า ระบบการศึกษา ทุกที่บนโลกนี้ มีการจัดระดับของวิชาต่าง ๆ แบบเดียวกัน

every education system on earth has the same hierarchy of subjects.

ทุกที่เลยครับ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน

Every one. Doesn't matter where you go.

คุณอาจคิดว่ามันน่าจะต่างกัน แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ

You'd think it would be otherwise, but it isn't.

ระดับบนสุดก็คือ คณิตศาสตร์ และ ภาษา

At the top are mathematics and languages, then the humanities.

จากนั้นก็มนุษยศาสตร์ และล่างสุดคือศิลปะ

At the bottom are the arts. Everywhere on earth.

เป็นแบบนี้ทั้งโลกเลยครับ

And in pretty much every system, too, there's a hierarchy within the arts.

และเป็นแบบนี้ในทุกระบบด้วยครับ

นอกจากนี้ข้างในสาขาศิลปะเอง ก็ยังแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ

Art and music are normally given a higher status in schools

ในสถานศึกษา จิตรกรรม และ ดนตรี จะมีสถานะที่สูงกว่า

than drama and dance.

การแสดง และการเต้นรำ ไม่มีระบบการศึกษาใดเลยในโลกนี้

There isn't an education system on the planet

that teaches dance every day to children

ที่เราสอนให้เด็กๆ เต้นรำ ทุกวัน

the way we teach them mathematics.

เหมือนกับที่เราสอนคณิตศาสตร์ ทำไมล่ะครับ

Why?

Why not?

ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนั้น ผมว่าเรื่องนี้สำคัญมากทีเดียว

I think this is rather important.

ใช่ครับ ผมยอมรับว่าความรู้ด้านคณิตศาสตร์นั้นสำคัญ แต่ผมว่าการเต้นก็สำคัญเหมือนกัน

I think math is very important, but so is dance.

Children dance all the time if they're allowed to, we all do.

เด็กๆ เต้นตลอดเวลา ถ้าพวกเขาได้รับอนุญาต

We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting?

พวกเราก็มีร่างกายด้วยกันทั้งนั้นใช่ไหมครับ ผมไม่ได้พลาดอะไรไปใช่ไหม

(Laughter)

(หัวเราะ) จริงๆ นะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

Truthfully, what happens is, as children grow up,

เมื่อเด็กๆ โตขึ้น พวกเราก็ค่อยๆ สอนเด็กเหล่านั้น

we start to educate them progressively from the waist up.

ให้ใช้ความสามารถตั้งแต่เอวขึ้นไป แล้วเราก็เน้นเฉพาะการใช้สมอง

And then we focus on their heads.

และค่อนข้างจะไปทางซีกหนึ่งของสมองด้วย

And slightly to one side.

ถ้าหากคุณเป็นมนุษย์ต่างดาว แล้วได้เข้าไปเยี่ยมชมงานด้านการศึกษา

If you were to visit education as an alien

and say "What's it for, public education?"

เพื่อตอบคำถามว่า "การศึกษา มีไว้เพื่ออะไร?"

I think you'd have to conclude, if you look at the output,

คุณคงจะได้ข้อสรุป จากการพิจารณาจากผลผลิตที่ออกมา

who really succeeds by this,

จากคนที่ได้รับผลประโยชน์จากมัน

who does everything they should,

คนที่ทำในสิ่งที่คิดว่าสมควรทำ

who gets all the brownie points, who are the winners --

คนที่ประสบความสำเร็จ

I think you'd have to conclude the whole purpose of public education

คุณน่าจะได้ข้อสรุปว่า วัตถุประสงค์ของการศึกษา

throughout the world

ของทั้งโลกใบนี้ คือ

is to produce university professors.

การผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย ว่ามั้ยครับ

Isn't it?

They're the people who come out the top.

พวกเขาเหล่านั้นคือ คนที่อยู่อันดับต้นๆ ของการจัดอันดับครับ

And I used to be one, so there.

(Laughter)

ผมก็เคยอยู่ในคนกลุ่มนั้นครับ เป็นยังไงล่ะ (หัวเราะ)

ผมชอบอาจารย์มหาวิทยาลัยนะครับ แต่ผมว่า

And I like university professors,

but, you know, we shouldn't hold them up

เราไม่ควรยกย่องพวกเขา ว่าเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมที่สุด

as the high-water mark of all human achievement.

They're just a form of life.

พวกเขาก็แค่สิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งเท่านั้นครับ

Another form of life.

ที่ค่อนข้างจะมีความช่างคิด ช่างสงสัย

But they're rather curious.

และผมพูดอย่างนี้โดยไม่คิดถึงความชื่นชม ที่มีต่อพวกเขานะครับ

And I say this out of affection for them:

there's something curious about professors.

จากประสบการณ์ที่ผมมี มีบางอย่างน่าสนใจเกี่ยวกับบรรดาศาสตราจารย์เหล่านี้ครับ

In my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads.

ไม่ใ่ช่ทุกคนนะครับ แค่บางคน ที่มีชีวิตอยู่แต่กับความคิดในหัวของตัวเอง

They live up there and slightly to one side.

อยู่อย่างนั้นเลยครับ แล้วค่อนข้างไปทางสมองซีกหนึ่ง

พวกเขาไม่สนใจร่างกายของพวกเขาหรอกครับ

They're disembodied, you know, in a kind of literal way.

They look upon their body as a form of transport for their heads.

พวกเขามองว่าร่างกายนั้น

ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่ทำให้ศีรษะของพวกเขา เคลื่อนที่ไปยังสถานที่ต่างๆ ได้

(Laughter)

Don't they?

It's a way of getting their head to meetings.

(หัวเราะ) ร่างกายก็เป็นแค่สิ่งที่ พาศีรษะของเขาไปประชุม

(Laughter)

ถ้าคุณอยากเห็นหลักฐาน เกี่ยวกับประสบการณ์การละทิ้งร่างกาย

If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way,

ลองไปเข้าร่วมงานสัมนา ของอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยซิครับ

get yourself along to a residential conference of senior academics

บรรดาผู้มีคุณวุฒิทางการศึกษา

and pop into the discotheque on the final night.

ไปงานเต้นรำในคืนสุดท้ายของการสัมนานะครับ

(Laughter)

(หัวเราะ) ณ ที่นั่น คุณจะได้เห็น ชาย หญิง ที่โตแล้ว

And there, you will see it.

Grown men and women writhing uncontrollably, off the beat.

ขยับแข้ง ขยับขา แบบไม่เข้าจังหวะเอาเสียเลยครับ

(Laughter)

อยู่จนงานเลิก แล้วไปเขียนบนความเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะครับ

Waiting until it ends, so they can go home and write a paper about it.

ทีนี้ ระบบการศึกษาของเรา เกิดจากความคิดเกี่ยวกับความสามารถทางวิชาการ

(Laughter)

Our education system is predicated on the idea of academic ability.

แ่ต่มันก็มีเหตุผลจากว่า

And there's a reason.

Around the world, there were no public systems of education,

ระบบนี้ในทั่วโลก ถูกสร้างขึ้นในช่วง

ก่อนศตวรรษที่ 19 ซึ่งตอนนั้น ยังไม่มีระบบการศึกษาสาธารณะเกิดขึ้นเลยครับ

really, before the 19th century.

มันถูกคิดค้นขึ้นมาเพื่อ

They all came into being to meet the needs of industrialism.

ตอบสนองความต้องการในยุค ปฏิวัติอุตสาหกรรม

ดังนั้น อันดับความสำคัญของวิชาต่างๆ ถูกจัดโดยพิจารณาจาก 2 ปัจจัย ได้แก่

So the hierarchy is rooted on two ideas.

Number one, that the most useful subjects for work are at the top.

ปัจจัยแรก วิชาที่มีประโยชน์ กับลักษณะงานที่มีอยู่ในยุคนั้นมากที่สุด

จะถูกจัดไว้สูงสุด ดังนั้นคุณจะได้รับการชี้นำให้ออกห่าง

So you were probably steered benignly away from things at school

จากสิ่งที่คุณชอบ ณ ตอนที่คุณเป็นเด็ก

when you were a kid,

ด้วยเหตุผลที่ว่า

things you liked,

on the grounds you would never get a job doing that.

คุณไม่มีทางทำมาหากินได้ จากวิชาความรู้ที่คุณชอบ จริงรึเปล่าครับ

Is that right?

ไม่ต้องเรียนดนตรีหรอก โตขึ้นจะเป็นนักดนตรีไม่ได้นะ

"Don't do music, you're not going to be a musician;

ไม่ต้องเีรียนศิลปะหรอก โตขึ้นไม่ได้จะเป็นศิลปินเสียหน่อย

don't do art, you won't be an artist."

Benign advice -- now, profoundly mistaken.

คำแนะนำเหล่านี้ ณ ตอนนี้เราพบแล้วว่า เป็นความคิดที่ผิด

The whole world is engulfed in a revolution.

โลกเราตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงการปฏิวัติ

And the second is academic ability,

ถัดมาคือความสามารถในด้านวิชาการ ที่มีผลเป็นอย่างมาก

which has really come to dominate our view of intelligence,

กับมุมมองของพวกเราในเรื่องของสติปัญญา

นั่นเป็นเพราะว่ามหาวิทยาลัยได้ออกแบบ ระบบการศึกษาจากภาพลักษณ์ของตัวมันเอง

because the universities design the system in their image.

ลองนึกดูซิครับว่า

If you think of it,

the whole system of public education around the world is a protracted process

ระบบการศึกษาสาธารณะทุกที่ในโลกนี้ ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการ

ในการเข้าสู่มหาวิทยาลัย

of university entrance.

และผลก็คือ มีหลายคนที่มีพรสวรรค์ มีความสามารถเฉพาะตัว

And the consequence is that many highly talented,

brilliant, creative people think they're not,

เก่ง และมีความสร้างสรรค์ กลับคิดว่าพวกเขาไม่มีความสามารถอะไรเลย

because the thing they were good at at school

เพียงเพราะว่า พวกเขาเรียนไม่เก่ง

ไม่มีใครมองเห็นคุณค่า แล้วกลับถูกมองว่าผิดปกติ

wasn't valued, or was actually stigmatized.

And I think we can't afford to go on that way.

ผมว่า เราไม่ควรปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปนะครับ

In the next 30 years, according to UNESCO,

ด้วยข้อมูลจากองค์กรยูเนสโก ภายใน 30 ปี จากนี้

more people worldwide will be graduating through education

ทั่วโลกจะมีคนจบการศึกษา

than since the beginning of history.

มากกว่าจำนวนคนทั้งหมด ณ จุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์

More people.

จะมีคนจำนวนมากขึ้น

And it's the combination of all the things we've talked about:

แล้วก็มีสิ่งต่างๆ ที่เราได้พูดถึงก่อนหน้านี้

technology and its transformational effect on work,

ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยี และการเปลี่ยนรูปร่างของมัน ที่มีผลต่องาน และลักษณะโครงสร้างของประชากร

and demography and the huge explosion in population.

และจำนวนของประชากรที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

Suddenly, degrees aren't worth anything.

ถึงตอนนั้น การมีปริญญาจะไ่ม่มีความหมายอีกต่อไป จริงไหมครับ

Isn't that true?

ตอนที่ผมเป็นนักศึกษา ตอนนั้นถ้าคุณมีปริญญา คุณก็จะมีงานทำ

When I was a student, if you had a degree, you had a job.

If you didn't have a job, it's because you didn't want one.

แล้วถ้าหากคุณไม่มีงานทำ นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่ต้องการมัน

And I didn't want one, frankly.

แล้วจริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากได้มันหรอกครับ (หัวเราะ)

(Laughter)

แต่คนรุ่นใหม่ที่มีปริญญาตอนนี้

But now kids with degrees are often heading home

to carry on playing video games,

หลายคนกลับไปอยู่บ้าน แล้วยังคงเล่นวีดีโอเกมส์

เพราะคุณต้องมีปริญญาโท เพื่อขยับจากงานเก่าที่ต้องการคนจบปริญญาตรี

because you need an MA where the previous job required a BA,

แล้วตอนนี้คุณก็ต้องมีปริญญาเอก เพื่อให้ได้อีกงานหนึ่ง

and now you need a PhD for the other.

It's a process of academic inflation.

มันเป็นกระบวนการเฟ้อของการศึกษา

And it indicates the whole structure of education is shifting beneath our feet.

และมันชี้ให้เป็นว่าโครงสร้างของการศึกษา

ได้มีการเปลี่ยนแปลงแล้วในช่วงชีวิตของพวกเรา เราจึงจำเป็นต้องคิดใหม่

We need to radically rethink our view of intelligence.

เกี่ยวกับมุมมองของเรา ในเรื่องของสติปัญญา

เรารู้อยู่ 3 อย่างเกี่ยวกับสติปัญญา

We know three things about intelligence.

สิ่งแรกคือมันหลากหลาย เรามองโลกในมุมมองที่หลากหลาย

One, it's diverse.

We think about the world in all the ways that we experience it.

จากสิ่งที่เราได้ประสบ เราคิดจากสิ่งที่เห็น

We think visually, we think in sound, we think kinesthetically.

จากสิ่งที่ได้ยิน จากการลงมือทำ

We think in abstract terms, we think in movement.

เราคิดในแบบที่เป็นนามธรรม เราคิดในการเคลื่อนไหว

Secondly, intelligence is dynamic.

สิ่งที่สองคือ สติปัญญานั้น มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

If you look at the interactions of a human brain,

ถ้าคุณมองการปฏิสัมพันธ์ ในเซลล์ต่างๆ ของสมอง

as we heard yesterday from a number of presentations,

จากที่เราได้ฟังจากหลายการนำเสนอเมื่อวานนี้

intelligence is wonderfully interactive.

สติปัญญาเป็นการปฏิสัมพันธ์ที่มหัศจรรย์

The brain isn't divided into compartments.

สมองของเราไม่ได้ถูกแบ่งออก เป็นชิ้นส่วนต่างๆ

In fact, creativity --

ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ที่ผมนิยามไว้ว่าเป็นกระบวนการ

which I define as the process of having original ideas that have value --

ในการสร้างให้เกิดแนวความคิด ที่เป็นต้นฉบับ ที่มีคุณค่า

more often than not comes about

หลายครั้งมันไม่ได้มาจากการปฏิสัมพันธ์

through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.

ของการมองสิ่งต่างๆ ในรูปแบบที่ต่างกันไป

สมองนั้นถูกออกแบบ

By the way, there's a shaft of nerves that joins the two halves of the brain,

ให้มีการประสานกันของเส้นประสาท ที่ได้หลอมรวมสมองทั้งสองส่วน

called the corpus callosum.

เรียกว่า Corpus Collosum ซึ่งในผู้หญิงนั้นพบว่าจะมีความหนากว่าผู้ชาย

It's thicker in women.

ซึ่งก็เป็นไปตามที่ เฮเลน ได้พูดไว้เมื่อวานนี้

Following off from Helen yesterday,

ผมคิดว่า มันคือเหตุผลว่าทำไมผู้หญิง จึงสามารถทำงานหลายอย่างพร้อมๆ กันได้ดีกว่าผู้ชาย

this is probably why women are better at multitasking.

Because you are, aren't you?

เพราะว่าพวกคุณเก่งกว่าจริงๆ ใช่มั้ย

There's a raft of research, but I know it from my personal life.

มีงานวิจัยสนับสนุนความคิดนี้มากมายเลยครับ แต่ผมรู้ได้จากชีวิตของผมเอง

If my wife is cooking a meal at home, which is not often ...

ถ้าหากภรรยาของผมทำอาหารที่บ้าน

โชคดีครับที่เธอไม่ได้ทำมันบ่อยนัก (หัวเราะ)

thankfully.

(Laughter)

เธอทำอาหารบางจานอร่อยนะครับ

No, she's good at some things.

เอาเป็นว่า ถ้าภรรยาผมทำอาหาร

But if she's cooking, she's dealing with people on the phone,

เธอสามารถคุยโทรศัพท์

she's talking to the kids, she's painting the ceiling --

คุยกับลูกๆ พร้อมกับทาสีผนังไปด้วย

(Laughter)

ให้ผ่าตัดหัวใจไปด้วยก็ยังได้

she's doing open-heart surgery over here.

If I'm cooking, the door is shut, the kids are out,

แต่ถ้าตอนผมทำอาหาร ประตูครัวจะถูกปิด เด็กๆ จะต้องออกไปข้างนอก

the phone's on the hook,

หูโทรศัพท์ต้องยกออก ถ้าภรรยาผมเข้ามาในครัว ผมจะรำคาญมาก

if she comes in, I get annoyed.

I say, "Terry, please, I'm trying to fry an egg in here."

ผมจะบอกว่า เทอรี่ ได้โปรดเถอะ ขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม ผมกำลังทอดไข่ดาวอยู่นะ

(Laughter)

"Give me a break."

(Laughter)

Actually, do you know that old philosophical thing,

คุณเคยได้ยินคำพูดนี้รึเปล่า

"If a tree falls in a forest, and nobody hears it, did it happen?"

ถ้าต้นไม้ต้นหนึ่งในป่าล้มลง แล้วไม่มีใครได้ยิน

เรายังคิดว่ามันเกิดขึ้นจริงรึเปล่า จำเรื่องต้น Chestnut ต้นนั้นได้ไหมครับ

Remember that old chestnut?

I saw a great T-shirt recently, which said,

เมื่อเร็วๆ นี้ ผมเห็นเสื้อยืดตัวหนึ่งสกรีนคำว่า "ถ้าชายคนหนึ่งบอกความในใจของเขาในป่า

"If a man speaks his mind in a forest, and no woman hears him,

และไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ยิน

is he still wrong?"

เขาจะยังผิดรึเปล่า?" (หัวเราะ)

(Laughter)

And the third thing about intelligence is,

เอาล่ะครับ มาถึงลักษณะที่ 3 ของความฉลาด ซึ่งก็คือ

it's distinct.

มันมีความเป็นแตกต่างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ตอนนี้ผมกำลังเขียนหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง

I'm doing a new book at the moment called "Epiphany,"

ชื่อว่า Epiphany ซึ่งเนื้อหานำมาจาก

which is based on a series of interviews with people

บทสัมภาษณ์บุคคลหลายๆ ท่าน เกี่ยวกับการค้นพบ

about how they discovered their talent.

ความสามารถพิเศษของพวกเขา ผมหลงไหลกับวิธีการที่คนเหล่านั้นก้าวมาถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่

I'm fascinated by how people got to be there.

แนวคิดของหนังสือนี้ มาจากการที่ผมได้พูดคุย

It's really prompted by a conversation I had with a wonderful woman

กับผู้หญิงที่วิเศษคนหนึ่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่

who maybe most people have never heard of, Gillian Lynne.

อาจจะไม่รู้จัก เธอคนนั้นชื่อ จิลเลี่ยน ลินน์ ครับ

คุณเคยได้ยินชื่อเธอมาบ้างรึเปล่า? บางคน ณ ที่นี้รู้จักนะครับ เธอเป็นนักออกแบบท่าเต้นครับ

Have you heard of her? Some have.

She's a choreographer, and everybody knows her work.

ทุกคนจะต้องรู้จักผลงานของเธอ

เธอทำละครเวทีเรื่อง Cats และ Phantom of the Opera ครับ

She did "Cats" and "Phantom of the Opera."

เธอเยี่ยมมากเลย ผมเคยเป็นกรรมการบริหาร ของ Royal Ballet ในประเทศอังกฤษ

She's wonderful.

I used to be on the board of The Royal Ballet, as you can see.

พอจะเดาออกไหมครับ

(Laughter)

เอาล่ะ วันหนึ่งผมกับจิลเลี่ยน ทานอาหารกลางวันด้วยกัน

Gillian and I had lunch one day. I said, "How did you get to be a dancer?"

ผมถามเธอว่า "จิลเลี่ยน คุณมาเป็นนักเต้นได้อย่างไร"

It was interesting.

เธอตอบว่า ตอนที่เธอเป็นนักเรียน

When she was at school, she was really hopeless.

การเรียนของเธอย่ำแย่มาก ตอนนั้นก็ยุค 30s ครับ โรงเรียนของเธอ

And the school, in the '30s, wrote to her parents and said,

ส่งจดหมายถึงพ่อแม่ของเธอ ในนั้นเขียนว่า

"We think Gillian has a learning disorder."

"เราคิดว่าจิลเลี่ยนมีปัญหาในการเรียนรู้" เธอไม่สามารถมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งใดได้

She couldn't concentrate; she was fidgeting.

ผมคิดว่าถ้าเป็นสมัยนี้ เราเรียกอาการนี้ว่า

I think now they'd say she had ADHD.

เธอเป็นโรคสมาธิสั้น ว่าไหมครับ แต่ในยุค 1930s

Wouldn't you?

But this was the 1930s, and ADHD hadn't been invented at this point.

โรคสมาธิสั้นยังไม่ถูกค้นพบ

It wasn't an available condition.

มันก็เลยไม่ได้เป็นอาการ ที่คนจะเลือกเป็นกันได้ (หัวเราะ)

(Laughter)

คนก็เลยไม่ทราบว่า พวกเขาอาจจะมีปัญหาเรื่องนี้

People weren't aware they could have that.

จิลเลี่ยนก็ได้ไปพบผู้เชี่ยวชาญ

(Laughter)

Anyway, she went to see this specialist.

กับคุณแม่ของเธอ

So, this oak-paneled room, and she was there with her mother,

เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่อยู่ด้านหนึ่ง

เธอนั่งทับมือเธอไว้ 20 นาที

and she was led and sat on this chair at the end,

ในระหว่างที่ผู้เชี่ยวชาญคนนี้คุยกับคุณแม่ของเธอ

and she sat on her hands for 20 minutes,

เกี่ยวกับปัญหาของจิลเลี่ยนที่โรงเรียนว่า

while this man talked to her mother

about all the problems Gillian was having at school,

เธอรบกวนเด็กคนอื่นๆ

because she was disturbing people, her homework was always late, and so on.

เธอส่งการบ้านสายเสมอ

เด็กอายุ 8 ขวบ เท่านั้นครับ ในตอนสุดท้าย คุณหมอท่านนี้ก็เดินมานั่งข้างๆ จิลเลี่ยน

Little kid of eight.

In the end, the doctor went and sat next to Gillian and said,

แล้วเขาก็บอกกับจิลเลี่ยนว่า

"I've listened to all these things your mother's told me.

หมอได้ฟังเรื่องต่างๆ ของหนู จากคุณแม่แล้วนะจ๊ะ

หมอต้องขอคุยกับคุณแม่ เป็นการส่วนตัวเสียหน่อย

I need to speak to her privately.

รอพวกเราอยู่ในห้องนี้สักพักนะจ๊ะ เราจะไปไม่นานหรอก

Wait here. We'll be back. We won't be very long,"

and they went and left her.

แล้วคุณหมอกับคุณแม่ของเธอ ก็เดินออกไปจากห้อง

ก่อนที่คุณหมอจะออกไปจากห้อง เขาก็เปิดวิทยุ

But as they went out of the room,

he turned on the radio that was sitting on his desk.

ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

เมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอก คุณหมอก็พูดกับคุณแม่ของจิลเลี่ยนว่า

And when they got out of the room,

คอยยืนดูจิลเลี่ยนอยู่ตรงนี้นะครับ และตั้งแต่เมื่อคุณหมอและคุณแม่ของเธอออกจากห้องไป

he said to her mother, "Just stand and watch her."

And the minute they left the room,

จิลเลี่ยนบอกว่าเธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็เต้นไปตามเสียงเพลง

she was on her feet, moving to the music.

คุณหมอกับคุณแม่ มองเธออยู่จากด้านนอกประมาณ 2-3 นาที

And they watched for a few minutes, and he turned to her mother and said,

คุณหมอก็หันไปบอกกับคุณแม่ของเธอว่า

"Mrs. Lynne, Gillian isn't sick.

คุณนายลินน์ครับ จิลเลี่ยนไม่ได้ป่วยหรอกครับ เธอเป็นนักเต้นต่างหาก

She's a dancer.

ส่งเธอไป โรงเรียนสอนเต้นรำเถอะ

Take her to a dance school."

I said, "What happened?"

ผมถามจิลเลี่ยนว่า แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

She said, "She did. I can't tell you how wonderful it was.

จิลเลี่ยนบอกว่า แม่ส่งฉันไปค่ะ ฉันบรรยายไม่ถูกเลยว่ามันมหัศจรรย์ขนาดไหน

We walked in this room, and it was full of people like me --

เราเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วย

people who couldn't sit still,

คนที่เหมือนๆ กับฉัน คนที่อยู่เฉยๆ ไม่ได้

people who had to move to think."

คนที่ต้องขยับตัวตลอดเวลาเพื่อคิด

Who had to move to think.

ที่นั่นสอนเต้นบัลเล่ต์ แท๊บ แจ๊ส

They did ballet, they did tap, jazz; they did modern; they did contemporary.

การเต้นสมัยใหม่ และแบบร่วมสมัย

เธอได้ไปคัดเลือกตัวที่ Royal Ballet School

She was eventually auditioned for the Royal Ballet School.

แล้วเธอก็ได้เป็นนักเต้นเดี่ยว มีอาชีพวิเศษ

She became a soloist; she had a wonderful career at the Royal Ballet.

ที่คณะ Royal Ballet แล้วเธอก็เรียนจบ

She eventually graduated from the Royal Ballet School,

จาก The Royal Ballet School จากนั้น

เธอก็เปิดบริษัทสอนเต้นรำของตัวเอง ชื่อ The Gillian Lynne Dance Company

founded the Gillian Lynne Dance Company,

met Andrew Lloyd Webber.

เธอได้เจอกับ แอนดรู ลอยด์ เว๊บเบอร์ (ผู้สร้าง Phantom of the Opera) เธอได้ร่วมงานกับเขา และมีส่วนร่วม

She's been responsible for

some of the most successful musical theater productions in history,

กับละครเพลงที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

she's given pleasure to millions,

ในประประวัติศาสตร์ เธอได้ให้ความสุขกับคนนับล้าน

and she's a multimillionaire.

Somebody else might have put her on medication and told her to calm down.

เธอกลายเป็นมหาเศรษฐี

(Applause)

ถ้าเธอไม่ได้เจอคุณหมอคนนั้น เธออาจได้รับยา

แล้วก็บอกให้เธออยู่นิ่งๆ สงบสติอารมณ์

เอาล่ะ ทีนี้ผมคิดว่า (เสียงปรบมือ) มาถึงเรื่องที่

What I think it comes to is this:

Al Gore spoke the other night

อัล กอร์ พูดเมื่อคืนก่อน

about ecology and the revolution that was triggered by Rachel Carson.

เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม และที่ Rachel Carson กล่าวถึงเรื่องของวิวัฒนาการ

ผมเชื่อว่า สิ่งเดียวที่เราสามารถฝากอนาคตของเราไว้ได้คือ

I believe our only hope for the future

is to adopt a new conception of human ecology,

แนวความคิดเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของมนุษย์

เราจะต้องเริ่มต้นในการปรับเปลี่ยนวิธีการคิด

one in which we start to reconstitute our conception

of the richness of human capacity.

เกี่ยวกับสามารถอันมหาศาล ของความสามารถของมนุษย์

Our education system has mined our minds

ระบบการศึกษาของเรา ได้ปลูกฝังความคิดของเราในรูปแบบที่

in the way that we strip-mine the earth for a particular commodity.

เราใช้ทรัพยากรของเรา เพื่อให้ได้มาเพียงผลผลิตบางอย่าง

ที่ในอนาคตจะไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเราได้

And for the future, it won't serve us.

We have to rethink the fundamental principles

เราจะต้องคิดใหม่ เกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานหลัก

on which we're educating our children.

ในการให้การศึกษาแก่ลูกหลานของเรา

There was a wonderful quote by Jonas Salk, who said,

ผมขอยกคำพูดหนึ่งของ Jonas Salk ที่ว่า

"If all the insects were to disappear from the Earth,

ถ้าพวกแมลงทั้งหมดหายไปจากโลกนี้

within 50 years, all life on Earth would end.

ภายใน 50 ปี ทุกชีวิตบนโลกก็จะสิ้นไป

แต่หากมนุษย์หายไปจากโลกนี้

If all human beings disappeared from the Earth,

ภายใน 50 ปี สิ่งมีชีวิตทุกชนิดก็จะขยายเผ่าพันธุ์ได้สมบูรณ์

within 50 years, all forms of life would flourish."

เขาพูดถูกนะครับ

And he's right.

สิ่งที่ TED ส่งเสริม คือของขวัญจากจินตนาการของมนุษย์

What TED celebrates is the gift of the human imagination.

เราจะต้องระวังว่า เราได้ใช้ของขวัญนี้

We have to be careful now that we use this gift wisely,

อย่างรู้ค่า และเราได้ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องราวอย่างที่

and that we avert some of the scenarios that we've talked about.

เราได้พูดถึงกันในวันนี้ และมีเพียงวิธีการเดียว

And the only way we'll do it is by seeing our creative capacities

ที่เราจะทำอย่างนั้นได้ คือการที่เรามองความสามารถในการคิดริเริ่มสร้างสรรค์

for the richness they are

ว่ามันมีมากมายมหาศาล

and seeing our children for the hope that they are.

และมองลูกหลานของเราว่าพวกเขามีสิ่งเหล่านั้น

And our task is to educate their whole being,

และหน้าที่ของเราก็คือสอนพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ เพื่อที่พวกเขาจะสามารถเผชิญกับอนาคตได้

so they can face this future.

By the way -- we may not see this future,

พวกเราอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอนาคตนั้น

but they will.

แต่ลูกหลานของเราจะได้เห็น ดังนั้น มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา

And our job is to help them make something of it.

ที่จะช่วยให้ลูกหลานของเรา อยู่กับอนาคตนั้นได้ ขอบคุณมากครับ

Thank you very much.

(Applause)