Do schools kill creativity? | Sir Ken Robinson | TED

Ken Robinson می گويد مدارس باعث مرگ خلاقيت می شوند.

Translator: Mohammad Keyhani Reviewer: Nina Kaihani

صبح بخير. خوب هستيد؟ اين کنفرانس خيلی عالی بوده مگه نه؟

Good morning. How are you?

(Audience) Good.

It's been great, hasn't it?

واقعاً همه اش من را تکان داده.

I've been blown away by the whole thing.

In fact, I'm leaving.

در واقع، آنقدر تکان خوردم که دارم اينجا را ترک مي کنم. (خنده حضار)

(Laughter)

سه زمينه کلی بوده، مگه نه،

There have been three themes running through the conference,

که در در سرتاسر کنفرانس مطرح بودند، و مرتبط اند

which are relevant to what I want to talk about.

One is the extraordinary evidence of human creativity

با موضوعی که می خواهم درباره اش صحبت کنم

يکی، این شواهد فوق العاده زياد از خلاقيت انسانه

in all of the presentations that we've had

که در تمام ارائه هایی که داشتيم بود.

and in all of the people here;

just the variety of it and the range of it.

و در تمام افراد اينجا. همين تنوع اش.

و گستردگی اش. دوم اينکه

The second is that it's put us in a place

where we have no idea what's going to happen

ما را در موقعیتی قرار داده که هيچ ايده ای نداريم چه اتفاقی قراره بیافته.

in terms of the future.

در مورد آينده. هيچ ايده ای نداريم

No idea how this may play out.

که چی پيش مياد.

I have an interest in education.

من علاقه ای به آموزش و پرورش دارم.

Actually, what I find is, everybody has an interest in education.

البته، چيزی که متوجه شدم اينه که همه بالاخره یک علاقه ای به آموزش و پرورش دارند.

Don't you?

شما نداريد؟ اين واقعاً برايم جالبه.

I find this very interesting.

اگه شما در يه مهمانی شام باشيد، و بگوييد

If you're at a dinner party, and you say you work in education --

که در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد --

actually, you're not often at dinner parties, frankly.

البته، راستش، زياد پيش نمياد در مهمانی شام باشيد اگر در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد.

(Laughter)

If you work in education, you're not asked.

(خنده حضار) دعوت نمي شيد.

(Laughter)

و جالبه که اگه هم دعوت شديد هيچ وقت دوباره دعوت نمی شيد. اين عجيبه برای من.

And you're never asked back, curiously. That's strange to me.

But if you are, and you say to somebody,

ولی اگه دعوت شديد، و به کسي بگيد،

you know, they say, "What do you do?"

مثلاً آنها می پرسند، «کار شما چيه؟»

and you say you work in education,

و شما می گوييد که در زمينه آموزش و پرورش کار می کنيد.

you can see the blood run from their face.

می بينيد که رنگ از صورتشان می پرد! فکر می کنند،

They're like, "Oh my God. Why me?"

(Laughter)

«خدای من! آخه چرا من؟ آن هم در همين يک روزی که در هفته براي تفريح داشتم.» (خنده حضار)

"My one night out all week."

(Laughter)

But if you ask about their education, they pin you to the wall,

اما اگه درباره تحصيلات خودشان از آنها سوال کنيد.

شما را به ديوار می چسبانند. چون يکی از آن چيزهايی است که

because it's one of those things that goes deep with people, am I right?

برای مردم مسئله عميقیه. درست می گم؟

Like religion and money and other things.

مثل مذهب، پول، و چيزهای ديگه.

So I have a big interest in education, and I think we all do.

من اهميت زيادی به آموزش و پرورش می دهم، و فکر می کنم همه ما همينطوريم.

برايمان اهميت عظيمی دارد

We have a huge vested interest in it,

partly because it's education that's meant to take us into this future

تا حدی برای اينکه اين آموزش و پرورش است که قراره

ما را برای اين آينده ای آماده کند که نمی توانيم درکش کنيم.

that we can't grasp.

If you think of it,

اگه بهش فکر کنيد بچه هايی که امسال مدرسه را شروع می کنند

children starting school this year will be retiring in 2065.

در سال 2065 بازنشسته می شوند. هیچ کس روحش هم خبر ندارد --

Nobody has a clue,

despite all the expertise that's been on parade for the past four days,

عليرغم تمام اين تخصصي که اين چهار روز اخير اينجا رژه رفته --

که دنيا چه شکلی خواهد بود

what the world will look like in five years' time.

حتی تا پنج سال ديگه. و با اين حال قراره

And yet, we're meant to be educating them for it.

اين بچه ها را برای آن موقع آماده کنيم. پس اين غير قابل پيش بينی بودن، از نظر من،

So the unpredictability, I think, is extraordinary.

شگفت آوره.

And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless,

و سومين موضوع هم اينکه

با همه اين احوال همه ما روی اين توافق داريم

on the really extraordinary capacities that children have --

که کودکان چه قابليت های خارق العاده ای دارند.

their capacities for innovation.

مثل قابليت های آنها برای نوآوری. مثلاً همين Sirena ديشب شگفت آور بود

I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she?

مگه نه؟ شگفت آور بود که چی کار می تونست بکنه.

Just seeing what she could do.

And she's exceptional, but I think she's not, so to speak,

و البته اون استثناییه، اما به نظر من

از نظر آنچه که کلاً در دوران کودکی ممکنه، استثنا نيست.

exceptional in the whole of childhood.

آنچه اينجا داريم يک انسان با پشتکار خارق العاده ست

What you have there is a person of extraordinary dedication

who found a talent.

که استعدادی يافته. و نظر من اینه که

And my contention is, all kids have tremendous talents,

همه بچه ها دارای استعدادهای فوق العاده اند.

and we squander them, pretty ruthlessly.

و ما آنها را سرکوب می کنيم. به طرز خیلی بی رحمانه ای.

پس می خواهم درباره آموزش و پرورش صحبت کنم و

So I want to talk about education,

and I want to talk about creativity.

می خواهم درباره خلاقيت صحبت کنم. نظر من اينه که

My contention is that creativity now is as important in education as literacy,

امروز خلاقيت به اندازه سواد خواندن و نوشتنن داشتن در آموزش و پرورش مهمه،

و بايد به همان شکل با آن برخورد کرد و به آن جايگاه داد.

and we should treat it with the same status.

(Applause)

(تشويق حضار) ممنونم. همين بود ديگه.

Thank you.

(Applause)

That was it, by the way. Thank you very much.

با تشکر از شما. (خنده حضار) خب، 15 دقيقه هنوز مانده.

(Laughter)

So, 15 minutes left.

خب من متولد سال - نه (خنده حضار)

(Laughter)

"Well, I was born ... "

(Laughter)

من اخيراً يک داستان عالی شنيدم - عاشق تعريف کردنش هستم -

I heard a great story recently -- I love telling it --

درباره يک دختر کوچولو که سر کلاس نقاشی بود. شش سالش بود

of a little girl who was in a drawing lesson.

She was six, and she was at the back, drawing,

و ته کلاس نشسته بود و نقاشی می کشید

and the teacher said this girl hardly ever paid attention,

و معلمش می گفت که این دختر کوچولو به ندرت

به درس توجه می کرد، ولی در اين درس داشت توجه می کرد.

and in this drawing lesson, she did.

The teacher was fascinated.

She went over to her, and she said, "What are you drawing?"

معلم که اين موضوع برايش خيلی جالب بود، رفت بالای سر دخترک

و پرسيد «چی می کشی؟»

And the girl said, "I'm drawing a picture of God."

و دخترک گفت «دارم عکس خدا رو می کشم»

And the teacher said, "But nobody knows what God looks like."

بعد معلم گفت «اما کسی که نمی دونه خدا چه شکليه»

And the girl said, "They will in a minute."

و دخترک جواب داد «تا يک دقيقه ديگه می فهمند چه شکليه»

(Laughter)

(خنده حضار)

وقتی در انگلستان پسرم چهار سالش بود --

When my son was four in England --

البته راستش رو بخواهيد همه جا چهار سالش بود. (خنده حضار)

actually, he was four everywhere, to be honest.

اگر بخواهيم دقيق بگيم، اون سال، هر جا می رفت چهار سالش بود.

(Laughter)

If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year.

He was in the Nativity play. Do you remember the story?

اون در يک نمايش ولادت مسيح نقش داشت.

داستانش خاطرتان هست؟ نه، خيلی نمايش پرطرفداری بود.

(Laughter)

No, it was big, it was a big story.

داستان بزرگي بود، Mel Gibson قسمت بعدی اش را ساخت.

Mel Gibson did the sequel, you may have seen it.

(Laughter)

شايد آن را ديده باشيد «ولادت مسيح 2». اما James نقش يوسف گيرش آمد.

"Nativity II."

But James got the part of Joseph, which we were thrilled about.

که ما از اين موضوع خيلی خوشحال بوديم.

We considered this to be one of the lead parts.

از نظر ما يکی از نقش های اصلی بود.

We had the place crammed full of agents in T-shirts:

ما آنجا را پر از مأمور کرده بوديم که تی شرت های مخصوص بپوشند

که روی آنها نوشته بود «James Robinson واقعاً همان يوسف است!» (خنده حضار)

"James Robinson IS Joseph!"

(Laughter)

He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in?

نقشش خیلی صحبت کردن نداشت، اما آن قسمتش را می دانید

که سه پادشاه وارد می شوند. با هدايایی در دست

They come in bearing gifts, gold, frankincense and myrrh.

آنها طلا، کندر، و مر می آورند.

This really happened.

اين واقعاً اتفاق افتاد. ما آنجا نشسته بوديم.

We were sitting there, and I think they just went out of sequence,

و فکر کنم فقط ترتيبش را اشتباه رفتند

because we talked to the little boy afterward and said,

چون بعدش که از پسرک پرسيديم

"You OK with that?" They said, "Yeah, why? Was that wrong?"

«راضی هستی از اجرات؟» اون جواب داد «آره، چطور، مگه اشتباه کردم؟»

فقط ترتيبش رو عوش کرده بودند، همين.

They just switched.

The three boys came in, four-year-olds with tea towels on their heads.

به هر حال سه تا پسرها وارد صحنه شدند

چهار ساله هايی که دور سرشان حوله پيچيده بودند،

و جعبه هایشان را گذاشتند زمين

They put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold."

پسر اولی گفت «برايتان طلا آورده ام»

And the second boy said, "I bring you myrrh."

پسر دومي گفت «برايتان مر آورده ام»

And the third boy said, "Frank sent this."

(Laughter)

و پسر سومی گفت «اينو Frank فرستاده» (خنده حضار)

What these things have in common is that kids will take a chance.

چيزی که در همه اينها مشترکه اينه که بچه ها شانس خودشان را امتحان می کنند.

If they don't know, they'll have a go.

اگر نمی دانند، يک چیزی امتحان می کنند.

درست نمی گم؟ اونها از اشتباه کردن نمی ترسند.

Am I right? They're not frightened of being wrong.

حالا من نمی خواهم بگم که اشتباه کردن با خلاق بودن يک چيزه.

I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative.

What we do know is, if you're not prepared to be wrong,

اما چيزی که می دانيم اينه که

اگه آماده اشتباه کردن نباشيد،

you'll never come up with anything original --

هيچ وقت هيچ فکر نابی به ذهنتان نمی رسد

if you're not prepared to be wrong.

اگه آماده اشتباه کردن نباشيد. و تا وقتی که بزرگ شده اند،

And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity.

بيشتر بچه ها اين قابليت را از دست داده اند.

تبديل به کسانی شده اند که از اشتباه کردن می ترسند.

They have become frightened of being wrong.

And we run our companies like this.

و در ضمن شرکت هایمان را هم همين شکلی اداره می کنيم.

We stigmatize mistakes.

ما اشتباه را تبديل به گناه می کنيم. و حالا داريم

And we're now running national education systems

سيستم های ملی آموزش و پرورشی را اداره می کنيم که

where mistakes are the worst thing you can make.

در آنها اشتباه کردن بدترين کاریه که می توانيد بکنيد.

And the result is that we are educating people

و نتيجه اش اينه که مردم را پرورش می دهيم که

out of their creative capacities.

از ظرفيت های خلاق خود بیرون بيايند. پيکاسو گفته که

Picasso once said this, he said that all children are born artists.

گفته که همه کودکان هنرمند به دنيا می آیند.

The problem is to remain an artist as we grow up.

مسئله اين است که در حال بزرگ شدن چطور هنرمند بمانيم. من شديداً به اين اعتقاد دارم:

I believe this passionately, that we don't grow into creativity,

که ما به سمت خلاقيت رشد نمی کنيم.

we grow out of it.

بلکه از خلاقيت به سمت بیرون رشد می کنيم. يا در واقع از خلاقيت بيرون پرورش پيدا می کنيم.

Or rather, we get educated out of it.

خب چرا اين طوره؟

So why is this?

من تا حدود پنج سال پيش در Stratfor-on-Avon زندگی می کردم.

I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago.

In fact, we moved from Stratford to Los Angeles.

در واقع ما از Stratford به Los Angeles آمديم.

پس می توانيد تصور کنيد که چه تغيير نامحسوسی بود.

So you can imagine what a seamless transition this was.

(Laughter)

(خنده حضار) در واقع،

Actually, we lived in a place called Snitterfield,

ما در جایی به اسم Snitterfield زندگی می کرديم،

just outside Stratford,

در حواشی Stratford، که آنجا جایی بود که

which is where Shakespeare's father was born.

پدر شيکسپیر به دنيا اومده بود. الان فکر جديدی به ذهنتان خطور نکرد؟ من که اينطور شدم.

Are you struck by a new thought? I was.

You don't think of Shakespeare having a father, do you?

ما عادت نداريم فکر فکر کنيم که شيکسپير پدر داشته، مگه نه؟

Do you?

راست نمی گم؟ به خاطر اينکه عادت نداریم فکر کنيم

Because you don't think of Shakespeare being a child, do you?

شيکسپير هم زمانی کودک بوده، مگه نه؟

Shakespeare being seven?

شيکسپير هفت ساله؟ من که هيچ وقت بهش فکر نکرده بودم. يعنی بالاخره

I never thought of it.

I mean, he was seven at some point.

يه روزی هفت سالش بوده. بالاخره

He was in somebody's English class, wasn't he?

سر کلاس ادبيات يه نفر نشسته، مگه نه؟ چقدر اعصاب خورد کن می شد!

(Laughter)

How annoying would that be?

(خنده حضار) «بايد بيشتر تلاش کنی». مثلاً تصور کنيد، پدرش داره اون رو به رخت خواب می فرسته.

(Laughter)

"Must try harder."

(Laughter)

Being sent to bed by his dad, to Shakespeare, "Go to bed, now!"

به شيکسپير می گه، «ديگه وقت خوابه»

To William Shakespeare.

به ويليام شيکسپير می گه، «و اون مداد رو بذار زمين ديگه»

"And put the pencil down!"

«اینقدر هم اينجوری حرف نزن. همه رو گيج می کنی»

(Laughter)

"And stop speaking like that."

(Laughter)

"It's confusing everybody."

(Laughter)

(خنده حضار)

Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles,

بگذريم، ما از Stratford آمديم Los Angeles

و فقط می خواستم يک نکته راجع به این تغيير بگم، در واقع.

and I just want to say a word about the transition.

پسرم نمی خواست با ما بياد.

Actually, my son didn't want to come.

I've got two kids; he's 21 now, my daughter's 16.

من دو تا فرزند دارم. اون 21 سالشه الان، دخترم 16 سالشه.

He didn't want to come to Los Angeles.

اون نمی خواست با ما بياد Los Angeles. خيلی دوستش داشت،

He loved it, but he had a girlfriend in England.

اما در انگلستان يک دوست دختر داشت. تمام عشق زندگيش بود، سارا.

This was the love of his life, Sarah.

يک ماه می شد که می شناختش.

He'd known her for a month.

البته چهارمين سالگردشونم گرفته بودن،

(Laughter)

Mind you, they'd had their fourth anniversary,

چون وقتی 16 ساله هستيد يک ماه خيلی زياده.

because it's a long time when you're 16.

He was really upset on the plane.

به هر حال، توی هواپيما خيلی ناراحت بود.

He said, "I'll never find another girl like Sarah."

و می گفت «من ديگه هيچ وقت دختری مثل سارا پيدا نمی کنم.»

And we were rather pleased about that, frankly --

و راستشو بخواهيد، ما از اين موضوع خيلی خوشحال بودِیم،

چون دليل اصلی که داشتيم اون کشور را ترک می کرديم همين بود.

(Laughter)

because she was the main reason we were leaving the country.

(Laughter)

(خنده حضار)

ولی يک چيز خيلی نظرتان را جلب می کند وقتی به آمريکا می رويد

But something strikes you when you move to America

و وقتی دور جهان سفر می کنيد

and travel around the world:

تمام سيستم های آمورش و پرورش دنيا همان سلسله مراتب درس ها را دارند.

every education system on earth has the same hierarchy of subjects.

همه شان. فرقی نمی کند کجا برويد.

Every one. Doesn't matter where you go.

آدم فکر می کند طور ديگری باشد، ولی نيست.

You'd think it would be otherwise, but it isn't.

در بالا رياضيات و زبان قرار دارند،

At the top are mathematics and languages, then the humanities.

سپس علوم انسانی، و در پایین هم هنرها.

At the bottom are the arts. Everywhere on earth.

همه جای دنيا.

And in pretty much every system, too, there's a hierarchy within the arts.

و تقريباً در همه این سيستم ها هم

سلسه مراتبی درون هنرها وجود دارد.

Art and music are normally given a higher status in schools

هنر و موسیقی معمولاً جايگاه بالاتری در مدارس دارند

than drama and dance.

تا نمايش و رقص. هیچ سيستم آموزش و پرورشی روی زمين وجود ندارد

There isn't an education system on the planet

that teaches dance every day to children

که هر روزبه بچه ها رقص ياد بدهد

the way we teach them mathematics.

همانطوری که به آنها رياضی ياد می دهيم. چرا؟

Why?

Why not?

چرا اينطور نيست؟ من فکر می کنم اين موضوع خيلی مهمیه.

I think this is rather important.

به نظر من رياضی مهمه، ولی رقص هم همينطور.

I think math is very important, but so is dance.

Children dance all the time if they're allowed to, we all do.

بچه ها اگه اجازه داشته باشند هميشه می رقصند. همه ما اينطوريم.

We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting?

همه ما بدن داريم، غير از اينه؟ مگه اينکه جلسه ای بوده من نبودم؟

(Laughter)

(خنده حضار)، حقيقتش، اتفاقی که می افته اينه که

Truthfully, what happens is, as children grow up,

همينطور که بچه ها بزرگ می شوند، ما پرورش آنها را

we start to educate them progressively from the waist up.

به تدريج از کمر به بالا انجام می دهيم. و بعدش فقط روی سرشان تمرکز می کنيم.

And then we focus on their heads.

و متمايل به يک سمت از سرشان.

And slightly to one side.

اگه يه موجود فضایی بوديد و از آموزش و پرورش ديدن می کرديد،

If you were to visit education as an alien

and say "What's it for, public education?"

و می پرسيديد «برای چيه، آموزش و پرورش عمومی؟»

I think you'd have to conclude, if you look at the output,

گمانم باید نتیجه می گرفتید -- اگه به نتیجه آن نگاه کنید،

who really succeeds by this,

اینکه چه کسی با این روش موفق می شود،

who does everything they should,

چه کسی همه کارهایی را که باید، انجام می دهد،

who gets all the brownie points, who are the winners --

چه کسی همه صد آفرین ها را می گيرد، برنده ها چه کسانی هستند --

I think you'd have to conclude the whole purpose of public education

گمانم بايد نتيجه می گرفتید که تمام هدف آموزش و پرورش عمومی

throughout the world

در سرتاسر جهان

is to produce university professors.

اینه که اساتید دانشگاه توليد کنه. غير از اينه؟

Isn't it?

They're the people who come out the top.

آنها کسانی هستند که سر از بالای هرم در می آورند.

And I used to be one, so there.

(Laughter)

و من هم قبلاً از همون ها بودم، پس زکی! (خنده حضار)

و استادهای دانشگاه را دوست دارم، ولی می دانید،

And I like university professors,

but, you know, we shouldn't hold them up

این درست نيست که آنها را به عنوان نقطه اوج دستاورد بشر ستايش کنيم.

as the high-water mark of all human achievement.

They're just a form of life.

آنها فقط نوعی از زندگی هستند،

Another form of life.

نوعی ديگر از زندگی. ولی نسبتاً جالب هستند،

But they're rather curious.

و من این را از روی علاقه ای که بهشان دارم می گویم.

And I say this out of affection for them:

there's something curious about professors.

به تجربه من يک چيز جالب درباره استادها هست --

In my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads.

نه همه شان، ولی معمولاً -- آنها در کله شان زندگی می کنند.

They live up there and slightly to one side.

اون بالا زندگی می کنند، و کمی هم متمايل به يک سمت.

آنها مستقل از بدنشان هستند، می دانيد، یک جوری واقعاً

They're disembodied, you know, in a kind of literal way.

They look upon their body as a form of transport for their heads.

به بدنشان به عنوان

نوعی وسيله نقليه برای کله شان فکر می کنند، مگه نه؟

(Laughter)

Don't they?

It's a way of getting their head to meetings.

(خنده حضار) راهیه برای رساندن کله شان به جلسات.

(Laughter)

راستی اگه شواهد واقعی برای تجربه بيرون از بدن می خواهید،

If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way,

خودتان را به يک کنفرانس علمی چند روزه ببرید

get yourself along to a residential conference of senior academics

با دانشگاهیان جا افتاده

and pop into the discotheque on the final night.

و شب آخر کنفرانس با آنها به ديسکوتک بروید.

(Laughter)

(خنده حضار) و آنجا خواهید ديد. مردان و زنان بزرگ

And there, you will see it.

Grown men and women writhing uncontrollably, off the beat.

در حالی که به نحوی پريشان دور خودشان می پيچند، بدون هماهنگی با موسيقی،

(Laughter)

منتظراند تمام شود تا بتوانند بروند خانه و درباره اش مقاله بنویسند.

Waiting until it ends, so they can go home and write a paper about it.

سيستم آموزش و پرورش ما مبتنی بر مفهوم قابليت علمیه.

(Laughter)

Our education system is predicated on the idea of academic ability.

و اين دليل داره

And there's a reason.

Around the world, there were no public systems of education,

کل سيستم که اختراع شد -- در سرتاسر جهان

هيچ سيستم آموزش و پرورش عمومی نبود واقعاً، تا قبل از قرن نوزدهم

really, before the 19th century.

همه آنها به وجود آمدند

They all came into being to meet the needs of industrialism.

تا پاسخگوی نيازهای صنعتی شدن باشند.

برای همین سلسله مراتب آن ريشه در دو ايده داره.

So the hierarchy is rooted on two ideas.

Number one, that the most useful subjects for work are at the top.

اول اينکه آن درس هایی که بيشترين فايده را برای کار داشتند

در بالا قرار می گیرند. برای همين احتمالاً خيلی آرام دور رانده می شديد

So you were probably steered benignly away from things at school

از بعضی چیزها در مدرسه وقتی بچه بودید، چیزهایی که دوست داشتید،

when you were a kid,

با اين توجیه که در آن زمینه

things you liked,

on the grounds you would never get a job doing that.

هیچ وقت يک کار درست و حسابی پیدا نمی کنید. درست می گم؟

Is that right?

موسيقی را ول کن، نوازنده نمی شی

"Don't do music, you're not going to be a musician;

هنر را ول کن، هنرمند نمی شی.

don't do art, you won't be an artist."

Benign advice -- now, profoundly mistaken.

نصيحت های خیرخواهانه -- اما به کلی اشتباه. تمام دنیا

The whole world is engulfed in a revolution.

درگیر يک انقلابه.

And the second is academic ability,

و دوم قابليت علمیه، که واقعاً تسلط پيدا کرده

which has really come to dominate our view of intelligence,

بر ديد ما از هوش

چرا که دانشگاه ها سيستم را در تصوير خودشان طراحی کردند.

because the universities design the system in their image.

اگه بهش فکر کنید، تمام سيستم

If you think of it,

the whole system of public education around the world is a protracted process

آموزش و پرورش عمومی در همه جای جهان، يک فرایند طولانی

برای ورود به دانشگاهه.

of university entrance.

و نتیجه اش اینه که خیلی از افراد بسيار با استعداد،

And the consequence is that many highly talented,

brilliant, creative people think they're not,

نابغه و خلاق، فکر می کنند که اینطور نيستند،

because the thing they were good at at school

چون آن چیزهایی که در مدرسه خوب بلد بودند،

برای کسی ارزشمند نبود، يا حتی ننگ به حساب می آمد.

wasn't valued, or was actually stigmatized.

And I think we can't afford to go on that way.

و فکر می کنم که ديگه نمی توانیم هزينه ادامه این روش را بپردازیم.

In the next 30 years, according to UNESCO,

طبق آمار UNESCO در 30 سال آينده،

more people worldwide will be graduating through education

تعداد افرادی که فارغ التحصيل خواهند شد در سرتاسر جهان

than since the beginning of history.

بيشتر از تمام افرادیه که از ابتدای تاریخ تا کنون از طريق آموزش و پرورش فارغ التحصیل شده اند.

More people.

آدم های بيشتر، و این ترکيبیه از

And it's the combination of all the things we've talked about:

تمام چیزهایی که درباره اش صحبت کردیم --

technology and its transformational effect on work,

فناوری و اثر تحول آفرینش روی کار، و ساختار جمعِت

and demography and the huge explosion in population.

و انفجار بزرگ جمعیت

Suddenly, degrees aren't worth anything.

ناگهان، مدرک ها دیگه ارزشی ندارند. درست نمی گم؟

Isn't that true?

وقتی من دانشجو بودم، اگر مدرک داشتید، کار داشتید.

When I was a student, if you had a degree, you had a job.

If you didn't have a job, it's because you didn't want one.

اگر کار نداشتید به خاطر این بود که نمی خواستید داشته باشید.

And I didn't want one, frankly.

و من هم خب راستش نمی خواستم داشته باشم. (خنده حضار)

(Laughter)

ولی این روزها بچه هایی که مدرک دارند خیلی وقت ها

But now kids with degrees are often heading home

to carry on playing video games,

بر می گردند خانه و به بازی های رايانه ای شان ادامه می دهند،

چون حالا آن کاری که قبلاً ليسانس می خواست، فوق لیسانس می خواهد،

because you need an MA where the previous job required a BA,

و کاری که قبلاً فوق لیسانس می خواست دکترا می خواهد.

and now you need a PhD for the other.

It's a process of academic inflation.

نوعی فرايند تورم علمیه.

And it indicates the whole structure of education is shifting beneath our feet.

و نشانگر اینه که کل ساختار آموزش و پرورش

زير پایمان در حال تغییره. ما بايد به کلی یک بازنگری کنِم

We need to radically rethink our view of intelligence.

بر ديدمان از هوش.

ما سه چیز درباره هوش می دانیم.

We know three things about intelligence.

اول اينکه متنوعه. فکر کردن ما درباره دنيا به همه روش هایی است

One, it's diverse.

We think about the world in all the ways that we experience it.

که دنيا را تجربه می کنيم. ما تصویری فکر می کنيم،

We think visually, we think in sound, we think kinesthetically.

صوتی فکر می کنیم، و حرکتی فکر می کنیم.

We think in abstract terms, we think in movement.

به شکل مجرد فکر می کنیم، به شکل حرکت فکر می کنیم.

Secondly, intelligence is dynamic.

دوم اينکه هوش پویا ست.

If you look at the interactions of a human brain,

اگه به تبادلات مغز انسان نگاه کنيد، همانطور که

as we heard yesterday from a number of presentations,

دیروز از تعدادی از سخنرانان شنیدیم،

intelligence is wonderfully interactive.

هوش به طرز شگفت آوری تبادلیه.

The brain isn't divided into compartments.

مغز به قطعات مختلف تقسيم نشده.

In fact, creativity --

در واقع خلاقيت -- که من آن را فرایند

which I define as the process of having original ideas that have value --

داشتن ايده های ناب و با ارزش تعريف می کنم --

more often than not comes about

بيشتر وقت ها از طريق تبادل

through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.

میان روش های مختلف دیدن پدید می آد.

مغز به طور عمدی -- راستی

By the way, there's a shaft of nerves that joins the two halves of the brain,

يک محور از عصب ها وجود داره که دو نيمه مغز را به هم وصل می کنه

called the corpus callosum.

به نام corpus callosum. در زن ها کلفت تره.

It's thicker in women.

به دنبال سخنرانی Helen ديروز، من فکر می کنم

Following off from Helen yesterday,

احتمالاً برای همین باشه که زن ها در انجام چند کار همزمان قوی تراند.

this is probably why women are better at multitasking.

Because you are, aren't you?

برای اینکه هستيد، مگه نه؟

There's a raft of research, but I know it from my personal life.

تحقيقات زيادی در این زمينه هست، اما من از زندگی شخصی ام می دانم.

If my wife is cooking a meal at home, which is not often ...

وقتی همسرم در خانه در حال آشپزی باشه --

که خوشبختانه زياد پيش نمياد. (خنده حضار)

thankfully.

(Laughter)

اما می دانید، اون در حال -- نه، يک کارهایی هست که خوب بلد باشه --

No, she's good at some things.

اما وقتی داره آشپزی می کنه، می دانید.

But if she's cooking, she's dealing with people on the phone,

همزمان در حال صحبت با مردم روی تلفن هم هست،

she's talking to the kids, she's painting the ceiling --

در حال صحبت کردن با بچه ها هم هست، در حال رنگ زدن سقف هم هست،

(Laughter)

این طرف در حال انجام عمل جراحی باز قلب هم هست.

she's doing open-heart surgery over here.

If I'm cooking, the door is shut, the kids are out,

اما اگر من در حال آشپزی باشم، درها بسته اند، بچه ها بيرون اند،

the phone's on the hook,

سيم تلفن بيرون کشيده شده، و اگر زنم بياد داخل من اذيت می شم.

if she comes in, I get annoyed.

I say, "Terry, please, I'm trying to fry an egg in here."

می گم «Terry، خواهش می کنم، دارم خير سرم تخم مرغ سرخ می کنم اينجا. يک کم به من مجال بده.» (خنده حضار)

(Laughter)

"Give me a break."

(Laughter)

Actually, do you know that old philosophical thing,

حقيقتاً، حتماً آن گفته فلسفی را می شناسيد که می گه

"If a tree falls in a forest, and nobody hears it, did it happen?"

اگر درختی در جنگل بيافتد و کسی صدای آن را نشنود،

آیا واقعاً اتفاق افتاده است؟ این گفته قدیمی را يادتان هست؟

Remember that old chestnut?

I saw a great T-shirt recently, which said,

اخيراً يک پيراهن فوق العاده ديدم که روش نوشته بود «اگر مردی نظر خودش را

"If a man speaks his mind in a forest, and no woman hears him,

در جنگل بگوید، و هيچ زنی صدايش را نشنود،

is he still wrong?"

آيا باز هم اشتباه می گوید؟» (خنده حضار)

(Laughter)

And the third thing about intelligence is,

و سومین موضوع درباره هوش اینه که،

it's distinct.

منحصر به فرده. من دارم روی يک کتاب کار می کنم

I'm doing a new book at the moment called "Epiphany,"

با عنوان «شکوفایی»، که مبتنی است بر يک سری

which is based on a series of interviews with people

مصاحبه که با مردم داشتم درباره اینکه چگونه استعدادهايشان را کشف کردند.

about how they discovered their talent.

برايم خیلی جالبه که چطور این افراد به اينجا رسيدند.

I'm fascinated by how people got to be there.

در حقيقت از يک گفتگو شروع شد که

It's really prompted by a conversation I had with a wonderful woman

با يک خانم خارق العاده داشتم که شايد بيشتر مردم

who maybe most people have never heard of, Gillian Lynne.

درباره اش نشنيده اند، اسمش جیلین لین (Gillian Lynne) است.

درباره اش شنیدید؟ بعضی ها شنيده اند. او يک طراج رقصه

Have you heard of her? Some have.

She's a choreographer, and everybody knows her work.

و همه کارهايش را می شناسند.

نمايش های «گربه ها» (Cats) و «شبح اوپرا» (Phantom of the Opera) را انجام داده.

She did "Cats" and "Phantom of the Opera."

اون شگفت انگيزه. من قبلاً عضو هيأت مديره باله سلطنتی انگلستان بودم،

She's wonderful.

I used to be on the board of The Royal Ballet, as you can see.

همانطور که می بينيد.

(Laughter)

به هر حال، من و جیلین يک روز با هم ناهار می خورديم و من گفتم،

Gillian and I had lunch one day. I said, "How did you get to be a dancer?"

«جيلين، چی شد که تونستی رقاص بشی؟» و اون گفت

It was interesting.

خيلی جالب بود، وقتی که مدرسه می رفت

When she was at school, she was really hopeless.

واقعاً کسی بهش اميدی نداشت. و مدرسه اش در دهه 30

And the school, in the '30s, wrote to her parents and said,

به پدر و مادرش نامه نوشت که «ما فکر می کنیم

"We think Gillian has a learning disorder."

«جیلین دچار نوعی اختلال يادگیری باشد». اون نمی توانست تمرکز کنه.

She couldn't concentrate; she was fidgeting.

همه اش وول می خورد. فکر کنم اگر امروز بود می گفتند

I think now they'd say she had ADHD.

که اون ADHD دارد. مگه نه؟ اما این دهه 1930 بود،

Wouldn't you?

But this was the 1930s, and ADHD hadn't been invented at this point.

و ADHD هنوز اختراع نشده بود.

It wasn't an available condition.

يک بيماری قابل داشتن نبود. (خنده حضار)

(Laughter)

مردم متوجه نبودند که می توانند آن را داشته باشند.

People weren't aware they could have that.

به هر حال او به ملاقات يک متخصص رفت. در یک اتاق

(Laughter)

Anyway, she went to see this specialist.

که با بلوط تزئين شده بود. و او با مادرش آنجا بود،

So, this oak-paneled room, and she was there with her mother,

و او را راهنمایی کردند که روی يک صندلی در ته اتاق بنشيند،

و همانجا نشست برای 20 دقيقه نا

and she was led and sat on this chair at the end,

این مرد با مادرش درباره همه

and she sat on her hands for 20 minutes,

مشکلات جیلین در مدرسه صحبت می کرد. و در آخرش

while this man talked to her mother

about all the problems Gillian was having at school,

برای اینکه مزاحم مردم می شد،

because she was disturbing people, her homework was always late, and so on.

مشق هايش هميشه دير می شد، و غيره و غيره

یک بچه هشت ساله - و در آخر، دکتر رفت و نشست

Little kid of eight.

In the end, the doctor went and sat next to Gillian and said,

کنار جیلین و گفت «جیلین،

"I've listened to all these things your mother's told me.

من به همه اين چيزهايی که مادرت گفته گوش دادم

و حالا باید باهاش خصوصی حرف بزنم»

I need to speak to her privately.

اون گفت «همينجا صبر کن، ما برمی گردیم، زياد طول نمی کشه.»

Wait here. We'll be back. We won't be very long,"

and they went and left her.

و آن ها رفتند و تنهايش گذاشتند.

اما در حالی که از اتاق بيرون می رفتند، اون راديویی را روشن کرد

But as they went out of the room,

he turned on the radio that was sitting on his desk.

که روی میز کارش بود. و وقتی آنها

از اتاق بيرون رفتند، او به مادرش گفت،

And when they got out of the room,

«فقظ بايسنيد و تماشايش کنيد.» و لحظه ای که از اتاق خارج شدند،

he said to her mother, "Just stand and watch her."

And the minute they left the room,

می گفت روی پاهايش بود، و با موسيقی حرکت می کرد.

she was on her feet, moving to the music.

و يک چند دقيقه ای نگاهش کردند

And they watched for a few minutes, and he turned to her mother and said,

و او برگشت و به مادرش گفت،

"Mrs. Lynne, Gillian isn't sick.

«خانم لين، جيلين بيمار نيست، او يک رقاص است.

She's a dancer.

او را به مدرسه رقص ببريد.»

Take her to a dance school."

I said, "What happened?"

پرسيدم «بعدش چی شد؟»

She said, "She did. I can't tell you how wonderful it was.

گفت «مادرم همین کار را کرد. نمی توانم به زبان بياورم که چقدر خارق العاده بود.

We walked in this room, and it was full of people like me --

ما وارد يک اتاق شديم که پر بود از

people who couldn't sit still,

آدم هایی مثل خودم. آدم هایی که نمی توانستند يک جا آرام بگيرند.

people who had to move to think."

آدم هایی که برای فکر کردن احتیاج به حرکت کردن داشتند». برای فکر کردن نياز به حرکت داشتند.

Who had to move to think.

آنها باله انجام دادند. رقص تپ انجام دادند، رقص جاز انجام دادند،

They did ballet, they did tap, jazz; they did modern; they did contemporary.

رقص مدرن انجام دادند، رقص معاصر انجام دادند.

او بعد از مدتی برای پذيرش در مدرسه سلطتنی باله اقدام کرد،

She was eventually auditioned for the Royal Ballet School.

او يک تک رقاص شد، و مسير شغلی شگفت انگیزی داشت

She became a soloist; she had a wonderful career at the Royal Ballet.

در مدرسه باله. بعداً فارغ التحصيل شد

She eventually graduated from the Royal Ballet School,

از مدرسه سلطتنی باله و

شرکت خودش را راه اندازی کرد، شرکت رقص جيلين لين،

founded the Gillian Lynne Dance Company,

met Andrew Lloyd Webber.

با Andrew Lloyd Weber آشنا شد. او مسئول

She's been responsible for

some of the most successful musical theater productions in history,

برخی از موفق ترین کارهای نمايشی موزيکال

she's given pleasure to millions,

در تاریخ بوده، ميلون ها نفر از کارهای او لذت برده اند،

and she's a multimillionaire.

Somebody else might have put her on medication and told her to calm down.

و اون يک ميليونر ثروتمنده. اگه کس ديگه ای بود

(Applause)

ممکن بود به اون چند تا قرص می داد و می گفت که

آرام تر باشه.

حالا من فکر می کنم -- (تشويق حضار) به نظرم نتيجه ای که می توان گرفت اينه

What I think it comes to is this:

Al Gore spoke the other night

آقای Al Gore آن شب درباره

about ecology and the revolution that was triggered by Rachel Carson.

بوم شناسی صحبت می کرد، و انقلابی که از Rachel Carson شروع شد.

به اعتقاد من تنها اميد ما برای آینده

I believe our only hope for the future

is to adopt a new conception of human ecology,

اینه که مفهوم جدیدی از بوم شناسی انسانی را دنبال کنیم،

که در آن بازنگری کنیم مفهوم ذهنی مان را

one in which we start to reconstitute our conception

of the richness of human capacity.

درباره غنای قابليت انسان.

Our education system has mined our minds

سيستم آموزش و پرورش ذهن های ما را معدن کاوی کرده

in the way that we strip-mine the earth for a particular commodity.

به همان شکلی که ما در معدن های زمين کاوش می کنيم: به دنبال يک کالای خاص.

و برای آینده، این به درد ما نمی خوره.

And for the future, it won't serve us.

We have to rethink the fundamental principles

ما بايد بازنگری داشته باشيم بر اصول بنيادی که

on which we're educating our children.

طبق آنها فرزندانمان را آموزش می دیم.

There was a wonderful quote by Jonas Salk, who said,

يک جمله زيبا از Jonas Salk بود که گفت «اگر تمام حشرات

"If all the insects were to disappear from the Earth,

از کره زمين محو شوند،

within 50 years, all life on Earth would end.

به 50 سال نمی کشد که تمام حيات در کره زمين از بين خواهد رفت.

اما اگر تمام انسان ها از کره زمين محو شوند،

If all human beings disappeared from the Earth,

در عرض 50 سال تمام گونه های حيات شکوفا می شوند.»

within 50 years, all forms of life would flourish."

و اون راست می گه.

And he's right.

چيزی که TED از آن تقدير می کند، هدیه پندار انسانه.

What TED celebrates is the gift of the human imagination.

پندار. حالا بايد مراقب باشيم که از اين هديه

We have to be careful now that we use this gift wisely,

هوشمندانه استفاده کنيم، و از برخی از اين سناريوها پرهيز کنيم

and that we avert some of the scenarios that we've talked about.

سناريوهایی که درباره شان صحبت کرده ايم. و تنها راهی که

And the only way we'll do it is by seeing our creative capacities

اين کار را بکنيم اینه که قابليت های خلاق خودمان را ببينيم

for the richness they are

با همان غنایی که دارند، و ببينيم

and seeing our children for the hope that they are.

فرزندانمان را برای اميدی که هستند. و وظيفه ما

And our task is to educate their whole being,

اينه که تمام وجودشان را تربيت کنيم، که بتوانند با اين آينده رو به رو شوند.

so they can face this future.

By the way -- we may not see this future,

در ضمن - ما ممکنه این آينده را نبينيم،

but they will.

اما آنها می بينند. و وظيفه ما اينه که به آنها کمک کنیم که

And our job is to help them make something of it.

آن را به خوبی بسازند. خیلی ممنونم.

Thank you very much.

(Applause)