What adults can learn from kids | Adora Svitak

Translator: Bank Light Reviewer: Napatra Charassuvichakanich

Now, I want to start with a question:

หนูขอเริ่มด้วยคำถามหนึ่ง

When was the last time you were called "childish"?

คุณถูกเรียกว่า 'ทำตัวเหมือนเด็ก' ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?

For kids like me,

สำหรับเด็กๆอย่างหนู

being called childish can be a frequent occurrence.

การถูกเรียกแบบนั้นเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย

Every time we make irrational demands,

ทุกครั้งที่เราเรียกร้องแบบไม่สมเหตุสมผล,

exhibit irresponsible behavior,

ดื้อรั้น,

or display any other signs of being normal American citizens,

หรือแสดงสัญญาณอื่นๆ

ที่ถือเป็นปกติของชาวอเมริกัน

we are called childish.

เรามักถูกเรียกว่า 'ทำตัวเหมือนเด็ก' เสมอ

ซึ่งมันกวนใจหนูมากจริงๆ

Which really bothers me.

After all, take a look at these events:

กระนั้น ขอให้เรามาลองดูเหตุการณ์เหล่านี้กันก่อน

Imperialism and colonization,

ตั้งแต่การล่าอาณานิคม และ การตั้งอาณานิคม

world wars, George W. Bush.

สงครามโลก, ไปจนถึง จอร์จ ดับเบิลยู บุช

Ask yourself, who's responsible? Adults.

ถามตัวคุณเองดูค่ะ ว่าใครคือผู้รับผิดชอบ? ก็ผู้ใหญ่ทั้งหลายนั่นเอง

Now, what have kids done?

แล้ว เด็กๆล่ะทำไรกันมาบ้าง?

Well, Anne Frank touched millions

แอนน์ แฟรงค์ ครองใจหลายล้านคน

with her powerful account of the Holocaust.

ด้วยเรื่องราวที่ทรงพลังจากบันทึกของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

Ruby Bridges helped to end segregation in the United States.

รูบี้ บริดจ์เจส ช่วยลบการเหยียดผิวหรือศาสนาในอเมริกา,

And, most recently,

และ ล่าสุด

Charlie Simpson helped to raise 120,000 pounds for Haiti,

หนูน้อย ชาร์ลี ซิมสัน ได้ช่วยเรี่ยไรเงินบริจาค

120,000 ปอนด์ (กว่า 7ล้านบาท) ไปช่วยเฮติ

on his little bike.

ด้วยจักรยานน้อยๆของเขาเอง

So as you can see evidenced by such examples,

ดังนั้น หากคุณมองจากตัวอย่างดังกล่าว

age has absolutely nothing to do with it.

อายุ ไม่ได้มีส่วนเลยแม้แต่น้อย

The traits the word "childish" addresses are seen so often in adults,

คุณลักษณะของการ 'ทำตัวเหมือนเด็ก' ที่สื่อออกมานั้น

หลายครั้งผู้ใหญ่ก็เป็นเหมือนกัน

that we should abolish this age-discriminatory word,

และเราก็ควรยกเลิกการใช้คำเชิงกีดกันอายุคำนี้

when it comes to criticizing behavior associated with irresponsibility

โดยเฉพาะในการวิจารณ์พฤติกรรม

ที่เกี่ยวข้องกับ'การไร้ความรับผิดชอบ' และ 'การคิดแบบไร้เหตุผล'

and irrational thinking.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

Then again, who's to say that certain types of irrational thinking

แล้วถามอีกว่า มีใครกล้าพูดได้เต็มปาก

ว่าความคิดที่ไร้เหตุผลบางประเภท

aren't exactly what the world needs?

จะไม่ใช่สิ่งที่โลกเราต้องการ?

Maybe you've had grand plans before,

บางที คุณอาจเคยมีแผนการที่ยิ่งใหญ่มาก่อน

but stopped yourself, thinking,

แต่ได้หยุดแล้วคิดว่า

"That's impossible," or "That costs too much,"

'นั่นเป็นไปไม่ได้แน่ๆ' หรือไม่ก็ 'มันต้องลงทุนสูงเกินไป'

or "That won't benefit me."

หรือ 'นั่นคงไม่ให้ประโยชน์ส่วนตัวนักหรอก'

For better or worse, we kids aren't hampered as much

ยังไงก็แล้วแต่ เด็กๆอย่างเรา มักไม่เป็นแบบนั้น

when it comes to thinking about reasons why not to do things.

ที่มักชะงักการลงมือทำด้วยเหตุผลต่างๆ

Kids can be full of inspiring aspirations and hopeful thinking,

เด็กๆมักเต็มไปด้วยไฟแห่งความปรารถนา

และกระบวนการคิดที่เต็มไปด้วยความหวัง

like my wish that no one went hungry,

เช่น ความปรารถนาของหนูให้ไม่มีคนหิวโหยบนโลก

or that everything were free, a kind of utopia.

หรือความอยากให้ทุกอย่างฟรีราวกับอยู่ในโลกยูโทเปีย (ดินแดนไร้ทุกข์)

How many of you still dream like that, and believe in the possibilities?

แต่มีสักกี่คนในที่นี้ที่ยังฝันเช่นนั้น

และเชื่อว่าสักวันมันต้องเป็นไปได้?

Sometimes a knowledge of history and the past failures of Utopian ideals

บางที ความรู้ทางประวัติศาสตร์

และ ความล้มเหลวในอดีตของแนวคิดดินแดนไร้ทุกข์

ก็เป็นตัวถ่วง

can be a burden,

because you know that if everything were free,

เพราะ หากทุกอย่างฟรีหมด

then the food stocks would become depleted and scarce and lead to chaos.

อาหารต่างๆจากธรรมชาติก็จะลดลงไป

และเกิดความขาดแคลน ซึ่งเป็นเหตุการจราจล

On the other hand, we kids still dream about perfection.

ในทางกลับกัน

เด็กๆอย่างเรายังฝันถึงความสมบูรณ์แบบ

And that's a good thing, because in order to make anything a reality,

ซึ่งเป็นสิ่งดี เพราะว่าในการ

ทำฝันให้เป็นจริงได้นั้น

you have to dream about it first.

คุณต้องฝันถึงมันก่อน

ในหลายแง่มุม ความกล้าที่จะจินตนาการของพวกเรานั้น

In many ways, our audacity to imagine

helps push the boundaries of possibility.

ได้ช่วยผลักดันขอบเขตของความเป็นไปได้ให้กว้างขึ้น

For instance, the Museum of Glass in Tacoma, Washington,

ตัวอย่างเช่น ที่พิพิธภัณฑ์แก้ว ในเมืองทาโคมา รัฐวอชิงตัน

my home state -- yoohoo, Washington!

บ้านหนูเอง -- เย้! วอชิงตัน! --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

has a program called Kids Design Glass,

ได้จัดโครงการ Kids Design Glass ขึ้น

and kids draw their own ideas for glass art.

และเด็กๆก็ได้วาดไอเดียของเขาเองเพื่องานศิลปะจากแก้ว

The resident artist said they got some of their best ideas

แล้วจิตรกรประจำพิพิธภัณฑ์บอกว่า พวกเขาได้เห็น

ไอเดียเด็ดๆหลายอย่างผ่านโครงการนี้

from the program, because kids don't think about the limitations

เพราะเด็กไม่เคยคิดอยู่ในขีดจำกัด

of how hard it can be to blow glass into certain shapes,

ของเป่าขวดแก้วให้เป็นรูปทรงต่างๆที่ต้องการได้

พวกเขาแค่ออกไอเดียดีๆเท่านั้น

they just think of good ideas.

Now, when you think of glass, you might think of colorful Chihuly designs,

ทีนี้ เมื่อคุณคิดถึงศิลปะจากแก้ว คุณอาจคิดถึง

ดีไซน์ที่เต็มไปด้วยสีสันของชิฮิวลี่(นักออกแบบศิลปะแก้ว)

or maybe Italian vases,

หรือไม่ก็อาจจะเป็น แจกันอิตาเลียน

but kids challenge glass artists to go beyond that,

แต่เด็กๆเหล่านั้นได้ท้าทายให้เหล่าจิตรกรคิดไปไกลกว่านั้น

into the realm of brokenhearted snakes

ไปถึงผลงานอย่าง 'งูน้อยอกหัก'

and bacon boys, who you can see has meat vision.

หรือ 'เจ้าหนูเบคอน'

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Now, our inherent wisdom doesn't have to be insider's knowledge.

ภูมิปัญญาที่สืบทอดมาของเรา

ไม่ควรจะจำกัดอยู่ในกรอบความรู้เฉพาะทาง

Kids already do a lot of learning from adults,

พวกเด็กๆได้เรียนรู้จากผู้ใหญ่มาโดยตลอด

และเราก็มีหลายอย่างที่อยากแบ่งปันบ้าง

and we have a lot to share.

I think that adults should start learning from kids.

หนูคิดว่า ผู้ใหญ่ควรจะเริ่มเรียนรู้จากเด็กๆ

Now, I do most of my speaking

เอาล่ะ การไปพูดของหนูส่วนใหญ่ เป็นการพูดให้กับกลุ่มคนทำงานด้านการศึกษา

in front of an education crowd -- teachers and students,

เหล่าคุณครู และนักเรียน แล้วหนูก็ชอบคำอุปมาอุปมัยคำนี้

and I like this analogy:

It shouldn't be a teacher at the head of the class,

มันไม่เหมาะสมอีกต่อไปแล้วที่จะให้คุณครูเป็นหัวหน้าห้องเรียนเพียงคนเดียว

แล้วบอกนักเรียนว่า ต้องทำนั่น ทำนี่

telling students, "Do this, do that."

The students should teach their teachers.

นักเรียนควรจะได้สอนคุณครูบ้าง

การเรียนรู้ระหว่างผู้ใหญ่กับเด็ก

Learning between grown-ups and kids should be reciprocal.

ควรเป็นไปในแบบการสื่อสารสองทาง

The reality, unfortunately, is a little different,

น่าเสียดายที่ความเป็นจริง อาจเป็นไปได้ยากกว่าพูด

and it has a lot to do with trust, or a lack of it.

และมันต้องมีสิ่งที่เรียกว่า การไว้วางใจ หรือไม่ก็ไม่มีเลย

Now, if you don't trust someone, you place restrictions on them, right?

แล้วถ้าคุณไม่ไว้ใจใครสักคน คุณจะวางข้อห้ามแก่เขาใช่ไหมคะ

If I doubt my older sister's ability to pay back the 10 percent interest

ถ้าหนูสงสัยในความสามารถของพี่สาวของหนู

ที่จะจ่ายดอกเบี้ย 10% จากเงิน

I established on her last loan,

ที่หนูให้เธอยืมไป

I'm going to withhold her ability to get more money from me,

หนูก็จะยังไม่ให้สิทธิ์เธอยืมเงินหนูได้มากกว่านี้

until she pays it back.

จนกว่าเธอจะจ่ายคืนครบ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

True story, by the way.

นี่เป็นเรื่องจริงนะคะ

Now, adults seem to have

ทีนี้ ผู้ใหญ่หลายคนดูเหมือนว่าจะ

a prevalently restrictive attitude towards kids,

มีทัศนคติเชิงลบอันแพร่หลายต่อเด็กๆ

from every "Don't do that, don't do this" in the school handbook,

ตั้งแต่ทุกๆประโยคที่ว่า "อย่าทำอย่างนั้น"

หรือ "อย่าทำอย่างนี้" ในหนังสือคู่มือของโรงเรียน

to restrictions on school Internet use.

ไปจนถึง กฎข้อบังคับของการใช้อินเตอร์เน็ตโรงเรียน

As history points out, regimes become oppressive

ดังที่ประวัติศาสตร์แสดงให้เราเห็นว่า ระบอบการปกครองจะกลายเป็นแบบกดขี่

when they're fearful about keeping control.

เมื่อผู้นำกลัวว่าจะคุมอำนาจไม่อยู่

And although adults may not be quite at the level

และถึงแม้ว่า ผู้ใหญ่อาจจะไม่ได้ใช้มาตรการเช่นนั้น

of totalitarian regimes,

อย่างระบอบการปกครองแบบเผด็จการ

kids have no or very little say in making the rules,

เด็กๆมักไม่มีสิทธิ์หรือมีน้อยมากในการบัญญัติกฎต่างๆ

when really, the attitude should be reciprocal,

ในขณะที่จริงๆแล้ว การตั้งกฏต่างๆควรมาจากสองฝ่าย

meaning that the adult population should learn

กล่าวคือ ประชากรผู้ใหญ่ควรเรียนรู้และ

เอาใจใส่ความต้องการดีๆของ

and take into account the wishes of the younger population.

ประชากรเด็ก

Now, what's even worse than restriction,

แล้วอะไรที่แย่ไปกว่าระเบียบข้อห้ามจากผู้ใหญ่

is that adults often underestimate kids' abilities.

นั่นคือ การที่ผู้ใหญ่ประเมินความสามารถเด็กตำ่เกินไป

We love challenges, but when expectations are low,

พวกเรารักความท้าทาย แต่เมื่อเรารู้สึกความคาดหวังที่ตำ่จากผู้ใหญ่

เชื่อหนูเถอะ ว่าเราก็จะจมตำ่ไปกับมันด้วย

trust me, we will sink to them.

My own parents had anything but low expectations

พ่อแม่ของหนูให้เกือบทุกสิ่ง

for me and my sister.

ยกเว้นการคาดหวังที่ตำ่แบบนั้นกับหนูและพี่สาว

Okay, so they didn't tell us to become doctors or lawyers or anything like that,

โอเค แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้กดดันให้เราเป็นหมอ

หรือทนายความ อะไรทำนองนั้น

but my dad did read to us about Aristotle and pioneer germ-fighters,

แต่พ่อของหนูอ่าน

บทความของอริสโตเติล

และนักสู้เชื้อโรคผู้บุกเบิกให้พวกเราฟัง

when lots of other kids were hearing

ในขณะที่เด็กหลายคนกำลังฟังเพลง

"The Wheels on the Bus Go Round and Round."

"เจ้าล้อเล็กๆ หมุนๆไปกับรถบัส"

Well, we heard that one too, but "Pioneer Germ Fighters" totally rules.

พวกเราก็ได้ฟังเหมือนกัน แต่เรื่องของ "นักต่อสู้กับเชื้อโรคผู้บุกเบิก" เจ๋งกว่า

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I loved to write from the age of four, and when I was six,

หนูชอบการเขียนมาตั้งแต่อายุ 4 ขวบ

และเมื่อหนู 6 ขวบ

my mom bought me my own laptop equipped with Microsoft Word.

แม่ซื้อคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กพร้อมโปรแกรม Microsoft Word ให้

Thank you, Bill Gates, and thank you, Ma.

ขอบคุณค่ะ บิล เกตส์ ขอบคุณค่ะแม่

I wrote over 300 short stories on that little laptop,

หนูเขียนเรื่องสั้นไว้กว่า 300 เรื่อง

บนเจ้าโน้ตบุ๊กเครื่องนั้น

and I wanted to get published.

และหนูอยากให้มันถูกตีพิมพ์

Instead of just scoffing at this heresy that a kid wanted to get published,

แทนที่จะดูถูกหรือต่อต้านความคิดสุดโต่ง

ว่าเด็กจะมาเขียนหนังสือขาย

or saying wait until you're older,

หรือบอกว่า รอให้โตก่อนนะลูก

my parents were really supportive.

พ่อแม่หนูกลับสนับสนุนเต็มที่

Many publishers were not quite so encouraging.

แต่หลายสำนักพิมพ์ไม่ค่อยส่งเสริมความฝันของหนูเท่าไรนัก

One large children's publisher ironically said

และที่น่าสนใจคือ มีสำนักพิมพ์สำหรับเด็กแห่งหนึ่งพูดว่า

that they didn't work with children.

พวกเขาไม่ทำงานร่วมกับเด็กๆ

Children's publisher not working with children?

สำนักพิมพ์สำหรับเด็กๆ ไม่ทำงานร่วมกับเด็กๆเหรอคะ?

I don't know, you're kind of alienating a large client there.

หนูไม่รู้ล่ะ แต่คุณกำลังไล่ลูกค้ารายใหญ่ออกไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

One publisher, Action Publishing, was willing to take that leap and trust me,

แล้วก็มีสำนักพิมพ์ชื่อ Action Publishing

ที่เต็มใจช่วยหนู และเชื่อมั่นในตัวหนู

and to listen to what I had to say.

และรับฟังในสิ่งที่หนูอยากพูด

They published my first book, "Flying Fingers," you see it here.

พวกเขาตีพิมพ์หนังสือเล่มแรกของหนู "Flying Fingers" ที่คุณเห็นอยู่นี้

And from there on, it's gone to speaking at hundreds of schools,

การได้ตีพิมพ์หนังสือ ได้พาหนูไปพูดที่หลายร้อยโรงเรียน

keynoting to thousands of educators,

ปราศัยให้นักการศึกษานับพัน

and finally, today, speaking to you.

และล่าสุดก็พาหนูมายืนอยู่ตรงนี้ พูดต่อหน้าคุณ

I appreciate your attention today,

หนูยกย่องชื่นชมการให้ความสนใจของทุกท่านวันนี้

because to show that you truly care, you listen.

เพราะมันแสดงว่า คุณให้ความสนใจอย่างแท้จริง

คุณฟัง

But there's a problem with this rosy picture

แต่มันมีปัญหาเกี่ยวกับภาพที่ฟังดูสวยงาม

of kids being so much better than adults.

ของการที่เด็กๆสามารถทำหลายสิ่งได้ดีกว่าผู้ใหญ่

Kids grow up and become adults just like you.

ซึ่งก็คือ เด็กๆเหล่านั้นมักโตไปเป็นอีกหนึ่งในพวกคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Or just like you? Really?

หรือเป็นได้แค่คุณ จริงๆเหรอคะ?

The goal is not to turn kids into your kind of adult,

เป้าหมายตรงนี้คือไม่ได้เปลี่ยนเด็กๆ ให้กลายเป็นแค่ผู้ใหญ่แบบคุณเท่านั้น

แต่ต้องดีกว่าในแบบที่คุณเคยเป็นมา

but rather, better adults than you have been,

which may be a little challenging, considering your guys' credentials.

ซึ่งมันอาจฟังดูท้าทายนิดหน่อย

เมื่อคิดถึงสิ่งต่างๆที่พวกคุณได้ทำมา

(Laughter)

But the way progress happens,

แต่หนทางที่การก้าวไปข้างหน้าเกิดขึ้นได้

is because new generations and new eras

ก็เพราะมี คนรุ่นใหม่ และยุคสมัยใหม่

grow and develop and become better than the previous ones.

ที่เติบโตและพัฒนา และกลายเป็นรุ่นที่ดีกว่ารุ่นก่อนๆ

It's the reason we're not in the Dark Ages anymore.

นี่คือเหตุผลที่ทำให้เราหลุดพ้นจากยุคมืด

No matter your position or place in life,

ไม่ว่าสถานะทางชีวิตของคุณจะเป็นเช่นไร

it is imperative to create opportunities for children,

มันเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะสร้างโอกาสให้กับเด็กๆ

so that we can grow up to blow you away.

เพื่อว่าเราจะได้เติบโต แล้วทำให้พวกคุณทึ่ง

(Laughter)

(หัวเราะ)

Adults and fellow TEDsters,

ผู้ใหญ่และชาวTED ทั้งหลายคะ

you need to listen and learn from kids,

พวกท่านจำเป็นต้องฟังและเรียนรู้จากเด็กๆอย่างเรา

and trust us and expect more from us.

ไว้ใจพวกเราและ คาดหวังจากตัวพวกเราให้มากกว่านี้

You must lend an ear today,

ท่านต้องเงี่ยหูของพวกท่านฟังเราในวันนี้

because we are the leaders of tomorrow, which means

เพราะเราจะกลายเป็นผู้นำในวันพรุ่งนี้

ซึ่งหมายความว่า เรากำลังจะดูแลพวกท่าน

we're going to take care of you when you're old and senile.

เมื่อพวกท่านแก่และใกล้ฝั่ง อุ้ย! หนูหยอกเล่นค่ะ

No, just kidding.

(Laughter)

จริงๆแล้ว คือเรากำลังจะกลายเป็นรุ่นต่อไป

No, really, we are going to be the next generation,

รุ่นที่จะนำโลกเราก้าวไปข้างหน้า

the ones who will bring this world forward.

And in case you don't think that this really has meaning for you,

และในกรณีที่บางท่าน ไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่หนูพูดมานี้

remember that cloning is possible,

โปรดจำไว้ว่า การโคลนนิ่ง สามารถเป็นไปได้ตลอด

and that involves going through childhood again,

และนั่นก็เกี่ยวกับการกลับไปในวัยเด็กอีกครั้ง

in which case you'll want to be heard, just like my generation.

วัยซึ่งพวกท่านเรียกร้องให้พวกเราฟังบ้าง

เหมือนที่พวกหนูกำลังทำตอนนี้

Now, the world needs opportunities for new leaders and new ideas.

ตอนนี้ โลกเรากำลังต้องการ 'โอกาส'

สำหรับผู้นำใหม่ๆ และไอเดียใหม่ๆ

Kids need opportunities to lead and succeed.

เด็กๆก็ต้องการโอกาสที่จะนำพวกเขาไปสู่เส้นชัย

Are you ready to make the match?

พวกท่านพร้อมกับการท้าทายนี้หรือเปล่าคะ?

Because the world's problems shouldn't be the human family's heirloom.

เพราะปัญหาต่างๆในโลกใบนี้

ไม่สมควรจะเป็นมรดกตกทอดของมนุษยชาติอีกต่อไป

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก