What adults can learn from kids | Adora Svitak

آدورا اسویتاک: چیزهایی که بزرگترها می توانند از بچه ها یاد بگیرند

Translator: Shadi Toghi Eshghi Reviewer: Behrad Tehrani

Now, I want to start with a question:

من می خواهم با یک سؤال شروع کنم:

When was the last time you were called "childish"?

آخرین باری که شما بچه خطاب شدید کی بوده؟

For kids like me,

برای بچه هایی مثل من،

being called childish can be a frequent occurrence.

بچه گانه خطاب شدن می تواند یک اتفاق دم به دقیقه باشد.

Every time we make irrational demands,

هربار که درخواست غیرمنطقی می کنیم،

exhibit irresponsible behavior,

رفتار غیرمسئولانه داریم،

or display any other signs of being normal American citizens,

یا هر نشانه ی دیگری از

یک شهروند آمریکایی معمولی را نشان می دهیم،

we are called childish.

ما را بچه خطاب می کنند،

که واقعا مرا ناراحت می کند.

Which really bothers me.

After all, take a look at these events:

با این همه، به این اتفاق ها یک نگاهی بیندازید:

Imperialism and colonization,

امپریالیسم و استعمار،

world wars, George W. Bush.

جنگ های جهانی، جورج بوش.

Ask yourself, who's responsible? Adults.

از خودتان سؤال کنید: مسئولش کیست؟ بزرگترها.

Now, what have kids done?

حالا، بچه ها چه کار کرده اند؟

Well, Anne Frank touched millions

آنی فرانک با نقل قوی که از هولوکاست کرد

with her powerful account of the Holocaust.

میلیون ها نفر را متأثر کرد.

Ruby Bridges helped to end segregation in the United States.

روبی بریجز به پایان دادن به تبعیض نژادی در ایالات متحده کمک کرد.

And, most recently,

و اخیرا،

Charlie Simpson helped to raise 120,000 pounds for Haiti,

چارلی سیمپسون با دوچرخه ی کوچکش

کمک کرد تا 120000 پوند

on his little bike.

برای هایتی جمع آوری شود.

So as you can see evidenced by such examples,

همان طور که می بینید و این مثال ها هم نشان می دهند،

age has absolutely nothing to do with it.

سن هیچ ربطی به این ندارد.

The traits the word "childish" addresses are seen so often in adults,

خصوصیت هایی که بچه گانه گفته می شوند،

آنقدر به دفعات در بزرگترها دیده می شوند

that we should abolish this age-discriminatory word,

که باید این کلمه ی تبعیض آمیز سنی را از بین ییریم

when it comes to criticizing behavior associated with irresponsibility

وقتی نوبت به انتقاد از رفتار غیرمسئولانه

و تفکر غیرمنطقی می رسد.

and irrational thinking.

(تشویق حاضران)

(Applause)

Thank you.

متشکرم.

Then again, who's to say that certain types of irrational thinking

گذشته از این، چه کسی می تواند بگوید

که بعضی شکل های تفکر غیرمنطقی

aren't exactly what the world needs?

دقیقا چیزی نیست که دنیا به آن نیاز دارد؟

Maybe you've had grand plans before,

شاید شما هم قبلا فکرهای بزرگ داشته اید،

but stopped yourself, thinking,

ولی جلوی خودتان را گرفته اید، با این فکر که:

"That's impossible," or "That costs too much,"

غیرممکن است یا هزینه ی زیادی می خواهد

or "That won't benefit me."

یا سودی برایم ندارد. چه خوب چه بد،

For better or worse, we kids aren't hampered as much

وقتی نوبت به فکر کردن به دلایل انجام ندادن یک کار می رسد

when it comes to thinking about reasons why not to do things.

ما بچه ها اینقدر در قید و بند نیستیم.

Kids can be full of inspiring aspirations and hopeful thinking,

بچه ها می توانند پر از آرزوهای الهام بخش

و فکرهای نویدبخش باشند.

like my wish that no one went hungry,

مثل آرزوی من که هیچ کس گرسنه نباشد

or that everything were free, a kind of utopia.

یا اینکه همه چیز مجانی باشد یک جور مدینه ی فاضله.

How many of you still dream like that, and believe in the possibilities?

چند نفر از شما هنوز از این رویاها دارید

و امید دارید که برآورده شوند؟

Sometimes a knowledge of history and the past failures of Utopian ideals

گاهی دانستن تاریخ

و شکست ایده های ایده آلیستی قبلی

می تواند یک مانع باشد

can be a burden,

because you know that if everything were free,

چون شما می دانید که اگر همه چیز مجانی بود،

then the food stocks would become depleted and scarce and lead to chaos.

انبارهای غذا خالی می شدند،

و قحطی می شد و هرج و مرج به وجود می آمد.

On the other hand, we kids still dream about perfection.

از طرف دیگر،

ما بچه ها هنوز در رویای کمال هستیم.

And that's a good thing, because in order to make anything a reality,

و این چیز خوبی است چون

برای اینکه هر چیزی را واقعیت ببخشید،

you have to dream about it first.

اول باید در موردش رویاپردازی کنید.

بی پروایی ما در تصور کردن، به شکل های زیادی

In many ways, our audacity to imagine

helps push the boundaries of possibility.

کمکمان می کند که مرزهای امکان پذیری را به عقب هل دهیم.

For instance, the Museum of Glass in Tacoma, Washington,

برای مثال، موزه ی شیشه در تاکوما، واشینگتن،

my home state -- yoohoo, Washington!

ایالت زادگاهم -- یوهو واشینگتن --

(Applause)

(تشویق حاضران)

has a program called Kids Design Glass,

برنامه ای دارد به نام "بچه ها شیشه طراحی می کنند"،

and kids draw their own ideas for glass art.

و بچه ها ایده های خودشان برای هنر شیشه ای را نقاشی می کنند.

The resident artist said they got some of their best ideas

هنرمند موزه گفت که بعضی از بهترین

ایده هاشان را از همین برنامه گرفته اند

from the program, because kids don't think about the limitations

چون بچه ها در مورد محدودیت های اینکه تغییر شکل دادن شیشه

of how hard it can be to blow glass into certain shapes,

به بعضی شکل های خاص چقدر می تواند سخت باشد فکر نمی کنند.

آن ها فقط به ایده های خوب فکر می کنند.

they just think of good ideas.

Now, when you think of glass, you might think of colorful Chihuly designs,

در حالی که، وقتی شما به شیشه فکر می کنید،

ممکن است به طراحی های رنگارنگ "چیهولی"

or maybe Italian vases,

یا گلدان های ایتالیایی فکر کنید،

but kids challenge glass artists to go beyond that,

ولی بچه ها هنرمندان را به چالش می کشند تا فراتر بروند و

into the realm of brokenhearted snakes

وارد قلمرو مارهای دل شکسته

and bacon boys, who you can see has meat vision.

و پسرهای سوسیسی شوند، که همان طور که می بینید

چشم "هوا به گوشت تبدیل کن" دارد. (خنده ی حاضران)

(Laughter)

Now, our inherent wisdom doesn't have to be insider's knowledge.

دانش ذاتی ما لازم نیست

دانش خودی باشد.

Kids already do a lot of learning from adults,

بچه ها همین طوری چیزهای زیادی از بزرگترها یاد می گیرند،

و ما چیزهای زیادی برای قسمت کردن داریم.

and we have a lot to share.

I think that adults should start learning from kids.

من فکر می کنم که بزرگترها باید شروع کنند به یاد گرفتن از بچه ها.

Now, I do most of my speaking

من بیشتر سخنرانی هایم را جلوی یک جمعیت تحصیل کرده می دهم،

in front of an education crowd -- teachers and students,

معلم ها و دانش آموزان، و من این شباهت را دوست دارم.

and I like this analogy:

It shouldn't be a teacher at the head of the class,

نباید این طور باشد که فقط معلم سرپرست کلاس باشد

و به دانش آموزان بگوید این کار را بکن، آن کار را بکن.

telling students, "Do this, do that."

The students should teach their teachers.

دانش آموزان باید به معلم هایشان درس بدهند.

یادگیری بین بزرگترها و بچه ها باید

Learning between grown-ups and kids should be reciprocal.

دوطرفه باشد.

The reality, unfortunately, is a little different,

واقعیت، متأسفانه، کمی متفاوت است،

and it has a lot to do with trust, or a lack of it.

و تا حدود زیادی مربوط می شود به اطمینان داشتن یا نداشتن.

Now, if you don't trust someone, you place restrictions on them, right?

اگر به کسی اعتماد نداشته باشید، برایش محدودیت تعیین می کنید، درست است.

If I doubt my older sister's ability to pay back the 10 percent interest

اگر من به توانایی خواهر بزرگم در مورد

پس دادن 10 درصد سودی که

I established on her last loan,

روی آخرین وامش گذاشتم شک داشته باشم،

I'm going to withhold her ability to get more money from me,

اجازه نمی دهم پول بیشتری از من بگیرد

until she pays it back.

تا اینکه آن را پس دهد. (خنده ی حاضران)

(Laughter)

True story, by the way.

به هر حال، این داستان واقعی است.

Now, adults seem to have

بزرگترها به نظر می رسد که

a prevalently restrictive attitude towards kids,

یک جور رفتار محدودکننده در مقابل بچه ها دارند.

from every "Don't do that, don't do this" in the school handbook,

از هر "این کار را نکن"،

"آن کار را نکن" در کتاب های مدرسه گرفته،

to restrictions on school Internet use.

تا محدودیت هایی که روی اینترنت مدرسه است.

As history points out, regimes become oppressive

همین طور که تاریخ نشان می دهد، نظام ها وقتی سرکوبگر می شوند

when they're fearful about keeping control.

که از حفظ کنترل بترسند.

And although adults may not be quite at the level

و، با اینکه ممکن است بزرگترها در حد

of totalitarian regimes,

نظام های استبدادی نباشند،

kids have no or very little say in making the rules,

بچه ها هیچی یا سهم بسیار کمی در وضع قوانین دارند،

when really, the attitude should be reciprocal,

درحالی که برخورد باید دوطرفه باشد،

meaning that the adult population should learn

به این معنی که نسل بزرگترها باید یاد بگیرد

و آرزوهای نسل جوانتر را

and take into account the wishes of the younger population.

در نظر بگیرد.

Now, what's even worse than restriction,

چیزی که از محدودیت هم بدتر است این است که

is that adults often underestimate kids' abilities.

بزرگترها اغلب توانایی های بچه ها را دست کم می گیرند.

We love challenges, but when expectations are low,

ما عاشق مبارزه هستیم، ولی وقتی انتظارات پایین است،

باور کنید، ما هم با آنها پایین می آییم.

trust me, we will sink to them.

My own parents had anything but low expectations

والدین خود من از من و خواهرم

for me and my sister.

هر انتظاری دارند جز انتظارات پایین.

Okay, so they didn't tell us to become doctors or lawyers or anything like that,

آنها به ما نگفتند که دکتر

یا وکیل یا هر چیزی شبیه به آن شویم،

but my dad did read to us about Aristotle and pioneer germ-fighters,

ولی پدرم برای ما درباره ی

ارسطو

و پیشگامان مبارزه با میکروب کتاب می خواند

when lots of other kids were hearing

آن هم وقتی که بچه های زیادی به

"The Wheels on the Bus Go Round and Round."

"یه توپ دارم قلقلیه" گوش می دادند.

Well, we heard that one too, but "Pioneer Germ Fighters" totally rules.

البته، ما این یکی را هم می شنیدیم، ولی "پیشگامان مبارزه با میکروب" مسلما بهتر بود.

(خنده ی حاضران)

(Laughter)

I loved to write from the age of four, and when I was six,

من از چهار سالگی عاشق نوشتن بودم،

و شش سالم که بود

my mom bought me my own laptop equipped with Microsoft Word.

مادرم برایم یک لپ تاپ خرید که مایکروسافت ورد داشت.

Thank you, Bill Gates, and thank you, Ma.

متشکرم بیل گیتس و متشکرم مامان.

I wrote over 300 short stories on that little laptop,

من با آن لپ تاپ کوچک

بیشتر از 300 داستان کوتاه نوشتم،

and I wanted to get published.

و می خواستم آن ها را چاپ کنم.

Instead of just scoffing at this heresy that a kid wanted to get published,

به جای خندیدن به این بدعت

که یک بچه می خواهد کتاب چاپ کند،

or saying wait until you're older,

یا گفتن اینکه صبر کن تا بزرگتر شوی،

my parents were really supportive.

والدینم خیلی حمایتم کردند.

Many publishers were not quite so encouraging.

خیلی از ناشرها چندان دلگرم کننده نبودند.

One large children's publisher ironically said

یک ناشر بزرگ کتاب های کودکان با طعنه گفت

that they didn't work with children.

که با بچه ها کار نمی کنند.

Children's publisher not working with children?

ناشر کودکانی که با بچه ها کار نمی کند؟

I don't know, you're kind of alienating a large client there.

من نمی دانم، شما دارید یک جورهایی یک مشتری بزرگ را غریبه حساب می کنید.

(Laughter)

(خنده ی حاضران)

One publisher, Action Publishing, was willing to take that leap and trust me,

یک ناشر، "ناشر اکشن"،

تمایل داشت این قدم بزرگ را بردارد و به من اعتماد کند،

and to listen to what I had to say.

و به چیزی که می خواستم بگویم گوش کند.

They published my first book, "Flying Fingers," you see it here.

آن ها اولین کتاب مرا منتشر کردند، "انگشت های پرنده"، -- اینجا می بینیدش --

And from there on, it's gone to speaking at hundreds of schools,

و از آن وقت، برای صدها مدرسه صحبت کرده،

keynoting to thousands of educators,

برای هزارها معلم سخنرانی کرده،

and finally, today, speaking to you.

و در نهایت، امروز، با شما حرف می زند.

I appreciate your attention today,

من امروز از توجهتان خیلی ممنونم،

because to show that you truly care, you listen.

چون برای اینکه نشان دهید واقعا اهمیت می دهید،

گوش می کنید.

But there's a problem with this rosy picture

ولی این تصویر امیدبخش از اینکه بچه ها

of kids being so much better than adults.

خیلی بهتر از بزرگترها هستند، یک مشکل دارد.

Kids grow up and become adults just like you.

بچه ها بزرگ می شوند و می شوند بزرگترها درست مثل شما.

(Laughter)

(خنده ی حاضران)

Or just like you? Really?

یا درست مثل شما، واقعا؟

The goal is not to turn kids into your kind of adult,

هدف این نیست که بچه ها را تبدیل کنیم به بزرگترهایی مثل شما،

بلکه به بزرگترهایی به مراتب بهتر از آنچه شما بودید،

but rather, better adults than you have been,

which may be a little challenging, considering your guys' credentials.

که با در نظر گرفتن سوابق شما،

ممکن است کمی چالش برانگیز باشد،

(Laughter)

But the way progress happens,

ولی علت این که پیشرفت اتفاق می افتد این است که

is because new generations and new eras

نسل های جدید و دوران جدید رشد می کنند و پرورش پیدا می کنند

grow and develop and become better than the previous ones.

و از نسل و دوران قبلی بهتر می شوند.

It's the reason we're not in the Dark Ages anymore.

برای همین است که دیگر در قرون وسطی نیستیم.

No matter your position or place in life,

مهم نیست که چه موقعیتی در زندگی دارید،

it is imperative to create opportunities for children,

باید برای بچه ها فرصت ایجاد کنید

so that we can grow up to blow you away.

تا بتوانیم بزرگ شویم و از شما ببریم.

(Laughter)

(خنده ی حاضران)

Adults and fellow TEDsters,

بزرگترها و همکاران "تد"،

you need to listen and learn from kids,

شما باید به بچه ها گوش بدهید و از آن ها یاد بگیرید

and trust us and expect more from us.

و به ما اعتماد کنید و از ما بیشتر انتظار داشته باشید.

You must lend an ear today,

باید امروز گوشتان را به ما قرض دهید،

because we are the leaders of tomorrow, which means

چون ما رهبران فردا هستیم،

و این یعنی که قرار است وقتی شما پیر و فرتوت می شوید

we're going to take care of you when you're old and senile.

ما مواظب شما باشیم. نه، شوخی می کنم.

No, just kidding.

(Laughter)

نه، واقعا، ما قرار است نسل بعدی باشیم،

No, really, we are going to be the next generation,

آن هایی که این دنیا را پیش خواهند برد.

the ones who will bring this world forward.

And in case you don't think that this really has meaning for you,

و اگر فکر می کنید که این برایتان معنی ندارد،

remember that cloning is possible,

یادتان باشد که همانندسازی امکان پذیر است،

and that involves going through childhood again,

این طوری که دوباره به زمان کودکی برگردید،

in which case you'll want to be heard, just like my generation.

زمانی که دوست دارید حرفهایتان شنیده شود

درست مثل نسل من.

Now, the world needs opportunities for new leaders and new ideas.

دنیا برای رهبران جدید و ایده های جدید

نیاز به فرصت دارد.

Kids need opportunities to lead and succeed.

بچه ها به فرصت هایی برای رهبری و موفقیت نیاز دارند.

Are you ready to make the match?

آماده اید که این موقعیت را فراهم کنید؟

Because the world's problems shouldn't be the human family's heirloom.

چون مشکلات دنیا

نباید به نسل های بعدی به ارث برسد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)

Thank you. Thank you.

متشکرم. متشکرم.