Richard St. John: "Success is a continuous journey"

ریچارد جان: موفقیت یک سفر مداوم است.

Translator: Mitra Dehghan Reviewer: Amin Gheibi

Why do so many people reach success and then fail?

چرا خیلی از مردم اول به موفقیت دست پیدا می کنند و بعد شکست می خورند؟

One of the big reasons is, we think success is a one-way street.

یک دلیل مهم این است که ما فکر می کنیم موفقیت یک خیابان یک طرفه است.

So we do everything that leads up to success,

بنابراین ما هر کاری که برای رسیدن به موفقیت لازم باشه انجام می دهیم.

but then we get there. We figure we've made it,

ولی وقتی که به آن می رسیم، تصور می کنیم که همه چیز تمام شده،

we sit back in our comfort zone,

و در محیطی آرام به استراحت می پردازیم،

and we actually stop doing everything that made us successful.

و انجام تمام کارهایی را که برای رسیدن به موفقیت انجام داده ایم، متوقف می کنیم.

And it doesn't take long to go downhill.

و طولی نمی کشد که در سراشیبی می افتیم.

And I can tell you this happens,

و به جرات می توانم بگویم این مسئله اتفاق می افتد.

because it happened to me.

چون برای من اتفاق افتاد.

Reaching success, I worked hard, I pushed myself.

برای رسیدن به موفقیت، سخت کار کردم و به خودم فشار آوردم.

But then I stopped, because I figured, "Oh, you know, I made it.

ولی بعد متوقف شدم، چون فکر کردم، "من دیگه به چیزی که می خواستم رسیدم...

I can just sit back and relax."

از الان می توانم استراحت کنم".

Reaching success, I always tried to improve and do good work.

برای اینکه به موفقیت برسم، همیشه تلاش می کردم پیشرفت کنم و خوب کار کنم.

But then I stopped because I figured, "Hey, I'm good enough.

ولی بعد همه چیز را متوقف کردم، چون با خودم فکر کردم، " من به اندازه کافی خوب هستم.

I don't need to improve any more."

دیگه بیشتر از این نیاز به پیشرفت ندارم."

Reaching success, I was pretty good at coming up with good ideas.

پیش از این که به موفقیت برسم، ایده های بسیار خوبی را ارائه می کردم.

Because I did all these simple things that led to ideas.

چون تمام کارهایی را که برای رسیدن به این ایده ها لازم بود انجام می دادم.

But then I stopped, because I figured I was this hot-shot guy

ولی بعد تمام این کارها را متوقف کردم. چون با خودم فکر کردم که دیگه به اندازه کافی موفق هستم

and I shouldn't have to work at ideas, they should just come like magic.

و دیگه نباید روی ایده ها کار کنم. بلکه ایده ها باید مانند یک شعبده ظاهر شوند.

And the only thing that came was creative block.

و تنها چیزی که به ذهنم می رسید ایده های غیرخلاقانه بود.

I couldn't come up with any ideas.

دیگه هیچ ایده ای نمی توانستم بدهم.

Reaching success, I always focused on clients and projects,

پیش از این که به موفقیت برسم، همیشه روی مشتری ها و پروژه ها تمرکز می کردم،

and ignored the money. Then all this money started pouring in.

و پول برایم اهمیتی نداشت. ولی بعد جریان های پول بود که سرازیر می شد.

And I got distracted by it.

و این پول هواس من را پرت کرد.

And suddenly I was on the phone to my stockbroker and my real estate agent,

و خیلی زود به جایی رسیدم که تمام وقتم به صحبت با کارگزار بورس و دلال ملکم می گذشت...

when I should have been talking to my clients.

در حالیکه باید آن وقت را برای مشتریانم صرف می کردم.

And reaching success, I always did what I loved.

قبل از این که به موفقیت برسم، همیشه آن کاری را انجام می دادم که دوست داشتم.

But then I got into stuff that I didn't love,

ولی بعد سرگرم اموری شدم که هیچ علاقه ای به آنها نداشتم.

like management. I am the world's worst manager,

مثل مدیریت. من بدترین مدیر دنیا هستم.

but I figured I should be doing it, because I was, after all,

ولی تصور کردم که از عهده این کار برخواهم آمد. چون هر چی باشه من ...

the president of the company.

رئیس شرکت بودم.

Well, soon a black cloud formed over my head

به زودی ابرهای سیاه برفراز سرم به حرکت در آمدند

and here I was, outwardly very successful,

در آن زمان من ظاهرا در اوج موفقیت بودم،

but inwardly very depressed.

ولی در عمل بسیار افسرده بودم.

But I'm a guy; I knew how to fix it.

ولی من مرد این کارم، می دانستم چطور باید به این مشکل غلبه کنم.

I bought a fast car.

من یک ماشین فوق العاده سریع خریدم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

It didn't help.

ولی کمکی نکرد.

I was faster but just as depressed.

من خیلی سریع تر شده بودم ولی کماکان افسرده بودم.

So I went to my doctor. I said, "Doc,

بنابراین پیش دکترم رفتم و گفتم، دکتر،

I can buy anything I want. But I'm not happy. I'm depressed.

من می تونم هر چیزی که دلم می خواهد بخرم. ولی خوشحال نیستم. خیلی افسرده ام.

It's true what they say, and I didn't believe it until it happened to me.

چیزی که می گویند درسته ولی تا وقتی که برای خود من اتفاق نیافتاد آن را باور نکردم.

But money can't buy happiness."

ولی نمی توان شادی را با پول خرید.

He said, "No. But it can buy Prozac."

دکتر جواب داد، نه، ولی داروی آرامش بخش را می توان با پول خرید.

And he put me on anti-depressants.

و به من داروی ضد افسردگی داد.

And yeah, the black cloud faded a little bit, but so did all the work,

و ابرهای سیاه تا حدودی کنار رفتند. ولی تمام کارهایم هم کنار گذاشته شدند.

because I was just floating along. I couldn't care less if clients ever called.

چون مدام در حالت بی خبری بودم و حتی تماس های مشتریانم برایم اهمیتی نداشت.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And clients didn't call.

و مشتریان هم دیگر تماس نگرفتند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Because they could see I was no longer serving them,

چون می دانستند که من دیگر در خدمت آنها نبودم.

I was only serving myself.

من فقط در خدمت خودم بودم.

So they took their money and their projects to others who would serve them better.

بنابراین آن ها پول هایشان را پس گرفتند و پروژه هایشان را پیش کسانی بردند که بهتر به آن ها خدمت می کردند.

Well, it didn't take long for business to drop like a rock.

طولی نکشید که ورشکسته شدم.

My partner and I, Thom, we had to let all our employees go.

من و شریکم، تام، مجبور شدیم کارمندان را مرخص کنیم.

It was down to just the two of us, and we were about to go under.

این نهایت سقوط برای هردوی ما بود و باید از عرش به زیر می آمدیم.

And that was great.

و این فوق العاده بود.

Because with no employees, there was nobody for me to manage.

چون وقتی کارمندی وجود نداشته باشد، هیچ کسی برای مدیریت کردن هم وجود ندارد.

So I went back to doing the projects I loved.

بنابراین من دوباره شروع به انجام کارهایی کردم که دوست داشتم.

I had fun again, I worked harder and, to cut a long story short,

و دوباره شروع به لذت بردن کردم. سخت کارمی کردم. و خلاصه اینکه:

did all the things that took me back up to success.

تمام کارهایی که برای رسیدن به موفقیت لازم بود را انجام دادم.

But it wasn't a quick trip.

البته به همین آسانی و سریعی هم نبود.

It took seven years.

هفت سال طول کشید.

But in the end, business grew bigger than ever.

ولی در پایان، تجارت من از هر زمان دیگری پررونق تر شده بود.

And when I went back to following these eight principles,

و وقتی که من دوباره شروع به پیروی از این هشت اصل کردم،

the black cloud over my head disappeared altogether.

ابرهای سیاه برای همیشه از فراز سر من ناپدید شدند.

And I woke up one day and I said,

و یک روز صبح از خواب بیدار شدم و گفتم،

"I don't need Prozac anymore."

"دیگه نیازی به آرامش بخش ندارم"

And I threw it away and haven't needed it since.

و از آن موقع تا به حال دیگر به سراغ داروهایم نرفته ام.

I learned that success isn't a one-way street.

و من آموختم که موفقیت یک مسیر یک طرفه نیست.

It doesn't look like this; it really looks more like this.

این طور به نظر نمی رسد. بلکه واقعا این طور به نظر می رسد.

It's a continuous journey.

این یک سفر پیوسته است.

And if we want to avoid "success-to-failure-syndrome,"

و اگر بخواهیم از "سندروم شکست پس از موفقیت" جلوگیری کنیم،

we just keep following these eight principles,

باید فقط از این هشت اصل پیروی کنیم.

because that is not only how we achieve success,

چون مسئله فقط این نیست که چطور به موفقیت می رسیم،

it's how we sustain it.

بلکه چگونه موفق ماندن هم مهم است.

So here is to your continued success.

این شما و این مسیر پیوسته موفقیت.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)