Your Body Language May Shape Who You Are | Amy Cuddy | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Thipnapa Huansuriya

So I want to start by offering you a free no-tech life hack,

ฉันอยากเริ่มต้นด้วยการแจกทางลัด

เปลี่ยนชีวิตให้คุณฟรีๆ

and all it requires of you is this:

สิ่งเดียวที่คุณต้องทำก็คือ

that you change your posture for two minutes.

เปลี่ยนมาดของคุณเป็นเวลาสองนาที

But before I give it away, I want to ask you to right now

แต่ก่อนที่จะเฉลย ตอนนี้ฉันอยากให้คุณ

do a little audit of your body and what you're doing with your body.

สำรวจร่างกายตัวเอง รวมถึงว่าคุณทำอะไรกับร่างกายของคุณอยู่

So how many of you are sort of making yourselves smaller?

มีใครบ้างคะที่กำลังทำให้ตัวเองดูตัวเล็กลง?

Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles.

คุณอาจกำลังนั่งหลังโกง นั่งไขว่ห้าง

นั่งไขว้ขา

Sometimes we hold onto our arms like this.

บางครั้ง เรากอดอกแบบนี้

Sometimes we spread out. (Laughter)

บางทีเรากางแขนออก (เสียงหัวเราะ)

I see you.

ฉันเห็นนะคะ (เสียงหัวเราะ)

So I want you to pay attention to what you're doing right now.

ทีนี้ ฉันอยากให้คุณเพ่งความสนใจ ต่อสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้

We're going to come back to that in a few minutes,

เราจะกลับมาพูดเรื่องนี้ในอีกสองสามนาที

และฉันหวังว่าถ้าคุณเรียนรู้ ที่จะเปลี่ยนแปลงมันสักเล็กน้อย

and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit,

it could significantly change the way your life unfolds.

มันอาจเปลี่ยนชีวิตของคุณได้เลย

So, we're really fascinated with body language,

คนเราหลงใหลเรื่องภาษากาย

and we're particularly interested in other people's body language.

และเราสนใจเป็นพิเศษ

กับภาษากายของคนอื่นๆ

You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) —

รู้ไหมคะ เราสนใจใน เอิ่ม

an awkward interaction, or a smile,

การมีปฏิสัมพันธ์แบบกระอักกระอ่วน หรือการยิ้ม

or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink,

การเหลือบมองแบบดูหมิ่น หรือการขยิบตาแบบกระอักกระอ่วน

or maybe even something like a handshake.

แม้แต่การจับมือ

Narrator: Here they are arriving at Number 10.

ผู้บรรยาย: พวกเขาเข้ามาถึง กระทรวงการต่างประเทศอังกฤษ และดูสิครับ

เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้โชคดีได้จับมือกับท่านประธานาธิบดี

This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States.

แห่งสหรัฐอเมริกา โอ้ มาแล้วครับ

Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)

นายกรัฐมนตรีแห่ง -- ไม่เหรอ (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake,

เอมี่: ดังนั้นการจับมือ หรือการไม่จับมือ

can have us talking for weeks and weeks and weeks.

กลายเป็นหัวข้อสนทนาได้นานหลายสัปดาห์

Even the BBC and The New York Times.

แม้แต่สำนักข่าวบีบีซี และนิวยอร์กไทมส์

So obviously when we think about nonverbal behavior,

ดังนั้น ชัดเจนว่าเมื่อเราคิดถึงพฤติกรรมของอวัจนภาษา

or body language -- but we call it nonverbals as social scientists --

หรือภาษากาย แต่นักสังคมศาสตร์เรียกมันว่าอวัจนภาษา

it's language, so we think about communication.

มันเป็นภาษาอย่างหนึ่ง เราจึงคิดว่ามันเป็นการสื่อสาร

When we think about communication, we think about interactions.

เมื่อเราคิดว่ามันเป็นการสื่อสาร เราคิดถึงการมีปฏิสัมพันธ์

ดังนั้น ภาษากายของคุณกำลังสื่อสารอะไรกับฉัน

So what is your body language communicating to me?

What's mine communicating to you?

และภาษากายของฉันกำลังสื่อสารอะไรกับคุณ

And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this.

และมันมีเหตุผลมากมายที่ทำให้เราชื่อว่า นี่เป็นมุมมองที่ถูกต้อง

ดังนั้น นักสังคมศาสตร์จึงทุ่มเทเวลา

So social scientists have spent a lot of time

ศึกษาผลกระทบจากภาษากายของเรา

looking at the effects of our body language,

และภาษากายของผู้คนอื่นๆ กับการตัดสินคน

or other people's body language, on judgments.

And we make sweeping judgments and inferences from body language.

เรามักตัดสินและอนุมานลักษณะของคนจากภาษากาย

And those judgments can predict really meaningful life outcomes

และการตัดสินเหล่านั้นสามารถทำนาย ผลกระทบใหญ่หลวงต่อชีวิตได้เลยทีเดียว

like who we hire or promote, who we ask out on a date.

เช่นใครที่เราจะจ้างหรือเลื่อนขั้น หรือใครที่เราจะขอออกเดทด้วย

For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University,

ตัวอย่างเช่น นาลินี แอมบาดี (Nalini Ambady) นักวิจัยที่ Tufts University

shows that when people watch 30-second soundless clips

แสดงให้เห็นว่า เมื่อคนดูคลิปวิดีโอ ความยาว 30 วินาที ที่ไม่มีเสียงพูด

of real physician-patient interactions,

ของการปฏิสัมพันธ์จริงระหว่างแพทย์กับคนไข้

their judgments of the physician's niceness

การตัดสินของพวกเขาว่าแพทย์นั้นดูใจดีแค่ไหน

predict whether or not that physician will be sued.

ใช้เป็นตัวทำนายได้ว่าแพทย์คนนั้นจะถูกฟ้องหรือไม่

So it doesn't have to do so much

แพทย์คนนั้นจะไร้ความสามารถหรือเปล่า ไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่

with whether or not that physician was incompetent,

แต่มันขึ้นกับว่าเราชอบแพทย์คนนั้นหรือเปล่า

but do we like that person and how they interacted?

และเขามีปฏิสัมพันธ์กับเราอย่างไร

Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton

ที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่านั้น อเล็กซ์ โทโดรอฟ (Alex Todorov) จาก Princeton ได้แสดงให้เห็นว่า

has shown us that judgments of political candidates' faces

การตัดสินจากใบหน้า ของผู้เข้าสมัครชิงตำแหน่งการเมือง

in just one second predict 70 percent

ภายในหนึ่งวินาที ก็สามารถทำนายผล การเลือกตั้งวุฒิสภา

of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes,

และการเลือกตั้งผู้ว่าการรัฐได้แม่นถึง 70%

and even, let's go digital,

และแม้แต่ในโลกดิจิตอล

emoticons used well in online negotiations

การใช้อีโมติคอนอย่างเหมาะสมในการเจรจาออนไลน์

can lead you to claim more value from that negotiation.

สามารถทำกำไรให้คุณจากการเจรจานั้นได้มากกว่า

If you use them poorly, bad idea. Right?

แต่ถ้าคุณใช้อย่างไม่เหมาะสม ก็เป็นความคิดที่แย่ ใช่ไหมคะ

So when we think of nonverbals, we think of how we judge others,

ดังนั้น เมื่อเราคิดถึงอวัจนภาษา เราคิดถึงการที่เราตัดสินคนอื่น

how they judge us and what the outcomes are.

คนอื่นๆ ตัดสินเราอย่างไร และอะไรคือผลที่เกิดตามมา

We tend to forget, though, the other audience

แต่เรามักจะลืมผู้รับสารอีกหนึ่งคน

that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves.

ที่ได้รับผลกระทบจากอวัจนภาษาของเรา นั่นก็คือตัวเราเอง

We are also influenced by our nonverbals,

เราได้รับอิทธิพลจากอวัจนภาษาของเรา ความคิดของเรา

our thoughts and our feelings and our physiology.

ความรู้สึกของเรา และปฏิกิริยาทางร่างกายของเรา

So what nonverbals am I talking about?

แล้วอวัจนภาษาที่ฉันกำลังพูดถึงคืออะไรล่ะคะ?

I'm a social psychologist. I study prejudice,

ฉันเป็นนักจิตวิทยาสังคม ฉันศึกษาเรื่องอคติ

and I teach at a competitive business school,

และฉันสอนที่โรงเรียนธุรกิจชื่อดังแห่งหนึ่ง

so it was inevitable that I would become interested in power dynamics.

ดังนั้นฉันจึงอดไม่ได้ ที่จะสนใจเรื่องพลวัตของอำนาจ

I became especially interested in nonverbal expressions

ฉันสนใจการแสดงออกถึงอำนาจและการครอบงำ

of power and dominance.

ผ่านทางอวัจนภาษาเป็นพิเศษ

And what are nonverbal expressions of power and dominance?

แล้วอวัจนภาษาที่สื่อถึงพลังอำนาจคืออะไร

Well, this is what they are.

นี่ค่ะ คืออวัจนภาษาที่ว่า

So in the animal kingdom, they are about expanding.

ในอาณาจักรสัตว์ มันคือการขยายตัว

So you make yourself big, you stretch out,

คุณทำตัวเองให้ดูใหญ่ คุณยืดตัวออก

you take up space, you're basically opening up.

คุณทำตัวพอง พูดง่ายๆ คือเปิดตัวเองออก

It's about opening up.

มันคือการเปิดตัวออก มันเป็นอย่างนี้

And this is true across the animal kingdom.

ในอาณาจักรสัตว์ทุกชนิด ไม่เฉพาะสัตว์ตระกูลลิง

It's not just limited to primates.

มนุษย์ก็ทำเช่นเดียวกัน (เสียงหัวเราะ)

And humans do the same thing. (Laughter)

So they do this both when they have power sort of chronically,

คนเราทำท่าทางนี้ ทั้งตอนที่อยู่ในฐานะที่มีอำนาจ

and also when they're feeling powerful in the moment.

และตอนที่รู้สึกมีอำนาจเพียงชั่วขณะหนึ่ง

And this one is especially interesting because it really shows us

สิ่งนี้น่าสนใจเป็นพิเศษ เพราะมันแสดงให้เราเห็นว่า

how universal and old these expressions of power are.

วิธีแสดงออกถึงพลังอำนาจนี้ มันเป็นสากลและเก่าแก่แค่ไหน

This expression, which is known as pride,

การแสดงออกนี้ ซึ่งเรียกกันว่า ความทะนงตน

Jessica Tracy has studied.

เจสสิกา เทรซี (Jessica Tracy) ได้ทำการศึกษา และแสดงให้เห็นว่า

She shows that people who are born with sight

คนที่เกิดมามีสายตามองเห็น

and people who are congenitally blind do this

และคนที่ตาบอดตั้งแต่เกิดล้วนทำสิ่งนี้

when they win at a physical competition.

เมื่อพวกเขาชนะการแข่งขันอะไรสักอย่าง

So when they cross the finish line and they've won,

เมื่อเขาวิ่งข้ามเส้นชัย และเขาเป็นที่หนึ่ง

it doesn't matter if they've never seen anyone do it.

มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะเคยเห็นคนอื่น ทำสิ่งนั้นมาก่อนหรือไม่

พวกเขาจะทำแบบนี้เสมอ

They do this.

ชูแชนขึ้นเป็นรูปตัว V เชิดคางขึ้น

So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.

What do we do when we feel powerless?

แล้วเราทำอย่างไรเมื่อเรารู้สึกไร้อำนาจ

We do exactly the opposite.

เราทำในสิ่งตรงกันข้าม เราปิดตัวเอง ห่อตัว

We close up. We wrap ourselves up.

We make ourselves small.

เราทำตัวให้เล็กลง เราไม่อยากกระทบกระทั่งกับคนที่อยู่ข้างๆ

We don't want to bump into the person next to us.

So again, both animals and humans do the same thing.

เช่นเดียวกัน ทั้งสัตว์และมนุษย์ทำในสิ่งเดียวกัน

And this is what happens when you put together high and low power.

และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณเอาคนที่มีอำนาจ

และไร้อำนาจมาอยู่ด้วยกัน สิ่งที่พวกเรามักทำ

So what we tend to do when it comes to power

เมื่อมีความเหลื่อมล้ำของอำนาจ คือ เราจะเป็นคู่เสริมทางอวัจนภาษาของกันและกัน

is that we complement the other's nonverbals.

So if someone is being really powerful with us,

ดังนั้น ถ้าบางคนมีอำนาจกว่าเรามากๆ

we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them.

เรามีแนวโน้มจะทำตัวเล็กลง เราจะไม่เลียนแบบเขา

We do the opposite of them.

เราทำในสิ่งตรงกันข้าม

So I'm watching this behavior in the classroom,

ฉันเฝ้าสังเกตพฤติกรรมเหล่านี้ในห้องเรียน

and what do I notice?

และฉันเห็นอะไรรู้ไหมคะ? ฉันสังเกตว่านักเรียนบริหารธุรกิจ

I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals.

ใช้อวัจนภาษาแสดงออกถึงอำนาจอย่างเต็มที่

So you have people who are like caricatures of alphas,

คุณจะเห็นคนที่ทำตัวเหมือนเป็นจ่าฝูง

really coming into the room, they get right into the middle of the room

ปราดเข้ามาในห้อง เข้ามากลางห้อง

ก่อนที่การเรียนจะเริ่มขึ้น พวกเขาต้องการจะจับจองพื้นที่

before class even starts, like they really want to occupy space.

When they sit down, they're sort of spread out.

เมื่อพวกเขานั่งลง เขาจะแผ่ขยายตัวเอง

They raise their hands like this.

พวกเขายกมือขึ้นแบบนี้

You have other people who are virtually collapsing

คุณจะพบคนอื่นๆ ที่ตัวแทบจะหดหายไปเลย

when they come in. As soon they come in, you see it.

เมื่อพวกเขาเข้ามา ทันที่ที่พวกเขาเข้ามา

You see it on their faces and their bodies,

คุณจะเห็นได้จากหน้าตาท่าทางของพวกเขา

and they sit in their chair and they make themselves tiny,

และพวกเขานั่งในเก้าอี้ พยายามทำตัวให้เล็กที่สุด

and they go like this when they raise their hand.

และพวกเขาทำอย่างนี้เวลายกมือ

I notice a couple of things about this.

ฉันสังเกตเห็นสองสิ่งจากเรื่องนี้

หนึ่ง คุณจะไม่ประหลาดใจเลย

One, you're not going to be surprised.

It seems to be related to gender.

ว่ามันดูเหมือนจะขึ้นอยู่กับเพศ

So women are much more likely to do this kind of thing than men.

ผู้หญิงมีแนวโน้มสูงกว่าผู้ชาย ที่จะทำท่าแบบนี้

Women feel chronically less powerful than men,

ผู้หญิงรู้สึกถึงความด้อยอำนาจกว่าผู้ชายอยู่เสมอ

so this is not surprising.

ดังนั้นมันจึงไม่น่าประหลาดใจ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันสังเกตก็คือ

But the other thing I noticed

is that it also seemed to be related to the extent

มันเหมือนจะเกี่ยวข้องรวมไปถึง

to which the students were participating, and how well they were participating.

การที่นักเรียนจะมีส่วนร่วมในห้องเรียนมากแค่ไหน และมีส่วนร่วมดีแค่ไหนด้วย

And this is really important in the MBA classroom,

ซึ่งมันสำคัญมากในห้องเรียนของวิชาบริหารธุรกิจ

because participation counts for half the grade.

เพราะการมีส่วนร่วมคิดเป็นครึ่งหนึ่งของเกรด

So business schools have been struggling with this gender grade gap.

ดังนั้น โรงเรียนบริหารธุรกิจค่อนข้างมีปัญหา เรื่องช่องว่างของเกรดที่เกิดจากเพศ

You get these equally qualified women and men coming in

คุณได้นักเรียนที่มีคุณสมบัติดีพอๆ กัน ทั้งหญิงและชายเข้ามาเรียน

and then you get these differences in grades,

แต่คุณกลับได้เกรดที่แตกต่างกัน

and it seems to be partly attributable to participation.

เพราะความแตกต่างในการมีส่วนร่วมในห้องเรียน

So I started to wonder, you know, okay,

ฉันจึงเริ่มสงสัยว่า

so you have these people coming in like this, and they're participating.

เอาล่ะ คุณมีคนเหล่านี้ ซึ่งเข้ามาแบบนี้

เป็นไปได้ไหมว่า ถ้าเราให้คนเหล่านี้แสร้งทำท่าทางมีอำนาจ

Is it possible that we could get people to fake it

and would it lead them to participate more?

มันจะชักจูงให้พวกเขามีส่วนร่วมมากขึ้น

ดังนั้น ผู้ร่วมงานคนสำคัญของฉัน ดานา คาร์นีย์ (Dana Carney) ที่เบิร์คลีย์ (Berkeley)

So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley,

and I really wanted to know, can you fake it till you make it?

และตัวฉัน อยากจะรู้ว่า คุณจะแสร้งทำ จนกระทั่งคุณทำได้จริงๆ หรือไม่

Like, can you do this just for a little while

คือ คุณสามารถทำท่าแบบนี้สักครู่หนึ่ง

and actually experience a behavioral outcome

เพื่อให้ได้ประสบการณ์ทางพฤติกรรม ที่ทำให้คุณรู้สึกมีอำนาจได้ไหม

that makes you seem more powerful?

So we know that our nonverbals govern how other people

เรารู้ว่าอวัจนภาษาของเราควบคุม ความคิดและความรู้สึก

think and feel about us. There's a lot of evidence.

ที่คนอื่นมีต่อเรา มีหลักฐานสนับสนุนมากมาย

แต่คำถามของเราจริงๆ ก็คือ อวัจนภาษาของเรา

But our question really was,

do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?

สามารถควบคุมวิธีที่เราคิด และรู้สึกต่อตัวเราเองได้หรือไม่

There's some evidence that they do.

มีหลักฐานบางชิ้นที่สนับสนุนว่ามันเป็นจริง

So, for example, we smile when we feel happy,

ยกตัวอย่างเช่น เรายิ้มเมื่อมีความสุข

but also, when we're forced to smile

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อเราถูกบังคับให้ยิ้ม

by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy.

โดยคาบปากกาไว้แบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกมีความสุขไปด้วย

So it goes both ways.

ดังนั้นมันจึงเป็นไปได้ทั้งสองทาง และเมื่อเป็นเรื่องของอำนาจ

When it comes to power, it also goes both ways.

มันก็เป็นไปได้ทั้งสองทางเช่นกัน เมื่อคุณรู้สึกมีอำนาจ

So when you feel powerful,

you're more likely to do this,

คุณมีแนวโน้มจะทำแบบนี้ และก็เป็นไปได้เช่นกัน

but it's also possible that when you pretend to be powerful,

ที่เมื่อคุณแสร้งทำเป็นมีอำนาจ คุณจะมีแนวโน้ม

you are more likely to actually feel powerful.

ที่จะรู้สึกมีอำนาจขึ้นมาจริงๆ

So the second question really was, you know,

คำถามข้อที่สอง ก็คือ

so we know that our minds change our bodies,

เรารู้ว่าจิตใจของเราส่งผลกระทบต่อร่างกาย

but is it also true that our bodies change our minds?

และก็จริงอีกเช่นกันว่า ร่างกายของเราสามารถ ส่งผลกระทบต่อจิตใจได้ด้วย

And when I say minds, in the case of the powerful,

และเมื่อฉันพูดถึงจิตใจ ในบริบทเรื่องอำนาจ

what am I talking about?

ฉันหมายถึงอะไร

So I'm talking about thoughts and feelings

ฉันหมายถึงความคิดและความรู้สึก

and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings,

และปฏิกิริยาทางสรีระวิทยา ที่รวมกันเป็นความคิดและความรู้สึกของเรา

ในกรณีของฉัน มันคือฮอร์โมน ฉันศึกษาฮอร์โมน

and in my case, that's hormones. I look at hormones.

So what do the minds of the powerful versus the powerless look like?

จิตใจของผู้ที่มีอำนาจและผู้ที่ไร้อำนาจ

นั้นเป็นเช่นไร?

So powerful people tend to be, not surprisingly,

ไม่น่าแปลกใจเลย คนที่มีอำนาจมักจะ

more assertive and more confident, more optimistic.

มีความหนักแน่น มั่นใจ มองโลกในแง่ดี

They actually feel they're going to win even at games of chance.

พวกเขารู้สึกจริงๆ ว่าพวกเขาจะชนะ แม้แต่ในเกมเสี่ยงโชค

สามารถคิดในเชิงนามธรรมได้ดีกว่า

They also tend to be able to think more abstractly.

So there are a lot of differences. They take more risks.

รับความเสี่ยงได้สูงกว่า

There are a lot of differences between powerful and powerless people.

ผู้ที่มีอำนาจกับผู้ไร้อำนาจ มีความแตกต่างกันสูงมาก

ในทางสรีระวิทยาก็มีความแตกต่างกันมาก ในฮอร์โมนหลักสองตัว

Physiologically, there also are differences

on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone,

คือ เทสโทสเตอโรน (testosterone) ซึ่งเป็นฮอร์โมนแห่งการแสดงอำนาจ

and cortisol, which is the stress hormone.

และคอร์ติซอล (cortisol) ซึ่งคือฮอร์โมนความเครียด

So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies

สิ่งที่เราพบก็คือ

ในสัตว์ตระกูลลิง จ่าฝูงตัวผู้ที่มีอำนาจมาก

have high testosterone and low cortisol,

มีเทสโทสเตอโรนสูง และคอร์ติซอลต่ำ

and powerful and effective leaders

และผู้นำที่มีอำนาจและมีประสิทธิภาพ

also have high testosterone and low cortisol.

ก็มีเทสโทสเตอโรนสูง และคอร์ติซอลต่ำเช่นกัน

So what does that mean? When you think about power,

นั่นหมายถึงอะไร เมื่อคุณคิดถึงอำนาจ

people tended to think only about testosterone,

คนมักคิดถึงแต่เทสโทสเตอโรน

because that was about dominance.

เพราะมันเกี่ยวกับการแสดงอำนาจ

But really, power is also about how you react to stress.

แต่จริงๆ แล้ว อำนาจนั้นหมายรวมถึง การตอบสนองของคุณต่อความเครียดด้วย

So do you want the high-power leader that's dominant,

คุณต้องการผู้นำที่มีอำนาจ ที่มีอำนาจเหนือคนอื่นๆ

high on testosterone, but really stress reactive?

มีเทสโทสเตอโรนสูง แต่อ่อนไหวต่อความเครียดหรือเปล่า

Probably not, right?

คงไม่ คุณต้องการบุคคล

You want the person who's powerful and assertive and dominant,

ที่มีอำนาจ มั่นคง เด่นกว่าคนอื่น

but not very stress reactive, the person who's laid back.

และไม่อ่อนไหวต่อความเครียด บุคคลซึ่งทำตัวผ่อนคลาย

So we know that in primate hierarchies,

เรารู้ว่าในโครงสร้างสังคมของสัตว์ตระกูลลิง

if an alpha needs to take over,

ถ้าจ่าฝูงต้องการครอบครอง ถ้าใครสักคนหนึ่งต้องสวมบทบาท

if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly,

ของจ่าฝูงอย่างทันทีทันใด

within a few days, that individual's testosterone has gone up

ภายสองไม่กี่วัน ระดับเทสโทสเตอโรนของคนนั้นจะสูงขึ้น

significantly and his cortisol has dropped significantly.

อย่างมีนัยสำคัญ และระดับคอร์ติซอล ก็จะลดลงอย่างมีนัยสำคัญเช่นกัน

So we have this evidence, both that the body can shape

เรามีหลักฐานว่าร่างกายสามารถ

the mind, at least at the facial level,

เปลี่ยนแปลงจิตใจ อย่างน้อยก็ในระดับผิวเผิน

and also that role changes can shape the mind.

และการเปลี่ยนบทบาทก็สามารถ เปลี่ยนแปลงจิตใจได้ด้วย

So what happens, okay, you take a role change,

แล้วจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคุณเปลี่ยนบทบาท

what happens if you do that at a really minimal level,

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณทำอะไรเล็กน้อยมากๆ

like this tiny manipulation, this tiny intervention?

เช่นการปรับเปลี่ยนเล็กๆ การแทรกแซงเล็กๆ แบบนี้

"For two minutes," you say, "I want you to stand like this,

โดยพูดกับตัวเองว่า "ในสองนาที ฉันจะยืนท่านี้

and it's going to make you feel more powerful."

และนั่นจะทำให้ฉันรู้สึกมีอำนาจมากขึ้น"

So this is what we did.

นี่คือสิ่งที่เราทำ เรานำคนกลุ่มหนึ่ง

We decided to bring people into the lab and run a little experiment,

มายังห้องทดลองและทำการทดลองเล็กๆ

and these people adopted, for two minutes,

คนกลุ่มนี้ จะต้องทำท่าแห่งอำนาจ

either high-power poses or low-power poses,

หรือท่าไร้อำนาจเป็นเวลาสองนาที

and I'm just going to show you five of the poses,

ฉันจะให้ดูภาพท่าเหล่านี้ 5 แบบ แม้ว่าพวกเขาจะใช้แค่สองแบบเท่านั้น

although they took on only two.

So here's one.

นี่คือท่าหนึ่ง

อีกสองท่า

A couple more.

ท่านี้ถูกตั้งชื่อว่า "วันเดอร์วูแมน"

This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media.

โดยสื่อต่างๆ

Here are a couple more.

นี่คืออีกสองท่า

So you can be standing or you can be sitting.

ดังนั้นคุณสามารถยืนหรือนั่งก็ได้

And here are the low-power poses.

และนี่คือ ท่าไร้อำนาจ

So you're folding up, you're making yourself small.

คุณห่อตัว ทำตัวเองให้เล็กลง

This one is very low-power.

ท่านี้เป็นท่าที่ไร้อำนาจจริงๆ

When you're touching your neck, you're really protecting yourself.

เมื่อคุณแตะคอตัวเอง

จริงๆ แล้วคุณกำลังปกป้องตัวเอง

So this is what happens.

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาเข้ามา

They come in, they spit into a vial,

เราแบ่งเขาออกเป็นสองกลุ่ม

for two minutes, we say, "You need to do this or this."

เราบอกเขาว่า "คุณต้องทำท่าแบบนี้ หรือไม่ก็แบบนี้"

They don't look at pictures of the poses.

พวกเขาไม่ได้ดูรูปของท่าทางเหล่านั้น เพราะเราไม่อยากชี้นำ

We don't want to prime them with a concept of power.

ให้เขาคิดถึงเรื่องอำนาจ เราต้องการให้พวกเขารู้สึกถึงอำนาจด้วยตัวเอง

We want them to be feeling power.

ดังนั้น พวกเขาทำท่าเหล่านี้เป็นเวลา 2 นาที

So two minutes they do this.

We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items,

จากนั้นเราก็ถามพวกเขาว่า "คุณรู้สึกมีอำนาจแค่ไหน" โดยใช้คำถามหลายข้อ

and then we give them an opportunity to gamble,

แล้วเราก็ให้โอกาสเขาเสี่ยงพนัน

and then we take another saliva sample.

และจากนั้นเราเก็บตัวอย่างน้ำลาย

That's it. That's the whole experiment.

แค่นั้นเอง นั่นคือการทดลองทั้งหมด

So this is what we find.

และนี่คือสิ่งที่เราค้นพบ การยอมรับความเสี่ยง ซึ่งในที่นี้คือการพนัน

Risk tolerance, which is the gambling,

we find that when you are in the high-power pose condition,

เราพบว่า เมื่อคุณทำท่ามีอำนาจสูง

86 เปอร์เซ็นต์ของพวกคุณจะกล้าพนัน

86 percent of you will gamble.

When you're in the low-power pose condition,

เมื่อคุณอยู่ในท่าไร้อำนาจ

only 60 percent, and that's a whopping significant difference.

มีแค่ 60 เปอร์เซ็นต์ที่กล้าเสี่ยง นั่นมันแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทีเดียว

Here's what we find on testosterone.

นี่คือสิ่งที่เราพบในเรื่องเทสโทสเตอโรน

From their baseline when they come in,

เทียบกับระดับเทสโทสเตอโรนก่อนเริ่มทดลอง กลุ่มมีอำนาจ

high-power people experience about a 20-percent increase,

มีเทสโทสเตอโรนเพิ่มขึ้นประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์

and low-power people experience about a 10-percent decrease.

กลุ่มคนไร้อำนาจ มีเทสโทสเตอโรนลดลง ประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์

So again, two minutes, and you get these changes.

เพียงแค่สองนาที คุณก็ได้การเปลี่นแปลงเหล่านี้

Here's what you get on cortisol.

และนี่คือผลที่ได้ในเรื่องคอร์ติซอล ในกลุ่มคนมีอำนาจ

High-power people experience about a 25-percent decrease,

มีคอร์ติซอลลดลงประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์

and the low-power people experience about a 15-percent increase.

และในกลุ่มคนไร้อำนาจ มีคอร์ติซอลเพิ่มขึ้น ประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์

So two minutes lead to these hormonal changes

ดังนั้น เพียงแค่สองนาทีก็นำไปสู่ การเปลี่ยนแปลงฮอร์โมนเหล่านี้

that configure your brain

ที่ปรับเปลี่ยนสมองคุณให้เป็นได้ทั้ง

to basically be either assertive, confident and comfortable,

หนักแน่น มั่นใจ และสบาย

or really stress-reactive, and feeling sort of shut down.

หรือ อ่อนไหวต่อความเครียด

รู้สึกปิดกั้นตัวเอง พวกเราต่างเคยรู้สึกแบบนั้นใช่ไหมคะ

And we've all had the feeling, right?

So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves,

ดังนั้น มันเหมือนว่าอวัจนภาษาของเราสามารถควบคุม

วิธีที่เราคิดและรู้สึกเกี่ยวกับตัวเราเอง

so it's not just others, but it's also ourselves.

ไม่เพียงแค่คนอื่น แต่รวมถึงตัวเราเองด้วย

Also, our bodies change our minds.

และร่างกายของเราก็เปลี่ยนแปลงจิตใจเราได้

But the next question, of course,

แต่แน่นอน คำถามถัดไปก็คือ

is, can power posing for a few minutes

การทำท่าแห่งอำนาจเพียงสองสามนาที

สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคุณได้จริงๆ จังๆ หรือเปล่า

really change your life in meaningful ways?

This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes.

นี่มันแค่การทดลองในห้องทดลอง มันเป็นงานเล็กๆ

ใช้เวลาเพียงสองนาที คุณจะเอามันไปใช้จริงๆ ได้ที่ไหนบ้าง

Where can you actually apply this?

ก็ในสถานการณ์ที่สำคัญกับเราน่ะสิ

Which we cared about, of course.

And so we think where you want to use this is evaluative situations,

และเราคิดว่าจริงๆ แล้ว มันสำคัญมาก ฉันหมายถึง

คุณควรจะนำมันไปใช้ในสถานการณ์ ที่คุณจะต้องถูกประเมิน

like social threat situations.

เช่น ในสถานการณ์ที่ถูกคุกคามทางสังคม ที่คุณกำลังถูกประเมิน

Where are you being evaluated, either by your friends?

ไม่ว่าจะโดยเพื่อนๆ เช่น สำหรับวัยรุ่น ก็คือสถานการณ์ในห้องทานอาหารกลางวัน

For teenagers, it's at the lunchroom table.

For some people it's speaking at a school board meeting.

สำหรับบางคน อาจเป็นการพูด

ในที่ประชุมคณะกรรมการของโรงเรียน หรือการนำเสนอผลงาน

It might be giving a pitch or giving a talk like this

หรือการบรรยายแบบนี้

or doing a job interview.

หรือการสัมภาษณ์งาน

We decided that the one that most people could relate to

เราคิดว่า สถานการณ์ที่คนส่วนใหญ่จะเชื่อมโยงได้

because most people had been through, was the job interview.

เพราะคนส่วนใหญ่เคยผ่านมาแล้ว

นั่นคือการสัมภาษณ์งาน

So we published these findings,

ดังนั้นเราจึงตีพิมพ์การค้นพบนี้ และสื่อต่างๆ

and the media are all over it,

and they say, Okay, so this is what you do

ก็พากันตื่นเต้น และพวกเขาบอกว่า นี่คือสิ่งที่คุณต้องทำ

เมื่อคุณไปสัมภาษณ์งาน ใช่ไหมคะ (เสียงหัวเราะ)

when you go in for the job interview, right?

(Laughter)

ตอนนั้นเรากลัวมาก และกล่าวว่า

You know, so we were of course horrified, and said,

Oh my God, no, that's not what we meant at all.

โอ้ พระเจ้า ไม่นะไม่ เราไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย

For numerous reasons, no, don't do that.

ด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวง อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด

Again, this is not about you talking to other people.

นี่ไม่ใช่การที่คุณพูดกับคนอื่นๆ

It's you talking to yourself.

มันคือการที่คุณพูดกับตัวคุณเอง คุณจะทำอะไร

What do you do before you go into a job interview? You do this.

ก่อนเข้าไปสัมภาษณ์งาน? คุณทำแบบนี้

You're sitting down. You're looking at your iPhone --

ใช่ไหมคะ? คุณนั่งลง คุณกำลังเล่นไอโฟน

หรือแอนดรอยด์ พยายามไม่ให้ใครคลาดสายตา

or your Android, not trying to leave anyone out.

You're looking at your notes,

คุณกำลังดูกระดาษโน้ตของคุณ

you're hunching up, making yourself small,

คุณนั่งหลังโกง ทำตัวเองให้ดูเล็ก

when really what you should be doing maybe is this,

ในขณะที่สิ่งที่คุณควรทำจริงๆ แล้ว อาจเป็นแบบนี้

like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes.

คุณอาจทำแบบนี้ในห้องน้ำ ใช่ไหมคะ ทำแบบนั้น ลองหาเวลาสักสองนาที

So that's what we want to test. Okay?

นั่นคือสิ่งที่เราอยากทดสอบ

So we bring people into a lab,

เราพาคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาในห้องทดลอง

and they do either high- or low-power poses again,

ให้พวกเขาทำท่าแห่งอำนาจ หรือ ไร้อำนาจ

they go through a very stressful job interview.

พวกเขาต้องผ่านการสัมภาษณ์งานอันเคร่งเครียด

It's five minutes long. They are being recorded.

ใช้เวลานานห้านาที พวกเขาถูกบันทึกวิดีโอ

They're being judged also,

และถูกประเมินด้วย โดยผู้ประเมิน

and the judges are trained to give no nonverbal feedback,

ก็ถูกฝึกมาไม่ให้โต้ตอบด้วยอวัจนภาษา

so they look like this.

ดังนั้นพวกเขาจึงดูเหมือนแบบนี้

Imagine this is the person interviewing you.

ลองจินตนาการว่านี่คือคนที่กำลังสัมภาษณ์คุณอยู่

So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled.

เป็นเวลานานห้านาที โดยไร้การตอบสนอง นี่มันแย่ยิ่งกว่าโดนต้อนเสียอีก

People hate this.

คนทั่วไปไม่ชอบภาวะแบบนี้ นี่คือสิ่งที่ แมรีแอน ลาฟรานซ์ (Marianne LaFrance)

It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand."

เรียกว่า "สถานการณ์น่าเบื่อแต่หนีไม่ได้" (social quicksand)

So this really spikes your cortisol.

ซึ่งทำให้คอร์ติซอลของคุณพุ่งปรี๊ด

So this is the job interview we put them through,

เราให้พวกเขาเข้าไปสัมภาษณ์งานแบบนี้

เพราะเราต้องการดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

because we really wanted to see what happened.

We then have these coders look at these tapes, four of them.

เราให้ผู้ประเมินสี่คนดูวิดีโอเทปนี้

They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions.

พวกเขาไม่รู้สมมติฐานของเรา พวกเขาไม่รู้สภาวะก่อนการสัมภาษณ์

They have no idea who's been posing in what pose,

พวกเขาไม่รู้ว่าใครทำท่าอะไรก่อนการสัมภาษณ์

and they end up looking at these sets of tapes,

พวกเขาเพียงแค่ได้ดูเทปการสัมภาษณ์

and they say, "We want to hire these people,"

และพูดว่า "โอ้ เราต้องการจ้างคนพวกนี้"

หมายถึงคนที่ทำท่ามีอำนาจทั้งหมด หรือพูดว่า "เราไม่อยากจ้างคนพวกนี้

all the high-power posers.

"We don't want to hire these people.

We also evaluate these people much more positively overall."

เรายังประเมินคนกลุ่มนี้สูงกว่าในทุกๆ ด้านด้วย"

แต่อะไรเป็นตัวขับดันล่ะ? มันไม่เกี่ยวกับเนื้อหาสาระของสิ่งที่เขาพูดเลย

But what's driving it?

It's not about the content of the speech.

It's about the presence that they're bringing to the speech.

แต่อยู่ที่ภาพลักษณ์ที่พวกเขานำเสนอในระหว่างการพูด

Because we rate them on all these variables

เพราะเราให้คะแนนพวกเขาในตัวแปร

ซึ่งเกี่ยวข้องกับความสามารถ เช่น การพูดของเขามีโครงสร้างดีแค่ไหน?

related to competence, like, how well-structured is the speech?

มันฟังดูดีแค่ไหน? คุณสมบัติของพวกเขาเป็นอย่างไร?

How good is it? What are their qualifications?

ตัวแปรพวกนี้ไม่มีผลต่อการจ้างงานเลย แต่สิ่งที่ได้รับผลกระทบคือ

No effect on those things. This is what's affected.

These kinds of things.

สิ่งเหล่านี้ คนสามารถแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา

People are bringing their true selves, basically.

They're bringing themselves.

พวกเขาเผยตัวตนออกมา

พวกเขาแสดงความคิด ในแบบของตนเอง

They bring their ideas, but as themselves,

with no, you know, residue over them.

โดยไม่มีอะไรมาปิดบัง

So this is what's driving the effect, or mediating the effect.

และนี่คือสิ่งที่เป็นตัวขับเคลื่อน หรือเป็นตัวนำพาให้เกิดผลดังกล่าว

So when I tell people about this,

เมื่อฉันบอกคนอื่นๆ เรื่องนี้

that our bodies change our minds and our minds can change our behavior,

ว่าร่างกายของเราสามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจของเรา และจิตใจของเราก็เปลี่ยนพฤติกรรมเราได้

และพฤติกรรมของเราก็สามารถ เปลี่ยนแปลงชีวิตเราได้ พวกเขาบอกฉันว่า

and our behavior can change our outcomes, they say to me,

"ฉันว่ามันไม่ .... มันดูเสแสร้ง"

"It feels fake." Right?

So I said, fake it till you make it.

ฉันตอบว่า คุณต้องเสแสร้งจนกว่าคุณจะทำมันได้จริง คนมักคิดว่า ฉันทำไม่ได้ มันไม่ใช่ตัวฉัน

It's not me.

I don't want to get there and then still feel like a fraud.

ฉันไม่อยากไปถึงจุดนั้น แล้วยังรู้สึกเหมือนพวกหลอกลวง

I don't want to feel like an impostor.

ฉันไม่อยากรู้สึกเหมือนเป็นพวกต้มตุ๋น

I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here.

ฉันไปอยากไปถึงจุดนั้น แล้วต้องรู้สึกว่าฉันไม่ควรค่าพอ

And that really resonated with me,

นั่นมันช่างสอดคล้องกับกรณีของฉันเหลือเกิน

because I want to tell you a little story about being an impostor

ฉันอยากจะเล่าเรื่องสั้นๆ ให้พวกคุณฟัง

เกี่ยวกับการเป็นพวกหลอกลวง และความรู้สึกไม่ควรค่าพอจะอยู่ตรงจุดนั้น

and feeling like I'm not supposed to be here.

When I was 19, I was in a really bad car accident.

เมื่อฉันอายุได้ 19 ปี ฉันประสบอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ที่ร้ายแรงมากๆ

I was thrown out of a car, rolled several times.

ฉันถูกเหวี่ยงออกจากรถ กลิ้งหลายตลบ

I was thrown from the car.

ฉันถูกเหวี่ยงออกจากรถ และฉันฟื้นขึ้นมา ในห้องกายภาพของผู้บาดเจ็บทางสมอง

And I woke up in a head injury rehab ward,

และฉันต้องออกจากมหาวิทยาลัย

and I had been withdrawn from college,

and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations,

เมื่อฉันรู้ตัวว่า I.Q. ของฉันลดลง กว่า 2 เท่าของค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน

which was very traumatic.

มันเจ็บปวดมาก

I knew my IQ because I had identified with being smart,

ฉันรู้ว่า I.Q. ฉันเคยเป็นเท่าไร ฉันเคยถูกจัดอยู่ในกลุ่มเด็กฉลาด

and I had been called gifted as a child.

ฉันถูกเรียกว่าเป็นเด็กมีพรสวรรค์

So I'm taken out of college, I keep trying to go back.

เมื่อฉันถูกให้ออกจากมหาวิทยาลัย ฉันพยายามกลับไปเรียน

They say, "You're not going to finish college.

พวกเขาบอกว่า "เธอจะเรียนไม่จบนะ

มีอย่างอื่นมากมายที่เธอจะทำได้

Just, you know, there are other things for you to do,

but that's not going to work out for you."

แต่การเรียนมันยากเกินไปสำหรับเธอ"

So I really struggled with this, and I have to say,

ฉันลำบากมากกับเรื่องนี้ ต้องบอกตามตรง

having your identity taken from you, your core identity,

การถูกลบอัตลักษณ์ของตนเอง แก่นแท้ของตัวตน

and for me it was being smart,

และสำหรับฉัน มันคือการเป็นคนฉลาด

having that taken from you,

เมื่อมันโดนพรากไปจากคุณ ไม่มีอะไรจะทำให้คุณรู้สึกไร้อำนาจไปยิ่งกว่านั้นอีกแล้ว

there's nothing that leaves you feeling more powerless than that.

So I felt entirely powerless.

ฉันรู้สึกไร้อำนาจโดยสิ้นเชิง ฉันขยันเรียน และขยันเรียน และขยันเรียน

I worked and worked, and I got lucky,

และฉันก็โชคดี และขยันเรียน และก็โชคดี และขยันเรียน

and worked, and got lucky, and worked.

Eventually I graduated from college.

จนสุดท้าย ฉันก็เรียนจบ

It took me four years longer than my peers,

ฉันต้องใช้เวลานานกว่าเพื่อนๆ ถึงสี่ปี

and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske,

ฉันโน้มน้าวใครคนหนึ่ง ซูซาน ฟิสก์ (Susan Fiske) อาจารย์ที่ปรึกษาผู้เป็นดั่งเทพธิดาของฉัน

to take me on, and so I ended up at Princeton,

ให้รับฉันเข้าเรียนต่อ สุดท้ายฉันจึงได้เข้าเรียนที่พรินซ์ตัน (Princeton)

and I was like, I am not supposed to be here.

ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันไม่คู่ควรกับที่นั่น

I am an impostor.

ฉันเป็นพวกหลอกลวง

And the night before my first-year talk,

และคืนก่อนการกล่าวบรรยายในปีแรกของฉัน

และการบรรยายของนักศึกษาชั้นปีหนึ่ง ที่ปรินซ์ตั้น เป็นการบรรยาย 20 นาที

and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people.

มีผู้ฟัง 20 คน แค่นั้นเอง

That's it.

I was so afraid of being found out the next day

แต่ฉันกลัวมาก ว่าคนจะรู้ความจริงในวันรุ่งขึ้น

that I called her and said, "I'm quitting."

จนฉันต้องโทรไปหาอาจารย์ และบอกเธอว่า "หนูขอลาออกค่ะ"

She was like, "You are not quitting,

เธอตอบว่า "เธอลาออกไม่ได้

because I took a gamble on you, and you're staying.

เพราะฉันวางเดิมพันเรื่องเธอเอาไว้ และเธอต้องอยู่ต่อ

You're going to stay, and this is what you're going to do.

เธอจะต้องอยู่ต่อ และนี่คือสิ่งที่เธอต้องทำ

เธอจะต้องแสร้งทำมัน

You are going to fake it.

You're going to do every talk that you ever get asked to do.

เธอจะต้องพูดในทุกๆ งานที่เธอถูกขอให้พูด

You're just going to do it and do it and do it,

เธอจะต้องพูด และพูด และพูด

แม้ว่าเธอจะกลัวจนตัวแข็งทื่อ

even if you're terrified and just paralyzed

and having an out-of-body experience,

และเกิดประสบการณ์ออกจากร่าง จนกระทั่ง

until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it.

เธอถึงจุดหนึ่ง ที่เธอจะบอกตัวเองว่า 'พระเจ้าช่วย ฉันกำลังทำมัน

Like, I have become this. I am actually doing this.'"

ฉันกลายเป็นคนที่ทำได้จริงๆ ฉันกำลังทำมันอยู่จริงๆ'"

So that's what I did.

นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ ห้าปีในการเรียนบัณฑิตศึกษา

Five years in grad school,

a few years, you know, I'm at Northwestern,

แล้วฉันก็ไปอยู่ที่นอร์ธเวสเทิร์น (Northwestern) สองสามปี

I moved to Harvard, I'm at Harvard,

แล้วย้ายไปฮาร์วาร์ด (Harvard) และที่ฮาวาร์ด

I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking,

ฉันก็เลิกคิดถึงมันไปเลย แต่ก่อนหน้านั้นนานทีเดียวที่ฉันคอยแต่คิดว่า

"Not supposed to be here."

"ฉันไม่คู่ควรกับที่นี่ ไม่คู่ควรกับที่นี่"

So at the end of my first year at Harvard,

ตอนปลายปีแรกของฉันที่ฮาร์วาร์ด

a student who had not talked in class the entire semester,

นักเรียนคนหนึ่งผู้ไม่เคยพูดในชั้นเรียนเลยทั้งเทอม

who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail,"

คนที่ฉันเคยเตือนว่า "นี่ เธอต้องมีส่วนร่วมในชั้นเรียนนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ผ่าน"

came into my office. I really didn't know her at all.

เด็กคนนั้นมาที่ห้องทำงานฉัน ฉันไม่รู้จักเธอเลย

และเธอเข้ามาในแบบหมดสภาพ พ่ายแพ้ยับเยิน เธอกล่าวว่า

She came in totally defeated, and she said,

"I'm not supposed to be here."

"หนูไม่คู่ควรกับที่นี่"

นั่นคือช่วงเวลาสำคัญสำหรับฉัน เพราะสองสิ่งได้เกิดขึ้น

And that was the moment for me.

Because two things happened.

One was that I realized,

สิ่งแรกคือฉันได้ตระหนัก

oh my gosh, I don't feel like that anymore.

ว่า พระเจ้า ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling.

ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว แต่เธอรู้สึก และฉันเข้าใจดี

And the second was, she is supposed to be here!

และสิ่งที่สอง คือ เธอคู่ควรจะอยู่ที่นี่!

Like, she can fake it, she can become it.

เธอสามารถเสแสร้งได้ จนเธอกลายเป็นแบบนั้นจริงๆ

So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here!

ดังนั้นฉันจึงพูดว่า "เธอคู่ควร! เธอสมควรจะได้อยู่ที่นี่

And tomorrow you're going to fake it,

และพรุ่งนี้ เธอจะต้องเสแสร้งทำมัน

เธอจะต้องทำตัวให้มีอำนาจ

you're going to make yourself powerful, and, you know --

(Applause)

และเธอจะต้อง --" (เสียงปรบมือ)

(เสียงปรบมือ)

"และเธอจะต้องเข้าเรียน

And you're going to go into the classroom,

and you are going to give the best comment ever."

และเธอจะต้องแสดงความเห็น ที่เยี่ยมยอดที่สุดกว่าใครๆ"

You know? And she gave the best comment ever,

คุณรู้อะไรไหม? แล้วเธอก็แสดงความเห็นที่เยี่ยมยอดจริงๆ

and people turned around and were like,

และคนอื่นๆ ต่างหันมามองเธอ แล้วทำท่าเหมือนกับว่า

พระเจ้า ฉันไม่เคยสังเกตเลยว่าเธอนั่งอยู่ตรงนั้น (เสียงหัวเราะ)

oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)

เธอกลับมาหาฉัน เมื่อเวลาผ่านไปเดือนหนึ่ง และฉันตระหนักว่า

She comes back to me months later,

and I realized that she had not just faked it till she made it,

เธอไม่ได้แค่แสร้งทำจนเธอทำมันได้จริงๆ

she had actually faked it till she became it.

แต่เธอแสร้งทำ จนมันกลายเป็นตัวเธอไปเลย

So she had changed.

เธอเปลี่ยนไป

And so I want to say to you, don't fake it till you make it.

และดังนั้นฉันจึงอยากบอกคุณว่า อย่าแค่แสร้งทำจนคุณทำมันได้

Fake it till you become it.

ให้แสร้งทำจนมันกลายเป็นตัวคุณ

Do it enough until you actually become it and internalize.

ทำมันให้มากพอจนมันกลายเป็นตัวคุณ

The last thing I'm going to leave you with is this.

สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะฝากไว้ก่อนจบการบรรยาย

Tiny tweaks can lead to big changes.

คือการปรับเปลี่ยนเล็กๆ น้อยๆ สามารถนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงใหญ่ๆ ได้

So, this is two minutes.

ดังนั้น นี่คือสองนาที

Two minutes, two minutes, two minutes.

สองนาที สองนาที สองนาที

Before you go into the next stressful evaluative situation,

ก่อนที่คุณจะต้องเข้าไปในสถานการณ์ ที่จะต้องถูกประเมินอย่างเคร่งเครียด

for two minutes, try doing this, in the elevator,

ใช้เวลาสักสองนาที พยายามทำสิ่งเหล่านี้ ในลิฟท์

in a bathroom stall, at your desk behind closed doors.

ในห้องน้ำ ที่โต๊ะของคุณในห้องมิดชิด

That's what you want to do.

นั่นคือสิ่งที่คุณควรทำ ปรับสมองของคุณ

Configure your brain to cope the best in that situation.

เพื่อให้รับมือได้ดีที่สุดในสถานการณ์นั้น

Get your testosterone up. Get your cortisol down.

เพิ่มเทสโทสเตอโรนของคุณให้สูงขึ้น และลดคอร์ติซอลให้ต่ำลง

Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am.

อย่าออกมาจากสถานการณ์นั้นพร้อมด้วยความรู้สึกที่ว่า โธ่ ฉันยังไม่ได้แสดงตัวตนจริงๆ ของฉันเลย

Leave that situation feeling like,

จงออกจากสถานการณ์นั้นด้วยความรู้สึกว่า โอ้ ฉันรู้สึกว่า

I really feel like I got to say who I am and show who I am.

ฉันได้พูดในแบบของฉัน และแสดงออกในแบบของฉัน

So I want to ask you first, you know, both to try power posing,

ฉันอยากขอร้องให้คุณ

ลองทำท่ามีอำนาจ

and also I want to ask you to share the science, because this is simple.

และฉันอยากขอให้คุณ

นำความรู้นี้ไปแบ่งปัน เพราะมันง่ายมาก

I don't have ego involved in this. (Laughter)

ฉันไม่มีผลประโยชน์ในเรื่องนี้เลยนะ (เสียงหัวเราะ)

Give it away. Share it with people,

เอาไปบอกคนอื่นๆ แบ่งปันกัน

because the people who can use it the most

เพราะคนที่จะใช้มันได้มากที่สุด คือคนที่

are the ones with no resources and no technology

ไม่มีทรัพยากรอื่น และไม่มีเทคโนโลยี

and no status and no power.

และไม่มีสถานะทางสังคม และไม่มีอำนาจ จงให้ความรู้นี้แก่พวกเขา

Give it to them because they can do it in private.

เพราะเขาสามารถทำในที่ลับตา

พวกเขาแค่ต้องการร่างกายของเขา ความเป็นส่วนตัว และเวลาสองนาที

They need their bodies, privacy and two minutes,

and it can significantly change the outcomes of their life.

และมันจะสามารถเปลี่ยนชีวิตพวกเขาได้จริงๆ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)