Your body language may shape who you are | Amy Cuddy | TED

اِمی کادی: زبان بدن شما هویت شما را شکل می‌دهد

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

So I want to start by offering you a free no-tech life hack,

خُب من می‌خوام با پیشنهاد یک ترفند ساده و ابتدایی شروع کنم،

خُب من می‌خوام با پیشنهاد یک ترفند ساده و ابتدایی شروع کنم،

and all it requires of you is this:

و تمام آنچه که باید انجام بدید اینه:

that you change your posture for two minutes.

اینکه برای دو دقیقه حالت بدن‌تان را تغییر بدید.

But before I give it away, I want to ask you to right now

اما پیش از آنکه بهتون یاد بدم، می‌خوام ازتون درخواست کنم که همین الان

do a little audit of your body and what you're doing with your body.

یک بررسی دقیق از بدن‌تان و آنچه با بدن‌تان انجام می‌دید به عمل بیارید.

So how many of you are sort of making yourselves smaller?

خُب چندتا از شما دارید به نوعی خودتان را کوچک‌تر می‌کنید؟

Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles.

شاید قوز کردید، یا پاهاتون را روی هم انداختید،

شاید قوزک‌هاتون را خم کردید.

Sometimes we hold onto our arms like this.

گاهی بازوهامون را اینجوری می‌گیریم.

Sometimes we spread out. (Laughter)

گاهی هم می‌لمید. (خنده)

I see you.

دارم می‌بینم‌تان. (خنده)

So I want you to pay attention to what you're doing right now.

بنابراین من می‌خوام که به آنچه همین الان دارید انجام می‌دید توجه کنید.

We're going to come back to that in a few minutes,

چند دقیقه دیگه بهش برمی‌گردیم،

من امیدوارم اگر یاد بگیرید که این را کمی دستکاری‌ کنید،

and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit,

it could significantly change the way your life unfolds.

بتونه به طور معنی‌داری روش زندگی روزمره‌تان را تغییر بده.

So, we're really fascinated with body language,

خب، ما واقعا مجذوب زبان بدن هستیم،

and we're particularly interested in other people's body language.

و به ویژه ما علاقمند به

زبان بدن آدم‌های دیگر هستیم.

You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) —

می‌دونید، ما علاقمند این هستیم که، می‌دانید دیگه - (خنده) -

an awkward interaction, or a smile,

یک تعامل ناجور، یا یک لبخند،

or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink,

یا یک نیم‌نگاه تحقیرآمیز، یا یک چشمک خیلی محجوب،

or maybe even something like a handshake.

یا حتی چیزی مانند دست دادن.

Narrator: Here they are arriving at Number 10.

گوینده: اینجا در دسته‌ی ده نفره می‌رسند، و به این نگاه کنید

پلیس خوش‌شانس فرصت این را پیدا می‌کند که با رییس جمهور آمریکا دست بده. آه، این‌هم از

This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States.

پلیس خوش‌شانس فرصت این را پیدا می‌کند که با رییس جمهور آمریکا دست بده. آه، این‌هم از

Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)

نخست‌وزیر - ؟ نه. (خنده) (تشویق)

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake,

امی کادی: پس دست‌دادن، یا دست ندادن،

can have us talking for weeks and weeks and weeks.

می‌تونه ما را وا دارد که هفته‌ها و هفته‌ها دربارش حرف بزنیم.

Even the BBC and The New York Times.

حتی بی‌بی‌سی و نیویورک تایمز.

So obviously when we think about nonverbal behavior,

پس آشکارا هنگامی‌که ما به رفتار غیرکلامی می‌اندیشیم،

or body language -- but we call it nonverbals as social scientists --

یا زبان بدن - اما ما به عنوان جامعه‌شناس بهش می‌گیم غیرکلامی -

it's language, so we think about communication.

این یک زبان‌ست، یعنی ما داریم از ارتباط حرف می‌زنیم.

When we think about communication, we think about interactions.

هنگامی‌که به ارتباطات می‌اندیشیم، داریم به واکنش متقابل بر هم فکر می‌کنیم.

خب، زبان بدن شما داره چه چیز را به من مخابره می‌کند؟

So what is your body language communicating to me?

What's mine communicating to you?

مال من چی به شما مخابره می‌کند؟

And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this.

و دلایل زیادی‌ هست که باور کنیم که این دیدگاه معتبری‌ست. بنابراین جامعه‌شناسان زمان زیادی صرف کردند

و دلایل زیادی‌ هست که باور کنیم که این دیدگاه معتبری‌ست. بنابراین جامعه‌شناسان زمان زیادی صرف کردند

So social scientists have spent a lot of time

تا تاثیرات زبان بدن ما، یا زبان بدن دیگران بر داوری‌ها را بررسی کنند.

looking at the effects of our body language,

تا تاثیرات زبان بدن ما، یا زبان بدن دیگران بر داوری‌ها را بررسی کنند.

or other people's body language, on judgments.

And we make sweeping judgments and inferences from body language.

و ما داوری‌ها و استنتاج‌ها را از زبان بدن می‌قاپیم.

And those judgments can predict really meaningful life outcomes

و این داوری‌ها می‌تونن برآیندهای واقعا معناداری از زندگی را تعیین کنند،

like who we hire or promote, who we ask out on a date.

مانند اینکه چه کسی را استخدام کنیم و چه کسی را ارتقا بدیم یا از چه کسی تقاضای یک ملاقات عاشقانه کنیم.

For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University,

برای نمونه، نالینی آمبادی، یک پژوهشگر از دانشگاه تافتس،

shows that when people watch 30-second soundless clips

نشان می‌دهد که هنگامی‌که آدم‌ها یک کلیپ صامت ۳۰ ثانیه‌ای را

of real physician-patient interactions,

از واکنش متقابل واقعی بیمار- پزشک تماشا می‌کنند،

their judgments of the physician's niceness

قضاوت آنها از رفتار خوب پزشک

predict whether or not that physician will be sued.

پیش‌بینی می‌کند که آیا از پزشک شکایت خواهد شد.

So it doesn't have to do so much

بنابراین این خیلی ربطی به این ندارد که آیا

with whether or not that physician was incompetent,

پزشک ناکارآمد است یا نه، بلکه مربوطه به اینکه آیا ما از او خوشمان آمده

but do we like that person and how they interacted?

و اینکه آنها چطور با هم تعامل داشتند؟

Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton

حتی از این‌هم شدیدتر، آلکس تودورف در دانشگاه پرینستون نشان داده که

has shown us that judgments of political candidates' faces

قضاوت بر اساس چهره‌ی نامزدهای سیاسی

in just one second predict 70 percent

در تنها یک ثانیه می‌تونه ترکیب ۷۰درصد سنای آمریکا و نتایج رقابت فرمانداری را پیش‌بینی کند.

of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes,

در تنها یک ثانیه می‌تونه ترکیب ۷۰درصد سنای آمریکا و نتایج رقابت فرمانداری را پیش‌بینی کند.

and even, let's go digital,

و حتی، بگذارید به دنیای دیجیتال سر بزنیم،

emoticons used well in online negotiations

شکلک‌هایی که بخوبی در مذاکرات اینترنتی استفاده می‌شن

can lead you to claim more value from that negotiation.

می‌تونند منجر بشن که شما برداشت غنی‌تری از آن گفتگو داشته باشید.

If you use them poorly, bad idea. Right?

ایده‌ی خوبی نیست که از آنها به خوبی استفاده نکنیم. درسته؟

So when we think of nonverbals, we think of how we judge others,

پس وقتی به رفتارهای غیرکلامی می‌اندیشیم، داریم به این فکر می‌کنیم که ما چگونه

how they judge us and what the outcomes are.

دیگران را قضاوت می‌کنیم، آنها چگونه ما را قضاوت می‌کنند و برآیند این قضاوتها چیست.

We tend to forget, though, the other audience

با این وجود ما معمولا فراموش می‌کنیم، که دیگر مخاطبِ ما

that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves.

که از رفتارهای غیرکلامی ما تاثیر می‌پذیرد، و آن خود ماییم.

We are also influenced by our nonverbals,

ما هم تحت تاثیر رفتارهای غیرکلامی‌مان هستیم، اندیشه‌هامون

our thoughts and our feelings and our physiology.

و احساسات‌مون و فیزیولوژی‌مون.

So what nonverbals am I talking about?

خب، من دارم از کدام رفتارها حرف می‌زنم؟

I'm a social psychologist. I study prejudice,

من یک روانشناس اجتماعی هستم، من تعصب و پیشداوری را مطالعه می‌کنم،

and I teach at a competitive business school,

و من در یک مدرسه‌ی بازرگانی رقابتی تدریس می‌کنم،

so it was inevitable that I would become interested in power dynamics.

پس اجتناب‌ناپذیر بود که من به شناخت اثر عوامل تغییر دهنده‌ی قدرت علاقمند بشم.

I became especially interested in nonverbal expressions

من به ویژه به روش‌های غیرکلامی بیان قدرت و برتری علاقمند شدم.

of power and dominance.

من به ویژه به روش‌های غیرکلامی بیان قدرت و برتری علاقمند شدم.

And what are nonverbal expressions of power and dominance?

و روش‌های بیان قدرت و تسلط کدامند؟

Well, this is what they are.

خب، آنها عبارت‌اند از این چیزها.

So in the animal kingdom, they are about expanding.

خب، در قلمرو جانوران، این روش‌ها عبارت‌اند از بزرگ‌تر شدن و بسط دادن.

So you make yourself big, you stretch out,

یعنی خودت را بزرگ‌تر می‌کنی، خودت را کش می‌دی،

you take up space, you're basically opening up.

فضا را اشغال می‌کنی، و اساسا داری خودت را گسترش می‌دی.

It's about opening up.

قضیه گسترده شدن‌ست. این در سراسر قلمرو جانوران صدق می‌کند، تنها محدود به نخستی‌سانان نیست.

And this is true across the animal kingdom.

قضیه گسترده شدن‌ست. این در سراسر قلمرو جانوران صدق می‌کند، تنها محدود به نخستی‌سانان نیست.

It's not just limited to primates.

و بشر هم همین کار را می‌کند. (خنده)

And humans do the same thing. (Laughter)

So they do this both when they have power sort of chronically,

و هردوی آنها این کار را از دیرباز به هنگام در دست داشتن قدرت انجام می‌دن،

and also when they're feeling powerful in the moment.

و همچنین وقتی که آنها در لحظه احساس قدرت می‌:کنند.

And this one is especially interesting because it really shows us

و این یکی مخصوصا به این خاطر جالبه که واقعا به ما نشان می‌ده

how universal and old these expressions of power are.

این روش‌های بیان قدرت تا چه اندازه دیرین و جهانی هستند.

This expression, which is known as pride,

این روش بیان، که به عنوان غرور شناخته می‌شه،

Jessica Tracy has studied.

توسط جسیکا تریسی مطالعه شد. او نشان داد که

She shows that people who are born with sight

انسان‌هایی که با بینایی زاده شدند

and people who are congenitally blind do this

و آنهایی که مادرزادی نابینایند، این کار را به‌هنگام برنده‌شدن در یک مسابقه‌‌ انجام می‌دن.

when they win at a physical competition.

و آنهایی که مادرزادی نابینایند، این کار را به‌هنگام برنده‌شدن در یک مسابقه‌‌ انجام می‌دن.

So when they cross the finish line and they've won,

بنابراین هنگامی که از خط پایان می‌گذرند و برنده می‌شن،

it doesn't matter if they've never seen anyone do it.

اهمیتی ندارد که آنها تا حالا ندیدند که کسی این کار را انجام بده.

آنها این کار را می‌کنند.

They do this.

بازوها به شکل عدد هفت در هوا بازمیشه ، و چانه اندکی متمایل رو به بالا.

So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.

What do we do when we feel powerless?

وقتی که احساس ناتوانی داریم چی؟ دقیقا برعکس. در خود فرومی‌ریم و جمع می‌شیم.

We do exactly the opposite.

وقتی که احساس ناتوانی داریم چی؟ دقیقا برعکس. در خود فرومی‌ریم و جمع می‌شیم.

We close up. We wrap ourselves up.

We make ourselves small.

ما خودمان را کوچک می‌کنیم. نمی‌خوایم به نفر کناری‌مان برخورد کنیم.

We don't want to bump into the person next to us.

So again, both animals and humans do the same thing.

بنابراین دوباره، جانوران و بشر هردو کار یکسانی می‌کنند.

And this is what happens when you put together high and low power.

و این چیزی‌ست که رخ می‌ده هرگاه شما قدرتمندان را در کنار ناتوان‌ترها می‌گذارید.

بنابراین آنچه گرایش داریم که انجام بدیم

So what we tend to do when it comes to power

اینه که وقتی نوبت به قدرت می‌رسه ما رفتارهای غیرکلامی دیگران را تکمیل می‌کنیم.

is that we complement the other's nonverbals.

So if someone is being really powerful with us,

پس اگر کسی با ما حسابی از موضع قدرت رفتار کند،

we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them.

ما گرایش داریم که خودمان را کوچک کنیم. ما از آنها تقلید نمی‌کنیم.

We do the opposite of them.

ما برعکس آنها عمل می‌کنیم.

So I'm watching this behavior in the classroom,

خب، من این رفتار را در کلاس مشاهده کردم،

and what do I notice?

و به چی توجه کردم؟ متوجه شدم که دانشجویان ام بی اِی

I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals.

واقعا طیف کاملی از قدرت غیرکلامی را از خود نشان می‌دن.

So you have people who are like caricatures of alphas,

یعنی آدم‌هایی داریم که مانند کاریکاتوری از ستاره‌ها می‌مانند،

really coming into the room, they get right into the middle of the room

وارد کلاس می‌شن، درست می‌رن به سمت وسط کلاس

حتی پیش از آنکه کلاس شروع بشه، انگار واقعا می‌خوان فضا را مال خودشون کنند.

before class even starts, like they really want to occupy space.

When they sit down, they're sort of spread out.

وقتی می‌شینن، یه جورایی خودشان را پهن می‌کنند و لم می‌دهند.

They raise their hands like this.

دستاشون را مثل این بلند می‌کنند.

You have other people who are virtually collapsing

بعضی دیگر وقتی میان تو کلاس کمابیش از حال می‌رن. تا میان تو، این را می‌بینی.

when they come in. As soon they come in, you see it.

بعضی دیگر وقتی میان تو کلاس کمابیش از حال می‌رن. تا میان تو، این را می‌بینی.

You see it on their faces and their bodies,

می‌تونی این را در چهره‌شان و بدن‌هاشان ببینی، و آنها می‌شینن

and they sit in their chair and they make themselves tiny,

روی صندلی‌شان و خودشان را کوچک می‌کنند،

and they go like this when they raise their hand.

و وقتی دست‌‌شون را بلند می‌کنند این جوری می‌شن.

I notice a couple of things about this.

من متوجه یکی - دو چیز در این‌باره شدم.

یک، مطمئنا خیلی شوکه نمی‌شید.

One, you're not going to be surprised.

It seems to be related to gender.

به نظر میاد این با جنسیت مرتبط باشه.

So women are much more likely to do this kind of thing than men.

یعنی زنان بسیار بیشتر از مردان به این شیوه عمل می‌کنند.

Women feel chronically less powerful than men,

زنان از دیرباز خود را ضعیف‌تر از مردان احساس می‌کردند،

so this is not surprising.

پس این عجیب نیست. اما چیز دیگری که متوجهش شدم اینه که

But the other thing I noticed

is that it also seemed to be related to the extent

به نظر میاد تاحدی به این مربوط باشه که کدامیک

to which the students were participating, and how well they were participating.

از دانشجوها در بحث شرکت می‌کنند، و با چه کیفیتی شرکت می‌کنند.

And this is really important in the MBA classroom,

و این واقعا در کلاس‌های ام‌ بی اِی اهمیت دارد،

because participation counts for half the grade.

چون مشارکت، نیمی از نمره به شمار میاد.

So business schools have been struggling with this gender grade gap.

بنابراین یکی از چالش‌های مدارس بازرگانی این شکاف جنسیتی نمره‌ست.

You get these equally qualified women and men coming in

شما زنان و مردان را دارید که با شایستگی برابر وارد می‌شن

and then you get these differences in grades,

و سپس این تفاوت‌ها را در نمره آنها شاهد خواهید بود،

and it seems to be partly attributable to participation.

و به نظر میاد که می‌شه این را به تا حدی هم به مشارکت نسبت داد.

So I started to wonder, you know, okay,

بنابراین به این فکر کردم که، می‌دانید، بسیار خوب،

so you have these people coming in like this, and they're participating.

یعنی شما این آدم‌ها را می‌بینید که اینطوری وارد می‌شن، و

مشارکت می‌کنند. آیا ممکن‌ست که بتونیم مردم را واداریم که ادای این را در بیارن

Is it possible that we could get people to fake it

and would it lead them to participate more?

و آیا این آنها را به سوی مشارکت بیشتر هدایت می‌کند؟

خب، مهم‌ترین همکار من دانا کارنِی، که در برکلی کار می‌:کند،

So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley,

and I really wanted to know, can you fake it till you make it?

و واقعا می‌خواستم بدانم، آیا می‌تونی تا زمانی‌که واقعا موفق بشی وانمود به موفقیت کنی؟

Like, can you do this just for a little while

یعنی، می‌تونی این کار را برای مدتی انجام بدی و در واقع

and actually experience a behavioral outcome

یک خروجی غیرکلامی را تجربه کنید که شما را توانمند جلوه بده؟

that makes you seem more powerful?

So we know that our nonverbals govern how other people

می‌دانیم که رفتارغیرکلامی ما تعیین می‌کند که دیگران چطور

think and feel about us. There's a lot of evidence.

درباره‌ی ما می‌اندیشند و احساس می‌کنند. مدارک زیادی وجود دارد.

اما پرسش اصلی ما این بود، که آیا رفتارهای غیرکلامی ما

But our question really was,

do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?

بر اندیشه و احساس ما درباره‌ی خودمان تاثیر می‌گذارد؟

There's some evidence that they do.

مدارکی وجود داره که آنها هم موثرند.

So, for example, we smile when we feel happy,

بنابراین، برای نمونه، ما وقتی خوشحال هستیم لبخند می‌زنیم.

but also, when we're forced to smile

اما درضمن، وقتی به زور لبخند می‌زنیم

by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy.

اینجوری با نگهداشتن یک خودکار میان دندان‌هامون ، این باعث احساس شادی می‌شه.

So it goes both ways.

بنابراین قضیه دوطرفه‌ست. وقتی نوبت به قدرت می‌رسه،

When it comes to power, it also goes both ways.

باز هم دوطرفه‌ست. پس وقتی احساس قدرت می‌کنید،

So when you feel powerful,

you're more likely to do this,

بیشتر در معرض انجام این کار هستید، اما این هم ممکنه که

but it's also possible that when you pretend to be powerful,

وقتی وانمود می‌کنید که قدرتمند هستید، بیشتر احتمال داره

you are more likely to actually feel powerful.

که واقعا احساس قدرت هم بکنید.

So the second question really was, you know,

بنابراین پرسش دوم درواقع اینه که، می‌دانید،

so we know that our minds change our bodies,

خب ما می‌دانیم که ذهن ما بدن‌مان را تغییر می‌ده،

but is it also true that our bodies change our minds?

اما آیا این هم درسته که بدن ما می‌تونه ذهن‌مان را تغییر بده؟

And when I say minds, in the case of the powerful,

و وقتی می‌گم ذهن، درباره‌ی مسئله‌ی قدرت،

what am I talking about?

دارم از چی حرف می‌زنم؟

So I'm talking about thoughts and feelings

یعنی من دارم از اندیشه‌ها و احساسات حرف می‌زنم

and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings,

و آن دسته از چیزهای مربوط به فیزیولوژی که اندیشه‌ها و احساسات ما را می‌سازند،

و مورد مطالعاتی من هورمون‌هاست. من هورمون‌ها را بررسی می‌کنم.

and in my case, that's hormones. I look at hormones.

So what do the minds of the powerful versus the powerless look like?

بنابراین یک ذهن توانمند در برابر یک ذهن ناتوان چطور به نظر میاد؟

بنابراین یک ذهن توانمند در برابر یک ذهن ناتوان چطور به نظر میاد؟

So powerful people tend to be, not surprisingly,

خب، تعجبی نداره، که آدم‌های توانا معمولا

more assertive and more confident, more optimistic.

جسورتر و مطمئن‌تر و خوشبین‌تر هستند.

They actually feel they're going to win even at games of chance.

آنها در واقع باور دارند که قراره حتی در بازی‌های شانسی هم برنده باشند.

آنها همچنین گرایش دارند که بیشتر انتزاعی فکر کنند.

They also tend to be able to think more abstractly.

So there are a lot of differences. They take more risks.

خب پس تفاوت‌های زیادی وجود دارد. آنها بیشتر خطر می‌کنند.

There are a lot of differences between powerful and powerless people.

تفاوت‌های زیادی میان آدم‌های قدرتمند و ضعیف‌ وجود دارد.

از نظر فیزیولوژیکی، تفاوت‌هایی هم وجود داره میان دو

Physiologically, there also are differences

on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone,

هورمون کلیدی: تستسترون، که هورمون تسلط و برتری‌ست،

and cortisol, which is the stress hormone.

و کورتیزول، که هورمون استرس و تنش‌ست.

So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies

خب آنچه ما یافته‌ایم اینه که

نرهای قوی‌هیکل در سلسله مراتب نخستی‌سانان

have high testosterone and low cortisol,

سطح بالایی از تسترون و اندکی کورتیزول داشتند،

and powerful and effective leaders

و رهبران تاثیرگذار و قدرتمند هم دارای

also have high testosterone and low cortisol.

میزان بالایی از تستسترون و کمی کورتیزول هستند.

So what does that mean? When you think about power,

خب معنی این چیه؟ هنگامی که به قدرت می‌اندیشید،

people tended to think only about testosterone,

مردم معمولا تنها درباره‌ی تسترون فکر می‌کردند،

because that was about dominance.

چون مربوط بود به چیرگی و برتری.

But really, power is also about how you react to stress.

اما در واقع، معنای قدرت اینه که شما چطور دربرابر استرس واکنش نشان می‌دید.

So do you want the high-power leader that's dominant,

خب، آیا شما رهبر قدرتمندی را می‌پذیرید که برتری داشته باشه،

high on testosterone, but really stress reactive?

تسترون بالا داشته باشه، اما در برابر تنش انفعالی عمل کند؟

Probably not, right?

احتمالا نه، درسته؟ شما کسی را می‌خواید

You want the person who's powerful and assertive and dominant,

که قدرتمند، جسور و مسلط باشد،

but not very stress reactive, the person who's laid back.

اما در برابر تنش منفعل نباشد، کسی که آسان بگیرد.

So we know that in primate hierarchies,

خب ما می‌دونیم در سلسله مراتب نخستی‌سانان، اگر یک سردسته

if an alpha needs to take over,

لازم باشه که مسئولیت را بپذیرد، اگر ناگهان نیاز بشه یکی نقش یک سردسته بپذیرد،

if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly,

لازم باشه که مسئولیت را بپذیرد، اگر ناگهان نیاز بشه یکی نقش یک سردسته بپذیرد،

within a few days, that individual's testosterone has gone up

درعرض چندروز، تستسترون آن فرد به‌شدت بالا می‌ره و کورتیزول‌ او به‌شدت افت می‌کند.

significantly and his cortisol has dropped significantly.

درعرض چندروز، تستسترون آن فرد به‌شدت بالا می‌ره و کورتیزول‌ او به‌شدت افت می‌کند.

So we have this evidence, both that the body can shape

پس مستنداتی داریم، که هم بدن می‌تونه ذهن را شکل بده، دست کم در سطح ظاهری

the mind, at least at the facial level,

پس مستنداتی داریم، هم بدن می‌تونه ذهن را شکل بده، دست کم در سطح ظاهری

and also that role changes can shape the mind.

و هم نقشی که می‌پذیریم می‌تونه ذهن را شکل بده.

So what happens, okay, you take a role change,

بنابراین چیزی که رخ می‌ده، اینطوریه، شما یک تغییر نقش را می‌پذیرید،

what happens if you do that at a really minimal level,

چی رخ می‌ده اگر این‌کار را در سطح واقعا کوچکی انجام بدید،

like this tiny manipulation, this tiny intervention?

مانند این دستکاری کوچولو، این مداخله‌ی ریزه‌ میزه؟

"For two minutes," you say, "I want you to stand like this,

«برای دو دقیقه»، بگید، «ازتون می‌خوام اینطوری بایستید،

and it's going to make you feel more powerful."

و این باعث می‌شه که خودتان را قدرتمندتر حس کنید.»

So this is what we did.

خب، این کاری‌ست که ما کردیم. ما تصمیم گرفتیم مردم را بیاریم

We decided to bring people into the lab and run a little experiment,

به آزمایشگاه و یک آزمایش راه بندازیم، و این مردم

and these people adopted, for two minutes,

برای دودقیقه، تظاهر به قدرت یا ضعف کردند، من می‌خوام پنج‌تا را به شما نشان بدم.

either high-power poses or low-power poses,

برای دودقیقه، تظاهر به قدرت یا ضعف کردند، من می‌خوام پنج‌تا را به شما نشان بدم.

and I'm just going to show you five of the poses,

برای دودقیقه، تظاهر به قدرت یا ضعف کردند، من می‌خوام پنج‌تا را به شما نشان بدم.

although they took on only two.

So here's one.

این یکی‌اش‌ست.

دو تا دیگر.

A couple more.

این یکی از سوی رسانه‌ها به عنوان «زن شگفت‌انگیز» شناخته می‌شه.

This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media.

این یکی از سوی رسانه‌ها به عنوان «زن شگفت‌انگیز» شناخته می‌شه.

Here are a couple more.

این هم دوتای دیگر.

So you can be standing or you can be sitting.

خب می‌تونید بایستید یا نشسته باشید.

And here are the low-power poses.

و این ژست‌های ضعف ماست.

So you're folding up, you're making yourself small.

خب شما در خودتان فرو برید، خودتان را کوچک می‌کنید.

This one is very low-power.

این یکی خیلی ضعیف‌ست.

When you're touching your neck, you're really protecting yourself.

وقتی گردن‌تان را لمس می‌کنید،

شما واقعا دارید از خودتان محافظت می‌کنید.

So this is what happens.

خب این چیزی‌ست که رخ می‌ده، آنها وارد می‌شن،

They come in, they spit into a vial,

آب دهان شان را در یک ظرف کوچک می‌اندازند،

for two minutes, we say, "You need to do this or this."

ما به مدت دو دقیقه می‌گیم:‌ «تو باید این کار را بکنی یا آن کار را انجام بدی.»

They don't look at pictures of the poses.

آنها به تصاویر این ژست‌ها نگاه نمی‌کنند. ما نمی‌‌خوایم مهیاشون کنیم

We don't want to prime them with a concept of power.

با مفهوم قدرت. ما می‌خوایم اونا قدرت را احساس کنند،

We want them to be feeling power.

خب؟ آنها دو دقیقه این کار را ادامه می‌دن.

So two minutes they do this.

We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items,

بعد ازشون در زمان‌های خاصی می‌پرسیم: «چقدر خودتان را توانا احساس می‌کنید؟»

and then we give them an opportunity to gamble,

بعد بهشون یک فرصت قمار کردن می‌دیم،

and then we take another saliva sample.

و سپس یک نمونه‌ی دیگر آب‌دهان ازشون می‌گیریم.

That's it. That's the whole experiment.

همش همینه. این همه‌ی آزمایش‌ست.

So this is what we find.

خب، این چیزی‌ست که ما دریافتیم. تحمل خطر کردن، یعنی همان قمار،

Risk tolerance, which is the gambling,

we find that when you are in the high-power pose condition,

آنچه ما دریافتیم اینه که وقتی در شرایط ژست قدرت هستید، ۸۶٪ قمار خواهید کرد.

آنچه ما دریافتیم اینه که وقتی در شرایط ژست قدرت هستید، ۸۶٪ قمار خواهید کرد.

86 percent of you will gamble.

When you're in the low-power pose condition,

هنگامی که در موضع یک ژست ضعیف باشید،

only 60 percent, and that's a whopping significant difference.

تنها ۶۰٪، و این نسبتا یک تفاوت فاحش‌ست.

Here's what we find on testosterone.

درباره‌ی تسترون یافته‌های ما اینه.

From their baseline when they come in,

نسبت به مقدار مبنا در زمان ورود، افراد قدرتمند

high-power people experience about a 20-percent increase,

٪۲۰ افزایش را تجربه می‌کنند،

and low-power people experience about a 10-percent decrease.

و افراد ضعیف با حدود ۱۰٪ کاهش روبرو می‌شوند.

So again, two minutes, and you get these changes.

دوباره، دو دقیقه، و این تغییرات رخ می‌دن.

Here's what you get on cortisol.

این هم نتایج مربوط به کورتیزول‌ست. مردم قدرتمند

High-power people experience about a 25-percent decrease,

٪۲۵ کاهش را تجربه می‌کنند، و

and the low-power people experience about a 15-percent increase.

افراد ضعیف حدود ۱۵٪ افرایش را تجربه خواهند کرد.

So two minutes lead to these hormonal changes

بنابراین دو دقیقه منجر به این تغییرات هورمونی می‌شه

that configure your brain

که ذهن شما را طوری آرایش می‌ده که یا

to basically be either assertive, confident and comfortable,

جسور، مطمئن و آسوده باشید،

or really stress-reactive, and feeling sort of shut down.

و یا واقعا در برابر تنش انفعالی باشید، و می‌دونید، احساسِ

یه جور توقف می‌کنید. و شما همه‌ی این احساس‌ها را داشتید. درسته؟

And we've all had the feeling, right?

So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves,

بنابراین به نظر میاد رفتارهای غیرکلامی‌مان واقعا تعیین کننده‌ی

چگونگی اندیشیدن و احساس ما درباره‌ی خودمان هستند،

so it's not just others, but it's also ourselves.

بنابراین فقط موضوع دیگران نیست، بلکه موضوع خود ما هستیم.

Also, our bodies change our minds.

بنابراین، بدن‌هامون ذهن ما را تغییر می‌دن.

But the next question, of course,

اما پرسش بعدی، مسلما، اینه که

is, can power posing for a few minutes

آیا ژست قدرت برای چند دقیقه

واقعا می‌تونه زندگی ما را به طرزمعناداری تغییر بده؟

really change your life in meaningful ways?

This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes.

خب این درون یک آزمایشگاهه. یه کار کوچک، می‌دانید،

همش چند دقیقه طول می‌کشد. کجا می‌تونید

Where can you actually apply this?

به کار ببندیدش؟ خب البته این برای ما مهم بود.

Which we cared about, of course.

And so we think where you want to use this is evaluative situations,

و فکر می‌کنیم این چیزی‌ست که واقعا اهمیت دارد، منظورم اینه که،

جایی که بخواید از این موقعیت‌‌های ارزیابی کننده بهره ببرید

like social threat situations.

مانند یک موقعیت تهدیدکننده‌ی اجتماعی. جایی که در آن ارزیابی بشید،

Where are you being evaluated, either by your friends?

حتی توسط دوستانتان، مثلا برای نوجوان‌ها سر میز ناهارخوری‌ست.

For teenagers, it's at the lunchroom table.

For some people it's speaking at a school board meeting.

برای بعضی‌ها می‌تونه صحبت در انجمن اولیا و مربیان باشد. می‌تونه پرتاب یک توپ

برای بعضی‌ها می‌تونه صحبت در انجمن اولیا و مربیان باشد. می‌تونه پرتاب یک توپ

It might be giving a pitch or giving a talk like this

یا یک سخنرانی مانند این باشد

or doing a job interview.

یا انجام یک مصاحبه‌ی کاری.

We decided that the one that most people could relate to

به نظر ما بیشترین چیزی که مردم می‌تونستن باهاش ارتباط برقرار کنن

because most people had been through, was the job interview.

چون بیشترشان آن را از سر گذرانده‌اند

مصاحبه‌ی کاری بود.

So we published these findings,

بنابراین ما این یافته‌ها را منتشر کردیم، و رسانه‌ها

and the media are all over it,

and they say, Okay, so this is what you do

روش متمرکز شدند، و گفتند، این کاری‌ست که باید هنگام مصاحبه بکنی، درسته؟ (خنده)

روش متمرکز شدند، و گفتند، این کاری‌ست که باید هنگام مصاحبه بکنی، درسته؟ (خنده)

when you go in for the job interview, right?

(Laughter)

می‌دانید، همه‌ی ما وحشت‌زده شدیم، و گفتیم،

You know, so we were of course horrified, and said,

Oh my God, no, that's not what we meant at all.

وای خدای من، نه، نه، نه، منظور ما این نبود.

For numerous reasons, no, don't do that.

به هزاران دلیل نه، نه، نه، این کار را نکنید.

Again, this is not about you talking to other people.

باز می‌گم، این مربوط به صحبت کردن شما با دیگران نیست.

It's you talking to yourself.

این مربوطه به مکالمه‌ی شما با خودتان. کاری که باید بکنید

What do you do before you go into a job interview? You do this.

پیش از اینکه به یک مصاحبه‌ی کاری برید. این کاری‌ست که می‌کنید.

You're sitting down. You're looking at your iPhone --

خب؟ شما نشستید. دارید با آیفون‌تان و -

یا اندرویدتان کار می‌کنید، سعی نمی‌کنید کسی را از قلم بندازید.

or your Android, not trying to leave anyone out.

You're looking at your notes,

دارید، خب، شما دارید یادداشت‌هاتون را بررسی می‌کنید،

you're hunching up, making yourself small,

قوز می‌کنید و سعی می‌کنید که کوچک به نظر برسید،

when really what you should be doing maybe is this,

درحالی که درواقع کاری که باید بکنید اینه،

like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes.

انگار که در حمام هستید، نه؟ این کار را بکنید. دو دقیقه وقت بگذارید.

So that's what we want to test. Okay?

پس این چیزی‌ست که ما می‌خوایم آزمایش کنیم. باشه؟

So we bring people into a lab,

ما آدم‌ها را به آزمایشگاه میاریم، و

and they do either high- or low-power poses again,

آنها دوباره ژست قدرتمندانه یا ضعیف می‌گیرند،

they go through a very stressful job interview.

آنها یک مصاحبه‌ی بسیار پرتنش کاری را از سر می‌گذرانند.

It's five minutes long. They are being recorded.

مدتش پنج دقیقه‌ست. و تمامش ضبط می‌شه.

They're being judged also,

آنها مورد داوری هم قرار می‌گیرند، و داوران

and the judges are trained to give no nonverbal feedback,

آموزش دیده‌اند که هیچ بازخورد غیرکلامی نداشته باشند،

so they look like this.

بنابراین شبیه به همچین چیزی هستند. انگار، تصور کنید

Imagine this is the person interviewing you.

این کسی‌ست که داره با شما مصاحبه می‌:کند.

So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled.

یعنی به مدت پنج دقیقه، هیچی، و این حتی از سوال‌پیچ شدن هم بدتره.

People hate this.

مردم از این‌حالت متنفرند. این چیزی‌ست که ماریان لافرانس بهش می‌گه

It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand."

«ایستادن در باتلاق شنی اجتماعی.»

So this really spikes your cortisol.

بنابراین باعث می‌شه که میزان کورتیزول شما اوج بگیره.

So this is the job interview we put them through,

بنابراین این مصاحبه‌ای بود که آنها را وادار کردیم تجربه‌اش کنند،

چون ما واقعا می‌خواستیم آنچه که رخ داد را ببینیم.

because we really wanted to see what happened.

We then have these coders look at these tapes, four of them.

سپس ما از این رمزگشاها خواستیم که چهار تا از نوارها را ببینند.

They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions.

آنها چیزی از این فرضیه را نمی‌دانستند. آنها شرایط را نمی‌دانستند.

They have no idea who's been posing in what pose,

آنها اصلا نمی‌تونستن بفهمند که چه کسی چه ژستی را گرفته بوده،

and they end up looking at these sets of tapes,

و نتیجه‌ی بررسی بعد از دیدن چندتا از نوارها این بود،

and they say, "We want to hire these people,"

آنها گفتند: «ما اینها را استخدام می‌کنیم،» -

همشون از دسته‌ی که ژست قدرتمندانه -«ما اینها را استخدام نمی‌کنیم.

all the high-power posers.

"We don't want to hire these people.

We also evaluate these people much more positively overall."

همچنین ارزیابی ما از این افراد بسیار مثبت‌ست.»

اما این داوری‌ها از کجا ناشی می‌شه؟ ربطی به محتوای صحبت‌ها نداره.

But what's driving it?

It's not about the content of the speech.

It's about the presence that they're bringing to the speech.

بلکه مربوطه به شیوه‌ی ارایه‌ی آن سخنرانی‌ها.

Because we rate them on all these variables

درضمن، چون آنها را از نظر همه‌ی متغیرهای مربوط به کارایی، رتبه‌بندی می‌کنیم، مانند کیفیت ساختارِ

درضمن، چون آنها را از نظر همه‌ی متغیرهای مربوط به کارایی، رتبه‌بندی می‌کنیم، مانند کیفیت ساختارِ

related to competence, like, how well-structured is the speech?

ارایه‌شان، کیفیت متن ارایه، و همچنین مهارت‌هایی که داشتند،

How good is it? What are their qualifications?

این ارزیابی به هیچ‌وجه تحت تاثیر اینها نبود. این چیزی‌ست که تاثیر پذیرفت.

No effect on those things. This is what's affected.

These kinds of things.

این‌جور چیزها. آدم‌ها خودِ واقعی‌شان را به میدان میارن،

People are bringing their true selves, basically.

They're bringing themselves.

آنها خودشان را به همراه دارند.

آنها ایده‌هاشون را مطرح می‌کنند، اما به عنوان خودشان،

They bring their ideas, but as themselves,

with no, you know, residue over them.

بدون هیچ، می‌دانید، بدون هیچ ناخالصی.

So this is what's driving the effect, or mediating the effect.

پس این چیزی‌ست که تاثیر را پیش می‌راند، یا آن را انتقال می‌ده.

So when I tell people about this,

یعنی وقتی من با مردم دراین‌باره حرف می‌زنم،

that our bodies change our minds and our minds can change our behavior,

که بدن‌های ما می‌تونه ذهن‌مان را تغییر بده و ذهن‌هامان رفتار ما را عوض کنه،

و رفتارمان می‌تونه بازدهی ما را تغییر بده، آنها به من می‌گن،

and our behavior can change our outcomes, they say to me,

«نمی‌دونم - به نظر غیرواقعی میاد.» درسته؟

"It feels fake." Right?

So I said, fake it till you make it.

من در پاسخ می‌گم، تا وقتی به نتیجه برسید اداش را در بیارید.

It's not me.

I don't want to get there and then still feel like a fraud.

من نمی‌خوام به هدف برسید و هنوز احساس کنید که دارید کلاهبرداری می‌کنید.

I don't want to feel like an impostor.

نمی‌خوام احساس کنید که یک شیاد هستید.

I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here.

نمی‌خوام وقتی به جایی که می‌خواید رسیدید حس کنید که به اینجا تعلق ندارید.

And that really resonated with me,

و این واقعا چیزی را به یاد من میاره.

because I want to tell you a little story about being an impostor

چون می‌خوام براتون داستان کوتاهی تعریف کنم درباره‌ی

شیادی و احساس اینکه به جایی که هستم تعلق ندارم.

and feeling like I'm not supposed to be here.

When I was 19, I was in a really bad car accident.

وقتی ۱۹ سالم بود، تصادف خیلی بدی کردم.

I was thrown out of a car, rolled several times.

از ماشین پرت شدم بیرون، و چندتا غلت زدم.

I was thrown from the car.

از ماشین بیرون پرت شدم. و وقتی در بخش توانبخشی صدمات مغزی به‌هوش آمدم، و دانشگاه را ول کردم،

And I woke up in a head injury rehab ward,

از ماشین بیرون پرت شدم. و وقتی در بخش توانبخشی صدمات مغزی به‌هوش آمدم، و دانشگاه را ول کردم،

and I had been withdrawn from college,

and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations,

و دریافتم که آی.کیوی من با دو انحراف معیار کاهش پیدا کرده،

which was very traumatic.

که آسیب بسیار شدید بود.

I knew my IQ because I had identified with being smart,

من میزان آی.کیوام را می‌دانستم چون همیشه به عنوان یک دختر باهوش شناخته می‌شدم،

and I had been called gifted as a child.

و به عنوان یک بچه بااستعداد بودم.

So I'm taken out of college, I keep trying to go back.

خب من از دانشگاه بیرون آمده بودم، و شروع کردم به تلاش برای برگشتن به آن.

They say, "You're not going to finish college.

بهم می‌گفتند: «تو دانشگاه را به پایان نخواهی رساند،

می‌دونی، چیزهای دیگری برای تو هست که بتونی انجام بدی،

Just, you know, there are other things for you to do,

but that's not going to work out for you."

اما دانشگاه برای تو سودی ندارد.»

So I really struggled with this, and I have to say,

من بسیار با این موضوع جنگیدم، و باید بگم،

having your identity taken from you, your core identity,

اینکه هویت شما را ازتون بگیرند، جوهر وجودتان را،

and for me it was being smart,

و برای من این هویت باهوش بودن بود،

having that taken from you,

اینکه این را ازتون بگیرند، هیچی به این اندازه نمی‌تونه به شما احساس ناتوانی بده.

there's nothing that leaves you feeling more powerless than that.

So I felt entirely powerless.

بنابراین من کاملا خودم را ناتوان حس می‌کردم. تلاش کردم و تلاش کردم و تلاش کردم،

I worked and worked, and I got lucky,

و خوش‌شانس بودم، و کار کردم، و شانس آوردم، و تلاش کردم.

and worked, and got lucky, and worked.

Eventually I graduated from college.

درنهایت از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم.

It took me four years longer than my peers,

برای من چهار سال بیشتر از هم‌سن و سال‌هام طول کشید،

and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske,

و تونستم به یکی بقبولانم، به مشاورم که مثل فرشته بود، سوزان فیسکه،

to take me on, and so I ended up at Princeton,

که وساطت من‌ را بکند، بنابراین سر از پرینستون در‌آوردم،

and I was like, I am not supposed to be here.

و من انگار، نباید آنجا باشم.

I am an impostor.

من یک شیاد هستم.

And the night before my first-year talk,

و شب پیش از سخنرانی سال اولم،

و سخنرانی سال اول در پرینستون یک سخنرانی بیست دقیقه‌ای است

and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people.

در برابر بیست نفر. همش همین.

That's it.

I was so afraid of being found out the next day

من خیلی می‌ترسیدم که روز بعد مچم را بگیرند

that I called her and said, "I'm quitting."

برای همین بهش زنگ زدم و گفتم، «من می‌خوام دانشگاه را رها کنم.»

She was like, "You are not quitting,

بهم گفت: «تو چیزی را ول نمی‌کنی،

because I took a gamble on you, and you're staying.

چون من به خاطر تو یک قمار را پذیرفتم، و تو می‌مانی.

You're going to stay, and this is what you're going to do.

تو قراره بمانی، و این کاری‌ست که قراره انجام بدی.

قراره وانمود کنی.

You are going to fake it.

You're going to do every talk that you ever get asked to do.

قراره از این به بعد هر سخنرانی‌ای که ازت خواسته می‌شه را انجام بدی.

You're just going to do it and do it and do it,

فقط می‌ری و انجامش می‌دی و انجامش می‌دی و انجامش می‌دی،

حتی اگر وحشت‌زده باشی و فلج بشی

even if you're terrified and just paralyzed

and having an out-of-body experience,

و از ترس قالب تهی کنی، انجامش می‌دی تا برسی

until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it.

به این لحظه که بگی: «وای خدا، دارم انجامش می‌دم.

Like, I have become this. I am actually doing this.'"

انگار، به این تبدیل شدم. واقعا دارم انجامش می‌دم.»

So that's what I did.

خب این کاری بود که کردم. پنج سال تو دانشگاه،

Five years in grad school,

a few years, you know, I'm at Northwestern,

چندسالی، می‌دانید، من در نورث‌وسترن هستم،

I moved to Harvard, I'm at Harvard,

بعد به هاروارد رفتم، من در هاروارد هستم، من واقعا

I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking,

دیگر بهش فکر نمی‌:کنم، اما برای مدت طولانی این ذهنم را مشغول کرده بود،

"Not supposed to be here."

«من نباید اینجا باشم. قرار نبوده که من اینجا باشم.»

So at the end of my first year at Harvard,

خب در پایان سال اول تدریسم در هاروارد،

a student who had not talked in class the entire semester,

یک دانشجو داشتم که در کل ترم در کلاس حرف نزده بود،

who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail,"

کسی که بهش گفتم: «ببین، باید مشارکت کنی، وگرنه این درس را می‌افتی،»

came into my office. I really didn't know her at all.

آمد به دفتر من. من اصلا نشناختمش.

و بهم گفت، واقعا شکست‌ خورده آمد تو، و بهم گفت،

She came in totally defeated, and she said,

"I'm not supposed to be here."

«من به اینجا تعلق ندارم.»

و این لحظه‌‌ی تکان دهنده‌ای برای من بود. چون دو چیز اتفاق افتاد.

And that was the moment for me.

Because two things happened.

One was that I realized,

یکی این بود که تشخیص دادم،

oh my gosh, I don't feel like that anymore.

وای خدای من، من دیگر چنین احساسی ندارم. می‌دانید.

I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling.

من دیگر این را احساس نمی‌کنم، اما او چرا، و من حس او را درک می‌کردم.

And the second was, she is supposed to be here!

و دومی‌اش این بود که، او به اینجا تعلق دارد!

Like, she can fake it, she can become it.

آخه، او می‌تونه ادای تعلق داشتن را در بیاره، و می‌تونه به این تبدیل بشه.

So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here!

پس من گفتم: «چرا، هستی! تو به اینجا متعلق هستی!

And tomorrow you're going to fake it,

و فردا به این وانمود می‌کنی،

تو قراره خودت را قدرتمند جلوه بدی، و می‌دونی،

you're going to make yourself powerful, and, you know --

(Applause)

تو قراره -» (تشویق)

(تشویق)

«و تو قراره فردا بری توی کلاس،

And you're going to go into the classroom,

and you are going to give the best comment ever."

و قراره بهترین اظهار نظری که تا حالا وجود داشته را ارایه بدی.»

You know? And she gave the best comment ever,

می‌دانید؟ و او بهترین نظر ممکن را ارایه کرد،

and people turned around and were like,

و مردم به سوی او برگشتند اینطور که،

آه خدای من، من تا حالا حتی متوجه نشده بودم که او اینجا نشسته، می‌دانید؟ (خنده)

oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)

ماه‌ها بعد او به دفتر من برگشت، و متوجه شدم

She comes back to me months later,

and I realized that she had not just faked it till she made it,

نه تنها او به این وانمود کرده بود تا موفق شده بود،

she had actually faked it till she became it.

بلکه در واقع آنقدر در این نقش فرو رفته بود که بهش تبدیل شده بود.

So she had changed.

یعنی او عوض شده بود.

And so I want to say to you, don't fake it till you make it.

و بنابراین من می‌خوام بهتون بگم، اداش را در نیارید تا زمانی که موفق بشید.

Fake it till you become it.

وانمود کنید تا زمانی که همان بشید. می‌دانید؟ این چیزی نیست که -

Do it enough until you actually become it and internalize.

به اندازه‌ی کافی انجامش بدید تا زمانی که واقعا تبدیل بشید به آن و براتون درونی بشه.

The last thing I'm going to leave you with is this.

آخرین چیزی که قراره نزد شما به جا بگذارم اینه.

Tiny tweaks can lead to big changes.

دستکاری‌های کوچک می‌تونه به تغییرات بزرگ منجر بشه.

So, this is two minutes.

خب همش دو دقیقه‌ست.

Two minutes, two minutes, two minutes.

دو دقیقه، دو دقیقه، دو دقیقه.

Before you go into the next stressful evaluative situation,

پیش از اینکه قدم به موقعیت بعدی که قراره شما را ارزیابی کند بگذارید،

for two minutes, try doing this, in the elevator,

برای دو دقیقه، این را امتحان کنید، در آسانسور،

in a bathroom stall, at your desk behind closed doors.

در اتاقک دستشویی، پشت میزتان در اتاق در بسته.

That's what you want to do.

این کاری‌ست که می‌خواید انجام بدید. مغزتان را شکل بدبد

Configure your brain to cope the best in that situation.

تا بهترین هماوردی را در این موقعیت ارایه بده.

Get your testosterone up. Get your cortisol down.

تستسترون‌تان را بالا ببرید. کورتیزول‌تان را کاهش بدید.

Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am.

آن موقعیت را ترک نکنید در حالی که احساس می‌کنید، وای، من بهشون نشان ندادم که کی هستم.

Leave that situation feeling like,

آن را در حالی ترک کنید انگار، وای، واقعا احساس می‌کنم

I really feel like I got to say who I am and show who I am.

تونستم بگم که کی هستم و نشانشان دادم که واقعا کی هستم.

So I want to ask you first, you know, both to try power posing,

خب می‌خوام اول ازتون درخواست کنم، می‌دانید،

هم ادای ژست قدرت به خودتان بگیرید،

and also I want to ask you to share the science, because this is simple.

و هم اینکه می‌خوام درخواست کنم

که این را سهیم بشید، چون این ساده‌ست

I don't have ego involved in this. (Laughter)

من این غرور را ندارم که کاری با این داشته باشم. (خنده)

Give it away. Share it with people,

ببخشیدش. با مردم در میانش بگذارید،

because the people who can use it the most

چون آدم‌هایی که می‌تونن بهترین بهره را از این ببرن کسانی هستند که

are the ones with no resources and no technology

دسترسی به هیچ منبع و فن‌آوری ندارند

and no status and no power.

و هیچ جایگاه و قدرتی ندارند. این را بهشان بدید

Give it to them because they can do it in private.

چون می‌تونن در خلوت این کار را انجام بدن.

آنها بدنشان را لازم دارند، یک خلوت می‌خوان و دو دقیقه وقت،

They need their bodies, privacy and two minutes,

and it can significantly change the outcomes of their life.

و این به طور چشمگیری می‌تونه برآیند زندگی آنها را تغییر بده.

Thank you.

سپاسگزارم. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)