The power of vulnerability | Brené Brown | TED

Translator: Paninya Masrangsan Reviewer: Bank Light

เริ่มต้นอย่างนี้ละกันค่ะ

So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me

2-3 ปีก่อน มีผู้จัดงานคนนึงโทรมาหา

เพราะฉันกำลังจะไปพูดบรรยาย

because I was going to do a speaking event.

เธอโทรมา แล้วบอกว่า

And she called, and she said,

"ฉันกำลังคิดไม่ตก

"I'm really struggling with how to write about you on the little flyer."

ว่าจะเขียนแนะนำคุณยังไงในใบปลิวโฆษณา"

And I thought, "Well, what's the struggle?"

ฉันเลยถามไปว่า "มีปัญหาตรงไหนเหรอคะ"

เธอตอบว่า "คือ ฉันเคยฟังคุณพูด

And she said, "Well, I saw you speak,

และคิดว่าฉันน่าจะเรียกคุณว่า'นักวิจัย'

and I'm going to call you a researcher, I think,

but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come,

แต่ก็กลัวว่า ถ้าเรียกคุณว่า'นักวิจัย' แล้วจะไม่มีใครมาฟัง

เพราะคนเขาจะคิดว่าคุณน่าเบื่อและไม่มีประโยชน์ต่อชีวิตเขา"

because they'll think you're boring and irrelevant."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ฉันก็บอกกลับว่า "โอเค"

And I was like, "Okay."

And she said, "But the thing I liked about your talk

เธอบอกว่า"แต่ที่ฉันชอบเกี่ยวกับการบรรยายของคุณน่ะ

คือความที่คุณเป็นนักเล่าเรื่อง

is you're a storyteller.

So I think what I'll do is just call you a storyteller."

ก็เลยคิดว่าเรียกคุณว่า'นักเล่าเรื่อง'แล้วกัน"

And of course, the academic, insecure part of me

ซึ่งแน่นอนว่า ส่วนความเป็นนักวิชาการและความไม่มั่นใจของฉัน

was like, "You're going to call me a what?"

ถามว่า "จะเรียกฉันว่าอะไรนะ"

เธอบอกว่า "จะเรียกคุณว่า 'นักเล่าเรื่อง' ค่ะ"

And she said, "I'm going to call you a storyteller."

And I was like, "Why not 'magic pixie'?"

ฉันเลย แบบว่า "ไม่เรียกว่า 'ภูตน้อยมหัศจรรย์' ไปซะเลยล่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was like, "Let me think about this for a second."

ฉันก็บอกว่า "เดี๋ยวขอคิดแป๊บนึง"

ฉันพยายามจะควานหาความกล้าในตัวเอง

I tried to call deep on my courage.

And I thought, you know, I am a storyteller.

แล้วก็คิดว่า ฉันเป็นนักเล่าเรื่องจริงๆ

I'm a qualitative researcher.

ฉันเป็นนักวิจัยเชิงคุณภาพ

I collect stories; that's what I do.

ฉันรวบรวมเรื่องราว นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

And maybe stories are just data with a soul.

แล้วบางที เรื่องราวเหล่านั้นก็คือข้อมูลที่มีจิตวิญญาณ

And maybe I'm just a storyteller.

บางที ฉันอาจจะเป็นแค่นักเล่าเรื่องจริงๆ

And so I said, "You know what?

ฉันเลยบอกเธอไปว่า "เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ

Why don't you just say I'm a researcher-storyteller."

คุณเรียกฉันว่า'นักวิจัย-เล่าเรื่อง'แล้วกัน"

And she went, "Ha ha. There's no such thing."

เธอตอบว่า "ฮาฮา คนแบบนั้นไม่มีในโลกหรอกค่ะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today --

ค่ะ ฉันเป็นนักวิจัย-เล่าเรื่อง

ที่จะมาบรรยายในวันนี้

we're talking about expanding perception --

เพราะเราพูดถึงการเปิดกว้างทางการเรียนรู้กันบ่อยๆ

and so I want to talk to you and tell some stories

ฉันเลยอยากจะพูดกับพวกคุณ และเล่าเรื่องบางเรื่อง

เกี่ยวกับงานวิจัยของฉันชิ้นหนึ่ง

about a piece of my research that fundamentally expanded my perception

ที่เปลี่ยนพื้นฐานความเข้าใจของฉัน

and really actually changed the way that I live and love

มันยังได้เปลี่ยนวิธีที่ฉันใช้ชีวิต และรัก

and work and parent.

และทำงาน และเลี้ยงลูก

And this is where my story starts.

นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องค่ะ

When I was a young researcher, doctoral student,

ตอนที่ฉันยังเป็นนักวิจัยอายุน้อย เป็นนักศึกษาปริญญาเอก

my first year, I had a research professor who said to us,

ปีแรก มีศาสตราจารย์วิจัยคนนึง

ที่พูดกับพวกเราว่า

"Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist."

"มันเป็นอย่างนี้

ถ้าคุณวัดมันไม่ได้ มันไม่มีอยู่จริง"

ฉันคิดว่าเขาล้อเล่นกับฉันไปอย่างนั้น

And I thought he was just sweet-talking me.

ฉันว่า"จริงเหรอ" เขาก็ว่า"แน่นอน"

I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely."

And so you have to understand

คุณต้องเข้าใจนะคะ

ว่าฉันจบป.ตรีสาขาสังคมสงเคราะห์ ป.โทสาขาสังคมสงเคราะห์

that I have a bachelor's and a master's in social work,

และตอนนั้นกำลังเรียนป.เอกสาขาสังคมสงเคราะห์

and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career

ตลอดเส้นทางการศึกษาของฉัน

ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it."

ที่เชื่อประมาณว่า

"ชีวิตมันยุ่งเหยิง ทำใจรักมันซะ"

And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it

แต่ฉันออกจะเป็นแบบ "ชีวิตมันยุ่งเหยิง

ก็สะสางเสียสิ จัดการให้เรียบร้อย

and put it into a bento box."

แล้วก็จัดลงไปในกล่องข้าวแบบญี่ปุ่น"

(Laughter)

(หัวเราะ)

ฉันเลยคิดว่าหาพรหมลิขิตของตัวเองเจอแล้ว

And so to think that I had found my way, to found a career that takes me --

พบกับอาชีพที่เหมาะกับฉัน

really, one of the big sayings in social work is,

จริงๆนะคะ มีประโยคที่พูดกันบ่อยในวงการสังคมสงเคราะห์

"Lean into the discomfort of the work."

"ใช้ความลำบากของงานมาเป็นกำลัง"

And I'm like, knock discomfort upside the head

แต่ฉันเป็นพวก "ต่อยความลำบากให้หน้าหงาย

and move it over and get all A's.

ผลักออกไปให้พ้นทาง แล้วก็ได้เกรดAทุกตัว"

That was my mantra.

นั่นเป็นคาถาของฉันค่ะ

So I was very excited about this.

ฉันก็เลยตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก

And so I thought, you know what, this is the career for me,

แล้วฉันก็คิดว่า รู้อะไรมั้ย เนี่ยแหละอาชีพของฉัน

because I am interested in some messy topics.

เพราะฉันสนใจในหัวข้อที่ยุ่งเหยิง

But I want to be able to make them not messy.

แต่ฉันอยากทำให้มันไม่ยุ่ง

ฉันอยากเข้าใจมัน

I want to understand them.

I want to hack into these things that I know are important

ฉันอยากจะเจาะลึกลงไปในเรื่องเหล่านั้น

ที่ฉันรู้ว่าสำคัญ

and lay the code out for everyone to see.

เพื่อจะถอดรหัสมาแสดงให้ทุกคนได้เห็น

So where I started was with connection.

ที่ที่ฉันเริ่มคือเรื่อง'ความสัมพันธ์'

Because, by the time you're a social worker for 10 years,

เพราะเมื่อคุณเป็นนักสังคมสงเคราะห์มา 10 ปี

สิ่งที่คุณตระหนักได้คือ

what you realize is that connection is why we're here.

ความสัมพันธ์เป็นเหตุผลที่เรามานั่งอยู่ตรงนี้

It's what gives purpose and meaning to our lives.

มันเป็นสิ่งที่สร้างจุดประสงค์และความหมายให้ชีวิตเรา

นี่แหละคือคำตอบ

This is what it's all about.

It doesn't matter whether you talk to people

ไม่ว่าคุณจะพูดกับใคร

คนที่ทำงานเกี่ยวกับสังคมสงเคราะห์ สุขภาพจิต ทารุณกรรม หรือการถูกทอดทิ้ง

who work in social justice, mental health and abuse and neglect,

สิ่งที่พวกเรารู้คือว่า ความสัมพันธ์

what we know is that connection, the ability to feel connected, is --

ความสามารถที่จะรู้สึกถึงความสัมพันธ์

ตามหลักชีวะและประสาทวิทยา คือปัจจัยของสิ่งมีชีวิต

neurobiologically that's how we're wired --

it's why we're here.

มันคือสิ่งที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี้

So I thought, you know what, I'm going to start with connection.

ฉันเลยคิดว่า รู้อะไรมั้ย ฉันจะเริ่มที่ความสัมพันธ์นี่แหละ

คุณรู้จักสถานการณ์นั้นดี

Well, you know that situation

where you get an evaluation from your boss,

เวลาที่คุณได้รับการประเมินจากหัวหน้า

and she tells you 37 things that you do really awesome,

แล้วหัวหน้าบอกว่าคุณทำ37อย่างได้เยี่ยมมาก

and one "opportunity for growth?"

และมีอย่างนึงที่เป็น'สิ่งที่ควรปรับปรุง'

(Laughter)

(หัวเราะ)

แต่คุณก็เอาแต่คิดซ้ำๆถึงไอ้เจ้า'สิ่งที่ควรปรับปรุง'นี่

And all you can think about is that opportunity for growth, right?

Well, apparently this is the way my work went as well,

งานวิจัยของฉันก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak.

เพราะเวลาที่คุณถามใครๆเกี่ยวกับความรัก

เขาจะตอบคุณด้วยเรื่องอกหัก

When you ask people about belonging,

เวลาคุณถามเรื่องความผูกพัน

เขาจะเล่าถึงประสบการณ์ที่ปวดร้าวที่สุด

they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded.

ของการถูกแบ่งแยก

And when you ask people about connection,

และเวลาที่คุณถามเรื่องความสัมพันธ์

the stories they told me were about disconnection.

เรื่องที่เขาเล่ากลับเป็นเรื่องการตัดขาด

แค่เพียงไม่นาน ประมาณ6สัปดาห์หลังจากเริ่มงานวิจัย

So very quickly -- really about six weeks into this research --

ที่ฉันได้พบกับสิ่งไร้นิยามสิ่งนี้

I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection

ซึ่งช่วยเผยความลับของความสัมพันธ์

ในแบบที่ฉันไม่เข้าใจและไม่เคยเห็นมาก่อน

in a way that I didn't understand or had never seen.

ฉันเลยถอยออกมาจากงานวิจัย

And so I pulled back out of the research

เพราะคิดว่าจะต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าสิ่งนี้คืออะไร

and thought, I need to figure out what this is.

And it turned out to be shame.

ปรากฏว่าสิ่งนี้คือความละอาย

ความละอายจริงๆแล้วเข้าใจได้ง่ายๆว่า

And shame is really easily understood as the fear of disconnection:

เป็นความกลัวการถูกตัดขาด

มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันหรือเปล่า

Is there something about me that, if other people know it or see it,

ที่ถ้าคนอื่นได้รู้หรือได้เห็น

that I won't be worthy of connection?

แล้วฉันจะไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์อีกต่อไป

ความรู้สึกแบบนี้ ฉันบอกคุณได้เลยค่ะ

The things I can tell you about it:

ว่ามันเป็นเรื่องปกติมาก เรามีกันทุกคน

It's universal; we all have it.

The only people who don't experience shame

คนที่ไม่รู้จักความละอาย

จะไม่สามารถรู้สึกเห็นใจเพื่อนมนุษย์หรือว่าเข้าใจความสัมพันธ์ได้

have no capacity for human empathy or connection.

ไม่มีใครอยากจะพูดถึงเรื่องนี้

No one wants to talk about it,

and the less you talk about it, the more you have it.

และยิ่งพูดถึงมันน้อยลงเท่าไหร่ คุณก็จะมีมันมากขึ้นเท่านั้น

What underpinned this shame, this "I'm not good enough," --

สิ่งที่เป็นพื้นฐานของความละอาย

หรือความคิดที่ว่า"ฉันไม่ดีพอ"

ซึ่งเราทุกคนรู้จักดี

which, we all know that feeling:

"I'm not blank enough. I'm not thin enough,

"ฉันไม่อะไรพอ ฉันไม่ผอมพอ

rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough."

ไม่รวยพอ ไม่สวยพอ ไม่ฉลาดพอ

ไม่สำคัญพอ"

The thing that underpinned this was excruciating vulnerability.

สิ่งที่เป็นต้นเหตุสำคัญ

คือความรู้สึกเปราะบางอย่างรุนแรง

This idea of, in order for connection to happen,

ความคิดที่ว่า

เพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์

we have to allow ourselves to be seen, really seen.

เราต้องยอมให้คนอื่นเห็นตัวตนของเรา

ตัวตนที่แท้จริง

คุณก็รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับความเปราะบางทางใจ ฉันเกลียดความเปราะบาง

And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability.

ฉันก็เลยคิดว่า นี่เป็นโอกาส

And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick.

ที่ฉันจะใช้ไม้บรรทัดไล่ตีมันให้กระเจิง

I'm going in, I'm going to figure this stuff out,

เป็นไงเป็นกัน ฉันจะต้องเข้าใจมันให้ได้

I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame,

ฉันจะใช้เวลาหนึ่งปี เพื่อวิเคราะห์ชำแหละความละอาย

I'm going to understand how vulnerability works,

จะทำความเข้าใจว่า ความเปราะบางทางใจ ทำงานอย่างไร

และฉันจะเอาชนะมัน

and I'm going to outsmart it.

So I was ready, and I was really excited.

ค่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกพร้อม แล้วก็ตื่นเต้นมากๆ

แน่ล่ะ มันไม่จบลงด้วยดีหรอก

As you know, it's not going to turn out well.

(หัวเราะ)

(Laughter)

You know this.

ดูก็รู้แล้ว

So, I could tell you a lot about shame,

ถ้าให้ฉันพูดถึงเรื่องความละอาย

but I'd have to borrow everyone else's time.

ฉันคงพูดได้ยาวจนกินเวลาของผู้บรรยายคนอื่นๆ

But here's what I can tell you that it boils down to --

แต่นี่คือใจความสำคัญที่ฉันอยากจะบอกคุณ

and this may be one of the most important things that I've ever learned

สิ่งนี้อาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฉันได้เรียนรู้

in the decade of doing this research.

ตลอดทศวรรษที่ฉันทำวิจัยมา

เวลาหนึ่งปีของฉัน

My one year turned into six years:

กลายเป็นหกปี

เรื่องราวเป็นพันๆเรื่อง

Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups.

การสัมภาษณ์ การประชุมกลุ่มย่อยเป็นร้อยๆ

At one point, people were sending me journal pages

ช่วงหนึ่ง บางคนถึงกับส่งบันทึกส่วนตัวมาให้

และส่งเรื่องราวของพวกเขาให้ฉัน

and sending me their stories --

thousands of pieces of data in six years.

ข้อมูลเป็นพันๆในเวลาหกปี

ทำให้ฉันเข้าใจระดับนึง

And I kind of got a handle on it.

I kind of understood, this is what shame is, this is how it works.

ฉันเหมือนจะเข้าใจว่านี่แหละคือความละอาย

นี่แหละคือวิธีที่มันทำงาน

ฉันเขียนหนังสือ

I wrote a book, I published a theory, but something was not okay --

ฉันตีพิมพ์ทฤษฎี

แต่ว่ามีบางอย่างที่มันไม่ใช่

and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed

และสิ่งที่ว่านั่นคือ

ถ้าฉันนำคนที่ฉันสัมภาษณ์

and divided them into people who really have a sense of worthiness --

มาแบ่งคร่าวๆโดยใช้เกณฑ์ที่ว่า

ใครรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง

นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ

that's what this comes down to, a sense of worthiness --

ความรู้สึกว่าตัวเองมีค่า

they have a strong sense of love and belonging --

พวกเขารู้สึกถึงความรักและความผูกพัน

and folks who struggle for it,

และอีกกลุ่มที่ต้องพยายามดิ้นรนหามัน

and folks who are always wondering if they're good enough.

คนที่มักจะสงสัยว่าตัวเองดีพอมั้ย

มันมีแค่ตัวแปรเดียว

There was only one variable that separated

ที่แยกคนที่มี

the people who have a strong sense of love and belonging

ความรู้สึกรักและผูกพัน

and the people who really struggle for it.

ออกจากคนที่ต้องต่อสู้เพื่อความรู้สึกเหล่านั้น

And that was, the people who have a strong sense of love and belonging

และตัวแปรนั้นคือ คนที่รู้สึกถึง

ความรักและความผูกพัน

believe they're worthy of love and belonging.

เชื่อว่าตัวเองมีค่าสำหรับความรักและความผูกพัน

That's it.

แค่นั้นเอง

They believe they're worthy.

พวกเขาเชื่อว่าเขามีค่าพอ

And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection

และสำหรับฉัน ส่วนสำคัญที่สุด

ที่ทำให้เราขาดความสัมพันธ์

is our fear that we're not worthy of connection,

คือความกลัวว่าเราไม่มีค่าพอสำหรับความสัมพันธ์นั้นๆ

was something that, personally and professionally,

ทั้งในมุมมองส่วนตัวและทางวิชาการ

มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเข้าใจมากขึ้น

I felt like I needed to understand better.

So what I did is I took all of the interviews

ฉันก็เลย

เอาบทสัมภาษณ์ทั้งหมดมา

where I saw worthiness, where I saw people living that way,

ตรงไหนที่ฉันเห็นความรู้สึกมีค่า ตรงไหนที่ฉันเห็นคนใช้ชีวิตอย่างนั้น

and just looked at those.

และดูเฉพาะตรงนั้น

What do these people have in common?

คนเหล่านี้มีอะไรเหมือนกัน

I have a slight office supply addiction, but that's another talk.

ฉันเป็นโรคบ้าเครื่องใช้สำนักงานอยู่นิดๆค่ะ

แต่ว่านั่นเป็นอีกการบรรยายได้อีกเรื่อง

So I had a manila folder, and I had a Sharpie,

ฉันมีแฟ้มกระดาษมะนิลา แล้วก็มีปากกาสี

and I was like, what am I going to call this research?

แล้วฉันก็แบบ จะเรียกงานวิจัยนี้ว่าอะไรดีนะ

แล้วคำแรกที่นึกออก

And the first words that came to my mind were "whole-hearted."

คือคำว่า เต็มใจ

These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness.

คนพวกนี้เป็นคนเต็มใจ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกมีค่า

ฉันเลยเขียนที่หัวแฟ้มกระดาษมะนิลา

So I wrote at the top of the manila folder,

และเริ่มดูข้อมูล

and I started looking at the data.

จริงๆแล้ว ฉันดูข้อมูลก่อน

In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis,

ใช้เวลาสี่วัน

กับการวิเคราะห์ข้อมูลอย่างเข้มข้น

where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents.

ที่ฉันกลับไป หาข้อมูลสัมภาษณ์ หาเรื่องเล่า หาเหตุการณ์

What's the theme? What's the pattern?

อะไรคือใจความสำคัญ อะไรคือรูปแบบ

My husband left town with the kids

สามีของฉันออกจากเมืองไปกับลูกๆ

because I always go into this Jackson Pollock crazy thing,

เพราะฉันมักจะเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งแบบแจ็กสัน โพลล็อก

where I'm just writing and in my researcher mode.

เวลาที่ฉันเอาแต่เขียน

และอยู่ในอารมณ์นักวิจัย

And so here's what I found.

และนี่คือสิ่งที่ฉันค้นพบค่ะ

สิ่งที่คนเหล่านี้มีเหมือนกัน

What they had in common was a sense of courage.

คือความกล้า(courage)

And I want to separate courage and bravery for you for a minute.

ฉันอยากจะแยกความกล้า(courage)กับความองอาจ(bravery)ก่อน

Courage, the original definition of courage,

ความกล้า(courage)ในความหมายดั้งเดิม

เมื่อตอนที่คำนี้เข้ามาในภาษาอังกฤษตอนแรกๆ

when it first came into the English language --

มันมาจากภาษาละติน cor แปลว่า หัวใจ

it's from the Latin word "cor," meaning "heart" --

and the original definition was to tell the story of who you are

และความหมายดั้งเดิม

คือการเล่าเรื่องราวของตัวเราด้วยหัวใจทั้งดวง

with your whole heart.

คนเหล่านี้

And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect.

สรุปง่ายๆว่า มีความกล้า

ที่จะบกพร่อง

They had the compassion to be kind to themselves first and then to others,

เขาเหล่านี้รู้จักรักตัวเองก่อน

แล้วจึงเอาใจใส่คนอื่น

because, as it turns out,

เพราะความจริงที่ว่า เราไม่สามารถรักคนอื่นได้

we can't practice compassion with other people

ถ้าเราไม่มีความเมตตาต่อตัวเองก่อน

if we can't treat ourselves kindly.

And the last was they had connection, and -- this was the hard part --

และสุดท้ายคือ พวกเขามีความสัมพันธ์

และนี่คือส่วนที่ยาก

as a result of authenticity,

เพราะความจริงใจ

they were willing to let go of who they thought they should be

พวกเขายอมทิ้งตัวตนที่เขาคิดว่าเขาควรจะเป็น

in order to be who they were, which you have to absolutely do that

เพื่อจะเป็นตัวเอง

ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณจำเป็นต้องทำ

for connection.

ในการสร้างความสัมพันธ์

The other thing that they had in common was this:

อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน

คือสิ่งนี้

They fully embraced vulnerability.

พวกเขาเต็มใจยอมรับความเปราะบางทางใจ

They believed that what made them vulnerable made them beautiful.

พวกเขาเชื่อว่า

สิ่งที่ทำให้เขาเปราะบาง

ทำให้เขางดงาม

พวกเขาไม่ได้พูดถึงความเปราะบาง

They didn't talk about vulnerability being comfortable,

ว่าเป็นสิ่งที่ง่ายดาย

nor did they really talk about it being excruciating --

แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่ามันเจ็บปวด

as I had heard it earlier in the shame interviewing.

เหมือนจากในการสัมภาษณ์เรื่องความละอายก่อนหน้านี้

พวกเขาแค่บอกว่ามันจำเป็น

They just talked about it being necessary.

They talked about the willingness to say, "I love you" first ...

พวกเขาพูดถึงความสมัครใจ

ที่จะบอกว่า"ฉันรักคุณ"ก่อน

ความสมัครใจ

the willingness to do something where there are no guarantees ...

ที่จะทำอะไร

ที่ไม่มีการประกันผล

the willingness to breathe through waiting for the doctor to call

ความสมัครใจ

ที่จะรอโทรศัพท์จากคุณหมอ

after your mammogram.

หลังจากที่ไปตรวจมะเร็งเต้านม

They're willing to invest in a relationship

พวกเขาสมัครใจที่จะลงทุนในความสัมพันธ์

that may or may not work out.

ที่ไม่แน่ว่าจะงอกงาม

They thought this was fundamental.

พวกเขาคิดว่านี่เป็นเรื่องพื้นฐาน

I personally thought it was betrayal.

ส่วนตัวแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นการหักหลัง

I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job --

ฉันไม่อยากเชื่อว่าฉันสาบานจะอุทิศตน

ให้กับการวิจัยไปแล้ว

you know, the definition of research is to control and predict,

เพราะคำนิยามของการวิจัย

คือการควบคุมและพยากรณ์ เพื่อศึกษาปรากฏการณ์

to study phenomena for the explicit reason to control and predict.

โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อ

ควบคุมและพยากรณ์ต่อไป

And now my mission to control and predict

แล้วตอนนี้ภารกิจของฉัน

ที่จะควบคุมและพยากรณ์

had turned up the answer that the way to live is with vulnerability

ให้คำตอบมาว่า วิธีใช้ชีวิตคือการยอมรับความเปราะบางทางใจ

หยุดควบคุม หยุดพยากรณ์

and to stop controlling and predicting.

This led to a little breakdown --

สิ่งนี้นำไปสู่อาการประสาทเสียเล็กๆ

(Laughter)

(หัวเราะ)

-- which actually looked more like this.

ซึ่งที่จริงดูเหมือนอย่างนี้มากกว่า

(Laughter)

(หัวเราะ)

And it did.

มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.

ฉันเรียกมันว่าอาการป่วยทางจิต นักจิตบำบัดของฉันเรียกมันว่าการตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ

(Laughter)

A spiritual awakening sounds better than breakdown,

การตื่นรู้ทางจิตวิญญาณฟังดูดีกว่าอาการป่วยทางจิต

แต่ฉันยืนยันได้ค่ะ ว่ามันคืออาการป่วยทางจิต

but I assure you, it was a breakdown.

ฉันต้องเลิกดูข้อมูล แล้วก็หานักจิตบำบัด

And I had to put my data away and go find a therapist.

จะบอกอะไรให้ค่ะ คุณรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร

Let me tell you something: you know who you are

เมื่อโทรหาเพื่อนๆ แล้วบอกว่า "ฉันคิดว่าฉันต้องไปหานักจิตบำบัด

when you call your friends and say, "I think I need to see somebody.

มีใครแนะนำมั้ย"

Do you have any recommendations?"

Because about five of my friends were like,

เพราะว่าเพื่อนของฉันประมาณห้าคนบอกว่า

"Wooo, I wouldn't want to be your therapist."

"อู่ย ฉันไม่อยากเป็นนักจิตบำบัดของเธอหรอก"

(Laughter)

(หัวเราะ)

I was like, "What does that mean?"

ฉันว่า"หมายความว่ายังไง"

And they're like, "I'm just saying, you know.

แล้วพวกเขาก็บอกว่า"เปล่า ก็นะ

Don't bring your measuring stick."

อย่าพกไม้บรรทัดไปด้วยแล้วกัน"

(Laughter)

ฉันก็เลย"โอเค"

I was like, "Okay."

So I found a therapist.

หลังจากฉันก็หานักจิตบำบัดเจอ

My first meeting with her, Diana --

ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรก ไดอะน่า

ฉันเอารายการ

I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down.

ของวิธีใช้ชีวิตของคนเต็มใจไปด้วย แล้วฉันก็นั่งลง

And she said, "How are you?"

เธอถามว่า"เป็นยังไงบ้างคะ"

And I said, "I'm great. I'm okay."

ฉันบอกว่า"สบายดีค่ะ โอเคค่ะ"

She said, "What's going on?"

เธอถาม"มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

And this is a therapist who sees therapists,

เธอเป็นนักจิตบำบัดสำหรับนักจิตบำบัด

because we have to go to those, because their B.S. meters are good.

เพราะพวกเราก็ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ

เพราะเขาจับความตอแหลได้เก่ง

(Laughter)

(หัวเราะ)

And so I said, "Here's the thing, I'm struggling."

ฉันเลยบอกว่า

"คืออย่างนี้ค่ะ ฉันมีปัญหาใหญ่"

And she said, "What's the struggle?"

เธอพูดว่า"ปัญหาอะไรคะ"

ฉันตอบว่า "คือ ปัญหากับความเปราะบางทางใจค่ะ

And I said, "Well, I have a vulnerability issue.

And I know that vulnerability is the core of shame and fear

และฉันรู้ว่าความเปราะบางทางใจ เป็นแก่นแท้

ของความละอายและความกลัว

และของการดิ้นรนเพื่อความมีค่า

and our struggle for worthiness,

but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity,

แต่ปรากฏว่ามันก็เป็นจุดกำเนิด

ของความสุข และความสร้างสรรค์

of belonging, of love.

ของความผูกพัน ของความรัก

And I think I have a problem, and I need some help."

และฉันคิดว่า ฉันมีปัญหา

และฉันต้องการความช่วยเหลือค่ะ"

และฉันบอกว่า "แต่ขออย่างนึง

And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."

ไม่เอาเรื่องครอบครัว

หรือเรื่องน้ำเน่าวัยเด็ก"

(Laughter)

(หัวเราะ)

"I just need some strategies."

"ฉันแค่ต้องการแผน"

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

So she goes like this.

เธอก็ทำท่านี้

(Laughter)

(หัวเราะ)

And then I said, "It's bad, right?"

ฉันเลยบอกว่า"แย่มาก ใช่มั้ยคะ"

And she said, "It's neither good nor bad."

เธอบอกว่า"ไม่ดีหรือไม่ร้ายหรอกค่ะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

"It just is what it is."

"มันก็เป็นอย่างที่มันเป็นค่ะ"

And I said, "Oh my God, this is going to suck."

ฉันเลยว่า"โอ้พระเจ้า ซวยแน่คราวนี้"

(Laughter)

(หัวเราะ)

And it did, and it didn't.

แล้วมันก็แย่ และก็ไม่แย่

And it took about a year.

ใช้เวลาประมาณหนึ่งปี

And you know how there are people

มีคนบางคน

that, when they realize that vulnerability and tenderness are important,

ที่เมื่อเข้าใจว่าความเปราะบางทางใจ และความอะเอียดอ่อนเป็นสิ่งสำคัญ

พวกเขายอมรับมันด้วยความเต็มใจ

that they surrender and walk into it.

หนึ่ง นั่นไม่ใช่ฉันค่ะ

A: that's not me,

และ สอง ฉันไม่สุงสิงกับคนแบบนั้น

and B: I don't even hang out with people like that.

(Laughter)

(หัวเราะ)

For me, it was a yearlong street fight.

สำหรับฉัน มันเป็นหนึ่งปีของการต่อสู้อย่างนักเลงข้างถนน

It was a slugfest.

ชกกันจนน่วม

Vulnerability pushed, I pushed back.

ความเปราะบางทางใจชกมา ฉันก็ชกตอบ

I lost the fight,

ฉันแพ้การต่อสู้นั้น

but probably won my life back.

แต่ก็ได้ชีวิตกลับคืนมา

And so then I went back into the research

แล้วฉันถึงได้กลับไปทำงานวิจัยอีก

and spent the next couple of years

และใช้เวลาปีสองสามปีถัดมา

really trying to understand what they, the whole-hearted,

พยายามที่ทำความเข้าใจจริงๆว่า พวกคนเต็มใจนั้น

what choices they were making, and what we are doing with vulnerability.

เขาตัดสินใจอย่างไร

แล้วเรากำลังทำอะไร

กับความเปราะบางทางใจ

Why do we struggle with it so much?

ทำไมการต่อสู้กับมันถึงได้ยากลำบากนัก

Am I alone in struggling with vulnerability?

มีฉันคนเดียวหรือเปล่าที่ต้องต่อสู้กับความเปราะบาง

ไม่

No.

So this is what I learned.

แล้วนี่ก็คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

We numb vulnerability --

เราเมินเฉยต่อความเปราะบางทางใจ

when we're waiting for the call.

เวลาที่เรารอโทรศัพท์แจ้งผล

It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook

ตลกดีค่ะ ฉันโพสบนTwitterกับFacebook

ถามว่า"คุณนิยามคำว่า 'ความเปราะบางทางใจ' อย่างไร

that says, "How would you define vulnerability?

อะไรทำให้คุณรู้สึกเปราะบาง"

What makes you feel vulnerable?"

และภายในเวลาชั่วโมงครึ่ง มีคนตอบกลับมา150คำตอบ

And within an hour and a half, I had 150 responses.

Because I wanted to know what's out there.

เพราะฉันอยากรู้ว่า

คนเขาคิดอะไรกัน

การขอให้สามีช่วย

Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married;

เพราะฉันป่วย และเราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ

การชวนสามีให้มีเซ็กส์

initiating sex with my husband;

initiating sex with my wife;

การชวนภรรยาให้มีเซ็กส์

การถูกปฏิเสธ เมื่อขอเป็นแฟน

being turned down; asking someone out;

การรอโทรศัพท์จากโรงพยาบาล

waiting for the doctor to call back;

การโดนไล่ออก การไล่คนออก

getting laid off; laying off people.

This is the world we live in.

นี่คือโลกที่เราอาศัยอยู่ค่ะ

We live in a vulnerable world.

เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความเปราะบาง(ทางใจ)

And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.

และวิธีหนึ่งที่เราใช้จัดการกับมัน

คือเมินเฉยต่อความเปราะบางฯ

And I think there's evidence --

และฉันคิดว่ามีหลักฐานค่ะ

and it's not the only reason this evidence exists,

แม้ว่ามันจะไม่ใช่เหตุผลเดียว

but I think it's a huge cause --

แต่ฉันเชื่อว่ามันเป็นสาเหตุหลัก

We are the most in-debt ...

ที่พวกเราเป็นหนี้

น้ำหนักเกิน

obese ...

addicted and medicated adult cohort in U.S. history.

เสพสารและใช้ยา

มากที่สุดในประวัติศาสตร์อเมริกา

The problem is -- and I learned this from the research --

ฉันได้เรียนรู้จากงานวิจัยว่าปัญหาคือ

that you cannot selectively numb emotion.

คุณไม่สามารถเลือกเมินเฉยต่ออารมณ์เป็นอย่างๆได้

You can't say, here's the bad stuff.

คุณไม่สามารถบอกว่า นี่เป็นสิ่งไม่ดี

Here's vulnerability, here's grief, here's shame,

นี่คือความเปราะบางทางใจ นี่คือความเศร้า นี่คือความละอาย

here's fear, here's disappointment.

นี่คือความกลัว นี่คือความผิดหวัง

I don't want to feel these.

ฉันไม่อยากรู้สึกสิ่งพวกนี้

I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.

ฉันจะกินเบียร์สักสองสามแก้วกับมัฟฟินกล้วยหอมกับถั่ว

(Laughter)

(หัวเราะ)

ฉันไม่อยากรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้

I don't want to feel these.

And I know that's knowing laughter.

ฉันรู้นะคะว่านั่นเป็นเสียงหัวเราะอย่างเข้าใจ

I hack into your lives for a living.

ฉันเลี้ยงชีพด้วยการวิเคราะห์ชีวิตพวกคุณ

God.

พระเจ้า

(Laughter)

(หัวเราะ)

You can't numb those hard feelings

คุณไม่สามารถเมินเฉยต่อความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นได้

without numbing the other affects, our emotions.

โดยไม่เฉยชาต่ออารมณ์อื่นๆของเราไปด้วย

คุณไม่สามารถเลือกเฉยชาเป็นอย่างๆได้

You cannot selectively numb.

So when we numb those,

ดังนั้น เวลาที่เราเฉยชาต่อสิ่งเหล่านั้น

we numb joy,

เราเฉยชาต่อความปิติ

เราเฉยชาต่อความตื้นตันใจ

we numb gratitude,

we numb happiness.

เราเฉยชาต่อความสุข

แล้วเราก็เลยทุกข์

And then, we are miserable,

เมื่อเรามองหาจุดมุ่งหมายและความหมายของชีวิต

and we are looking for purpose and meaning,

เราจึงรู้สึกเปราะบาง

and then we feel vulnerable,

so then we have a couple of beers and a banana nut muffin.

แล้วเราก็ดื่มเบียร์ กินมัฟฟินกล้วยกับถั่ว

And it becomes this dangerous cycle.

แล้วมันก็กลายเป็นวัฏจักรอันตราย

One of the things that I think we need to think about

สิ่งหนึ่งที่เราต้องคิดถึง

is why and how we numb.

คือเราเฉยชาทำไมและอย่างไร

And it doesn't just have to be addiction.

และมันไม่จำเป็นต้องเป็นการเสพติด

อีกอย่างหนึ่งที่เราทำ

The other thing we do is we make everything that's uncertain certain.

คือเราทำให้สิ่งที่ไม่แน่นอน เป็นสิ่งแน่นอน

Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty.

ศาสนาเปลี่ยนจากความเชื่อเกี่ยวกับความศรัทธาและความลึกลับ

เป็นความแน่นอน

"I'm right, you're wrong. Shut up."

ฉันถูก คุณผิด หุบปาก

แค่นั้น

That's it.

แค่ความแน่นอน

Just certain.

ยิ่งกลัวมาก เรายิ่งรู้สึกเปราะบางมาก

The more afraid we are, the more vulnerable we are,

แล้วเราก็จะยิ่งกลัวมากขึ้น

the more afraid we are.

การเมืองทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น

This is what politics looks like today.

ไม่มีการอภิปราย

There's no discourse anymore.

There's no conversation.

ไม่มีการคุยกัน

There's just blame.

มีแต่การกล่าวโทษ

You know how blame is described in the research?

คุณรู้ไหมคะว่าการกล่าวโทษถูกอธิบายว่าอย่างไรในงานวิจัย

A way to discharge pain and discomfort.

วิธีปลดปล่อยความเจ็บปวดและความลำบาก

เราอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

We perfect.

If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me,

ตัวอย่างคนที่อยากมีชีวิตแบบนี้ ก็คือฉันเนี่ยแหละ

แต่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ

but it doesn't work.

Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.

เพราะสิ่งที่เราทำคือ เราตัดเอาไขมันจากก้น

ไปแปะไว้ที่แก้ม

(Laughter)

(หัวเราะ)

Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."

ฉันหวังว่าอีกร้อยปีในอนาคต

คนจะหันกลับมามองแล้วคิดว่า"โห"

(Laughter)

(หัวเราะ)

And we perfect, most dangerously, our children.

และเราสร้างความสมบูรณ์แบบ อย่างอันตรายที่สุด

กับเด็กๆ

Let me tell you what we think about children.

ฉันจะบอกให้ค่ะ ว่าเราคิดถึงเด็กๆยังไง

They're hardwired for struggle when they get here.

พวกเขาถูกสร้างให้พร้อมที่จะดิ้นรนตั้งแต่เกิด

And when you hold those perfect little babies in your hand,

และเมื่อเราอุ้มลูกที่ดูสมบูรณ์แบบไว้ในอ้อมแขน

our job is not to say, "Look at her, she's perfect.

หน้าที่ของเราไม่ใช่การพูดว่า "ดูสิ เธอช่างสมบูรณ์แบบ

หน้าที่ของฉันคือต้องรักษาความสมบูรณ์แบบเอาไว้

My job is just to keep her perfect --

ต้องให้เธอเข้าทีมเทนนิสได้ภายในป.5 แล้วก็เข้าม.Yaleได้ภายในม.1"

make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh."

นั่นไม่ใช่งานของเราค่ะ

That's not our job.

Our job is to look and say,

หน้าที่ของเราคือมองดูแล้วก็พูดว่า

"You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle,

"รู้มั้ย เธอไม่ได้สมบูรณ์แบบ และเธอถูกสร้างมาเพื่อสู้

but you are worthy of love and belonging."

แต่ว่าเธอมีค่าพอสำหรับความรัก และความผูกพัน"

นั่นคืองานของเรา

That's our job.

ถ้าเรามีเด็กๆทั้งรุ่นที่ถูกเลี้ยงแบบนั้น

Show me a generation of kids raised like that,

เราจะกำจัดปัญหาที่เราเผชิญอยู่ทุกวันนี้ได้หมด

and we'll end the problems, I think, that we see today.

We pretend that what we do doesn't have an effect on people.

เราแสร้งคิดว่าสิ่งที่เราทำ

ไม่ได้ส่งผลต่อคนอื่น

We do that in our personal lives.

เราทำอย่างนั้นในชีวิตส่วนตัว

We do that corporate --

เราทำอย่างนั้นในธุรกิจ

whether it's a bailout, an oil spill ...

ไม่ว่าจะเป็นการอุดหนุนธุรกิจล้มละลาย หรือกรณีน้ำมันรั่ว

การเรียกคืนสินค้า

a recall.

We pretend like what we're doing

เราแสร้งทำเป็นว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่

doesn't have a huge impact on other people.

ไม่ได้มีผลกระทบใหญ่หลวงต่อคนอื่น

I would say to companies, this is not our first rodeo, people.

อยากจะบอกพวกบริษัทใหญ่ว่า เราไม่ใช่เด็กอมมือแล้ว เรารู้

We just need you to be authentic and real and say ...

เราแค่อยากให้คุณจริงใจ

แล้วบอกว่า"เราขอโทษ

"We're sorry. We'll fix it."

เราจะแก้ไขมัน"

But there's another way, and I'll leave you with this.

แต่ว่ามันมีอีกวิธีหนึ่ง สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะฝากไว้

ฉันค้นพบว่า

This is what I have found:

To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ...

การเปิดเผยตัวตนของเรา

ให้ถูกมองเห็นอย่างลึกซึ้ง

ยอมเปราะบางให้ได้มองเห็น

to love with our whole hearts, even though there's no guarantee --

การรักทั้งสุดจิตสุดใจ

ถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรมารับประกัน

มันยากมาก

and that's really hard,

and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult --

ฉันบอกคุณได้เลยในฐานะพ่อแม่ ว่ามันยากเจ็บปวดและมากๆ

ในการรู้สึกถึงความตื้นตันและความปิติ

to practice gratitude and joy in those moments of terror,

ในเวลาที่น่าหวาดกลัว

when we're wondering, "Can I love you this much?

ที่เราสงสัยว่า"ฉันรักเธอได้มากขนาดนี้จริงเหรอ

ฉันเชื่อในสิ่งนี้ทั้งใจจริงๆรึเปล่า

Can I believe in this this passionately?

ฉันดุได้ขนาดนี้เลยเหรอ"

Can I be this fierce about this?"

just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen,

ในการหยุดยั้งตัวเอง แทนการกังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้น

แล้วพูดว่า "ฉันน่ะโชคดีมาก

to say, "I'm just so grateful,

because to feel this vulnerable means I'm alive."

เพราะการที่ฉันรู้สึกเปราะบาง แปลว่าฉันยังมีชีวิต"

And the last, which I think is probably the most important,

และสุดท้าย ที่อาจจะสำคัญที่สุด

คือการเชื่อว่าเราเพียงพอ

is to believe that we're enough.

Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ...

เพราะเมื่อเราเริ่มต้นจาก

ความเชื่อที่ว่า"เราเพียงพอแล้ว"

then we stop screaming and start listening,

เราจะหยุดร้องตะโกน และเริ่มรับฟัง

we're kinder and gentler to the people around us,

เราจะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อคนรอบข้างมากขึ้น

และเราก็จะอ่อนโยนและมีเมตตาต่อตัวเองด้วย

and we're kinder and gentler to ourselves.

นั่นคือทั้งหมดที่ฉันมี ขอบคุณค่ะ

That's all I have. Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)