The power of vulnerability | Brené Brown | TED

Translator: Pavithra Solai Jawahar Reviewer: Tharique Azeez

என் உரையை, ஒரு சம்பவத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கிறேன்:

So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, ஒரு நிகழ்ச்சி திட்டமிடுநர், என்னை தொலைபேசியில் அழைத்தார்.

ஏனென்றால், நான் ஒரு பொதுக் கூட்டத்தில், பேசவிருந்தேன்.

because I was going to do a speaking event.

அவர் என்னை அழைத்து சொன்னார்

And she called, and she said,

"எனக்கு ஒரு சிக்கல் உள்ளது, எப்படி

"I'm really struggling with how to write about you on the little flyer."

உங்களை பற்றிப் இந்த சிறிய அழைப்பிதழில், எழுத வேண்டுமென்று"

And I thought, "Well, what's the struggle?"

நான் நினைத்தேன், "சரி, என்ன சிக்கல்?"

அவர் சொன்னார், "நீங்கள் பேசி நான் பார்த்துள்ளேன்.

And she said, "Well, I saw you speak,

நான் உங்களை ஒரு ஆராய்ச்சியாளர் , என்று அழைத்தால்,

and I'm going to call you a researcher, I think,

but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come,

நிகழ்ச்சிக்கு யாரும் வரமாட்டார்கள் என்று பயப்படுகிறேன்.

ஏனென்றால், சுவாரசியம் இல்லாமலும், தங்களுக்கு சம்பந்தம் இல்லாததுமாக, மக்கள் கருதுவார்கள்.

because they'll think you're boring and irrelevant."

(சிரிப்பு)

(Laughter)

சரி.

And I was like, "Okay."

And she said, "But the thing I liked about your talk

பிறகு அவர் கூறினார், "ஆனால், உங்களது பேச்சில், எனக்கு பிடித்தது என்னவென்றால்

நீங்கள் ஒரு கதை சொல்லுபவர்."

is you're a storyteller.

So I think what I'll do is just call you a storyteller."

அதனால், நான் உங்களை ஒரு கதை சொல்பவர் என்றே அழைக்கப் போகிறேன்."

And of course, the academic, insecure part of me

கல்வியாளராக இருக்கும் நானோ, சற்றுத் தடுமாறி,

was like, "You're going to call me a what?"

"என்ன!!? என்னை என்னவென்று அழைக்க போகிறீர்கள்?", என்று கேட்டேன்

அவர் சொன்னார், "நான் உங்களை ஒரு கதை சொல்லுபவர் என்று அழைக்கப் போகிறேன்."

And she said, "I'm going to call you a storyteller."

And I was like, "Why not 'magic pixie'?"

அதற்கு நான், "ஏன் என்னை ஒரு மாயாஜால மந்திரவாதி, என்று அழைக்கலாமே?" என்றேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

I was like, "Let me think about this for a second."

"சரி, இதைப் பற்றி, ஒரு கணம் யோசிக்கிறேன்", என்றேன்

மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்து,

I tried to call deep on my courage.

And I thought, you know, I am a storyteller.

நான் சிந்தித்தேன். ஆம், நான் ஒரு கதைசொல்பவள் தான்.

I'm a qualitative researcher.

பண்புகளைச் சார்ந்த ஆராய்ச்சி செய்பவள் நான்.

I collect stories; that's what I do.

கதைகளை சேகரிபவள் நான்; அதை தான் நான் செய்கிறேன்.

And maybe stories are just data with a soul.

கதைகள் எல்லாம், உயிருள்ள தகவல்கள் தானே.

And maybe I'm just a storyteller.

அப்படி என்றால், நான் ஒரு கதை சொல்லுபவள் தானே.

And so I said, "You know what?

நான் அவரிடம் கேட்டேன், "நீங்கள் ஏன் இப்படி செய்யக் கூடாது?

Why don't you just say I'm a researcher-storyteller."

"நீங்கள் என்னை, ஆராய்ச்சியாளர் - கதைசொல்லுபவர், என்று அழைக்கலாமே?"

And she went, "Ha ha. There's no such thing."

அவர் சிரித்துவிட்டு "அப்படி ஒன்று உள்ளதா!?" என்று கூறினார்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today --

அவ்வகையில், நான் ஒரு கதை சொல்லும் ஆராய்ச்சியாளராக

உங்களிடம் பேச வந்துள்ளேன், இன்று --

we're talking about expanding perception --

விரிகின்ற கண்ணோட்டங்களைப் பற்றி நாம் பேச போகிறோம் --

and so I want to talk to you and tell some stories

மற்றும் நான் உங்களுக்கு சில கதைகளை சொல்லப் போகிறேன்.

என் ஆராய்ச்சியைச் சார்ந்த கதைகள் அவை.

about a piece of my research that fundamentally expanded my perception

என் கண்ணோட்டத்தை விரிவுப்படுத்திய கதைகள்.

and really actually changed the way that I live and love

நான் வாழும் முறையை, நான் அன்பு கொள்ளும் முறையை,

and work and parent.

வேலை செய்யும் முறையை, வளர்ப்பு முறையை மாற்றிய கதைகள்.

And this is where my story starts.

என் கதை இங்கு ஆரம்பிக்கிறது.

When I was a young researcher, doctoral student,

என் இளமையில், ஒரு ஆராய்ச்சி மாணவராக இருந்தபோது

my first year, I had a research professor who said to us,

முதல் ஆண்டில், என் பேராசிரியர்

எங்களிடம் சொன்னார்,

"Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist."

"இதை புரிந்துக் கொள்ளுங்கள்,

ஒரு பொருளை அளவிட முடியாது என்றால், அந்த பொருள் இல்லை என்று அர்த்தம்"

அது அவர் விளையாட்டுத்தனமாக சொன்னார் என்று எண்ணினேன்.

And I thought he was just sweet-talking me.

"ஒ! அப்படியா?" என்றேன். "ஆம், நிச்சயமாக!", என்றார்.

I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely."

And so you have to understand

நீங்கள் இதை புரிந்துக் கொள்ள வேண்டும்

நான், சமூக சேவையில், முதுகலைப் பட்டம் பெற்றிருந்தேன்.

that I have a bachelor's and a master's in social work,

முனைவர் பட்டமும், பெறவிருந்தேன்.

and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career

என் முழு கல்விப் பணியில்,

என்னை சுற்றி இருந்த மக்கள்,

was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it."

நம்பியது என்னவென்றால்,

குழப்பங்கள் நிறைந்த வாழ்க்கையை, அப்படியே விரும்பி ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it

நான் நம்பியதோ, வாழ்க்கை குழப்பமானது, குளறுபடியானது.

அதை சுத்தப்படுத்தி, ஒழுங்குப்படுத்தி,

and put it into a bento box."

ஒரு பெட்டியில், அழகாகப் போட்டு வைக்கலாமென்று.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

அப்படியொரு நோக்கம் கொண்ட நான்,

And so to think that I had found my way, to found a career that takes me --

தேர்ந்தெடுத்த தொழிலோ, சமூக சேவை.

really, one of the big sayings in social work is,

சமூக சேவையில் இருப்போர், சொல்வது போல

"Lean into the discomfort of the work."

சேவையில் உள்ள அசௌகரியங்களைத் நாம் தழுவிக் கொள்ள வேண்டும்.

And I'm like, knock discomfort upside the head

எனக்கோ, அசௌகரியங்களைத் தகர்த்து,

and move it over and get all A's.

இலக்கு பாதையிலிருந்து, அகற்றிவிட்டு வெற்றி பெறவேண்டும்,

That was my mantra.

என்பதே, தாரக மந்திரமாக இருந்தது.

So I was very excited about this.

உத்வேகத்துடன் இருந்தேன்.

And so I thought, you know what, this is the career for me,

நான் சிந்தித்தேன், "ஆம், இது தான் என் வாழ்க்கைப்பணி!"

because I am interested in some messy topics.

நான் குழப்பமான, கடினமான விஷயங்களை ஆராய்ச்சி செய்ய ஆர்வப்படுகிறேன்.

But I want to be able to make them not messy.

குழப்பங்களை அகற்றி அதனை

புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

I want to understand them.

I want to hack into these things that I know are important

காரணக் காரியங்களை கண்டுபிடித்து,

முக்கியமானவைகளின்

and lay the code out for everyone to see.

விதிகளை, கோட்பாடுகளை முன்வைக்க வேண்டும்.

So where I started was with connection.

மனிதர்களிடம் உள்ள இணைப்பைப் பற்றி ஆராயத் தொடங்கினேன்.

Because, by the time you're a social worker for 10 years,

பத்து வருடங்களாக, சமூக சேவகராக நீங்கள் இருந்தால்,

நீங்கள் இதை உணர்வீர்கள்.

what you realize is that connection is why we're here.

மற்றவர்களிடம் நமக்குள்ள இணைப்பு, இருப்பதால் தான் நாம் இங்கு இருக்கிறோம்.

It's what gives purpose and meaning to our lives.

அதுதான், நம் வாழ்விற்கு, அர்த்தமும், நோக்கமும் தருகிறது.

இதுதான், அனைத்துக்கும் விளக்கம் கொடுக்கிறது.

This is what it's all about.

It doesn't matter whether you talk to people

நீங்கள் யாரிடம் பேசினாலும்,

சமுக நீதி, மன நலத்துறை, தாக்கப்பட்டவர்கள், புறக்கணிக்கப்பட்டவர்கள் ஆகியவற்றில் வேலை செய்பவர்களாகட்டும்,

who work in social justice, mental health and abuse and neglect,

நாம் அறிவது, என்னவென்றால் இணைப்பு,

what we know is that connection, the ability to feel connected, is --

அதாவது, மற்றவர்களுடன் இணைந்துக் கொள்ளக்கூடிய ஆற்றல் தான் --

நரம்பியல் ரீதியாகவும், நம்மை உருவாக்கி உள்ளது --

neurobiologically that's how we're wired --

it's why we're here.

அதுவே, நாம் இங்கு வாழ்வதற்கு காரணமாகவும் உள்ளது.

So I thought, you know what, I'm going to start with connection.

அதனால், நான் சிந்தித்தேன், நான் 'இணைப்பில்' இருந்து தொடங்கலாமென்று.

சரி, நீங்கள் இந்த சூழ்நிலையை அறிவீர்கள்.

Well, you know that situation

where you get an evaluation from your boss,

உங்களுடைய மேல் அதிகாரி, மதிப்பாய்வு செய்து கொண்டிருக்கிறார்.

and she tells you 37 things that you do really awesome,

அவர் உங்களிடம் உள்ள 37 நல்ல விஷயங்களைப் பாராட்டுக்கிறார்.

and one "opportunity for growth?"

ஆனால், ஒரு விஷயத்தில் மட்டும், நீங்கள் கவனம் செலுத்தி வளரலாம், என்கிறார்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

நீங்களோ, கவனம் செலுத்த சொன்ன விஷயத்தை மட்டும், யோசிப்பீர்கள். அல்லவா?

And all you can think about is that opportunity for growth, right?

Well, apparently this is the way my work went as well,

என்னுடைய ஆராய்ச்சியும், அப்படித் தான் போனது.

because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak.

ஏனென்றால், நீங்கள் மக்களிடம் அன்பு பற்றிக் கேட்டால்,

அவர்களுடைய ஆழ்ந்த துயரத்தை பற்றி கூறினர்.

When you ask people about belonging,

மக்களிடம் சொந்தம் கொள்ளுதல் பற்றிக் கேட்டால்,

கடும் வேதனை தந்த அனுபவங்களைப் பற்றி பேசுவார்கள்,

they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded.

ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டதைப் பற்றி பேசுவார்கள்.

And when you ask people about connection,

மக்களிடம் இணைப்பைப் பற்றி கேட்டால்

the stories they told me were about disconnection.

இணைய முடியாமல், துண்டிக்கப்பட்ட கதைகளை சொல்வார்கள்.

மிக விரைவாக, ஆராய்ச்சி ஆரம்பித்த ஆறு வாரங்களில்,

So very quickly -- really about six weeks into this research --

ஒரு பெயரிட முடியாத விஷயமொன்று, தோன்றத் தொடங்கியது.

I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection

இணைப்பு என்பது என்னவென்று, வெளிப்படையாக்கியது அது,

எனக்கு புலப்படாத, என்றும் பார்த்திராத முறையில்.

in a way that I didn't understand or had never seen.

நான் ஆராய்ச்சியிலிருந்து என்னை வெளியே கொண்டு வந்து,

And so I pulled back out of the research

நான் இதை கண்டுப்பிடிக்க வேண்டும் என்று சிந்தித்தேன்.

and thought, I need to figure out what this is.

And it turned out to be shame.

அது என்னவாக இருந்தது என்றால், அவமானம் என்கிற உணர்ச்சி தான்.

அவமானத்தை, நாம் எளிதில் புரிந்துக் கொள்ளலாம்,

And shame is really easily understood as the fear of disconnection:

மற்றவர்களிடம் இணைய முடியாமல் போய்விடுவோம், என்கிற பயம் என்று.

என்னைப் பற்றி ஏதேனும் ஒன்று, உள்ளதா,

Is there something about me that, if other people know it or see it,

அதை மற்றவர்கள் பார்த்தால் அல்லது அறிந்தால்,

that I won't be worthy of connection?

என்னை அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ள தகுதி இல்லாதவன் ஆக்கிவிடும்.

நான் உங்களுக்கு சொல்ல போகிற விஷயங்கள்

The things I can tell you about it:

எல்லாவற்றுக்கும் பொருந்தக்கூடியவை; நாம் அனைவரும் அதை கொண்டுள்ளோம்.

It's universal; we all have it.

The only people who don't experience shame

அவமானத்தை அனுபவிக்க முடியாதவர்கள்,

மனிதாபிமானம், இணைப்பு ஆகியவற்றிற்கான ஆற்றல் இல்லாதவர்கள்.

have no capacity for human empathy or connection.

அவமானத்தை பற்றி யாரும் பேச விரும்புவதில்லை

No one wants to talk about it,

and the less you talk about it, the more you have it.

எவ்வளவு குறைவாக அதை பற்றி நீங்கள் பேசுகிறீர்களோ, அவ்வளவு அதிகமாக அது உங்களிடம் இருக்கிறது.

What underpinned this shame, this "I'm not good enough," --

அவமானத்தின் அடித்தளத்தில் உள்ள,

"நான் அந்தளவிற்கு, சிறந்தவன் அல்ல" என்ற

உணர்வை நாம் அனைவரும் அறிவோம்

which, we all know that feeling:

"I'm not blank enough. I'm not thin enough,

"நான் அவ்வளவு அதுவாக இல்லை, இதுவாக இல்லை. நான் அவ்வளவு ஒல்லியாக இல்லை,

rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough."

அவ்வளவு பணக்காரனாக இல்லை, அவ்வளவு அழகாக இல்லை, அவ்வளவு சாமர்த்தியமாக இல்லை,

அவ்வளவு பதவி பெற்றவனாக இல்லை."

The thing that underpinned this was excruciating vulnerability.

இதற்கு அடிப்படையாக உள்ளது,

கடும் வேதனை தரக்கூடிய, வடுபடத்தக்க தன்மையே.

This idea of, in order for connection to happen,

இது பின்வரும் கருத்தைச் சார்ந்தது.

மற்றவர்களுடன் இணைந்து, சேர வேண்டுமாயின்,

we have to allow ourselves to be seen, really seen.

மற்றவர்கள் நாம் எப்படிப்பட்டவர்கள், என்பதை காண அனுமதிக்க வேண்டும்

உண்மையாக, நாம் யார் என்பதை, அவர்கள் காண வேண்டும்.

நீங்கள் அறிவீர், நான் இதை எப்படி உணருவேன் என்று. வடு படும் நிலையை, வெறுக்கிறேன்.

And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability.

நான் யோசித்தேன். சரி, இது ஒரு வாய்ப்பு எனக்கு.

And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick.

என் அளவுக் கோல் கொண்டு, இதை அடித்து பின்னே தள்ளி விட வேண்டும்.

I'm going in, I'm going to figure this stuff out,

நான், உள்ளே சென்று, இதனை பற்றி கண்டு அறியப்போகிறேன்.

I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame,

நான் ஒரு வருடம் செலவிடப் போகிறேன். அவமானம் என்ன என்பதை, உடைத்து அறிய போகிறேன்.

I'm going to understand how vulnerability works,

வடுபடத்தக்கத் தன்மை, எப்படி வேலை செய்கிறது, என்பதை புரிந்துக் கொள்ள போகிறேன்

என் புத்திசாலித்தனத்தினால், இதனை வெல்ல போகிறேன்.

and I'm going to outsmart it.

So I was ready, and I was really excited.

நான் தயாராக இருந்தேன். ஆர்வமுடன் இருந்தேன்.

உங்களுக்கே தெரியும், இது நன்றாக முடியாது என்று.

As you know, it's not going to turn out well.

(சிரிப்பு)

(Laughter)

You know this.

உங்களுக்கு இது தெரியும்.

So, I could tell you a lot about shame,

அவமானத்தைப் பற்றி, நான் நிறைய சொல்லலாம்.

but I'd have to borrow everyone else's time.

அப்படியானால், நான் உங்களின் நேரத்தை கடன் வாங்க வேண்டியிருக்கும்.

But here's what I can tell you that it boils down to --

ஆனால், உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல போகிறேன், அது தான் இதற்கு விளக்கம் கொடுக்கிறது.

and this may be one of the most important things that I've ever learned

நான் கற்றுக்கொண்டவற்றில் இது தான் மிக முக்கியமானவையாகவும் இருக்கலாம்,

in the decade of doing this research.

பத்து வருட ஆராய்ச்சியில்.

எனது ஒரு வருடம்

My one year turned into six years:

ஆறு வருடங்கள் ஆனது.

ஆயிரக்கணக்கான கதைகள்,

Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups.

நூற்றுக்கணக்கான, நீண்ட நேர்காணல்கள், மையக் குழுக்கள்.

At one point, people were sending me journal pages

ஒரு நேரத்தில், மக்கள் அவர்களின் தினக் குறிப்புகளை, அனுப்பத் தொடங்கினர்.

அவர்களின் வாழ்க்கைக் கதைகளைக் கூட அனுப்ப தொடங்கினர் --

and sending me their stories --

thousands of pieces of data in six years.

ஆயிரமாயிரமான, தகவல் துணுக்குகள், ஆறு வருடங்களில்.

ஒரு விதமாக, நான் இது என்னவென்று அறிய தொடங்கினேன்.

And I kind of got a handle on it.

I kind of understood, this is what shame is, this is how it works.

அவமானம் என்றால் என்ன, என்பது புரியத் தொடங்கியது,

இவ்வாறு தான், அது வேலை செய்கிறது என்று.

ஒரு புத்தகம் எழுதினேன்.

I wrote a book, I published a theory, but something was not okay --

ஒரு கோட்பாட்டை வெளியிட்டேன்,

ஆனால் ஏதோவொன்று, சரியாக இல்லை --

and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed

அது என்னவென்று பார்த்தேன்.

நான் நேர்காணல் செய்த, மக்களை தோராயமாக, எடுத்துக் கொண்டு,

and divided them into people who really have a sense of worthiness --

அவர்களை, இரு வகையாக பிரித்தேன்.

உண்மையாக, அவர்கள் தகுதியுடையவர்கள் என்ற உணர்வை கொண்டவர்கள் --

அது தான், அடிப்படையாக உள்ளது,

that's what this comes down to, a sense of worthiness --

தகுதியுடையவர்கள் என்ற உணர்வு --

they have a strong sense of love and belonging --

அன்புக்கொள்ளும் மற்றும் பிறரிடம் சொந்தம் கொண்டாடும் இணக்க உணர்வை, உறுதியாகக் கொண்டவர்கள் --

and folks who struggle for it,

மற்றொரு வகை, இவ்வனைத்துக்காகவும் போராடுபவர்கள்,

and folks who are always wondering if they're good enough.

போதுமானளவுக்கு நன்றாக உள்ளார்களா என்று தங்களையே சந்தேகப்படுபவர்கள்.

இவர்களில் ஒரேயொரு மாறுநிலை மட்டுந்தான் உள்ளது.

There was only one variable that separated

அது தான், இவர்களை வேறுபடுத்துகிறது,

the people who have a strong sense of love and belonging

அன்புக்கொள்ளும் மற்றும் பிறரிடம் சொந்தம் கொண்டாடும் இணக்க உணர்வை, உறுதியாகக் கொண்டவர்கள்

and the people who really struggle for it.

மற்றும் அதற்காக போராடுபவர்கள்.

And that was, the people who have a strong sense of love and belonging

அது என்னவென்றால்,

அன்புக்கொள்ளும் மற்றும் பிறரிடம் சொந்தம் கொண்டாடும் இணக்க உணர்வை, உறுதியாகக் கொண்டவர்கள்,

believe they're worthy of love and belonging.

தாங்கள், அன்பிற்கும், சொந்தம் கொள்ளுதலுக்கும் தகுதியானவர்கள், என்று நம்புபவர்கள்.

That's it.

அவ்வளவு தான்.

They believe they're worthy.

அவர்கள் தங்களை தகுதியானவர்கள் என்று நம்புகிறார்கள்.

And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection

எனக்கு, மிகக் கடினமான

ஒன்றாக, நம்மை மற்றவரிடம் இணைய தடுக்கும் ஒன்றாக,

is our fear that we're not worthy of connection,

அமைவது பயம், நாம் மற்றவரிடம் இணைய, சேர்ந்திருக்க தகுதியானவர்கள் கிடையாது, என்ற பயம், என்று விளங்கியது.

was something that, personally and professionally,

அதை, தனிப்பட்ட முறையிலும், தொழில் முறையிலும்

நன்றாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும், என்று உணர்ந்தேன்.

I felt like I needed to understand better.

So what I did is I took all of the interviews

அதனால், நான் என்ன செய்தேனென்றால்

நான் அனைத்து நேர்காணல்களையும் எடுத்துக் கொண்டேன்.

where I saw worthiness, where I saw people living that way,

தகுதியுடைமை, மற்றும் அவ்வாறு வாழும் மக்களைப் பற்றிய

and just looked at those.

நேர்காணல்களை, மட்டும் பார்த்தேன்.

What do these people have in common?

இவர்களிடம், எதேனும், பொதுவாக உள்ளதா?

I have a slight office supply addiction, but that's another talk.

எனக்கு எழுது பொருள்கள் மீது, ஒரு லேசான போதை உள்ளது,

ஆனால், அது வேறு சொற்பொழிவிற்காக, விட்டு விடலாம்.

So I had a manila folder, and I had a Sharpie,

நான் ஒரு மணீலா உறையையும், ஒரு குறிப்பு எடுக்கும் எழுதுகோளையும், எடுத்துக் கொண்டேன்.

and I was like, what am I going to call this research?

சரி, இந்த ஆராய்ச்சியை என்னவென்று அழைக்கலாம்?

என் மனதில் தோன்றிய முதல் வார்த்தைகள்,

And the first words that came to my mind were "whole-hearted."

முழுமனதோடு இருப்பவர்கள்.

These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness.

இவர்கள், தாங்கள் தகுதியானவர்கள் என்ற ஆழமான உணர்வுடன், முழுமனதோடு வாழ்பவர்கள்.

அந்த மணீலா உறையின் மேல் எழுதினேன்.

So I wrote at the top of the manila folder,

நான் அதிலிருக்கும், தகவல்களை பார்க்க தொடங்கினேன்.

and I started looking at the data.

நான் அதை முதலில்

In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis,

நான்கு நாட்களாக

தீவிர தகவல் ஆய்வு, செய்தேன்.

where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents.

நான் திரும்பிச் சென்றேன். நேர்காணல்களை எடுத்தேன். கதைகளை எடுத்தேன். சம்பவங்களை எடுத்தேன்.

What's the theme? What's the pattern?

இதில் உள்ள முக்கிய கருத்து என்ன? இதில் தோன்றும் வடிவமைப்பு என்ன?

My husband left town with the kids

என் கணவர், குழந்தைகளுடன் வெளியூர் சென்று விட்டார்.

because I always go into this Jackson Pollock crazy thing,

ஏனென்றால், எனக்கு 'ஜாக்சன் பொல்லாக்' போல் பித்து பிடித்ததாய்

where I'm just writing and in my researcher mode.

நான் எழுதிக் கொண்டே இருப்பேன்,

ஆராச்சியாளர்-ரகத்தில்.

And so here's what I found.

நான், கண்டறிந்தது என்னவென்றால்.

அவர்களிடம், உள்ள பொதுவானது,

What they had in common was a sense of courage.

ஒரு தைரிய உணர்வு.

And I want to separate courage and bravery for you for a minute.

ஒரு நிமிடத்தில் தைரியம் மற்றும் வீரத்தை வேறுபடுத்திக் காட்ட எண்ணுகிறேன்.

Courage, the original definition of courage,

தைரியம், அதற்கான பொருள் வரையறை,

ஆங்கிலத்தில், முதன்முறையாக பழக்கத்தில் வந்த போது --

when it first came into the English language --

லத்தின் மொழியில், இருதயம் என்ற பொருள் கொண்ட, 'கொர்' என்ற வார்த்தையிலிருந்து வந்தது --

it's from the Latin word "cor," meaning "heart" --

and the original definition was to tell the story of who you are

அதற்கான, அசல் வரையறை,

முழுமனதோடு, நீங்கள் யார் என்பதைச் அழகுறச் சொல்வதாகும்.

with your whole heart.

அந்த மக்களிடம்,

And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect.

இருந்தது, தைரியம் மட்டுமே.

குறைபாடுகளுடன், இருக்கக்கூடிய தைரியம்.

They had the compassion to be kind to themselves first and then to others,

அவர்களிடம், ஒரு இறக்க உணர்ச்சி இருந்தது.

முதலில், தங்களுக்கு தானே அன்பாக இருந்தார்கள், பிறகு மற்றவர்களிடம்.

because, as it turns out,

ஏனென்றால், நாம் பிறரிடம் இறக்கத்துடன் பழக முடியாது,

we can't practice compassion with other people

நாம் நம்மையே, அன்பாக பரிவுடன் நடந்து கொள்ளாவிட்டால்.

if we can't treat ourselves kindly.

And the last was they had connection, and -- this was the hard part --

இன்னும், அவர்களிடம் இணைப்பு இருந்தது,

-- அது தான், கடிமான ஒன்று --

as a result of authenticity,

நம்பகத்தன்மையால் வந்த இணைப்பு.

they were willing to let go of who they thought they should be

தாங்கள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் நினைத்தார்களோ, அதை விட்டுக்கொடுக்கவும் முனைந்தார்கள்,

in order to be who they were, which you have to absolutely do that

அவர்கள் அவர்களாக இருப்பதற்காக.

அதை நாம் கண்டிப்பாக செய்ய வேண்டும்,

for connection.

மற்றர்வர்களுடன் இணைந்து வாழ்வதற்கு.

The other thing that they had in common was this:

அவர்களிடம் இருந்த ஒரு ஒற்றுமை

இது தான்.

They fully embraced vulnerability.

வடுபடத்தக்க தன்மையை, முழுமையாக தழுவினார்கள்.

They believed that what made them vulnerable made them beautiful.

அவர்கள் நம்பியது என்னவென்றால்

எது அவர்களை காயப்படுத்தக் கூடியவையாக இருந்ததோ,

அதுவே அவர்களை அழகுபடுத்தியது.

அவர்கள் காயப்படுவது

They didn't talk about vulnerability being comfortable,

சுகமானதாக கருதவில்லை,

nor did they really talk about it being excruciating --

அது மிகவும் வேதனை தரக்கூடியதாகவும் கருதவில்லை --

as I had heard it earlier in the shame interviewing.

அவமானத்தை பற்றி அறிய நடத்திய நேர்காணல்களிலிருந்து நான் இதைத்தான் அறிந்தேன், .

அவர்கள் அது தேவையானது, என்று பேசினார்கள்.

They just talked about it being necessary.

They talked about the willingness to say, "I love you" first ...

விருப்புடன் முனைவதை பற்றி பேசினார்கள்.

"நான் உன்னை நேசிக்கிறேன்" என்று முதலில் சொல்ல முற்பட வேண்டும்.

விருப்பத்துடன்

the willingness to do something where there are no guarantees ...

ஒன்றை செய்ய முனைய வேண்டும்,

எந்தவித உத்தரவாதமுமின்றி,

the willingness to breathe through waiting for the doctor to call

விருப்பத்துடன் முனைய வேண்டும்,

பொறுமையுடன் டாக்டரின் அழைப்பிற்காக காத்திருக்க,

after your mammogram.

உங்களுடைய மாம்மொகிரம் முடிந்த பின்.

They're willing to invest in a relationship

ஒரு உறவில், முதலீடு செய்ய முனைந்தார்கள்,

that may or may not work out.

கைக்கூடுமா கூடாதா, என்று பாராமல்.

They thought this was fundamental.

இதை அவர்கள் அடிப்படையாக கருதினார்கள்.

I personally thought it was betrayal.

நான் அதை, தனிப்பட்ட வகையில், துரோகம் என்று எண்ணினேன்.

I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job --

நான் நம்பவில்லை என்னுடைய கடப்பாட்டை

ஆராய்ச்சியில் மீது வைத்திருந்தேன் --

you know, the definition of research is to control and predict,

ஆராய்ச்சியின் வரையறை என்னவென்றால்,

கட்டுப்படுத்துவதும் கணிப்பதும் ஆகும்; நிகழ்வுகளை, தோற்றப்பாடுகளை ஆய்வு செய்து,

to study phenomena for the explicit reason to control and predict.

தெள்ளத் தெளிவான காரண காரியங்களை அறிந்து,

கட்டுப்படுத்தி எதிர்வுகூறுவது.

And now my mission to control and predict

ஆனால், இப்போது என்னுடைய பணியான,

கட்டுபடுத்துவதும் கணிப்பதும்,

had turned up the answer that the way to live is with vulnerability

எனக்கு அளித்த பதிலோ, வாழ்க்கையை வடுபடத்தக்கத் தன்மையுடன் வாழ வேண்டுமென்று.

அதாவது, கட்டுப்படுத்துவதையும், எதிர்வுகூறுவதையும் நிறுத்த வேண்டும்.

and to stop controlling and predicting.

This led to a little breakdown --

இதனால் ஒரு சிறிய பிரச்சனைக்கு உள்ளானேன் --

(Laughter)

(சிரிப்பு)

-- which actually looked more like this.

-- ஆனால் அது நிஜத்தில் இப்படி தான் தோற்றமளித்தது.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And it did.

ஆம், அப்படி தான்.

I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.

இதை ஒரு பிரச்சினை என்று கூறினேன். எனது வைத்தியர் இதை ஒரு ஆன்மிக விழிப்புணர்ச்சி என்றார்.

(Laughter)

A spiritual awakening sounds better than breakdown,

பிரச்சினை என்று சொல்வதை விட, ஆன்மிக விழிப்புணர்ச்சி என்று சொன்னால், நன்றாகவே இருக்கிறது,

ஆனால் அது ஒரு பிரச்சினை தான் என்று உங்களிடம் உறுதிப்படுத்துகிறேன்.

but I assure you, it was a breakdown.

என்னுடைய ஆராய்ச்சியை விட்டுவிட்டு, ஒரு வைத்தியரைத் தேடி போனேன்.

And I had to put my data away and go find a therapist.

உங்களிடம் இதை சொல்ல விரும்புகின்றேன்: நீங்கள் யார் என்பதை நீங்களே அறிவீர்கள்,

Let me tell you something: you know who you are

உங்களுடைய நண்பர்களை நீங்கள் அழைத்து கேட்டால், "நான் ஒரு வைத்தியர் பார்க்க வேண்டும்.

when you call your friends and say, "I think I need to see somebody.

யாரையாவது நீங்கள் பரிந்துரைக்க முடியுமா?" என்று.

Do you have any recommendations?"

Because about five of my friends were like,

ஏனென்றால், என் நண்பர்கள் ஐந்து பேர்,

"Wooo, I wouldn't want to be your therapist."

"ஐயோ. நான் உனக்கு வைத்தியர் ஆக மாட்டேன்" என்றனர்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

I was like, "What does that mean?"

நானோ, "அப்படி என்றால்?"

And they're like, "I'm just saying, you know.

அவர்கள் அதற்கு, "நான் ஏன் அப்படி சொல்கிறேன் என்றால்.

Don't bring your measuring stick."

நீ உன்னுடைய அளவுக்கோலை கொண்டு வந்துவிடுவாய்."

(Laughter)

நானோ, "சரி." என்றேன்.

I was like, "Okay."

So I found a therapist.

நான் ஒரு வைத்தியரைக் கண்டறிந்தேன்.

My first meeting with her, Diana --

டயானாவிடம் நடந்த முதல் சந்திப்பில்,--

நான் ஒரு பட்டியலை கொண்டுவந்தேன்,

I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down.

முழுமனதுடன் வாழ்பவர்கள், எம்முறையில் வாழ்கிறார்கள் என்ற பட்டியல். அமர்ந்தேன்,

And she said, "How are you?"

அவர் சொன்னார், "எப்படி இருக்கீங்க?"

And I said, "I'm great. I'm okay."

நான் சொன்னேன், "நான் நன்றாகவே உள்ளேன்"

She said, "What's going on?"

அவர் சொன்னார், "சரி, என்ன நடந்தது?"

And this is a therapist who sees therapists,

இவர் மற்ற வைத்தியர்களைப் பார்க்கும் வைத்தியர்.

because we have to go to those, because their B.S. meters are good.

நாம் அத்தகையவர்களிடம் செல்ல வேண்டும்,

ஏனென்றால் அவர்கள் தான் நாம் சொல்லும் கதைகளை கேட்டு உண்மை அறிவார்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And so I said, "Here's the thing, I'm struggling."

நான் சொன்னேன்,

"சரி, இதை தான் நான் போராடிக்கொண்டிருக்கிறேன்."

And she said, "What's the struggle?"

அவர் சொன்னார், "என்ன போராட்டம்?"

சொன்னேன், "வடுபடும் தன்மை சார்ந்த பிரச்சனை ஒன்று உள்ளது.

And I said, "Well, I have a vulnerability issue.

And I know that vulnerability is the core of shame and fear

வடுபடத்தக்க தன்மை தான், கருவாக உள்ளது,

அவமானத்திற்கும் , பயத்திற்கும்

மற்றும் நம் தகுதியுடைமையின் போராட்டத்திற்கும்.

and our struggle for worthiness,

but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity,

ஆனால், அது தான் பிறப்பிடமாக உள்ளது,

மகிழ்ச்சிக்கும், படைபாற்றலுக்கும்,

of belonging, of love.

பிறரிடம் சொந்தம் கொண்டாடுவதற்கும், அன்பிற்கும்.

And I think I have a problem, and I need some help."

இதனால் எனக்கு ஒரு பிரச்சனை உள்ளது என்று நினைக்கிறேன்,

எனக்கு கொஞ்சம் உதவி தேவைப்படுகிறது."

நான் சொன்னேன். "ஆனால், இது தான் விஷயம்,

And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."

என்னுடைய குடும்பத்தை பற்றி பேச தேவையில்லை,

என்னுடைய குழந்தைப்பருவம் பற்றி பேச தேவையில்லை."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

"I just need some strategies."

"எனக்கு சில உத்திகள் மட்டுமே தேவை."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

நன்றி.

Thank you.

So she goes like this.

அவரோ, இப்படி செய்தார்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And then I said, "It's bad, right?"

நான் பிறகு சொன்னேன், "இது கெட்டது, தானே?"

And she said, "It's neither good nor bad."

அவர் சொன்னார், "இது நல்லதும் கிடையாது. கெட்டதும் கிடையாது."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

"It just is what it is."

"இது என்னவாக இருக்கிறதோ, அதுவாக தான் இருக்கிறது."

And I said, "Oh my God, this is going to suck."

நான் சொன்னேன், "கடவுளே! இது மிகவும் கடினமாக இருக்கப்போகிறது."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And it did, and it didn't.

அப்படி தான் இருந்தது. அப்படி இல்லாமலும் இருந்தது.

And it took about a year.

ஒரு வருடம் எடுத்துக் கொண்டது.

And you know how there are people

மக்கள் எப்படிப்பட்டவர்கள் என்பதை, நீங்களே அறிவீர்கள்.

that, when they realize that vulnerability and tenderness are important,

வடுபடத்தக்க தன்மையும், மென்மையும் தான் முக்கியம் என்று அறிந்து,

அவர்கள் சரணடைந்து, அதை கடைபிடித்து நடக்க வேண்டும் என்று சொன்னால்,

that they surrender and walk into it.

அ : நான் அப்படிப்பட்டவன் கிடையாது, என்றும்

A: that's not me,

ஆ : நான் அது போன்ற மக்களிடம் பழக கூடமாட்டேன், என்றும் சொல்வார்கள்.

and B: I don't even hang out with people like that.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

For me, it was a yearlong street fight.

எனக்கு, அது ஒரு வருட கால தெருச் சண்டை.

It was a slugfest.

அது ஒரு மல் யுத்தம்.

Vulnerability pushed, I pushed back.

வடுபடத்தக்க தன்மை, என்னை தள்ளியது. நான் அதை பின்னே தள்ளினேன்.

I lost the fight,

நான் சண்டையில் தோற்றேன்.

but probably won my life back.

ஆனால், என் வாழ்க்கையை மீட்டுக் கொண்டேன்.

And so then I went back into the research

அதற்கு பிறகு, நான் ஆராய்ச்சிக்கு மீண்டும் சென்றேன்

and spent the next couple of years

அடுத்த இரண்டு வருடங்கள் அதில் கழித்தேன்.

really trying to understand what they, the whole-hearted,

முழுமனதுடன் வாழ்பவர்களை, பற்றி சரியாக புரிந்துக்கொள்ள,

what choices they were making, and what we are doing with vulnerability.

அவர்களுடைய விருப்பங்களை எப்படி தேர்வு செய்கிறார்கள்,

மற்றும் நாம் என்ன செய்கிறோம்

வடுபடத்தக்க தன்மையை கொண்டு.

Why do we struggle with it so much?

நாம் ஏன் அதனுடன் போராடுகிறோம்?

Am I alone in struggling with vulnerability?

வடுபடத்தக்க தன்மையுடனான போராட்டத்தில், நான் மட்டும் தனியாக உள்ளேனா?

இல்லை.

No.

So this is what I learned.

நான் இதை தான் கற்றுக்கொண்டேன்.

We numb vulnerability --

நாம் வடுபடத்தக்க தன்மையை மரத்துப்போக செய்கிறோம் --

when we're waiting for the call.

நாம் அந்த அழைப்புக்காக, காத்திருக்கும் போது.

It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook

வேடிக்கையாக, நான் ட்விட்டர் மற்றும் பேஸ்புக் இல், ஒன்றை கேட்டேன்.

"நீங்கள் வடுபடத்தக்க தன்மை எப்படி வரையறுப்பீர்கள்?

that says, "How would you define vulnerability?

எது உங்களை வடுபடச் செய்யும் என்று உணர்கிறீர்கள்?"

What makes you feel vulnerable?"

ஒன்றரை மணி நேரத்தில், எனக்கு 150 பதில்கள் கிடைத்தன.

And within an hour and a half, I had 150 responses.

Because I wanted to know what's out there.

ஏனென்றால், நான் அறிய விரும்பினேன்

வெளியுலகத்தில் என்ன உள்ளது என்று.

என்னுடைய கணவனிடம் உதவி கேட்பது,

Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married;

ஏனென்றால் எனக்கு உடம்பு சரியில்லை, நாங்கள் புதிதாக திருமணமானவர்கள்;

என் கணவனிடம் உடலுறவை தொடங்குவது;

initiating sex with my husband;

initiating sex with my wife;

என் மனைவியிடம் உடலுறவை தொடங்குவது;

மறுப்பை ஏற்பது; இன்னொருவரோடு வெளியே செல்ல அவரிடம் கேட்பது;

being turned down; asking someone out;

டாக்டர் அழைப்புக்காக காத்திருப்பது;

waiting for the doctor to call back;

வேலையிலிருந்து நீக்கப்படுவது; மற்றவர்களை வேலை விட்டு நீக்குவது --

getting laid off; laying off people.

This is the world we live in.

இத்தகைய உலகத்தில் தான் நாம் வாழ்கின்றோம்.

We live in a vulnerable world.

வடுபடத்தக்க உலகத்தில் நாம் வாழ்கின்றோம்.

And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.

அதை சமாளிக்கும் வழிகளில் ஒன்றாக,

நமது வடுபடும் தன்மையை மறத்துபோக செய்கிறோம்.

And I think there's evidence --

அதற்கு ஆதாரமும் உண்டு என்று நினைக்கிறேன் --

and it's not the only reason this evidence exists,

இந்த ஆதாரம இருப்பதற்கு, இது மட்டும் காரணம் கிடையாது,

but I think it's a huge cause --

ஆனால் இது தான் ஒரு பெரும் மூலக்காரணமாக உள்ளது --

We are the most in-debt ...

நாம் தான் அதிகபடியான கடன்களில் சிக்கியுள்ள,

மிகவும் குண்டாகி கொழுத்த,

obese ...

addicted and medicated adult cohort in U.S. history.

கெட்ட பழக்கங்களுக்கு அடிமையாகி உள்ள, மருந்துகளை சார்ந்து உயிர் வாழும்

தலைமுறையினர், அமெரிக்க வரலாற்றிலேயே.

The problem is -- and I learned this from the research --

பிரச்சினை என்னவென்றால் -- இதை நான் ஆராச்சியிலிருந்து அறிந்து கொண்டேன் --

that you cannot selectively numb emotion.

உங்களால் உணர்ச்சிகளைத் தேர்ந்தெடுத்து மரத்துபோக செய்ய முடியாது.

You can't say, here's the bad stuff.

நீங்கள் இவ்வாறு சொல்ல முடியாது, இது தான் கெட்ட விஷயங்கள்.

Here's vulnerability, here's grief, here's shame,

இதோ வடுபடத்தக்க தன்மை, இதோ துக்கம், இதோ அவமானம்,

here's fear, here's disappointment.

இதோ பயம், இதோ ஏமாற்றம்,

I don't want to feel these.

நான் இதையெல்லாம் உணர விரும்பவில்லை.

I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.

நான் இரண்டு பீர் குடித்துவிட்டு, ஒரு வாழைப்பழ நட் மப்பின் சாப்பிட போகிறேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

நான் இதையெல்லாம் உணர விரும்பவில்லை.

I don't want to feel these.

And I know that's knowing laughter.

எனக்கு தெரியும் நீங்கள் இதை புரிந்து கொண்டு தான் சிரிக்கிறீர்கள்.

I hack into your lives for a living.

என்னுடைய பணியே உங்களுடைய வாழ்க்கையை பற்றி அறிவது தானே.

God.

கடவுளே.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

You can't numb those hard feelings

நீங்கள அத்தகைய கடினமான உணர்வுகளை மறத்துபோகச் செய்ய முடியாது,

without numbing the other affects, our emotions.

அதன் பின்விளைவுகளை மறத்துபோக செய்யாமல். நமது உணர்ச்சிகளை,

நீங்கள் தேர்ந்தெடுத்து மறத்துப்போக செய்ய முடியாது.

You cannot selectively numb.

So when we numb those,

அதனால், நாம் எப்போது அதனை மறத்துபோக செய்கிறோமோ, அப்போது

we numb joy,

நாம் மகிழ்ச்சியை மறத்துபோக செய்கிறோம்,

நாம் நன்றியறிதலை மறத்துபோகச் செய்கிறோம்,

we numb gratitude,

we numb happiness.

நாம் சந்தோஷத்தை மறத்துபோக செய்கிறோம்.

அதற்கு பின், நாம் வாழ்க்கையை வெறுத்து சோகமாகிறோம்.

And then, we are miserable,

நாம் நம்முடைய நோக்கம் என்ன, இதற்கு அர்த்தம் என்னவென்று தேடுகிறோம்,

and we are looking for purpose and meaning,

அதற்கு பிறகு நாம் வடுபடத்தக்கவர்களாக உணர்கிறோம்,

and then we feel vulnerable,

so then we have a couple of beers and a banana nut muffin.

அதனால் நாம் இரண்டு பீர் குடித்துவிட்டு, ஒரு வாழைப்பழ நட் மப்பின் சாப்பிடுவோம்.

And it becomes this dangerous cycle.

இது ஒரு ஆபத்தான சுழற்சியாக மாறுகிறது.

One of the things that I think we need to think about

ஒரு விஷயம், நாம் யோசிக்க வேண்டியது என்று நினைக்கிறேன்.

is why and how we numb.

அது என்னவென்றால், நாம் ஏன் மற்றும் எப்படி மறத்துபோக செய்கிறோம்.

And it doesn't just have to be addiction.

இது ஒரு அடிமைத்தனமாக மட்டும் இருக்க வேண்டாம்.

மற்றொரு விஷயத்தையும் நாம் செய்கிறோம்,

The other thing we do is we make everything that's uncertain certain.

நாம் நிச்சயமற்ற அனைத்தையும், நிச்சயமாக உள்ளவாறு செய்கிறோம்.

Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty.

மதம், ஒரு பக்தி மற்றும் மர்மம் கொண்ட ஒரு நம்பிக்கையிலிருந்து

கட்டாயமாய் நேரிடக்கூடிய உறுதிப்பாட்டு நியதி ஆகிவிட்டது.

"I'm right, you're wrong. Shut up."

நான் தான் சரி. நீ செய்வது தவறு. வாயை மூடு.

அவ்வளவு தான்.

That's it.

நிச்சயமாக, இது தவறில்லை என்பதில் உறுதியாக உள்ளோம்.

Just certain.

நாம் இவ்வளவு பயப்படுகிறோமோ, அவ்வளவு வடுபடத்தக்கவர்கள் ஆகிறோம்,

The more afraid we are, the more vulnerable we are,

அவ்வளவு பயப்படுகிறோம்.

the more afraid we are.

இன்று அரசியல் இப்படி தான் காட்சியளிக்கிறது.

This is what politics looks like today.

இனிமேல், உரையாடல்கள் கிடையாது.

There's no discourse anymore.

There's no conversation.

இனிமேல், பேச்சுவார்த்தைகள் கிடையாது.

There's just blame.

வெறும் குற்றச்சாட்டுகள் தான் உண்டு.

You know how blame is described in the research?

ஆராய்ச்சியில், குற்றச்சாட்டு எவ்வாறு விவரிக்கப்படுகிறது என்று தெரியுமா?

A way to discharge pain and discomfort.

நம் வலிகளையும், அசௌகரியங்களையும், வெளியேற்றுவதற்கான ஒரு வழி.

நாம் குற்றமற்றவர்களாக இருக்க முயல்கிறோம்.

We perfect.

If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me,

யாரேனும் தான் வாழும் வாழ்க்கை, இப்படி இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினால், அது நானாக தான் இருக்கும்

ஆனால், அது அப்படி அமைவது இல்லை.

but it doesn't work.

Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.

ஏனென்றால், நாம் என்ன செய்கிறோம் என்றால் நம் பிட்டத்தில் உள்ள சதையை எடுத்து

நம் கன்னங்களில் ஒட்டிக் கொள்கிறோம்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."

இதை நான் நம்புகிறேன் ஒரு நூற்றாண்டில்,

மக்கள் திரும்பி பார்த்து, "அடே" என்று சொல்வார்கள்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And we perfect, most dangerously, our children.

நாம் சரி செய்ய நினைப்பது, மிக அபாயகரமாக,

நம் குழந்தைகளை.

Let me tell you what we think about children.

நான் நம் குழந்தைகளை பற்றி என்ன நினைக்கிறோம், என்பதை சொல்லப்போகிறேன்.

They're hardwired for struggle when they get here.

அவர்கள் போராட்டத்திற்காக தயாரிக்கப்பட்டுள்ளனர், பிறந்தபோது.

And when you hold those perfect little babies in your hand,

ஆனால், நாம் அந்த குற்றமற்ற பச்சிளங் குழந்தைகளை, கையில் கொள்ளும் போது,

our job is not to say, "Look at her, she's perfect.

நமது வேலை இதுவாக இருக்கக்கூடாது, "அடே, பார் இவளை. பரிபூரணமாக உள்ளாள்.

எனது வேலை இவளை இவ்வாரே, பரிபூரணமாக குறைபாடற்றவளாக வைத்துக் கொள்ளவதே --

My job is just to keep her perfect --

ஐந்தாம் வகுப்புக்குள் டென்னிஸ் டீம் சேர்த்து விட வேண்டும், யேல் பள்ளிக்கு ஏழாம் வகுப்பிலே சேர்த்து விட வேண்டும்."

make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh."

அது நம் வேலை கிடையாது.

That's not our job.

Our job is to look and say,

நமது வேலை, அவர்களை பார்த்து சொல்ல வேண்டும்,

"You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle,

"உனக்கு தெரியுமா? உனக்கும் குறைப்பாடுகள் உண்டு. நீ போராட்டத்திற்காக தயாரிக்கப்பட்டுள்ளாய்.

but you are worthy of love and belonging."

ஆனால் நீ அன்பிற்கும், பிறருடன் சொந்தம் கொண்டாடுவதற்கும், தகுதியாய் உருவாக்கப்பட்டவள்."

அது தான் நமது வேலை.

That's our job.

என்னிடம் காட்டுங்கள், இவ்வாறு சொல்லி வளர்த்த குழந்தைகளை கொண்ட தலைமுறையை.

Show me a generation of kids raised like that,

அப்படியானால், நாம் இன்று பார்க்கும் பல பிரச்சனைகள் தீர்ந்துவிடும் என்று நினைக்கிறேன்.

and we'll end the problems, I think, that we see today.

We pretend that what we do doesn't have an effect on people.

நாம் பாசாங்கு காட்டுகிறோம், நாம் என்ன செய்கிறோமோ,

அது மற்றவர்களுக்கு எந்த வித பாதிப்பும் ஏற்படுத்துவதில்லை என்று.

We do that in our personal lives.

நாம் நம் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் இதை செய்கிறோம்.

We do that corporate --

நாம் நம் நிறுவனங்களில் இதை செய்கிறோம் --

whether it's a bailout, an oil spill ...

ஒரு பிணையாக இருக்கட்டும், ஒரு எண்ணெய் கசிவாக இருக்கட்டும்,

ஒரு மீள்அழைப்பாக இருக்கட்டும் --

a recall.

We pretend like what we're doing

நாம் பாசாங்கு காட்டுகிறோம், நாம் என்ன செய்கிறோமோ

doesn't have a huge impact on other people.

அதனால் பிற மக்களுக்கு பெரிய பாதிப்பு ஒன்றும் ஏற்படுவதில்லை என்று.

I would say to companies, this is not our first rodeo, people.

நான் நிறுவங்களுக்கு சொல்ல விழைவது, இது ஒன்றும் புதிதாக நடக்கும் ஜல்லிக்கட்டு கிடையாது.

We just need you to be authentic and real and say ...

எங்களுடைய விருப்பம், நீங்கள் நம்பகத்தன்மையுடன் உண்மையாக இருந்து,

இதை சொல்லவதே, "எங்களை மன்னிக்கவும்.

"We're sorry. We'll fix it."

நாங்கள் இதை சரி செய்துவிடுவோம்."

But there's another way, and I'll leave you with this.

இன்னொரு வழியுமுண்டு, அதை கூறிக்கொண்டு நான் விடைபெறுகிறேன்.

இதை தான் நான் கண்டு அறிந்தேன்:

This is what I have found:

To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ...

மற்றவர்களுக்கு நாம் நாமாக தெரிய வேண்டும்,

ஆழமாக தெரியப்பட வேண்டும்,

காயப்பட கூடிய அளவிற்கு, தெரியப்பட வேண்டும்;

to love with our whole hearts, even though there's no guarantee --

முழுமனதுடன் அன்புக் கொள்ள வேண்டும்,

எந்த வித உத்திரவாதமும் இல்லாமல் --

அது மிகவும் கடினமானது.

and that's really hard,

and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult --

நான் ஒரு தாயாய் சொல்கிறேன், அது கடுவேதனை தரக்கூடிய கடிமான செயல் --

நன்றிக் கடனும், மகிழ்ச்சியையும் கடைப்பிடிக்க

to practice gratitude and joy in those moments of terror,

அந்த அச்சுறுத்தும் தருணங்களில்,

when we're wondering, "Can I love you this much?

நாம் நினைக்கும் போது, "நான் உன்னை இவ்வளவு நேசிக்க முடியுமா?

நான் இதை இவ்வளவு அதீத ஆர்வத்துடன் நம்ப முடியுமா?

Can I believe in this this passionately?

நான் இதை பற்றி இவ்வளவு மூர்க்கமாக இருக்க முடியுமா?"

Can I be this fierce about this?"

just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen,

அத்தருணங்களில், நாம் சற்று நின்று, என்ன விபரிதங்கள் நடக்குமோ என்று எண்ணி பயப்படாமல்,

சொல்ல துணிய வேண்டும், "நான் மிகவும் நன்றிக் கடன்பட்டுள்ளேன்,

to say, "I'm just so grateful,

because to feel this vulnerable means I'm alive."

ஏனென்றால் நான் காயப்பட கூடிய நிலையில் உள்ளேன் என்றால், நான் உயிரோடு துடிப்புணர்வுடன் வாழ்கிறேன் என்று அர்த்தம்."

And the last, which I think is probably the most important,

கடைசியாக, நான் எல்லாவற்றிலும் முக்கியம் என்று கருதும் ஒன்று,

நாம் போதுமானவர்கள் என்ற மனநிறைவுடன் நம்புவது ஆகும்.

is to believe that we're enough.

Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ...

ஏனென்றால், நாம் அந்த நம்பிக்கையுடன் வேலை செய்தால்,

நான் போதுமானவன் என்ற மன நிறைவு அளிக்கும் நம்பிக்கையுடன் வேலை செய்தால்,

then we stop screaming and start listening,

நாம் கத்தி அலறுவதை விட்டுவிட்டு, நாம் செவி சாய்த்து கேட்க தொடங்குவோம்,

we're kinder and gentler to the people around us,

நம்மை சுற்றி உள்ளவர்களிடம், அன்பாகவும், மென்மையாகவும் இருப்போம்,

மற்றும், நாம் நமக்கே அன்பாகவும், மென்மையாகவும் இருப்போம்.

and we're kinder and gentler to ourselves.

இத்துடன் என் உரையை முடித்துக் கொள்கிறேன். நன்றி!

That's all I have. Thank you.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)