The power of vulnerability | Brené Brown | TED

برنه بران: قدرت آسیب پذیری

Translator: Sepideh Sekehchi Reviewer: Shahryar Zareparvar

من با این شروع می کنم:

So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me

چند سال پیش، یک طراح مراسم با من تماس گرفت،

چون قرار بود در یک مراسم سخنرانی کنم.

because I was going to do a speaking event.

و او زنگ زد، و گفت،

And she called, and she said,

"من واقعا با اینکه بر روی اعلامیه

"I'm really struggling with how to write about you on the little flyer."

در مورد شما چی بنویسم، مشکل دارم"

And I thought, "Well, what's the struggle?"

و من فکر کردم، "خب، مشکل چیست؟"

و او گفت، "خب، من سخنرانی شما را دیده ام،

And she said, "Well, I saw you speak,

و فکر کنم شما را یک محقق معرفی کنم،

and I'm going to call you a researcher, I think,

but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come,

ولی می ترسم اگر شما را محقق معرفی کنم، کسی نیاید.

چون فکر می کنند سخنرانی شما کسل کننده و بی ربط است."

because they'll think you're boring and irrelevant."

(خنده)

(Laughter)

خوب.

And I was like, "Okay."

And she said, "But the thing I liked about your talk

و گفت، "ولی من از سخنرانی شما

داستان گویی شما را دوست داشتم.

is you're a storyteller.

So I think what I'll do is just call you a storyteller."

پس فکر کنم شما را یک "داستان گو" معرفی کنم."

And of course, the academic, insecure part of me

و البته آن بخشِ دانشگاهی و فاقد اعتماد به نفسِ من

was like, "You're going to call me a what?"

اینجور شد، "می خوای من را چی صدا کنی؟"

او گفت، "شما را یک داستان گو معرفی می کنم."

And she said, "I'm going to call you a storyteller."

And I was like, "Why not 'magic pixie'?"

و من فکر کردم، "پری سحرآمیز چطوره؟"

(Laughter)

(خنده)

I was like, "Let me think about this for a second."

گفتم، "بگذار یک ثانیه فکر کنم."

سعی کردم از خودم شجاعت نشان دهم.

I tried to call deep on my courage.

And I thought, you know, I am a storyteller.

و فکر کردم، من واقعا یک داستان گو هستم.

I'm a qualitative researcher.

من یک محقق کیفی هستم.

I collect stories; that's what I do.

جمع کردن داستان ها، کاری است که می کنم.

And maybe stories are just data with a soul.

و شاید داستان ها نوعی داده به همراه روح باشند.

And maybe I'm just a storyteller.

و شاید من فقط یک داستان گو باشم.

And so I said, "You know what?

پس گفتم، "می دانی چیه؟"

Why don't you just say I'm a researcher-storyteller."

چرا نمی گویی من یک "محقق-داستان گو" هستم."

And she went, "Ha ha. There's no such thing."

و او خندید، "هه. همچین چیزی نداریم."

(Laughter)

(خنده)

So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today --

پس من یک "محقق-داستان گو" هستم،

و امروز می خواهم با شما صحبت کنم --

we're talking about expanding perception --

ما داریم دربارۀ گسترش بینش صحبت می کنیم --

and so I want to talk to you and tell some stories

بنابراین می خواهم با شما دربارۀ بخشی از تحقیق ام

صحبت کنم و داستان هایی بگویم که

about a piece of my research that fundamentally expanded my perception

بینش من را به طور اساسی گسترش دادند.

and really actually changed the way that I live and love

و در واقع روش زندگی و عشق ورزیدن

and work and parent.

و کار و مادر بودن را در من تغییر دادند.

And this is where my story starts.

و از اینجا داستان من شروع می شود.

When I was a young researcher, doctoral student,

زمانی که محققی جوان بودم، دانشجوی دکترا،

my first year, I had a research professor who said to us,

سال اول، استادی برای درس تحقیق داشتم

که به ما گفت،

"Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist."

"از این قراره که،

اگر نمی توانید چیزی رو اندازه بگیرید، آن چیز وجود ندارد."

و من فکر کردم که او شیرین زبانی می کند.

And I thought he was just sweet-talking me.

گفتم "واقعا؟" و او گفت "قطعا."

I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely."

And so you have to understand

باید من را درک کنید

من لیسانس و فوق لیسانس مددکاری اجتماعی داشتم،

that I have a bachelor's and a master's in social work,

و داشتم دکترای مددکاری اجتماعی می گرفتم،

and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career

در نتیجه تمام دورۀ دانشجویی

افرادی اطرافم بودند

was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it."

که باور داشتند

زندگی به هم ریخته است، عاشق اش باش.

And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it

و من این نوع آدم هستم که : زندگی به هم ریخته است

جمع و جورش کن، منظم اش کن

and put it into a bento box."

و بگذارش در جعبۀ بنتو(غذای ژاپنی)

(Laughter)

( خنده)

من راهم را برای پیدا کردن

And so to think that I had found my way, to found a career that takes me --

حرفه ای که توانایی اش را دارم، پیدا کرده بودم.--

really, one of the big sayings in social work is,

یک گفتۀ معروف در ممدکاری این است که

"Lean into the discomfort of the work."

باید سختی ها را به جان خرید.

And I'm like, knock discomfort upside the head

و من می گویم، بزن پسِ کله ی سختی ها

and move it over and get all A's.

و کنار بزنش و بهترین امتیازها را بگیر.

That was my mantra.

این تکیه کلام من بود.

So I was very excited about this.

پس من خیلی هیجان زده بودم.

And so I thought, you know what, this is the career for me,

فکر کردم، می دانی، این حرفۀ مناسب من است،

because I am interested in some messy topics.

چون من به موضوع های آشفته علاقه دارم.

But I want to be able to make them not messy.

ولی می خواهم قادر باشم، آنها را از آشفتگی در بیاورم.

می خواهم آنها را درک کنم.

I want to understand them.

I want to hack into these things that I know are important

می خواهم این چیزهایی که

می دانم مهم هستند، هک کنم

and lay the code out for everyone to see.

و رمز را در جلوی دید همه بگذارم.

So where I started was with connection.

پس از "ارتباط" شروع کردم.

Because, by the time you're a social worker for 10 years,

چون بعد از 10 سال کار در مددکاری

متوجه می شوید

what you realize is that connection is why we're here.

ارتباط دلیل بودن ما است.

It's what gives purpose and meaning to our lives.

چیزی است که به زندگی هایمان معنی و هدف می دهد.

معنای اصل همین است.

This is what it's all about.

It doesn't matter whether you talk to people

فرقی نمی کند با کسانی صحبت کنید که

در عدالت اجتماعی فعال هستند یا مددکارانی که در سلامت روان یا سوء استفاده یا بی توجهی فعالیت می کنند،

who work in social justice, mental health and abuse and neglect,

می دانیم که ارتباط،

what we know is that connection, the ability to feel connected, is --

یا توانایی احساس متصل بودن،

که ما از نظر عصب شناختی اینگونه هستیم --

neurobiologically that's how we're wired --

it's why we're here.

همان دلیل بودن ما است.

So I thought, you know what, I'm going to start with connection.

پس من فکر کردم از ارتباط شروع خواهم کرد.

خب شما با این موقعیت آشنا هستید

Well, you know that situation

where you get an evaluation from your boss,

وقتی رئیس تان عملکرد شما را ارزیابی می کند،

and she tells you 37 things that you do really awesome,

و او به شما 37 موردی که خیلی عالی انجام می دهید، می گوید

and one "opportunity for growth?"

و یک مورد که -- جا برای بهتر شدن دارد؟

(Laughter)

(خنده)

و تمام فکر شما همان موردِ جا برای رشد است، درسته؟

And all you can think about is that opportunity for growth, right?

Well, apparently this is the way my work went as well,

خب ظاهراً کار من هم همینطور پیش رفت،

because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak.

چون، وقتی از مردم دربارۀ عشق می پرسی

دربارۀ دل شکستگی می گویند.

When you ask people about belonging,

وقتی از مردم دربارۀ حس تعلق می پرسی،

دربارۀ زجرآورترین تجربه های

they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded.

طرد شدن می گویند.

And when you ask people about connection,

و وقتی دربارۀ ارتباط می پرسی،

the stories they told me were about disconnection.

داستانهایی که به من گفتند دربارۀ قطع ارتباط بود.

خیلی سریع -- در حدود شش هفته بعد از شروع این تحقیق --

So very quickly -- really about six weeks into this research --

من با این چیز بدون اسم مواجه شدم

I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection

که کاملا ارتباط را به طریقی که

نفهمیدم یا ندیده بودم، از هم می گسست.

in a way that I didn't understand or had never seen.

و بنابراین من از تحقیق کنار کشیدم

And so I pulled back out of the research

و فکر کردم، من باید بفهمم این چیست.

and thought, I need to figure out what this is.

And it turned out to be shame.

و معلوم شد شرم است.

و شرم به عنوان ترس از قطع ارتباط

And shame is really easily understood as the fear of disconnection:

واقعا قابل فهم است.

آیا چیزی دربارۀ من وجود دارد

Is there something about me that, if other people know it or see it,

که اگر بقیه بدانند یا ببینند

that I won't be worthy of connection?

دیگر سزاوار ارتباط نخواهم بود؟

چیزی که می توانم به شما بگویم این است:

The things I can tell you about it:

این جهانی است، ما همه شرم را تجربه کرده ایم.

It's universal; we all have it.

The only people who don't experience shame

مردمی که شرم را تجربه نمی کنند

قابلیت همدلی یا ارتباط انسانی را ندارند.

have no capacity for human empathy or connection.

هیچ کس نمی خواهد در این مورد حرف بزند.

No one wants to talk about it,

and the less you talk about it, the more you have it.

و هرچه کمتر در موردش حرف بزنی، نشان می دهد بیشتر شرمسار هستی.

What underpinned this shame, this "I'm not good enough," --

چیزی که زیربنای این شرم است،

این است که "من به اندازه کافی خوب نیستم" --

که همه ما با این احساس آشنا هستیم:

which, we all know that feeling:

"I'm not blank enough. I'm not thin enough,

" من به اندازه کافی بی نقص نیستم. به اندازه کافی لاغر

rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough."

پولدار، زیبا، باهوش نیستم

به اندازه کافی مرتبه شغلی بالا ندارم."

The thing that underpinned this was excruciating vulnerability.

چیزی که زیربنای این بود

آسیب پذیری عاطفی زجر آور بود،

This idea of, in order for connection to happen,

این ایده که،

برای رخ دادن یک ارتباط

we have to allow ourselves to be seen, really seen.

ما باید به خودمان اجازۀ دیده شدن بدهیم

دیده شدن کامل.

و شما احساس من را دربارۀ آسیب پذیری می دانید. من از آسیب پذیری متنفرم.

And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability.

و بنابراین فکر کردم، این فرصتِ من برای

And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick.

به عقب زدن آسیب پذیری با ترکۀ اندازه گیری ام است.

I'm going in, I'm going to figure this stuff out,

من این را خواهم فهمید.

I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame,

یک سال وقت می گذارم، ساختار شرم را شناسایی خواهم کرد.

I'm going to understand how vulnerability works,

خواهم فهمید آسیب پذیری چگونه عمل می کند.

روی دست آسیب پذیری می زنم.

and I'm going to outsmart it.

So I was ready, and I was really excited.

پس آماده و خیلی هیجان زده بودم.

همانطور که می دانید، آخرش خوب نمی شود.

As you know, it's not going to turn out well.

( خنده)

(Laughter)

You know this.

این را می دانید.

So, I could tell you a lot about shame,

می توانستم چیزهای زیادی دربارۀ شرم به شما بگویم.

but I'd have to borrow everyone else's time.

ولی در این صورت باید زمان بقیه را قرض می گرفتم.

But here's what I can tell you that it boils down to --

این چیزی است که به طور خلاصه می توانم بگویم

and this may be one of the most important things that I've ever learned

و این ممکن است یکی از مهمترین چیزهایی باشد که

in the decade of doing this research.

تا به حال در این ده سال تحقیق، آموخته ام.

یک سالی که گفتم

My one year turned into six years:

تبدیل به شش سال شد،

هزاران داستان،

Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups.

صدها مصاحبۀ طولانی، گروه های کانون (مصاحبۀ دسته جمعی.)

At one point, people were sending me journal pages

در یک مرحله، مردم برای من صفحه های مجلات و

داستان هایشان را می فرستادند.

and sending me their stories --

thousands of pieces of data in six years.

هزاران داده در 6 سال.

و تقریبا دستم آمده بود.

And I kind of got a handle on it.

I kind of understood, this is what shame is, this is how it works.

تقریبا فهمیدم، این شرم است.

شرم اینگونه عمل می کند.

یک کتاب نوشتم،

I wrote a book, I published a theory, but something was not okay --

یک تئوری دادم،

ولی یک چیزی درست نبود --

and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed

و آن این بود،

اگر تقریبا افرادی که با آنان مصاحبه کردم

and divided them into people who really have a sense of worthiness --

به دو گروه تقسیم می کردم

یک گروه که واقعا حسِ شایستگی داشتند --

این چیزی است که این بحث به آن می رسد

that's what this comes down to, a sense of worthiness --

یک حسِ شایستگی --

they have a strong sense of love and belonging --

آنان یک حس قوی عشق و تعلق داشتند --

and folks who struggle for it,

و گروه دیگر که با حس شایستگی مشکل داشتند،

and folks who are always wondering if they're good enough.

که همیشه برایشان سوال بود که آیا به اندازه کافی خوب هستند.

فقط یک متغییر بود که

There was only one variable that separated

افرادی که حسِ قوی

the people who have a strong sense of love and belonging

عشق و تعلق داشتن را از

and the people who really struggle for it.

افرادی که با این احساس درگیر بودن، جدا می کرد.

And that was, the people who have a strong sense of love and belonging

و آن این بود، افرادی که

حسِ قوی عشق و تعلق داشتند

believe they're worthy of love and belonging.

باور داشتند آنان سزاوار عشق و تعلق هستند.

That's it.

همین.

They believe they're worthy.

آنان باور داشتند که سزاوار هستند.

And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection

و برای من، آن قسمت که

<چیزی که مانع ارتباط ما میشود

is our fear that we're not worthy of connection,

ترس ما از سزاوار ارتباط نبودن، است>

was something that, personally and professionally,

چیزی بود که شخصا و از نظر حرفه ای

احساس می کردم باید بهتر بفهمم.

I felt like I needed to understand better.

So what I did is I took all of the interviews

پس آنچه کردم این بود

که تمام مصاحبه هایی که در آنها

where I saw worthiness, where I saw people living that way,

شایستگی دیدم،.. در آنها مردمی دیدم که آنگونه زندگی می کنند،.. برداشتم

and just looked at those.

و صرفا به آنها نگاه کردم.

What do these people have in common?

چه چیز در این مردم مشترک است؟

I have a slight office supply addiction, but that's another talk.

من یک اعتیاد جزئی به لوازم اداری دارم،

ولی آن بحث دیگری است.

So I had a manila folder, and I had a Sharpie,

پس پوشۀ مانیل(کاغذ قهوه ای محکم) و قلم شارپی داشتم

and I was like, what am I going to call this research?

و فکر کردم اسم این تحقیق را چی بگذارم؟

و اولین کلمه ای که به ذهن ام آمد

And the first words that came to my mind were "whole-hearted."

"خوش قلب" بود.

These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness.

آنان مردمی خوش قلب هستند که با این حسِ عمیقِ شایستگی زندگی می کنند.

پس این رو بر روی پوشه نوشتم

So I wrote at the top of the manila folder,

و شروع به بررسی اطلاعات کردم.

and I started looking at the data.

در واقع، اول در چهار روزی

In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis,

که به آنالیز داده ها گذشت

این کار را کردم.

where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents.

به عقب برگشتم، مصاحبه ها و داستان ها و اتفاق ها را بیرون کشیدم.

What's the theme? What's the pattern?

درونمایه چیست؟ ااگو چیست؟

My husband left town with the kids

شوهرم با بچه ها از شهر بیرون رفت.

because I always go into this Jackson Pollock crazy thing,

چون من همیشه به حالت دیوانه وار "جکسون پولاک" (نقاش گوشه نشین) فرو می روم

where I'm just writing and in my researcher mode.

و صرفا می نویسم و

و حال و هوای محقق گونه می گیرم.

And so here's what I found.

و خب این چیزی است که من پیدا کردم.

چیزی که بین آنان مشترک بود

What they had in common was a sense of courage.

یک احساس شجاعت بود.

And I want to separate courage and bravery for you for a minute.

و من می خواهم شجاعت و نترسی را برای یک دقیقه از هم تفکیک کنم.

Courage, the original definition of courage,

" کاریج" (شجاعت)، ریشۀ اصلی " کاریج"

از کلمۀ لاتین "کور" به معنای قلب

when it first came into the English language --

وارد زبان انگلیسی شده است

it's from the Latin word "cor," meaning "heart" --

and the original definition was to tell the story of who you are

و معنی اصلی این کلمه

این بوده که با تمام قلب خودتان رو معرفی کنید.

with your whole heart.

و آن دسته افراد

And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect.

خیلی ساده، شجاعت

ناقص و ناکامل بودن را داشتند.

They had the compassion to be kind to themselves first and then to others,

آنان این دلسوزی را داشتند که

ابتدا با خود مهربان باشند سپس با دیگران

because, as it turns out,

چون، اینطور که روشن است، ما نمی توانیم برای دیگران دلسوزی کنیم

we can't practice compassion with other people

اگر نتوانیم با خودمان مهربانانه برخورد کنیم.

if we can't treat ourselves kindly.

And the last was they had connection, and -- this was the hard part --

و در آخر اینکه آنان ارتباط داشتند

و -- این قسمت سخت بود --

as a result of authenticity,

و در نتیجۀ خلوص

they were willing to let go of who they thought they should be

آنان تمایل داشتند از آنچه فکر می کردند باید باشند، دست بردارند

in order to be who they were, which you have to absolutely do that

تا همان کسی باشند که هستند،

کاری که شما قطعا باید برای

for connection.

ارتباط انجام دهید.

The other thing that they had in common was this:

چیز دیگری که بین آنان مشترک بود

این بود که

They fully embraced vulnerability.

آنان به طور کامل پذیرای آسیب پذیری بودند.

They believed that what made them vulnerable made them beautiful.

باور داشتند

چیزی که آنان را آسیب پذیر می کند

آنان را زیبا می کند.

آنان نه می گفتند آسیب پذیری

They didn't talk about vulnerability being comfortable,

خوشایند است،

nor did they really talk about it being excruciating --

نه می گفتند زجرآور است--

as I had heard it earlier in the shame interviewing.

همانطور که قبلا در مصاحبه های شرم شنیده بودم.

فقط می گفتند لازم است.

They just talked about it being necessary.

They talked about the willingness to say, "I love you" first ...

آنان از تمایلشان به اینکه

نفر اول باشند که می گویند"من عاشقت ام" می گفتند

تمایل

the willingness to do something where there are no guarantees ...

به انجام کاری که

در آن هیچ تضمینی وجود ندارد.

the willingness to breathe through waiting for the doctor to call

تمایل به بند نیامدن نفس و

به طور طبیعی گذراندن زمان انتظار برای تماس دکتر

after your mammogram.

بعد از ماموگرافی (جهت تشخیص سرطان سینه)

They're willing to invest in a relationship

آنان تمایل دارند در رابطه ای سرمایه گذاری کنند

that may or may not work out.

که ممکن است ادامه داشته باشد یا نداشته باشد.

They thought this was fundamental.

فکر می کردند این امر اساسی است.

I personally thought it was betrayal.

من شخصا فکر می کردم آسیب زننده و خیانت است.

I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job --

باور نمی کردم که عهد وفاداری به

تحقیق، بسته ام.

you know, the definition of research is to control and predict,

معنای تحقیق

کنترل و پیش بینی است.

to study phenomena for the explicit reason to control and predict.

مطالعه ی پدیده ها برای فهم صریح

از پدیده ها به منظور کنترل و پیش بینی آن.

And now my mission to control and predict

و حالا ماموریت من

برای کنترل و پیش بینی

had turned up the answer that the way to live is with vulnerability

این جواب را داده بود که تنها راه زندگی از طریق کنار آمدن با آسیب پذیری

و عدم کنترل و پیش بینی، است.

and to stop controlling and predicting.

This led to a little breakdown --

این به یک آشفتگی روانی کوچک منجر شد.

(Laughter)

(خنده)

-- which actually looked more like this.

-- که بیشتر شبیه این بود.

(Laughter)

(خنده)

And it did.

واقعا بود.

I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.

من بهش می گفتم "فروپاشی روانی"، روانشناسم می گوید "هشیاری روانی"

(Laughter)

A spiritual awakening sounds better than breakdown,

یک "هشیاری روانی" به نظر بهتر از "فروپاشی روانی" است.

ولی به شما اطمینان می دهم "فروپاشی روانی" بود.

but I assure you, it was a breakdown.

باید داده هایم را کنار می گذاشتم و یک روانشناس پیدا می کردم.

And I had to put my data away and go find a therapist.

بگذارید چیزی به شما بگویم: شما زمانی می فهمید چه کسی هستید

Let me tell you something: you know who you are

که با دوستانتان تماس می گیرید و می گویید: "فکر کنم باید یکی را ببینم.

when you call your friends and say, "I think I need to see somebody.

کسی را می توانی معرفی کنی؟"

Do you have any recommendations?"

Because about five of my friends were like,

چون حدود پنج دوست من گفتند

"Wooo, I wouldn't want to be your therapist."

"اووه. اگه من بودم نمی خواستم روانشناس تو بشم"

(Laughter)

(خنده)

I was like, "What does that mean?"

گفتم "این یعنی چی؟"

And they're like, "I'm just saying, you know.

و آنان گفتند، "فقط دارم می گم،

Don't bring your measuring stick."

ترکۀ اندازه گیری ات را نبر."

(Laughter)

گفتم " باشه"

I was like, "Okay."

So I found a therapist.

پس یک روانشناس پیدا کردم.

My first meeting with her, Diana --

در اولین ملاقاتم با او، "دایان"

لیستم را که افراد خوش قلب

I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down.

چگونه زندگی می کنند، با خود بردم، و نشستم.

And she said, "How are you?"

او گفت "حالت چطور است؟"

And I said, "I'm great. I'm okay."

من گفتم "خیلی خوب هستم."

She said, "What's going on?"

او گفت "موضوع چیست؟"

And this is a therapist who sees therapists,

و این روانشناس کسی است که روانشناس ها دیگر پیش او می روند.

because we have to go to those, because their B.S. meters are good.

چون ما باید پیش آنان برویم،

چون حرف مفت سنج آنان، خوب است.

(Laughter)

(خنده)

And so I said, "Here's the thing, I'm struggling."

و من گفتم،

"مسئله این است، من با چیزی درگیر هستم"

And she said, "What's the struggle?"

و او گفت "درگیر چی؟"

گفتم "خب من با آسیب پذیری مشکل دارم.

And I said, "Well, I have a vulnerability issue.

And I know that vulnerability is the core of shame and fear

و می دانم که آسیب پذیری هستۀ

شرم و ترس

و درگیری ما با شایستگی است.

and our struggle for worthiness,

but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity,

ولی به نظر می رسد، محلِ تولدِ

شادی، خلاقیت

of belonging, of love.

تعلق و عشق هم هست.

And I think I have a problem, and I need some help."

و فکر کنم من یک مشکل دارم

و به کمک نیاز دارم."

و گفتم "ولی نکته اینجاست،

And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."

مسائل خانوادگی و

چرت و پرت درباره دوران بچگی رو مطرح نکنید."

(Laughter)

(خنده)

"I just need some strategies."

"من فقط به چند استراتژی نیاز دارم"

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

ممنون.

Thank you.

So she goes like this.

او اینطور سر تکان داد.

(Laughter)

(خنده)

And then I said, "It's bad, right?"

و من گفتم "وضعم بد است، درسته؟"

And she said, "It's neither good nor bad."

و او گفت " این نه خوب است، نه بد"

(Laughter)

(خنده)

"It just is what it is."

" فقط همان چیزی است که هست"

And I said, "Oh my God, this is going to suck."

و من گفتم "خدای من، خیلی افتضاح می شه"

(Laughter)

(خنده)

And it did, and it didn't.

و شد و نشد.

And it took about a year.

و یک سال طول کشید

And you know how there are people

و می دانید که مردمی هستند که

that, when they realize that vulnerability and tenderness are important,

وقتی متوجه می شوند آسیب پذیری و نرمی مهم هستند

تسلیم می شوند و به درون آن قدم می گذارند.

that they surrender and walk into it.

الف: من اینطور نیستم

A: that's not me,

و ب: من حتی با چنین افرادی نمی گردم.

and B: I don't even hang out with people like that.

(Laughter)

(خنده)

For me, it was a yearlong street fight.

برای من یک دعوای یکسالۀ خیابانی بود.

It was a slugfest.

یک مشت پرانی بود.

Vulnerability pushed, I pushed back.

آسیب پذیری هل می داد، من هل می دادم.

I lost the fight,

من باختم.

but probably won my life back.

ولی شاید زندگی ام را دوباره به دست آوردم.

And so then I went back into the research

و بعد دوباره به تحقیق برگشتم

and spent the next couple of years

و چند سال بعد را به تلاش برای

really trying to understand what they, the whole-hearted,

درک خوش قلب ها گذراندم.

what choices they were making, and what we are doing with vulnerability.

انتخاب هایی که می کنند،

و کاری که ما با

آسیب پذیری می کنیم.

Why do we struggle with it so much?

چرا ما تا این اندازه با آن درگیر هستیم؟

Am I alone in struggling with vulnerability?

آیا من در درگیری با آسیب پذیری تنها هستم؟

نه

No.

So this is what I learned.

پس این چیزی است که من یاد گرفتم.

We numb vulnerability --

ما آسیب پذیری را

when we're waiting for the call.

وقتی منتظر آن تلفن هستیم، بی حس می کنیم.

It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook

خیلی خنده دار بود. وقتی روی فیس بوک و توئیتر فرستادم که

"چطور آسیب پذیری را معنی کنید؟

that says, "How would you define vulnerability?

چه چیزی به شما احساس آسیب پذیری می دهد؟"

What makes you feel vulnerable?"

و در طی یک ساعت و نیم، 150 جواب گرفتم.

And within an hour and a half, I had 150 responses.

Because I wanted to know what's out there.

چون می خواستم بدانم

بقیه چی فکر می کنند.

<اجبار به کمک خواستن از شوهرم،

Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married;

چون من مریض هستم و ما تازه ازدواج کرده ایم؛

آغاز رابطه جنسی با شوهرم؛

initiating sex with my husband;

initiating sex with my wife;

آغاز رابطه جنسی با زنم؛

جواب رد شنیدن، پیشنهاد دوستی دادن؛

being turned down; asking someone out;

منتظر تماس دکتر ماندن؛

waiting for the doctor to call back;

اخراج شدن، اخراج کردن مردم> --

getting laid off; laying off people.

This is the world we live in.

این دنیایی است که در آن زندگی می کنیم.

We live in a vulnerable world.

ما در دنیای آسیب پذیری عاطفی زندگی می کنیم.

And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.

و یکی از راههای ما برای مواجه با آن

بی حس کردن آسیب پذیری است.

And I think there's evidence --

و فکر می کنم شواهد آن وجود دارد--

and it's not the only reason this evidence exists,

و این تنها دلیل وجود این شواهد نیست،

but I think it's a huge cause --

ولی فکر می کنم یک علت بزرگ است --

We are the most in-debt ...

ما بدهکارترین

چاق ترین،

obese ...

addicted and medicated adult cohort in U.S. history.

معتادترین و دوا درمان شده ترین

جامعۀ بالغ در تاریخ آمریکا هستیم.

The problem is -- and I learned this from the research --

مشکل این است -- این را از تحقیق فهمیدم --

that you cannot selectively numb emotion.

شما نمی توانید به طور انتخابی احساسات را بی حس کنید.

You can't say, here's the bad stuff.

نمی توانید بگوید، اینها چیز بدها هستند.

Here's vulnerability, here's grief, here's shame,

یک طرف آسیب پذیری، سوگ، شرم

here's fear, here's disappointment.

ترس، ناامیدی داریم،

I don't want to feel these.

من نمی خواهم اینها را احساس کنم.

I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.

من چند آبجو و کلوچه موزی می خورم.

(Laughter)

(خنده)

نمی خواهم اینها را احساس کنم.

I don't want to feel these.

And I know that's knowing laughter.

می دانم این خنده ی معنی داری است.

I hack into your lives for a living.

من برای امرار معاش، به زندگی شما نفوذ می کنم.

God.

خدا

(Laughter)

(خنده)

You can't numb those hard feelings

شما نمی توانید آن احساسات نا مطلوب را

without numbing the other affects, our emotions.

بدون بی حس کردن اثرات یعنی احساسات مان، بی حس کنید.

نمی توانید به طور انتخابی بی حس کنید.

You cannot selectively numb.

So when we numb those,

پس وقتی آنها را بی حس می کنیم،

we numb joy,

همراه آن شادی

قدردانی

we numb gratitude,

we numb happiness.

خوشحالی را نیز بی حس می کنیم.

و بعد ما بدبخت و سیه روز می شویم،

And then, we are miserable,

و دنبال هدف و معنا می گردیم.

and we are looking for purpose and meaning,

و بعد احساس آسیب پذیری می کنیم.

and then we feel vulnerable,

so then we have a couple of beers and a banana nut muffin.

و بعد چند لیوان آبجو و کلوچۀ موزی می خوریم.

And it becomes this dangerous cycle.

و این تبدیل به این چرخۀ خطرناک می شود.

One of the things that I think we need to think about

یکی از چیزهایی که فکر می کنم باید درباره اش فکر کنیم

is why and how we numb.

این است که چرا و چگونه ما بی حس می کنیم.

And it doesn't just have to be addiction.

و این تنها مربوط به اعتیاد نیست.

کار دیگر ما

The other thing we do is we make everything that's uncertain certain.

قطعی کردن هر چیز نامشخص است.

Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty.

مذهب از باور به ایمان و حقایق رازگونه غیر قابل فهم،

به قطعیت و یقین رسیده است.

"I'm right, you're wrong. Shut up."

حق با من است، حق با تو نیست. خفه شو.

همین است.

That's it.

فقط قطعیت.

Just certain.

هرچه بیشتر می ترسیم، بیشتر آسیب پذیر هستیم،

The more afraid we are, the more vulnerable we are,

و بیشتر می ترسیم.

the more afraid we are.

سیاست امروز شبیه این است.

This is what politics looks like today.

دیگر هیچ مباحثه ای وجود ندارد.

There's no discourse anymore.

There's no conversation.

هیچ گفتگویی وجود ندارد.

There's just blame.

فقط سرزنش هست.

You know how blame is described in the research?

می دانید چگونه سرزنش در این تحقیق تعریف شده؟

A way to discharge pain and discomfort.

یک راه برای تخلیۀ درد و ناراحتی.

ما ایده آل سازی می کنیم.

We perfect.

If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me,

اگر یک نفر باشد که زندگی اش را اینگونه بخواهد، او من هستم

ولی این جواب نمی دهد.

but it doesn't work.

Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.

چون کاری که ما می کنیم بر داشتن چربی از کفل

و گذاشتن آن در گونه هایمان است.

(Laughter)

(خنده)

Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."

که امیدوارم صد سال بعد

مردم به عقب نگاه کنند و بگویند : وای (از حیرت)

(Laughter)

(خنده)

And we perfect, most dangerously, our children.

و ما از همه خطرناک تر

بچه هایمان را ایده آل سازی می کنیم.

Let me tell you what we think about children.

بگذارید بگویم ما دربارۀ بچه ها چی فکر می کنیم.

They're hardwired for struggle when they get here.

وقتی به این دنیا می آیند، درگیری و تقلا در آنان ذاتی است.

And when you hold those perfect little babies in your hand,

وقتی که آن نوزادان بی نقص را در دستتان می گیرید

our job is not to say, "Look at her, she's perfect.

وظیفۀ ما این نیست که بگوییم "نگاهش کن، بی نقص است

وظیفۀ من است که او را بی نقص نگه دارم --

My job is just to keep her perfect --

مطمئن شوم که تا کلاس پنجم عضو تیم تنیس می شود و تا کلاس هفتم به دانشگاه ییل می رود."

make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh."

این وظیفۀ ما نیست.

That's not our job.

Our job is to look and say,

وظیفۀ ما این است که نگاه کنیم و بگوییم

"You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle,

"یک چیز را می دانی؟ تو کامل نیستی، و به طور ذاتی باید تقلا کنی،

but you are worthy of love and belonging."

ولی سزاوار عشق و تعلق داشتن هستی."

این وظیفۀ ما است.

That's our job.

به من نسلی از بچه ها نشان بدهید که اینگونه بزرگ شده اند،

Show me a generation of kids raised like that,

و در آن صورت ما به مشکلاتی که امروز می بینیم، پایان خواهیم داد.

and we'll end the problems, I think, that we see today.

We pretend that what we do doesn't have an effect on people.

ما وانمود می کنیم آنچه انجام می دهیم

روی مردم اثری ندارد.

We do that in our personal lives.

ما این را در زندگی های شخصی مان انجام می دهیم.

We do that corporate --

این را در سازمان ها انجام می دهیم--

whether it's a bailout, an oil spill ...

چه کمک مالی باشد، چه نشت نفت،

چه یک دستور بازگشت محصولات معیوب --

a recall.

We pretend like what we're doing

وانمود می کنیم آنچه انجام می دهیم

doesn't have a huge impact on other people.

بر روی بقیه مردم اثر بزرگی ندارد.

I would say to companies, this is not our first rodeo, people.

من به شرکت ها این رو میگم که این مردم دیگر گاوچران نیستند.

We just need you to be authentic and real and say ...

ما فقط می خواهیم شما معتبر و اصیل باشید

و بگویید "متاسفیم،

"We're sorry. We'll fix it."

درستش می کنیم."

But there's another way, and I'll leave you with this.

ولی راه دیگری هم هست، و من شما را با این تنها می گذارم.

من این را فهمیده ام:

This is what I have found:

To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ...

راه دیگر این است که اجازه دهیم، دیده شویم.

عمیقا دیده شویم،

در معرض آسیب دیده شویم

to love with our whole hearts, even though there's no guarantee --

برای عشق ورزیدن از صمیم قلب

اگر چه هیچ تضمینی وجود نداشته باشد--

و این خیلی مشکل است،

and that's really hard,

and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult --

و من به عنوان یک مادر می گویم، به طور زجرآوری سخت است--

برای تمرین سپاسگذاری و شادی کردن

to practice gratitude and joy in those moments of terror,

در آن لحظات وحشت

when we're wondering, "Can I love you this much?

وقتی از خودمان می پرسیم "می توانم تا این اندازه عشق بورزم؟

می توانم با تمام وجود به این باور داشته باشم؟

Can I believe in this this passionately?

می توانم در این باره چنین خشمگین باشم؟"

Can I be this fierce about this?"

just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen,

صرفا داشتن توانایی توقف، به جای فاجعه کردنِ آنچه ممکن است اتفاق بیافتد.

و گفتن "من واقعا سپاسگذار هستم،

to say, "I'm just so grateful,

because to feel this vulnerable means I'm alive."

چون احساس این آسیب پذیری یعنی من زنده هستم."

And the last, which I think is probably the most important,

و آخرین نکته، که فکر می کنم احتمالا مهمترین است،

باور به کافی بودن، است.

is to believe that we're enough.

Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ...

چون وقتی با این دید عمل می کنیم

که می گوید " من کافی هستم"

then we stop screaming and start listening,

آن وقت از فریاد کشیدن دست می کشیم و شروع به گوش دادن می کنیم.

we're kinder and gentler to the people around us,

با اطرافیان مهربان تر و ملایم تر می شویم،

و با خودمان مهربان تر و ملایم تر می شویم.

and we're kinder and gentler to ourselves.

تمام حرفم همین بود. ممنون.

That's all I have. Thank you.

(Applause)

(تشویق)