Nilofer Merchant: Got a meeting? Take a walk

نیلوفر مرچند: جلسه دارید؟ پیاده روی كنيد

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

What you're doing,

کاری که همین

right now, at this very moment,

الان دارید انجام می‌دهی،

is killing you.

تو را خواهد کشت.

More than cars or the Internet

این باسن تو هست که بیشتر از خودرو و اینترنت

or even that little mobile device we keep talking about,

و یا حتی این دستگاه کوچک موبایل که ما دائم راجع بهش حرف می‌زنیم،

the technology you're using the most almost every day

تکنولوزی که بیشتر از همه استفاده می کنیم

is this, your tush.

تو را خواهد کشت.

Nowadays people are sitting 9.3 hours a day,

این روزها مردم ۹ ساعت و بیست دقیقه در روز می‌نشینند،

which is more than we're sleeping, at 7.7 hours.

که بیشتر از هفت ساعت و ۵۰ دقیقه ای است که ما معمولا می‌خوابیم.

Sitting is so incredibly prevalent,

بطور باورنکردنی نشستن بین مردم شایع است،

we don't even question how much we're doing it,

ما حتی نمی‌پرسیم که چقدر می‌نشینیم،

and because everyone else is doing it,

به خاطر اینکه همه می‌نشیننند،

it doesn't even occur to us that it's not okay.

حتی به ذهنمان هم نمی‌رسد که این درست نیست.

In that way, sitting has become

این روزها، برای نسل ما نشستن تبدیل

the smoking of our generation.

به سیگار کشیدن شده.

Of course there's health consequences to this,

البته که پیامده‌‌هایی برای سلامتی دارد،

scary ones, besides the waist.

چیزهاى ترسناک، علاوه بر دورکمرمان.

Things like breast cancer and colon cancer

چیزهایی مثل سرطان سینه و یا سرطان روده بزرگ

are directly tied to our lack of physical [activity],

ارتباط مستقیم با فعالیت‌های بدنی ما دارند.

Ten percent in fact, on both of those.

در حقیقت ده درصد از هر دو این سرطان‌‌ها

Six percent for heart disease,

۶ درصد از بیماريهای قلبی،

seven percent for type 2 diabetes,

۷ درصد از بیماران قندی نوع دوم،

which is what my father died of.

که پدر من هم از همین بیماری مُرد، مربوط به نشستن هستند.

Now, any of those stats should convince each of us

خُب هریک از این حالتها باید ما را متقاعد کند که

to get off our duff more,

باسن‌مون را تکون بدیم،

but if you're anything like me, it won't.

اما اگر تو مثل من باشى، نمی تونی.

What did get me moving was a social interaction.

تعاملات اجتماعى عاملى بود كه باعث به جنب و جوش در آمدنم شد.

Someone invited me to a meeting,

فردی مرا برای جلسه‌ای دعوت کرد،

but couldn't manage to fit me in

اما بصورت معمول

to a regular sort of conference room meeting, and said,

مرا در یک اتاق کنفرانس هدایت نکرد وبلکه گفت،

"I have to walk my dogs tomorrow. Could you come then?"

" من باید سگم را فردا براى راه رفتن بیرون ببرم. می تونی اون موقع بیایی؟ "

It seemed kind of odd to do,

به نظر کمی عجیب بود،

and actually, that first meeting, I remember thinking,

و در واقع، به خاطر می‌آورم که در اولین نشست فکر می‌کردم

"I have to be the one to ask the next question,"

"من باید اولین پرسش را بپرسم،"

because I knew I was going to huff and puff

زیرا میدونستم که در طی این گفتگو

during this conversation.

شكايتهای زیادی خواهم داشت.

And yet, I've taken that idea and made it my own.

و بعد از آن من این ایده را گرفتم و از آن خودم کردمش.

So instead of going to coffee meetings

خُب به جای اینکه به اتاق جلسات

or fluorescent-lit conference room meetings,

و یا اتاق کنفرانس با نور لامپ مهتابی برویم،

I ask people to go on a walking meeting,

من از افراد می‌خواهم که برای ملاقاتهای قدم زنی بیایند،

to the tune of 20 to 30 miles a week.

تا به حدود ۳۰ تا ۵۰ کیلومتر در هفته برسد.

It's changed my life.

این زندگی مرا تغییر داد.

But before that, what actually happened was,

اما قبل از آن، چیزی که در واقع اتفاق افتاد این بود که،

I used to think about it as,

you could take care of your health,

من فکر می‌کردم که باید

مراقب سلامتی‌‌ام باشم،

or you could take care of obligations,

یا وظایف و تعهداتم را انجام دهم،

and one always came at the cost of the other.

و انتخاب یکی، هزینه از دست دادن دیگری باید باشد.

So now, several hundred of these walking meetings later,

خُب، حالا من چند صد تا از این قرار ملاقات ها پیاده روی را داشته‌‌ام،

I've learned a few things.

و چند تا چیز را یادگرفتم.

First, there's this amazing thing

اول اینکه، چیز بسیار شگفت‌انگیزیه

about actually getting out of the box

وقتی كه خارج از چارچوب سنتى فكر مى‌‌كنى

that leads to out-of-the-box thinking.

و اين تو را سوق مى‌‌ده كه موضوعات را متفاوت ببينى.

Whether it's nature or the exercise itself, it certainly works.

مهم نیست ماهيت آن باشد يا خود عمل، این قطعا کار می‌کنه.

And second, and probably the more reflective one,

و دومين ، و شاید تمعق برانگيزاننده‌‌تر

is just about how much each of us

اینکه چقدر هر یک از ما می‌تونیم

can hold problems in opposition

مسائلی که با فرد مقابل داریم را تحمل کنیم

when they're really not that way.

هنگامی که آنها واقعا با ما هم عقیده نیستند.

And if we're going to solve problems

اگر قصد داریم مشکلات را حل کنیم

and look at the world really differently,

و به دنیا واقعا متفاوت نگاه کنیم،

whether it's in governance or business

چه اینکه کار مدیریتی باشد يا تجاری

or environmental issues, job creation,

و یا موضوعات عادی زندگی و ايجاد شغل باشد،

maybe we can think about how to reframe those problems

شاید ما بتوانیم فکر کنیم که به مشکلات قالب دیگری بدهیم

as having both things be true.

بطوری که هر دو طرف درست باشه.

Because it was when that happened

زیرا وقتی که با اين ايده

with this walk-and-talk idea

راه رفتن و حرف زدن اتفاق افتاد

that things became doable and sustainable and viable.

همه چیز شدنی، پایدار وماندنی شد.

So I started this talk talking about the tush,

خُب من این راه رفتن و حرف زدن را با موضوع باسن شروع کردم،

so I'll end with the bottom line, which is,

و با این تمامش می‌کنم، که

walk and talk.

راه برو و حرف بزن.

Walk the talk.

راه برو و حرف بزن.

You'll be surprised at how fresh air drives fresh thinking,

متعجب می‌شوی وقتی ببینی که چگونه هوای آزاد فکرت را بکار می‌اندازه،

and in the way that you do,

و با این کاری که می‌کنی،

you'll bring into your life an entirely new set of ideas.

مجموعه‌‌اى از ایده‌‌های کاملا جدید را به زندگیت می‌آوری.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)