Your elusive creative genius | Elizabeth Gilbert

Translator: Tanya Sritanyalucksana Reviewer: Teerachart Prasert

I am a writer.

ดิฉันเป็นนักเขียน

Writing books is my profession but it's more than that, of course.

การเขียนหนังสือเป็นอาชีพของฉัน แต่แน่นอนมันเป็นมากกว่านั้น

It is also my great lifelong love and fascination.

การเขียนเป็นความรักและความหลงใหลชั่วชีวิตของฉัน

And I don't expect that that's ever going to change.

และฉันไม่คิดว่าความรู้สึกนี้จะมีวันเปลี่ยนแปลงไป

But, that said, something kind of peculiar has happened recently

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อไม่นานนี้กลับมีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้น

in my life and in my career,

ในชีวิตและการงานของฉัน

which has caused me to have to recalibrate my whole relationship with this work.

จนทำให้ฉันต้องปฏิรูปความสัมพันธ์ของฉันและงานของฉันทั้งหมด

And the peculiar thing is that I recently wrote this book,

สิ่งที่แปลกคือ เมื่อเร็วๆ นี้ฉันเขียนหนังสือเล่มหนึ่ง

this memoir called "Eat, Pray, Love"

อัตชีวประวัติชื่อ "กิน สวดมนต์ รัก" ("Eat, Pray, Love")

which, decidedly unlike any of my previous books,

ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มก่อนๆ ของฉัน

went out in the world for some reason, and became this big,

ตรงที่มันได้ออกไปสู่โลก และกลายเป็น

mega-sensation, international bestseller thing.

ความฮือฮา ติดอันดับขายดีทั่วโลก

The result of which is that everywhere I go now,

ผลคือ ตอนนี้ไม่ว่าฉันจะไปไหน

people treat me like I'm doomed.

ผู้คนทำเหมือนฉันเป็นคนโชคร้าย

Seriously -- doomed, doomed!

เหมือนฉันต้องโชคร้ายแน่ๆ

Like, they come up to me now, all worried, and they say,

เขาจะเดินเข้ามา คิ้วขมวด และพูดว่า

"คุณไม่กลัวหรือ ไม่กลัวหรือว่าจะไม่สามารถทำได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

"Aren't you afraid you're never going to be able to top that?

Aren't you afraid you're going to keep writing for your whole life

ไม่กลัวหรือว่า ต่อให้เขียนไปอีกทั้งชีวิต

and you're never again going to create a book

ก็คงไม่มีวันเขียนหนังสือขึ้นสักเล่ม

that anybody in the world cares about at all,

ที่ใครๆในโลกเขาจะหันมาสนใจ

ever again?"

ได้อีกต่อไป?"

So that's reassuring, you know.

ให้กำลังใจกันมากเลย ว่ามั้ย

But it would be worse, except for that I happen to remember

แต่มันก็ยังดี เพราะฉันจำได้ว่า

that over 20 years ago, when I was a teenager,

เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว สมัยวัยรุ่น ตอนที่ฉันเริ่มบอกใครต่อใคร

when I first started telling people that I wanted to be a writer,

ว่าฉันอยากเป็นนักเขียน

ผู้คนจะแสดงความหวั่นกลัวคล้ายๆ แบบนี้แหละ

I was met with this same sort of fear-based reaction.

เขาจะพูดว่า "ไม่กลัวหรือว่าคุณอาจไม่มีวันประสบความสำเร็จ?

And people would say, "Aren't you afraid you're never going to have any success?

Aren't you afraid the humiliation of rejection will kill you?

ไม่กลัวหรือว่าคุณจะทนความอับอายจากการถูกปฏิเสธไม่ได้

Aren't you afraid that you're going to work your whole life at this craft

ไม่กลัวหรือว่าคุณจะทุ่มเททั้งชีวิตให้การเขียน

และอาจไม่ได้รับอะไรคืนมาเลย

and nothing's ever going to come of it

ต้องตรอมใจตายบนกองฝันที่แตกสลาย

and you're going to die on a scrap heap of broken dreams

ด้วยปากที่เต็มด้วยขี้เถ้าขมแห่งความล้มเหลว"

with your mouth filled with bitter ash of failure?"

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Like that, you know.

ประมาณนั้นแหละค่ะ

The answer -- the short answer to all those questions is, "Yes."

คำถามทั้งหลายทั้งมวลนั้น ฉันตอบได้สั้นๆ ว่า "กลัว"

Yes, I'm afraid of all those things.

ใช่ ฉันกลัวทุกสิ่งที่กล่าวมา

And I always have been.

กลัวมาตลอด

And I'm afraid of many, many more things besides

และฉันยังกลัวอะไรอีกมากมาย

that people can't even guess at,

ที่คงไม่มีใครเดาออก

like seaweed and other things that are scary.

เช่น สาหร่าย และสิ่งน่ากลัวอื่นๆ

But, when it comes to writing,

แต่ พอถึงเรื่องการเขียน

the thing that I've been sort of thinking about lately, and wondering about lately,

สิ่งที่ฉันนั่งคิด และสงสัยในช่วงนี้ คือ ทำไม?

is why?

มีเหตุผลหรือไม่?

You know, is it rational?

สมควรหรือไม่ที่ใครสักคนจะถูกคาดหวัง

Is it logical that anybody should be expected

to be afraid of the work that they feel they were put on this Earth to do.

ให้กลัวในสิ่งที่เขารู้ว่าเขาเกิดมาเพื่อทำ

And what is it specifically about creative ventures

แล้วงานสร้างสรรค์มันมีอะไรกัน

that seems to make us really nervous about each other's mental health

ที่ทำให้เราต้องคอยกังวลถึงสุขภาพจิตของกันและกัน

in a way that other careers kind of don't do, you know?

ในแบบที่วิชาชีพอื่นๆ เขาไม่เป็นกัน

Like my dad, for example, was a chemical engineer

อย่างเช่นคุณพ่อของฉัน ท่านเป็นวิศวกรเคมี

and I don't recall once in his 40 years of chemical engineering

ตลอด 40 ปีของการทำงานวิศวกรรมเคมี ฉันจำได้ว่า

anybody asking him if he was afraid to be a chemical engineer, you know?

ไม่มีใครสักคนถามท่านว่ากลัวการเป็นวิศวกรเคมีมั้ย

"That chemical-engineering block, John, how's it going?"

จะมีใครถาม -- ว่าไงจอห์น ปัญหาทางวิศวะเคมีนั้นคิดออกหรือยัง

It just didn't come up like that, you know?

เขาไม่ถามกัน ใช่มั้ยคะ

But to be fair, chemical engineers as a group

แต่พูดกันตามตรง เหล่าวิศวกรเคมี

haven't really earned a reputation over the centuries

ในหลายศตวรรษที่ผ่านมา ก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอันฉาวโฉ่

for being alcoholic manic-depressives.

ว่าเป็นพวกซึมเศร้า คลุ้มคลั่ง และติดสุราด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We writers, we kind of do have that reputation,

แต่เราเหล่านักเขียน เรามีชื่อเสียงแบบนั้นพอสมควร

and not just writers, but creative people across all genres,

และไม่เพียงแต่นักเขียน แต่นักสร้างสรรค์ในทุกแขนงเลย

it seems, have this reputation for being enormously mentally unstable.

ที่เหมือนจะขึ้นชื่อในเรื่องการมีสุขภาพจิตที่ผิดปกติเอามากๆ

And all you have to do is look at the very grim death count

แค่ดูอย่างจำนวนการตายชวนหดหู่

in the 20th century alone, of really magnificent creative minds

เฉพาะในศตวรรษที่ 20 เท่านั้น ของบรรดานักสร้างสรรค์แสนวิเศษ

who died young and often at their own hands, you know?

ที่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย แถมมักตายด้วยน้ำมือตัวเองด้วย

And even the ones who didn't literally commit suicide

แม้แต่บรรดาคนที่ไม่ได้ฆ่าตัวตายจริงๆ

seem to be really undone by their gifts, you know.

ก็เหมือนจะดูเพื้ยนๆ จากพรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัว

Norman Mailer, just before he died, last interview, he said,

ก่อนจะเสียชีวิต นอร์แมน เมลเลอร์ ให้สัมภาษณ์ครั้งสุดท้ายว่า

"Every one of my books has killed me a little more."

"หนังสือทุกเล่มของผม ปลิดชีวิตผมไปทีละนิด"

An extraordinary statement to make about your life's work.

เป็นการกล่าวถึงผลงานของชีวิตที่น่าตกใจมากเลย คุณว่ามั้ย

But we don't even blink when we hear somebody say this,

แต่เรากลับไม่รู้สึกว่าแปลกอะไรเวลาได้ยินใครพูดอย่างนี้

because we've heard that kind of stuff for so long

เพราะเราได้ยินอะไรแบบนี้มานานมาก

and somehow we've completely internalized and accepted collectively

นานจนเราเองก็เชื่อ และยอมรับว่า

this notion that creativity and suffering are somehow inherently linked

ความคิดสร้างสรรค์และความทุกข์ทนนั้นเป็นของคู่กัน

and that artistry, in the end, will always ultimately lead to anguish.

และงานศิลปะนั้น ในที่สุด จะนำพาไปสู่ความตรอมตรมเสมอ

And the question that I want to ask everybody here today

คำถามที่ฉันอยากถามทุกคนที่นี่ในวันนี้

is are you guys all cool with that idea?

คือ พวกคุณรับความคิดแบบนี้ได้มั้ย

Are you comfortable with that?

คุณสบายใจมั้ย

Because you look at it even from an inch away and, you know --

เพราะแค่ลองนึกถึงแนวคิดนี้แค่แวบเดียว

I'm not at all comfortable with that assumption.

ฉันก็ไม่สบายใจเลยกับสมมติฐานนั้น

I think it's odious.

ฉันว่ามันไม่เข้าท่า

And I also think it's dangerous,

และอันตรายด้วย

and I don't want to see it perpetuated into the next century.

ฉันไม่อยากเห็นความคิดนี้ยืนยงไปยังศตวรรษต่อไป

น่าจะดีกว่า ถ้าเราส่งเสริมให้บรรดานักสร้างสรรค์ของเราอยากมีชีวิตอยู่

I think it's better if we encourage our great creative minds to live.

And I definitely know that, in my case -- in my situation --

และฉันมั่นใจว่าในกรณีของฉัน ในสถานการณ์ของฉัน

it would be very dangerous for me to start sort of leaking down that dark path

มันจะอันตรายมาก หากฉันเริ่มหลงไปกับเส้นทางอันมืดมน

of assumption,

ของความคิดแบบนั้น โดยเฉพาะในสถานะ

particularly given the circumstance that I'm in right now in my career.

การงานที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้

Which is -- you know, like check it out,

คิดดูสิคะ

I'm pretty young, I'm only about 40 years old.

ฉันยังอายุน้อย ตอนนี้แค่ 40 ปี

ฉันยังเหลืออีก 4 ทศวรรษแห่งการทำงานรอฉันอยู่

I still have maybe another four decades of work left in me.

And it's exceedingly likely that anything I write from this point forward

และเป็นไปได้อย่างมากว่า ไม่ว่าฉันจะเขียนอะไรต่อจากนี้ไป

is going to be judged by the world as the work that came after

งานนั้นจะถูกโลกตีตราว่า เป็นงานชิ้นหลังจาก

the freakish success of my last book, right?

หนังสือที่โด่งดังเล่มล่าสุดของฉัน

I should just put it bluntly, because we're all sort of friends here now --

ฉันขอพูดตรงๆ เพราะตอนนี้เราก็เหมือนเป็นเพื่อนกันแล้ว

it's exceedingly likely that my greatest success is behind me.

เป็นไปได้อย่างสูงว่า ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันได้ผ่านเลยไปแล้ว

So Jesus, what a thought!

พระเจ้า ความคิดพรรค์นี้!

That's the kind of thought that could lead a person

คุณรู้มั้ยว่าความคิดแบบนี้อาจทำให้คนๆ หนึ่ง

to start drinking gin at nine o'clock in the morning,

เริ่มดื่มเหล้าตอน 9 โมงเช้าได้เลย

and I don't want to go there.

ฉันไม่อยากลงเอยอย่างนั้นค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I would prefer to keep doing this work that I love.

ฉันอยากจะทำงานที่ฉันรักต่อไป

ทีนี้ คำถามคือ จะทำอย่างไรล่ะ

And so, the question becomes, how?

And so, it seems to me, upon a lot of reflection,

เมื่อได้ใคร่ครวญดู ฉันรู้สึกว่า

that the way that I have to work now, in order to continue writing,

วิธีการทำงานที่ฉันต้องทำ เพื่อให้ทำงานต่อไปได้นั้น

is that I have to create some sort of protective psychological construct, right?

คือฉันต้องสร้างเกราะทางจิตวิทยาขึ้นมา

I have to sort of find some way to have a safe distance

ฉันต้องหาวิธีสร้างระยะที่ปลอดภัย

between me, as I am writing, and my very natural anxiety

ระหว่างฉัน ขณะที่ฉันเขียน กับความกังวลตามธรรมชาติของฉัน

about what the reaction to that writing is going to be, from now on.

ว่าเสียงตอบรับต่องานชิ้นใหม่ของฉันจะเป็นอย่างไร ฉันต้องทำให้ได้

And, as I've been looking, over the last year,

ปีที่แล้วทั้งปี ฉันเสาะหาวิธีสร้างเกราะนั้น

for models for how to do that,

I've been sort of looking across time,

ฉันได้ลองค้นหาข้อมูลข้ามยุค

and I've been trying to find other societies

และพยายามหาสังคมอื่นๆ

to see if they might have had better and saner ideas than we have

เผื่อว่าพวกเขาจะมีความคิดที่ดีและมีสติมากกว่าของเรา

about how to help creative people

เกี่ยวกับวิธีการช่วยให้เหล่านักสร้างสรรค์ได้จัดการ

sort of manage the inherent emotional risks of creativity.

ความเสี่ยงด้านอารมณ์ที่มากับแรงสร้างสรรค์

And that search has led me to ancient Greece and ancient Rome.

การค้นหานี้พาฉันกลับไปยังสมัยกรีกและโรมันโบราณ

So stay with me, because it does circle around and back.

อย่าเพิ่งหลุดนะคะ เพราะฉันจะโยงกลับเข้าเรื่องแน่นอน

But, ancient Greece and ancient Rome --

ในสมัยกรีกและโรมันโบราณ

people did not happen to believe that creativity

ผู้คนไม่ได้เชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์

came from human beings back then, OK?

เกิดขึ้นจากมนุษย์นะคะ

People believed that creativity was this divine attendant spirit

เขาเชื่อกันว่าความคิดสร้างสรรค์เป็นวิญญาณรับใช้อันศักดิ์สิทธิ์

that came to human beings from some distant and unknowable source,

ที่มาหามนุษย์จากที่ใดสักแห่งที่อยู่ห่างไกล

for distant and unknowable reasons.

ด้วยเหตุผลใดก็ไม่อาจล่วงรู้ได้

The Greeks famously called these divine attendant spirits of creativity "daemons."

ชาวกรีกเรียกวิญญาณรับใช้แห่งความสร้างสรรค์เหล่านี้ว่า "เดมอน"

Socrates, famously, believed that he had a daemon

โซเครติสเองก็เชื่อว่าตัวเขามีเดมอน

who spoke wisdom to him from afar.

ที่ให้ปัญญาแก่เขาจากที่ไกลโพ้น

The Romans had the same idea,

ชาวโรมันเชื่อเรื่องนี้เช่นกัน

but they called that sort of disembodied creative spirit a genius.

แต่เขาเรียกวิญญาณสร้างสรรค์ที่อยู่นอกกายนี้ว่า อัจฉริยะ

Which is great, because the Romans did not actually think

ซึ่งก็วิเศษเลย เพราะชาวโรมันไม่ได้คิดว่า

that a genius was a particularly clever individual.

อัจฉริยะ เป็นบุคคลที่ฉลาดเฉลียวเป็นพิเศษ

They believed that a genius was this, sort of magical divine entity,

เขาเชื่อว่า อัจฉริยะเป็นเหมือนเทพศักดิสิทธิ์ตนหนึ่ง

who was believed to literally live in the walls of an artist's studio,

ที่อาศัยอยู่ตามฝาผนัง

ของห้องทำงานของศิลปิน คล้ายๆ กับด๊อบบี้ เอลฟ์ประจำบ้าน

kind of like Dobby the house elf,

and who would come out

ผู้จะออกมาช่วยเหลือศิลปินและงานของเขาอย่างลับๆ

and sort of invisibly assist the artist with their work

ทำให้งานนั้นเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

and would shape the outcome of that work.

So brilliant -- there it is, right there, that distance that I'm talking about --

เยี่ยมมากเลย สิ่งนี้แหละ คือระยะห่างที่ฉันกำลังพูดถึง

that psychological construct to protect you from the results of your work.

เกราะทางจิตวิทยาที่จะปกป้องคุณจากผลงานของคุณเอง

And everyone knew that this is how it functioned, right?

ในเมื่อทุกคนก็รู้ว่ามันเกิดขึ้นอย่างนี้ใช่มั้ยคะ

So the ancient artist was protected from certain things,

ศิลปินสมัยนั้นเลยปลอดภัยจากอะไรบางอย่างอยู่บ้าง

like, for example, too much narcissism, right?

เช่น การหลงตัวเองมากเกินไป ถูกมั้ยคะ

If your work was brilliant, you couldn't take all the credit for it,

ถ้างานของคุณเป็นเลิศ คุณไม่ได้รับความดีความชอบไว้คนเดียว

everybody knew that you had this disembodied genius who had helped you.

ทุกคนรู้ว่าคุณมีเจ้าตัวอัจฉริยะนอกกายคอยช่วยคุณอยู่

If your work bombed, not entirely your fault, you know?

ถ้างานของคุณไม่เข้าขั้น ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณทั้งหมด

Everyone knew your genius was kind of lame.

ทุกคนรู้ว่าอัจฉริยะของคุณแค่ไม่ได้เรื่องเท่านั้นเอง

(Laughter)

นี่คือมุมมองที่คนมีต่อความคิดสร้างสรรค์ในโลกตะวันตกมาเป็นเวลานาน

And this is how people thought about creativity in the West

for a really long time.

แต่พอยุคการฟื้นฟูศิลปะวิทยาการมาถึง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

And then the Renaissance came and everything changed,

and we had this big idea, and the big idea was,

เราเกิดความคิดใหญ่โตนี้ขึ้นมา เจ้าความคิดที่ว่านั้นคือ

let's put the individual human being at the center of the universe

พวกเราเอามนุษย์ไว้เป็นศูนย์กลางจักรวาลกันเถอะ

ให้อยู่เหนือเหล่าพระเจ้าและความลึกลับทั้งปวง ต่อไปจะไม่มีที่

above all gods and mysteries,

and there's no more room for mystical creatures

สำหรับสัตว์ในเทพนิยายที่รับคำสั่งจากทวยเทพอีกแล้ว

who take dictation from the divine.

And it's the beginning of rational humanism,

นี่คือจุดเริ่มต้นของมนุษยนิยมเชิงเหตุผล

and people started to believe that creativity

ผู้คนเริ่มเชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์

มาจากตัวตนของปัจเจกบุคคลนั้นเองทั้งหมด

came completely from the self of the individual.

And for the first time in history,

และเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์

you start to hear people referring to this or that artist as being a genius,

ที่คุณเริ่มได้ยินคนกล่าวขานถึงศิลปินคนนั้นคนนี้ว่าเป็นอัจฉริยะ

rather than having a genius.

แทนที่จะ "มี" อัจฉริยะ

And I got to tell you, I think that was a huge error.

ฉันคิดว่า นี่คือความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

You know, I think that allowing somebody, one mere person

ฉันคิดว่าการที่เรายอมให้ใครสักคน มนุษย์ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

to believe that he or she is like, the vessel,

เชื่อว่าตัวเองเป็นเหมือนท่อหล่อเลี้ยง

you know, like the font and the essence and the source

เหมือนอ่างน้ำมนต์ เหมือนแก่นสาร เหมือนแหล่งกำเนิด

แห่งความลึกลับที่ศักดิ์สิทธิ์ สร้างสรรค์ และไร้ที่สิ้นสุดนั้น

of all divine, creative, unknowable, eternal mystery

is just a smidge too much responsibility to put on one fragile, human psyche.

เป็นการสร้างภาระให้กับจิตอันเปราะบางของมนุษย์มากเกินไป

It's like asking somebody to swallow the sun.

เหมือนกับการบอกให้ใครสักคนกลืนพระอาทิตย์เข้าไป

It just completely warps and distorts egos,

ทำให้อัตตาของคนนั้นบิดเบี้ยวผิดรูป

and it creates all these unmanageable expectations about performance.

และสร้างความคาดหวังที่ควบคุมไม่ได้ต่างๆ นานาเกี่ยวกับผลงาน

And I think the pressure of that

ฉันคิดว่าแรงกดดันนั้น

has been killing off our artists for the last 500 years.

ได้กัดกินจิตวิญญาณของศิลปินใน 500 ปีที่ผ่านมา

And, if this is true,

และถ้าสิ่งนี้เป็นเรื่องจริง

and I think it is true,

และฉันเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

the question becomes, what now?

คำถามตอนนี้คือ แล้วจะทำอย่างไร

Can we do this differently?

เราเปลี่ยนแปลงอะไรได้มั้ย

Maybe go back to some more ancient understanding

อาจจะกลับไปอาศัยความเข้าใจในสมัยโบราณ

about the relationship between humans and the creative mystery.

เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และความลับของแรงสร้างสรรค์

Maybe not.

หรืออาจจะไม่

Maybe we can't just erase 500 years of rational humanistic thought

เราคงไม่สามารถลบล้างแนวคิดมนุษยนิยมเชิงเหตุผลอายุกว่า 500 ปีได้

in one 18 minute speech.

ด้วยการบรรยายที่ยาวแค่ 18 นาที

And there's probably people in this audience

และคงมีหลายคนในที่นี้

who would raise really legitimate scientific suspicions

ที่สามารถยกข้อค้านทางวิทยาศาสตร์ที่มีเหตุผล

about the notion of, basically, fairies

เกี่ยวกับเรื่องภูตผีเทวดา

who follow people around rubbing fairy juice on their projects and stuff.

ที่จะตามติดผู้คนเพื่อร่ายมนต์บนงานของเขาและอื่นๆ

I'm not, probably, going to bring you all along with me on this.

ฉันคงไม่ดึงดันให้ทุกคนเชื่อตามฉันทั้งหมด

But the question that I kind of want to pose is --

แต่คำถามที่ฉันอยากจะเสนอก็คือ

you know, why not?

ทำไมไม่ลองดูล่ะ

Why not think about it this way?

ทำไมไม่ลองคิดแบบนี้ดู

Because it makes as much sense as anything else I have ever heard

เพราะมันก็มีเหตุผลพอๆ กับทุกสิ่งที่ฉันเคยได้ยินได้ฟังมา

in terms of explaining the utter maddening capriciousness

ในแง่ของการอธิบายความกะทันหันที่บ้าคลั่ง

of the creative process.

ของกระบวนการสร้างสรรค์

A process which, as anybody who has ever tried to make something --

กระบวนการที่ ถ้าใครเคยได้ลองทำอะไรขึ้นมาสักอย่าง

ซึ่งจริงๆ แล้วก็คือทุกๆ คนในที่นี้

which is to say basically everyone here ---

knows does not always behave rationally.

ก็จะรู้ว่า เราไม่ได้ทำตัวมีเหตุผลเสมอไป

And, in fact, can sometimes feel downright paranormal.

และบางครั้งอาจรู้สึกเหนือธรรมชาติเสียด้วยซ้ำ

I had this encounter recently

เมื่อเร็วๆ นี้ ฉันได้มีโอกาสพบกวีอเมริกันเยี่ยมยอดท่านหนึ่ง คุณรูธ สโตน

where I met the extraordinary American poet Ruth Stone,

who's now in her 90s, but she's been a poet her entire life

ผู้ซึ่งตอนนี้อายุ 90 กว่าปีแล้ว แต่ท่านเป็นกวีมาทั้งชีวิต

and she told me that when she was growing up in rural Virginia,

ท่านบอกฉันว่า ช่วงวัยเด็กของท่านในชนบทของเวอร์จิเนีย

she would be out working in the fields,

ท่านจะออกไปทำไร่ทำนา

and she said she would feel and hear a poem

และท่านจะรู้สึกและได้ยินบทกวี

coming at her from over the landscape.

ลอยมาหาท่านจากภูมิทัศน์

And she said it was like a thunderous train of air.

ท่านบอกว่า มันเหมือนกับกระแสลมสนั่นกรรโชก

And it would come barreling down at her over the landscape.

มันจะไหลหลากมาหาท่านอย่างรวดเร็ว

ท่านรู้สึกถึงการมาเยือนของมัน เพราะมันจะทำให้แผ่นดินใต้เท้าของท่านสั่นไหว

And she felt it coming, because it would shake the earth under her feet.

She knew that she had only one thing to do at that point,

ท่านรู้ว่า ณ ตอนนั้น สิ่งเดียวที่ท่านต้องทำ

and that was to, in her words, "run like hell."

ก็คือ ท่านใช้คำว่า "วิ่งป่าราบ"

And she would run like hell to the house

ท่านจะวิ่งป่าราบเข้าบ้านไป

and she would be getting chased by this poem,

แล้วก็ถูกเจ้าบทกวีนี้วิ่งไล่หลังตามมา

เรื่องสำคัญคือ ท่านต้องหากระดาษกับดินสอให้ทัน

and the whole deal was that she had to get to a piece of paper and a pencil

เพื่อที่พอเจ้าบทกวีมันสั่นสะท้านผ่านร่างของท่าน ท่านจะได้เก็บรวบรวม

fast enough so that when it thundered through her, she could collect it

และจับมันลงกระดาษได้ทัน

หลายครั้งที่ท่านไม่เร็วพอ

and grab it on the page.

And other times she wouldn't be fast enough,

ท่านจะวิ่ง วิ่ง และวิ่ง และเข้าบ้านไม่ทัน

so she'd be running and running, and she wouldn't get to the house

แล้วบทกวีก็จะลั่นผ่านร่างออกไป แล้วท่านก็จับมันไม่ทัน

and the poem would barrel through her and she would miss it

ท่านบอกว่า มันจะเคลื่อนต่อไปตามภูมิทัศน์

and she said it would continue on across the landscape,

คอยมองหา "กวีคนใหม่"

looking, as she put it "for another poet."

และจะมีบางครั้ง

And then there were these times --

this is the piece I never forgot --

ฉันไม่ลืมตอนนี้เลย

she said that there were moments where she would almost miss it, right?

ท่านเล่าว่าจะมีบางครั้งที่บทกวีเกือบจะไหลผ่านท่านไป

So, she's running to the house and she's looking for the paper

ท่านวิ่งไปที่บ้าน ท่านหากระดาษ

แล้วบทกวีก็ไหลผ่านตัวท่าน

and the poem passes through her,

and she grabs a pencil just as it's going through her,

ท่านจับดินสอขณะที่มันกำลังไหลออกจากตัวท่าน

and then she said, it was like she would reach out with her other hand

แล้วท่านก็บอกว่า ท่านจะเอื้อมมืออีกข้างออกไป

แล้วจับมันไว้

and she would catch it.

ท่านจะจับบทกวีไว้ตรงหางของมัน

She would catch the poem by its tail,

และดึงมันกลับเข้าไปในร่างกายของท่าน

and she would pull it backwards into her body

as she was transcribing on the page.

ขณะที่ท่านถอดความลงบนหน้ากระดาษ

And in these instances, the poem would come up on the page perfect and intact

และในโอกาสเหล่านี้ กลอนนั้นจะขึ้นมาอยู่บนหน้ากระดาษอย่างสวยงามครบถ้วน

but backwards, from the last word to the first.

แต่เริ่มไล่จากคำสุดท้ายมาคำแรกแทน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So when I heard that I was like -- that's uncanny,

ตอนฉันได้ยินเรื่องนี้ ฉันรู้สึกอัศจรรย์ใจมาก

that's exactly what my creative process is like.

กระบวนการสร้างสรรค์ของฉันเป็นแบบเดียวกันเปี๊ยบเลย

(Laughter)

(หัวเราะ)

That's not at all what my creative process is -- I'm not the pipeline!

กระบวนการสร้างสรรค์ของฉันไม่ได้เป็นอย่างนี้ทั้งหมด ฉันไม่ใช่ท่อหรอกค่ะ!

I'm a mule, and the way that I have to work

ฉันเป็นลา และวิธีที่ฉันทำงาน

is I have to get up at the same time every day,

ก็คือ ฉันต้องตื่นนอนเวลาเดิมทุกวัน

เหงื่อตก ทำงานหนัก และเข็นตัวเองไปอย่างกระดากกระเดื่อง

and sweat and labor and barrel through it really awkwardly.

แต่กระทั่งฉัน ที่ทำงานเหมือนลา

But even I, in my mulishness,

even I have brushed up against that thing, at times.

กระทั่งฉัน ก็ยังเคยได้สัมผัสกับสิ่งนั้นบ้างเป็นบางครั้ง

And I would imagine that a lot of you have too.

และฉันคิดว่าหลายคนในที่นี้ก็เช่นกัน

You know, even I have had work or ideas come through me from a source

แม้แต่ฉันเองก็เคยได้งานหรือความคิดลอยมาหาฉันจากแหล่ง

that I honestly cannot identify.

ที่ฉันหาต้นตอไม่ได้จริงๆ

And what is that thing?

แล้วสิ่งนั้นคืออะไรล่ะ?

And how are we to relate to it in a way that will not make us lose our minds,

และเราจะใช้มันอย่างไรไม่ให้กลายเป็นคนเสียสติ

but, in fact, might actually keep us sane?

แต่ในทางกลับกันช่วยสร้างสติให้กับเรา?

And for me, the best contemporary example that I have of how to do that

สำหรับฉัน บุคคลตัวอย่างในยุคสมัยนี้ที่ทำแบบนั้นได้ดีทีเดียว

is the musician Tom Waits,

ก็คือนักดนตรี ทอม เวตส์

who I got to interview several years ago on a magazine assignment.

ผู้ที่ฉันได้มีโอกาสสัมภาษณ์เมื่อหลายปีก่อนเพื่อลงนิตยสาร

And we were talking about this,

เราคุยกันเรื่องนี้

and you know, Tom, for most of his life, he was pretty much the embodiment

คุณรู้มั้ยว่า ชีวิตของทอมส่วนใหญ่ เป็นลักษณะชีวิต

of the tormented contemporary modern artist,

ของศิลปินร่วมสมัยที่ระทมทุกข์เลยล่ะ

ทั้งพยายามจะควบคุม จัดการ และมีอำนาจเหนือ

trying to control and manage and dominate

these sort of uncontrollable creative impulses

แรงดลใจเชิงสร้างสรรค์อันไม่อาจควบคุมได้

that were totally internalized.

และถูกกักเก็บไว้กับตัวเองโดยสิ้นเชิง

But then he got older, he got calmer,

แต่เมื่อเขาอายุมากขึ้น เขาก็ใจเย็นลง

and one day he was driving down the freeway in Los Angeles,

เขาเล่าให้ฟังว่า วันหนึ่งขณะที่เขาขับรถอยู่บนทางด่วนในลอสแองเจลิส

and this is when it all changed for him.

และนี่คือจุดพลิกผลันของเขา

And he's speeding along, and all of a sudden

เขากำลังขับรถอยู่ และทันใดนั้น

he hears this little fragment of melody,

เขาได้ยินเศษเสี้ยวของทำนอง

that comes into his head as inspiration often comes, elusive and tantalizing,

ผลุดขึ้นในหัวเขา อย่างที่แรงบันดาลใจชอบโผล่มา ว่องไวและยั่วเย้า

and he wants it, it's gorgeous,

เขาอยากได้มัน ทำนองอันงดงามนั้น

and he longs for it, but he has no way to get it.

เขาถวิลหามัน แต่เขาไม่มีทางจับมันไว้ได้

He doesn't have a piece of paper, or a pencil, or a tape recorder.

เขาไม่มีเศษกระดาษ เขาไม่มีดินสอ

เขาไม่มีเทปบันทึกเสียง

So he starts to feel all of that old anxiety start to rise in him

เจ้าความกังวลที่คุ้นเคยนั้นเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา

ว่า "ฉันจะสูญเสียสิ่งนี้ไป"

like, "I'm going to lose this thing,

and I'll be be haunted by this song forever.

และเพลงนี้จะหลอกหลอนฉันไปตลอดกาล

I'm not good enough, and I can't do it."

ฉันไม่ดีพอ ฉันทำไม่ได้"

And instead of panicking, he just stopped.

และแทนที่จะตื่นตระหนก เขาก็หยุด

He just stopped that whole mental process and he did something completely novel.

หยุดกระบวนการคิดทั้งหมด

และทำสิ่งที่กล้าหาญสุดๆ

He just looked up at the sky, and he said,

เขามองขึ้นบนฟ้า แล้วพูดว่า

"Excuse me, can you not see that I'm driving?"

"โทษทีเถอะ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันขับรถอยู่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Do I look like I can write down a song right now?

"คิดว่าฉันจะเขียนเพลงในตอนนี้ได้เหรอ"

If you really want to exist, come back at a more opportune moment

ถ้าอยากจะมีตัวตนจริงๆ ไว้กลับมาอีกตอนโอกาสอำนวยกว่านี้แล้วกัน

when I can take care of you.

เมื่อฉันดูแลแกได้

Otherwise, go bother somebody else today.

ไม่อย่างนั้น วันนี้ก็ไปรังควาญคนอื่นแทนก็แล้วกัน

Go bother Leonard Cohen."

ไปรังควาญ ลีโอนาร์ด โคเฮน สิ"

And his whole work process changed after that.

ตั้งแต่วันนั้น กระบวนการทำงานของเขาก็เปลี่ยนไป

Not the work, the work was still oftentimes as dark as ever.

ไม่ใช่ตัวงานที่เปลี่ยน งานเขาก็มืดมนเท่าเดิม

But the process, and the heavy anxiety around it

แต่กระบวนการ และความกังวลที่มาด้วยนั้น

was released when he took the genie, the genius out of him

ได้หายไป เมื่อเขาเอาตัวภูต ตัวอัจฉริยะออกจากตัวเขา

where it was causing nothing but trouble, and released it back where it came from,

ที่ซึ่งมันรังแต่จะก่อปัญหา แล้วปล่อยมันกลับไปสู่ถิ่นที่มาของมัน

เขาตระหนักว่า ไม่จำเป็นต้องกักเก็บสิ่งนี้ไว้กับตัวให้ทรมาน

and realized that this didn't have to be this internalized, tormented thing.

แต่เป็นความร่วมมือที่แปลก มหัศจรรย์ พิลึกพิลั่น

It could be this peculiar, wondrous, bizarre collaboration,

kind of conversation between Tom and the strange, external thing

ของการพูดคุยระหว่างทอมและสิ่งนอกกายแสนประหลาดสิ่งนี้

that was not quite Tom.

ที่ไม่ใช่ทอมเสียทีเดียว

When I heard that story, it started to shift a little bit

พอฉันได้ฟังเรื่องนี้ ฉันก็เริ่มเปลี่ยนแปลง

the way that I worked too, and this idea already saved me once.

วิธีทำงาน และวิธีนี้เคยช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง

It saved me when I was in the middle of writing "Eat, Pray, Love,"

ความคิดนี้ ช่วยฉันไว้ช่วงที่ฉันกำลังเขียน "กิน สวดมนต์ รัก"

and I fell into one of those sort of pits of despair

ฉันตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง

that we all fall into when we're working on something and it's not coming

ห้วงที่เราต่างตกลงไปเวลาที่เราทำงานแล้วความคิดมันไม่แล่น

and you start to think this is going to be a disaster, the worst book ever written.

คุณเริ่มคิดว่าหายนะต้องมาเยือนแน่ๆ

หนังสือเล่มนี้จะเป็นหนังสือที่แย่ที่สุดที่เคยมีในโลก

Not just bad, but the worst book ever written.

ไม่ใช่แค่ไม่ดี แต่แย่ที่สุด

ฉันเริ่มคิดว่าฉันควรทิ้งโครงการนี้เสีย

And I started to think I should just dump this project.

But then I remembered Tom talking to the open air

แต่แล้ว ฉันก็นึกถึงที่ทอมพูดกับอากาศ

and I tried it.

แล้วฉันก็ลองทำดู

So I just lifted my face up from the manuscript

ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากต้นฉบับ

and I directed my comments to an empty corner of the room.

และพูดใส่มุมว่างเปล่ามุมหนึ่งของห้อง

And I said aloud, "Listen you, thing,

ฉันพูดดังๆว่า "ฟังนะ

you and I both know that if this book isn't brilliant

ทั้งแกและฉันต่างรู้ว่าถ้าเล่มนี้ออกมาไม่ดี

that is not entirely my fault, right?

มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันทั้งหมด ใช่มั้ย

Because you can see that I am putting everything I have into this,

เพราะเธอก็เห็นว่าฉันทุ่มเททุกอย่างที่มีให้งานนี้แล้ว

I don't have any more than this.

ฉันไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว

If you want it to be better, you've got to show up and do your part of the deal.

เพราะฉะนั้น ถ้าแกอยากให้มันดีขึ้น แกก็ต้องปรากฎตัวและทำงานส่วนของแกเสีย

ใช่ แต่ถ้าแกไม่ทำ รู้อะไรมั้ย ก็ช่างมันปะไร

But if you don't do that, you know what, the hell with it.

ฉันจะยังคงเขียนต่อไป เพราะนี่คืออาชีพของฉัน

I'm going to keep writing anyway because that's my job.

And I would please like the record to reflect today

แล้วช่วยบันทึกไว้ด้วยนะว่าวันนี้

ฉันทำงานในส่วนของฉันแล้ว"

that I showed up for my part of the job."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Because --

เพราะว่า --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Because in the end it's like this, OK --

ก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ โอเค--

centuries ago in the deserts of North Africa,

หลายร้อยปีก่อน ในทะเลทรายแถวแอฟริกาเหนือ

people used to gather for these moonlight dances of sacred dance and music

ผู้คนจะมาชุมนุมกันเพื่อชมการร่ายรำใต้แสงจันทร์ซึ่งมีท่าระบำและดนตรีที่ศักดิ์สิทธิ์

that would go on for hours and hours, until dawn.

และกินเวลายาวนานจนถึงรุ่งเช้า

They were always magnificent, because the dancers were professionals

เป็นค่ำคืนที่วิเศษเสมอ เพราะนักเต้นล้วนเป็นมืออาชีพ

and they were terrific, right?

พวกเขาเยี่ยมยอดมาก

แต่นานๆ ครั้ง จะมีสิ่งพิเศษเกิดขึ้น

But every once in a while, very rarely, something would happen,

and one of these performers would actually become transcendent.

หนึ่งในนักเต้นเหล่านี้จะกลายเป็นคนเหนือธรรมชาติ

And I know you know what I'm talking about,

ฉันรู้ว่าคุณรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร

because I know you've all seen, at some point in your life,

เพราะฉันรู้ว่าทุกคนคงเคยเจอการแสดงแบบนี้สักครั้งในชีวิต

a performance like this.

It was like time would stop,

ราวกับเวลาได้หยุดนิ่ง

and the dancer would sort of step through some kind of portal

นักเต้นรำจะก้าวผ่านมิติอะไรสักอย่าง

เขาไม่ได้ทำอะไรต่างจากที่เคยทำใน 1,000 คืนที่ผ่านมาเลย

and he wasn't doing anything different

than he had ever done, 1,000 nights before,

but everything would align.

แต่ทุกอย่างจะลงตัวหมด

And all of a sudden, he would no longer appear to be merely human.

และทันใดนั้น เขาจะไม่ใช่แค่มนุษย์คนหนึ่งอีกต่อไป

เขาจะสว่างขึ้นจากภายใน สว่างขึ้นจากเบื้องล่าง

He would be lit from within, and lit from below

and all lit up on fire with divinity.

และสว่างไสวไปทั้งตัวดุจองค์เทพ

And when this happened, back then,

สมัยนั้น เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น

people knew it for what it was, you know, they called it by its name.

ผู้คนจะรู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร เขาจะเรียกชื่อของสิ่งนี้

They would put their hands together and they would start to chant,

โดยพวกเขาจะประกบมือเข้าด้วยกัน และเริ่มสวด

"Allah, Allah, Allah, God, God, God."

"อัลเลาะห์ อัลเลาะห์ อัลเลาะห์ พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า"

That's God, you know.

พระเจ้านั่นเอง

Curious historical footnote:

เกร็ดประวัติศาสตร์น่ารู้

when the Moors invaded southern Spain, they took this custom with them

เมื่อเผ่ามอร์รุกรานสเปนใต้ พวกเขาได้นำวัฒนธรรมนี้ไปด้วย

and the pronunciation changed over the centuries

หลายศตวรรษต่อมา การออกเสียงก็แผลงไป

from "Allah, Allah, Allah," to "Olé, olé, olé,"

จาก "อัลเลาะห์ อัลเลาะห์ อัลเลาะห์" เป็น "โอเล่ โอเล่ โอเล่"

which you still hear in bullfights and in flamenco dances.

ที่ยังได้ยินกันเวลาล่อกระทิงและระบำฟลาเมงโก้

In Spain, when a performer has done something impossible and magic,

ในสเปน เวลาที่นักแสดงทำอะไรที่น่าทึ่งมหัศจรรย์

"Allah, olé, olé, Allah, magnificent, bravo,"

"อัลเลาะห์ โอเล โอเล อัลเลาะห์ สุดยอด เก่งมาก"

incomprehensible, there it is -- a glimpse of God.

วิเศษเกินหยั่ง นั่นแหละ -- เสี้ยวหนึ่งของพระเจ้า

Which is great, because we need that.

ซึ่งก็เยี่ยม เพราะเราต้องการท่าน

But, the tricky bit comes the next morning,

แต่เช้าวันถัดมาก็เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้น

for the dancer himself, when he wakes up and discovers

เพราะสำหรับนักเต้นนั้น เมื่อเขาตื่นนอน

that it's Tuesday at 11 a.m., and he's no longer a glimpse of God.

และพบว่าเป็นวันอังคาร 11 โมงเช้า และเขาไม่ได้เป็นเสี้ยวหนึ่งของพระเจ้าอีกต่อไปแล้ว

He's just an aging mortal with really bad knees,

เขาเป็นเพียงมนุษย์ที่แก่ลงทุกวัน แถมเข่าก็ไม่ดี

and maybe he's never going to ascend to that height again.

และอาจไม่มีวันบรรลุได้สูงขนาดนั้นอีกต่อไป

And maybe nobody will ever chant God's name again as he spins,

และอาจไม่มีใครขานพระนามของพระเจ้ายามเขาหมุนตัวอีกต่อไป

and what is he then to do with the rest of his life?

แล้วเขาจะทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลือของเขาดีเล่า

This is hard.

เป็นเรื่องเศร้า

This is one of the most painful reconciliations to make

เป็นการประณีประนอมที่เจ็บปวดที่สุดอย่างหนึ่ง

in a creative life.

ในชีวิตแห่งการสร้างสรรค์

But maybe it doesn't have to be quite so full of anguish

แต่มันอาจไม่จำเป็นต้องเต็มไปด้วยความรวดร้าวก็ได้

if you never happened to believe, in the first place,

ถ้าคุณไม่ได้เชื่อตั้งแต่แรก

that the most extraordinary aspects of your being came from you.

ว่าแง่มุมสุดมหัศจรรย์น่าทึ่งของคุณนั้นมาจากตัวคุณเอง

But maybe if you just believed that they were on loan to you

ถ้าเพียงแค่คุณเชื่อว่า มันเป็นเพียงของที่ให้คุณได้ยืมมา

from some unimaginable source for some exquisite portion of your life

จากแหล่งลึกลับที่ไหนสักแห่งเพื่อสร้างความงดงามให้ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตคุณ

to be passed along when you're finished,

แล้วก็จากไปหาคนอื่นเมื่อหมดเวลาของคุณ

with somebody else.

And, you know, if we think about it this way, it starts to change everything.

ถ้าเราเริ่มคิดแบบนี้ ทุกอย่างจะเริ่มเปลี่ยนไป

This is how I've started to think,

ฉันได้เริ่มคิดแบบนี้

and this is certainly how I've been thinking in the last few months

และแน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ฉันได้ใคร่ครวญดูในไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

as I've been working on the book that will soon be published,

เพราะฉันกำลังเขียนหนังสือที่จะได้พิมพ์ในเร็ววันนี้

as the dangerously, frighteningly over-anticipated follow up

เล่มที่ถูกคาดหวังไว้อย่างเกินจริงจนน่ากลัว เล่มที่ต่อจาก

to my freakish success.

เล่มโด่งดังเล่มนั้น

And what I have to sort of keep telling myself

สิ่งที่ฉันต้องคอยบอกตัวเอง

when I get really psyched out about that is don't be afraid.

เวลาวิตกกังวลเพราะความกดดัน

ก็คือ อย่ากลัว

Don't be daunted. Just do your job.

อย่าท้อถอย

จงทำงานของตัวเองไป

Continue to show up for your piece of it, whatever that might be.

ทำงานส่วนของตัวเองไป ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร

If your job is to dance, do your dance.

ถ้างานของคุณคือการเต้น ก็จงเต้น

If the divine, cockeyed genius assigned to your case

ถ้าเจ้าอัจฉริยะศักดิ์สิทธิ์ ที่ถูกส่งมาช่วยคุณ

decides to let some sort of wonderment be glimpsed, for just one moment

อยากให้คุณได้เจิดจรัสสักชั่วเวลาหนึ่ง

through your efforts, then "Olé!"

จากความพยายามของคุณ ก็จงร้อง "โอเล่!"

และถ้าไม่ ก็จงเต้นต่อไปอยู่ดี

And if not, do your dance anyhow.

And "Olé!" to you, nonetheless.

และ "โอเล่!" ให้ตัวคุณ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร

I believe this and I feel that we must teach it.

ฉันเชื่ออย่างนี้ และคิดว่าควรสอนความเชื่อนี้

"โอเล่" ให้ตัวคุณ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร

"Olé!" to you, nonetheless,

just for having the sheer human love and stubbornness

เพราะคุณมีความรักและความดื้อด้านของมนุษย์

to keep showing up.

ที่จะทำงานของคุณต่อไป

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

June Cohen: Olé!

จูน โคเฮน: โอเล่

(Applause)

(ปรบมือ)