Your elusive creative genius | Elizabeth Gilbert

الیزابت گیلبرت از پرورش خلاقیت می گوید

Translator: Ali Moeeny Reviewer: Hasan Moeeni

I am a writer.

من یک نویسنده هستم.

Writing books is my profession but it's more than that, of course.

کتاب نوشتن شغل من است اما البته فقط همین نیست.

It is also my great lifelong love and fascination.

بلکه کتاب نوشتن عشق و اشتیاق مادام العمر من بوده است.

And I don't expect that that's ever going to change.

فکر هم نمی کنم این مساله هیچ وقت عوض بشود.

But, that said, something kind of peculiar has happened recently

حالا این را داشته باشید. اخیراْ یک اتفاق عجیبی در زندگی شخصی و

in my life and in my career,

همچنین در زندگی شغلی من رخ داده است.

which has caused me to have to recalibrate my whole relationship with this work.

به طوری که مجبور شده ام دو مرتبه رابطه ی خودم را با این کار بازنگری و تنظیم کنم.

And the peculiar thing is that I recently wrote this book,

آن اتفاق عجیب کتابی است که اخیراً نوشته ام.

this memoir called "Eat, Pray, Love"

این کتاب که خاطرات سفر من است اسمش «بخور عبادت کن عشق بورز» هست.

which, decidedly unlike any of my previous books,

این کتاب برخلاف کتابهای قبلی من،

went out in the world for some reason, and became this big,

به دلیلی در دنیا پخش شد و تبدیل به یک موضوع خیلی احساسی شد و

mega-sensation, international bestseller thing.

به پرفروش ترین کتاب در سطح بین المللی تبدیل شد.

The result of which is that everywhere I go now,

نتیجه این شد که الان هر جا که میروم

people treat me like I'm doomed.

مردم با من طوری برخورد می کنند انگار که من نفرین شده هستم.

Seriously -- doomed, doomed!

جدی می گویم. نفرین شده، نفرین شده!

Like, they come up to me now, all worried, and they say,

مردم به پیش من می آیند و می گویند که، نگران نیستی؟

نگران نیستی که دیگر هیچ وقت نمی توانی کاری بهتر از این کتاب انجام بدهی؟

"Aren't you afraid you're never going to be able to top that?

Aren't you afraid you're going to keep writing for your whole life

نگران نیستی که تا آخر عمرت به نویسندگی ادامه بدی

and you're never again going to create a book

و دیگر هیچ وقت نتوانی کتابی بنویسی که

that anybody in the world cares about at all,

کسی در دنیا به آن توجه بکند.

ever again?"

حتی کمی توجه - هیچ وقت - هرگز

So that's reassuring, you know.

خوب این خیلی خیال آدم را راحت می کند می دانید که

But it would be worse, except for that I happen to remember

البته می توانست بدتر از این هم بشود. البته من یادم می آید بیش از بیست سال پیش

that over 20 years ago, when I was a teenager,

که من یک دختر ده چهارده ساله بودم و شروع کردم

when I first started telling people that I wanted to be a writer,

به مردم بگویم که من می خواهم نویسنده بشوم،

با همین نوع واکنش مبتنی بر ترس مردم مواجه می شدم.

I was met with this same sort of fear-based reaction.

مردم می گفتند نمی ترسی هیچ وقت موفق نشوی؟

And people would say, "Aren't you afraid you're never going to have any success?

Aren't you afraid the humiliation of rejection will kill you?

نگران نیستی مورد توجه واقع نشوی و سرخورده بشوی و این تو را بکشد؟

Aren't you afraid that you're going to work your whole life at this craft

نمی ترسی که همه عمرت را صرف این هنر بکنی

و چیزی حاصل نشود

and nothing's ever going to come of it

و آخرش همه این رویاهای تحقق نیافته را

and you're going to die on a scrap heap of broken dreams

با خودت به گور ببری و دهانت پر از خاکستر تلخ شکست باشد؟

with your mouth filled with bitter ash of failure?"

(خنده)

(Laughter)

Like that, you know.

از همین حرفها دیگه!

The answer -- the short answer to all those questions is, "Yes."

جواب کوتاه به این سوالها این است که بله!

Yes, I'm afraid of all those things.

بله من از همه این چیزها نگران هستم.

And I always have been.

من همیشه از اینها می ترسیده ام.

And I'm afraid of many, many more things besides

من از خیلی چیزهای دیگر هم می ترسم

that people can't even guess at,

که مردم اصلا فکرش را هم نمی کنند.

like seaweed and other things that are scary.

مثلا جلبک های دریایی و چیزهای دیگری که ترسناک هستند.

But, when it comes to writing,

اما در مورد نویسندگی

the thing that I've been sort of thinking about lately, and wondering about lately,

چیزی که من اخیراً خیلی به آن فکر می کنم این است که چرا

is why?

می دانید. آیا این به نظر شما منطقی است که،

You know, is it rational?

این منطقی است که از کسی انتظار داشته باشیم نگران این باشد که به شغلی بپردازد که فکر می کند

Is it logical that anybody should be expected

to be afraid of the work that they feel they were put on this Earth to do.

برای انجام آن روی زمین قرار داده شده است.

And what is it specifically about creative ventures

و اینکه چه چیزی اختصاصا در این مشاغل خلاق هست

that seems to make us really nervous about each other's mental health

که باعث می شود ما نگران سلامت روانی یکدیگر بشویم؟

in a way that other careers kind of don't do, you know?

به نحوی که دیگر مشاغل چنین نگرانی هایی ندارند.

Like my dad, for example, was a chemical engineer

مثلا پدر من مهندس شیمی است

and I don't recall once in his 40 years of chemical engineering

و من یادم نمی آید که در این چهل سالی که به این شغل اشتغال دارد

anybody asking him if he was afraid to be a chemical engineer, you know?

حتی یک مرتبه کسی از او سوال کرده باشد که آیا از اینکه مهندس شیمی است، نگران نیست؟

"That chemical-engineering block, John, how's it going?"

کسی نمی پرسید که : اوضاع و احوال مهندسی شیمی چطوره ، جان؟

It just didn't come up like that, you know?

خوب چنین سوالی برای کسی پیش نمی آید.

But to be fair, chemical engineers as a group

خوب البته منصف باشیم. گروه مهندس های شیمی

haven't really earned a reputation over the centuries

در طی قرنها برای خودشون به عنوان

for being alcoholic manic-depressives.

الکلی های مبتلا به اختلال خلق افسرده - سرخوش اسم در نکرده اند.

(Laughter)

(خنده)

We writers, we kind of do have that reputation,

ولی خوب ما نویسنده ها می دانید، ما همچنین اسم و رسمی به هم زده ایم.

and not just writers, but creative people across all genres,

البته فقط ما نویسنده ها هم نیستیم به نظر می رسد که همه افرادی که در شاخه های مختلف

it seems, have this reputation for being enormously mentally unstable.

حرفه های خلاق کار می کنند به شدت به لحاظ روانی بی ثبات هستند.

And all you have to do is look at the very grim death count

کافی است شما به تعداد مرگ و میر نگاهی بیاندازید

in the 20th century alone, of really magnificent creative minds

تنها در قرن بیست و یکم تعداد زیادی از ذهن های جوان و بی همتایی هستند

who died young and often at their own hands, you know?

که در جوانی درگذشته اند و بسیاری از آنها به دست خودشان از دنیا رفته اند.

And even the ones who didn't literally commit suicide

به نظر می رسد که حتی آنهایی که دقیقا خودکشی نکرده اند

seem to be really undone by their gifts, you know.

به نوعی توسط استعدادهایشان پایمال شده اند.

Norman Mailer, just before he died, last interview, he said,

می دانید مثلا نورمن میلر قبل از مرگش در آخرین مصاحبه ای که داشته است،

"Every one of my books has killed me a little more."

گفته هر یک از کتابهای من اندکی من را کشته است.

An extraordinary statement to make about your life's work.

این خیلی جمله عجیبی است که کسی در مورد حاصل عمرش بگوید.

But we don't even blink when we hear somebody say this,

ولی ما حتی از شنیدن این حرف پلک هم نمی زنیم

because we've heard that kind of stuff for so long

چون در طی سالیان حرفهایی از این دست را زیاد شنیده ایم

and somehow we've completely internalized and accepted collectively

و به نوعی به طور دست جمعی بی تفاوت شده ایم و پذیرفته ایم که

this notion that creativity and suffering are somehow inherently linked

به نوعی خلاقیت و مصیبت کشیدن به طوری ذاتی با هم عجین هستند.

and that artistry, in the end, will always ultimately lead to anguish.

و هنر همیشه به رنج و درد ختم می شود.

And the question that I want to ask everybody here today

سوالی که من می خواهم امروز از همه شما بپرسم این است که

is are you guys all cool with that idea?

آیا همه شما با این مساله راحت هستید؟

Are you comfortable with that?

شما مشکلی با این مساله ندارید؟

Because you look at it even from an inch away and, you know --

چون حتی اگر یک اینچ هم از این مساله دور شویم و به آن نگاه کنیم،

I'm not at all comfortable with that assumption.

می دانید من به هیچ وجه با این فرض راحت نیستم.

I think it's odious.

فکر می کنم این فرض خیلی خیلی چندش آور است.

And I also think it's dangerous,

ضمنا فکر می کنم این فرض خیلی خطرناکی هم هست.

and I don't want to see it perpetuated into the next century.

من دلم نمی خواهد که این فکر به قرن بعدی هم انتشار پیدا بکند.

من فکر می کنم بهتر است ما سعی کنیم ذهنهای خلاق و با ارزش جامعه را تشویق کنیم که زندگی بکنند

I think it's better if we encourage our great creative minds to live.

And I definitely know that, in my case -- in my situation --

و من در مورد خودم مطمئن هستم که

it would be very dangerous for me to start sort of leaking down that dark path

برای من خطرناک است که پا در این مسیر تاریک بگذارم.

of assumption,

مخصوصا در این شرایطی که به لحاظ شغلی

particularly given the circumstance that I'm in right now in my career.

من الان دارم.

Which is -- you know, like check it out,

که -- آخر من رو ببینید.

I'm pretty young, I'm only about 40 years old.

من خیلی جوان هستم. من فقط حدود چهل سالم است.

یعنی شاید حدود چهار دهه دیگر توان کار داشته باشم.

I still have maybe another four decades of work left in me.

And it's exceedingly likely that anything I write from this point forward

و خیلی احتمال دارد که هر چیزی که از این به بعد بنویسم

is going to be judged by the world as the work that came after

از نظر دنیا کارهایی باشد که بعد از آن

the freakish success of my last book, right?

موفقیت عجیب و غریب کتاب آخر من انجام شده است.

I should just put it bluntly, because we're all sort of friends here now --

من باید این را واضح بگویم چون که حالا ما دیگر اینجا همه با هم دوست هستیم.

it's exceedingly likely that my greatest success is behind me.

خیلی احتمال دارد که من بزرگترین موفقیتم را پشت سر گذاشته باشم.

So Jesus, what a thought!

خدایا این چه فکریه!

That's the kind of thought that could lead a person

این از آن فکرهاست که می تواند باعث بشود کسی،

to start drinking gin at nine o'clock in the morning,

شروع به نوشیدن جین صبح ساعت نه بکند.

and I don't want to go there.

می دانید من نمی خواهم که به این مساله دچار بشوم.

(Laughter)

(خنده)

I would prefer to keep doing this work that I love.

من ترجیح می دهم به انجام این شغلی که دوستش دارم ادامه بدم.

سوالی که پیش می آید این است که، چطوری؟

And so, the question becomes, how?

And so, it seems to me, upon a lot of reflection,

و پس از فکر کردن های زیاد اینطور به نظرم رسیده که

that the way that I have to work now, in order to continue writing,

روشی که باید برای کار کردنم از این به بعد پیش بگیرم این طور باشد که

is that I have to create some sort of protective psychological construct, right?

یک ساختار محافظت روانی برای خودم درست بکنم. متوجه هستید؟

I have to sort of find some way to have a safe distance

باید راهی پیدا بکنم که فاصله امنی بین من

between me, as I am writing, and my very natural anxiety

بین من نویسنده و نگرانی ها و اضطرابهای طبیعی

about what the reaction to that writing is going to be, from now on.

که این کار به همراه دارد ایجاد بکنم.

And, as I've been looking, over the last year,

این یک سال گذشته من همینطور که به دنبال مدلهایی برای این که چطور این کار را انجام بدهم می گشتم

for models for how to do that,

I've been sort of looking across time,

به گذشته های دور نگاه کردم

and I've been trying to find other societies

و سعی کردم جوامع دیگری را پیدا کنم

to see if they might have had better and saner ideas than we have

و ببینم که آیا کسانی در گذشته بوده اند که برای این مساله

about how to help creative people

برای اینکه به افراد خلاق کمک بکنند که به نوعی این خطرات عاطفی

sort of manage the inherent emotional risks of creativity.

که ذاتا در کارهای خلاق هست را تحمل بکنند - کمک بکنند و راه حلی داشته باشند؟

And that search has led me to ancient Greece and ancient Rome.

من در این تحقیقات به یونان باستان و رم باستان رسیدم.

So stay with me, because it does circle around and back.

با من بمانید چون این مساله دومرتبه به خودمان بر می گردد.

But, ancient Greece and ancient Rome --

در یونان و رم باستان

people did not happen to believe that creativity

مردم باور داشتند که

came from human beings back then, OK?

خلاقیت منشاء انسانی ندارد.

People believed that creativity was this divine attendant spirit

باور مردم در آن زمان این بود که خلاقیت روحی الهی است

that came to human beings from some distant and unknowable source,

که از یک منشاء مجزا و غیر قابل شناسایی به انسانها وارد می شود

for distant and unknowable reasons.

و دلیل این اتفاق هم دور از ذهن و نادانسته است.

The Greeks famously called these divine attendant spirits of creativity "daemons."

معروف است که یونانی ها این نفخه های الهی را «دیمن» می نامیدند.

Socrates, famously, believed that he had a daemon

معروف است که سقراط باور داشته که او هم یک دیمن دارد

who spoke wisdom to him from afar.

که کلمات حکمت آموز را از ماورا بر او می خواند.

The Romans had the same idea,

رومی ها هم باور های مشابه داشته اند

but they called that sort of disembodied creative spirit a genius.

ولی آنها به این روح «نابغه» می گفته اند.

Which is great, because the Romans did not actually think

که این خیلی عالی است. چون رومی ها فکر نمی کرده اند که

that a genius was a particularly clever individual.

نابغه یک فردی است که اختصاصا خیلی باهوش است.

They believed that a genius was this, sort of magical divine entity,

بلکه فکر می کرده اند که نابغه این موجود الهی و جادویی است

who was believed to literally live in the walls of an artist's studio,

که درون در و دیوارهای استودیوی هنری آن هنرمندان زندگی می کرده است.

مثل دابی خدمتکار خانه!

kind of like Dobby the house elf,

and who would come out

که از دیوار بیرون می آمده و به شکل ناپیدایی هنرمند را در کارش حمایت می کرده است

and sort of invisibly assist the artist with their work

و این منشاء هنرمندی آن هنرمند بوده است.

and would shape the outcome of that work.

So brilliant -- there it is, right there, that distance that I'm talking about --

خیلی عالی است، این همان فاصله ای است که من از آن صحبت می کنم.

that psychological construct to protect you from the results of your work.

این همان سازه روانی است که شما را از نتیجه کارتان محافظت می کند.

And everyone knew that this is how it functioned, right?

همه در آن زمان می دانستند که هنرمندی این طوری است.

So the ancient artist was protected from certain things,

به این شکل هنرمندان قدیم از خیلی از آفات در امان بودند،

like, for example, too much narcissism, right?

مثلا اینکه دچار خود شیفتگی شدید بشوند.

If your work was brilliant, you couldn't take all the credit for it,

چون اگر شما اثر خیلی درخشانی خلق می کردید همه اش به حساب خود شما نوشته نمی شد

everybody knew that you had this disembodied genius who had helped you.

چون همه می دانستند که آن نابغه ی لامکان به شما کمک کرده است.

If your work bombed, not entirely your fault, you know?

اگر کار شما بد از آب در می آمد خوب همه اش تقصیر شما نبوده است.

Everyone knew your genius was kind of lame.

چون همه می دانسته اند که نابغه ی شما تنبل و بی خاصیت بوده است.

(Laughter)

سالها در مغرب زمین مردم به این شکل به خلاقیت نگاه می کرده اند.

And this is how people thought about creativity in the West

for a really long time.

اما بعد رنسانس رخ داد و همه چیز عوض شد.

And then the Renaissance came and everything changed,

and we had this big idea, and the big idea was,

و ما این ایده بزرگ را داشتیم و فکر بزرگ این بود که

let's put the individual human being at the center of the universe

بیایید انسان را در مرکز عالم بگذاریم

به جای همه خدایان و راز و رمزهای عالم. خوب دیگر جایی برای

above all gods and mysteries,

and there's no more room for mystical creatures

موجودات افسانه ای که خدا به آنها دیکته بگوید باقی نماند.

who take dictation from the divine.

And it's the beginning of rational humanism,

این آغاز انسان گرایی منطقی بود

and people started to believe that creativity

و مردم شروع به قبول این مساله کردند که خلاقیت

کاملا از وجود شخص ناشی می شود.

came completely from the self of the individual.

And for the first time in history,

برای اولین بار در تاریخ

you start to hear people referring to this or that artist as being a genius,

در این مقطع است که شما می شونید که مردم به یک هنرمند بگویند که نابغه است

rather than having a genius.

به جای اینکه بگویند او یک نابغه دارد.

And I got to tell you, I think that was a huge error.

من باید به شما بگویم که به نظر من این اشتباه بسیار بزرگی بوده است.

You know, I think that allowing somebody, one mere person

به نظر من اینکه ما به یک انسان اجازه بدهیم

to believe that he or she is like, the vessel,

که فکر کند که ظرف و مجرا

you know, like the font and the essence and the source

و منشاء و عصاره ی

همه رازهای ازلی و ابدی نشناخته الهی است،

of all divine, creative, unknowable, eternal mystery

is just a smidge too much responsibility to put on one fragile, human psyche.

این فشار و مسوولیت خیلی خیلی زیادی برای یک روان انسانی است.

It's like asking somebody to swallow the sun.

مثل این است که از کسی بخواهیم که خورشید را ببلعد.

It just completely warps and distorts egos,

این کار کاملا روح افراد را مچاله و پاره پاره می کند.

and it creates all these unmanageable expectations about performance.

و باعث حجم بالایی از انتظارات در مورد توانایی های افراد می شود.

And I think the pressure of that

و من فکر می کنم این فشاری است که

has been killing off our artists for the last 500 years.

در پانصد سال گذشته هنرمندان ما را کشته است.

And, if this is true,

و اگر این نظر درست باشد

and I think it is true,

و عقیده من این طور است،

the question becomes, what now?

سوال این خواهد بود که حالا چکار کنیم؟

Can we do this differently?

آیا ما می توانیم کار دیگری بکنیم؟

Maybe go back to some more ancient understanding

مثلا شاید بتوانیم به درک قدیمی از هنر برگردیم

about the relationship between humans and the creative mystery.

همان ارتباط هنرمندان و واقعیت خلاق رمز آلود.

Maybe not.

شاید نه.

Maybe we can't just erase 500 years of rational humanistic thought

شاید ما نتوانیم پانصد سال سابقه تفکر منطقی بشر را

in one 18 minute speech.

در یک سخنرانی هیجده دقیقه ای پاک کنیم.

And there's probably people in this audience

و احتمالا افرادی در بین شما هستند که

who would raise really legitimate scientific suspicions

خدشه های علمی کاملا معتبری در مورد

about the notion of, basically, fairies

ادعای من در مورد وجود پری هایی که دنبال افراد می دوند

who follow people around rubbing fairy juice on their projects and stuff.

و پروژه های مردم را با آب جادو تقویت می کنند وارد بکنند.

I'm not, probably, going to bring you all along with me on this.

و من احتمالا نمی توانم همه شما را به دنبال خودم در این راه بکشم.

But the question that I kind of want to pose is --

ولی سوالی که من می خواهم با شما مطرح بکنم

you know, why not?

این است که «چرا که نه؟»

Why not think about it this way?

چرا ما در این مورد به این شکل فکر نکنیم.

Because it makes as much sense as anything else I have ever heard

چون که این حرفها همانقدر قابل قبول هستند که

in terms of explaining the utter maddening capriciousness

هر توضیح دیگری که من درباره ماهیت دیوانه کننده ی

of the creative process.

خلاقیت شنیده ام.

A process which, as anybody who has ever tried to make something --

فرآیند خلاقیت همان فرآیندی است که هرکسی که یک بار سعی کرده باشد چیزی بسازد،

یعنی همه شما که اینجا هستید،

which is to say basically everyone here ---

knows does not always behave rationally.

آن را تجربه کرده اید، می داند که همیشه رفتاری منطقی نیست،

And, in fact, can sometimes feel downright paranormal.

بلکه بعضی وقتها کاملا فرا طبیعی به نظر می رسد.

I had this encounter recently

من اخیرا این تجربه کاملا خارق العاده برایم پیش آمد که با یک شاعر آمریکایی به نام روت ستون ملاقات بکنم

where I met the extraordinary American poet Ruth Stone,

who's now in her 90s, but she's been a poet her entire life

او الان در دهه نود زندگی اش است و تمام عمر شاعر بوده است.

and she told me that when she was growing up in rural Virginia,

برای من از خاطراتش تعریف می کرد که وقتی در روستاهای ویرجینیا بزرگ می شده،

she would be out working in the fields,

روی زمین های کشاورزی کار می کرد است.

and she said she would feel and hear a poem

او می گفت که حس می کرده و می شنیده است که

coming at her from over the landscape.

یک شعر دارد از دور دست به سمت او می آید.

And she said it was like a thunderous train of air.

و می گفت که او شعر را به شکل یک قطار طوفانی هوا درک می کرده که شتابان به سمت او می آمده است.

And it would come barreling down at her over the landscape.

وقتی که او حس می کرده یک شعر دارد می آید،

زمین شروع به لرزیدن زیر پایش می کرده است.

And she felt it coming, because it would shake the earth under her feet.

She knew that she had only one thing to do at that point,

او می دانسته است که تنها یک کار باید بکند

and that was to, in her words, "run like hell."

و آن اینکه به قول خودش با تمام قوا به سمت خانه بدود

And she would run like hell to the house

و شروع به دویدن می کرده

and she would be getting chased by this poem,

و شعر با سرعت تعقیبش می کرده است

و او باید هر چه زودتر خودش را به یک قلم و کاغذ می رسانده است

and the whole deal was that she had to get to a piece of paper and a pencil

تا وقتی که آن طوفان به او می رسید، بتواند آن را دریافت کند

fast enough so that when it thundered through her, she could collect it

و روی کاغذ ثبتش کند.

بعضی وقتها پیش می آمده که به اندازه کافی سریع نمی دویده است

and grab it on the page.

And other times she wouldn't be fast enough,

و از شعر عقب می افتاده و به موقع به خانه نمی رسیده

so she'd be running and running, and she wouldn't get to the house

و شعر از او جلو می افتاده و رد می شده است

and the poem would barrel through her and she would miss it

و شعر همچنان به مسیر خودش ادامه می داده و در افق محو می شده است.

and she said it would continue on across the landscape,

و به قول خودش شعر می رفته تا یک شاعر دیگر را پیدا کند

looking, as she put it "for another poet."

و بعضی وقتها هم

And then there were these times --

this is the piece I never forgot --

من این قسمت را هیچ وقت فراموش نمی کنم

she said that there were moments where she would almost miss it, right?

او می گفت که پیش می آمده وقتهایی که شعر تقریبا از او جلو می زده است.

So, she's running to the house and she's looking for the paper

و او هنگامی که به خانه می رسیده و به دنبال قلم و کاغذ می گشته است

و شعر در جلوی او بوده است

and the poem passes through her,

and she grabs a pencil just as it's going through her,

و همین که او قلم به دست می گرفته شعر در حال گذر از او بوده است،

and then she said, it was like she would reach out with her other hand

دست دیگرش را دراز می کرده

و شعر را می گرفته است.

and she would catch it.

می گفت دم شعر را می گرفتم

She would catch the poem by its tail,

و آن را می کشیدم عقب به درون بدن خودم

and she would pull it backwards into her body

as she was transcribing on the page.

و در همین حال با دست دیگرم روی کاغذ ثبتش می کردم

And in these instances, the poem would come up on the page perfect and intact

و در این مواقع می توانستم همه شعر را بنویسم

but backwards, from the last word to the first.

ولی شعر از آخر به اول نوشته می شد.

(Laughter)

(خنده)

So when I heard that I was like -- that's uncanny,

وقتی من این را شنیدم با خودم گفتم این خیلی عجیبه

that's exactly what my creative process is like.

این دقیقا عین فرآیند خلاقیت من است.

(Laughter)

(خنده)

That's not at all what my creative process is -- I'm not the pipeline!

نه این اصلا شبیه من نیست. من مجرای اتصال به آسمان نیستم

I'm a mule, and the way that I have to work

می دانید من مثل یک قاطر هستم،

is I have to get up at the same time every day,

من باید هر روز سر ساعت از خواب بیدار بشوم و کار کنم

کار کنم و عرق بریزم و قدم به قدم جلو بروم.

and sweat and labor and barrel through it really awkwardly.

ولی حتی من با همه قاطر بودنم،

But even I, in my mulishness,

even I have brushed up against that thing, at times.

گاهی به آن چیز برخورده ام.

And I would imagine that a lot of you have too.

و فکر می کنم خیلی از شما ها هم برخورده باشید.

You know, even I have had work or ideas come through me from a source

می دانید حتی من هم برایم پیش آمده که ایده هایی از منبعی به ذهنم رسیده است

that I honestly cannot identify.

که برای منبع آن برایم قابل شناسایی نبوده است.

And what is that thing?

این منبع چیست؟

And how are we to relate to it in a way that will not make us lose our minds,

ما چطور باید با آن منبع مرتبط باشیم ولی در عین حال دیوانه هم نشویم؟

but, in fact, might actually keep us sane?

شاید این کار در حقیقت ما را از دیوانگی حفظ کند.

And for me, the best contemporary example that I have of how to do that

برای من بهترین نمونه ای که در دنیای معاصر دارم

is the musician Tom Waits,

تام ویت موسیقیدان است،

who I got to interview several years ago on a magazine assignment.

که من چندین سال پیش با او مصاحبه ای برای یک مجله انجام دادم

And we were talking about this,

و ما داشتیم در مورد این موضوع صحبت می کردیم

and you know, Tom, for most of his life, he was pretty much the embodiment

و می دانید تام در سراسر عمرش نمادی از

of the tormented contemporary modern artist,

هنرمند زجر کشیده معاصر بوده است

و همیشه در حال درگیری برای کنترل و مدیریت

trying to control and manage and dominate

these sort of uncontrollable creative impulses

این سائق های خلاق

that were totally internalized.

در درون خودش بوده است.

But then he got older, he got calmer,

اما کم کم با بالا رفتن سنش آرام تر شده

and one day he was driving down the freeway in Los Angeles,

و به من گفت که یک روز داشته توی یک بزرگراه توی لس آنجلس رانندگی می کرده

and this is when it all changed for him.

و آن روز این مساله برای همیشه برایش عوض شده است.

And he's speeding along, and all of a sudden

او داشته با سرعت رانندگی می کرده و ناگهان

he hears this little fragment of melody,

صدایی به گوشش می رسد یک قطعه کوچک از یک ملودی که

that comes into his head as inspiration often comes, elusive and tantalizing,

در گوشش می شنیده است. همانطور که همیشه الهام ها روشن و اغوا گر هستند.

and he wants it, it's gorgeous,

و تام این را دوست داشته، این ملودی را می خواسته، خیلی ملودی زیبایی بوده است.

and he longs for it, but he has no way to get it.

این ملودی را می خواسته ولی هیچ وسیله ای برای ثبتش نداشته است.

He doesn't have a piece of paper, or a pencil, or a tape recorder.

نه کاغذی داشته، نه ضبط صوتی.

و شروع می کند دومرتبه مضطرب شدن

So he starts to feel all of that old anxiety start to rise in him

و دستپاچه شدن و این فکر که

من دوباره این ملودی را از دست خواهم داد

like, "I'm going to lose this thing,

and I'll be be haunted by this song forever.

و دیگر به یادم نخواهد آمد و تا آخر عمر در حسرت این ملودی خواهم بود.

I'm not good enough, and I can't do it."

من به اندازه کافی توانمند نیستم که آن را به خاطر بیاورم. من از پس این کار بر نخواهم آمد.

And instead of panicking, he just stopped.

ولی ناگهان به جای ترس و وحشت

He just stopped that whole mental process and he did something completely novel.

این فرآیند ذهنی و این افکار را متوقف می کند

و یک کار کاملا جدید می کند.

He just looked up at the sky, and he said,

تام به بالا به آسمان نگاه می کند و می گوید

"Excuse me, can you not see that I'm driving?"

ببخشید تو متوجه نیستی که من دارم رانندگی می کنم؟

(Laughter)

(خنده)

"Do I look like I can write down a song right now?

به نظر تو من الان می توانم یک آهنگ را بنویسم؟

If you really want to exist, come back at a more opportune moment

اگر می خواهی واقعا وجود داشته باشی یک وقت مناسب تر بیا سراغم،

when I can take care of you.

یک وقت که من بتوانم به تو رسیدگی کنم.

Otherwise, go bother somebody else today.

در غیر این صورت امروز برو یک نفر دیگر را آزار بده.

Go bother Leonard Cohen."

برو لئونارد کوهن را اذیت بکن.

And his whole work process changed after that.

و از آن روز فرآیند کاری تام کلا عوض می شود.

Not the work, the work was still oftentimes as dark as ever.

البته حاصل کارهاش تغییری نمی کند و همان قدر سیاه باقی می ماند ولی فرآیند عوض می شود.

But the process, and the heavy anxiety around it

و اضطراب شدیدی که همیشه او رو احاطه کرده بوده برطرف می شود.

was released when he took the genie, the genius out of him

این فشار وقتی برطرف می شود که آن جن یا آن نابغه ای که درونش بوده را بیرون می آورد.

where it was causing nothing but trouble, and released it back where it came from,

و آزادش می کند که برود به همان جایی که باید باشد.

و می فهمد که نیازی نیست که این چیز آزار دهنده در درون او باشد.

and realized that this didn't have to be this internalized, tormented thing.

بلکه می تواند به شکل یک همکاری و مکالمه عجیب و غریب و غیر طبیعی

It could be this peculiar, wondrous, bizarre collaboration,

kind of conversation between Tom and the strange, external thing

بین تام و این موجود خارجی باشد،

that was not quite Tom.

که کاملا خود تام نیست.

When I heard that story, it started to shift a little bit

من این داستان را که شنیدم کمی در روش کار خودم هم تغییر ایجاد شد

the way that I worked too, and this idea already saved me once.

و این ایده حداقل یک بار من را نجات داد.

It saved me when I was in the middle of writing "Eat, Pray, Love,"

من اواسط نوشتن «بخور عبادت کن عشق بورز» بودم

and I fell into one of those sort of pits of despair

و درون یکی از آن چاله های بیچارگی افتاده بودم

that we all fall into when we're working on something and it's not coming

که همه ما وقتی روی یک چیزی کار می کنیم که گیر کرده و پیش نمی رود به آن گرفتار می شویم،

and you start to think this is going to be a disaster, the worst book ever written.

و فکر می کنیم که این کار افتضاح خواهد شد.

این کتاب بدترین کتابی خواهد شد که تا حالا نوشته شده است.

Not just bad, but the worst book ever written.

نه فقط کتاب بدی می شود، بلکه بدترین کتابی می شود که تا حالا کسی نوشته است

و به این فکر افتاده بودم که کلا این پروژه را متوقف کنم

And I started to think I should just dump this project.

But then I remembered Tom talking to the open air

ولی یک مرتبه به یاد تام افتادم و اینکه با هوا صحبت کرده بود

and I tried it.

و گفتم که من هم این را امتحان کنم.

So I just lifted my face up from the manuscript

و سرم را از روی نوشته هام بلند کردم

and I directed my comments to an empty corner of the room.

و به یک گوشه خالی اتاق رو کردم و بلند گفتم:

And I said aloud, "Listen you, thing,

هی - تو - چیز - گوش بده.

you and I both know that if this book isn't brilliant

هم من و هم تو می دانیم که اگر این کتاب خیلی عالی نشود،

that is not entirely my fault, right?

این فقط تقصیر من نیست درسته؟

Because you can see that I am putting everything I have into this,

چون تو می بینی که من همه ی توانم را دارم اینجا صرف می کنم.

I don't have any more than this.

من هیچ چیز بیشتری ندارم.

If you want it to be better, you've got to show up and do your part of the deal.

پس اگر تو می خواهی که کتاب بهتری از آب در بیاد باید سر کارت حاضر بشوی و سهم خودت را انجام بدهی.

اما اگر تو اینکار را نکنی - به جهنم - نکن

But if you don't do that, you know what, the hell with it.

ولی من از رو نمی روم من همچنان به نوشتن ادامه می دهم چون این شغل من است.

I'm going to keep writing anyway because that's my job.

And I would please like the record to reflect today

و بدان که من امروز سرکارم حاضر شدم

و سهم خودم را انجام می دادم.

that I showed up for my part of the job."

(خنده)

(Laughter)

Because --

چونکه

(Applause)

(خنده)

Because in the end it's like this, OK --

آخر کار این طور خواهد بود.

centuries ago in the deserts of North Africa,

قرنها پیش در صحراهای آفریقای شمالی

people used to gather for these moonlight dances of sacred dance and music

مردم عادت داشتند که شبها برای رقص و موسیقی مقدس دور هم جمع بشوند

that would go on for hours and hours, until dawn.

و ساعتهای متمادی این رقص ها ادامه داشته - تا سحر

They were always magnificent, because the dancers were professionals

و همیشه این رقص ها عالی بوده اند چون این رقاص ها حرفه ای بوده اند

and they were terrific, right?

و کارشان رو خوب انجام می داده اند.

ولی هر از چندی خیلی به ندرت یک اتفاقی رخ می داده

But every once in a while, very rarely, something would happen,

and one of these performers would actually become transcendent.

و یکی از این هنرمندها واقعا فرا مادی می شده است.

And I know you know what I'm talking about,

و من می دانم که شما می فهمید من چه دارم می گویم.

because I know you've all seen, at some point in your life,

چون مطمئن هستم شما هم تا حالا یک موقعی توی زندگی تان یک اجرای هنری این طوری دیده اید.

a performance like this.

It was like time would stop,

انگار که زمان متوقف شده باشد

and the dancer would sort of step through some kind of portal

و آن رقاص پا درون یک درگاهی گذاشته باشد

و بدون این که شخصاً کاری متفاوت از هزار شب قبل انجام بدهد،

and he wasn't doing anything different

than he had ever done, 1,000 nights before,

but everything would align.

انگار که همه چیز با هم جفت و جور بشود

And all of a sudden, he would no longer appear to be merely human.

و یک دفعه انگار که اون دیگر انسان نیست

و انگار که از درون متعالی شده باشد و از زمین بلند شده باشد

He would be lit from within, and lit from below

and all lit up on fire with divinity.

و انگار که نورانی شده باشد و نور الهی به او تابیده باشد

And when this happened, back then,

و هر موقع چنین چیزی رخ می داد،

people knew it for what it was, you know, they called it by its name.

مردم آن زمان این مساله را می شناختند و درک می کردند و برای این پدیده اسم داشتند

They would put their hands together and they would start to chant,

مردم شروع می کردند دست زدن و آواز خواند:

"Allah, Allah, Allah, God, God, God."

الله، الله، الله، خدا، خدا، خدا،

That's God, you know.

این خدا است. می بیند؟

Curious historical footnote:

پاورقی جالب تاریخی،

when the Moors invaded southern Spain, they took this custom with them

وقتی که مورها به جنوب اسپانیا حمله کردند این رسم و رسوم را با خودشان به آنجا آوردند

and the pronunciation changed over the centuries

و تلفظ درطی قرنها از

from "Allah, Allah, Allah," to "Olé, olé, olé,"

الله، الله، الله، الله عوض شد و تبدیل شد به هولی، هولی، هولی

which you still hear in bullfights and in flamenco dances.

که شما هنوز در مراسم گاوبازی و رقص های فلامنکو می شنوید.

In Spain, when a performer has done something impossible and magic,

در اسپانیا هر موقع که رقاص کاری ناممکن و جادویی انجام می دهد

"Allah, olé, olé, Allah, magnificent, bravo,"

الله، هولی، هولی، الله، بی نظیر، براوو

incomprehensible, there it is -- a glimpse of God.

غیر قابل توصیف، این است، یک جلوه از خدا

Which is great, because we need that.

خوب این خیلی خوب است. چون ما به این نیاز داریم.

But, the tricky bit comes the next morning,

اما مشکل فردا صبح برای آن رقاص بروز می کند.

for the dancer himself, when he wakes up and discovers

وقتی که از خواب بیدار می شود

that it's Tuesday at 11 a.m., and he's no longer a glimpse of God.

و می بیند که سه شنبه صبح ساعت یازده است و دیگر او جلوه ای از خدا نیست

He's just an aging mortal with really bad knees,

و فقط یک انسان میرای رو به پیری است که تازه زانو درد هم دارد

and maybe he's never going to ascend to that height again.

و شاید دیگر هیچ وقت به آن مقام دست پیدا نکند

And maybe nobody will ever chant God's name again as he spins,

و شاید دیگر هیچ کس وقتی او می چرخد نام خدا را به آواز نخواند.

and what is he then to do with the rest of his life?

حالا باید بقیه عمرش را چه بکند؟

This is hard.

این سخت است.

This is one of the most painful reconciliations to make

این از دردناک ترین چیزهایی است که باید

in a creative life.

در یک زندگی خلاق با آن کنار آمد.

But maybe it doesn't have to be quite so full of anguish

ولی شاید راهی برای گریز از این همه درد و رنج وجود داشته باشد.

if you never happened to believe, in the first place,

اگر هیچ وقت از اول باور شما این نباشد

that the most extraordinary aspects of your being came from you.

که منشا جنبه های خارق العاده زندگی شما خود شما هستید.

But maybe if you just believed that they were on loan to you

بلکه باور شما این باشد که اینها از یک منبع غیر قابل تصور

from some unimaginable source for some exquisite portion of your life

به شما قرض داده می شود و فقط مدت کوتاهی از زندگی تان واجد این خصوصیات هستید

to be passed along when you're finished,

و بعد این خصوصیات به نفر بعدی داده خواهد شد .

with somebody else.

And, you know, if we think about it this way, it starts to change everything.

اگر ما به این شکل به قضیه نگاه کنیم همه چیز عوض خواهد شد.

This is how I've started to think,

این سبک جدید برخورد من با مساله است

and this is certainly how I've been thinking in the last few months

در چند ماه گذشته من اینطور به این قضایا نگاه کرده ام.

as I've been working on the book that will soon be published,

در این مدتی که دارم روی یک کتاب جدید کار می کنم که به زودی قرار است منتشر بشود

as the dangerously, frighteningly over-anticipated follow up

به عنوان کتابی که به طور خطرناک و ترسناکی مردم منتظر انتشارش هستند

to my freakish success.

که ادامه موفقیت عجیب و غریب قبلی ام باشد.

And what I have to sort of keep telling myself

و من مجبورم که مدام به خودم تذکر بدهم،

when I get really psyched out about that is don't be afraid.

وقتهایی که تحت فشار روانی هستم،

که نترس،

Don't be daunted. Just do your job.

جا نزن،

تو کار خودت را بکن.

Continue to show up for your piece of it, whatever that might be.

مدام سر کارت و برای انجام سهم خودت هر چه که هست حاضر شو.

If your job is to dance, do your dance.

اگر کار تو این است که برقصی، خوب، برقص.

If the divine, cockeyed genius assigned to your case

اگر اون نابغه الهی که به تو اختصاص داده شده

decides to let some sort of wonderment be glimpsed, for just one moment

تصمیم بگیرد که جلوه ای، فقط برای لحظه ای،

through your efforts, then "Olé!"

از مجرای زحمات تو بروز کند، پس هولی!

و اگر هم نه، تو سهم خودت را به هر حال انجام بده،

And if not, do your dance anyhow.

And "Olé!" to you, nonetheless.

و باز هم هولی به تو!

I believe this and I feel that we must teach it.

من به این باور دارم و فکر می کنم ما باید این را آموزش بدهیم.

به هر حال هولی به شما!

"Olé!" to you, nonetheless,

just for having the sheer human love and stubbornness

فقط به خاطر این عشق انسانی،

to keep showing up.

و مداومتی که برای سر کار حاضر شدن دارید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

June Cohen: Olé!

جوان کوهن: هولی!

(Applause)

(تشویق)