Alisa Miller: The news about the news

آليسا ميلر اخبار را در مورد اخبار با ما در ميان ميگذارد

Translator: Neda Akbarzadeh Reviewer: Mohammad Keyhani

How does the news shape the way we see the world?

چگونه اخبار روی ديد ما از دنيا تاُثير ميگذارد؟

Here's the world based on the way it looks -- based on landmass.

با توجه به مقدار و اندازه زمين اينجا به دنيا نگاهی بياندازيد.

And here's how news shapes what Americans see.

و اينجا نشان ميدهد که چگونه اخبار به آنچه که امريکايها ميبينند شکل ميدهد.

This map -- (Applause) -- this map shows the number of seconds

اين نقشه -- [ بينندگان دست ميزنند ] -- اين نقشه تعداد ثانيه هايی را نشان ميدهد

that American network and cable news organizations dedicated to news stories,

که رسانه های خبری متعلق به سيستم شبکه ای و کابلی تلوزيونی امريکا به اخباراختصاص داده اند،

by country, in February of 2007 -- just one year ago.

با در نظر گرفتن هرکشوری، در تاريخ فوريه ۲۰۰۷ -- فقط يک سال گذشته.

Now, this was a month when North Korea agreed to dismantle its nuclear facilities.

حالا، اين ماهی هست که کره شمالی با برچيدن تاسيسات هسته ای اش توافق کرد.

There was massive flooding in Indonesia.

در اندونزی سيل بزرگی اتفاق افتاد.

And in Paris, the IPCC released its study confirming man's impact on global warming.

و در پاريس، آی پی سی سی بررسی خود را که تائيدی بود در رابطه با تاثيرانسان در گرم شدن کره زمين منتشر کرد.

The U.S. accounted for 79 percent of total news coverage.

۷۹٪ کل اخبار به امريکا تعلق داده شد.

And when we take out the U.S. and look at the remaining 21 percent,

و وقتي که ما اخبار امريکا را کنار ميگذاريم و به ۲۱٪ باقي مانده توجه مئکنيم،

we see a lot of Iraq -- that's that big green thing there -- and little else.

ما مقدار زيادی از عراق ميبينيم -- آن شکل سبز رنگ و بزرگ در آنجا -- و يک مقدار کمي باقي مانده.

The combined coverage of Russia, China and India, for example, reached just one percent.

به عنوان مثال، اخباري که در جمع از روسيه، چين، و هند پخش شد فقط به ۱٪ رسيد.

When we analyzed all the news stories and removed just one story,

وقتی ما تمام خبرها را بررسی کرديم و فقط يک خبر را کنار گذاشتيم،

here's how the world looked.

نقشه دنيا به اين شکل درامد.

What was that story? The death of Anna Nicole Smith.

آن خبر چه بود؟ مرگ انا نيکل اسميت.

This story eclipsed every country except Iraq,

بجز عراق اين خبر بيشترين درصد اخبار را در مقايسه با کشورهای ديگر بخود اختصاص داد،

and received 10 times the coverage of the IPCC report.

و همينطور ۱۰ برابر آی پی سی سی به اين خبر پوشش داده شد.

And the cycle continues;

و اين چرخه ادامه دارد؛

as we all know, Britney has loomed pretty large lately.

همينطور که همگی ميدانيم، بريتنی اخيراً زياد توجه جلب کرده است.

So, why don't we hear more about the world?

پس چرا ما بيشتر از دنيا نميشنويم؟

One reason is that news networks have reduced the number of their foreign bureaus by half.

يك دليل این هست که شبکه های خبری تعداد ادارات خارجی خود را به نصف رسانده اند.

Aside from one-person ABC mini-bureaus in Nairobi, New Delhi and Mumbai,

به غير از اداره های ئک نفره ای بی سی در نايروبی، دهلی نو و بمبئی،

there are no network news bureaus in all of Africa, India or South America

هيچ اداره خبری در تمامی آفريقا، هند يا امريکای جنوبی نيست

-- places that are home to more than two billion people.

-- مکانهايي که بيشتر از دو بيليون نفر درآنجاها منزل دارند.

The reality is that covering Britney is cheaper.

واقيعت این است که خبر از بريتنی تهيه کردن ارزان تر است.

And this lack of global coverage is all the more disturbing

و اين کمبود اخبار جهانی بيشتر هم باعث نگرانی است

when we see where people go for news.

وقتي که ميبينيم مردم برای اخبار به کجا مراجعه ميکنند.

Local TV news looms large,

اخبار تلوزيون محلی بيشترین مخاطب را دارد،

and unfortunately only dedicates 12 percent of its coverage to international news.

و متآسفانه فقط ۱۲٪ از پوشش خود را به اخبار بين المللی اختصاص می دهد.

And what about the web?

و در مورد اينترنت چطور؟

The most popular news sites don't do much better.

محبوبترين سايتهای خبری وضعیت چندان بهتری ندارند.

Last year, Pew and the Colombia J-School analyzed the 14,000 stories

سال گذشته، پيو و مدرسه جی کلمبيا ۱۴۰۰۰ خبر را بررسی کردند

that appeared on Google News' front page.

که در صفحه اول اخبار گوگل منتشر شد.

And they, in fact, covered the same 24 news events.

و آنها، در حقيقت، همان۲۴ حادثه خبری را گزارش دادند.

Similarly, a study in e-content showed that much of global news from U.S. news creators

همينطور، يک تحقيق درباره محتوای الکترونيکئ نشان داد که بيشتر اخبار جهانی از تهيه کنندگان اخبار امريکا

is recycled stories from the AP wire services and Reuters,

بازيافت خبرهائی است که از ای پی و رويترز هستند،

and don't put things into a context that people can understand their connection to it.

و خبرها را در زمينه خاصی قرار نمی دهند که مردم بتوانند بهتر با آنها ارتباط برقرار کنند..

So, if you put it all together, this could help explain why today's college graduates,

پس، اگر همه را روی هم بگذاريم، اين مطلب ميتواند توضيح بدهد چرا فارغ التحصيلان دانشگاهی امروزی

as well as less educated Americans,

و همچنين امريکايهای کمتر تحصيل کرده

know less about the world than their counterparts did 20 years ago.

نسبت به افرادی مثل خودشان در ۲۰ سال بيش، کمتر درباره دنيا می دانند

And if you think it's simply because we are not interested,

و اگر فکر می کنيد که اين فقط برای اين است که ما علاقه نداريم،

you would be wrong.

شما اشتباه می کنيد.

In recent years, Americans who say they closely follow global news most of the time

در سالهای اخير، تعداد امريکايهائی که ميگويند اخبار جهانی را بطور مداوم دنبال ميکنند

grew to over 50 percent.

به بيش از۵۰٪ افزايش يافته است.

The real question: is this distorted worldview what we want for Americans

سوال اصلی: آيا اين تصویر ناصحیح از دنيا آن چيزی است که ما برای امريکائيها ميخواهيم

in our increasingly interconnected world?

در دنيایی هر روز به هم مرتبط تر می شود؟

I know we can do better.

من ميدانم که ما ميتوانيم بهتر از این باشيم.

And can we afford not to? Thank you.

وآيا از عهده اين نميتوانيم برائيم؟ مرسي از شما.