The happy secret to better work | Shawn Achor

Translator: Tanunporn Visessonchok Reviewer: yamela areesamarn

When I was seven years old and my sister was just five years old,

เมื่อผมอายุเจ็ดขวบ และน้องสาวผมเพิ่งห้าขวบ

we were playing on top of a bunk bed.

พวกเราเล่นกันอยู่บนเตียงสองชั้น

I was two years older than my sister at the time --

ณตอนนั้นผมอายุมากกว่าน้องสาวผมสองปี

จริงๆแล้ว ตอนนี้ก็แก่กว่าน้องสองปี

I mean, I'm two years older than her now --

but at the time it meant she had to do everything that I wanted to do,

แต่ในเวลานั้น มันแปลว่าน้องสาวผมต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง

and I wanted to play war.

และผมก็อยากเล่มเกมสงคราม

So we were up on top of our bunk beds.

พวกเราอยู่บนเตียงสองชั้น

And on one side of the bunk bed,

และด้านหนึ่งของเตียงนั้น

I had put out all of my G.I. Joe soldiers and weaponry.

ผมวางทหารจีไอโจและอาวุธทั้งหมด

ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็น "ม้าน้อยของฉัน"ทั้งหมดของน้องสาวผม

And on the other side were all my sister's My Little Ponies

พร้อมสำหรับการจู่โจมของกองทหารม้า

ready for a cavalry charge.

There are differing accounts of what actually happened that afternoon,

มีเรื่องเล่าต่างๆกันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในบ่ายวันนั้น

และเนื่องจากวันนี้น้องผมไม่ได้อยู่ที่นี่กับพวกเรา

but since my sister is not here with us today,

ผมจะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง...

let me tell you the true story --

(เสียงหัวเราะ)...

(Laughter)

which is my sister's a little on the clumsy side.

ซึ่งก็คือ น้องสาวผมนั้นเอนไปในทางที่่เรียกได้ว่าซุ่มซ่าม

Somehow, without any help or push from her older brother at all,

ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ โดยที่ไม่ได้มีการช่วยหรือดันจากพี่ชายของเธอเลย

Amy disappeared off of the top of the bunk bed

ทันใดนั้นเอง เอมี่ก็หายตัวไปจากด้านบนของเตียงสองชั้น

แล้วลงไปอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงกระแทกโครม

and landed with this crash on the floor.

ตอนนั้นผมจ้องมองลงไปข้างเตียงด้วยความกลัว

I nervously peered over the side of the bed

ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวที่ตกลงไป

to see what had befallen my fallen sister

and saw that she had landed painfully on her hands and knees

และเห็นว่าเธอได้ร่วงลงบนมือและเข่าของเธออย่างน่าเจ็บปวด

โดยมีแขนขาทั้งสี่ยันพื้น

on all fours on the ground.

I was nervous because my parents had charged me

ตอนนั้นผมกลัวเพราะว่าพ่อแม่ได้ปรามผมไว้

ให้พยายามเล่นกับน้อง

with making sure that my sister and I

played as safely and as quietly as possible.

อย่างปลอดภัยและเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

And seeing as how I had accidentally broken Amy's arm

และเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผมเพิ่งทำเอมี่แขนหักอย่างไม่ได้ตั้งใจ

just one week before --

เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter ends)

โดยการผลักเธออย่างกล้าหาญ

heroically pushing her out of the way of an oncoming imaginary sniper bullet,

ให้พ้นจากวิถีกระสุนสมมุติจากการซุ่มยิง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ซึ่งยังไม่มีใครมาขอบคุณเลย

for which I have yet to be thanked, I was trying as hard as I could --

ผมพยายามอย่างเต็มความสามารถจริงๆนะ..

เธอไม่เห็นกระสุนที่กำลังมาด้วยซ้ำ..

she didn't even see it coming --

I was trying hard to be on my best behavior.

ผมพยายามอย่างมากเท่าที่จะทำได้ที่จะทำตัวเป็นเด็กดี

เมื่อเห็นหน้าของน้องสาว

And I saw my sister's face,

this wail of pain and suffering and surprise

เสียงโอดครวญจากความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

threatening to erupt from her mouth and wake my parents

กำลังจะระเบิดออกมาจากปากของเธอ และพร้อมที่

จะทำให้พ่อแม่ผมตื่นจากการนอนกลางวันในฤดูหนาว

from the long winter's nap for which they had settled.

ผมก็เลยทำสิ่งเดียว

So I did the only thing

my frantic seven year-old brain could think to do to avert this tragedy.

ที่หัวสมองอันหวาดกลัวของเด็กเจ็ดขวบจะคิดออก เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมอันนี้ได้

And if you have children, you've seen this hundreds of times.

และถ้าคุณมีลูก คุณจะต้องเคยได้เห็นสิ่งนี้มาก่อนนับร้อยครั้ง

ผมจึงพูดว่า "เอมี่เอมี่อย่าเพิ่ง อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ"

I said, "Amy, wait. Don't cry. Did you see how you landed?

เธอเห็นวิธีที่เธอตกลงมาไม๊?

No human lands on all fours like that.

ไม่มีมนุษย์คนไหนตกลงมาบนแขนกับขาทั้งสี่อย่างนั้นได้หรอก

Amy, I think this means you're a unicorn."

เอมี่ ฉันว่ามันแปลว่าเธอเป็นยูนิคอร์นนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, that was cheating,

นั่นผมโกง เพราะว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่น้องสาวผมอยากเป็นมากกว่า

because there was nothing she would want more

than not to be Amy the hurt five year-old little sister,

เอมี่สาวน้อยยูนีคอร์นวิเศษ

แทนที่จะเป็น เอมี่น้องสาวห้าขวบที่กำลังเจ็บอยู่

but Amy the special unicorn.

แน่นอน นี่เป็นตัวเลือกที่ไม่เคยอยู่ในสมองเธอมาก่อน

Of course, this option was open to her brain

at no point in the past.

แล้วคุณจะเห็นได้ว่า น้องสาวที่ถูกครอบงำและน่าสงสารของผมนั้นกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

And you could see how my poor, manipulated sister faced conflict,

ในขณะที่สมองน้อยๆของเธอกำลังพยายามที่จะทุ่มเททรัพยากร

as her little brain attempted to devote resources

เพื่อที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

to feeling the pain and suffering and surprise she just experienced,

ที่เธอเพิ่งจะประสบ

หรือเพื่อที่จะครุ่นคิดถึงเอกลักษณ์ใหม่ในการเป็นยูนิคอร์นของเธอ

or contemplating her new-found identity as a unicorn.

และความคิดหลังก็ชนะ

And the latter won.

Instead of crying or ceasing our play,

แทนที่จะร้องไห้ แทนที่จะหยุดเล่น

instead of waking my parents,

แทนที่จะปลุกพ่อและแม่

with all the negative consequences for me,

พร้อมกับผลพวงที่ไม่พึงประสงค์ที่จะตามผมมา

a smile spread across her face

กลับกลายเป็น รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ

and she scrambled back up onto the bunk bed

แล้วเธอก็กระโดดกลับขึ้นมาบนเตียง พร้อมกับความสง่างามของลูกยูนิคอร์นตัวน้อย

with all the grace of a baby unicorn --

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

กับขาที่หักข้างหนึ่ง

with one broken leg.

สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ

What we stumbled across

at this tender age of just five and seven --

ในวัยละอ่อนแค่ห้าและเจ็ดขวบ

we had no idea at the time --

ซึ่งณ ตอนนั้นพวกเราไม่รู้เลยจริงๆ

was was going be at the vanguard of a scientific revolution

คือสิ่งที่กำลังจะเป็นแนวหน้าของการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์

occurring two decades later in the way that we look at the human brain.

ซึ่งได้เกิดขึ้นยี่สิบปีให้หลัง ในวิธีที่เรามองสมองมนุษย์

สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ คือสิ่งที่เรียกว่าจิตวิทยาเชิงบวก

We had stumbled across something called positive psychology,

ซึ่งคือเหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่ในวันนี้

which is the reason I'm here today

and the reason that I wake up every morning.

และก็คือเหตุผลที่ผมตื่นขึ้นมาทุกเช้า

ตอนที่ผมเริ่มพูดถึงงานวิจัยนี้

When I started talking about this research

นอกสถาบันการศึกษา แต่กับบริษัทและโรงเรียน

outside of academia, with companies and schools,

สิ่งแรกที่สุด ที่พวกเขาบอกไม่ให้ทำ

the first thing they said to never do is to start with a graph.

ก็คือการเริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

The first thing I want to do is start with a graph.

สิ่งแรกที่สุดที่ผมอยากทำก็คือ เริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

This graph looks boring,

กราฟนี้ดูน่าเบื่อ

but it is the reason I get excited and wake up every morning.

แต่กราฟนี้คือเหตุผลที่ผมตื่นเต้นและตื่นขึ้นในทุกเช้า

และกราฟนี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย มันคือข้อมูลปลอม

And this graph doesn't even mean anything; it's fake data.

สิ่งที่เราพบก็คือ...

What we found is --

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

If I got this data studying you, I would be thrilled,

ถ้าผมได้ข้อมูลนี้จากการวิจัยพวกคุณในห้องนี้ ผมคงจะดีใจมาก

because there's a trend there,

เพราะมีแนวโน้มไปในทิศทางเดียวกันอย่างชัดเจนมาก

and that means that I can get published,

ซึ่งก็แปลว่าผมจะได้ตีพิมพ์ผลงาน

which is all that really matters.

ซึ่งคือสิ่งเดียวที่สำคัญ

There is one weird red dot above the curve,

ข้อเท็จจริงที่ว่ามันมีจุดสีแดงแปลกๆหนึ่งจุดเหนือเส้นโค้งนั้น

there's one weirdo in the room --

แสดงว่ามี่คนประหลาดอยู่หนึ่งคนในห้อง

I know who you are, I saw you earlier --

ผมรู้นะว่าคุณเป็นใคร ผมเห็นคุณตั้งแต่ตอนเริ่มแล้ว

that's no problem.

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

That's no problem, as most of you know, because I can just delete that dot.

นั่นไม่ใช่ปัญหา คุณส่วนมากก็รู้ดี

เพราะผมแค่ลบจุดแดงนั้นก็ได้

I can delete that dot because that's clearly a measurement error.

ผมสามารถลบจุดนี้ได้ เพราะมันชัดเจนว่าจุดนี้คือข้อผิดพลาดของการวัด

แล้วเราก็รู้ว่ามันคือข้อผิดพลาดของการวัด

And we know that's a measurement error because it's messing up my data.

เพราะมันกำลังทำให้ผลข้อมูลผมเสีย

(Laughter)

So one of the first things we teach people

ดังนั้นหนึ่งในสิ่งแรกๆที่พวกเราสอนคนอื่น

ไม่ว่าจะในวิชาเศรษฐศาสตร์ สถิติ พาณิชยกรรม หรือจิตวิทยา

in economics, statistics, business and psychology courses

is how, in a statistically valid way, do we eliminate the weirdos.

ก็คือ ทำอย่างไรจึงจะกำจัดพวกที่ประหลาดๆนั้นทิ้งไป ตามวิธีทางสถิติที่ถูกต้อง

แล้วเราจะกำจัดค่าที่ผิดปกตินั้นทิ้งไปอย่างไร

How do we eliminate the outliers so we can find the line of best fit?

เพื่อที่จะหาเส้นที่เหมาะเจาะที่สุดได้ ?

Which is fantastic if I'm trying to find out

ซึ่งคงจะยอดเยี่ยมถ้าผมพยายามจะค้นพบ

how many Advil the average person should be taking -- two.

ว่าคนปกติควรกินยาแก้ปวด(Advil)กี่เม็ด -- สองเม็ด

But if I'm interested in your potential,

แต่ถ้าผมสนใจในศักยภาพ ถ้าผมสนใจในศักยภาพของคุณ

หรือใน ความสุข หรือการเพิ่มผลผลิต

or for happiness or productivity or energy or creativity,

หรือพลังงาน หรือความคิดสร้างสรรค์

we're creating the cult of the average with science.

สิ่งที่พวกเรากำลังทำ ก็คือการสร้างลัทธิค่าเฉลี่ยกับวิทยาศาสตร์

If I asked a question like,

ถ้าผมถามคำถามอย่างเช่น

"How fast can a child learn how to read in a classroom?"

"เด็กสามารถเรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

scientists change the answer to

นักวิทยาศาสตร์จะเปลี่ยนคำถามเป็น "เด็กโดยเฉลี่ยแล้ว

"How fast does the average child learn how to read in that classroom?"

เรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

แล้วเราก็ปรับแต่งชั้นเรียนไปสู่ค่าเฉลี่ยนั้นๆ

and we tailor the class towards the average.

แต่ถ้าคุณตกไปอยู่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยนั้นละก็

If you fall below the average,

นักจิตวิทยาจะตื่นเต้นมาก

then psychologists get thrilled,

เพราะนั่นแปลว่าคุณซึมเศร้า หรือไม่ก็มีความผิดปกติบางอย่าง

because that means you're depressed or have a disorder,

หรือถ้าให้ดีก็เป็นทั้งสองอย่าง

or hopefully both.

We're hoping for both because our business model is,

เราอยากให้เป็นทั้งคู่ เพราะรูปแบบธุรกิจของเราก็คือ

if you come into a therapy session with one problem,

ถ้าคุณมาเข้ารับการบำบัด ด้วยปัญหาหนึ่งอย่าง

เราอยากมั่นใจว่าคุณจะได้ออกไปโดยรู้ว่าคุณมีปัญหาสิบอย่าง

we want to make sure you leave knowing you have ten,

คุณจะได้กลับมาบ่อยๆ

so you keep coming back.

We'll go back into your childhood if necessary,

แล้วเราจะกลับไปพูดถึงสมัยเมื่อคุณยังเด็กด้วยถ้าจำเป็น

แต่ในที่สุด สิ่งที่เราต้องการคือให้คุณกลับเป็นปกติอีกครั้ง

but eventually we want to make you normal again.

แต่ความปกติก็เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

But normal is merely average.

And positive psychology posits that if we study what is merely average,

และสิ่งที่ผมตั้งสมมติฐาน และสิ่งที่จิตวิทยาเชิงบวกตั้งสมมติฐาน

ก็คือ ถ้าเราศึกษาอะไรที่เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

we will remain merely average.

เราก็จะยังคงเป็นได้เพียงแค่ค่าเฉลี่ย

Then instead of deleting those positive outliers,

ดังนั้น แทนที่จะลบค่าที่ดีเกินเฉลี่ยทิ้ง

สิ่งที่ผมทำอย่างตั้งใจคือ การเข้าไปหาประชากรพวกนี้

what I intentionally do is come into a population like this one

ทำไมหรือครับ?

and say, why?

ทำไมละ พวกคุณบางคนถึงอยู่สูงนัก เหนือเส้นเฉลี่ยได้

Why are some of you high above the curve

ทั้งในด้านระดับความสามารถทางสติปัญญา การกีฬา การดนตรี

in terms of intellectual, athletic, musical ability,

ความคิดสร่างสรรค์ ระดับพละกำลัง

creativity, energy levels,

resiliency in the face of challenge, sense of humor?

ความยืดหยุ่นต่อปัญหาเฉพาะหน้า อารมณ์ขัน

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม แทนที่จะลบคุณทิ้ง สิ่งที่ผมอยากทำคือศึกษาคุณ

Whatever it is, instead of deleting you, what I want to do is study you.

เพราะเราอาจจะสามารถรวบรวมข้อมูล

Because maybe we can glean information,

ไม่ใช่เพียงเพื่อที่จะผลักดันให้คนขึ้นไปอยู่ที่ระดับปกติ

not just how to move people up to the average,

แต่เพื่อที่จะดันค่าเฉลี่ยทั้งหมดให้สูงขึ้น

but move the entire average up in our companies and schools worldwide.

ทั้งในบริษัท และในโรงเรียนทั่วโลก

The reason this graph is important to me

เหตุผลที่กราฟนี้สำคัญกับผมมาก

is, on the news, the majority of the information is not positive.

ก็เพราะ เมื่อผมเปิดดูข่าว มันเหมือนกับว่าข้อมูลข่าวสารส่วนมากนั้น

ไม่ดี จริงๆแล้วมันเป็นไปในเชิงลบ

in fact it's negative.

Most of it's about murder, corruption, diseases, natural disasters.

ส่วนมากก็เกี่ยวกับการฆาตกรรม การทุจริต โรคภัยไข้เจ็บ ภัยพิบัติทางธรรมชาติ

And very quickly, my brain starts to think

แล้วด้วยความรวดเร็ว สมองผมก็เริ่มที่จะคิดว่า

นั่นคือสัดส่วนที่ถูกต้องของสิ่งที่ไม่ดี กับสิ่งที่ดีในโลก

that's the accurate ratio of negative to positive in the world.

สิ่งที่กล่าวนั้นกำลังทำ ก็คือการสร้างสิ่งบางอย่าง

This creates "the medical school syndrome."

ที่เรียกกันว่าโรคโรงเรียนแพทย์

During the first year of medical training,

ซึ่ง ถ้าคุณรู้จักคนที่เคยเรียนแพทย์

as you read through a list of all the symptoms and diseases,

ช่วงปีเรียกของการฝึกอบรมแพทย์

เมื่อคุณอ่านรายชื่อทั้งหมดของโรคและอาการที่เกิดขึ้นได้โดยตลอด

suddenly you realize you have all of them.

อยู่ๆคุณก็รู้สึกว่าคุณเป็นโรคทั้งหมดนั้นเลย

(Laughter)

ผมมีน้องเขยชื่อโบโบ่ -- ซึ่งเป็นอีกเรื่องเลย

I have a brother in-law named Bobo, which is a whole other story.

โบโบ่แต่งงานกับเอมี่สาวน้อยยูนิคอร์น

Bobo married Amy the unicorn.

Bobo called me on the phone --

โบโบ่โทรศัพย์มาหาผม

(Laughter)

จากโรงเรียนแพทย์เยล

from Yale Medical School,

and Bobo said, "Shawn, I have leprosy."

แล้วโบโบ่ก็พูดว่า "ชอน ผมเป็นโรคเรื้อน "

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Which, even at Yale, is extraordinarily rare.

ซึ่ง แม้ที่เยล ก็ถือว่าหายากเหลือเกิน

But I had no idea how to console poor Bobo

แต่ผมไม่รู้ว่าจะปลอบโบโบ่ที่น่าสงสารอย่างไร

because he had just gotten over an entire week of menopause.

เพราะโบโบ่เพิ่งจะผ่านช่วงหมดประจำเดือนมาได้หนึ่งอาทิตย์

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

We're finding it's not necessarily the reality that shapes us,

เห็นไหมครับว่าสิ่งที่เราพบ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่มีอิทธิพลกับเรา

but the lens through which your brain views the world that shapes your reality.

แต่เลนส์ที่สมองเรามองโลกต่างหาก ที่สร้างความเป็นจริงนั้นๆของคุณ

และถ้าเราสามารถเปลี่ยนเลนส์นั้นได้ เราไม่เพียงแต่เปลี่ยนความสุขได้เท่านั้น

And if we can change the lens, not only can we change your happiness,

เรายังสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ทางการศึกษา และธุรกิจทุกๆเรื่องได้ในเวลาเดียวกัน

we can change every single educational and business outcome at the same time.

ตอนที่ผมสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ด ผมสมัครตามคำท้า

I applied to Harvard on a dare.

ผมไม่ได้คิดว่าจะสอบติด และครอบครัวผมก็ไม่มีเงินส่งผมเรียน

I didn't expect to get in, and my family had no money for college.

ตอนที่ผมได้ทุนทหารสองอาทิตย์ต่อมา ผมถึงได้ไปเรียน

When I got a military scholarship two weeks later, they let me go.

อยู่ๆ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้กลายเป็นจริง

Something that wasn't even a possibility became a reality.

ตอนที่ผมเรียนที่นั่น ผมเลยเข้าใจว่าคนอื่นๆน่าจะคิดว่ามันเป็นสิทธิพิเศษเหมือนกัน

I assumed everyone there would see it as a privilege as well,

ว่าพวกเขาก็ตื่นเต้นที่ได้อยู่ณจุดนั้น

that they'd be excited to be there.

ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยคนที่ฉลาดกว่าคุณ

Even in a classroom full of people smarter than you,

คุณก็มีความสุขแค่ได้อยู่ในห้องเรียนนั้น นี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนั้น

I felt you'd be happy just to be in that classroom.

แต่สิ่งที่ผมค้นพบก็คือ

แม้ว่าบางคนรู้สึกเหมือนผม

But what I found is, while some people experience that,

หลังจากที่ผมเรียนจบสี่ปี

when I graduated after my four years

ผมได้ใช้เวลาแปดปีต่อมา อยู่ในหอพักกับนักศึกษา

and then spent the next eight years living in the dorms with the students --

ฮาร์วาร์ดจ้างผมนะ ผมไม่ได้เป็นชายที่น่ารำคาญนะ

Harvard asked me to; I wasn't that guy.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I was an officer to counsel students through the difficult four years.

ตอนนั้นผมเป็นเจ้าหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่นักศึกษาฮาร์วาร์ด ให้ผ่านพ้นสี่ปีอันยากลำบากไปได้

And in my research and my teaching,

แล้วสิ่งที่ผมพบในงานวิจัยและการเรียนการสอนของผม

I found that these students, no matter how happy they were

ก็คือ นักศึกษาเหล่านั้น ไม่ว่าจะมีความสุขเท่าใด

จากความสำเร็จตอนแรก ที่เข้าเรียนได้นั้น

with their original success of getting into the school,

two weeks later their brains were focused, not on the privilege of being there,

เมื่อสองอาทิตย์ผ่านไป สมองของพวกเขาจะไม่สนใจกับ สิทธิพิเศษที่ได้เข้าไปเรียนที่นั่น

หรือปรัชญาหรือวิชาฟิสิกส์ของพวกเขา

nor on their philosophy or physics,

แต่สมองของพวกเขาจะมุ่งไปสู่ การแข่งขัน ภาระงานที่ต้องทำ

but on the competition, the workload,

ความยุ่งยาก ความเครียด และข้อร้องเรียนต่างๆ

the hassles, stresses, complaints.

When I first went in there, I walked into the freshmen dining hall,

ตอนแรกที่ผมมาเรียนที่นั่น ผมเดินเข้าโรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่ง

ซึ่งคือที่ๆเพื่อนผมจากเวโค่ เทกซัส,ที่ๆผมเติบโตมา

which is where my friends from Waco, Texas, which is where I grew up --

ผมรู้ว่าบางคนอาจจะเคยได้ยินมาก่อน

I know some of you know this.

ตอนที่พวกเขามาเยี่ยมผม พวกเขามองไปรอบๆ

When they'd visit, they'd look around,

แล้วก็พูดว่า "โรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนกับอะไรที่

and say, "This dining hall looks like something out of Hogwart's."

มาจากฮอกวาร์ดจากหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์" ซึ่งมันก็จริง

นี่คือฮอกวาร์ดจากหนังเรื่อง"แฮร์รี่ พ็อตเตอร์" และนั่นคือฮาร์วาร์ด

It does, because that was Hogwart's and that's Harvard.

แล้วเมื่อพวกเขาเห็นอย่างนั้น

And when they see this,

they say, "Why do you waste your time studying happiness at Harvard?

ก็พูดว่า "ชอน ทำไมนายต้องมาเสียเวลาศึกษาเรื่องความสุขที่ฮาร์วาร์ดด้วย?"

จริงๆนะ มีอะไรที่จะทำให้นักศึกษาฮาร์วาร์ด

What does a Harvard student possibly have to be unhappy about?"

ไม่มีความสุขได้?

ฝังอยู่ในคำถามนี้

Embedded within that question

is the key to understanding the science of happiness.

คือกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจวิทยาศาสตร์ของความสุข

เพราะสิ่งที่คำถามนั้นทึกทักว่าจริง

Because what that question assumes

ก็คือว่าโลกภายนอกเป็นสิ่งที่ทำนายระดับความสุขของเรา

is that our external world is predictive of our happiness levels,

ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ถ้าผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกของคุณ

when in reality, if I know everything about your external world,

ผมก็สามารถทำนายความสุขระยะยาวของคุณได้แค่ 10 เปอร์เซ็นต์

I can only predict 10% of your long-term happiness.

อีก 90 เปอร์เซ็นต์ของความสุขระยะยาวของคุณ

90 percent of your long-term happiness is predicted not by the external world,

ไม่ได้ถูกทำนายได้โดยโลกภายนอก

แต่โดยวิธีที่สมองคุณประมวลสิ่งต่างๆในโลก

but by the way your brain processes the world.

และถ้าเราเปลี่ยนมันได้

And if we change it,

if we change our formula for happiness and success,

ถ้าเราเปลี่ยนสูตรของความสุขและความสำเร็จ

สิ่งที่เราสามารถทำได้ก็คือเปลี่ยนวิธี

we can change the way that we can then affect reality.

ที่เราสามารถส่งผลกระทบต่อความเป็นจริง

What we found is that only 25% of job successes are predicted by IQ,

สิ่งที่เราพบก็คือ เพียง25เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จทางการงาน

นั้นคาดการณ์ได้จากไอคิว

75 percent of job successes

อีก 75เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จนั้น

are predicted by your optimism levels, your social support

คาดการณ์ได้จากระดับความคิดเชิงบวก และการสนับสนุนทางสังคมของคุณ

and your ability to see stress as a challenge instead of as a threat.

และความสามารถในการมองความกดดันให้เป็นความท้าทาย แทนที่จะเป็นการคุกคาม

I talked to a New England boarding school, probably the most prestigious one,

ผมเคยคุยกับโรงเรียนประจำในนิวอิงแลนด์ ที่น่าจะเป็นโรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดก็ว่าได้

พวกเขาบอกว่า "เรารู้อยู่แล้ว

and they said, "We already know that.

ดังนั้นทุกๆปี แทนที่จะแค่สอนนักเรียน เรายังมีสัปดาห์สุขภาพดี

So every year, instead of just teaching our students, we have a wellness week.

และพวกเราก็ตื่นเต้นมาก ทุกคืนวันจันทร์เรามีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของโลก

And we're so excited. Monday night we have the world's leading expert

มาพูดเกี่ยวกับเรื่องภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่น

will speak about adolescent depression.

คืนวันอังคาร ความรุนแรงและการข่มเหงในโรงเรียน

Tuesday night it's school violence and bullying.

คืนวันพุธ ความผิดปกติด้านการรับประทานอาหาร

Wednesday night is eating disorders.

คืนวันพฤหัสบดี การใช้ยาผิดกฎหมาย

Thursday night is illicit drug use.

และคืนวันศุกร์ เรากำลังตัดสินใจระหว่างความเสี่ยงของการมีเพศสัมพันธ์ หรือความสุข"

And Friday night we're trying to decide between risky sex or happiness."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I said, "That's most people's Friday nights."

ผมพูดว่า "นั่นแหละ คืนวันศุกร์ของคนส่วนมาก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงตบมือ)

Which I'm glad you liked, but they did not like that at all.

ผมดีใจที่คุณชอบ แต่พวกเขาไม่ได้ชอบเลย

ที่ปลายสายเงียบ

Silence on the phone.

And into the silence, I said, "I'd be happy to speak at your school,

แล้วผมก็พูดเข้าไปในความเงียบนั้นว่า "ผมพร้อมที่จะไปพูดที่โรงเรียนคุณนะ"

แต่แค่ให้คุณทราบว่า นั่นมันไม่ใช่สัปดาห์สุขภาพดี แต่เป็นสัปดาห์ความเจ็บป่วย

but that's not a wellness week, that's a sickness week.

สิ่งที่คุณได้ทำ คือคุณได้สรุปสิ่งร้ายๆทั้งหมดที่สามารถเกิดขึ้นได้

You've outlined all the negative things that can happen,

แต่ไม่ได้พูดถึงสิ่งดีๆเลย

but not talked about the positive."

การไม่มีโรคไม่ได้แปลว่าสุขภาพดี

The absence of disease is not health.

นี่ต่างหากคือหนทางสู่สุขภาพดี

Here's how we get to health:

We need to reverse the formula for happiness and success.

เราต้องกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จ

In the last three years, I've traveled to 45 countries,

ในสามปีที่ผ่านมา ผมได้เดินทางไป 45 ประเทศ

ได้ทำงานร่วมกับโรงเรียน และบริษัท

working with schools and companies in the midst of an economic downturn.

ท่ามกลางภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ

And I found that most companies and schools

และสิ่งที่ผมพบก็คือ บริษัทและโรงเรียนส่วนมากนั้น

follow a formula for success, which is this:

ทำตามสูตรความสำเร็จ ซึ่งก็คือ

ถ้าฉันทำงานหนักขึ้น ฉันก็จะประสบความสำเร็จมากขึ้น

If I work harder, I'll be more successful.

และถ้าฉันประสบความสำเร็จมากขึ้น ฉันก็จะมีความสุขขึ้น

And if I'm more successful, then I'll be happier.

That undergirds most of our parenting and managing styles,

นี่คือรากฐานหลักของการอบรมเลี้ยงดูส่วนใหญ่ และวิธีการบริหารจัดการของพวกเรา

และเป็นวิธีที่กระตุ้นพฤติกรรมของเรา

the way that we motivate our behavior.

ซึ่งปัญหาก็คือ มันผิดหลักวิทยาศาสตร์แล้วก็ล้าหลัง ด้วยเหตุผลสองอย่าง

And the problem is it's scientifically broken and backwards for two reasons.

หนึ่ง ทุกครั้งที่สมองเรารู้สึกประสบความสำเร็จ

Every time your brain has a success,

you just changed the goalpost of what success looked like.

คุณก็เปลี่ยนบรรทัดฐานของคำว่าสำเร็จไปแล้ว

คุณเคยได้คะแนนดี ตอนนี้คุณเลยต้องให้ได้คะแนนที่ดีกว่าเดิม

You got good grades, now you have to get better grades,

คุณเคยอยู่โรงเรียนที่ดี หลังจากนั้นคุณก็ไปเข้าโรงเรียนที่ดีขึ้นไปอีก

you got into a good school and after you get into a better one,

คุณเคยได้งานที่ดี ตอนนี้เลยต้องได้งานที่ดีกว่าเดิม

คุณเคยทำยอดขายเข้าเป้า ตอนนี้เราเลยต้องตั้งเป้ายอดขายใหม่ให้คุณ

you got a good job, now you have to get a better job,

และถ้าความสุขอยู่ตรงข้ามกับความสำเร็จ สมองคุณก็จะไม่เคยได้ไปถึงจุดนั้น

you hit your sales target, we're going to change it.

สิ่งที่เราได้ทำลงไป คือเมื่อเป็นสังคมเราร่วมกันผลักความสุข

And if happiness is on the opposite side of success, your brain never gets there.

ออกไปจนข้ามขีดจำกัดของการรับรู้

We've pushed happiness over the cognitive horizon, as a society.

และนี่ก็เพราะว่าพวกเราคิดว่าเราต้องประสบความสำเร็จ

แล้วเราจึงจะมีความสุข

And that's because we think we have to be successful,

แต่ปัญหาที่แท้จริง ก็คือสมองเราทำงานในทางตรงกันข้าม

then we'll be happier.

But our brains work in the opposite order.

ถ้าคุณสามารถเพิ่มระดับความคิดเชิงบวกของคนบางคน ณเวลานี้ได้

If you can raise somebody's level of positivity in the present,

สมองของเขาก็จะรู้สึกถึงสิ่งที่เราเรียกว่า ผลประโยชน์ของความสุข

then their brain experiences what we now call a happiness advantage,

ซึ่งก็คือ สมองคุณขณะคิดเชิงบวก

ทำงานได้ดีกว่าปกติมาก

which is your brain at positive performs significantly better

เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

than at negative, neutral or stressed.

สติปัญญา ความคิดสร้างสรรค์ ระดับพลังงานของคุณเพิ่มสูงขึ้น

Your intelligence rises, your creativity rises, your energy levels rise.

จริงๆแล้ว สิ่งที่เราได้พบ

In fact, we've found that every single business outcome improves.

คือผลทางธุรกิจทุกๆอย่างนั้นดีขึ้น

สมองคุณขณะคิดเชิงบวกมีประสิทธิภาพมากขึ้น 31เปอร์เซ็นต์

Your brain at positive is 31% more productive

เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

than your brain at negative, neutral or stressed.

ยอดขายของคุณเพิ่มขึ้น 37 เปอร์เซ็นต์

You're 37% better at sales.

Doctors are 19 percent faster, more accurate

หมอรักษาได้เร็ว แม่นยำขึ้น 19 เปอร์เซ็นต์

at coming up with the correct diagnosis

ในการได้ผลวินิจฉัยโรคที่ถูกต้อง

when positive instead of negative, neutral or stressed.

ในขณะที่คิดเชิงบวก แทนที่จะคิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

ซึ่งแปลว่า เราสามารถกลับสูตรของความสุข

Which means we can reverse the formula.

ถ้าเราสามารถหาวิธีที่จะคิดเชิงบวก ณขณะนั้น

If we can find a way of becoming positive in the present,

แล้วสมองของเราทำงานได้อย่างประสบความสำเร็จมากขึ้น

then our brains work even more successfully

เพราะเราสามารถทำงานได้หนักขึ้น เร็วขึ้น และอย่างชาญฉลาดมากยิ่งขึ้น

as we're able to work harder, faster and more intelligently.

สิ่งที่เราต้องทำให้ได้ คือการกลับสูตรของความสุข

We need to be able to reverse this formula

so we can start to see what our brains are actually capable of.

เพื่อที่เราจะเริ่มมองเห็นได้ว่าสมองเราจริงๆแล้วสามารถทำอะไรได้บ้าง

เพราะสารโดฟามีน ที่ท่วมท้นออกมาในระบบเมื่อคุณกำลังคิดเชิงบวก

Because dopamine, which floods into your system when you're positive,

มีหน้าที่สองอย่าง

has two functions.

มันไม่ได้แค่ทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น

Not only does it make you happier,

แต่มันเปิดสวิตซ์ศูนย์เรียนรู้ทั้งหมดในสมองคุณ

it turns on all of the learning centers in your brain

ซึ่งทำให้คุณสามารถปรับตัวให้เข้ากับโลกในแบบที่ต่างออกไป

allowing you to adapt to the world in a different way.

เราค้นพบว่า มีวิธีที่คุณสามารถฝึกสมอง

We've found there are ways that you can train your brain

ให้สามารถคิดเชิงบวกมากขึ้น

to be able to become more positive.

เพียงแค่สองนาทีที่ทำ 21วันติดต่อกัน

In just a two-minute span of time done for 21 days in a row,

เราจัดระบบสมองของคุณใหม่ได้จริง

we can actually rewire your brain,

ให้สมองคุณสามารถที่จะทำงานได้จริง

allowing your brain to actually work more optimistically and more successfully.

ในแง่ดีมากขึ้น และประสบความสำเร็จมากขึ้น

ในทุกบริษัทที่ผมเคยทำงานด้วย เราได้ทำสิ่งเหล่านี้แล้วในงานวิจัย

We've done these things in research now

เราได้ทำวิจัยโดยให้ ในทุกๆบริษัทที่ผมได้ไปร่วมทำงานด้วย

in every company that I've worked with,

พนักงานเขียนสามสิ่งที่ทำให้รู้สึกซาบซึ้งขอบคุณโดยให้พนักงานเขียนสิ่งใหม่สามสิ่งที่พวกเขารู้ซาบซึ้งใจ

getting them to write down three new things that they're grateful for

21 วันติดต่อกัน แต่ละวันเขียนสามสิ่งใหม่ๆ

และในที่สุด

for 21 days in a row, three new things each day.

สมองของพวกเขาก็เริ่มเก็บรูปแแบบ

And at the end of that,

their brain starts to retain a pattern

การมองหาสิ่งดีๆในโลกก่อน แทนที่จะหาสิ่งไม่ดี

of scanning the world not for the negative, but for the positive first.

การบันทึกสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งที่คุณได้ประสบมาใน 24ชั่วโมงที่ผ่านมา

Journaling about one positive experience you've had over the past 24 hours

ทำให้สมองคุณได้จำสิ่งๆนั้นอีกครั้ง

การฝึกฝนสอนให้สมองคุณรู้ถึงความสำคัญของพฤติกรรม

allows your brain to relive it.

เราพบว่าการนั่งสมาธิทำให้สมองคุณ

Exercise teaches your brain that your behavior matters.

เอาชนะอาการสมาธิสั้นทางวัฒนธรรม ที่เราสร้างขึ้นมา

We find that meditation allows your brain

to get over the cultural ADHD that we've been creating

เพราะเราพยายามจะทำทุกๆอย่างในเวลาเดียวกัน

สมาธิทำให้สมองคุณให้ความสำคัญกับงานตรงหน้า

by trying to do multiple tasks at once

and allows our brains to focus on the task at hand.

และสุดท้ายนี้ การทำความดีแบบไม่ได้ตั้งใจ คือการทำความดีอย่างมีสติ

And finally, random acts of kindness are conscious acts of kindness.

เราให้คน ทุกครั้งที่เช็คอีเมล

เขียนข้อความแง่บวกหนึ่งข้อความ

We get people, when they open up their inbox,

เป็นการชมเชย หรือขอบคุณคนในเครือข่ายสนับสนุนทางสังคมของเขา

to write one positive email

จากการทำกิจกรรมเหล่านี้

praising or thanking somebody in their support network.

และจากการฝึกสมองคุณ เหมือนกับที่เราฝึกร่างกาย

And by doing these activities

สิ่งที่เราค้นพบก็คือ เราสามารถกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จได้

and by training your brain just like we train our bodies,

และการทำเช่นนี้ ไม่ได้แค่สร้างคลื่นเล็กๆในการคิดเชิงบวก

what we've found is we can reverse the formula for happiness and success,

แต่เป็นการสร้างการปฏิวัติที่แท้จริง

and in doing so, not only create ripples of positivity,

ขอบคุณมากครับ

but a real revolution.

(เสียงตบมือ)

Thank you very much.

(Applause)