My stroke of insight | Jill Bolte Taylor | TED

Translator: Rangsarn Chanyavanich Reviewer: Thobphon Chulpongsatorn

I grew up to study the brain

ฉันโตขึ้นมากับการเตรียมตัวเพื่อศึกษาการทำงานของสมอง

because I have a brother who has been diagnosed

เพราะฉันมีน้องชายที่ถูกวินิจฉัยว่ามีโรคทางสมอง

with a brain disorder, schizophrenia.

And as a sister and later, as a scientist,

ที่มีชื่อว่า โรคจิตเภท (หรือ ความผิดปกติทางความคิด) และในฐานะของพี่สาว

และในภายหลังในฐานะของนักวิทยศาสตร์ ฉันอยากจะเข้าใจว่าทำไม

I wanted to understand, why is it that I can take my dreams,

ฉันซึ่งสามารถมีความฝัน สามารถเชื่อมโยงมัน

I can connect them to my reality,

เข้ากับความเป็นจริง ทำให้ความฝันกลายเป็นจริงขึ้นมาได้

and I can make my dreams come true?

แต่ทำไมสำหรับสมองของน้องชายของฉันและ

What is it about my brother's brain and his schizophrenia

โรคจิตเภทของเขา ทำให้เขาไม่สามารถเชื่อมโยง

that he cannot connect his dreams to a common and shared reality,

ความฝันของเขา เข้ากับความเป็นจริงได้เหมือนกันกับพวกเรา

so they instead become delusion?

แต่กลับกลายเป็นอาการจิตหลอน

So I dedicated my career to research into the severe mental illnesses.

ดังนั้นฉันจึงอุทิศอาชีพตัวเองให้กับการวิจัยในเรื่องของ

ความผิดปกติทางจิตขั้นรุนแรง และย้ายจากบ้านเกิดที่มลรัฐ

And I moved from my home state of Indiana to Boston,

อินเดียนาไปที่เมืองบอสตัน ที่ซึ่งฉันทำงานใน

where I was working in the lab of Dr. Francine Benes,

ศูนย์วิจัยภายใต้การดูแลของ ดร.แฟรนซีน เบเนส ที่ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

in the Harvard Department of Psychiatry.

ในคณะจิตเวชศาสตร์ และในศูนย์วิจัยเรากำลังถามกันว่า

And in the lab, we were asking the question,

"What are the biological differences

"อะไรคือความแตกต่างทางชีวภาพระหว่างสมองของ

between the brains of individuals who would be diagnosed as normal control,

คนที่ถูกวินิจฉัยว่าปกติดี

as compared with the brains of individuals

เมื่อเทียบกับสมองของผู้ที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น

diagnosed with schizophrenia, schizoaffective or bipolar disorder?"

โรคจิตเภท โรคอารมณ์แปรปรวน หรือ โรคอารมณ์สองขั้ว"

So we were essentially mapping the microcircuitry of the brain:

ดังนั้นงานของเราจึงเกี่ยวข้องกับการวาดแผนผังการเชื่อมโยงกันระดับจุลภาค

ของสมอง ว่าเซลล์ไหนสื่อสารกับ

which cells are communicating with which cells,

เซลล์ไหน โดยใช้สารเคมีอะไร และ

with which chemicals,

and then in what quantities of those chemicals?

ด้วยปริมาณสารเท่าไหร่

So there was a lot of meaning in my life

ชีวิตฉันจึงมีความหมายมาก เพราะว่าฉันทำงาน

because I was performing this type of research during the day,

วิจัยแบบนี้ช่วงกลางวัน

but then in the evenings and on the weekends,

แต่พอตกเย็น และในทุกวันหยุด

I traveled as an advocate for NAMI, the National Alliance on Mental Illness.

ฉันจะออกเดินทางเพื่อทำงานสนับสนุนให้กับ สมาคมเพื่อโรคทางจิตแห่งชาติ

But on the morning of December 10, 1996,

แต่ช่วงเช้าของวันที่ 10 ธันวาคม 1996 ฉันตื่นขึ้นมา

I woke up to discover that I had a brain disorder of my own.

และพบว่าฉันมีความผิดปกติทางสมองของฉันเอง

A blood vessel exploded in the left half of my brain.

เมื่อเส้นเลือดในสมองซีกซ้ายของฉันเส้นหนึ่งแตก

และภายในระยะเวลาสี่ชั่วโมงต่อมา

And in the course of four hours,

ฉันเฝ้าดูสมองของฉันเสื่อมลงอย่างสิ้นเชิงในเรื่องของความสามารถที่จะ

I watched my brain completely deteriorate

in its ability to process all information.

ประมวลผลข้อมูลทั้งหลายทั้งปวง ในเช้าวันนั้นที่เกิดเส้นเลืิอดในสมองแตก

On the morning of the hemorrhage,

ฉันเดิน พูด อ่าน เขียน หรือ จำอะไรเกี่ยวกับชีวิตของฉันไม่ได้เลย

I could not walk, talk, read, write or recall any of my life.

I essentially became an infant in a woman's body.

สรุปก็คือว่าฉันได้กลายเป็นทารกในร่างผู้หญิง

If you've ever seen a human brain,

ถ้าคุณเคยเห็นสมองของมนุษย์

it's obvious that the two hemispheres are completely separate from one another.

คุณจะเห็นได้ชัดว่าสมองแต่ละซีกแบ่งแยกจากกันโดยสิ้นเชิง

และฉันได้นำสมองจริงๆมาให้คุณดู

And I have brought for you a real human brain.

(Groaning, laughter)

นี่คือสมองมนุษย์จริงๆ

So this is a real human brain.

This is the front of the brain,

ตรงนี้คือส่วนด้านหน้าของสมอง

the back of brain with the spinal cord hanging down,

นี่คือส่วนด้านหลังของสมองที่มีไขสันหลังยื่นลงมา

and this is how it would be positioned inside of my head.

และนี่คือตำแหน่งที่สมองจะอยู่ภายในหัวของฉัน

And when you look at the brain,

เวลาคุณดูสมอง จะสังเกตได้ง่ายว่า

it's obvious that the two cerebral cortices

ส่วน เยื่อหุ้มสมองของทั้งสอง แยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง

are completely separate from one another.

For those of you who understand computers,

สำหรับท่านที่เข้าใจการทำงานของคอมพิวเตอร์

our right hemisphere functions like a parallel processor,

สมองซีกขวาทำงาน ทำงานทุกขั้นตอนพร้อมๆกัน

ในขณะที่สมองซีกซ้ายทำงานแบบ ทีละขั้นทีละตอน

while our left hemisphere functions like a serial processor.

สมองของแต่ละซีกสื่อสารระหว่างกันเอง

The two hemispheres do communicate with one another

ผ่านสะพานเชื่อมระหว่างทั้งสองซีกที่เรียกว่า คอร์ปัส คาโลซัม

through the corpus callosum,

which is made up of some 300 million axonal fibers.

ซึ่งประกอบไปด้วยแกนประสาทประมาณ 300 ล้านเส้น

แต่นอกจากสะพานเชื่อมส่วนนี้แล้ว

But other than that,

the two hemispheres are completely separate.

สองซีกนี้ก็แยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง

Because they process information differently,

เนื่องจากวิธีการประมวลผลที่แตกต่างกันของแต่ละซีก

each of our hemispheres think about different things,

สมองแต่ละซีกคิดถึงเรื่องที่แตกต่างกัน

they care about different things, and, dare I say,

แต่ละซีกสนใจเรื่องที่แตกต่างกัน และ ฉันมีความเชื่ออย่างแรงว่า

they have very different personalities.

สมองแต่ละซีกมีบุคคลิกที่แตกต่างกันด้วย

Excuse me. Thank you. It's been a joy.

ขอโทษนะคะ ขอบคุณคะ รบกวนด้วยค่ะ (ผู้ช่วย: เช่นกันครับ)

Assistant: It has been.

(Laughter)

Our right human hemisphere is all about this present moment.

สมองซีกขวาของเราสนใจเกี่ยวกับปัจจุบัน

เกี่ยวกับ ณ ที่นี่ ณ เวลานี้

It's all about "right here, right now."

Our right hemisphere, it thinks in pictures

ซีกขวานั้น ประมวลผลหรือคิดเป็นภาพ

and it learns kinesthetically through the movement of our bodies.

และมันเรียนรู้โดยผ่านการเคลื่อนไหวของร่างกายของเรา

Information, in the form of energy, streams in simultaneously

ข้อมูลต่างๆจะอยู่ในรูปแบบของพลังงาน และ มันจะไหลหลั่งเข้ามาพร้อมๆกัน

through all of our sensory systems

ผ่านระบบการรับรู้ทั้งหมดของตัวเรา

and then it explodes into this enormous collage

และข้อมูลนี้ก็จะระเบิดเป็นภาพอันยิ่งใหญ่ที่ผสมผสานกันไปหมด

of what this present moment looks like,

เพื่อบอกลักษณะของปัจจุบันขณะนั้นๆ

what this present moment smells like and tastes like,

ปัจจุบันนี้มีกลิ่นอะไร มีรสชาติอย่างไร

what it feels like and what it sounds like.

มีสัมผัสอย่างไร และมีเสียงเป็นอย่างไร

I am an energy-being connected to the energy all around me

ฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประกอบไปด้วยพลังงานที่เชื่อมต่อกับ พลังงานรอบๆตัวฉัน

through the consciousness of my right hemisphere.

ผ่าน การนึกคิด การรับรู้ ของสมองซีกขวา

เราทั้งหลายล้วนเป็น สิ่งมีชีวิตที่ประกอบไปด้วยพลังงาน ที่เชื่อมต่อถึงกันและกัน

We are energy-beings connected to one another

ผ่านการนึกคิด การมีสติ ของสมองซีกขวา และหลอมรวมกันเป็น เป็นครอบครัวแห่งมนุษย์หนึ่งเดียว

through the consciousness of our right hemispheres

as one human family.

And right here, right now, we are brothers and sisters on this planet,

และ ณ ที่นี่

ณ เวลานี้ เราเป็นพี่น้องกันบนโลกโลกนี้

here to make the world a better place.

เรามาเพื่อทำให้โลกเป็นที่ที่ดีขึ้น

And in this moment we are perfect, we are whole and we are beautiful.

และในเวลานี้ เราไร้ที่ติ เราสมบูรณ์ เราสวยงาม

My left hemisphere, our left hemisphere, is a very different place.

แต่สมองซีกซ้ายของฉัน สมองซีกซ้ายของเราทุกๆคน เป็นที่ที่ แตกต่างจากสมองซีกขวามากๆ

Our left hemisphere thinks linearly and methodically.

ซีกซ้ายของเรานั้นคิดทีละขั้นทีละตอน มีหลักการ

สมองซีกซ้ายของเรา

Our left hemisphere is all about the past and it's all about the future.

สนใจแต่เรื่องในอดีต และ เรื่องในอนาคต

Our left hemisphere is designed to take

ซีกซ้ายของเราถูกออกแบบ

that enormous collage of the present moment

ให้หยิบภาพผสมผสานอันยิ่งใหญ่อันนั้น ภาพแห่งปัจจุบัน

and start picking out details, and more details about those details.

และเริ่มแยกแยะรายละเอียด และ รายละเอียดเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆออกมา

และมันก็จะจัดหมวดหมู่

It then categorizes and organizes all that information,

และจัดระเบียบข้อมูลทั้งหมดนั้น และ เอามาโยงเข้า

associates it with everything in the past we've ever learned,

กับทุกๆอย่างในอดีตที่เราเคยเรียนรู้และสั่งสมมา และ

and projects into the future all of our possibilities.

ต่อยอดมันออกไปในเป็นอนาคตแห่งความเป็นไปได้ทั้งหมด

And our left hemisphere thinks in language.

และ สมองซีกซ้ายของเราคิดเป็นภาษา

It's that ongoing brain chatter that connects me and my internal world

มันคือเสียงพูดเจ๊าะแจ๊ะเรื่อยๆในสมองของเรา ที่เชื่อมตัวฉันและ

โลกภายในของฉัน เข้ากับโลกภายนอก

to my external world.

It's that little voice that says to me,

มันคือเสียงเล็กๆที่บอกเราว่า "นี่ อย่าลืม

"Hey, you've got to remember to pick up bananas on your way home.

แวะซื้อกล้วยตอนกลับบ้านด้วยนะ

I need them in the morning."

ฉันต้องการมันสำหรับพรุ่งนี้เช้า

It's that calculating intelligence

มันคือความเฉลียวฉลาดที่คอยคิดคอยคำนวณและเตือนฉันเมื่อ

that reminds me when I have to do my laundry.

ถึงเวลาที่จะต้องซักผ้า แต่สิ่งที่อาจสำคัญที่สุดที่มันทำคือ

But perhaps most important, it's that little voice that says to me,

เป็นเสียงที่พูดกับฉันว่า

"I am. I am."

ฉันคือตัวฉัน ฉันคือฉัน และทันทีที่สมองซีกซ้ายพูดกับฉันว่า ฉันคือตัวฉัน นั้น

And as soon as my left hemisphere says to me "I am,"

ฉันแยกตัวเองออกจากอย่างอื่น

I become separate.

ฉันกลายเป็น คนหนึ่งคน แยกออกและไม่เป็นส่วนเดียวกับพลังงานที่ไหลไปไหลมา

I become a single solid individual,

separate from the energy flow around me

รอบตัวฉัน และ ฉันแยกออกจากคนอื่น เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้เชื่อมต่อกับคุณ

and separate from you.

And this was the portion of my brain that I lost on the morning of my stroke.

และนั่นคือส่วนของสมองที่ฉันสูญเสียไป

ในช่วงเช้าของวันที่เส้นเลือดในสมองของฉันแตก

On the morning of the stroke,

เช้าของวันที่เกิดเหตุการเส้นเลือดแตก ฉันตื่นขึ้นมาและรู้สึกถึง

I woke up to a pounding pain behind my left eye.

ความปวดแบบตุบๆหลังตาข้างซ้าย มันเป็นความเจ็บปวดที่รู้สึก

And it was the kind of caustic pain that you get when you bite into ice cream.

กัดกร่อน – ความเจ็บปวด

เหมือนเวลาคุณกินไอศครีมที่เย็นจัด ความปวดนี้จะมา

And it just gripped me --

and then it released me.

แล้วก็ไป แล้วมันก็มาอีก

And then it just gripped me --

and then it released me.

แล้วมันก็ไป และเนื่องจากปกติแล้ว

And it was very unusual for me to ever experience any kind of pain,

ฉันไม่ค่อยเจ็บ หรือเกิดความปวดบ่อยนัก

so I thought, "OK, I'll just start my normal routine."

ฉันก็คิดกับตัวเองว่า ไม่มีปัญหาก็แค่ลุกขึ้นและเริ่มกิจวัตรประจำวันก็แล้วกัน

So I got up and I jumped onto my cardio glider,

ฉันจึงลุกขึ้นและกระโดดขึ้นบนเครื่องออกกำลังกายของฉัน

which is a full-body, full-exercise machine.

ซึ่งเป็นเครื่องออกกำลังกายแบบ ออกกำลังทั่วทุกส่วนของร่างกาย

ฉันก็ลุยอยู่บนเจ้าเครื่องนี่ และฉันก็อยู่ดีๆตระหนักว่า

And I'm jamming away on this thing,

and I'm realizing that my hands look like primitive claws

ทำไมมือฉันมันดูเหมือนจะกลายเป็นก้ามของสัตว์ดึกดำบรรพ์

grasping onto the bar.

ที่กำลังหนีบราวจับของเครื่องอยู่ และฉันก็คิดกับตัวเองว่า "นี่มันพิกลจัง"

And I thought, "That's very peculiar."

และฉันก็จ้องไปตามร่างกายของฉันและก็อุทานว่า

And I looked down at my body

and I thought, "Whoa, I'm a weird-looking thing."

"โอ้ ฉันเหมือนตัวประหลาดจัง" ฉันคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือ

And it was as though my consciousness had shifted away

การนึกคิดการรับรู้ของฉันได้เปลี่ยนไปจาก

from my normal perception of reality,

วิธีการรับรู้โลกแบบปกติ ที่เราคิดว่าเราเป็นผู้ที่ยืนอยู่

where I'm the person on the machine having the experience,

บนเครื่องออกกำลังกายและกำลังมีประสบการณ์นี้ กลายเป็นมุมมองที่แปลกประหลาด

to some esoteric space

เหมือนกับว่าฉันถอดตัวออกมาและกำลังมองกลับไปเห็นร่างกายตัวเองกำลังมีประสบการณ์นี้อยู่

where I'm witnessing myself having this experience.

And it was all very peculiar, and my headache was just getting worse.

เป็นความพิกลจริงๆ และหัวของฉันก็เริ่มจะปวดมากขึ้น

ฉันเลยลงจากเครื่องออกกำลังกาย

So I get off the machine,

and I'm walking across my living room floor,

และกำลังเดินอยู่ในห้องนั่งเล่น

and I realize that everything inside of my body has slowed way down.

และฉันตระหนักขึ้นมาว่า ทุกๆอย่างในร่างกายของฉัน

ได้ทำงานช้าลงอย่างมาก ทุกๆก้าวเป็นก้าวที่แข็งทื่อ

And every step is very rigid and very deliberate.

และเป็นไปอย่างตั้งใจมาก การก้าวเดินของฉันไม่มีความลื่นไหลตามธรรมชาติ

There's no fluidity to my pace,

และขณะนั้นฉันถูกจำกัดในการสัมผัสรับรู้

and there's this constriction in my area of perception,

ได้เฉพาะระบบภายในเท่านั้น

so I'm just focused on internal systems.

And I'm standing in my bathroom

และฉันก็ยืนอยู่ในห้องน้ำ กำลังเตรียมตัว

getting ready to step into the shower,

ที่จะก้าวเข้าห้องอาบน้ำ และฉันสามารถได้ยิน

and I could actually hear the dialogue inside of my body.

บทสนทนาในร่างกายของฉัน ได้ยินเสียงเล็กๆ

I heard a little voice saying, "OK. You muscles, you've got to contract.

พูดว่า "เอาหละ กล้ามเนื้อส่วนนี้ เจ้าต้องเกร็งขึ้นมานะ

You muscles, you relax."

ส่วนกล้ามเนื้อนั่น เจ้าจงคลายตัวซะ"

And then I lost my balance, and I'm propped up against the wall.

และฉันก็เสียการทรงตัว และไปพิงอยู่ที่กำแพง

ฉันมองลงไปที่แขนของฉัน และรู้สึกว่า

And I look down at my arm

and I realize that I can no longer define the boundaries of my body.

ฉันแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรคือแขนอะไรคือกำแพง

ฉันไม่สามารถแยกออกว่าตัวฉันคือส่วนไหนบ้าง เริ่มต้นที่ตรงไหนจบลงที่ตรงไหน

I can't define where I begin and where I end,

เพราะว่าอะตอม และโมเลกุลของแขนฉัน

because the atoms and the molecules of my arm

blended with the atoms and molecules of the wall.

หลอมรวมไปกับอะตอม และโมเลกุลของกำแพง

And all I could detect was this energy -- energy.

และสิ่งที่ฉันก็รับรู้ได้อย่างเดียว คือพลังงาน

And I'm asking myself, "What is wrong with me?

และฉันก็ถามตัวเองว่า "นี่ฉันเป็นอะไรไปนี่

What is going on?"

เกิดอะไรขึ้น" และ ณ ขณะนั้น เสียงจอแจในสมองของฉัน

And in that moment, my left hemisphere brain chatter went totally silent.

เสียงจอแจของสมองซีกซ้าย ก็เงียบกริบลงทันที

เหมือนกับว่ามีใครคว้ารีโมทควบคุมสมอง

Just like someone took a remote control and pushed the mute button.

และกดปุ่มตัดเสียง จนมีแต่ความเงียบสนิท

Total silence.

And at first I was shocked to find myself inside of a silent mind.

ทีแรกฉันรู้สึกตกใจที่พบตัวเอง

อยู่ภายในสมองที่เงียบสนิท แต่ทันทีนั้นฉันได้หลงเสน่ห์

But then I was immediately captivated

กับความสง่างามของพลังงานที่อยู่รอบตัวฉัน

by the magnificence of the energy around me.

และเพราะว่าฉันไม่สามารถแยกแยะ

And because I could no longer identify the boundaries of my body,

ร่างกายของฉันต่อไปได้แล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งใหญ่ และขยายตัวออกไป

I felt enormous and expansive.

ฉันรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับพลังงานที่มีอยู่

I felt at one with all the energy that was,

และมันก็สวยงามที่รู้สึกอย่างนั้น

and it was beautiful there.

Then all of a sudden my left hemisphere comes back online

ทันใดนั้น ซีกซ้ายของสมองก็กลับมา

ทำงานอีกครั้ง และมันก็พูดกับฉันว่า "เฮ้ย เรามีปัญหาแล้ว

and it says to me, "Hey! We've got a problem!

We've got to get some help."

เรามีปัญหาแล้ว เราต้องการความช่วยเหลือ"

And I'm going, "Ahh! I've got a problem!"

และฉันก็เลยนึกได้ว่า "โอ้ ฉันมีปัญหาแล้วหละ

(Laughter)

ฉันมีปัญหา" แล้วก็ "เอาหละ เอาหละ เข้าใจแล้ว ฉันมีปัญหา"

So it's like, "OK, I've got a problem."

But then I immediately drifted right back out into the consciousness --

แต่เสร็จแล้วฉันก็ลอยกลับไป

เป็นหนึ่งเดียวกับพลังงานรอบตัวฉัน

and I affectionately refer to this space as La La Land.

ที่ที่ฉันเรียกอย่างเอ็นดูว่า ดินแดน ลัลลา

But it was beautiful there.

ดินแดนนั้นมันสวยงาม ลองจินตนาการดูว่ามันเป็นอย่างไร

Imagine what it would be like to be totally disconnected

ถ้าหากว่าคุณตัดขาดจาดโดยสิ้นเชิง

from your brain chatter that connects you to the external world.

จากเสียงจอแจของสมองที่เชื่อมต่อตัวคุณกับโลกภายนอก

So here I am in this space,

ในดินแดนนี้ ทุกๆอย่าง งานของฉัน

and my job, and any stress related to my job -- it was gone.

และความเครียดความกดดันต่างๆเกี่ยวกับงาน มันหายไปหมด

And I felt lighter in my body.

ฉันรู้สึกว่าตัวเบาขึ้น ลองนึกต่อว่า

ความสัมพันธ์ต่างๆในโลกภายนอก

And imagine all of the relationships in the external world

and any stressors related to any of those -- they were gone.

และความเครียดที่มากับความสัมพันธ์เหล่านั้น มันหายไปหมด

And I felt this sense of peacefulness.

มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความสงบ

And imagine what it would feel like to lose

และลองนึกต่อไปว่ามันจะรู้สึกอย่างไร ถ้าได้สลัดทิ้งความรู้สึกทุกข์สุขที่แบกมาทั้งชีวิต ทั้ง 37 ปี

37 years of emotional baggage!

(Laughter) Oh! I felt euphoria --

(หัวเราะ) โอ้ ฉันรู้สึกปีติ

euphoria.

ความปีติ มันสวยงามจริงๆ

It was beautiful.

And again, my left hemisphere comes online and it says,

และแล้ว อีกครั้งหนึ่ง สมองซีกซ้ายก็กลับมาอีกและมันบอกว่า

"Hey! You've got to pay attention.

"เฮ้ย เธอต้องสนใจหน่อยแล้ว

We've got to get help."

เราต้องการความช่วยเหลือแล้วนะ" และฉันก็นึก "ฉันต้องการช่วยเหลือแล้ว

And I'm thinking, "I've got to get help. I've got to focus."

ฉันต้องมีสมาธิ"

So I get out of the shower and I mechanically dress

ฉันเลยออกมาจากห้องอาบน้ำ

และแต่งตัวด้วยความพยายามสูงมาก และฉันก็เริ่มเดินไปเดินมาในบ้านของฉัน

and I'm walking around my apartment,

และฉันก็คิดว่า "ฉันต้องไปทำงาน ฉันต้องไปทำงาน

and I'm thinking, "I've got to get to work. Can I drive?"

จะขับรถได้ไหม ฉันจะขับรถได้ไหม"

And in that moment,

และในวินาทีนั้นแขนข้างขวาของฉัน

my right arm went totally paralyzed by my side.

ก็เป็นอัมพาต และห้อยอยู่ที่ข้างตัว ฉันจึงรู้ตัวว่า

Then I realized, "Oh my gosh! I'm having a stroke!"

"ตายแล้ว เส้นเลือดสมองฉันแตกแล้ว เส้นเลือดแตกแล้ว"

And the next thing my brain says to me is,

และสิ่งต่อไปที่สมองฉันคิดก็คือ

Wow! This is so cool!

"ว้าวเจ๋งจังเลยนี่" (หัวเราะ) "มันเจ๋งจริงๆ

(Laughter)

This is so cool!

How many brain scientists have the opportunity

จะมีนักวิจัยนักวิทยาศาสตร์ทางสมองกี่สักกี่คน

to study their own brain from the inside out?"

ที่ได้มีโอกาสศึกษาเข้าไปข้างในสมองของตัวเองแบบนี้นะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

And then it crosses my mind, "But I'm a very busy woman!"

และฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า "แต่ฉันเป็นผู้หญิงที่งานยุ่งมากนะ"

(Laughter)

(หัวเราะ) "ฉันไม่มีเวลาให้กับเส้นเลืิอดในสมองแตกนะ"

"I don't have time for a stroke!"

So I'm like, "OK, I can't stop the stroke from happening,

ฉันก็เลยคิดต่อว่า "ไม่เป็นไร ฉันห้่ามไม่ให้เส้นเลือดแตกไม่ได้

ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูไปสัก อาทิตย์หรือสองอาทิตย์ดู และ

so I'll do this for a week or two, and then I'll get back to my routine. OK.

แล้วค่อยกลับเข้าสู่ตารางเดิม ดีๆ เอาตามนี้ก็แล้วกัน

So I've got to call help. I've got to call work."

แต่ตอนนี้คงต้องเรียกร้องหาคนมาช่วยแล้วหละ ฉันต้่องโทรไปที่ทำงาน"

I couldn't remember the number at work,

แต่ฉันไม่สามารถนึกเบอร์โทรศัพท์ที่ทำงานได้

so I remembered, in my office I had a business card with my number.

แต่ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าในห้องทำงานที่บ้านฉันมีนามบัตร

ที่มีเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองเขียนไว้ ฉันก็เลยไปที่ห้องทำงานของฉัน

So I go into my business room, I pull out a three-inch stack of business cards.

และดึงปึกนามบัตรออกมา มันหนาตั้ง 3 นิ้ว

And I'm looking at the card on top

และฉันก็มองไปที่นามบัตรใบแรกที่อยู่บนสุด

and even though I could see clearly in my mind's eye

และแม้ว่าในสมองฉันนึกภาพออกว่า นามบัตรของฉันที่หาอยู่หน้าตาเป็นอย่างไร

what my business card looked like,

I couldn't tell if this was my card or not,

ฉันดูไม่ออกว่านามบัตรใบนี้

ใช่นามบัตรของฉันไหม เพราะว่าตาฉันเห็นแต่ภาพ

because all I could see were pixels.

And the pixels of the words blended with the pixels of the background

จุดต่างๆของอักษรดูกลมกลืนไป

กับภาพพื้นหลังของนามบัตร และสัญลักษณ์ต่างๆนาๆ

and the pixels of the symbols, and I just couldn't tell.

ฉันแยกอะไรไม่ออกเลย

And then I would wait for what I call a wave of clarity.

ฉันก็ได้แต่รอให้สมองกลับมาทำงานชั่วขณะหนึ่ง

And in that moment, I would be able to reattach to normal reality

และในขณะนั้น ฉันสามารถ

ที่จะเชื่อมกับโยงโลกปกติที่คุ้นเคย ทำให้ฉันแยกแยะได้ว่า

and I could tell that's not the card... that's not the card.

นามบัตรใบนี้ไม่ใช่ ใบนี้ก็ไม่ใช่ ใบนี้ไม่ใช่

ฉันใช้เวลา 45 นาที ที่จะหาดูนามบัตรผ่านไปได้แค่หนึ่งนิ้ว

It took me 45 minutes to get one inch down inside of that stack of cards.

จากทั้งหมดที่อยู่ในกองนั้น

In the meantime, for 45 minutes,

ในเวลา 45 นาทีนั้น เลือดก็ไหลออกมาจากเส้นเลือดแตก

the hemorrhage is getting bigger in my left hemisphere.

และกำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ ในสมองซีกซ้ายของฉัน

I do not understand numbers, I do not understand the telephone,

ฉันไม่สามารถเข้าใจตัวเลข ฉันไม่เข้าใจว่าโทรศัพท์คืออะไร

but it's the only plan I have.

แต่มันก็เป็นทางเดียวที่ฉันมีอยู่ตอนนั้น

So I take the phone pad and I put it right here.

ฉันก็เลยหยิบโทรศัพท์และวางมันไว้ตรงนี้ และฉันหยิบนามบัตร

I take the business card, I put it right here,

และวางมัันไว้ตรงนี้

and I'm matching the shape of the squiggles on the card

และฉันก็เล่นจับคู่ กับสัญลักษณ์ในนามบัตรที่ฉันไม่เข้าใจ

to the shape of the squiggles on the phone pad.

แล้วจับคู่ให้ตรงกับสัญลักษณ์ ที่หน้าตาเหมือนกันกับบนโทรศัพท์

But then I would drift back out into La La Land,

แต่แล้วฉันก็ลอยกลับไปสู่ดินแดน ลัลลา

and not remember when I came back if I'd already dialed those numbers.

และพอได้สติกลับมาอีกครั้งฉันจะจำไม่ได้ว่่า

กดเบอร์ไหนไปแล้วบ้าง

So I had to wield my paralyzed arm like a stump

ก็เลยใช้แขนที่อัมพาตให้เป็นประโยชน์ เหวี่ยงมันขึ้นมาเหมือนท่อนไม้

and cover the numbers as I went along and pushed them,

และเอามาปิดเบอร์ที่กดไปแล้ว

เพื่อว่าพอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

so that as I would come back to normal reality,

ฉันจะสามารถบอกได้ว่า "ใช่ฉันกดเบอร์นี้ไปแล้วนะ"

I'd be able to tell, "Yes, I've already dialed that number."

Eventually, the whole number gets dialed and I'm listening to the phone,

ในที่สุด ฉันก็กดเบอร์โทรได้หมด

และฉันก็ยกหูโทรศัพท์เพื่อฟัง

and my colleague picks up the phone and he says to me,

และเพื่อนร่วมงานของฉันก็รับโทรศัพท์ และเขาก็พูดว่า

"Woo woo woo woo." (Laughter)

"วู่ วู่ วู่ วู่" (หัวเราะ) ฉันคิดกับตัวเองว่า

(Laughter)

And I think to myself,

"อุ้ยตายแล้ว เขาฟังดูเหมือนหมาโกลเดนรีทรีฟเวอร์เลย"

"Oh my gosh, he sounds like a Golden Retriever!"

(Laughter)

And so I say to him -- clear in my mind, I say to him:

และฉันก็พูดกับเขา ซึ่งในสมองของฉันมันชัดมากกับคำพูดที่จะบอกเขาว่า

"This is Jill! I need help!"

"นี่ ฉันเอง จิล นะ ฉันต้องการความช่วยเหลือ"

And what comes out of my voice is, "Woo woo woo woo woo."

และเสียงที่ฉันเปล่งออกมาคือ "วู่ วู่ วู่ วู่ วู่"

I'm thinking, "Oh my gosh, I sound like a Golden Retriever."

และฉันก็คิดว่า "เอาหละคราวนี้ ฉันเองก็ฟังดูเหมือนหมาหมาโกลเดนรีทรีฟเวอร์เหมือนกัน"

ฉันเลยตระหนักได้ว่า ฉันไม่สามารถรับรู้ และ ฉันไม่รู้

So I couldn't know -- I didn't know

that I couldn't speak or understand language until I tried.

ว่าฉันพูดไม่ได้ หรือ ไม่สามารถเข้าใจภาษาได้ เมื่อฉันได้ลองพูดออกมา

So he recognizes that I need help and he gets me help.

เพื่ิอนร่วมงานของฉันก็เลยรู้ว่าฉันต้องการความช่วยเหลือ และสุดท้ายก็มีคนมาช่วย

และอีกสักพักหนึ่งฉันก็อยู่ในรถฉุกเฉิน

And a little while later, I am riding in an ambulance

จากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองบอสตัน มุ่งไปทางโรงพยาบาล แมสซาชูเซตส์ เจเนอรัล

from one hospital across Boston to [Massachusetts] General Hospital.

ฉันขดตัวเข้าเป็นลูกบอลกลมๆ

And I curl up into a little fetal ball.

และคล้ายกับลูกโป่งที่ใกล้จะหมดลมแล้ว

And just like a balloon with the last bit of air,

และมีความรู้สึกว่านี่คือเฮือกสุดท้ายแล้วของลูกโป่งนี้

just right out of the balloon,

ฉันรู้สึกถึงเฮือกสุดท้ายของพละกำลัง และฉันสัมผัสถึงการปลดปล่อยของวิญญาณของตัวเอง

I just felt my energy lift and just I felt my spirit surrender.

ในวินาทีนั้น ฉันรู้ว่า

And in that moment, I knew that I was no longer the choreographer of my life.

ฉันไม่ได้เป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตตัวเองแล้ว

And either the doctors rescue my body and give me a second chance at life,

ถ้าแพทย์ไม่สามารถช่วยฉันได้ และมอบโอกาส

ที่จะมีชีวิตต่อไปอีกครั้งหนึ่ง ก็แปลว่า

or this was perhaps my moment of transition.

นี่คือวินาทีของการลาจากไปสู่ที่อื่นแล้ว

When I woke later that afternoon,

ช่วงบ่ายๆวันนั้นฉันตื่นขึ้นมา และก็รู้สึกตกใจ

I was shocked to discover that I was still alive.

ที่ได้พบว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ ตอนนั้นที่รู้สึกว่าวิญญาณยอมจำนน

When I felt my spirit surrender, I said goodbye to my life.

ฉันได้บอกลาชีวิตตัวเองไปแล้ว

And my mind was now suspended

แต่ตอนนี้จิตของฉันลอยอยู่ระหว่าง

between two very opposite planes of reality.

โลกสองโลก ที่แตกต่างกันมากๆ มีสัญญาณกระตุ้นต่างๆวิ่งเข้ามา

Stimulation coming in through my sensory systems

ผ่านระบบการรับรู้ และสัญญาณเหล่านั้นที่เข้ามาทำให้รู้สึกปวดมาก

felt like pure pain.

Light burned my brain like wildfire,

แสงสว่างแผดเผาสมองเหมือนกับว่าไฟป่า

and sounds were so loud and chaotic

ส่วนเสียงก็ดัง และสับสนอลหม่านมากจนฉันไม่สามารถแยกแยะ

that I could not pick a voice out from the background noise,

เสียงพูดออกจากเสียงรบกวนอื่นๆได้

and I just wanted to escape.

นั่นทำให้ฉันอยากหนีพ้นไปจากทุกๆอย่าง และเนื่องจากว่าฉันไม่สามารถแยกแยะ

Because I could not identify the position of my body in space,

ว่าร่างกายของฉันคือส่วนไหน ทำให้ฉันรู้สึกใหญ่มโหฬารและกว้างใหญ่ไพศาล

I felt enormous and expansive,

เปรียบเหมือนยักษ์ในตะเกียงที่เพิ่งถูกปลดปล่อยออกมาจากขวด

like a genie just liberated from her bottle.

และจิตใจของฉันทยานไปอย่างอิสระ เหมือนปลาวาฬยักษ์

And my spirit soared free,

like a great whale gliding through the sea of silent euphoria.

ที่กำลังร่อนร่ายไปมาในทะเลแห่งความสุขสงบ

Nirvana.

นิพพาน ฉันได้พบนิพพาน และฉันจำได้ว่าคิดกับตัวเองว่า

I found Nirvana.

And I remember thinking,

there's no way I would ever be able to squeeze the enormousness of myself

ฉันไม่มีทางบีบตัวตน

ที่ใหญ่โตขนาดนั้นกลับเข้าร่างกายเล็กๆได้

back inside this tiny little body.

But then I realized, "But I'm still alive!

แต่ฉันก็ได้ตระหนักขึ้นมาว่า "ฉันยังมีชีวิต ฉันยังมีชีวิต

I'm still alive, and I have found Nirvana.

และฉันได้พบนิพพานแล้ว และถ้าฉัน

And if I have found Nirvana and I'm still alive,

ได้พบนิพพานและยังมีชีวิตอยู่ ก็หมายความว่า ใครๆ

then everyone who is alive can find Nirvana."

ที่มีชีวิตอยู่ก็สามารถพบนิพพานได้" และฉันนึกภาพของโลก

And I pictured a world

filled with beautiful, peaceful, compassionate, loving people

ที่เต็มไปด้วย ผู้คนที่มี ความสวยงาม ความสงบ ความเมตตา

และความรัก ผู้คนที่สามารถเข้าถึง

who knew that they could come to this space at any time.

พื้นที่แห่งนี้ได้ทุกเมื่อ ทุกคนสามารถเลือก

And that they could purposely choose

ที่จะก้าวไปทางขวาออกจาก

to step to the right of their left hemispheres --

สมองซีกซ้าย ไปซีกขวา เพื่อเข้าถึงความสงบอันนี้

and find this peace.

And then I realized

และฉันได้ตระหนักว่า การค้นพบนี้สามารถเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่

what a tremendous gift this experience could be,

สามารถเป็นการรู้แจ้งที่ยื่งใหญ่แค่ไหน

what a stroke of insight this could be to how we live our lives.

ถึงวิถีชีวิตของคนเรา และการตระหนักได้ครั้งนี้ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะฟื้นตัว

And it motivated me to recover.

Two and a half weeks after the hemorrhage, the surgeons went in,

ประมาณสองอาทิตย์ครึ่ง หลังจากอาการตกเลือดในสมอง

ศัลยแพทย์ได้ทำการผ่าตัด เอาก้อนโลหิต

and they removed a blood clot the size of a golf ball

ก้อนโลหิตขนาดใหญ่เท่าลูกกอล์ฟ ที่ไปกดส่วนของสมองที่เกี่ยวกับภาษา ออกไป

that was pushing on my language centers.

ในรูปนี้่ ฉันอยู่กับแม่ของฉัน

Here I am with my mama,

who is a true angel in my life.

คุณแม่เป็็นนางฟ้าในชีวิตฉันจริงๆ ฉันใช้เวลา 8ปี กว่าจะหายดีอย่างสมบูรณ์

It took me eight years to completely recover.

So who are we?

เคยสงสัยไหมว่าพวกเราคืออะไร ฉันคิดว่าพวกเราเป็นพลังแห่งชีวิตของจักรวาล

We are the life-force power of the universe,

ที่มีไม้มีมือ และสมองที่คิดได้สองแบบ

with manual dexterity and two cognitive minds.

และเรามีอำนาจในการเลือก ในทุกขณะว่า

And we have the power to choose, moment by moment,

เราจะเป็นใคร และอย่างไรในโลกนี้

who and how we want to be in the world.

Right here, right now,

ณ ที่นี่ เวลานี้ ฉันสามารถก้าวเข้าสู่

I can step into the consciousness of my right hemisphere, where we are.

จิตของสมองซีกขวา ได้ทันที

I am the life-force power of the universe.

ฉันเป็นพลังงานแห่งชีวิตของจักรวาล

I am the life-force power

ฉันเป็นพลังงานแห่งชีวิตของโมเลกุล 50ล้านล้าน โมเลกุล อันสวยงาม

of the 50 trillion beautiful molecular geniuses that make up my form,

และชาญฉลาด ที่ประกอบตัวขึ้นเป็นร่างกายของฉัน ฉันเป็นหนึ่งกับทุกๆสิ่ง

at one with all that is.

Or, I can choose to step into the consciousness of my left hemisphere,

หรือ ฉันสามารถก้าวเข้าสู่จิตของ

สมองซีกขวา ที่ที่ฉันกลายเป็นคนหนึ่งคน

where I become a single individual, a solid.

เป็นเนื้อหนังร่างกายที่จับต้องได้ แยกออกจากพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ตลอด

Separate from the flow, separate from you.

แยกออกจากคนคนอื่น ฉันคือ ดร.จิล โบวท์ เทย์เลอร์

I am Dr. Jill Bolte Taylor:

intellectual, neuroanatomist.

นักคิด นักกายวิภาคศาสตร์ระบบประสาท นี่คือ ตัวฉัน ทั้งหลาย ที่อยู่ข้างใน

These are the "we" inside of me.

Which would you choose?

คุณคาดว่าจะเลือกที่จะเป็นแบบไหน คุณเลือกที่จะเป็นแบบไหน และเมื่อไหร่

Which do you choose?

And when?

ฉันเชื่อว่าถ้าหากว่าเราใช้เวลาของเรามากขึ้น

I believe that the more time we spend

choosing to run the deep inner-peace circuitry

กับการเลือกที่จะอยู่ในภาวะของสมองที่ทำให้เราสัมผัสความสงบในตัวเรา

of our right hemispheres,

ที่มาจากสมองซีกขวา เราจะเป็นแหล่งเกิดของความสงบ

the more peace we will project into the world,

ให้กับโลก และโลก และสังคมของเราก็จะมีความสงบมากขึ้น

and the more peaceful our planet will be.

และฉันคิดว่าทั้งหมดนี้เป็น ความคิดที่น่าเผยแพร่ค่ะ

And I thought that was an idea worth spreading.

Thank you.

(Applause)