My stroke of insight | Jill Bolte Taylor | TED

سکته قدرتمند بصیرت جیل بولت تیلور

Translator: Nina Kaihani Reviewer: Amin Gheibi

I grew up to study the brain

من در طول زندگیم درباره‌ی مغز مطالعه کردم

because I have a brother who has been diagnosed

چون یک برادر دارم که یک بیماری مغزی دارد.

with a brain disorder, schizophrenia.

اسکیزوفرنی [جنون جوانی]. و به عنوان یک خواهر

And as a sister and later, as a scientist,

و بعدها هم به عنوان یک محقق، می خواستم بدانم چرا

I wanted to understand, why is it that I can take my dreams,

می توانم رویاهایم رادر دست بگیرم، می توانم آن ها را به

I can connect them to my reality,

واقعیت زندگیم، وصل كنم

and I can make my dreams come true?

و می توانم رویاهایم را تحقق بخشم؟

What is it about my brother's brain and his schizophrenia

مشکل مغز برادر من و اسکیزوفرنی او چیست که نمی تواند

that he cannot connect his dreams to a common and shared reality,

رویاهایش را به یک واقعیت مشترک وصل کند،

so they instead become delusion?

در عوض آن ها تبدیل به توهم می شوند؟

So I dedicated my career to research into the severe mental illnesses.

برای همین شغلم را وقف تحقیق درباره

And I moved from my home state of Indiana to Boston,

بیماری های شدید ذهنی کردم. و از ایالتی که در آن زندگی می کردم تغییر مکان دادم.

where I was working in the lab of Dr. Francine Benes,

از ایندیانا به بوستون، جایی که کار می کردم

in the Harvard Department of Psychiatry.

در آزمایشگاه دکتر Francine Benes، در هاروارد،

And in the lab, we were asking the question,

دانشکده روانشناسی. در آزمایشگاه، این سوال را مطرح می کردیم که

"What are the biological differences

"تفاوت های بیولوژیکی بین مغزهای افرادی كه

between the brains of individuals who would be diagnosed as normal control,

به عنوان انسان عادی تشخیص داده می شوند،

as compared with the brains of individuals

در مقایسه با افرادی که

diagnosed with schizophrenia, schizoaffective or bipolar disorder?"

اسکیزوفرنی، یا اختلال دوشخصیتی دارند، در چيست؟

So we were essentially mapping the microcircuitry of the brain:

بنابراین ما مدارهای ميكروی مغز را

which cells are communicating with which cells,

نقشه برداری می كرديم: کدام سلول ها با کدام

with which chemicals,

سلول ها در ارتباط اند، با کدام مواد شیمیایی، و بعد با

and then in what quantities of those chemicals?

چه حجمی از آن مواد شیمیایی؟

So there was a lot of meaning in my life

برای همین در زندگی من معانی زیادی وجود داشت زيرا داشتم

because I was performing this type of research during the day,

در طول روز چنین تحقیقاتی انجام می دادم.

but then in the evenings and on the weekends,

اما بعد از ظهرها و تعطیلات آخر هفته،

I traveled as an advocate for NAMI, the National Alliance on Mental Illness.

یه عنوان یک حامی برای NAMI، اتحادیه ملی بیماری های روانی سفر می کردم.

But on the morning of December 10, 1996,

در صبح روز دهم دسامبر، ۱۹۹۶، بیدار شدم

I woke up to discover that I had a brain disorder of my own.

و فهمیدم که خودم هم یک اختلال ذهنی دارم.

A blood vessel exploded in the left half of my brain.

در سمت چپ مغزم یک رگ خونی ترکیده یود.

And in the course of four hours,

و در طول ۴ ساعت،

I watched my brain completely deteriorate

مغزم را تماشا کردم تا کاملاً توانایی اش را

in its ability to process all information.

در پردازش اطلاعات از دست داد.

On the morning of the hemorrhage,

صبح روز سکته،

I could not walk, talk, read, write or recall any of my life.

تمی توانستم راه بروم، صحبت کنم، بخوانم، بنویسم یا هیچی از زندگیم را به یاد بیاورم.

I essentially became an infant in a woman's body.

در واقع به یک نوزاد در بدن یک زن تبدیل شدم.

If you've ever seen a human brain,

اگر تا به حال مغز انسان را دیده باشید،

it's obvious that the two hemispheres are completely separate from one another.

مشخص است که دو نیم کره مغز کاملاً از هم جدا هستند.

And I have brought for you a real human brain.

و من برای شما یک مغز واقعی انسان را آورده ام.

(Groaning, laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So this is a real human brain.

خوب، این یک مغز واقعی انسان است.

This is the front of the brain,

این جلوی مغز است،

the back of brain with the spinal cord hanging down,

پشت مغز که نخاع از آنجا به پایین شروع می شود،

and this is how it would be positioned inside of my head.

و بدين گونه آن در داخل سر من قرار می گیرد.

And when you look at the brain,

و وقتی به مغز نگاه می کنید،

it's obvious that the two cerebral cortices

مشخص است که دو پوسته مغزی

are completely separate from one another.

کاملاً از هم جدا هستند.

For those of you who understand computers,

برای آن هایی که کامپیوتر خوب بلد هستند،

our right hemisphere functions like a parallel processor,

نیم کره راست مغز مانند یک پردازشگر موازی کار می کند،

while our left hemisphere functions like a serial processor.

در حالی که كاركرد نیم کره چپ مغز ما مانند یک پردازشگر سری است.

The two hemispheres do communicate with one another

دو نیم کره با هم توسط

through the corpus callosum,

پل میان دو نیم کره مفز (corpus collosum)، ارتباط برقرار می كنند كه

which is made up of some 300 million axonal fibers.

از حدود ۳۰۰ میلیون فیبر آكسونی تشکیل شده است.

But other than that,

اما به غیر از آن،

the two hemispheres are completely separate.

دو نیم کره کاملاً از هم جدا هستند.

Because they process information differently,

چون هر کدام به طرز متفاوتی اطلاعات را پردازش می کنند،

each of our hemispheres think about different things,

هر کره مغز ما به چیزهای متفاوتی فکر می کند،

they care about different things, and, dare I say,

مسائل متفاوتی برای هر کدام اهمیت دارند، و با جرأت می گویم،

they have very different personalities.

کاملاً شخصیت های متفاوتی دارند.

Excuse me. Thank you. It's been a joy.

ببخشید. ممنونم. لذت برديم.

Assistant: It has been.

دستیار: همین طور است.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Our right human hemisphere is all about this present moment.

نیم کره راست تماماً در مورد لحظه حال است.

It's all about "right here, right now."

تماماً در مورد "همین جا، همین الآن" است.

Our right hemisphere, it thinks in pictures

نیم کره راست ما، تصويری فکر می کند

and it learns kinesthetically through the movement of our bodies.

و نحوه يادگيری آن از طریق حركت و جنبش بدن است.

Information, in the form of energy, streams in simultaneously

اطلاعات، به شکل انرژی، همزمان در

through all of our sensory systems

تمام سیستم های حسی ما، جاری می شوند

and then it explodes into this enormous collage

و بعد در يك زمان با كنار هم قرار گرفتن، تبدیل به يك تصوير ترکیبی

of what this present moment looks like,

از آنچه این لحظه هست،

what this present moment smells like and tastes like,

بوی این لحظه و مزه آن،

what it feels like and what it sounds like.

حس آن و صدای آن، می شوند.

I am an energy-being connected to the energy all around me

من یک انرژی هستم، که به انرژی های اطرافم توسط

through the consciousness of my right hemisphere.

هوشیاری نیم کره راست مغزم، متصل می شوم.

We are energy-beings connected to one another

ما انرژی هستیم، که به یکدیگر توسط

through the consciousness of our right hemispheres

هوشیاری نیم کره راست مغزمان به عنوان یک خانواده انسان متصل هستيم.

as one human family.

و دقیقاً اینجا،

And right here, right now, we are brothers and sisters on this planet,

الآن، ما در این کره زمین، خواهر و برادر هستیم،

here to make the world a better place.

اینجاییم تا دنیا را تبدیل به جای بهتری کنیم.

And in this moment we are perfect, we are whole and we are beautiful.

و در این لحظه، ما بی نقص هستیم، ما کامل هستیم و ما زیبا هستیم.

My left hemisphere, our left hemisphere, is a very different place.

نیم کره چپ مغزم - نیم کره چپ مغز ما - جای متفاوتی است.

Our left hemisphere thinks linearly and methodically.

نیم کره چپ ما به صورت خطی و روش‌مند فکر می کند.

Our left hemisphere is all about the past and it's all about the future.

نیم کره چپ مغز ما تماماً با گذشته و تماماً با آینده سر و کار دارد.

Our left hemisphere is designed to take

نیم کره چپ مغز ما طوری طراحی شده که آن

that enormous collage of the present moment

تصوير ترکیبی آن لحظه را بگیرد و شروع کند به

and start picking out details, and more details about those details.

برداشتن جزئیات از داخل آن، جزئیات و جزئیات بیشتر در مورد آن جزئیات.

It then categorizes and organizes all that information,

سپس آن ها را دسته بندی می کند و تمام آن اطلاعات را سامان دهی می کند

associates it with everything in the past we've ever learned,

آنها را با هر چیزی که در گذشته یاد گرفته ایم، ارتباط می دهد

and projects into the future all of our possibilities.

و تمام احتمالات را برای آینده تعیین می کند.

And our left hemisphere thinks in language.

نیم کره چپ مغز ما با زبان فکر می کند.

It's that ongoing brain chatter that connects me and my internal world

آن پچ پچ کردن دائم مغز است که من و

to my external world.

دنیای درونی ام را به دنیای بیرونی ام وصل می کند.

It's that little voice that says to me,

آن صدای آرام است که به من می گوید، "آهای، یادت باشه

"Hey, you've got to remember to pick up bananas on your way home.

که سر راهت به خونه موز بخری.

I need them in the morning."

من صبح لازمشون دارم."

It's that calculating intelligence

آن هوش حسابگر است که به من یادآوری می کند

that reminds me when I have to do my laundry.

که باید لباس ها را بشورم.

But perhaps most important, it's that little voice that says to me,

اما شاید مهم تر از هر چیزی، آن صدای آرامی است که به من می گوید،

"I am. I am."

"من هستم. من هستم."

And as soon as my left hemisphere says to me "I am,"

و به محض اینکه نیم کره چپ مغزم به من می گوید "من هستم"

I become separate.

من جدا می شوم.

I become a single solid individual,

تبدیل به یک فرد ناب تک می شوم،

separate from the energy flow around me

جدا از آن جریان انرژی

and separate from you.

اطرافم و جدا از شما.

And this was the portion of my brain that I lost on the morning of my stroke.

و این همان بخشی از مغزم بود که

On the morning of the stroke,

در صبح روز سکته از دست دادم.

I woke up to a pounding pain behind my left eye.

صبح روز سکته ام، من به خاطر دردی که مانند مشت پشت چشم چپم می کوبید، بيدار شدم.

And it was the kind of caustic pain that you get when you bite into ice cream.

از آن مدل دردهایی بود که وقتی بستنی را گاز می زنید.

And it just gripped me --

درد همینطور من را می گرفت

and then it released me.

و بعد من را ول می کرد

And then it just gripped me --

. دوباره همینطور من را می گرفت

and then it released me.

و بعد من را ول می کرد.

And it was very unusual for me to ever experience any kind of pain,

اين درد خیلی غیر عادی بود وهیچ وقت چنين دردی را تجربه نكرده بودم.

so I thought, "OK, I'll just start my normal routine."

برای همین فکر کردم، خب، می روم و کارهای روزانه ام را انجام می دهم.

So I got up and I jumped onto my cardio glider,

برای همین بلند شدم و رفتم سراغ دستگاه ورزشم،

which is a full-body, full-exercise machine.

که یک دستگاه برای تقویت همه اعضای بدن است.

And I'm jamming away on this thing,

و دارم همینطور ورزش می کنم،

and I'm realizing that my hands look like primitive claws

و متوجه می شوم كه دست های من شبیه پنجه های ماقبل تاریخ اند که

grasping onto the bar.

به میله چنگ زدند

And I thought, "That's very peculiar."

و فکر کردم، "خیلی عجیب است."

And I looked down at my body

و سرم را پایین انداختم و به بدنم نگاه کردم

and I thought, "Whoa, I'm a weird-looking thing."

و گفتم "من یک چیزی با شکلی عجیب وغریب هستم."

And it was as though my consciousness had shifted away

مثل این بود که هوشیاری من از

from my normal perception of reality,

درکِ معمولی که از واقعیت داشتم،

where I'm the person on the machine having the experience,

یعنی از تجربه‌ی شخصی که روی ماشین است،

to some esoteric space

به یک فضای مبهم تغيير كرده بود،

where I'm witnessing myself having this experience.

جايي كه در آن نظاره‌گرِ خودم بودم.

And it was all very peculiar, and my headache was just getting worse.

واقعاً همه اش خیلی عجیب بود، و سردردم همینطور داشت بدتر می شد.

So I get off the machine,

برای همین از دستگاه پایین آمدم،

and I'm walking across my living room floor,

و دارم در سالن نشیمن راه می روم،

and I realize that everything inside of my body has slowed way down.

و من متوجه می شوم که همه چیز داخل بدنم بسیار کند شده است.

And every step is very rigid and very deliberate.

هر قدم خیلی خشک است و بسیار سنجیده.

There's no fluidity to my pace,

فضاي پيرامونم اصلا روان نیست،

and there's this constriction in my area of perception,

و یک محدوديت درمحدوده ادراك من وجود دارد،

so I'm just focused on internal systems.

برای همین فقط روی سیستم های داخلی ام تمرکز دارم.

And I'm standing in my bathroom

و در دستشویی ایستاده ام و

getting ready to step into the shower,

دارم آماده می شوم تا به زیرِ دوش بروم،

and I could actually hear the dialogue inside of my body.

و حقیقتاً می توانستم گفتمان درون بدنم را بشنوم.

I heard a little voice saying, "OK. You muscles, you've got to contract.

شنیدم یک صدای آرام می گوید، "خب. شما ماهیچه ها، باید منقبض شويد.

You muscles, you relax."

شما ماهیچه ها، شما شل شید."

And then I lost my balance, and I'm propped up against the wall.

و بعد تعادلم را از دست دادم، و به دیوار تکیه داده ام.

And I look down at my arm

و سرم را پایین می برم و به دستم نگاه می کنم

and I realize that I can no longer define the boundaries of my body.

و متوجه می شوم كه دیگر نمی توانم مرزهای بدنم را تشخیص دهم.

I can't define where I begin and where I end,

نمی توانم مشخص کنم که از کجا شروع می شوم و در کجا تمام می شوم،

because the atoms and the molecules of my arm

چون اتم ها و مولکول های دستم

blended with the atoms and molecules of the wall.

با اتم ها و مولکول های دیوار مخلوط شدند.

And all I could detect was this energy -- energy.

و تنها چیزی که می توانستم تشخیص دهم یک انرژی بود - انرژی

And I'm asking myself, "What is wrong with me?

و دارم از خودم می پرسم، "من چِم شده؟"

What is going on?"

"چه اتفاقی داره می افته؟"

And in that moment, my left hemisphere brain chatter went totally silent.

و در همان لحظه، پچ پچ - نیم کره چپ مغزم - کاملاً ساکت شد.

Just like someone took a remote control and pushed the mute button.

درست مثل اینکه یک نفر کنترل را برداشته و دکمه قطع صدا را زده است.

Total silence.

سکوت محض.

And at first I was shocked to find myself inside of a silent mind.

و اول شوکه شده بودم که خودم را در یک ذهن ساکت پیدا کردم.

But then I was immediately captivated

اما بعد سریعاً

by the magnificence of the energy around me.

شیفته آن انرژی با شکوه اطرافم شدم.

And because I could no longer identify the boundaries of my body,

و چون دیگر نمی توانستم مرزهای بدنم را تعیین کنم،

I felt enormous and expansive.

حس بزرگی و پهناوری می کردم.

I felt at one with all the energy that was,

حس می کردم با تمام انرژی که وجود داشت یکی شده بودم،

and it was beautiful there.

و آن جا زیبا بود.

Then all of a sudden my left hemisphere comes back online

آنگاه ناگهان نیم کره چپ مغزم دوباره روشن می شود،

and it says to me, "Hey! We've got a problem!

و به من می گوید، "آهای! ما یه مشکلی داریم!

We've got to get some help."

ما یه مشکلی داریم! ما باید کمک پیدا کنیم."

And I'm going, "Ahh! I've got a problem!"

و من همینطور فکر می کنم، "اه! من یه مشکلی دارم.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So it's like, "OK, I've got a problem."

من یه مشکلی دارم." ظاهراً همينطوره ، "خب. خب. من یه مشکلی دارم."

But then I immediately drifted right back out into the consciousness --

آن موقع سریع دوباره هوشيار شدم

and I affectionately refer to this space as La La Land.

و من تمایل دارم این فضا را سرزمین هپروت بنامم.

But it was beautiful there.

اما آنجا زیبا بود.

Imagine what it would be like to be totally disconnected

فکرش را بکنید چه می شود اگر کاملاً از پچ پچ مغزتان كه

from your brain chatter that connects you to the external world.

شما را به دنیای بیرونی متصل کرده جدا باشید.

So here I am in this space,

خب حالا اینجا در این فضا هستم،

and my job, and any stress related to my job -- it was gone.

و شغلم - و هر نگرانی مرتبط به شغلم - همه ناپدید شده بودند.

And I felt lighter in my body.

و بدنم حس سبک تری داشت.

And imagine all of the relationships in the external world

و تصور کنید: تمام ارتباطات دنیای بیرونی

and any stressors related to any of those -- they were gone.

و هر نگرانی مربوط به هر یک از آن ها - همه محو شده بودند.

And I felt this sense of peacefulness.

و یک حس آرامشی داشتم.

And imagine what it would feel like to lose

تصور کنید چه احساسی دارد که از زیر

37 years of emotional baggage!

یک بارِ احساسی۳۷ ساله خلاص بشوید.

(Laughter) Oh! I felt euphoria --

(خنده حضار) وای! حس سرمستی داشتم.

euphoria.

سرمستی.

It was beautiful.

زیبا بود.

And again, my left hemisphere comes online and it says,

و بعد، دوباره نیم کره چپ مغزم روشن می شود و می گوید،

"Hey! You've got to pay attention.

"آهای، تو باید توجه کنی.

We've got to get help."

ما باید کمک پیدا کنیم."

And I'm thinking, "I've got to get help. I've got to focus."

و من دارم فکر می کنم، "من باید کمک پیدا کنم. من باید تمرکز کنم."

So I get out of the shower and I mechanically dress

پس از حمام بیرون می آیم و به طور مکانیکی لباس هایم را می پوشم

and I'm walking around my apartment,

و دارم همینطور در آپارتمانم راه می روم،

and I'm thinking, "I've got to get to work. Can I drive?"

و دارم فکر می کنم، "من باید برم سر کار. می تونم رانندگی کنم؟"

And in that moment,

و در همان لحظه

my right arm went totally paralyzed by my side.

دست راستم کاملاً در کنار بدنم فلج شد.

Then I realized, "Oh my gosh! I'm having a stroke!"

آن موقع بود که متوجه شدم، "وای خدای من! من دارم سکته می کنم!"

And the next thing my brain says to me is,

و چیز بعدی که مغزم به من می گوید این است که،

Wow! This is so cool!

این خیلی باحاله.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

This is so cool!

این خیلی باحاله.

How many brain scientists have the opportunity

چند تا از محققان مغز این فرصت را دارند كه

to study their own brain from the inside out?"

مغز خودشان را از درون مطالعه کنند؟"

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And then it crosses my mind, "But I'm a very busy woman!"

و بعد به ذهنم می رسد: "اما من یک زن خیلی پر کار هستم!

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

"I don't have time for a stroke!"

"من برای یه سکته وقت ندارم!"

So I'm like, "OK, I can't stop the stroke from happening,

و من دارم فکر می کنم، "خب، نمی تونم جلوی سکته را بگیرم،

so I'll do this for a week or two, and then I'll get back to my routine. OK.

پس برای یکی دو هفته همین روال را ادامه می دهم، و بعد به روال گذشته خود بر می گردم. خب.

So I've got to call help. I've got to call work."

پس باید کمک پیدا کنم. باید زنگ بزنم سر کار."

I couldn't remember the number at work,

شماره تلفن کار یادم نمی آمد.

so I remembered, in my office I had a business card with my number.

و یادم افتاد که در دفترم یک کارت ویزیت داشتم كه شماره تلفنم روی آن بود.

So I go into my business room, I pull out a three-inch stack of business cards.

برای همین وارد اتاق کارم می شوم، و یک دسته ۸ سانتی از کارت ویزیت را در می آورم.

And I'm looking at the card on top

و دارم به کارتی که رو قرار دارد نگاه می کنم

and even though I could see clearly in my mind's eye

و با اینکه به وضوح در چشم ذهنم

what my business card looked like,

شکل کارت ویزیتم را می دیدم،

I couldn't tell if this was my card or not,

نمی توانستم تشخیص دهم که آیا این کارت من بود یا نه،

because all I could see were pixels.

چون تنها چیزی که می توانستم ببینم پیکسل ها بودند.

And the pixels of the words blended with the pixels of the background

و پیکسل های کلمات با پیکسل های پس زمینه

and the pixels of the symbols, and I just couldn't tell.

و پیکسل های علامت ها قاطی شده بود و اصلاً نمی توانستم تشخیص دهم.

And then I would wait for what I call a wave of clarity.

و بعد صبر می کردم تا آنچه آن را موجی از وضوح می نامم، برسد.

And in that moment, I would be able to reattach to normal reality

و در آن لحظه، می توانستم به واقعیت معمولی مجدداً متصل شوم

and I could tell that's not the card... that's not the card.

و می توانستم تشخیص دهم كه آن کارت من نیست... آن کارت من نیست.

It took me 45 minutes to get one inch down inside of that stack of cards.

حدوداً ۴۵ دقیقه طول کشید تا ۲ سانت از کارت ها را از بين آن دسته کارت بگردم.

In the meantime, for 45 minutes,

در این مدت، برای ۴۵ دقیقه، خون ریزی

the hemorrhage is getting bigger in my left hemisphere.

در نیم کره چپ مغزم دارد بیشتر می شود.

I do not understand numbers, I do not understand the telephone,

من اصلاً اعداد را درک نمی کنم. اصلاً تلفن را درک نمی کنم.

but it's the only plan I have.

اما تنها راه حلی است که دارم.

So I take the phone pad and I put it right here.

بنابراین گوشی تلفن را برمی دارم و می گذارمش همینجا.

I take the business card, I put it right here,

کارت ویزیت را برمی دارم، می گذارمش همین جا،

and I'm matching the shape of the squiggles on the card

و شکلک های داخل کارت را دارم با

to the shape of the squiggles on the phone pad.

شکلک های روی دکمه های تلفن جور می کنم.

But then I would drift back out into La La Land,

و بعد دوباره به سرزمین هپروت رانده می شدم،

and not remember when I came back if I'd already dialed those numbers.

و وقتی برمی گشتم یادم نبود که آن شماره ها را شمار گیری کرده بودم یا نه.

So I had to wield my paralyzed arm like a stump

پس باید دست فلج شده ام را مثل کنده درخت بگیرم

and cover the numbers as I went along and pushed them,

و روی شماره ها قرار دهم همانطور که آن ها را شماره گیری می کردم

so that as I would come back to normal reality,

تا وقتی که به دنیای عادی بر می گشتم

I'd be able to tell, "Yes, I've already dialed that number."

بتوانم تشخیص دهم که، "آره، این شماره را قبلاً گرفته ام."

Eventually, the whole number gets dialed and I'm listening to the phone,

به مرور زمان، همه شماره گرفته شد و من دارم به صدای تلفن گوش می دهم،

and my colleague picks up the phone and he says to me,

همکارم تلفن را برمی دارد و به من می گوید،

"Woo woo woo woo." (Laughter)

"وو وو وو وو." (خنده)

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And I think to myself,

و با خودم فکر می کنم،

"Oh my gosh, he sounds like a Golden Retriever!"

"خدای من، اون صدای سگ شکاری می ده!"

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And so I say to him -- clear in my mind, I say to him:

و بهش می گم - البته در ذهنم، بهش می گم:

"This is Jill! I need help!"

"جیل هستم! کمک می خوام!"

And what comes out of my voice is, "Woo woo woo woo woo."

و صدایی که از من در می آید هست، "وو وو وو وو وو."

I'm thinking, "Oh my gosh, I sound like a Golden Retriever."

دارم فکر می کنم، "خدای من، من صدای یک سگ شکاری می دم."

So I couldn't know -- I didn't know

برای همین نمی دانم - نمی دانستم که

that I couldn't speak or understand language until I tried.

نمی توانم حرف بزنم یا زبان را متوجه شوم تا امتحان نکرده بودم.

So he recognizes that I need help and he gets me help.

خلاصه او می فهمد که من کمک احتیاج دارم و به من کمک می رساند.

And a little while later, I am riding in an ambulance

و کمی بعد، دارم در یک آمبولانس

from one hospital across Boston to [Massachusetts] General Hospital.

از یک بیمارستان در Boston به یک بیمارستان در Massachusetts می روم.

And I curl up into a little fetal ball.

و مانند یک جنین خودم را جمع می کنم.

And just like a balloon with the last bit of air,

و مثل یک بادکنک با آخرین ذره هوا

just right out of the balloon,

مثل هوايی كه از بادکنک بيرون می رود،

I just felt my energy lift and just I felt my spirit surrender.

حس کردم انرژی ام بالا رفت و همینطور - حس کردم روحم تسلیم شد.

And in that moment, I knew that I was no longer the choreographer of my life.

و در همان لحظه، می دانستم که من دیگر طراح زندگی خودم نبودم.

And either the doctors rescue my body and give me a second chance at life,

و یا دکترها بدن من را نجات می دادند و به من یک فرصت دوباره برای زندگی می دادند

or this was perhaps my moment of transition.

یا شاید این لحظه‌ی عبورِ من بود.

When I woke later that afternoon,

وقتی بعداً عصر آن روز بیدار شدم،

I was shocked to discover that I was still alive.

شوکه شده بودم که هنوز زنده هستم.

When I felt my spirit surrender, I said goodbye to my life.

وقتی حس کردم روحم تسلیم شد، با زندگی ام خداحافظی کردم.

And my mind was now suspended

حالا ذهنم معلق بود

between two very opposite planes of reality.

بین دو زمین بسیار متفاوت از واقعيت.

Stimulation coming in through my sensory systems

تحریک های وارد شده از طریق سیستم های حسی ام،

felt like pure pain.

دردناک بودند.

Light burned my brain like wildfire,

نور، مغزم را مثل آتش می سوزاند،

and sounds were so loud and chaotic

و صداها آنقدر بلند و آشفته بود

that I could not pick a voice out from the background noise,

که نمی توانستم یک صدا را از صداهای دیگر جدا کنم،

and I just wanted to escape.

و فقط می خواستم فرار کنم.

Because I could not identify the position of my body in space,

چون نمی توانستم موقعیت بدنم را در فضا تشخیص دهم،

I felt enormous and expansive,

حس بزرگی و پهناوری می کردم،

like a genie just liberated from her bottle.

مثل یک غول چراغ جادو که تازه آزاد شده است.

And my spirit soared free,

و روح من به سمت آزادی اوج گرفت،

like a great whale gliding through the sea of silent euphoria.

مثل یک نهنگ كه در میان دریای سرمستی سکوت پیش می رفت.

Nirvana.

سعادت [Nirvana].

I found Nirvana.

سعادت و رستگاری را پیدا کرده بودم.

And I remember thinking,

و یادم است که فکر می کردم،

there's no way I would ever be able to squeeze the enormousness of myself

هیچ راهی نیست که دیگر هیچ وقت بتوانم بزرگی خودم را دوباره

back inside this tiny little body.

داخل این بدن کوچک به زور جا دهم.

But then I realized, "But I'm still alive!

اما متوجه شدم، "اما من هنوز زنده ام! من هنوز زنده ام،

I'm still alive, and I have found Nirvana.

و من سعادت را پیدا کردم.

And if I have found Nirvana and I'm still alive,

و اگر من سعادت را پیدا کردم و هنوز زنده ام،

then everyone who is alive can find Nirvana."

پس هر کسی که زنده است می تواند سعادت را پیدا کند."

And I pictured a world

و من یک دنیایی را تصور کردم كه

filled with beautiful, peaceful, compassionate, loving people

پر است از زیبایی، صلح و مهربانی، انسان های پر محبتی

who knew that they could come to this space at any time.

که می دانستند که می توانند هر زمانی که بخواهند به این فضا بیایند.

And that they could purposely choose

و اینکه می توانند عمداً و هدفمند انتخاب کنند که

to step to the right of their left hemispheres --

قدم در سمت راست یا نیم کره چپ مغزشان بگذارند

and find this peace.

و این آرامش را پیدا کنند.

And then I realized

فهمیدم که این تجربه

what a tremendous gift this experience could be,

چه هدیه شگفت انگیزی می تواند باشد،

what a stroke of insight this could be to how we live our lives.

چه شبیخونِ بصیرتی در رابطه با روش زندگیمان می تواند باشد،

And it motivated me to recover.

و در من انگیزه ایجاد کرد تا بهبود پیدا کنم.

Two and a half weeks after the hemorrhage, the surgeons went in,

دو هفته و نیم پس از خون ریزی مغزم، جراح ها وارد مغز من شدند

and they removed a blood clot the size of a golf ball

و یک لخته خونی به اندازه یک توپ گلف را برداشتند

that was pushing on my language centers.

که داشت روی مراکز زبانی من فشار وارد می کرد.

Here I am with my mama,

اینجا با مادرم هستم،

who is a true angel in my life.

که واقعاً در زندگی من یک فرشته واقعی است.

It took me eight years to completely recover.

حدود ۸ سال طول کشید تا کاملاً بهبود پیدا کنم.

So who are we?

بنابراین ما کی هستیم؟

We are the life-force power of the universe,

ما قدرت نیروی زندگی جهان هستیم،

with manual dexterity and two cognitive minds.

به همراه توانايی های عملياتی و دو ذهن شناختی.

And we have the power to choose, moment by moment,

و ما قدرت انتخاب داریم، لحظه به لحظه،

who and how we want to be in the world.

که در این دنیا می خواهیم چه کسی و چگونه باشیم.

Right here, right now,

همین جا، همین الآن،

I can step into the consciousness of my right hemisphere, where we are.

می توانم قدم در هوشیاری نیم کره راست مغزم بگذارم، جایی که ما هستیم.

I am the life-force power of the universe.

من قدرت نیروی زندگی جهان هستم.

I am the life-force power

من قدرت نیروی زندگی

of the 50 trillion beautiful molecular geniuses that make up my form,

۵۰ تریلیون نابغه‌ی مولکولی زیبا هستم که ساختار مرا می سازند،

at one with all that is.

و آنرا با هر آنچه هست یکی می کنند.

Or, I can choose to step into the consciousness of my left hemisphere,

یا، می توانم انتخاب کنم که قدم در هوشیاری نیم کره چپ مغزم بگذارم،

where I become a single individual, a solid.

جایی که تبدیل به یک فرد جداگانه،

Separate from the flow, separate from you.

و تکی می شوم. جدا از همه جریان، جدا از شما.

I am Dr. Jill Bolte Taylor:

من دکتر جیل بولت تیلور هستم:

intellectual, neuroanatomist.

روشن فکر، نوروآناتومیست.

These are the "we" inside of me.

این ها "ما"های درون من هستند.

Which would you choose?

شما کدام را مي خواهيد انتخاب كنيد؟

Which do you choose?

کدام را انتخاب می کنید؟

And when?

و کِی؟

I believe that the more time we spend

باور دارم که هرچه بیشتر زمان صرف

choosing to run the deep inner-peace circuitry

انتخاب ورود به اعماق صلح درونی محیط

of our right hemispheres,

نیم کره راست مغزمان کنیم،

the more peace we will project into the world,

صلح بیشتری به جهان ارائه خواهیم کرد،

and the more peaceful our planet will be.

و زمین جای صلح آمیزتری خواهد بود.

And I thought that was an idea worth spreading.

و من فکر کردم، این یک ایده بود که ارزش گسترش دارد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)