Every kid needs a champion | Rita Pierson | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Bank Light

ดิฉันใช้เวลาทั้งชีวิต

I have spent my entire life

either at the schoolhouse, on the way to the schoolhouse,

อยู่ในโรงเรียน ไม่ก็เดินทางไปโรงเรียน

หรือพูดคุยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในโรงเรียน

or talking about what happens in the schoolhouse.

(Laughter)

Both my parents were educators,

พ่อแม่ของฉันเป็นคุณครู

my maternal grandparents were educators,

ตากับยาย ก็เป็นคุณครู

และ 40 ปีที่ผ่านมา ดิฉันก็เป็นคุณครูเช่นเดียวกัน

and for the past 40 years, I've done the same thing.

ดังนั้น แน่นอนว่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

And so, needless to say, over those years

I've had a chance to look at education reform

ดิฉันมีโอกาสได้เห็น การปฏิรูปการศึกษา

from a lot of perspectives.

จากหลายๆ มุมมอง

Some of those reforms have been good.

การปฏิรูปหลายครั้งเกิดผลดี

Some of them have been not so good.

บางครั้งก็ไม่ค่อยจะดีนัก

And we know why kids drop out.

และเรารู้ว่าทำไม เด็กถึงเลิกเรียนกลางคัน

We know why kids don't learn.

เรารู้ว่าทำไมเด็กถึงไม่ยอมเรียนหนังสือ

It's either poverty, low attendance,

ก็เพราะความยากจน การขาดเรียน

negative peer influences...

หรือแรงผลักดันที่ไม่ดีจากเพื่อนฝูง พวกเราก็รู้อยู่แล้ว

We know why.

But one of the things that we never discuss

แต่สิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยพูดคุย

or we rarely discuss

หรือพูดคุยน้อยมาก

is the value and importance of human connection.

คือคุณค่าและความสำคัญของความสัมพันธ์

Relationships.

ระหว่างมนุษย์ด้วยกัน

James Comer says that no significant learning

เจมส์ โคเมอร์ กล่าวว่า การเรียนรู้ที่มีความหมายจะเกิดขึ้นไม่ได้

can occur without a significant relationship.

หากเราไม่มีความสัมพันธ์ที่มีความหมาย

George Washington Carver says all learning

จอร์จ วอชิงตัน คาร์เวอร์ กล่าวว่า ทุกการเรียนรู้

is understanding relationships.

คือการทำความเข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างกัน

Everyone in this room has been affected by a teacher or an adult.

ทุกคนในห้องนี้ต้องเคยถูกชี้นำ

โดยคุณครู หรือผู้ใหญ่สักคน

For years, I have watched people teach.

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดิฉันได้เห็นผู้คนสอนหนังสือ

I have looked at the best and I've looked at some of the worst.

ดิฉันเห็นคนที่เก่งที่สุด และคนที่แย่ที่สุด

A colleague said to me one time,

เพื่อนร่วมงานของฉันเคยบอกว่า

"They don't pay me to like the kids.

"เขาไม่ได้จ้างให้ฉันมารักเด็กนะ

เขาจ่ายให้ฉันมาสอนหนังสือ

They pay me to teach a lesson.

The kids should learn it.

เด็กควรจะเรียนหนังสือ

I should teach it, they should learn it,

ฉันก็สอนไป เด็กก็เรียนไป ง่ายๆ แค่นั้น"

Case closed."

Well, I said to her,

ดิฉันเลยตอบกลับไปว่า

"เธอรู้ไหม เด็กๆ มักไม่เรียนรู้ จากคนที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าหรอก"

"You know, kids don't learn from people they don't like."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

(Applause)

She said, "That's just a bunch of hooey."

เธอกล่าว "นั่นมันเหลวไหลทั้งเพ"

And I said to her,

ฉันเลยพูดว่า "ถ้าคิดแบบนั้น ปีทั้งปีนี้ของเธอ

"Well, your year is going to be long and arduous, dear."

คงจะยืดยาว และเหน็ดเหนื่อยน่าดูเลย"

Needless to say, it was.

แน่นอน มันเป็นอย่างดิฉันบอกจริงๆ และบางคนคิดว่า

Some people think that you can either have it in you to build a relationship,

การสร้างความสัมพันธ์นั้น เป็นความสามารถ

or you don't.

เฉพาะบุคคล

ดิฉันคิดว่า สตีเฟ่น โควีย์ (นักการบริหารและผู้แต่ง '7 อุปนิสัย') พูดไว้ได้ดีมากเลยทีเดียว

I think Stephen Covey had the right idea.

He said you ought to just throw in a few simple things,

เขาบอกว่า คุณต้องเติมอะไรเข้าไปสักหน่อยก่อน

like seeking first to understand,

เช่น การทำความเข้าใจคนอื่น

as opposed to being understood.

ก่อนที่จะหวังให้คนอื่นมาเข้าใจเรา

Simple things, like apologizing.

เรื่องง่ายๆ เช่นการขอโทษ

You ever thought about that?

คุณเคยคิดถึงเรื่องนี้หรือเปล่า

Tell a kid you're sorry, they're in shock.

ลองขอโทษเด็กดู เด็กจะตกใจน่าดู

(Laughter)

I taught a lesson once on ratios.

ฉันเคยสอนเด็กนักเรียนเรื่องอัตราส่วน

I'm not real good with math, but I was working on it.

ดิฉันไม่ค่อยเก่งเลขนัก แต่ก็พยายามอยู่นะ

(Laughter)

And I got back and looked at that teacher edition.

พอดิฉันสอนเสร็จ ดิฉันกลับมาอ่านคู่มือครู

I'd taught the whole lesson wrong.

พบว่าที่สอนไปนั้นผิดหมดเลย (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So I came back to class the next day and I said,

พอเข้าชั่วโมงเรียนวันต่อมา ดิฉันพูดว่า

"Look, guys, I need to apologize.

"ทุกคนคะ ครูมีเรื่องจะขอโทษ

I taught the whole lesson wrong. I'm so sorry."

ครูสอนเรื่องอัตราส่วนผิดหมดเลย ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"

They said, "That's okay, Ms. Pierson.

เด็กๆ ตอบว่า "ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ ครูเพียร์สัน

You were so excited, we just let you go."

ครูคงตื่นเต้นมาก พวกเราให้อภัยนะ"

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

I have had classes that were so low,

ดิฉันเคยสอนชั้นเรียนที่เรียนรู้ช้ามาก

ช้าขนาดที่ว่า ดิฉันต้องร้องไห้ออกมา

so academically deficient, that I cried.

I wondered, "How am I going to take this group,

ดิฉันคิดไม่ตกว่า จะพาเด็กกลุ่มนี้

in nine months,

ภายใน 9 เดือน

from where they are to where they need to be?

ก้าวจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ ไปสู่จุดหมายได้อย่างไร

And it was difficult, it was awfully hard.

และมันยาก ยากมากๆด้วย

ทำอย่างไรให้เด็กพวกนี้เชื่อมั่นในตนเอง

How do I raise the self-esteem of a child

and his academic achievement at the same time?

และยกระดับความรู้วิชาการไปด้วยกัน

One year I came up with a bright idea.

มีอยู่ปีหนึ่ง ดิฉันก็คิดออก

I told all my students,

ดิฉันบอกนักเรียนทุกคนว่า

"You were chosen to be in my class

"พวกเธอถูกเลือกให้มาเรียนห้องนี้

because I am the best teacher

เพราะครูเป็นครูที่ดีที่สุด

and you are the best students,

และพวกเธอก็เป็นนักเรียนที่เจ๋งที่สุด

they put us all together

พวกเขาให้เรามาอยู่ด้วยกัน

so we could show everybody else how to do it."

เพื่อเป็นตัวอย่างให้นักเรียนคนอื่นๆ ทุกคน"

นักเรียนคนหนึ่งตอบกลับมาว่า "จริงหรอครู?!?"

One of the students said, "Really?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I said, "Really. We have to show the other classes

ดิฉันตอบไป "จริงๆสิ เราต้องให้ห้องอื่นเห็น

how to do it, so when we walk down the hall,

ว่าเราเรียนกันอย่างไร เพราะงั้น เวลาเราเดินนอกห้อง

คนจะมองเรา เราจะเหลวไหลไม่ได้แล้วนะ

people will notice us, so you can't make noise.

You just have to strut."

เราจะต้องเดินอย่างสง่างาม"

(Laughter)

And I gave them a saying to say:

ดิฉันให้เด็กๆ พูดว่า "ฉันเป็นคนคนหนึ่ง

"I am somebody.

I was somebody when I came.

ฉันเป็นคนคนหนึ่งตอนเดินเข้ามา

I'll be a better somebody when I leave.

และจะเป็นคนที่ดีกว่า เมื่อเดินออกไป

I am powerful, and I am strong.

ฉันมีพลัง และฉันก็เข้มแข็ง

I deserve the education that I get here.

ฉันสมควรที่จะได้เรียนที่นี่

I have things to do, people to impress,

ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ มีคนต้องประทับใจ

and places to go."

และมีที่ที่ต้องไป"

And they said, "Yeah!"

พวกเขาตอบ "ใช่เลย!"

(Laughter)

You say it long enough,

ลองพูดหลายๆ รอบ

it starts to be a part of you.

แล้วมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของคุณ

(Applause)

ดังนั้น... (เสียงปรบมือ)

ฉันแจกแบบทดสอบ มี 20 คำถาม

I gave a quiz, 20 questions.

A student missed 18.

มีนักเรียนคนหนึ่ง ตอบผิดไป 18 ข้อ

I put a "+2" on his paper and a big smiley face.

ดิฉันเขียน "+2" ลงบนกระดาษคำตอบ พร้อมหน้ายิ้มอันใหญ่ๆ

(Laughter)

He said, "Ms. Pierson, is this an F?"

เขาถาม "ครูเพียร์สันครับ ผมได้ F ใช่ไหมครับ"

I said, "Yes."

ฉันตอบ "ใช่แล้ว"

(Laughter)

He said, "Then why'd you put a smiley face?"

เขาถาม "แล้วครูวาดหน้ายิ้มทำไม"

I said, "Because you're on a roll.

ฉันตอบ "เพราะเธอกำลังไปได้สวยไง

You got two right. You didn't miss them all."

เธอตอบถูกตั้งสองข้อนะ ไม่ได้กินไข่ต้มซะหน่อย"

(Laughter)

I said, "And when we review this, won't you do better?"

ดิฉันพูดว่า "ในเมื่อเรารู้แล้ว

เธอจะทำได้ดีกว่านี้ ถูกไหม"

He said, "Yes, ma'am, I can do better."

เขากล่าว "ใช่ครับ ผมจะทำได้ดีกว่านี้"

You see, "-18" sucks all the life out of you.

คุณว่าไหมล่ะ คำว่า "-18" มันดูดพลังชีวิตคุณได้เลย

"+2" said, "I ain't all bad."

แต่ "+2" แปลว่า "ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ"

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

For years, I watched my mother take the time at recess to review,

เป็นเวลาหลายปี ที่ดิฉันเฝ้ามองคุณแม่

ทบทวนตัวเองตอนปิดเทอม

ไปเยี่ยมบ้านนักเรียนในตอนกลางวัน

go on home visits in the afternoon,

buy combs and brushes and peanut butter and crackers

ซื้อหวี ซื้อแปรง ซื้อพีนัทบัตเตอร์และขนมปังกรอบ

to put in her desk drawer for kids that needed to eat,

ใส่ไว้ในลิ้นชัก เอาไว้แจกเด็กที่หิว

and a washcloth and some soap for the kids who didn't smell so good.

ซื้อผ้าเช็ดตัวและสบู่ ให้เด็กที่เนื้อตัวไม่ค่อยหอมนัก

See, it's hard to teach kids who stink.

มันยากที่จะสอนเด็กที่มีกลิ่นตัว

(Laughter)

And kids can be cruel.

และบางครั้งเด็กก็โหดร้ายเหมือนกัน

And so she kept those things in her desk,

เธอเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้ในลิ้นชัก

and years later, after she retired,

และหลายปีผ่านไป หลังจากที่เธอเกษียณ

I watched some of those same kids come through

ดิฉันพบเด็ก ที่ผ่านช่วงนั้นมาได้

and say to her, "You know, Ms. Walker,

พวกนั้นบอกว่า "ครูวอล์คเกอร์รู้ไหม

you made a difference in my life.

ครูได้เปลี่ยนแปลงชีวิตผมเลยนะ

ครูทำให้ผมมีชีวิตที่ดี

You made it work for me.

You made me feel like I was somebody,

ครูทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีค่า

when I knew, at the bottom, I wasn't.

ในตอนที่ผมรู้ตัว ว่าผมไม่มีค่าเลย

And I want you to just see what I've become."

ผมอยากให้ครูเห็น ว่าผมเปลี่ยนไปแล้วนะ"

And when my mama died two years ago at 92,

2 ปีที่แล้ว เธอได้จากไปด้วยวัย 92 ปี

there were so many former students at her funeral,

มีลูกศิษย์ของเธอมากมาย มางานศพของเธอ

ภาพนั้นทำให้ดิฉันร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอจากไป

it brought tears to my eyes, not because she was gone,

but because she left a legacy of relationships

แต่เพราะเธอได้ทิ้งมรดกแห่งความสัมพันธ์

that could never disappear.

ที่จะไม่มีวันจางหายไป

Can we stand to have more relationships?

เราจะลงทุนในความสัมพันธ์ ให้มากขึ้นได้ไหมคะ แน่นอนว่าได้

Absolutely.

Will you like all your children? Of course not.

คุณจะชื่นชอบเด็กทุกคนที่สอนไหม แน่นอนว่าไม่มีทาง!

(Laughter)

และคุณรู้อยู่แก่ใจ ว่าเด็กที่ซ่าที่สุด จะไม่เคยขาดเรียน

And you know your toughest kids are never absent.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Never.

ไม่มีทาง คุณไม่สามารถชื่นชอบเด็กทุกคนได้

You won't like them all,

and the tough ones show up for a reason.

และที่คุณต้องเจอเด็กที่มีปัญหาเหล่านั้น ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง

It's the connection. It's the relationships.

นั่นก็คือการเชื่อมกัน มันคือความสัมพันธ์

ในขณะที่คุณ อาจไม่ชอบเด็กนักเรียนทุกคน

ประเด็นก็คือ คุณจะให้เด็กเหล่านั้นรู้ไม่ได้เลย

So teachers become great actors and great actresses,

ดังนั้น ครูต้องเป็นนักแสดงที่ดีเยี่ยม

and we come to work when we don't feel like it,

เราต้องทำงาน แม้เราอาจไม่ชอบก็ตาม

and we're listening to policy that doesn't make sense,

เราต้องเชื่อฟังนโยบายเบื้องบน ที่ฟังดูไร้เหตุผล

and we teach anyway.

แต่เราก็สอนต่อไป

We teach anyway, because that's what we do.

เราจะสอนต่อไป เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทำ

Teaching and learning should bring joy.

การเรียนและการสอน ควรนำมาซึ่งความสุข

How powerful would our world be

โลกเราจะก้าวไปไกลแค่ไหน

if we had kids who were not afraid to take risks,

ถ้าเรามีเด็กที่กล้าเผชิญความเสี่ยง

who were not afraid to think,

กล้าที่จะคิด

and who had a champion?

และมี "โค้ชผู้ปั้นแชมป์" อยู่เคียงข้าง

Every child deserves a champion,

เด็กทุกคนสมควรที่จะมี "โค้ชผู้ปั้นแชมป์" ของเขา

an adult who will never give up on them,

เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เคยยอมแพ้ในตัวเขา

who understands the power of connection,

เป็นคนที่เข้าใจพลังของความสัมพันธ์

and insists that they become the best that they can possibly be.

และเชื่อมั่นว่าเด็กสามารถเป็น ในสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาจะเป็นได้

Is this job tough? You betcha.

งานนี้ยากไหม? แน่นอนล่ะ พนันกันได้เลย

Oh God, you betcha.

But it is not impossible.

แต่ไม่ได้หมายความว่า มันเป็นไปไม่ได้

We can do this. We're educators.

เราสามารถทำสิ่งนี้ได้ เราเป็นนักการศึกษา

We're born to make a difference.

เราเกิดมาเพื่อสร้างความแตกต่าง

Thank you so much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)