Steven Addis: A father-daughter bond, one photo at a time

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

Photography has been my passion

ဓါတ်ပုပညာဟာ ကင်မရာကို

ever since I was old enough to pick up a camera,

ကောက်ကိုင်နိုင်တဲ့ အရွယ်ကတည်းက ဝါသနာပါခဲ့တာပါ။

but today I want to share with you

ဒါပေမဲ ဒီနေ့ မျှဝေချင်တာက ကျွန်တော်

the 15 most treasured photos of mine,

မြတ်နိုး တန်ဖိုးထားတဲ့ ဓါတ်ပုံ ၁၅ ပုံပါ။

and I didn't take any of them.

ဒါတွေကို ကျွန်တော် မရိုက်ခဲ့ပါဘူး

There were no art directors, no stylists,

အနုအညာ ဒါရိုက်တာ မရှိ၊ အလှပြင်ပေးခဲ့သူ မရှိ၊

no chance for reshoots, not even any regard for lighting.

ပြန်ရိုက်ဖို့ အခွင့်အလမ်းမရှိ၊ အလင်း၊ အမှောင်ကိစ္စကိုလည်း ထည့်မစဉ်းစားခဲ့ဘူး။

In fact, most of them were taken by random tourists.

တကယ်က အများစုကို ကြုံရာ ခရီးသွားတွေ ရိုက်သွားတာပါ။

My story begins

ကျွန်တော့ ဇာတ်လမ်း စမယ်ဗျာ။

when I was in New York City for a speaking engagement,

New York City မှာ ဟောပြောဖို့ တစ်ကြိမ် ရောက်နေတုန်း

and my wife took this picture of me holding my daughter

သမီးမွေးရဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာ သမီးကို ပွေ့ထားတဲ့ပုံကို

on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th.

ဇနီးသည်က ရိုက်လိုက်တယ်။ ၅၇ လမ်းနဲ့ ၅ လမ်း ထောင့်မှာပါ။

We happened to be back in New York exactly a year later,

နောက် ၁ နှစ်အကြာ အတိအကျပဲ New York ကို ပြန်လာဖြစ်တော့

so we decided to take the same picture.

ဒီပုံပဲ ရိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။

Well you can see where this is going.

ကောင်းပြီ၊ ဒီမှာဖြစ်နေတာ တွေ့နိုင်ပါတယ်။

Approaching my daughter's third birthday,

သမီး ၃ နှစ်မြောက်မွေးနေ့ နီးလာတော့

my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York

ဇနီးက Sabina ကို New York ပြန်ခေါ်သွားပြီး

and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?"

အဖေနဲ့ သမီး ခရီးတစ်ခု လုပ်ရအောင်၊ ထုံးစံကို ဆက်လုပ်ရအောင်လေ။

This is when we started asking passing tourists to take the picture.

ဒါက ဖြတ်သွားတဲ့ အပျော်ခရီးသည်တွေကို ဓါတ်ပုံရိုက် ခိုင်းနေတာပါ

You know, it's remarkable how universal

သိတဲ့အတိုင်း လုံးဝမသိတဲ့သူကို ကင်မရာထိုးပေးပြီး

the gesture is of handing your camera to a total stranger.

လူတိုင်းသိတဲ့ လက်ဟန်ခြေဟန်လုပ်ရတာ ဘယ်လောက် မှတ်သားစရာဆိုတာ။

No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.

ဘယ်သူမှ မငြင်းကြဘူးဗျ၊ ကံကောင်းတာက ဘယ်သူမှ ကင်မရာကို ယူမပြေးကြဘူးလေ။

Back then, we had no idea how much this trip would change our lives.

အဲဒီအချိန်က ဒီခရီးက ဘဝတွေကို ဘယ်လောက် ပြောင်းသွားမယ်ဆိုတာမသိခဲ့ပဲ

It's really become sacred to us.

ကျွန်တော်တို့အတွက် တကယ် အလေးအမြတ် ဖြစ်လာတယ်

This one was taken just weeks after 9/11,

ဒါက ၉/၁၁ နောက် သီတင်းပတ်တွေမှာ ရိုက်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး

and I found myself trying to explain what had happened that day

အဲဒီနေ့က ဖြစ်ပျက်တာကို ငါးနှစ်သမီး နားလည်မယ့်

in ways a five-year-old could understand.

နည်းလမ်းတွေနဲ့ ကြိုးစားရှင်းပြနေတဲ့ပုံပါ။

So these photos are far more than proxies

ဒီတော့ ဒီဓါတ်ပုံတွေဟာ ကာလတစ်ခု (သို့) တိကျတဲ့

for a single moment, or even a specific trip.

ခရီးတစ်ခုကို ကိုယ်စားပြုတာထက် အများကြီးပိုပါတယ်။

They're also ways for us to freeze time

ဒါတွေဟာ ကျွန်တော်တို့အတွက် အောက်တိုဘာ သီတင်းပတ်ရဲ့

for one week in October

အချိန်ဖယ်ထားပြီး ကျွန်တော် တို့ရဲ့ အချိန်တွေကို

and reflect on our times

အလေးအနက်ဆင်ခြင်ဖို့

and how we change from year to year,

တစ်နှစ်မှ တစ်နှစ် ပြောင်းလဲလာပုံ၊ ရုပ်ပိုင်းတင်မက

and not just physically, but in every way.

အရာတိုင်းအတွက် နည်းလမ်းတွေပါ။

Because while we take the same photo,

အကြောင်းက ဒီပုံ တစ်မျိုးတည်းကို ရိုက်နေတုန်းမှာ

our perspectives change,

ကျွန်တော်တို့ အမြင်တွေ ပြောင်းသွားတယ်၊

and she reaches new milestones,

သူမဟာ သမိုင်းမှတ်တိုင် သစ်တွေကို လှမ်းတက်ပြီး

and I get to see life through her eyes,

သူမရဲ့မျက်လုံးတွေကနေ ဘဝကို ကျွန်တော် မြင်ခွင့်ရတယ်။

and how she interacts with and sees everything.

အရာတိုင်းနဲ့ သူမ တုံ့လှယ်သိမြင်ပုံတွေပေါ့။

This very focused time we get to spend together

အတူကုန်ဆုံးခဲ့ကြတဲ့ ဒီအာရုံ စူးစိုက်ထားတဲ့ အချိန်ဟာ

is something we cherish and anticipate the entire year.

တစ်နှစ်တာလုံး ကျွန်တော်တို့ မြတ်နိုးပြီး စောင့်စားတဲ့ တစ်ခုခုပါ။

Recently, on one trip, we were walking,

မကြာခင်က ခရီးတစ်ခုမှာ လမ်းလျှောက်နေကြတုန်း

and she stops dead in her tracks,

လမ်းကြောင်းမှာ သူက ဆောင့်ရပ်လိုက်ပြီး

and she points to a red awning of the doll store

စောစောပိုင်းက ခရီးတွေမှာ သူငယ်ငယ်တုန်းက

that she loved when she was little

နှစ်သက်တဲ့အရုပ်ဆိုင်ရဲ့ အနီရောင် နေကာတစ်ခုကို

on our earlier trips.

လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။

And she describes to me the feeling she felt

အဲဒီနေရာ အတိအကျမှာပဲ ၅ နှစ်သမီးလေး တစ်ယောက်အနေနဲ့

as a five-year-old standing in that exact spot.

သူခံစားခဲ့ရတာကို ကျွန်တော့ကို ထုတ်ဖော်ပြောခဲ့တယ်။

She said she remembers her heart bursting out of her chest

အရင် ၉ နှစ်က ဒီနေရာကို ပထမဆုံးအကြိမ်တွေ့တော့

when she saw that place for the very first time

သူနှလုံးသား သူ့ရင်ဘတ်ကနေ ပေါက်ကွဲထွက်နေတာ

nine years earlier.

မှတ်မိနေတယ်လို့ ပြောတယ်။

And now what she's looking at in New York

ကဲ အခုတော့ New York မှာ သူကြည့်နေတာတွေက

are colleges,

ကောလိပ်ကျောင်းတွေပါ၊

because she's determined to go to school in New York.

အကြောင်းက New York မှာ ကျောင်းတက်ဖို့ သူစိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားလို့ပါ။

And it hit me: One of the most important things

ဒါက ကျွန်တော့ကိုထိတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ လုပ်ခဲ့တာတွေထဲက

we all make are memories.

အရေးပါဆုံးတစ်ခုက အမှတ်ရခြင်းတွေပါ။

So I want to share the idea of taking an active role

ဒီတော့ သတိရှိရှိနဲ့ အမှတ်ရစရာတွေ ဖန်တီးခြင်းမှာ တက်ကြွတဲ့

in consciously creating memories.

ကဏ္ဍရဲ့ စိတ်ကူးတွေကို မျှဝေချင်တာပါ။

I don't know about you, but aside from these 15 shots,

ခင်ဗျားတို့တော့မသိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဒီဓါတ်ပုံ ၁၅ ပုံကလွဲပြီး

I'm not in many of the family photos.

မိသားစုပုံ အများကြီးထဲတွင် ကျွန်တော် မပါပါဘူး

I'm always the one taking the picture.

ကျွန်တော်က အမြဲတမ်း ဓါတ်ပုံရိုက်သူပါ၊

So I want to encourage everyone today

ဒီတော့ ဒီနေ့ အားလုံးကို ဓါတ်ပုံရိုက်ယူကြဖို့

to get in the shot,

တိုက်တွန်းချင်ပါတယ်။

and don't hesitate to go up to someone and ask,

"ကျွန်တော်တို့ကို ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပေးမလား။" ဆိုပြီး

"Will you take our picture?"

လူတစ်ယောက်ဆီကို ထသွား ပန်ကြားဖို့ ဝန်မလေးကြပါနဲ့။

Thank you. (Applause)

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ( လက်ခုပ်သံများ)