Steven Addis: A father-daughter bond, one photo at a time

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Agshin UFE Reviewer: Munkhbaatar Lkhagvaa

Камер дааж чаддаг болсноос хойш

гэрэл зураг миний мөрөөдөл байсаар ирсэн.

Photography has been my passion

Харин би өнөөдөр та бүхэнтэй өөрийн хамгийн эрхэм

ever since I was old enough to pick up a camera,

15 зургийг хуваалцмаар байна.

but today I want to share with you

Гэхдээ би эдгээр зургуудын алийг нь ч аваагүй.

the 15 most treasured photos of mine,

Тэнд ямар нэгэн уран сайхны удирдаач, стилист,

and I didn't take any of them.

ахин авах боломж, гэрэлтүүлэгт нь анхаарах боломж байгаагүй.

There were no art directors, no stylists,

no chance for reshoots, not even any regard for lighting.

Үнэндээ, эдгээрийн ихэнхийг нь үл таних жуулчид авсан.

In fact, most of them were taken by random tourists.

Миний энэ түүх

ярилцлагад орохоор Нью-Йорк хотод ирээд,

My story begins

охиныхоо анхны төрсөн өдрөөр нь түүнийг тэврэн

when I was in New York City for a speaking engagement,

and my wife took this picture of me holding my daughter

57 болон 5-р гудамжны буланд эхнэрээрээ зураг авахуулснаар эхэлсэн.

on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th.

Яг жилийн дараа бид нар ахин Нью-Йоркт ирж таарлаа.

We happened to be back in New York exactly a year later,

Тэгээд яг адилхан зураг ахин авахуулахаар шийдсэн юм.

so we decided to take the same picture.

Одоо та бүгд юу болохыг мэдэж байгаа байх.

Охины маань 3 насны төрсөн өдөр ойртоход

Well you can see where this is going.

эхнэр хэлж байна: "Сабинаг аваад Нью-Йорк орж,

Approaching my daughter's third birthday,

аав охин хоёрын аялал болгож, уламжлалаа үргэлжлүүлж болно шүү дээ".

my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York

and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?"

Энэ үеэс эхлээд жуулчдаар зургаа авахуулдаг болсон юм.

This is when we started asking passing tourists to take the picture.

Хэн нэгэн танихгүй хүнээс зураг дарахыг хүсэх нь

You know, it's remarkable how universal

дэлхийн нийтлэг соёлын нэг болсон нь гайхалтай.

Хэн ч татгалзаж эсвэл камерыг маань аваад зугтааж байсангүй.

the gesture is of handing your camera to a total stranger.

No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.

Тэр үед энэ аялал бидний амьдралыг ингэж өөрчилнө гэж бодоогүй.

Back then, we had no idea how much this trip would change our lives.

Бидний хувьд үнэхээр чухал явдал болсон.

Энэ зургийг 9.11-ны халдлагаас яг 7 хоногийн дараа авсан.

It's really become sacred to us.

This one was taken just weeks after 9/11,

Би 5 настай охиндоо тэр өдөр юу болсон талаар

and I found myself trying to explain what had happened that day

ойлгуулах гэж оролдсон.

Эдгээр зургууд тухайн агшны төлөөлөл,

in ways a five-year-old could understand.

эсвэл онцгой нэгэн аяллаас ч илүү зүйл байлаа.

So these photos are far more than proxies

for a single moment, or even a specific trip.

Энэ нь бидний хувьд жил бүрийн 10-р сарын нэг долоо хоногийг

царцаан хадгалчихаад

They're also ways for us to freeze time

for one week in October

зөвхөн бие махбод гэлтгүй бүх талаараа

жилээс жилд хэрхэн өөрчлөгдөж байгааг

and reflect on our times

ажиглан харах арга байсан юм.

and how we change from year to year,

and not just physically, but in every way.

Эдгээр зургуудыг авахуулж байхдаа

бидний ертөнцийг харах өнцөг өөрчлөгдөж,

Because while we take the same photo,

охин маань шинэ зүйлстэй танилцаж байлаа.

our perspectives change,

and she reaches new milestones,

Би түүний нүдээр амьдралыг харж,

түүнийг орчлон хорвоотой яаж харилцдаг, хэрхэн хардгийг мэдэх боломжтой болсон.

and I get to see life through her eyes,

and how she interacts with and sees everything.

Бид хоёрын энэ хамтдаа өнгөрөөдөг үе бол

This very focused time we get to spend together

бидний нандигнадаг, бүтэн жилийн турш тэсэн ядан хүлээдэг үйл явдал юм.

is something we cherish and anticipate the entire year.

Сүүлд аялж явахдаа охин маань

улаан сүүдрэвчтэй хүүхэлдэйн дэлгүүр лүү заан

Recently, on one trip, we were walking,

and she stops dead in her tracks,

хөшиж орхисноо,

and she points to a red awning of the doll store

багадаа энэ дэлгүүрт ямар дуртай байснаа

надад хэлсэн юм.

that she loved when she was little

Тэр өөрийн энэ мэдрэмжээ тайлбарлахдаа

on our earlier trips.

буцаад таван настай болсон мэт санагдаж байна гэв.

And she describes to me the feeling she felt

as a five-year-old standing in that exact spot.

Тэр хэлэхдээ 9 жилийн өмнө

She said she remembers her heart bursting out of her chest

анх энэ газрыг хараад

хэрхэн догдолж байснаа санадаг гэсэн.

when she saw that place for the very first time

Харин одоо тэр Нью-Йорк хотын

nine years earlier.

их сургуулиудыг л их ажиж байна.

And now what she's looking at in New York

Учир нь одоо тэр энд сурахаар шийдсэн.

are colleges,

because she's determined to go to school in New York.

Энэ нь надад дурсамж бүтээх нь

хамгийн чухал зүйлсийн нэг гэдгийг ойлгуулсан.

And it hit me: One of the most important things

we all make are memories.

Тиймээс л би дурсамж бүтээхдээ цаг зав гаргах нь

ямар чухал болохыг сануулахыг хүссэн юм.

So I want to share the idea of taking an active role

in consciously creating memories.

Таны хувьд ямар байдгийг мэдэхгүй ч энэ 15 зурагнаас өөр

гэр бүлийн зураг дээр би бараг байдаггүй.

I don't know about you, but aside from these 15 shots,

Би үргэлж зураг авдаг байсан.

I'm not in many of the family photos.

Тиймээс би өнөөдөр хүмүүсийг

I'm always the one taking the picture.

зурганд орох хэрэгтэйг ойлгуулах гэж,

So I want to encourage everyone today

мөн хэн нэгэн рүү очоод,

to get in the shot,

"Бидний зургийг аваад өгөөч?" гэж эргэлзэлгүйгээр асуухыг хүсэж байна.

and don't hesitate to go up to someone and ask,

Баярлалаа. (Алга ташилт)

"Will you take our picture?"

Thank you. (Applause)