Steven Addis: A father-daughter bond, one photo at a time

Steven Addis: Bir baba-kız bağı, sırasıyla birer fotoğraf

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Hulya Uzun Gözden geçirme: Polat Kizildag

Photography has been my passion

Fotoğrafçılık bir kamerayı elime alacak

ever since I was old enough to pick up a camera,

yaşa geldiğimden beri benim tutkum oldu.

but today I want to share with you

Ama bugün sizlerle

the 15 most treasured photos of mine,

en kıymetli 15 fotoğrafımı paylaşmak istiyorum

and I didn't take any of them.

ve bunların hiçbirini ben çekmedim.

There were no art directors, no stylists,

Sanat yönetmenleri, stillistler ya da

no chance for reshoots, not even any regard for lighting.

tekrar çekim yapma şansı yoktu, hatta ışıklandırmaya bile önem verilmedi.

In fact, most of them were taken by random tourists.

Aslında çoğu rastgele turistler tarafından çekildi.

My story begins

Benim hikayem,

when I was in New York City for a speaking engagement,

bir konuşma işi için New York'tayken başlıyor.

and my wife took this picture of me holding my daughter

Eşim benim bu fotoğrafımı, kızımın birinci doğum gününde

on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th.

ben kızımı tutarken çekti. Biz 57. ve 5. caddelerin köşesindeyiz.

We happened to be back in New York exactly a year later,

Tesadüffen tam olarak bir yıl sonra tekrar New York'taydık

so we decided to take the same picture.

bu yüzden aynı resmi çekmeye karar verdik.

Well you can see where this is going.

Hikayenin nereye gittiğini anlayabiliyorsunuz.

Approaching my daughter's third birthday,

Kızımın üçüncü doğum günü yaklaşırken

my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York

eşim "Hey, neden Sabina'yı New York'a geri götürmüyorsun

and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?"

ve bunu baba-kız yolculuğuna çevirip devamlı hale getir miyorsun?" dedi.

This is when we started asking passing tourists to take the picture.

Bu geçen turistlerden resim çekmelerini rica etmeye başladığımız zaman.

You know, it's remarkable how universal

Biliyor musunuz, kameranızı tamamen yabancı

the gesture is of handing your camera to a total stranger.

birine verme hareketi o kadar evrensel ki, olağanüstü.

No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.

Şimdiye kadar hiç kimse red etmedi ve şanslıyız ki kameramızla birlikte kaçan olmadı.

Back then, we had no idea how much this trip would change our lives.

O zamanlar bu yolculuğun hayatımızı ne kadar değiştireceği hakkında hiç bir fikrimiz yoktu.

It's really become sacred to us.

Bizim için artık çok kutsal oldu.

This one was taken just weeks after 9/11,

Bu 11 Eylül saldırısından hemen birkaç hafta sonrasında çekildi

and I found myself trying to explain what had happened that day

ve kendimi, o gün olanları beş yaşındaki birinin

in ways a five-year-old could understand.

anlayabileceği şekilde anlatmaya çalışırken buldum.

So these photos are far more than proxies

Bu fotoğraflar tek bir anın ya da belirli bir yolculuğun

for a single moment, or even a specific trip.

belgelendirilmesinden çok daha fazlasını ifade ediyor.

They're also ways for us to freeze time

Onlar aynı zamanda Ekim ayının bir haftalık

for one week in October

bir zaman dilimini dondurmamızın ve

and reflect on our times

zamanımıza yansıtmanın yanı sıra,

and how we change from year to year,

yıldan yıla sadece fiziksel olarak değil

and not just physically, but in every way.

her anlamda nasıl değiştiğimizi göstermenin bir yoludur.

Because while we take the same photo,

Çünkü aynı resmi çeksek bile,

our perspectives change,

bakış açılarımız değişiyor

and she reaches new milestones,

ve kızım yeni dönüm noktalarına ulaşıyor

and I get to see life through her eyes,

ve hayatı onun gözlerinden görmeye başlıyorum ve

and how she interacts with and sees everything.

her şeyle nasıl etkileşimde olduğunu ve her şeyi nasıl algıladığını.

This very focused time we get to spend together

Birlikte geçirebildiğimiz bu çok odaklanmış süre

is something we cherish and anticipate the entire year.

ikimizin de yıl boyunca dört gözle beklediğimiz ve değer verdiğimiz bir süre.

Recently, on one trip, we were walking,

Yakın zamandaki bir gezimizde, yürüyorduk

and she stops dead in her tracks,

ve o aniden durarak,

and she points to a red awning of the doll store

o daha küçükken yaptığımız önceki gezilerimizde

that she loved when she was little

çok sevdiği, oyuncak bebek dükkanının

on our earlier trips.

kırmızı güneşliğini gösterdi.

And she describes to me the feeling she felt

Ve bana tam o noktada beş yaşındayken

as a five-year-old standing in that exact spot.

neler hissettiğini anlattı.

She said she remembers her heart bursting out of her chest

O yeri dokuz yıl önce ilk kez gördüğü zaman,

when she saw that place for the very first time

kalbinin yerinden fırlayacakmış gibi

nine years earlier.

hissettiğini hatırladığını söyledi.

And now what she's looking at in New York

Ve şu anda New York'ta baktığı şey

are colleges,

ise üniversiteler,

because she's determined to go to school in New York.

çünkü New York'ta okumakta kararlı.

And it hit me: One of the most important things

Ve bir anda kafama dank etti: Hepimizin yaptığı en önemli

we all make are memories.

şeylerden biri hatıralar.

So I want to share the idea of taking an active role

Bu yüzden bilinçli olarak anı yaratmada aktif rol alma

in consciously creating memories.

düşüncemi paylaşmak istiyorum

I don't know about you, but aside from these 15 shots,

Sizleri bilmiyorum ama bu 15 resim dışında

I'm not in many of the family photos.

aile fotoğraflarının çoğunda ben yokum.

I'm always the one taking the picture.

Ben hep resmi çeken kişi oluyorum.

So I want to encourage everyone today

Bu yüzden bugün herkesi cesaretlendirmek istiyorum;

to get in the shot,

her zaman fotoğraf karesinin içinde olun ve asla birine

and don't hesitate to go up to someone and ask,

gidip şu soruyu sormaktan çekinmeyin:

"Will you take our picture?"

"Fotoğrafımızı çekebilir misiniz?"

Thank you. (Applause)

Teşekkürler. (Alkışlar)