Steven Addis: A father-daughter bond, one photo at a time

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Vasant Jain Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

Photography has been my passion

การถ่ายภาพนั้นเป็นกิจกรรม ที่ผมชอบทำมาก

ever since I was old enough to pick up a camera,

ตั้งแต่ตอนที่ผมอายุมากพอ ที่จะหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป

but today I want to share with you

แต่วันนี้ผมอยากจะมาแบ่งปันกับคุณ

the 15 most treasured photos of mine,

15 รูปภาพที่ผมชอบมากที่สุด

and I didn't take any of them.

แต่ผมไม่ได้เป็นคนถ่ายนะ

There were no art directors, no stylists,

รูปพวกนี้ไม่มีผู้กำกับฝ่ายศิลป์ ไม่มีนักตกแต่ง

no chance for reshoots, not even any regard for lighting.

ไม่มีการถ่ายซ้ำ และไม่ก็ไม่มีการตกแต่งแสงด้วย

In fact, most of them were taken by random tourists.

ที่จริงแล้วรูปส่วนใหญ่นั้นถูกถ่ายโดยนักท่องเที่ยว

My story begins

เรื่องของผมเริ่มที่ว่า

when I was in New York City for a speaking engagement,

เมื่อตอนผมยังอยู่ที่นิวยอร์ค

and my wife took this picture of me holding my daughter

ภรรยาผมถ่ายรูปผมกำลังอุ้มลูกสาวอยู่

on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th.

ในวันเกิดปีแรกของเธอ พวกเรายืนอยู่ที่มุมถนน 57 และ ถนน 5

We happened to be back in New York exactly a year later,

และ 1 ปีต่อมา พวกเราก็บังเอิญไปยืนอยู่ที่เดียวตรงมุมถนนนั้น

so we decided to take the same picture.

เราจึงถ่ายรูปที่นั้นอีกทีนึง

Well you can see where this is going.

คุณคงจะรู้ว่าผมจะเล่ายังไงต่อแล้วสินะ

Approaching my daughter's third birthday,

เมื่อใกล้วันเกิดครั้งที่สามของลูกสาวผม

my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York

ภรรยาผมก็บอกว่า "เราน่าจะพา ซาบิน่า กลับไปที่นิวยอร์ค

and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?"

และทำต่อไปเรื่อยๆให้เป็นธรรมเนียม

This is when we started asking passing tourists to take the picture.

ตอนนี้นี่แหละคือตอนที่เราถามนักท่องเที่ยว ให้ช่วยถ่ายรูปให้เรา

You know, it's remarkable how universal

คุณรู้มั้ยว่ามันน่าทึ่งมากที่

the gesture is of handing your camera to a total stranger.

ท่าทางการขอให้ช่วยถ่ายรูป มันเป็นสากลมากแค่ไหน

No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.

ไม่เคยมีคนที่ไม่ยอมถ่ายรูปให้เรา และก็ไม่เคยมีใครฉกกล้องของเราและวิ่งหนี

Back then, we had no idea how much this trip would change our lives.

ตอนนั้นเราไม่เคยรู้เลยว่า การเดินทางไปนิวยอร์กนั้น จะเปลี่ยนชีวิตของเราได้

It's really become sacred to us.

เราถือว่าการเดินทางนั้นมันศักดิ์สิทธิ์ต่อเรามาก

This one was taken just weeks after 9/11,

ภาพนี้เราเพิ่งถ่ายอาทิตย์เดียวหลังจากเหตุการณ์ 9/11

and I found myself trying to explain what had happened that day

ผมจึงต้องอธิบายเหตุการณ์นั้นอย่างย่อ

in ways a five-year-old could understand.

ให้กับลูกของผมที่อายุแค่ห้าขวบ

So these photos are far more than proxies

รูปพวกนี้จึงเป็นมากกว่าความทรงจำ

for a single moment, or even a specific trip.

สำหรับช่วงเวลานั้นหรือการเดินทางนั้น

They're also ways for us to freeze time

มันเป็นวิธีที่เราสามารถหยุดเวลาได้

for one week in October

เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ในตุลาคม

and reflect on our times

เพื่อให้เราได้ย้อนมามองตัวเอง

and how we change from year to year,

และเปรียบเทียบปีต่อปี

and not just physically, but in every way.

ไม่ใช่แค่รูปร่างของเรานะ แต่ในทุกๆด้าน

Because while we take the same photo,

เพราะเวลาที่เราถ่ายรูปนั้น

our perspectives change,

ความคิดเราก็เปลี่ยนไป

and she reaches new milestones,

และลูกสาวผมก็โตขึ้นเรื่อยๆ

and I get to see life through her eyes,

และผมสามารถมองเห็นชีวิตคน ผ่านสายตาของลูกสาวผม

and how she interacts with and sees everything.

และการโต้ตอบของเธอต่อสิ่งแวดล้อมต่างๆ

This very focused time we get to spend together

ช่วงเวลาเหล่านี้ที่เราอยู่ด้วยกัน

is something we cherish and anticipate the entire year.

เป็นเวลาที่เราหวงแหนและตั้งตาคอยตลอดทั้งปี

Recently, on one trip, we were walking,

เมื่อไม่นานมานี้ เรากำลังเดินอยู่

and she stops dead in her tracks,

ลูกสาวผมหยุดเดิน

and she points to a red awning of the doll store

และชี้ไปที่ร้านตุ๊กตาสีแดง

that she loved when she was little

ที่เธอชื่นชอบตอนเด็กๆ

on our earlier trips.

เมื่อตอนที่เราเคยมาครั้งก่อนๆ

And she describes to me the feeling she felt

และเธอก็บอกความรู้สึกของเธอ

as a five-year-old standing in that exact spot.

ว่าตอนที่เธอห้าขวบ เธอรู้สึกยังไง

She said she remembers her heart bursting out of her chest

เธอบอกว่าหัวใจเธอมันเต้น จนเกือบจะออกมาอยู่ข้างนอก

when she saw that place for the very first time

เวลาที่เธอผ่านร้านตุ๊กตานั้นครั้งแรก

nine years earlier.

เมื่อเก้าปีที่แล้ว

And now what she's looking at in New York

ตอนนี้สิ่งที่เธอมองหาในนิวยอร์ค

are colleges,

คือมหาวิทยาลัย

because she's determined to go to school in New York.

เธออยากจะเรียนต่อที่นิวยอร์ค

And it hit me: One of the most important things

และผมก็นึกได้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสิ่งหนึ่ง

we all make are memories.

คือการที่เราเก็บความทรงจำได้

So I want to share the idea of taking an active role

เพราะฉะนั้น ผมจึงอยากจะแบ่งปันความคิดของผม

in consciously creating memories.

ในการสร้างความทรงจำดีๆ ให้คุณลองเอาไปใช้

I don't know about you, but aside from these 15 shots,

ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นยังไงนะ แต่ว่านอกจากรูปภาพ 15 รูปนี้

I'm not in many of the family photos.

ผมไม่ได้ปรากฏอยู่ในรูปครอบครัวอื่นมากนัก

I'm always the one taking the picture.

เพราะผมเป็นคนถ่ายภาพ

So I want to encourage everyone today

เพราะฉะนั้นผมจึงอยากจะบอกทุกคนในวันนี้

to get in the shot,

ให้เข้าไปอยู่ในรูปซะ

and don't hesitate to go up to someone and ask,

และอย่ากลัวที่จะถามคนว่า

"Will you take our picture?"

"คุณช่วยถ่ายรูปให้ผมได้มั้ยครับ?"

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)