Steven Addis: A father-daughter bond, one photo at a time

استیون آدیس: رابطه ی پدر-دختری، یک عکس در یک زمان

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Morteza Shahriari Nia

Photography has been my passion

از وقتی که آنقدر بزرگ شده بودم

ever since I was old enough to pick up a camera,

که بتوانم دوربین عکاسی را تنهایی بلند کنم عکاسی همیشه شور و شوق من بوده،

but today I want to share with you

اما امروز میخواهم ۱۵ تا از با ارزش ترین عکس هایم

the 15 most treasured photos of mine,

را با شما به اشتراک بگذارم،

and I didn't take any of them.

هیچ یک ازاین عکسها را من نگرفتم.

There were no art directors, no stylists,

نه دکور هنری و نه گریم ایی بود،

no chance for reshoots, not even any regard for lighting.

و نه شانسی برای دوباره عکس گرفتن، و نه حتی هیچ اهمیتی به نورپردازی.

In fact, most of them were taken by random tourists.

در حقیقت، بیشتر آنها با توریستهای رهگذر گرفته شده.

My story begins

داستان من وقتی شروع شد که

when I was in New York City for a speaking engagement,

من برای یک سخنرانی در نیویورک بودم،

and my wife took this picture of me holding my daughter

همسرم این عکس را از من و دخترم که بغلش کرده بودم

on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th.

در اولین سالگرد تولدش گرفت. ما در تقاطع خیابان ۵۷ام و ۵ام بودیم.

We happened to be back in New York exactly a year later,

یک سال بعد، ما اتفاقی درست در همان زمان به نیویورک برگشته بودیم،

so we decided to take the same picture.

ما تصمیم گرفتیم که عکس مشابهی بگیریم.

Well you can see where this is going.

خُب می توانید ببینید که این به کجا خواهد رسید!

Approaching my daughter's third birthday,

نزدیک تولد سه سالگی دخترم،

my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York

همسرم گفت،"هی، چرا تو سابینا را بر نمیداری بری نیویورک و

and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?"

یک سفر پدر-دختری با هم داشته باشید، و اون سُنّت رو ادامه بدید؟"

This is when we started asking passing tourists to take the picture.

و این زمانی بود که ما شروع کردیم از توریستها بخواهیم که عکس ما را بگیرند.

You know, it's remarkable how universal

میدونید، خیلی جالبه که دادن دوربین تان

the gesture is of handing your camera to a total stranger.

به دست یک نفر کاملا غریبه، خیلی کار جهانی هست.

No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.

هرگز کسی این کار رو رد نکرده، و خوشبختانه هرگز کسی با دوربین ما پا به فرار نگذاشته.

Back then, we had no idea how much this trip would change our lives.

برگردیم به عقب، ما هیچ ایده ایی نداشتیم که این سفر چقدر زندگی ما را تغییر خواهد داد.

It's really become sacred to us.

این واقعا برای ما مقدس شده.

This one was taken just weeks after 9/11,

این تنها چند هفته بعد از یازده سپتامبر گرفته شد،

and I found myself trying to explain what had happened that day

من متوجه شدم که دارم سعی می‌کنم توضیح بدهم که چه اتفاقی افتاده

in ways a five-year-old could understand.

بطوری که یک بچه پنج ساله بتواند آن را بفهمد.

So these photos are far more than proxies

خُب این عکس‌ها خیلی فراتر از این هستند که فقط نمایانگر

for a single moment, or even a specific trip.

یک لحظه از زندگی و یا حتی یک سفر خاص باشند.

They're also ways for us to freeze time

آنها روشی برای ما هستند تا زمان را نگه داریم

for one week in October

به مدت یک هفته در اکتبر

and reflect on our times

و بازتابی بر اوقات ما

and how we change from year to year,

و این که ما چگونه از سالی به سال بعد تغییر می کنیم،

and not just physically, but in every way.

و نه تنها تغییرات جسمی بلکه از همه لحاظ.

Because while we take the same photo,

چرا که وقتی ما همان عکس را می گیریم،

our perspectives change,

دیدگاه های ما تغییر می کند،

and she reaches new milestones,

و دخترم به اهداف جدیدی دست پیدا می کند،

and I get to see life through her eyes,

و من می توانم زندگی را از طریق چشمان او ببینم،

and how she interacts with and sees everything.

و اینکه چگونه او با چیز ها تعامل می کند و آنها را می بیند.

This very focused time we get to spend together

این زمانی که بسیار متمرکز ما با هم صرف می‌کنیم

is something we cherish and anticipate the entire year.

چیزی است که ما آن را گرامی میداریم و همه سال چشم انتظار آن هستیم.

Recently, on one trip, we were walking,

اخیرا در یک سفر، ما داشتیم راه می رفتیم،

and she stops dead in her tracks,

که او یکباره در مسیرش ایستاد

and she points to a red awning of the doll store

و به سایبان قرمز رنگ یک مغازه عروسک فروشی اشاره کرد

that she loved when she was little

که او وقتی بچه بود عاشق آن بود

on our earlier trips.

در سفر های قبلی.

And she describes to me the feeling she felt

و او احساسی را که وقتی پنج سالش بود،

as a five-year-old standing in that exact spot.

و ایستاده در همان نقطه، حس می کرد، برای من توصیف می کرد.

She said she remembers her heart bursting out of her chest

او گفت که به خاطر می آورد که قلبش در سینه اش نمی گنجید

when she saw that place for the very first time

وقتی آن محل را برای اولین بار دیده بود

nine years earlier.

۹ سال قبل.

And now what she's looking at in New York

و حالا چیزی که او به آن نگاه می کند، در نیویورک

are colleges,

دانشگاه ها هستند،

because she's determined to go to school in New York.

چرا که او مصمم است که به دانشگاهی در نیویورک برود.

And it hit me: One of the most important things

و آن مرا به خود آورد: یکی از مهم ترین چیزهایی که

we all make are memories.

همه ی ما می سازیم، خاطرات هستند.

So I want to share the idea of taking an active role

من می خواهم ایده ی داشتن یک نقش فعال

in consciously creating memories.

در خلق آگاهانه ی خاطرات را با شما مطرح کنم.

I don't know about you, but aside from these 15 shots,

من درباره شما نمی دانم، اما گذشته از این ۱۵ عکس،

I'm not in many of the family photos.

من در بیشتر عکس های خانوادگی نیستم.

I'm always the one taking the picture.

من همیشه کسی هستم که عکس را گرفته.

So I want to encourage everyone today

امروز، من می خواهم همه را تشویق کنم که

to get in the shot,

به درون تصویر بروید،

and don't hesitate to go up to someone and ask,

و تردید نکنید که بروید و از کسی بخواهید،

"Will you take our picture?"

"می شود یک عکس از ما بگیری؟"

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم ( تشویق حضار)