The power of introverts | Susan Cain | TED

Susan Cain: İçe dönüklerin gücü

Çeviri: Meric Aydonat Gözden geçirme: Sancak Gülgen

When I was nine years old,

Dokuz yaşındayken

I went off to summer camp for the first time.

ilk defa bir yaz kampına gittim.

And my mother packed me a suitcase full of books,

Bavulumu annem hazırladı,

doğal olarak da

which to me seemed like a perfectly natural thing to do.

içi kitaplarla doluydu.

Because in my family, reading was the primary group activity.

Çünkü benim ailemde,

okumak en önemli grup aktivitesiydi.

And this might sound antisocial to you,

Bu size asosyal gelebilir,

but for us it was really just a different way of being social.

ama gerçekten bizim için sosyal olmanın sadece farklı bir yoluydu.

You have the animal warmth of your family sitting right next to you,

Yanınızda oturan ailenizin

sıcaklığını hissetmekle birlikte,

but you are also free to go roaming around the adventureland

kendi zihninizin içindeki maceralarda

dolaşmakta özgürsünüz.

inside your own mind.

And I had this idea

Bence, kamp da

that camp was going to be just like this, but better.

tıpkı böyle olacaktı, daha bile iyi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I had a vision of 10 girls sitting in a cabin

Kulübede birbirine uyumlu gecelikleriyle

cozily reading books in their matching nightgowns.

kitap okuyan 10 kız olacağını düşünmüştüm.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Camp was more like a keg party without any alcohol.

Ancak kamp alkolsüz bir bira partisine daha çok benziyordu.

And on the very first day,

İlk gün

our counselor gathered us all together

müdürümüz bizi bir araya getirdi

and she taught us a cheer that she said we would be doing

ve bir tezahürat öğretti, bunu yazın geri kalanında

every day for the rest of the summer to instill camp spirit.

kamp ruhunu hissetmek için

her gün yapacaktık.

And it went like this:

Şöyleydi:

"R-O-W-D-I-E,

"Z-O-R-B-A-H,

that's the way we spell rowdie.

zorbah, biz böyle yazarız.

Rowdie, rowdie, let's get rowdie."

Zorbah, zorbah haydi zorbah olalım."

(Laughter)

Yeah.

Evet.

So I couldn't figure out for the life of me

Niçin zorba olmamız gerektiğini

why we were supposed to be so rowdy,

ve niçin bu sözcüğü yanlış yazdığımızı

or why we had to spell this word incorrectly.

bir türlü anlayamadım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else.

Ama bu tezahüratı diğer herkesle birlikte tekrarladım.

I did my best.

Elimden gelenin en iyisini yaptım.

And I just waited for the time that I could go off and read my books.

Ve gidip kitaplarımı okuyacağım

zamanı bekledim.

But the first time that I took my book out of my suitcase,

Ancak kitaplarımı bavulumdan ilk çıkardığımda

ranzadaki en popüler kız geldi ve bana

the coolest girl in the bunk came up to me

niçin bu kadar bayık olduğumu sordu.

and she asked me, "Why are you being so mellow?" --

Bayık, tabii ki, Z-O-R-B-A-H'ın

mellow, of course, being the exact opposite

tam tersi.

of R-O-W-D-I-E.

Bunu ikinci denediğimde,

And then the second time I tried it,

müdür yüzünde endişeli bir ifadeyle yanıma geldi

the counselor came up to me with a concerned expression on her face

ve kamp ruhuyla ilgili anlattıklarını tekrarladı

and she repeated the point about camp spirit

ve hepimizin dışa dönük olmak için

and said we should all work very hard to be outgoing.

çabalamamız gerektiğini söyledi.

And so I put my books away,

Kitaplarımı

back in their suitcase,

bavuluma kaldırdım,

and I put them under my bed,

yatağımın altına koydum

and there they stayed for the rest of the summer.

ve yazın geri kalanında orada kaldılar.

And I felt kind of guilty about this.

Bunu yaptığım için biraz suçluluk hissettim.

I felt as if the books needed me somehow,

Sanki kitapların bana ihtiyacı varmış,

and they were calling out to me and I was forsaking them.

beni çağırıyorlarmış ve ben onlara ihanet ediyormuşum gibi hissettim.

But I did forsake them and I didn't open that suitcase again

Ancak gerçekten onlara ihanet ettim ve o bavulu

yaz bitip ailemin yanına

until I was back home with my family at the end of the summer.

gelene kadar açmadım.

Now, I tell you this story about summer camp.

Şimdi size yaz kampı ile ilgili bu hikayeyi anlattım.

I could have told you 50 others just like it --

Tıpkı buna benzeyen 50 hikaye daha anlatabilirim size,

all the times that I got the message

bunların hepsinde aldığım mesaj

that somehow my quiet and introverted style of being

benim sessiz ve içe dönük halim

was not necessarily the right way to go,

olması gerektiği gibi değil

that I should be trying to pass as more of an extrovert.

ve daha dışa dönük olmak için çaba göstermeliyim.

And I always sensed deep down that this was wrong

Ben içimde her zaman bunun yanlış olduğunu

and that introverts were pretty excellent just as they were.

ve içe dönüklerin de oldukları gibi gayet harika insanlar olduğunu düşündüm.

Ancak bu fikrimi yıllarca inkar ettim

But for years I denied this intuition,

and so I became a Wall Street lawyer, of all things,

ve her zaman olmak istediğim yazar yerine

instead of the writer that I had always longed to be --

bir Wall Street avukatı oldum,

partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too.

bunun bir nedeni de benim de cesur ve inatçı

olabileceğimi kendime kanıtlamalıydım.

And I was always going off to crowded bars

Hep kalabalık barlara gittim

when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends.

asıl istediğim arkadaşlarımla sakin bir akşam yemeği yemek olmasına rağmen.

And I made these self-negating choices so reflexively,

Ve hep kendimle çelişen seçimleri

refleks haline getirmiştim,

that I wasn't even aware that I was making them.

öyle ki bunları yaptığımın farkına bile varmıyordum.

Now this is what many introverts do,

Pek çok içe dönük bunu yapıyor,

and it's our loss for sure,

bu tabii ki kendi kaybımız,

but it is also our colleagues' loss

ama aynı zamanda iş arkadaşlarımızın

and our communities' loss.

ve toplumumuzun da kaybı.

And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss.

Çok iddialı olsa da, dünyanın kaybı.

Because when it comes to creativity and to leadership,

Çünkü iş yaratıcılığa ve liderliğe geldiğinde

we need introverts doing what they do best.

içe dönüklerin en iyi yaptıkları şeye ihtiyacımız var.

A third to a half of the population are introverts --

Nüfusun üçte biri ile yarısı arasında insan içe dönük,

a third to a half.

üçte biri ile yarısı.

So that's one out of every two or three people you know.

Yani tanıdığınız iki ya da üç insandan biri.

So even if you're an extrovert yourself,

Bu yüzden siz dışa dönük olsanız bile,

I'm talking about your coworkers

sizin iş arkadaşlarınızdan bahsediyorum,

and your spouses and your children

eşinizden, çocuklarınızda,

and the person sitting next to you right now --

yanınızda oturan kişiden bahsediyorum,

all of them subject to this bias

hepsi bu toplumumuza kazınmış

that is pretty deep and real in our society.

ön yargıyla karşı karşıya.

We all internalize it from a very early age

Hepimiz bunu genç yaşlarda

without even having a language for what we're doing.

farkında olmadan içselleştiriyoruz.

Now, to see the bias clearly,

Bu ön yargıyı açık olarak görmek için

you need to understand what introversion is.

içe dönüklüğün ne olduğunu anlamalıyız.

It's different from being shy.

Bu çekingenlikten farklı.

Shyness is about fear of social judgment.

Çekingenlik toplum tarafından yargılanmaktan korkmakla ilgili.

Introversion is more about,

İçe dönüklük daha çok

how do you respond to stimulation,

sosyal tetikleme gibi bir duruma

including social stimulation.

nasıl tepki gösterdiğinizle ilgili.

So extroverts really crave large amounts of stimulation,

Dışa dönükler bu tetiklemelerden zevk alıyorlar,

whereas introverts feel at their most alive

içe dönükler ise kendilerini

and their most switched-on and their most capable

sessiz, sakin ortamlarda en canlı, en açık

when they're in quieter, more low-key environments.

ve en yeterli hissediyorlar.

Her zaman değil -- bunlar kesin değil --

Not all the time -- these things aren't absolute --

ama çoğunlukla.

but a lot of the time.

So the key then to maximizing our talents

Öyleyse yeteneklerimizi

en yüksek kapasitede kullanmak için

is for us all to put ourselves

kendimizi en rahat olduğumuz

in the zone of stimulation that is right for us.

durumlara getirmeliyiz.

But now here's where the bias comes in.

İşte bahsettiğim ön yargı burada ortaya çıkıyor.

Our most important institutions,

En önemli kurumlarımız,

our schools and our workplaces,

okullarımız, işyerlerimiz

they are designed mostly for extroverts

hep dışa dönüklere ve onların ihtiyaç

and for extroverts' need for lots of stimulation.

duydukları bolca tetiklere göre düzenlenmiş.

And also we have this belief system right now

Ayrıca ben şuna inanıyorum,

that I call the new groupthink,

buna yeni toplu düşünme diyorum,

which holds that all creativity and all productivity

yaratıcılık ve üretkenlik garip bir

comes from a very oddly gregarious place.

sosyallikten geliyor.

So if you picture the typical classroom nowadays:

Günümüzdeki tipik bir sınıfı düşünürseniz:

When I was going to school, we sat in rows.

Ben okula giderken,

sıralarda otururduk.

We sat in rows of desks like this,

Sıra sıra dizilmiş sandalyelerde oturur

and we did most of our work pretty autonomously.

ve işimizin büyük kısmını kendi kendimize yapardık.

But nowadays, your typical classroom has pods of desks --

Ancak bugünlerde tipik bir sınıfa bakarsanız

sıraların toplu olarak dizildiğini görürsünüz,

four or five or six or seven kids all facing each other.

birbirlerine bakan dört beş altı yedi çocuk.

And kids are working in countless group assignments.

Ve çocuklar sayısız grup çalışmaları yapıyorlar.

Even in subjects like math and creative writing,

Matematik ve kompozisyon gibi

which you think would depend on solo flights of thought,

yalnız başına düşünme gerektireceğini düşündüğünüz konularda bile

kids are now expected to act as committee members.

çocukların komite üyeleri gibi davranmaları bekleniyor.

And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone,

Kendi başına çalışmak isteyen

çocuklar da çoğunlukla

those kids are seen as outliers often

çıkıntı hatta daha kötüsü

or, worse, as problem cases.

problemli olarak görülüyor.

Ve öğretmenlerin büyük çoğunluğu

And the vast majority of teachers

reports believing that the ideal student is an extrovert

ideal öğrencinin içe dönük değil,

as opposed to an introvert,

dışa dönük olduğunu söylüyor,

even though introverts actually get better grades

araştırmaya göre içe dönüklerin

and are more knowledgeable,

notlarının daha iyi olmasına

according to research.

ve daha bilgili olmalarına rağmen.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Okay, same thing is true in our workplaces.

Aynı şey işyerlerimizde de geçerli.

Now, most of us work in open plan offices,

Çoğumuz açık planlı ofislerde çalışıyoruz,

without walls,

duvarlar yok

where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers.

ve sürekli olarak iş arkadaşlarımızın gürültüsüne

ve bakışlarına maruz bırakılıyoruz.

And when it comes to leadership,

Liderliğe gelince de

introverts are routinely passed over for leadership positions,

liderlik pozisyonları için içe dönükler sürekli pas geçiliyor,

daha dikkatli olmalarına ve bugünlerde işimize yarayacak bir özellik olan

even though introverts tend to be very careful,

gereğinden büyük riskler

much less likely to take outsize risks --

almaktan kaçınmalarına rağmen.

which is something we might all favor nowadays.

And interesting research by Adam Grant at the Wharton School

Wharton Okulu'ndan Adam Grant'ın yaptığı bir araştırmaya göre

has found that introverted leaders

içe dönük liderler sıklıkla

often deliver better outcomes than extroverts do,

dışa dönük liderlerden daha iyi sonuçlar alıyorlar,

because when they are managing proactive employees,

çünkü proaktif çalışanları yönetirken

they're much more likely to let those employees run with their ideas,

onların kendi fikirleriyle çalışmalarına izin veriyorlar,

whereas an extrovert can, quite unwittingly,

oysa dışa dönükler heyecana kapılıp

get so excited about things

olanları bilmeden

that they're putting their own stamp on things,

kendi düşündükleri biçinde şekillendiriyorlar

and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.

ve böylece diğerlerinin fikirlerinin

gün ışığına çıkmasına engel oluyorlar.

Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.

Aslında, tarihin akışını değiştiren pek çok liderimiz içe dönüktü.

Size bazı örnekler vereceğim.

I'll give you some examples.

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi --

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi

all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy.

bütün bu insanlar kendilerini

sessiz, yuşakdilli, hatta çekingen olarak tarif ederlerdi.

And they all took the spotlight,

Ve hepsi ilgiyi kendilerine çektiler,

even though every bone in their bodies was telling them not to.

aslında vücutları

bunu reddetse bile.

And this turns out to have a special power all its own,

Bunun kendi başına bir gücü var,

çünkü diğerleri bu insanların artık dayanamadıklarını hissedebiliyorlardı,

because people could feel that these leaders were at the helm

diğerlerine emir vermekten hoşlandıklarından,

not because they enjoyed directing others

onlara bakılmasından hoşlandıklarından değil,

and not out of the pleasure of being looked at;

başka seçenekleri kalmadığından bunu yapmışlardı,

they were there because they had no choice,

çünkü onlara göre doğru olanı yapıyorlardı.

because they were driven to do what they thought was right.

Now I think at this point it's important for me to say

Bence bunu noktada dışa dönükleri

that I actually love extroverts.

sevdiğimi söylemeliyim.

I always like to say some of my best friends are extroverts,

Sıklıkla söylerim, sevgili eşimin de dahil olduğu,

including my beloved husband.

en yakın arkadaşlarımın bir kısmı dışa dönük.

And we all fall at different points, of course,

Hepimiz tabii ki içe dönük/dışa dönük çizgisinin

along the introvert/extrovert spectrum.

başka noktalarında yer alıyoruz.

Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms,

Bu terimlerin yaygınlaştıran psikolog Carl Jung bile

said that there's no such thing as a pure introvert

saf içe dönük ya da saf dışa dönük

diye bir şey yoktur demiş.

or a pure extrovert.

He said that such a man would be in a lunatic asylum,

Böyle bir insan olsaydı

tımarhanedeki bir deli olurdu demiş.

if he existed at all.

And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum,

Bazıları içe dönük/dışa dönük çizgisinin

tam ortasında duruyor,

and we call these people ambiverts.

biz bunlara ortaya dönükler diyoruz.

And I often think that they have the best of all worlds.

Ben hep bunların iki ucun en iyi özelliklerine sahip olduklarını düşünmüşümdür.

But many of us do recognize ourselves as one type or the other.

Ancak çoğumuz kendimizi iki uçtan birinde görürüz.

And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance.

Bence kültürel olarak daha iyi bir dengeye ihtiyacımız var.

We need more of a yin and yang between these two types.

Bu iki tip arasında daha çok

yin yange ihtiyacımız var.

This is especially important

İş yaratıcılığa ve üretkenliğe geldiğinde

when it comes to creativity and to productivity,

bence bu özellikle önemli,

because when psychologists look at the lives of the most creative people,

çünkü psikologlar

yaratıcı insanların hayatlarına baktığında

what they find

buldukları

are people who are very good at exchanging ideas

bu insanların fikir alışverişinde ve fikirleri ileri götürmekte

and advancing ideas,

çok iyi oldukları,

but who also have a serious streak of introversion in them.

ancak ciddi derecede içe dönük oldukları.

And this is because solitude

Bunun nedeni yaratıcılığın önemli bir

is a crucial ingredient often to creativity.

bileşeninin yalnızlık olması.

So Darwin,

Darwin,

he took long walks alone in the woods

ağaçlar arasında uzun yürüyüşlere çıkardı

and emphatically turned down dinner-party invitations.

ve akşam yemeği davetlerini reddederdi.

Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss,

Daha çok Dr. Seuss olarak bilinen Theodor Geisel,

he dreamed up many of his amazing creations

yarattığı inanılmaz şeylerin çoğunu

in a lonely bell tower office that he had

La Jolla, California'daki evinin

in the back of his house in La Jolla, California.

arkasındaki ofisinde yalnızken düşledi.

And he was actually afraid to meet the young children who read his books

Kendisi kitaplarını okuyan

küçük çocuklarla tanışmaktan çekinirdi,

for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure

çünkü çocukların onun

Noel Baba gibi neşeli birisi olduğunu beklediklerini

and would be disappointed with his more reserved persona.

ve onunla tanışınca hayal kırıklığına uğrayacaklarından korkardı.

Steve Wozniak invented the first Apple computer

Steve Wozniak ilk Apple bilgisayarını

sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard

o zaman çalıştığı Hawlett-Packard'daki

kabininde yalnız başına çalışırken yarattı.

where he was working at the time.

Kendisi büyürken evinden çıkmak için fazla içe dönük olmasaydı

And he says that he never would have become such an expert in the first place

şimdi olduğu gibi

had he not been too introverted to leave the house

uzmanlaşamayacağını söyler.

when he was growing up.

Şimdi söylediklerim

Now, of course,

this does not mean that we should all stop collaborating --

tabii ki ortak çalışmayı bırakmamız anlamına gelmiyor --

and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs

tam bu noktada Steve Wozniak'ın gayet ünlü bir şekilde

to start Apple Computer --

Steve Jobs'la bir araya gelip

but it does mean that solitude matters

Apple Bilgisayarları'nı kurduğunu unutmayalım --

and that for some people it is the air that they breathe.

ancak yalnızlık önemlidir

ve bazı insanlar için bir yaşam tarzı olmuştur.

And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude.

Aslında yüzyıllarca yalnızlığın

üstün gücünü bildik.

It's only recently that we've strangely begun to forget it.

Sadece son zamanlarda nedense bunu unutmaya başladık.

If you look at most of the world's major religions,

Dünyanın başlıca bütün dinlerine bakarsanız,

you will find seekers --

temelde bir arayış olduğunu görürsünüz

Moses, Jesus, Buddha, Muhammad --

Hz. Musa, Hz. İsa, Buda, Hz. Muhammet

seekers who are going off by themselves alone to the wilderness,

bunlar hep doğayla baş başa

bir arayış işinde olan,

where they then have profound epiphanies and revelations

orada yüce değerlere ve değişimlere ulaşan

that they then bring back to the rest of the community.

ve bunları içinde bulundukları toplumla paylaşan insanlar.

So, no wilderness, no revelations.

Yani doğa yoksa değişim de yok.

This is no surprise, though,

Günümüz psikoloji bilimine bakarsanız

if you look at the insights of contemporary psychology.

aslında bunun süpriz olmadığını görürsünüz.

It turns out that we can't even be in a group of people

Öyle ki, bir grup içindeyken

without instinctively mirroring, mimicking their opinions.

sürekli diğerlerinin fikirlerini taklit ediyoruz.

Even about seemingly personal and visceral things

Bu, kimden hoşlandığınız

like who you're attracted to,

gibi kişisel şeylerde bile geçerli,

you will start aping the beliefs of the people around you

farkında olmadan sürekli etrafınızdaki insanların

without even realizing that that's what you're doing.

inançlarını kabul ediyorsunuz.

And groups famously follow the opinions

Ve bilindiği gibi gruplar

of the most dominant or charismatic person in the room,

grup içindeki en baskın ya da en karizmatik kişinin fikirlerini kabul ediyor,

even though there's zero correlation

oysa ki en iyi konuşmacı olmakla

between being the best talker and having the best ideas --

en iyi fikirlere sahip olmak arasında hiçbir ilişki yok.

I mean zero.

Hiçbir.

So --

Bu yüzden...

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You might be following the person with the best ideas,

En iyi fikirlere sahip insanı takip ediyor olabilirsiniz,

but you might not.

ama olmayadabilirsiniz.

And do you really want to leave it up to chance?

Bunu gerçekten şansa bırakmak istiyor musunuz?

Much better for everybody to go off by themselves,

Kişilerin kendi başlarına,

generate their own ideas

grup dinamiklerinin verdiği kirlilikten uzakta

freed from the distortions of group dynamics,

kendi fikirlerini üretmesi

and then come together as a team

ve sonra tekrar bir takım olarak bir araya gelerek

to talk them through in a well-managed environment

bunları iyi yönetilmiş bir ortamda tartışıp

and take it from there.

oradan devam etmesi daha iyi.

Now if all this is true,

Eğer bu doğruysa,

then why are we getting it so wrong?

neden hep yanlış yapıyoruz?

Why are we setting up our schools this way, and our workplaces?

Niçin okulları ve işyerlerini bu şekilde düzenliyoruz?

Ve neden içe dönüklere bazen kendi başlarına olmak

And why are we making these introverts feel so guilty

istedikleri için kendilerini suçlu hissettiriyoruz?

about wanting to just go off by themselves some of the time?

One answer lies deep in our cultural history.

Bunun cevabı kültürel tarihimizin derinliklerinde gizli.

Western societies,

Batı uygarlıklarında,

and in particular the U.S.,

özellikle de ABD'de,

have always favored the man of action over the "man" of contemplation.

eylem adamı her zaman

düşünce adamına tercih edilir,

düşünce "adamı".

But in America's early days,

Ama Amerika'nın ilk yıllarında,

we lived in what historians call a culture of character,

tarihçilerin karakter kültürü dedikleri şekilde yaşıyorduk,

where we still, at that point, valued people

o zamanlar insanlara öz benlikleri

for their inner selves and their moral rectitude.

ve dürüstlükleri için değer veriyorduk.

And if you look at the self-help books from this era,

O zamanki kişisel gelişim kitaplarına bakarsanız da

they all had titles with things like

hep "Karakter, Dünyadaki En Önemli Şey"

"Character, the Grandest Thing in the World."

gibi başlıklara sahip olduklarını görürsünüz.

And they featured role models like Abraham Lincoln,

Abraham Lincoln gibi alçakgönüllü ve iddiasız

who was praised for being modest and unassuming.

rol modellerinden bahsederler.

Ralph Waldo Emerson called him

Ralph Waldo Emerson onun için

"A man who does not offend by superiority."

"Üstünlükle incitmeyen bir adam." derdi.

But then we hit the 20th century,

Ancak 20. yüzyıla geldiğimizde

and we entered a new culture

yeni bir kültür oluştu,

that historians call the culture of personality.

tarihçiler buna kişilik kültürü diyorlar.

What happened is we had evolved an agricultural economy

Tarım ekonomisinden büyük şirketlere

evrimleştik.

to a world of big business.

And so suddenly people are moving from small towns to the cities.

Birdenbire insanlar

kasabalardan şehirlere taşınmaya başladılar.

And instead of working alongside people they've known all their lives,

Ve kendilerini, hayatları boyunca tanıdıkları insanlarla çalışmaktan,

now they are having to prove themselves in a crowd of strangers.

etraflarını sarmalayan yabancılara

kanıtlamak zorunda buldular.

So, quite understandably,

Ve anlaşılabilir şekilde,

qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important.

çekicilik ve karizma

birdenbire önem kazandı.

And sure enough, the self-help books change to meet these new needs

Tabii ki de kişisel gelişim kitapları da bu yeni ihtiyaçları

and they start to have names

karşılayacak şekilde değişmeye başladı ve

like "How to Win Friends and Influence People."

"Arkadaş Kazanmanın ve İnsanları Etkilemenin Yolları" gibi adları oldu.

And they feature as their role models really great salesmen.

Ve rol modelleri olarak

harika satıcılardan bahsetmeye başladılar.

So that's the world we're living in today.

Bugün içinde yaşadığımız dünya böyle.

That's our cultural inheritance.

Bu bizim kültürel mirasımız.

Now none of this is to say that social skills are unimportant,

Sosyal yetenekler önemli değildir

ve takım çalışmasını

and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all.

tamamen ortadan kaldırmalıyız

demek istemiyorum.

The same religions who send their sages off to lonely mountain tops

Yalnız başına bilgeleri dağa gönderen dinler,

also teach us love and trust.

bize aynı zamanda sevgiyi ve güveni öğütlüyorlar.

And the problems that we are facing today

Ve bilim ve ekonomi alanında

in fields like science and in economics

karşı karşıya olduğumuz bazı problemler

are so vast and so complex

o kadar geniş ve karmaşık ki

that we are going to need armies of people coming together

onları çözmek için birlikte çalışan

insan ordularına ihtiyacımız var.

to solve them working together.

But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves,

Ancak benim söylediğim içe dönüklere kendileri olmaları için

ne kadar özgürlük verirsek onlar da

the more likely that they are

to come up with their own unique solutions to these problems.

bu sorunlara kendi çözümlerini o kadar üretebilirler.

So now I'd like to share with you what's in my suitcase today.

Şimdi sizinle bavulumda neler

olduğunu paylaşmak istiyorum.

Guess what?

Sizce ne?

Books.

Kitaplar.

I have a suitcase full of books.

Bir bavul dolusu kitabım var.

Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye."

Margaret Atwood'dan "Kedi Gözü" .

Here's a novel by Milan Kundera.

Milan Kundera'dan bir roman.

And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides.

Bu da Maimonides'ten

"The Guide for the Perplexed".

But these are not exactly my books.

Bunlar benim kitaplarım değiller.

I brought these books with me

Bunları yanımda getirdim

because they were written by my grandfather's favorite authors.

çünkü bunlar büyükbabamın en sevdiği yazarlar tarafından yazılmış.

My grandfather was a rabbi

Büyükbabam bir hahamdi

and he was a widower

ve bir duldu,

who lived alone in a small apartment in Brooklyn

Brooklyn'de küçük bir apartman dairesinde yalnız yaşardı.

that was my favorite place in the world when I was growing up,

Bu daire büyürken benim dünyada en sevdiğim yerdi,

partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence

biraz onun nazik va zarif varlığıyla dolu olduğu için,

and partly because it was filled with books.

biraz da kitaplarla dolu olduğu için.

I mean literally every table, every chair in this apartment

Kelimenin tam anlamıyla söylüyorum evindeki

had yielded its original function

her masa, her sandalye asıl amaçlarını bir kenara bırakıp

to now serve as a surface for swaying stacks of books.

sallanan kitap yığınları için raf olarak kullanılıyordu.

Just like the rest of my family,

Ailemin geri kalanı gibi

my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.

büyükbabamın en sevdiği şey kitap okumaktı.

But he also loved his congregation,

Cemaatini de çok severdi,

and you could feel this love in the sermons that he gave

haham olarak çalıştığı 62 yılda

every week for the 62 years that he was a rabbi.

verdiği vaazlarda bu sevgiyi hissedebilirdiniz.

He would takes the fruits of each week's reading

Her hafta okuduğu kitaplardan öğrendiklerini

and he would weave

eski insancıl hikayelerle birlikte bir halı gibi örerdi.

these intricate tapestries of ancient and humanist thought.

Birçok yerden insanlar

And people would come from all over to hear him speak.

onu dinlemeye gelirlerdi.

But here's the thing about my grandfather.

Büyükbabamla ilgili can alıcı şey şuydu.

Bu seremoni rolünün altında

Underneath this ceremonial role,

he was really modest and really introverted --

gerçekten mütevazı ve içe dönük birisiydi.

so much so that when he delivered these sermons,

O kadar ki bu vaazları verirken

he had trouble making eye contact

62 yıldır konuştuğu cemaatin

with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years.

gözlerinin içine

bakmakta zorlanırdı.

And even away from the podium,

Podyumdan uzakta bile

when you called him to say hello,

ona merhaba dediğinizde

he would often end the conversation prematurely

sizin zamanınızı çalmaktan çekindiği için

for fear that he was taking up too much of your time.

konuşmayı fazla uzatmadan keserdi.

But when he died at the age of 94,

Ama 94 yaşında öldüğünde,

the police had to close down the streets of his neighborhood

onun için yas tutmaya gelen

to accommodate the crowd of people who came out to mourn him.

insanlar yüzünden

polis, mahallesinin sokaklarını kapatmak zorunda kaldı.

Bugünlerde büyükbabam örneğinden

And so these days I try to learn from my grandfather's example

kendimce öğrenmeye çalışıyorum.

in my own way.

So I just published a book about introversion,

Son günlerde içe dönüklükle ilgili bir kitabım basıldı,

and it took me about seven years to write.

bu kitabı yazmak yedi yılımı aldı.

And for me, that seven years was like total bliss,

Bana sorarsanız bu yedi yıl harika geçti,

because I was reading, I was writing,

çünkü okuyordum, yazıyordum,

I was thinking, I was researching.

düşünüyordum, araştırıyordum.

It was my version

Bu benim için,

of my grandfather's hours of the day alone in his library.

büyükbabamın kütüphanesinde geçirdiği zamanın eşdeğeriydi.

But now all of a sudden my job is very different,

Ancak şimdi birdenbire işim değişti,

and my job is to be out here talking about it,

artık işim çıkıp bunun hakkında konuşmak,

talking about introversion.

içe dönüklük hakkında konuşmak.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And that's a lot harder for me,

Bu benim için çok daha zor,

because as honored as I am to be here with all of you right now,

burada size konuşmaktan

ne kadar onur duysam da,

this is not my natural milieu.

bu benim doğal ortamım değil.

So I prepared for moments like these as best I could.

Böyle ortamlar için kendimi

elimden geldiğince hazırladım.

I spent the last year practicing public speaking

Geçtiğimiz yılı her bulduğum firsatta

every chance I could get.

topluluk önünde konuşarak geçirdim.

And I call this my "year of speaking dangerously."

Bu yıla "tehlikeli konuşma yılım" diyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And that actually helped a lot.

Bu gerçekten yardımcı oldu.

But I'll tell you, what helps even more

Ama bundan daha yardımcı olan

is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes

benim içe dönüklüğe, sessizliğe, yalnızlığa

olan hislerim, inancım, umudum oldu

to introversion and to quiet and to solitude,

ve bana kalırsa çok köklü bir

we truly are poised on the brink on dramatic change.

değişime çok yakınız.

I mean, we are.

Gerçekten öyleyiz.

And so I am going to leave you now

Ve burada bu fikri

with three calls for action for those who share this vision.

benimle paylaşanlara

üç ödev veriyorum.

Number one:

Birincisi:

Stop the madness for constant group work.

Sürekli takım çalışması çılgınlığını durdurun.

Just stop it.

Yeter.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

And I want to be clear about what I'm saying,

Söylediklerim açıkça anlaşılsın istiyorum,

because I deeply believe our offices

çünkü ofislerimizin

should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions --

rastgele, kafe tarzı etkileşimleri

cesaretletlendirmesi gerektiğine inanıyorum --

you know, the kind where people come together

bilirsiniz, insanlar öylesine bir araya gelip

and serendipitously have an exchange of ideas.

fikir alışverişinde bulunabilmeli.

That is great.

Bu harika.

It's great for introverts and it's great for extroverts.

Bu içe dönüklükler ve dışa dönükler için harika.

But we need much more privacy and much more freedom

Ancak iş yerinde daha fazla özel alana, daha fazla özgürlüğe

ve daha fazla özerkliğe ihtiyacımız var.

and much more autonomy at work.

School, same thing.

Okullar da aynı şekilde.

We need to be teaching kids to work together, for sure,

Çocuklara birlikte çalışmayı tabii ki öğretmeliyiz,

but we also need to be teaching them how to work on their own.

ancak kendi başlarına çalışmayı da öğretmeliyiz.

Bu dışa dönük çocuklar için de geçerli.

This is especially important for extroverted children too.

Kendi başlarına çalışabilmeliler

They need to work on their own

because that is where deep thought comes from in part.

çünkü derin düşüncelere o şekilde ulaşabilirler.

Evet ikinci ödevim: Doğaya gidin.

Okay, number two: Go to the wilderness.

Be like Buddha, have your own revelations.

Buda gibi olun, kendi değişimleriniz olsun.

I'm not saying

Hep birlikte gidelim,

that we all have to now go off and build our own cabins in the woods

ağaçların arasında bir kulübe yapalım

and never talk to each other again,

ve bir daha birbirimizle konuşmayalım demek istemiyorum,

but I am saying that we could all stand to unplug

ancak söylemeye çalıştığım daha sık

and get inside our own heads a little more often.

fişimizi çekip

kendi düşüncelerimizle başbaşa kalmalıyız.

Number three:

Üçüncüsü:

Take a good look at what's inside your own suitcase

Bavulunuzun içindekilere dikkatle bakın

and why you put it there.

ve onları oraya neden koyduğunuzu düşünün.

So extroverts,

Dışa dönükler,

maybe your suitcases are also full of books.

belki sizin bavulunuz da kitaplarla dolu.

Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment.

Belki de şampanya kadahleriyle

veya skydiving malzemeleriyle dolu.

Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get

Ne olursa olsun, bunları bulduğunuz her fırsatta dışarı çıkarın

and grace us with your energy and your joy.

ve enerjinizi ve neşenizi bizimle paylaşın.

But introverts, you being you,

Ancak içe dönükler, içe dönük olduğunuz için

you probably have the impulse to guard very carefully

büyük olasılıkla bavulunuzdakileri

what's inside your own suitcase.

dikkatle koruyorsunuz.

And that's okay.

Bu sorun değil.

But occasionally, just occasionally,

Ancak arada sırada

I hope you will open up your suitcases for other people to see,

başka insanların da görmesi için bavulunuzu açmanızı umuyorum,

because the world needs you and it needs the things you carry.

çünkü dünyanın size ve taşıdıklarınıza ihtiyacı var.

So I wish you the best of all possible journeys

Size yolculuklarınız için en iyi dileklerimi sunuyorum

and the courage to speak softly.

ve yumuşak dille konuşma cesareti diliyorum.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)

Thank you. Thank you.

Teşekkür ederim. Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)