The power of introverts | Susan Cain | TED

سوزان کین: قدرت درون‌گراها

Translator: Farzad Sekhavati Reviewer: soheila Jafari

When I was nine years old,

وقتی که من ۹ ساله بودم

I went off to summer camp for the first time.

برای اولین بار اردوی تابستانه رفتم.

And my mother packed me a suitcase full of books,

و مادرم ساک منو بست

پر از کتاب،

which to me seemed like a perfectly natural thing to do.

که برای من یه کار کاملا طبیعی‌ای به نظر می‌رسید.

Because in my family, reading was the primary group activity.

چون در خانواده من،

خواندن مهم‌ترین کار گروهی بود.

And this might sound antisocial to you,

و ممکنه که این به نظر شما ضد اجتماعی به نظر برسه،

but for us it was really just a different way of being social.

ولی برای ما واقعا یه روش متفاوت برای اجتماعی بودن بود.

You have the animal warmth of your family sitting right next to you,

شما گرمای بدن خانوادتون که کنارتون نشستند رو دارید،

شما گرمای بدن خانوادتون که کنارتون نشستند رو دارید،

but you are also free to go roaming around the adventureland

ولی شما همزمان آزادید که در سرزمین رویاها در ذهن خودتون قدم بزنید.

ولی شما همزمان آزادید که در سرزمین رویاها در ذهن خودتون قدم بزنید.

inside your own mind.

And I had this idea

ایده من این بود که

that camp was going to be just like this, but better.

اردو هم مثل همین خواهد بود، ولی بهتر.

(Laughter)

(خنده)

I had a vision of 10 girls sitting in a cabin

من یه تصویری داشتم از ۱۰ تا دختر که تو یک کابین نشسته‌اند و

cozily reading books in their matching nightgowns.

با لباس‌خواب‌های همشکلشان به آرامی کتاب‌ می‌خوانند.

(Laughter)

(خنده)

Camp was more like a keg party without any alcohol.

اردو بیشتر شبیه یک پارتی شراب‌خوری بدون هیچ الکلی بود.

And on the very first day,

و همون روز اول مشاورمون همه ما را جمع کرد

our counselor gathered us all together

و همون روز اول مشاورمون همه ما را جمع کرد

and she taught us a cheer that she said we would be doing

و بهمون شعاری را یاد داد که گفت ما هر روز در تمام طول تابستون تکرار خواهیم کرد

every day for the rest of the summer to instill camp spirit.

و بهمون شعاری را یاد داد که گفت ما هر روز در تمام طول تابستون تکرار خواهیم کرد

تا جو اردو را درک کنیم.

And it went like this:

و شبیه این بود:

"R-O-W-D-I-E,

«ر- اُ-و-د-ی-ی (R-O-W-D-I-E)

that's the way we spell rowdie.

و ما اینطوری رُودی را هجی می‌کنیم.

Rowdie, rowdie, let's get rowdie."

رُودی، رُودی، بیاید پر سر و صدا باشیم.»

(Laughter)

Yeah.

هییی.

So I couldn't figure out for the life of me

و من با اون زندگیم، نمی‌تونستم بفهمم که

why we were supposed to be so rowdy,

چرا ما قراره که اینقدر پرسروصدا (رُودی) باشیم،

or why we had to spell this word incorrectly.

یا چرا باید این کلمه رو اشتباه هجی کنیم.

(Laughter)

(خنده)

But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else.

ولی من یک شعار رو تکرار کردم. من این شعار رو همراه با بقیه تکرار کردم.

I did my best.

تا جایی که می‌تونستم.

And I just waited for the time that I could go off and read my books.

و منتظر وقتی می شدم که

می‌تونستم برم کنار و کتاب‌هایم را بخونم.

But the first time that I took my book out of my suitcase,

ولی اولین باری که من کتاب‌هام رو از ساکم در آوردم،

پرطرفدارترین دختر خوابگاه سمت من اومد و

the coolest girl in the bunk came up to me

و از من پرسید «چرا اینقدر آرومی؟»

and she asked me, "Why are you being so mellow?" --

آروم و بی‌سرصدا، دقیقا، دقیقا مخالف پرسرصدا (رُودی) بود.

mellow, of course, being the exact opposite

آروم و بی‌سرصدا، دقیقا، دقیقا مخالف پرسرصدا (رُودی) بود.

of R-O-W-D-I-E.

و بعد دومین باری که من اون ( کتابم را) امتحان کردم،

And then the second time I tried it,

مشاور و با یک حالت نگران در چهره‌اش اومد طرف من

the counselor came up to me with a concerned expression on her face

و نکاتی درباره جَو اردو را تکرار کرد

and she repeated the point about camp spirit

و گفت همه ما باید سخت تلاش کنیم که اجتماعی باشیم.

and said we should all work very hard to be outgoing.

و گفت همه ما باید سخت تلاش کنیم که اجتماعی باشیم.

And so I put my books away,

و خوب من کتاب‌هام رو کنار گذاشتم،

back in their suitcase,

توی ساکشون،

and I put them under my bed,

و گذاشتمشون زیر تخت خوابم،

and there they stayed for the rest of the summer.

و تمام تابستان را همون‌جا بودند.

And I felt kind of guilty about this.

یه جورایی برای این کار احساس گناه می‌کردم.

I felt as if the books needed me somehow,

احساس می‌کردم که کتاب‌ها یه جوری به من احتیاج دارند،

and they were calling out to me and I was forsaking them.

و اونها دارند من رو صدا می‌زنند و من رهاشون کردم.

But I did forsake them and I didn't open that suitcase again

ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم.

ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم.

until I was back home with my family at the end of the summer.

ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم.

Now, I tell you this story about summer camp.

خوب. من این داستان را راجع به اردوی تابستانی گفتم.

I could have told you 50 others just like it --

می‌تونستم ۵۰تای دیگه شبیه همین رو بگم --

all the times that I got the message

همه اون مواقعی که به من گفتند که

that somehow my quiet and introverted style of being

یه جورایی موجودیت آرام و درونگرای من

was not necessarily the right way to go,

لزوما مسیر درستی برای رفتن نبود،

that I should be trying to pass as more of an extrovert.

و اینکه من باید تلاش کنم که بیشتر خودم رو برونگرا نشون بدم.

And I always sensed deep down that this was wrong

و من همیشه در اعماق وجودم احساس می‌کردم که این اشتباه بود

and that introverts were pretty excellent just as they were.

و اینکه درونگراها همونطور که هستند خیلی عالی هستند.

ولی برای سال‌ها من این بینش را انکار کردم،

But for years I denied this intuition,

and so I became a Wall Street lawyer, of all things,

و از همه جا، یک وکیل در وال‌استریت شدم

instead of the writer that I had always longed to be --

به جای اینکه نویسنده بشم اونی که همیشه آرزوش رو داشتم --

partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too.

بخشیش به این خاطر که من نیاز داشتم که به خودم ثابت کنم که

می‌تونم شجاع و مدعی باشم.

And I was always going off to crowded bars

و من همیشه به بارهای شلوغ می‌رفتم

when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends.

وقتی که واقعا ترجیح می‌دادم که یک شام خوب با دوستانم داشته باشم.

And I made these self-negating choices so reflexively,

من این انتخاب‌های نفی‌خودی رو اینقدر واکنشی انجام می‌دادم،

من این انتخاب‌های نفی‌خودی رو اینقدر واکنشی انجام می‌دادم،

that I wasn't even aware that I was making them.

که حتی نمی‌فهمیدم که درحال گرفتم همچنین انتخاب‌هایی هستم.

Now this is what many introverts do,

این چیزیه که خیلی از درونگراها انجام می‌دهند،

and it's our loss for sure,

و این مسلما به ضرر خود ماست،

but it is also our colleagues' loss

ولی به ضرر همکارانمان و جامعه‌مان هم هست.

and our communities' loss.

ولی به ضرر همکارانمان و جامعه‌مان هم هست.

And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss.

و با ریسک اینکه به نظر برسه که دارم بزرگنمایی می‌کنم، این به ضرر جهان هم هست.

Because when it comes to creativity and to leadership,

چون وقتی که مسئله خلاقیت و رهبری پیش میاد،

we need introverts doing what they do best.

ما نیاز داریم که درونگراها اون کاری رو بکنن که توش قوی هستن.

A third to a half of the population are introverts --

یک سوم تا نیمی از جامعه درونگرا هستند --

a third to a half.

یک سوم تا نصف.

So that's one out of every two or three people you know.

این یعنی یک نفر از بین هر دو یا سه نفری که شما می‌شناسید.

So even if you're an extrovert yourself,

خوب حتی اگه شما خودتون هم برونگرا باشید،

I'm talking about your coworkers

من دارم درباره همکارانتون

and your spouses and your children

و همسران و بچه‌های شما

and the person sitting next to you right now --

و اون کسی که همین الان کنار شما نشسته است صحبت می‌کنم --

all of them subject to this bias

همه اونها هدف این تبعیض هستند

that is pretty deep and real in our society.

که در جامعه ما خیلی ریشه‌دار و واقعی است.

We all internalize it from a very early age

همه ما از سن‌های خیلی ابتدایی اون رو درونیش می‌کنیم

without even having a language for what we're doing.

بدون اینکه حتی زبانی برای آنچه که ما انجام می‌دهیم داشته باشیم.

Now, to see the bias clearly,

اکنون برای اینکه این تبعیض را به خوبی ببینید

you need to understand what introversion is.

شما باید بفهمید که درونگرایی چیست.

It's different from being shy.

این با خجالتی بودن فرق می‌کنه.

Shyness is about fear of social judgment.

خجالتی بودن درباره ترس از قضاوت جامعه است.

Introversion is more about,

درونگرایی بیشتر درباره اینست که

how do you respond to stimulation,

چطور شما به محرک‌ها پاسخ می‌دهید،

including social stimulation.

شامل محرک‌های اجتماعی.

So extroverts really crave large amounts of stimulation,

خوب برونگراها واقعا به دنبال مقدار زیادی از محرک‌ها هستند،

whereas introverts feel at their most alive

در حالی که درونگراها وقتی بیشترین احساس زندگی

and their most switched-on and their most capable

و آماده‌ترین حالت و بیشترین قابلیت را دارند

when they're in quieter, more low-key environments.

که در جایی آرام‌تر، و محیط کم سر و صداتری هستند.

نه همیشه -- این چیزها مطلق نیست --

Not all the time -- these things aren't absolute --

ولی بیشتر اوقات.

but a lot of the time.

So the key then to maximizing our talents

و کلید اینکه

قابلیت‌های خودمون رو ماکزیمم کنیم اینست که

is for us all to put ourselves

خودمون رو در مناطقی از محرک‌ها بگذاریم که

in the zone of stimulation that is right for us.

برای ما خوب است.

But now here's where the bias comes in.

ولی الان جایی‌است که تبعیض وارد می‌شود.

Our most important institutions,

مهم‌ترین موسسات ما،

our schools and our workplaces,

مدارس و محل‌های کار ما،

they are designed mostly for extroverts

بیشتر برای برونگراها طراحی شده‌اند

and for extroverts' need for lots of stimulation.

و برای نیاز برونگراها به محرک‌های زیاد.

And also we have this belief system right now

و الان ما این سیستم عقیدتی را داریم که

that I call the new groupthink,

من بهش تفکرگروهی جدید می‌گم،

which holds that all creativity and all productivity

اینطوری است که همه خلاقیت و همه بازدهی از یک جای خیلی گروهی می‌آید.

comes from a very oddly gregarious place.

اینطوری است که همه خلاقیت و همه بازدهی از یک جای خیلی گروهی می‌آید.

So if you picture the typical classroom nowadays:

خوب اگه شما بک کلاس درس در حال حاضر رو تصور کنید:

When I was going to school, we sat in rows.

زمانی که من مدرسه می‌رفتم،

ما به ردیف می‌نشتسیم.

We sat in rows of desks like this,

ما در ردیف‌های میز مثل این می‌نشستیم،

and we did most of our work pretty autonomously.

و ما بیشتر کارهامون رو خودمون انجام می‌دادیم.

But nowadays, your typical classroom has pods of desks --

ولی درحال حاضل، کلاس معمولی شما

گروه‌هایی از میز دارد --

four or five or six or seven kids all facing each other.

چهار یا پنج یا شش یا هفت بچه همه روبروی هم.

And kids are working in countless group assignments.

و همه بچه‌ها مشغول انجام کارهای گروهی بیشمار هستند.

Even in subjects like math and creative writing,

حتی در موضوعاتی مثل ریاضیات یا نویسندگی خلاق،

which you think would depend on solo flights of thought,

که شما فکر می‌کنید به پرواز فکری تکی نیاز دارد،

kids are now expected to act as committee members.

الان از بچه‌ها انتظار می‌ره که مثل اعضای یک کمیته کار کنند.

And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone,

و برای بچه‌هایی که ترجیح می‌دهند که با خودشون باشند و تنها کار کنند،

و برای بچه‌هایی که ترجیح می‌دهند که با خودشون باشند و تنها کار کنند،

those kids are seen as outliers often

اون بچه‌ها معمولا خارجی در نظر گرفته می‌شوند

or, worse, as problem cases.

یا، بدتر، یک مورد مشکل دار.

اکثریت گزارش‌های معلم‌ها عقیده‌دارند که

And the vast majority of teachers

reports believing that the ideal student is an extrovert

دانش‌آموز ایده‌آل یک دانش‌آموز برونگرا هست در مقابل درونگرا،

as opposed to an introvert,

دانش‌آموز ایده‌آل یک دانش‌آموز برونگرا هست در مقابل درونگرا،

even though introverts actually get better grades

با اینکه درونگراها معمولا نمرات خوبی می‌گیرند و

and are more knowledgeable,

آگاه‌تر هستند،

according to research.

مطابق تحقیقات.

(Laughter)

(خنده)

Okay, same thing is true in our workplaces.

خوب، چیزی شبیه همین درباره محیط کار هم درسته.

Now, most of us work in open plan offices,

اکنون، اکثریت ما در اتاق‌های باز و بدون دیوار کار می‌کنیم،

without walls,

اکنون، اکثریت ما در اتاق‌های باز و بدون دیوار کار می‌کنیم،

where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers.

جایی که ما در برابر سر و صدا و نگاه‌های مداوم همکارامنون هستیم.

جایی که ما در برابر سر و صدا و نگاه‌های مداوم همکارامنون هستیم.

And when it comes to leadership,

و وقتی که صحبت از سرگروهی و رهبری می‌شه،

introverts are routinely passed over for leadership positions,

درونگراها مدام برای موقعیت‌های رهبری رد می‌شوند،

حتی با اینکه درونگراها بیشتر مراقب هستند،

even though introverts tend to be very careful,

و خیلی کمتر احتمال داره که ریسک‌های بزرگ بکنن --

much less likely to take outsize risks --

که چیزیه که احتمالا همه ما امروزه ترجیح می‌دهیم

which is something we might all favor nowadays.

And interesting research by Adam Grant at the Wharton School

و یک تحقیق جالب توسط آدام گِرانت در مدرسه وارتن

has found that introverted leaders

نشان داد که رهبران درونگرا

often deliver better outcomes than extroverts do,

اغلب خروجی بهتری از برونگراها دارند،

because when they are managing proactive employees,

چون وقتی که اونها کارکنان بیش‌فعال را رهبری می‌کنند،

they're much more likely to let those employees run with their ideas,

خیلی بیشتر امکانش هست که اجازه بدهند اون کارمند با ایده‌اش جلو بره،

whereas an extrovert can, quite unwittingly,

از آنجاییکه یک برونگراها می‌تواند، کاملا غیر ارادی،

get so excited about things

اینقدر درباره چیزها خوشحال بشه که

that they're putting their own stamp on things,

اسم خودشون رو پای همه چیز بگذارند،

and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.

و ایده‌های بقیه افراد ممکنه به این راحتی‌ها به سطح بیاد و مطرح بشه.

و ایده‌های بقیه افراد ممکنه به این راحتی‌ها به سطح بیاد و مطرح بشه.

Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.

در واقع، تعدادی از رهبران تاثیرگذارمان در تاریخ، درونگرا بودند.

من چندتا مثال براتون می‌زنم.

I'll give you some examples.

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi --

الینور روزوِلت، روزا پارک، گاندی --

all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy.

همه این آدم‌ها خودشون رو آرام و با لحن نرم و حتی خجالتی معرفی می‌کنند.

همه این آدم‌ها خودشون رو آرام و با لحن نرم و حتی خجالتی معرفی می‌کنند.

And they all took the spotlight,

و همه اونها مرکز توجه را انتخاب کردند،

even though every bone in their bodies was telling them not to.

با اینکه هر استخوان بدنشون می‌گفت که اینکار را نکنند.

با اینکه هر استخوان بدنشون می‌گفت که اینکار را نکنند.

And this turns out to have a special power all its own,

و معلوم شد که این یک نیروی خاص برای خودش داره،

چون مردم احساس می‌کردند که این رهبران سکاندار بودند،

because people could feel that these leaders were at the helm

نه به این دلیل که از فرمان دادن به بقیه لذت می‌بردند

not because they enjoyed directing others

و نه به خاطر لذت دیده شدن؛

and not out of the pleasure of being looked at;

آنها آنجا بودند چون هیچ چاره دیگری نداشتند،

they were there because they had no choice,

چون آنها به انجام کاری که معتقد بودند درست است، جذب شده بودند.

because they were driven to do what they thought was right.

Now I think at this point it's important for me to say

فکر می‌کنم این نکته برای من مهم است که بگویم

that I actually love extroverts.

من در واقع عاشق برونگراها هستم.

I always like to say some of my best friends are extroverts,

همیشه دوست دارم اینو بگم که بعضی از بهترین دوستای من برونگرا هستند،

including my beloved husband.

شامل شوهر دوست‌داشتنی من.

And we all fall at different points, of course,

و مسلما همه ما در یک جایی از طیف درونگرا/برونگرا قرار می‌گیریم.

along the introvert/extrovert spectrum.

و مسلما همه ما در یک جایی از طیف درونگرا/برونگرا قرار می‌گیریم.

Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms,

ایوِن کارل یونگ، روانشناسی که اولین بار این اصطلاح را ترویج کرد،‌ گفت

said that there's no such thing as a pure introvert

که چیزی مثل یک درونگرای کامل یا یک برونگرای کامل وجود نداره.

که چیزی مثل یک درونگرای کامل یا یک برونگرای کامل وجود نداره.

or a pure extrovert.

He said that such a man would be in a lunatic asylum,

او گفت که همچین کسی، اگه باشه، در دیوانه خانه خواهد بود.

او گفت که همچین کسی، اگه باشه، در دیوانه خانه خواهد بود.

if he existed at all.

And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum,

و بعضی آدم‌ها یکراست وسط طیف درونگرا/برونگرا هستند،

و بعضی آدم‌ها یکراست وسط طیف درونگرا/برونگرا هستند،

and we call these people ambiverts.

و ما به این آدم‌ها میانه‌رو می‌گوییم.

And I often think that they have the best of all worlds.

و من اغلب فکر می‌کنم که آنها بهترین‌ چیز در دنیا را دارند.

But many of us do recognize ourselves as one type or the other.

ولی خیلی از ما خودمون رو یکی از این دوتا می‌دونیم.

And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance.

و چیزی که من میگم اینه که از نظر فرهنگی ما یکسانی بیشتری نیاز داریم.

We need more of a yin and yang between these two types.

ما نیاز بیشتری به یین و یانگ بین این دو نوع داریم.

ما نیاز بیشتری به یین و یانگ بین این دو نوع داریم.

This is especially important

وقتی که بحث خلاقیت و بازدهی می‌شود، این خیلی مهم است،

when it comes to creativity and to productivity,

وقتی که بحث خلاقیت و بازدهی می‌شود، این خیلی مهم است،

because when psychologists look at the lives of the most creative people,

چون وقتی روانشناسان به زندگی آدم‌های خیلی خلاق نگاه کردند،

چون وقتی روانشناسان به زندگی آدم‌های خیلی خلاق نگاه کردند،

what they find

چیزی که پیدا کردند این بود که

are people who are very good at exchanging ideas

آنها آدم‌هایی هستند که در تبادل ایده‌ها و رشددادن ایده‌ها خیلی خوب هستند،

and advancing ideas,

آنها آدم‌هایی هستند که در تبادل ایده‌ها و رشددادن ایده‌ها خیلی خوب هستند،

but who also have a serious streak of introversion in them.

ولی آنها یک رگه اصلی از درونگرایی هم در خودشون دارند.

And this is because solitude

و این به این دلیل است که تنهایی اغلب جزء خیلی مهمی از خلاقیت است.

is a crucial ingredient often to creativity.

و این به این دلیل است که تنهایی اغلب جزء خیلی مهمی از خلاقیت است.

So Darwin,

داروین،

he took long walks alone in the woods

او پیاده‌روی‌های تنهای طولانی در جنگل‌های می‌کرد

and emphatically turned down dinner-party invitations.

و شدیدا دعوت‌های شام را رد می‌کرد.

Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss,

تیودور گیسِل، معروف به دکترسوس،

he dreamed up many of his amazing creations

او بسیاری از دستاوردهای شگفت‌انگیزش را در

in a lonely bell tower office that he had

اتاقی تنها در بُرجی در پشت خونه‌اش در لِهولای کالیفرنیا خلق کرد.

in the back of his house in La Jolla, California.

اتاقی تنها در بُرجی در پشت خونه‌اش در لِهولای کالیفرنیا خلق کرد.

And he was actually afraid to meet the young children who read his books

او در حقیقت می‌ترسید که کودکان که کتابهایش را می‌خواندند، را ملاقات کند

او در حقیقت می‌ترسید که کودکان که کتابهایش را می‌خواندند، را ملاقات کند

for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure

می‌ترسید که آنها انتظار داشته باشند که

یک شخصیت شبیه بابانوئل ببینند

and would be disappointed with his more reserved persona.

و با دیدن شخصیت تودار او مایوس بشوند.

Steve Wozniak invented the first Apple computer

استیو وُزنیاک اولین کامپیوتر اپل را اختراع کرد

sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard

در حالی که تو چهاردیواری خودش در هیولت-پکارد، جایی که کار می‌کرد، نشسته بود.

در حالی که تو چهاردیواری خودش در هیولت-پکارد، جایی که کار می‌کرد، نشسته بود.

where he was working at the time.

و او می‌گوید که هرگز چنین متخصصی در زمینه کارش نمی‌شد

And he says that he never would have become such an expert in the first place

اگر او اینقدر درونگرا نبود که، وقتی که داشت بزرگ می‌شد، خانه را ترک کند

had he not been too introverted to leave the house

اگر او اینقدر درونگرا نبود که، وقتی که داشت بزرگ می‌شد، خانه را ترک کند

when he was growing up.

مسلما،

Now, of course,

this does not mean that we should all stop collaborating --

معنیش این نیست که همه ما باید همکاری‌ها را متوقف کنیم --

and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs

در مثال ما، استیو وُزنیاک به استیو جابز کنار هم قرار گرفتند

to start Apple Computer --

تا کامپیوتر اپل را پایه گذاری کنند.

but it does mean that solitude matters

ولی معنیش این است که تنهایی مهم است

and that for some people it is the air that they breathe.

و برای بعضی از مردم

هوایی است که آنها نفس می‌کشند.

And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude.

و در واقع، ما قرنهاست که قدرت بالای تنهایی را می‌شناسیم.

و در واقع، ما قرنهاست که قدرت بالای تنهایی را می‌شناسیم.

It's only recently that we've strangely begun to forget it.

فقط به تازگی است که ما به طور عجیبی در حال فراموشی آن هستیم.

If you look at most of the world's major religions,

اگر به اکثر دین‌های اصلی جهان نگاه کنید

you will find seekers --

شما جستجوگرها را می‌بینید --

Moses, Jesus, Buddha, Muhammad --

موسی، عیسی، بودا، محمد --

seekers who are going off by themselves alone to the wilderness,

جستجوگرانی که به تنهایی به حیات‌وحش می‌روند

جستجوگرانی که به تنهایی به بیابان می‌روند

where they then have profound epiphanies and revelations

جایی که الهامات و تجلی‌های عمیقی دارند

that they then bring back to the rest of the community.

که با خودشان به بقیه جامعه باز می‌گردانند.

So, no wilderness, no revelations.

خوب بدون بیابان، هیچ الهامی هم نیست.

This is no surprise, though,

هیچ جای تعجبی هم نیست

if you look at the insights of contemporary psychology.

اگر شما به چشم‌انداز روانشناسی معاصر نگاه کنید.

It turns out that we can't even be in a group of people

مشخص شده‌است که ما نمی‌توانیم حتی بین گروهی از آدم‌ها باشیم

without instinctively mirroring, mimicking their opinions.

بدون اینکه بطور غریضی نظرهای آنها را تکرار و تقلید کنیم.

Even about seemingly personal and visceral things

حتی در مورد چیزهای جزئی و شخصی

like who you're attracted to,

مثل اینکه شما به چه کسی تمایل دارید،

you will start aping the beliefs of the people around you

شما شروع به تقلید از عقاید آدم‌های اطراف خودتان می‌کنید

without even realizing that that's what you're doing.

بدون اینکه حتی بفهمید که دارید این کار را می‌کنید.

And groups famously follow the opinions

و گروه‌ها هم از نظر مسلط‌‌ ترین و کاریزماتیک‌‌ترین شخص در گروه پیروی می‌کنند.

of the most dominant or charismatic person in the room,

و گروه‌ها هم از نظر مسلط‌ ترین و کاریزماتیک‌ترین شخص در گروه پیروی می‌کنند.

even though there's zero correlation

حتی با اینکه هیچ تناسبی بین اینکه

between being the best talker and having the best ideas --

بهترین سخنران باشید و اینکه بهترین ایده‌ها را داشته باشید وجود ندارد --

I mean zero.

هیچی.

So --

خوب ..

(Laughter)

(خنده)

You might be following the person with the best ideas,

ممکنست که شما از آدمی با بهترین ایده‌ها پیروی کنید،

but you might not.

ولی ممکن هم هست که نه.

And do you really want to leave it up to chance?

و آیا شما واقعا می‌خواهید این رو به دست شانس بسپارید؟

Much better for everybody to go off by themselves,

خیلی بهتر اینست که همه کسی به دنبال کار خودشان بروند،

generate their own ideas

و ایده‌های خودشان را تولید کنند،

freed from the distortions of group dynamics,

رها از مزاحمت‌های دینامیک گروهی،

and then come together as a team

و بعد همه دور هم جمع شوند به عنوان یک تیم

to talk them through in a well-managed environment

و در یک محیط مدیریت‌شده مناسب با هم گفتگو کنند

and take it from there.

و از آنها با هم پیش بروند.

Now if all this is true,

حالا اگه همه این درست است،

then why are we getting it so wrong?

چرا ما اینقدر اشتباه می‌کنیم؟

Why are we setting up our schools this way, and our workplaces?

چرا ما مدرسه‌ها و محیط‌های کاریمان را اینطور می‌چینیم؟

و چرا ما اینقدر به درونگراها به خاطر اینکه می‌خواهند که برای مدتی در خلوت خودشان باشند

And why are we making these introverts feel so guilty

اینقدر احساس گناه تلقین می‌کنیم؟

about wanting to just go off by themselves some of the time?

One answer lies deep in our cultural history.

یک جواب در اعماق تاریخ فرهنگی ما ریشه‌ دارد.

Western societies,

جوامع غربی،

and in particular the U.S.,

و بخصوص امریکا،

have always favored the man of action over the "man" of contemplation.

همیشه آدم‌های کاری را بر آدم‌های اهل تفکر ترجیح داده‌اند.

همیشه آدم‌های کاری را بر آدم‌های اهل تفکر ترجیح داده‌اند.

و «مرد» اهل تفکر.

But in America's early days,

ولی در روزهای آغازین آمریکا

we lived in what historians call a culture of character,

به قول تاریخ‌دانان، ما در فرهنگ ویژگی‌ها زندگی کردیم

where we still, at that point, valued people

جایی که ما هنوز، آن موقع، ارزش آدم‌ها را در

for their inner selves and their moral rectitude.

خود درونیشان و درستکاری اخلاقیشان می‌دانستیم.

And if you look at the self-help books from this era,

و اگه به کتاب‌های خودآموز از آن دوره نگاه کنید،

they all had titles with things like

همه عنوان‌هایی مثل این داشتند

"Character, the Grandest Thing in the World."

«شخصیت، اصیل‌ترین چیز در جهان.»

And they featured role models like Abraham Lincoln,

و شخصیت‌های نمونه آن مثل آبراهام لینکن بودند

who was praised for being modest and unassuming.

که به خاطر افتادگی و فروتنی‌اش ستایش می‌شد.

Ralph Waldo Emerson called him

رالف والدو اِمِرسون او را «مردی که با برتری‌اش تو را نمی رنجاند.» مینامد

"A man who does not offend by superiority."

رالف والدو اِمِرسون او را «مردی که با برتری‌اش تو را نمی رنجاند.» مینامد

But then we hit the 20th century,

ولی بعد ما به قرن بیستم رسیدیم

and we entered a new culture

و وارد یک فرهنگ جدید شدیم که

that historians call the culture of personality.

تاریخ‌دانان آن را فرهنگ شخصیت می‌خوانند.

What happened is we had evolved an agricultural economy

اتفاقی که افتاد این بود که ما اقتصاد کشاورزی را

به جهان تجارت‌های بزرگ تکامل دادیم.

to a world of big business.

And so suddenly people are moving from small towns to the cities.

و خوب ناگهان مردم از روستاها به شهرها حرکت کردند.

و خوب ناگهان مردم از روستاها به شهرها حرکت کردند.

And instead of working alongside people they've known all their lives,

و به جای اینکه در کنار آدم‌های که همه زندگی می‌شناختنشان کار کنند

now they are having to prove themselves in a crowd of strangers.

حالا مجبورند که خودشان را بین گروهی از آد‌م‌های ناشناس ثابت کنند.

حالا مجبورند که خودشان را بین گروهی از آد‌م‌های ناشناس ثابت کنند.

So, quite understandably,

خوب، کاملا قابل درک است که،

qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important.

ویژگی‌هایی مثل جذبه و کاریزما

ناگهان به نظر رسید که خیلی مهم هستند.

And sure enough, the self-help books change to meet these new needs

و خوب مطمئنن کتاب‌های خودآموز تغییر کردند تا این نیازها را تامین کنند

and they start to have names

و اسم‌هایی شبیه این داشتند

like "How to Win Friends and Influence People."

«چگونه در دوستیابی پیروز شوید و بر آدم‌ها تاثیر بگذارید»

And they feature as their role models really great salesmen.

و شخصیت‌های نمونه‌اش تجار خیلی بزرگ بودند.

و شخصیت‌های نمونه‌اش تجار خیلی بزرگ بودند.

So that's the world we're living in today.

و خوب این جهانی‌است که ما اکنون در آن زندگی می‌کنیم.

That's our cultural inheritance.

این میراث فرهنگی ماست.

Now none of this is to say that social skills are unimportant,

حالا هیچ کدوم از اینها این نیست که بگوییم

که مهارت‌های اجتماعی مهم نیستند،

and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all.

و من هم اصلا شما را به نابودی کار تیمی دعوت نمی‌کنم.

و من هم اصلا شما را به نابودی کار تیمی دعوت نمی‌کنم.

The same religions who send their sages off to lonely mountain tops

همون دین‌هایی که بزرگانش را به تنهایی در قله کوه‌ها دعوت کرد

also teach us love and trust.

به ما عشق و اطمینان را آموزش می‌دهند.

And the problems that we are facing today

و مشکلاتی که ما امروزه با آن مواجهیم

in fields like science and in economics

در زمینه‌هایی مثل علم و اقتصاد

are so vast and so complex

آنقدر وسیع و پیچیده‌اند

that we are going to need armies of people coming together

که ما به یک ارتش از آدم‌ها نیاز داریم که دور هم جمع شوند

و با همکاری با هم آنها را حل کنند.

to solve them working together.

But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves,

ولی من می‌گویم اگه آزادی بیشتری به درونگراها بدهیم تا خودشان باشند،

احتمال بیشتری دارد که آنها

the more likely that they are

to come up with their own unique solutions to these problems.

راه‌حل منحصر به فردشون را برای این مشکلات پیدا کنند.

So now I'd like to share with you what's in my suitcase today.

حالا من می‌خوام که محتویات ساکم را به شما نشان بدهم.

حالا من می‌خوام که محتویات ساکم را به شما نشان بدهم.

Guess what?

فکر کن چی؟

Books.

کتاب.

I have a suitcase full of books.

من یک ساک پر از کتاب دارم.

Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye."

اینجا «چشمِ گربه» از مارگِت اتوود.

Here's a novel by Milan Kundera.

اینجا یک رمان از میلان کوندرا.

And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides.

و این هم «راهنمایی برای سردرگم‌ها» از مایمونیدیز.

و این هم «راهنمایی برای سردرگم‌ها» از مایمونیدیز.

But these are not exactly my books.

ولی اینها دقیقا کتاب‌های من نیستند.

I brought these books with me

من این کتاب‌ها را با خودم آوردم

because they were written by my grandfather's favorite authors.

چونکه آنها توسط نویسنده‌های مورد علاقه پدربزرگ من نوشته شده‌است.

My grandfather was a rabbi

پدر بزرگ من خاخام بود

and he was a widower

و همسرش مرده بود و

who lived alone in a small apartment in Brooklyn

او در یک آپارتمان کوچک در بروکلین تنها زندگی می‌کرد

that was my favorite place in the world when I was growing up,

که وقتی که من بزرگ می‌شدم، بهترین جا در دنیا برای من بود ،

partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence

از یک طرف به این خاطر که پر از یک حضور خیلی باوقار و آرام بود

and partly because it was filled with books.

و از طرف دیگر به این خاطر که پر از کتاب بود.

I mean literally every table, every chair in this apartment

منظورم اینه که واقعا هر میز و صندلی در این آپارتمان

had yielded its original function

کاربری اولیه‌اش را از دست داده بود

to now serve as a surface for swaying stacks of books.

و به عنوان سطحی برای نگه‌داشتن پشته‌ای از کتاب‌ها استفاده می‌شد.

Just like the rest of my family,

مثل بقیه افراد خانواده من،

my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.

محبوب‌ترین چیز در همه دنیا برای پدربزرگ من خواندن بود.

But he also loved his congregation,

ولی او حاضران را هم دوست داشت،

and you could feel this love in the sermons that he gave

و می‌تونستید این عشق را در موعظه‌های هر هفته‌اش،

every week for the 62 years that he was a rabbi.

طی ۶۲ سالی که خاخام بود، حس کنید.

He would takes the fruits of each week's reading

او میوه خواندن‌های هر هفته‌اش را بر می‌داشت

and he would weave

و او این پرده‌های پیچیده منقوش از تفکر دیرینه و انسانی را می‌بافت.

these intricate tapestries of ancient and humanist thought.

و مردم از همه جا می‌آمدند تا سخنرانی او را بشنوند.

And people would come from all over to hear him speak.

و مردم از همه جا می‌آمدند تا سخنرانی او را بشنوند.

But here's the thing about my grandfather.

ولی یک چیزی درباره پدربزرگ من هست،

زیر این نقش تشریفاتی‌،

Underneath this ceremonial role,

he was really modest and really introverted --

او خیلی فروتن و واقعا درونگرا بود --

so much so that when he delivered these sermons,

اینقدر که وقتی این موعظه‌ها را می‌خواند،

he had trouble making eye contact

با نگاه کردن به صورت همون حضار کلیسا مشکل داشت

with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years.

با نگاه کردن به صورت همون حاضران مشکل داشت

با اینکه او ۶۲ سال بود که داشت حرف می‌زد.

And even away from the podium,

حتی خارج از جایگاه نیایش،

when you called him to say hello,

وقتی که او را صدا می‌زنی که سلام کنی،

he would often end the conversation prematurely

او اغلب گفتگو را نیمه‌کاره تمام می‌کرد

for fear that he was taking up too much of your time.

از این می‌ترسید که وقت زیادی از شما را بگیرد.

But when he died at the age of 94,

ولی وقتی در سن ۹۴ سالگی مرد،

the police had to close down the streets of his neighborhood

پلیس مجبور شد که خیابان‌های اطراف خانه‌اش را ببندد

to accommodate the crowd of people who came out to mourn him.

تا جمعیتی را که برای سوگواری او آمده بودند، جا دهد.

تا جمعیتی را که برای سوگواری او آمده بودند، جا دهد.

و این روزها من تلاش می‌کنم که با روش خودم از مثال پدربزرگم بیاموزم.

And so these days I try to learn from my grandfather's example

و این روزها من تلاش می‌کنم که با روش خودم از مثال پدربزرگم بیاموزم.

in my own way.

So I just published a book about introversion,

بنابراین من جدیدا کتابی درباره درونگرایی منتشر کردم،

and it took me about seven years to write.

و حدود هفت سال طول کشید که بنویسمش.

And for me, that seven years was like total bliss,

و برای من، اون هفت سال یک سعادت بزرگ بود،

because I was reading, I was writing,

چون من می‌خواندم و می‌نوشتم،

I was thinking, I was researching.

فکر می‌کردم و تحقیق می‌کردم.

It was my version

این نسخه من از

of my grandfather's hours of the day alone in his library.

ساعت‌های تنهایی پدربزرگم در کتابخانه‌اش بود.

But now all of a sudden my job is very different,

ولی الان، ناگهان کار من خیلی متفاوت است،

and my job is to be out here talking about it,

کار من اینست که اینجا باشم و درباره‌اش حرف بزنم،

talking about introversion.

درباره درونگرایی حرف بزنم.

(Laughter)

(خنده)

And that's a lot harder for me,

و این برای من خیلی سخت‌تر است،

because as honored as I am to be here with all of you right now,

چون با اینکه افتخار می‌کنم از اینکه

الان اینجا با همه شما هستم،

this is not my natural milieu.

اینجا محیط طبیعی من نیست.

So I prepared for moments like these as best I could.

خوب من خودم را برای همچین موقعیت‌هایی به بهترین نحوی که می‌تونستم آماده‌کردم.

خوب من خودم را برای همچین موقعیت‌هایی به بهترین نحوی که می‌تونستم آماده‌کردم.

I spent the last year practicing public speaking

من درسال گذشته هر فرصتی که پیدا کردم سخنرانی عمومی را تمرین‌کردم

every chance I could get.

من درسال گذشته هر فرصتی که پیدا کردم سخنرانی عمومی را تمرین‌کردم

And I call this my "year of speaking dangerously."

و اسمش رو «سال خطرناک حرف‌زدن»‌ گذاشتم.

(Laughter)

(خنده)

And that actually helped a lot.

و این واقعا خیلی کمک کرد.

But I'll tell you, what helps even more

ولی بهتون بگم، اون چیزی که بیشتر کمک می‌کند

is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes

احساس من، عقیده من، آرزوی من است

که وقتی نوبت به رفتار ما و

to introversion and to quiet and to solitude,

درونگرایی و به آرامش و خلوت ما می‌رسد،

we truly are poised on the brink on dramatic change.

ما واقعا در لبه تغییرات عظیمی نوسان می‌کنیم.

I mean, we are.

واقعا اینجاییم.

And so I am going to leave you now

و خوب من می‌خوام در پایان شما را دعوت به سه کار بکنم

with three calls for action for those who share this vision.

و خوب من می‌خوام در پایان شما را دعوت به سه کار بکنم

برای کسانی که این ایده یکسان با من را دارند.

Number one:

اول:

Stop the madness for constant group work.

دیوانگی کار گروهی مستمر را پایان دهید.

Just stop it.

واقعا بس کنید.

(Laughter)

(خنده)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

And I want to be clear about what I'm saying,

و می‌خوام درباره این چیزی که می‌گم شفاف باشم،

because I deeply believe our offices

چونکه من عمیقا معتقدم که محیط کار‌های ما

should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions --

باید تشویق‌کننده باشند

راحت، مثل گفتگوی دور هم با یک قهوه --

you know, the kind where people come together

می‌دونید، اون مدلی که آدما دور هم جمع می‌شوند

and serendipitously have an exchange of ideas.

و به طور غیر مترقبه ایده‌هاشان رو تبادل می‌کنند.

That is great.

این خیلی عالیه.

It's great for introverts and it's great for extroverts.

هم برای درونگراها عالیه و هم برای برونگراها.

But we need much more privacy and much more freedom

ولی ما فضای شخصی و آزادی خیلی بیشتر

و استقلال خیلی بیشتری در کار نیاز داریم.

and much more autonomy at work.

School, same thing.

مدرسه، مثل همین،

We need to be teaching kids to work together, for sure,

ما مطمئنن باید به بچه‌ها آموزش بدهیم که با هم کار کنند،

but we also need to be teaching them how to work on their own.

ولی ما باید به اونها آموزش بدهیم که چطوری به طور مستقل هم کار کنند.

این مخصوصا برای بچه‌های برونگرا مهم است.

This is especially important for extroverted children too.

اونها باید بتونن که مستقل کار کنند

They need to work on their own

because that is where deep thought comes from in part.

چون اونجا جایی‌است که بخشی از تفکرات عمیق ازش نشات می‌گیره.

خوب، نکته دوم: به طبیعت بکر بروید.

Okay, number two: Go to the wilderness.

Be like Buddha, have your own revelations.

مثل بودا باشید، الهامات خودتان را داشته باشید.

I'm not saying

من نمی‌گم که

that we all have to now go off and build our own cabins in the woods

همه ما باید الان بریم و اتاقک‌های خودمان را در جنگل بسازیم

and never talk to each other again,

و هرگز دوباره با هم حرف نزنیم،

but I am saying that we could all stand to unplug

ولی من می‌گم که همه ما می‌تونیم یک لحظه تامل کنیم

and get inside our own heads a little more often.

و مدت زمان بیشتری رو صرف تفکرات درونی خودمون بکنیم.

و مدت زمان بیشتری رو صرف تفکرات درونی خودمون بکنیم.

Number three:

شماره سوم:

Take a good look at what's inside your own suitcase

نگاه دقیقی بندازید که توی ساکتون چی دارید

and why you put it there.

و چرا آن رو اونجا گذاشتید.

So extroverts,

خُب برونگراها،

maybe your suitcases are also full of books.

ممکنه که ساک شما هم پر از کتاب باشه.

Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment.

یا شاید آنها پر از لیوان‌های شامپاین یا وسایل پرش آزاد باشد.

یا شاید آنها پر از لیوان‌های شامپاین یا وسایل پرش آزاد باشد.

Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get

هر چی که هست، امیدوارم که هر وقت فرصت داشتید این چیزها را بیرون بیاورید

and grace us with your energy and your joy.

و ما را با انرژی و خوشی خودتان ببخشید.

But introverts, you being you,

ولی درونگراها، شما همونطور که خودتون هستید،

you probably have the impulse to guard very carefully

شما احتمالا این احساس را دارید که از هر چیزی که درون ساکتان دارید کاملا محافظت کنید

what's inside your own suitcase.

شما احتمالا این احساس را دارید که از هر چیزی که درون ساکتان دارید کاملا محافظت کنید

And that's okay.

و این خوبه.

But occasionally, just occasionally,

ولی بعضی وقت‌ها، فقط بعضی وقت‌ها

I hope you will open up your suitcases for other people to see,

امیدوارم که شما ساکتان را برای بقیه آدم‌ها باز کنید که ببینند،

because the world needs you and it needs the things you carry.

چونکه جهان به شما و به چیزهایی که شما همراه دارید نیاز داره.

So I wish you the best of all possible journeys

خوب من برای شما بهترین سفرهای ممکن

and the courage to speak softly.

و شجاعت سخن‌گفتن آرام را آرزو دارم.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you.

ممنونم، ممنونم.

(Applause)

(تشویق)