The power of introverts | Susan Cain | TED

Translator: Irakli Kvaratskhelia Reviewer: George Tsaava

When I was nine years old,

როდესაც ცხრა წლის ვიყავი

I went off to summer camp for the first time.

პირველად წავედი საზაფხულო ბანაკში.

And my mother packed me a suitcase full of books,

დედამ ჩემოდანი

წიგნებით გამივსო,

which to me seemed like a perfectly natural thing to do.

რაც სრულიად ბუნებრივად მომეჩვენა.

Because in my family, reading was the primary group activity.

იმიტომ, რომ ჩემს ოჯახში

კითხვა იყო ჯგუფური მუშაობის ძირითადი ფორმა.

And this might sound antisocial to you,

შესაძლოა ეს თქვენ ასოციალურად ჩათვალოთ

but for us it was really just a different way of being social.

მაგრამ ჩვენთვის ეს იყო ურთიერთობის უბრალოდ განსხვავებული ფორმა.

You have the animal warmth of your family sitting right next to you,

შენ გრძნობ შენი ოჯახის სითბოს

რომელიც შენს გვერდით გყავს,

but you are also free to go roaming around the adventureland

მაგრამ ამავე დროს შენ შეგიძლია თავისუფლად იმოგზაურო

inside your own mind.

შენს წარმოსახვაში.

And I had this idea

და ვფიქრობდი,

that camp was going to be just like this, but better.

რომ ბანაკიც სწორედ ასეთი იქნებოდა, უკეთესიც კი.

(Laughter)

(სიცილი)

I had a vision of 10 girls sitting in a cabin

წარმოვიდგენდი როგორ იჯდა 10 გოგო თავიანთ კოტეჯში

cozily reading books in their matching nightgowns.

მყუდროდ , საღამურებში და კითხულობდნენ წიგნებს.

(Laughter)

(სიცილი)

Camp was more like a keg party without any alcohol.

ბანაკი აღმოჩნდა ლუდის წვეულების მსგავსი, ალკოჰოლის გარეშე.

And on the very first day,

პირველივე დღეს

ჩვენმა ზედამხედველმა შეგვკრიბა ყველანი

our counselor gathered us all together

and she taught us a cheer that she said we would be doing

და გვასწავლა ყიჟინა რომელიც, როგორც თვითონ თქვა, უნდა შეგვესრულებინა

every day for the rest of the summer to instill camp spirit.

ყოველდღე ზაფხულის ბოლომდე

იმისათვის, რომ ბანაკში შეგვექმნა შესაბამისი განწყობა.

And it went like this:

ის ჟღერდა შემდეგნაირად:

"R-O-W-D-I-E,

"ხ-მ-ა-უ-რი,

that's the way we spell rowdie.

ჩვენ ასე ვწერთ ხმაურს.

Rowdie, rowdie, let's get rowdie."

ხმაური, ხმაური, მოდი ვიხმაუროთ."

(Laughter)

Yeah.

დიახ.

So I couldn't figure out for the life of me

ვერაფრით ვერ ვხვდებოდი,

why we were supposed to be so rowdy,

რატომ უნდა ვყოფილიყავით ხმაურიანები,

or why we had to spell this word incorrectly.

ან რატომ უნდა დაგვემარცვლა ეს სიტყვა შეცდომით.

(Laughter)

(სიცილი)

But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else.

მაგრამ მე ვუერთდებოდი ყიჟინას სხვებთან ერთად.

I did my best.

ვაკეთებდი ჩემს მაქსიმუმს.

And I just waited for the time that I could go off and read my books.

მე უბრალოდ ველოდი დროს,

რომ წავსულიყავი და წამეკითხა ჩემი წიგნები.

But the first time that I took my book out of my suitcase,

პირველად როდესაც ამოვიღე წიგნი ჩანთიდან

ყველაზე გამორჩეული გოგო მომიახლოვდა

the coolest girl in the bunk came up to me

და მკითხა: " რატომ ხარ ასეთი ჩუმი?"

and she asked me, "Why are you being so mellow?" --

ჩუმი, რა თქმა უნდა, იყო სრულიად საპირისპირო

mellow, of course, being the exact opposite

ხ-მ-ა-უ-რ-ი-ა-ნ-ი-ს-ა.

of R-O-W-D-I-E.

მეორედ, როდესაც კვლავ ვცადე იგივეს გაკეთება,

And then the second time I tried it,

ზედამხედველი მომიახლოვდა შეშფოთებული სახით,

the counselor came up to me with a concerned expression on her face

შემახსენა ბანაკის სულისკვეთების არსი და მითხრა,

and she repeated the point about camp spirit

რომ ჩვენ ყველას ბევრი უნდა გვეშრომა,

and said we should all work very hard to be outgoing.

რომ ვყოფილიყავით გახსნილები.

And so I put my books away,

ასე რომ, ჩავდე ჩემი წიგნები

back in their suitcase,

ჩემოდანში

and I put them under my bed,

და შევინახე საწოლის ქვეშ,

სადაც ისინი დარჩნენ ზაფხულის ბოლომდე.

and there they stayed for the rest of the summer.

And I felt kind of guilty about this.

ამის გამო თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი.

I felt as if the books needed me somehow,

ვგრძნობდი თითქოს წიგნებს ვჭირდებოდი,

and they were calling out to me and I was forsaking them.

თითქოს მეძახდნენ, მე ისინი მივატოვე.

But I did forsake them and I didn't open that suitcase again

მაგრამ მე ნამდვილად მივატოვე ისინი

და ჩემოდანი სახლში დაბრუნებამდე,

until I was back home with my family at the end of the summer.

ზაფხულის ბოლომდე არც კი გამიხსნია.

Now, I tell you this story about summer camp.

ახლა მე მოგიყვებით ისტორიას საზაფხულო ბანაკზე.

I could have told you 50 others just like it --

შემეძლო მომეყოლა კიდევ 50 მსგავსი ამბავი,

all the times that I got the message

სადაც მთავარი მესიჯი იყო ყოველთვის ის, რომ

that somehow my quiet and introverted style of being

ჩემი მშვიდი და ინტროვერტული ხასიათი

was not necessarily the right way to go,

არც თუ ისე ნორმალური იყო,

that I should be trying to pass as more of an extrovert.

რომ უნდა მეცადა ვყოფილიყავი უფრო ექსტრავერტი.

And I always sensed deep down that this was wrong

სადღაც სიღრმეში ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ეს იყო მცდარი

and that introverts were pretty excellent just as they were.

და რომ ინტროვერტები თავისებურად საკმაოდ კარგები იყვნენ.

მაგრამ წლების მანძილზე მე უარვყოფდი ამ ინტუიციას

But for years I denied this intuition,

and so I became a Wall Street lawyer, of all things,

და ასე გავხდი უოლ სტრიტის იურისტი

instead of the writer that I had always longed to be --

ნაცვლად მწერლისა, რაც მე ყოველთვის მინდოდა.

partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too.

ნაწილობრივ იმიტომაც, რომ საკუთარი თავისთვის დამემტკიცებინა,

მეც შემეძლო ვყოფილიყავი გაბედული და პირდაპირი.

And I was always going off to crowded bars

ყოველთვის დავდიოდი ხალხმრავალ ბარებში

when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends.

მაშინ, როდესაც მერჩივნა მესადილა მეგობრებთან ერთად.

And I made these self-negating choices so reflexively,

მე ვაკეთებდი თვით-საწინააღმდეგო არჩევანს

იმდენად რეფლექსურად,

that I wasn't even aware that I was making them.

რომ ვერც კი ვაცნობიერებდი, რას ვაკეთებდი.

Now this is what many introverts do,

ეს ისაა, რასაც ბევრი ინტროვერტი აკეთებს,

and it's our loss for sure,

და ეს, რა თქმა უნდა, დანაკარგია ჩვენთვის,

but it is also our colleagues' loss

აგრეთვე დანაკარგია ჩვენი კოლეგებისთვის

and our communities' loss.

და ჩვენი საზოგადეობისთვისაც.

And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss.

ასევე, მაპატიეთ პათოსისათვის, ეს არის მსოფლიოს დანაკარგიც.

Because when it comes to creativity and to leadership,

რადგან, როდესაც საქმე ეხება კრეატიულობას და ლიდერობას,

we need introverts doing what they do best.

ჩვენ გვჭირდება ინტროვერტები, რომ მათ აკეთონ ის რაც ყველაზე კარგად გამოსდით.

A third to a half of the population are introverts --

მოსახლეობის მესამედი ან ნახევარი ინტროვერტია

a third to a half.

-- 30% - 50%.

So that's one out of every two or three people you know.

ეს არის ერთი ადამიანი, ყოველი ორი ან სამი თქვენი ნაცნობიდან.

So even if you're an extrovert yourself,

თუკი თქვენ ხართ ექსტრავერტი,

I'm talking about your coworkers

მაშინ საუბარია თქვენს კოლეგაზე,

and your spouses and your children

მეუღლეზე და ბავშვებზე

and the person sitting next to you right now --

და ადამიანზე, რომელიც ახლა თქვენს გვერდით ზის.

all of them subject to this bias

ყოველი მათგანი განიცდის ამ პირუთვნელობას,

that is pretty deep and real in our society.

რაც ასე ღრმადაა გამჯდარი ჩვენს საზოგადოებაში.

We all internalize it from a very early age

ჩვენ მას ვითვისებთ ძალიან ადრეული ასაკიდან,

without even having a language for what we're doing.

როცა ჩვენ, არც კი შეგვიძლია ვთქვათ რას ვაკეთებთ.

Now, to see the bias clearly,

ეს პირუთვნელობა ნათლად რომ დაინახოთ,

you need to understand what introversion is.

საჭიროა გაიგოთ რა არის ინტროვერსია.

It's different from being shy.

ის განსხვავდება სიმორცხვისაგან.

Shyness is about fear of social judgment.

სიმორცხვე საზოგადოებრივი განაჩენის შიშია

Introversion is more about,

ინტროვერსია კი გულისხმობს იმას,

how do you respond to stimulation,

თუ როგორ პასუხობ შენ სხვადასხვა სტიმულს,

including social stimulation.

მათ შორის სოციალურ სტიმულებს.

So extroverts really crave large amounts of stimulation,

რეალურად, ექსტრავერტებს ესაჭიროებათ დიდი დოზით სტიმულები,

whereas introverts feel at their most alive

მაშინ, როცა ინტროვერტები თავს საუკეთესოდ გრძნობენ,

and their most switched-on and their most capable

უფრო აქტიურები და ქმედუნარიანები არიან,

when they're in quieter, more low-key environments.

როცა ისინი იმყოფებიან მშვიდ, მოკრძალებულ გარემოში.

არა ყოველთვის - ეს არ არის აბსოლუტური-

Not all the time -- these things aren't absolute --

მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში ეს ასეა.

but a lot of the time.

So the key then to maximizing our talents

ამდენად,

ჩვენი ტალანტის მაქსიმიზაციისათვის,

is for us all to put ourselves

უნდა მოვხვდეთ

in the zone of stimulation that is right for us.

ჩვენთვის შესაფერისი სტიმულების გარემოში.

მაგრამ, სწორედ ამ დროს იჩენს თავს ის საყოველთაო მცდარი აზრი.

But now here's where the bias comes in.

Our most important institutions,

ჩვენი ყველაზე მნიშვნელოვანი ინსტიტუტები,

our schools and our workplaces,

სკოლები და სამსახურები

they are designed mostly for extroverts

ძირითადად განკუთვნილია და გათვლილია ექსტრავერტებზე

and for extroverts' need for lots of stimulation.

და ექსტრავერტებისთვის საჭირო სტიმულების დიდ რაოდენობაზე.

And also we have this belief system right now

გარდა ამისა, ამჟამად ჩვენ გვჯერა სისტემის,

that I call the new groupthink,

რომელსაც მე ვეძახი ჯგუფურ აზროვნებას,

which holds that all creativity and all productivity

რომელიც ამბობს, რომ კრეატიულობა და პროდუქტიულობა

comes from a very oddly gregarious place.

მოდის ისეთი ადგილიდან, სადაც ბევრი ადამიანია ერთად.

წარმოიდგინეთ თანამედროვე, ტიპიური საკლასო ოთახი:

So if you picture the typical classroom nowadays:

When I was going to school, we sat in rows.

როცა მე დავიოდი სკოლაში,

ჩვენ ვისხედით რიგებად.

We sat in rows of desks like this,

ჩვენ ვისხედით რიგზე განლაგებულ მერხებთან ასე

and we did most of our work pretty autonomously.

და უმეტესწილად ვმუშაობდით დამოუკიდებლად.

But nowadays, your typical classroom has pods of desks --

მაგრამ დღეს, ტიპიური საკლასო ოთახი

აღჭურვილია შეჯგუფებული მერხებით --

four or five or six or seven kids all facing each other.

4, 5, 6, 7 ბავშვი ზის პირისპირ

And kids are working in countless group assignments.

და ერთად ასრულებს უამრავ ჯგუფურ დავალებას.

Even in subjects like math and creative writing,

ისეთ საგნებშიც, როგორებიც არის მათემატიკა ან შემოქმედებითი წერა,

which you think would depend on solo flights of thought,

რომელიც დამოკიდებულია მხოლოდ ერთი ადამიანის აზროვნებაზე,

kids are now expected to act as committee members.

ბავშვებს უწევთ იმოქმედონ, როგორც კომისიის წევრებს.

And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone,

ხოლო ის ბავშვები, რომლებსაც ურჩევნიათ

გავიდნენ თავიანთთვის და იმუშაონ მარტო

those kids are seen as outliers often

აღიქმებიან გარიყულებად,

or, worse, as problem cases.

ან უარეს შემთხვევაში, პრობლემატურ პიროვნებებად.

მასწავლებელთა უმრავლესობა ამბობს,

And the vast majority of teachers

reports believing that the ideal student is an extrovert

რომ იდეალური მოსწავლე არის ექსტრავერტი

as opposed to an introvert,

და არა ინტროვერტი,

even though introverts actually get better grades

მიუხედავად იმისა, რომ სინამდვილეში ინტროვერტები

and are more knowledgeable,

იღებენ უკეთეს ნიშნებს და იციან უფრო მეტი,

according to research.

რაც დადგენილია კვლევებით.

(Laughter)

(სიცილი)

Okay, same thing is true in our workplaces.

იგივე შეიძლება ითქვას ჩვენს სამსახურებზეც.

Now, most of us work in open plan offices,

დღეს უმეტესობა მუშაობს ღია ოფისებში,

without walls,

კედლების გარეშე,

where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers.

სადაც განვიცდით

მუდმივ ხმაურსა და კოლეგების დაჟინებულ მზერას.

And when it comes to leadership,

როცა საქმე ეხება ლიდერობას,

introverts are routinely passed over for leadership positions,

ინტროვერტები, როგორც წესი რჩებიან გვერდზე ლიდერის პოზიციიდან,

მიუხედავად იმისა, რომ ინტროვერტები გაცილებით უფრო ფრთხილები არიან,

even though introverts tend to be very careful,

უფრო მეტად ერიდებიან ზედმეტ რისკებს -

much less likely to take outsize risks --

რასაც ჩვენ დღეს ყველაზე მეტად უნდა ვაფასებდეთ.

which is something we might all favor nowadays.

And interesting research by Adam Grant at the Wharton School

ადამ გრანტის საინტერესო კვლევამ უორტონის სკოლაში

has found that introverted leaders

დაადგინა, რომ ინტროვერტი ლიდერები

often deliver better outcomes than extroverts do,

ხშირად უკეთეს შედეგებს აღწევენ ვიდრე ექსტრავერტი,

because when they are managing proactive employees,

რადგან, პროდუქტიული თანამშრომლების ხელმძღვანელობისას

they're much more likely to let those employees run with their ideas,

ისინი ნებას აძლევენ თანამშრომლებს იხელმძღვანელონ საკუთარი იდეებით,

whereas an extrovert can, quite unwittingly,

მაშინ როდესაც ექსტავერტები, უნებლიედ,

get so excited about things

აღტაცებაში მოდიან,

that they're putting their own stamp on things,

ატყობენ ყველაფერს თავიანთ კვალს

and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.

და სხვების იდეები, მარტივად

ვერ პოვებს განვითარებას.

ფაქტია, ზოგი ლიდერი, ვინც გარდატეხა მოახდინა ისტორიაში იყო ინტროვერტი.

Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.

I'll give you some examples.

მოვიყვან რამდენიმე მაგალითს.

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi --

ელეონორა რუზველტი, როზა პარკსი, განდი -

all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy.

ყველა მათგანი აღწერდა საკუთარ თავს

როგორც წყნარს, მშვიდად მოსაუბრეს და მორცხვსაც კი.

And they all took the spotlight,

ყველა მათგანი მოხვდა ყურადღების ცენტრში,

even though every bone in their bodies was telling them not to.

მიუხედავად იმისა, რომ სხეულის ყველა ნაწილი

მათ ეწინააღმდეგებოდა.

And this turns out to have a special power all its own,

ეს აღმოჩნდა განსაკუთრებულად მიმზიდველი ძალა,

ხალხი გრძნობდა, რომ ეს ლიდერები არ იდგნენ მართვის სადავეებთან

because people could feel that these leaders were at the helm

იმიტომ, რომ მათ მოსწონდათ სხვების მართვა,

not because they enjoyed directing others

ან სიამოვნებდათ როგორ უყურებდა მათ ყველა,

and not out of the pleasure of being looked at;

არამედ იმიტომ, რომ მათ სხვა არჩევანი არ ჰქონდათ,

they were there because they had no choice,

because they were driven to do what they thought was right.

ისინი იძულებულები იყვენენ გაეკეთებინათ რაც სწორად მიაჩნდათ.

Now I think at this point it's important for me to say

ვფიქრობ ამ ეტაპზე მნიშვნელოვანია ვთქვა,

that I actually love extroverts.

რომ მე ნამდვილად მიყვარს ექსტრავერტები.

I always like to say some of my best friends are extroverts,

ყოველთვის მსიამოვნებს ავღნიშნო, რომ ჩემი რამდენიმე უახლოესი მეგობარი ექსტრავერტია,

including my beloved husband.

მათ შორის ჩემი საყვარელი მეუღლეც.

And we all fall at different points, of course,

რა თქმა უნდა ჩვენ სხვადასხვა მხარეს ვიმყოფებით,

along the introvert/extrovert spectrum.

როდესაც საქმე ეხება სპექტრს ინტროვერტი/ექსტრავერტი.

Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms,

კარლ იუნგმაც კი, ვინც პირველად მოახდინა ამ თემის პოპულარიზება, თქვა,

said that there's no such thing as a pure introvert

რომ არ არსებობს წმინდად ინტროვერტი,

ან წმინდად ექსტრავერტი.

or a pure extrovert.

He said that such a man would be in a lunatic asylum,

მან თქვა,რომ ასეთი ადამიანი შეშლილთა თავშესაფარში იქნებოდა,

if he existed at all.

თუკი ის საერთოდ არსებობდა.

And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum,

ზოგიერთი ადამიანი იმყოფება შუაში

ინტროვერტი/ექსტრავერტი სპექტრზე,

and we call these people ambiverts.

ჩვენ მათ ვუწოდებთ ემბივერტებს.

And I often think that they have the best of all worlds.

ხშირად მე ვფიქრობ, რომ მათ ყველაფერი საუკეთესო აქვთ.

But many of us do recognize ourselves as one type or the other.

ბევრი ჩვენგანი საკუთარ თავს მიაკუთვნებს ან ერთ ან მეორე ტიპს.

And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance.

მე იმის თქმა მინდა, რომ ჩვენ გვჭირდება უკეთესი ბალანსი,

We need more of a yin and yang between these two types.

მეტი ჰარმონია

ხასიათის ამ ორ ტიპს შორის.

This is especially important

ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია,

when it comes to creativity and to productivity,

როცა საქმე ეხება კრეატიულობას და პროდუქტიულობას,

because when psychologists look at the lives of the most creative people,

რადგან, როცა ფსიქოლოგები აკვირდებიან

შემოქმედი ადამიანების ცხოვრებას,

what they find

ისინი პოულობენ, რომ

are people who are very good at exchanging ideas

ამ ადამიანებს კარგად გამოსდით იდეის გაცვლა-გამოცვლა

and advancing ideas,

და განვითარება,

but who also have a serious streak of introversion in them.

მაგრამ აგრეთვე ახასიათებთ მკვეთრი ინტროვერსია.

And this is because solitude

ეს იმიტომ, რომ განმარტოება ხშირად უმთავრესი ინგრედიენტია

is a crucial ingredient often to creativity.

კრეატიულობისა.

So Darwin,

დარვინს

he took long walks alone in the woods

უყვარდა ტყეში მარტო სეირნობა და

and emphatically turned down dinner-party invitations.

ხაზგასმით ამბობდა უარს საზეიმო სადილებზე.

Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss,

თეოდორ გეიზელმა, ცნობილმა როგორც ექიმი სიუზი,

he dreamed up many of his amazing creations

შექმნა მისი გასაოცარი პერსონაჟები

in a lonely bell tower office that he had

თავის ზარის კოშკში, რომელიც იყო

in the back of his house in La Jolla, California.

მისი სახლის უკან, ქალაქში ლა ჯოლა, კალიფორნია.

And he was actually afraid to meet the young children who read his books

მას სინამდვილეში ეშინოდა

იმ ბავშვებთან შეხვედრის, რომლებიც კითხულობდნენ მის წიგნებს.

for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure

ეშინოდა, რადგან ბავშვებს ის წარმოედგინათ

კეთილი თოვლის ბაბუის მსგავსი

and would be disappointed with his more reserved persona.

და გაწბილებულები იქნებოდნენ ასეთი თავშეკავებული პერსონის ნახვით.

Steve Wozniak invented the first Apple computer

სტივ ვოზნიაკმა გამოიგონა პირველი ეიფლის კომპიუტერი

sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard

მარტომ საკუთარ კაბინეტში,

ჰიულეტ-პაკარდში, სადაც ის იმჟამად მუშაობდა.

where he was working at the time.

ის ამბობს, რომ ის ვერასოდეს გახდებოდა ასეთი მაღალი დონის პროფესიონალი,

And he says that he never would have become such an expert in the first place

რომ არ ყვარებოდა მისი ინტროვერტული ხასიათის გამო სახლში ყოფნა

had he not been too introverted to leave the house

მოზარდობისას.

when he was growing up.

რა თქმა უნდა,

Now, of course,

this does not mean that we should all stop collaborating --

ეს არ ნიშვანს იმას, რომ ჩვენ ყველამ უნდა შევწყვიტოთ თანამშრომლობა -

and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs

სტივ ვოზნიაკი დაუკავშირდა სტივ ჯობსს,

to start Apple Computer --

რომ დაეწყოთ ეიფლის კომპიუტერების წარმოება -

but it does mean that solitude matters

მაგრამ იმას კი ნიშნავს, რომ განმარტოება მნიშვნელოვანია

and that for some people it is the air that they breathe.

და რომ ზოგიერთისთვის

ეს არის ის, რითიც სუნთქავს.

And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude.

სინამდვილეში, ჩვენ საუკუნეებია ვიცით

განმარტოების ტრანსცენდენტური ძალის შესახებ,

It's only recently that we've strangely begun to forget it.

მხოლოდ, რატომღაც ბოლო დროს დავიწყეთ ამის დავიწყება.

If you look at most of the world's major religions,

თუკი, გადავხედავთ მსოფლიოს მთავარ რელიგიებს

you will find seekers --

ვნახავთ ჭეშმარიტების მაძიებლებს -

Moses, Jesus, Buddha, Muhammad --

მოსე, იესო, ბუდა, მუჰამედი -

seekers who are going off by themselves alone to the wilderness,

რომლებიც მიდიან თავიანთთვის,

მარტონი უდაბურ ადგილებში,

where they then have profound epiphanies and revelations

სადაც მათ აქვთ გამოცხადებები და ხილვები,

that they then bring back to the rest of the community.

რომლის შესახებაც უკან დაბრუნებულები უამბობდნენ საზოგადოებას.

So, no wilderness, no revelations.

ამდენად, თუ არ არის უდაბური ადგილი, არ არის ხილვებიც.

This is no surprise, though,

გასაკვირი არ არის,

if you look at the insights of contemporary psychology.

თუკი ჩავიხედავთ თანამედროვე ფსიქოლოგიაში.

It turns out that we can't even be in a group of people

აღმოჩნდება, რომ შენ არ შეგიძლია იყო ადამიანების ჯგუფის ნაწილი,

without instinctively mirroring, mimicking their opinions.

თუ ინსტინქტურად არ მიბაძე მათ შეხედულებებს.

Even about seemingly personal and visceral things

როგორც ჩანს, ყველაფერი პირადული და ვისცერული ადამიანისა,

like who you're attracted to,

რომელიც შენ მოგწონს, მიმზიდველია

you will start aping the beliefs of the people around you

და შენ ემსგავსები შენს ირგვლივ მყოფებს

without even realizing that that's what you're doing.

გაუთვითცნობიერებლად.

And groups famously follow the opinions

ცნობილია, რომ ჯგუფები მიყვებიან

of the most dominant or charismatic person in the room,

ყველაზე ქარიზმატული და დომინანტი ადამიანის აზრებს,

even though there's zero correlation

მიუხედავად იმისა, რომ კორელაცია არ არსებობს

between being the best talker and having the best ideas --

საუკეთესო საუბრის უნარსა და საუკეთესო იდეების ქონას შორის.

I mean zero.

ნულოვანია!

So --

ამდენად...

(Laughter)

(სიცილი)

You might be following the person with the best ideas,

თქვენ შეიძლება მიყვებით ადამიანს საუკეთესო იდეებით,

but you might not.

შეიძლება არა.

And do you really want to leave it up to chance?

ნამდვილად გინდათ, რომ ბედმა გადაწვყიტოს ეს?

Much better for everybody to go off by themselves,

ყველასათვის ბევრად უკეთესია განმარტოვდნენ,

generate their own ideas

განავითარონ საკუთარი იდეები

freed from the distortions of group dynamics,

ჯგუფის ხელისშემშლელი ზეგავლენის გარეშე,

and then come together as a team

შემდეგ შეიკრიბონ ერთ გუნდად,

to talk them through in a well-managed environment

რომ გაუზიარონ ერთმანეთს იდეები კარგად ორგანიზებულ გარემოში

and take it from there.

და ასე გამოიტანონ დასკვნები.

Now if all this is true,

თუკი ეს ყველაფერი სიმართლეა,

then why are we getting it so wrong?

მაშ რატომ ვცდებით?

რატომ გვაქვს სკოლები და სამუშაო ადგილები ასე მოწყობილი?

Why are we setting up our schools this way, and our workplaces?

რატომ ვაგრძნობინებთ ინტროვერტებს თავს დამნაშავედ,

And why are we making these introverts feel so guilty

about wanting to just go off by themselves some of the time?

თუ დროდადრო სურთ განმარტოვება?

One answer lies deep in our cultural history.

ერთი პასუხი, იმალება ჩვენი კულტურული ისტორიის სიღრმეში.

Western societies,

დასავლური საზოგადოებები,

and in particular the U.S.,

და განსაკუთრებით ამერიკა,

have always favored the man of action over the "man" of contemplation.

უპირატესობას ყოველთვის ანიჭებდა მოქმედებაზე

ორიენტირებულ ადამიანს, ვიდრე მოაზროვნეს,

ორიენტირებულს ფიქრსა და ღრმა ანალიზზე.

But in America's early days,

ამერიკის ისტორიის ადრეულ ეტაპზე

we lived in what historians call a culture of character,

ისტორიკოსების თქმით ჩვენ ვცხოვრობდით ხასიათის კულტურაში,

where we still, at that point, valued people

სადაც ჩვენ, ჯერ კიდევ ვაფასებდით ადამიანების

for their inner selves and their moral rectitude.

შინაგან სამყაროს და მორალურ სამართლიანობას.

And if you look at the self-help books from this era,

თუკი, ჩვენ ვნახავთ წიგნებს ამ ეპოქის პიროვნულობის განვითარებისათვის,

they all had titles with things like

მათ ყველას აქვთ მსგავსი სათაურისა -

"Character, the Grandest Thing in the World."

‘ხასიათი, უდიდებულესი საგანი მსოფლიოში’.

And they featured role models like Abraham Lincoln,

მათ გამორჩეული როლი შეიტანეს აბრაამ ლინკოლნის მოდელში,

რომელიც შექებულ იქნა მისი უბრალოებისა და მოკრძალებულობისთვის.

who was praised for being modest and unassuming.

Ralph Waldo Emerson called him

რალფ უალდო ემერსონმა მას უწოდა

"A man who does not offend by superiority."

"კაცი რომელიც არ შეურაწგყოფს თავისი აღმატებულებით."

But then we hit the 20th century,

შემდეგ დადგა მე-20 საუკენე

and we entered a new culture

და ჩვენ შევედით ახალ კულტურაში,

that historians call the culture of personality.

პიროვნების კულტურა, როგორც მას ისტორიკოსები უწოდებენ.

What happened is we had evolved an agricultural economy

მოხდა ისე, რომ ჩვენ აგრარული ეკონომიკიდან

ჩვენ გადავინაცვლეთ დიდ ბიზნესში.

to a world of big business.

And so suddenly people are moving from small towns to the cities.

და უეცრად ხალხმა იწყო გადასვლა

პატარა ქალაქებიდან დიდ ქალაქებში.

And instead of working alongside people they've known all their lives,

იმ ადამიანების გვერდით მუშაობის ნაცვლად, რომლებსაც ისინი მთელი ცხოვრება იცნობდნენ,

now they are having to prove themselves in a crowd of strangers.

ახლა მათ უხდებათ თავის დამკვიდრება

უცხო ადამიანებს შორის.

So, quite understandably,

ამდენად გასაგებია, რომ

qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important.

ისეთი თვისებები, როგორიცაა მიმზიდველობა და ქარიზმა

უეცრად ძალიან მნიშვნელოვანი გახდა.

And sure enough, the self-help books change to meet these new needs

ამის კვალდაკვალ, წიგნები პიროვნულობის განვითარებისათვის შეიცვალა

and they start to have names

და მიიღო მსგავსი დასახელებები:

like "How to Win Friends and Influence People."

‘'როგორ გავიმარჯვოთ მეგობრებთან და მოვახდინოთ გავლენა ხალხზე."

And they feature as their role models really great salesmen.

მათი გამოხატულება, ძირითადი მოდელი

არის შესანიშნავი ნოქარი.

So that's the world we're living in today.

ასეთია მსოფლიო, რომელშიც ჩვენ დღეს ვცხოვრობთ.

That's our cultural inheritance.

ეს არის ჩვენი კულტურული მემკვიდრეობა.

Now none of this is to say that social skills are unimportant,

ეს ყველაფერი, სულაც არ ნიშნავს, იმას

რომ კომუნიკაბელურობის უნარი არ არის მნიშვნელოვანი

and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all.

და არც მე მოვუწოდებ ვინმეს

გუნდური მუშაობის გაუქმებისაკენ.

The same religions who send their sages off to lonely mountain tops

რელიგიები, რომლებიც აგზავნიან თავიანთ ბრძენკაცებს მთის სიმაღლეებზე მარტო,

also teach us love and trust.

ასევე გვასწავლიან ჩვენ სიყვარულსა და ნდობას.

And the problems that we are facing today

პრობლემები რომლებსაც დღეს ჩვენ ვაწყდებით

in fields like science and in economics

მეცნიერებასა და ეკონომიკაში

are so vast and so complex

იმდენად ვრცელი და კომპლექსურია,

that we are going to need armies of people coming together

რომ გვჭირდება მთელი არმია ადამიანებისა,

რომლებიც იმუშავებენ ერთად მათ გადასაჭრელად.

to solve them working together.

But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves,

მე იმის თქმა მინდა, რომ რაც მეტ თავისუფლებას მივცემთ ინტროვერტებს

იყვნენ ისეთები, როგორებიც სინამდვილეში არიან,

the more likely that they are

to come up with their own unique solutions to these problems.

მით უკეთ იპოვიან ისინი ამ პრობლემების მოგვარების უნიკალურ მეთოდებს.

So now I'd like to share with you what's in my suitcase today.

ახლა მინდა გაჩვენოთ

დღეს რა დევს ჩემს ჩანთაში.

Guess what?

გამოიცანით?

Books.

წიგნები.

I have a suitcase full of books.

ჩემი ჩანთა სავსე არის წიგნებით.

Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye."

აქ არის მარგარეტ ეტვუდი, "კატის თვალი."

Here's a novel by Milan Kundera.

აქ არის მილან კუნდერას რომანი.

And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides.

და აქ არის "მერყევთა გზამკვლევი"

მაიმონიდის.

But these are not exactly my books.

მაგრამ ესენი არ არის ჩემი წიგნები.

I brought these books with me

მე წამოვიღე ეს წიგნები თან

because they were written by my grandfather's favorite authors.

იმიტომ, რომ ისინი ჩემი ბაბუის საყვარელ ავტორებს ეკუთვნის.

My grandfather was a rabbi

ჩემი ბაბუა იყო რაბინი

and he was a widower

და ის იყო ქვრივი,

who lived alone in a small apartment in Brooklyn

რომელიც ცხოვრობდა მარტო პატარა ბინაში, ბრუკლინში.

that was my favorite place in the world when I was growing up,

მოზარდობისას ეს იყო ჩემთვის უსაყვარლესი ადგილი მთელს დედამიწაზე.

partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence

ნაწილობრივ იმიტომ, რომ ატმოსფერო იყო ძალიან მშვიდი და დახვეწილი, როგორც ბაბუა

and partly because it was filled with books.

და ნაწილობრივ იმიტომ, რომ ჩემს ირგვლივ იყო უამრავი წიგნი.

I mean literally every table, every chair in this apartment

ამ ბინაში თითქმის ყველა მაგიდის, ყველა სკამის

had yielded its original function

მთავარ ფუნქციად გადაქცეულიყო ის,

to now serve as a surface for swaying stacks of books.

რომ მათზე დატეულიყო დასტა წიგნებისა.

Just like the rest of my family,

ისევე როგორც მთელი ჩემი ოჯახის,

my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.

ჩემი ბაბუის ყველაზე საყვარელი საქმიანობა იყო კითხვა.

But he also loved his congregation,

მას ასევე უყვარდა თავისი მრევლი

and you could feel this love in the sermons that he gave

და ამას თქვენ იგრძნობდით ქადაგებისას,

every week for the 62 years that he was a rabbi.

რომელსაც ის ატარებდა ყოველ კვირა 62 წლის მანძილზე, როცა ის იყო რაბინი.

He would takes the fruits of each week's reading

ის ყოველი წაკითხულიდან იღებდა ნიუანსებს

and he would weave

these intricate tapestries of ancient and humanist thought.

და ქსოვდა უძველესი და კლასიკური ფიქრების რთულ გობელენს.

მოდიოდა უამრავი ადამიანი სხვადასხვა მხრიდან,

And people would come from all over to hear him speak.

რომ მოესმინათ მისი საუბარი.

But here's the thing about my grandfather.

მაგრამ არის ერთი რამ ჩემს ბაბუასთან დაკავშირებით.

მიუხედავად მისი საზეიმო როლისა

Underneath this ceremonial role,

he was really modest and really introverted --

ის იყო მოკრძალებული და ნამდვილი ინტროვერტი –

so much so that when he delivered these sermons,

იმდენად, რომ ქადაგებისას

he had trouble making eye contact

მას უჭირდა თვალებით კონტაქტი

with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years.

სწორედ იმ მრევლთან,

რომელსაც ის ესაუბრებოდა 62 წლის განმავლობაში.

And even away from the podium,

ტრიბუნის მიღმა,

when you called him to say hello,

როდესაც დაუძახებდით მას მისასალმებლად,

he would often end the conversation prematurely

ის ხშირად ასრულებდა საუბარს ნაადრევად

for fear that he was taking up too much of your time.

შიშის გამო, რომ ის თქვენ გართმევდათ ძალიან დიდ დროს.

But when he died at the age of 94,

როდესაც ის გარდაიცვალა 94 წლის ასაკში,

the police had to close down the streets of his neighborhood

მილიციას მოუხდა ირგვლივ ქუჩების გადაკეტვა,

to accommodate the crowd of people who came out to mourn him.

რათა გაეტარებინა ხალხის მასა,

რომელიც მოვიდა მის დასატირებლად.

დღეს ვცდილობ ვისწავლო ჩემი ბაბუის მაგალითზე

And so these days I try to learn from my grandfather's example

და გავითავისო ის ჩემს ცხოვრებაში.

in my own way.

So I just published a book about introversion,

ახლახანს გამოვიდა ჩემი წიგნი ინტროვერსიაზე,

and it took me about seven years to write.

რომლის დასაწერად დამჭირდა შვიდი წელი.

And for me, that seven years was like total bliss,

ეს შვიდი წელი ჩემთვის იყო ნამდვილი ნეტარება,

because I was reading, I was writing,

რადგან მე ვკითხულობდი, ვწერდი,

I was thinking, I was researching.

ვფიქრობდი, ვიკვლევდი.

It was my version

ეს იყო ჩემეული ვერსია

of my grandfather's hours of the day alone in his library.

იმ დროისა, რომელსაც ბაბუა ატარებდა მარტო, მის ბიბლიოთეკაში.

But now all of a sudden my job is very different,

მაგრამ, სრულიად მოულოდნელად ჩემი საქმე არის განსხვავებული,

and my job is to be out here talking about it,

ახლა მე მიწევს ვიდგე აქ და ვისაუბრო ამაზე,

talking about introversion.

ვისაუბრო ინტროვერსიაზე.

(Laughter)

(სიცილი)

And that's a lot harder for me,

ეს ჩემთვის არის გაცილებით რთული,

because as honored as I am to be here with all of you right now,

რადგან, მიუხედავად იმ პატივისა,

რასაც მე თქვენთან ყოფნით ვიღებ,

this is not my natural milieu.

ეს არ არის ჩემთვის ბუნებრივი გარემო.

So I prepared for moments like these as best I could.

ამდენად, ასეთი შემთხვევებისთვის ვემზადებოდი

მთელი ჩემი შესაძლებლობებით.

I spent the last year practicing public speaking

ბოლო წლის განმავლობაში, საჯარო გამოსვლების პრაქტიკისათვის

every chance I could get.

მე ვიყენებდი ყველა შანსს, რომელიც მეძლეოდა.

And I call this my "year of speaking dangerously."

მე მას ვუწოდე " სახიფათო საუბრების წელი".

(Laughter)

(სიცილი)

And that actually helped a lot.

ეს ნამდვილად ძალიან დამეხმარა.

But I'll tell you, what helps even more

მაგრამ მინდა გითხრათ, ის რაც უფრო მეტად მეხმარება

is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes

არის ჩემი შეგრძნება, რწმენა, იმედი

იმისა, რომ როცა საქმე შეეხება ჩვენს დამოკიდებულებას

to introversion and to quiet and to solitude,

ინტოვერსიის, სიწყნარის და განმარტოების მიმართ,

we truly are poised on the brink on dramatic change.

ჩვენ ვდგავართ დიდი ცვლილებების ზღვარზე.

I mean, we are.

მე ვთვლი, ეს ასეა.

And so I am going to leave you now

ახლა ვაპირებ მოგიწოდოთ

with three calls for action for those who share this vision.

სამი ქმედებისაკენ

იმათ, ვინც იზიარებთ ამ შეხედულებას.

Number one:

პირველი:

Stop the madness for constant group work.

შეაჩერეთ წამება მუდმივი ჯგუფური მუშაობით.

Just stop it.

უბრალოდ შეწყვიტეთ.

(Laughter)

(სიცილი)

Thank you.

გმადლობთ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

And I want to be clear about what I'm saying,

მინდა განვმარტო ჩემი აზრი ამის შესახებ.

because I deeply believe our offices

მე ღრმად მწამს, რომ ჩვენი ოფისები

should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions --

უნდა იყოს სტიმულის მომცემი

გახსნილი, კაფეებისთვის დამახასიათებელი ურთიერთობებისთვის,

you know, the kind where people come together

სადაც ადამიანები იკრიბებიან

and serendipitously have an exchange of ideas.

და წარმატებულად უზიარებენ ერთმანეთს იდეებს.

That is great.

ეს ძალიან კარგია.

It's great for introverts and it's great for extroverts.

ეს კარგია ინტოვერტებისთვისაც და ექსტრავერტებისთვისაც.

But we need much more privacy and much more freedom

ჩვენ გვჭირდება მეტი კონფიდენციალურობა, მეტი თავისუფლება

და მეტი ავტონომია სამსახურში.

and much more autonomy at work.

School, same thing.

იგივე შეიძლება ითქვას სკოლებზეც.

We need to be teaching kids to work together, for sure,

რა თქმა უნდა, ჩვენ უნდა ვასწავლოთ ბავშვებს ერთად მუშაობა,

but we also need to be teaching them how to work on their own.

მაგრამ ჩვენ ასევე უნდა ვასწავლოთ მათ დამოუკიდებლად მუშაობაც.

ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ექსტრავერტი ბავშვებისთვისაც.

This is especially important for extroverted children too.

მათ სჭირდებათ დამოუკიდებლად მუშაობა,

They need to work on their own

because that is where deep thought comes from in part.

რადგენ ასე შეიძლება შეაღწიო საგნის არსში.

კარგი, მეორე: გადით უდაბურ ადგილებში.

Okay, number two: Go to the wilderness.

Be like Buddha, have your own revelations.

იყავით ბუდას მსგავსნი, იქონიეთ საკუთარი გამოცხადებები.

I'm not saying

მე არ ვამბობ, რომ

that we all have to now go off and build our own cabins in the woods

ახლა ჩვენ ყველანი უნდა წავიდეთ და ავიშენოთ კოტეჯები ტყეში

and never talk to each other again,

და არასდროს დაველაპარაკოთ ერთმანეთს,

but I am saying that we could all stand to unplug

მაგრამ ვამბობ, რომ ჩვენ უნდა გამოვეთიშოთ გარე სამყაროს

and get inside our own heads a little more often.

და ჩავუღრმავდეთ საკუთარ თავს

ცოტა უფრო ხშირად.

Number three:

მესამე:

კარგად ჩაიხედეთ რა დევს თქვენს ჩემოდანში

Take a good look at what's inside your own suitcase

and why you put it there.

და რატომ ჩადეთ ის იქ.

So extroverts,

ექსტრავერტებო,

შესაძლოა თქვენი ჩემოდანიც სავსე არის წიგნებით.

maybe your suitcases are also full of books.

Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment.

შესაძლოა შამპანურის ჭიქებით

ან პარაშუტის აღჭურვილობით.

Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get

რაც არ უნდა იყოს, იმედია თქვენ ყოველი შესაძლებლობის შემთხვევაში ამოიღებთ მათ

and grace us with your energy and your joy.

და აგვავსებთ თქვენი ენერგიითა და მხიარულებით.

But introverts, you being you,

მაგრამ ინტროვერტებო, როგორც თქვენთვის არის დამახასიათებელი,

you probably have the impulse to guard very carefully

თქვენ გაქვთ იმპულსი ყურადღებით დაიცვათ ის,

what's inside your own suitcase.

რაც თქვენს ჩემოდანშია.

And that's okay.

ეს ნორმალურია.

But occasionally, just occasionally,

მაგრამ დროდადრო, მხოლოდ დროდადრო,

I hope you will open up your suitcases for other people to see,

მე იმედი მაქვს თქვენ გახსნით თქვენს ჩემოდანს სხვა ადამიანებისთვის,

because the world needs you and it needs the things you carry.

რადგან მსოფლიოს თქვენ ჭირდებით და ჭირდება თქვენი ნივთები.

ასე რომ, მე თქვენ გისურვებთ შესაძლებლობებს საუკეთესო მოგზაურობისთვის

So I wish you the best of all possible journeys

and the courage to speak softly.

და სიმამაცეს რბილად საუბრისთვის.

Thank you very much.

დიდი მადლობა

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Thank you. Thank you.

გმადლობთ. გმადლობთ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)