The power of introverts | Susan Cain | TED

Translator: Tisa Tontiwatkul Reviewer: Bongkot Charoensak

When I was nine years old,

ตอนที่ฉันอายุ 9 ขวบ

I went off to summer camp for the first time.

ฉันได้ไปค่ายฤดูร้อนเป็นครั้งแรก

And my mother packed me a suitcase full of books,

และแม่จัดกระเป๋าเดินทาง

ที่เต็มไปด้วยหนังสือให้ฉัน

which to me seemed like a perfectly natural thing to do.

สำหรับฉันแล้ว มันเป็นสิ่งที่ดีเยี่ยมเลย

Because in my family, reading was the primary group activity.

เพราะในครอบครัวเรา

การอ่านเป็นกิจกรรมหลักของเรา

And this might sound antisocial to you,

สำหรับคุณ อาจดูเหมือนต่อต้านสังคมเล็กน้อย

but for us it was really just a different way of being social.

แต่สำหรับเรา มันแค่เป็นวิธีในการเข้าสังคม ที่แตกต่างออกไป

You have the animal warmth of your family sitting right next to you,

คุณจะได้สัมผัสถึงไออุ่นรัก จากครอบครัวที่นั่งถัดจากคุณ

but you are also free to go roaming around the adventureland

และยังมีอิสระที่จะเข้าไปในผจญภัย

ในดินแดนภายในจิตใจของคุณเอง

inside your own mind.

And I had this idea

และฉันก็คิดว่า

that camp was going to be just like this, but better.

ค่ายฤดูร้อนก็น่าจะเป็นแบบนี้ แต่อาจจะดีกว่าหน่อย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I had a vision of 10 girls sitting in a cabin

มีจินตนาการเห็นเด็กหญิง 10 คนนั่งในห้อง

cozily reading books in their matching nightgowns.

อ่านหนังสือชิวๆ ในชุดนอนแบบเดียวกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Camp was more like a keg party without any alcohol.

การเข้าค่ายเหมือนปาร์ตี้ที่ไม่มีแอลกอฮอล์

And on the very first day,

และในวันแรก

our counselor gathered us all together

ที่ปรึกษาเรา เรียกพวกเรามารวมกัน

and she taught us a cheer that she said we would be doing

และสอนเราเชียร์ ซึ่งบอกว่าจะต้องพูดเชียร์

every day for the rest of the summer to instill camp spirit.

ทุกวันเพื่อให้เข้าถึงหัวใจของการเข้าค่าย

And it went like this:

มันคือ:

"R-O-W-D-I-E,

"R-O-W-D-I-E

that's the way we spell rowdie.

นั่นคือวิธีที่เราสะกด rowdie (เกเร)

Rowdie, rowdie, let's get rowdie."

Rowdie, rowdie, จัดไป rowdie "

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah.

ใช่

So I couldn't figure out for the life of me

อืม ฉันคิดไม่ออกเลยว่าชีวิตฉัน

why we were supposed to be so rowdy,

ทำไมเราควรจะ rowdy มากนัก

or why we had to spell this word incorrectly.

หรือทำไมเราต้องสะกดคำนี้ไม่ถูกต้อง

(Laughter)

(หัวเราะ)

But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else.

แต่ฉันต้องท่องคำเชียร์ ไปพร้อมกับคนอื่นๆ

I did my best.

ฉันทำดีที่สุดแล้ว

And I just waited for the time that I could go off and read my books.

และฉันเพียงแค่รอเวลา

ที่จะออกจากค่ายและอ่านหนังสือของฉัน

But the first time that I took my book out of my suitcase,

แต่พอหยิบหนังสือออกจากกระเป๋าเดินทาง

the coolest girl in the bunk came up to me

สาวสุดเจ๋งก็มาถามฉันว่า

and she asked me, "Why are you being so mellow?" --

"ทำไมถึงดูสุขุมจัง"

สุขุม แน่นอน ความหมายมันตรงข้ามกับ

mellow, of course, being the exact opposite

ความหมายของ R-O-W-D-I-E

of R-O-W-D-I-E.

แล้วครั้งที่สองที่ฉันจะหยิบขึ้นมาอ่านอีก

And then the second time I tried it,

ที่ปรึกษาก็มาหาฉันด้วยสีหน้าที่ดูกังวล

the counselor came up to me with a concerned expression on her face

และเธอย้ำจุดยืนของการเข้าค่ายฤดูร้อน

and she repeated the point about camp spirit

and said we should all work very hard to be outgoing.

ว่าเราควรออกไป

เข้าสังคมให้มาก

And so I put my books away,

ดังนั้น...ฉันจึงนำหนังสือ

back in their suitcase,

กลับเข้าไปไว้ในกระเป๋าเดินทาง

and I put them under my bed,

และวางไว้ใต้เตียงของฉัน

and there they stayed for the rest of the summer.

และก็อยู่อย่างนั้นตลอดการอยู่ค่ายฤดูร้อน

And I felt kind of guilty about this.

ฉันรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ เพราะ

I felt as if the books needed me somehow,

ฉันรู้สึกว่าหนังสือต้องการฉัน

and they were calling out to me and I was forsaking them.

เรียกหาฉัน

แต่ฉันกลับไม่สนใจและไม่เปิดดกระเป๋าอีก

But I did forsake them and I didn't open that suitcase again

จนกระทั่งฉันกลับบ้านพร้อมครอบครัว

until I was back home with my family at the end of the summer.

หลังจากค่ายฤดูร้อนจบลง

Now, I tell you this story about summer camp.

ตอนนี้ ฉันเล่าเรื่องเข้าค่ายฤดูร้อน

I could have told you 50 others just like it --

ฉันบอกคุณเลยว่า อีก 50 คนชอบการเข้าค่าย

all the times that I got the message

ทุกครั้งที่ฉันได้รับคำพูดที่บอกว่า

that somehow my quiet and introverted style of being

การที่ฉันเงียบและเก็บตัว

was not necessarily the right way to go,

ไม่ใช่การทำตัวที่ถูกที่ควรเท่าไร

that I should be trying to pass as more of an extrovert.

และฉันควรจะเปิดตัวออกมาบ้าง

And I always sensed deep down that this was wrong

ฉันรู้สึกลึกๆ ว่ามันไม่จริงนะ

and that introverts were pretty excellent just as they were.

คนชอบเก็บตัวหลายคนเจ๋งอย่างที่พวกเขาเป็น

หลายปีเลยที่ฉันปฎิเสธความรู้สึกนี้

But for years I denied this intuition,

and so I became a Wall Street lawyer, of all things,

ฉันเป็นทนายความในบริษัทยักษ์ใหญ่

instead of the writer that I had always longed to be --

แทนที่จะเป็นนักเขียนอย่างที่อยากจะเป็น

partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too.

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอยากจะพิสูจน์ตัวเอง

ว่า ฉันกล้าและมีความมุ่งมั่นด้วย

And I was always going off to crowded bars

และฉันก็มักจะไปบาร์ที่มีคนเยอะๆ

when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends.

ทั้งที่จริงๆ แล้วอยากจะไปที่ที่ดี สำหรับทานมื้อเย็นกับเพื่อนๆ มากกว่า

And I made these self-negating choices so reflexively,

ฉันทำสิ่งที่ปั่นป่วนตัวเอง

อัตโนมัติ

that I wasn't even aware that I was making them.

โดยไม่รู้เลยว่า ฉันเป็นคนทำตัวเองแท้ๆ

Now this is what many introverts do,

นี่เป็นสิ่งที่คนชอบเก็บตัวหลายคนทำ

and it's our loss for sure,

และมันทำให้เราล้มเหลวแน่ๆ

but it is also our colleagues' loss

and our communities' loss.

ทั้งเพื่อนร่วมงาน ชุมชนของเราล้มเหลวไปด้วย

And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss.

ถ้าจะให้พูดให้มันใหญ่ขึ้น

Because when it comes to creativity and to leadership,

เป็นการล้มเหลวระดับโลก

เพราะเมื่อนึกถึงการสร้างสรรค์ และการเป็นผู้นำ

we need introverts doing what they do best.

เราต้องการให้คนที่ชอบเก็บตัวได้ทำ ในสิ่งที่พวกเขาถนัดที่สุด

A third to a half of the population are introverts --

หนึ่งในสาม ถึงครึ่งของประชากร คือคนที่ชอบเก็บตัว

a third to a half.

หนึ่งในสามถึงครึ่ง

So that's one out of every two or three people you know.

ก็คือหนึ่งในสองหรือสามคนที่คุณรู้จัก

So even if you're an extrovert yourself,

หรือแม้ตัวคุณเอง อาจจะเป็นคนที่ชอบเก็บตัว

I'm talking about your coworkers

ฉันพูดถึงเพื่อนร่วมงานของคุณ

and your spouses and your children

คู่สมรสของคุณและลูกๆ ของคุณ

and the person sitting next to you right now --

หรือคนนั่งถัดจากคุณตอนนี้-

all of them subject to this bias

ทุกคนล้วนมีอคตินี้

that is pretty deep and real in our society.

ค่อนข้างจะเป็นจริงอยู่ลึกๆ ในสังคมของเรา

We all internalize it from a very early age

เราเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ตั้งแต่ยังเล็ก

without even having a language for what we're doing.

โดยที่ยังไม่รู้ภาษามาอธิบาย สิ่งที่เราทำด้วยซ้ำ

Now, to see the bias clearly,

มาดูอคตินี้กันให้ชัดยิ่งขึ้น

you need to understand what introversion is.

คุณจำเป็นต้องเข้าใจว่าการเก็บตัวคืออะไร

It's different from being shy.

มันต่างจากความเขินอาย

Shyness is about fear of social judgment.

ความเขินอายเป็นการกลัว การตัดสินจากสังคม

Introversion is more about,

การเก็บตัว เป็นอะไรที่เกี่ยวกับ

how do you respond to stimulation,

การตอบสนองต่อการกระตุ้น

including social stimulation.

รวมทั้งกระตุ้นจากสังคม ดังนั้น

So extroverts really crave large amounts of stimulation,

คนที่ไม่ชอบเก็บตัวก็อยากจะได้การกระตุ้น

whereas introverts feel at their most alive

ในขณะที่คนชอบเก็บตัว จะรู้สึกถึงการมีชีวิต

and their most switched-on and their most capable

เวลาที่ตื่นตัวและทำอะไรต่ออะไรได้มากที่สุด

when they're in quieter, more low-key environments.

เมื่อพวกเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ

ไม่ได้เกิดขึ้นตลอดเวลา-- และไม่แน่นอน--

Not all the time -- these things aren't absolute --

but a lot of the time.

แต่เกิดขึ้นซะเป็นส่วนใหญ่

So the key then to maximizing our talents

ดังนั้นการที่จะทำให้

ความสามารถของเราเพิ่มสูงสุด

is for us all to put ourselves

ก็ต้องให้พวกเราอยู่ในที่ที่เหมาะสม

in the zone of stimulation that is right for us.

ในโซนที่มีการกระตุ้นที่เหมาะกับพวกเรา

But now here's where the bias comes in.

แต่ขณะนี้ หลายที่มีความอคติเข้ามา

Our most important institutions,

สถาบันที่สำคัญที่สุดของเรา

our schools and our workplaces,

โรงเรียนของเราและที่ทำงาน

they are designed mostly for extroverts

ถูกออกแบบมาเพื่อคนที่ไม่ชอบเก็บตัว

and for extroverts' need for lots of stimulation.

และสำหรับคนเหล่านี้จำเป็นต้องมี การกระตุ้นมากมาย

And also we have this belief system right now

และยังมีระบบความเชื่อในปัจจุบันนี้

that I call the new groupthink,

ฉันเรียกการคิดตามกลุ่มแบบใหม่

which holds that all creativity and all productivity

ซึ่งยึดถึงความคิดสร้างสรรค์

และประสิทธิภาพทั้งหมด

comes from a very oddly gregarious place.

มาจากการที่ต้องรวมกันเป็นกลุ่มสุดๆ

So if you picture the typical classroom nowadays:

ถ้าคุณมองภาพห้องเรียนในปัจจุบันนี้:

When I was going to school, we sat in rows.

สมัยที่ฉันไปโรงเรียน

เรานั่งเป็นแถว

We sat in rows of desks like this,

เรานั่งอยู่ในแถวของโต๊ะเช่นนี้

and we did most of our work pretty autonomously.

และทำงานส่วนใหญ่ด้วยตัวเอง

But nowadays, your typical classroom has pods of desks --

แต่ปัจจุบัน ชั้นเรียนทั่วไป

มีโต๊ะเรียนที่เด็ก สี่ หรือ ห้า หรือ หก หรือ เจ็ดคน

four or five or six or seven kids all facing each other.

หันหน้าเข้าหากัน

And kids are working in countless group assignments.

และต้องทำงานกันเป็นกลุ่ม

Even in subjects like math and creative writing,

แม้ในวิชาคณิตศาสตร์และการเขียนเชิงสร้างสรรค์

which you think would depend on solo flights of thought,

ที่คุณคิดว่าจะต้องเป็นการคิดเองคนเดียว

kids are now expected to act as committee members.

ปัจจุบันนี้ เด็กถูกคาดหวังให้

ต้องทำเหมือนเป็นสมาชิกคณะกรรมการ

And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone,

สำหรับเด็กที่ต้องการทำด้วยตัวเอง

หรือทำงานคนเดียว

those kids are seen as outliers often

เด็กเหล่านั้นจะถูกมองว่าแตกจากกลุ่ม

or, worse, as problem cases.

หรือมองว่าเป็นปัญหา

And the vast majority of teachers

และครูส่วนใหญ่รายงานความเชื่อที่ว่า

reports believing that the ideal student is an extrovert

นักเรียนในอุดมคติ คือกลุ่มที่ไม่ชอบเก็บตัว

as opposed to an introvert,

ดูต่อต้านนักเรียนที่ชอบเก็บตัว

even though introverts actually get better grades

แม้กลุ่มที่ชอบเก็บตัวจะได้รับเกรดดีกว่า

and are more knowledgeable,

และมีความรู้มากกว่า

according to research.

จากผลการวิจัย

(Laughter)

(หัวเราะ)

Okay, same thing is true in our workplaces.

เอาล่ะ มันเกิดขึ้นในที่ทำงานของเราเช่นกัน

Now, most of us work in open plan offices,

ที่ทำงานเราส่วนใหญ่เป็นที่ทำงานแบบเปิด

without walls,

ไม่มีผนังกั้น

where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers.

ที่ที่เราหันเข้าหาเสียงรบกวนต่างๆ

และสายตาของเพื่อนร่วมงาน

And when it comes to leadership,

และเมื่อพูดถึงความเป็นผู้นำ

introverts are routinely passed over for leadership positions,

คนที่ชอบเก็บตัวมักจะพลาดตำแหน่งผู้นำเสมอ

แม้ว่าจะมีความระมัดระวังมาก

even though introverts tend to be very careful,

และดูเหมือนจะไม่ค่อยทำอะไรที่เสี่ยง

much less likely to take outsize risks --

ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราน่าจะชอบในปัจจุบันนี้

which is something we might all favor nowadays.

And interesting research by Adam Grant at the Wharton School

งานวิจัยที่น่าสนใจของอดัม แกรนท์ (Adam Grant) ที่โรงเรียนวาร์ตัน (Wharton)

has found that introverted leaders

พบว่าผู้นำที่ชอบเก็บตัว

often deliver better outcomes than extroverts do,

มักจะทำงานได้ดีกว่าผู้นำที่ไม่ชอบเก็บตัว

because when they are managing proactive employees,

เนื่องจากเมื่อพวกเขาบริหารพนักงานเชิงรุก

they're much more likely to let those employees run with their ideas,

พวกเขาจะให้พนักงานทำงาน ด้วยความคิดพนักงานเอง

whereas an extrovert can, quite unwittingly,

ในขณะที่เป็นผู้นำที่ไม่ชอบเก็บตัว

get so excited about things

มักจะตื่นเต้นกับสิ่งที่เขาใส่ความคิดของเขา

that they're putting their own stamp on things,

ลงในสิ่งต่างๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ

and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.

ทำให้ความคิดของคนอื่นไม่สามารถแสดงออกมาได้

ง่ายๆ เหมือนฟองอากาศขึ้นสู่ผิวน้ำ

Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.

ข้อเท็จจริงก็คือ ผู้นำในอดีตหลายคน เป็นคนที่ชอบเก็บตัว

I'll give you some examples.

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi --

ตัวอย่างเช่น

อิลินอร์ รูสเวลต์ (Eleanor Roosevelt) โรซ่า พาร์ค (Rosa Parks) คานธี (Gandhi)

all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy.

คนเหล่านี้ นิยามตัวเองเป็นคนเงียบๆ

พูดน้อยและขี้อาย

And they all took the spotlight,

และพวกเขาก็เด่นดัง

even though every bone in their bodies was telling them not to.

แม้ว่าทุกส่วนในร่างกายของพวกเขา

จะไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น

And this turns out to have a special power all its own,

กลายเป็นว่ามันเหมือนพลังพิเศษ

because people could feel that these leaders were at the helm

เนื่องจากเรารู้สึกได้ว่าผู้นำที่ถือหางเสือ

เหล่านี้ ไม่ไช่เพราะชอบกำกับคนอื่น ๆ

not because they enjoyed directing others

และไม่ใช่เพราะอยากโดดเด่น

and not out of the pleasure of being looked at;

พวกเขาอยู่ตรงนั้น เพราะไม่มีทางเลือก

they were there because they had no choice,

และพวกเขาทำในสิ่งที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ถูก

because they were driven to do what they thought was right.

Now I think at this point it's important for me to say

ตอนนี้

ฉันคิดว่า ณ จุดนี้ สิ่งสำคัญที่ฉันจะพูด

that I actually love extroverts.

ก็คือ จริงๆ ฉันรักที่คนที่ไม่เก็บตัว

I always like to say some of my best friends are extroverts,

ฉันอยากจะบอกว่า เพื่อนสนิทของฉันหลายคน

including my beloved husband.

เป็นคนไม่ชอบเก็บตัว รวมทั้งสามีที่ฉันรัก

And we all fall at different points, of course,

และแน่นอน เราอยู่ในจุดที่แตกต่างกัน

along the introvert/extrovert spectrum.

บนลักษณะของคนที่เก็บตัวและคนไม่ชอบเก็บตัว

Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms,

แม้คาร์ล ยุง (Carl Jung) นักจิตวิทยา ที่ใช้สองคำนี้เป็นคนแรกๆ

said that there's no such thing as a pure introvert

กล่าวว่า ไม่มีคนที่ชอบเก็บตัวสุดขั้ว

or a pure extrovert.

และคนที่ไม่ชอบเก็บตัวสุดขั้วเช่นกัน

He said that such a man would be in a lunatic asylum,

เขากล่าวว่า คนที่เป็นสุดขั้ว คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลบ้า

if he existed at all.

ถ้ามีคนแบบนั้นอยู่จริงๆ

And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum,

และบางคนตกอยู่ตรงกลาง

ของการเป็นคนชอบเก็บตัวและชอบแสดงตัว

and we call these people ambiverts.

เราเรียกว่า ประเภทปกติ (Ambivert)

And I often think that they have the best of all worlds.

ฉันมักคิดว่าพวกเขามีสิ่งที่ดีที่สุดในโลกเลย

But many of us do recognize ourselves as one type or the other.

แต่พวกเรารู้ตัวเราเองว่าเป็นแบบใดแบบหนึ่ง

And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance.

สิ่งที่ฉันกำลังบอกก็คือเราต้องการความสมดุล

We need more of a yin and yang between these two types.

เราต้องการทั้งหยินและหยางของทั้งสองแบบ

This is especially important

มันค่อนข้างสำคัญอย่างยิ่ง

when it comes to creativity and to productivity,

เมื่อพูดถึงความคิดสร้างสรรค์และประสิทธิภาพ

because when psychologists look at the lives of the most creative people,

เพราะเมื่อนักจิตวิทยาดู

ชีวิตของคนที่มีความสร้างสรรค์มากๆ

what they find

พวกเขาพบว่า

are people who are very good at exchanging ideas

คนเหล่านี้เก่งในการแลกเปลี่ยนความคิด

and advancing ideas,

และมีความคิดก้าวหน้า

but who also have a serious streak of introversion in them.

แต่มีความเป็นคนชอบเก็บตัวค่อนข้างมาก

And this is because solitude

และนี่เป็นเพราะความสันโดษ

is a crucial ingredient often to creativity.

ที่เป็นส่วนประกอบที่สำคัญการสร้างสรรค์

So Darwin,

อย่างเช่น ดาร์วิน (Darwin)

he took long walks alone in the woods

เขาเดินเข้าไปในป่าเพียงคนเดียว

and emphatically turned down dinner-party invitations.

เพื่อเน้นย้ำการปฎิเสธคำเชิญ งานเลี้ยงอาหารค่ำ

Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss,

ธีโอดอร์ เกเซล์ (Theodor Geisel) ที่รู้จักกันในนาม ดร.ซู๊ส (Seuss)

he dreamed up many of his amazing creations

เขาฝันถึงการสร้างสรรค์สิ่งมหัศจรรย์มากมาย

in a lonely bell tower office that he had

ในห้องทำงานที่หอระฆังที่อยู่

in the back of his house in La Jolla, California.

หลังบ้านของเขาในลาจอนลา (La Jolla) แคลิฟอร์เนีย

And he was actually afraid to meet the young children who read his books

และเขากลัวที่จะพบปะเด็กๆ

ที่อ่านหนังสือของเขา

for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure

เพราะกลัวว่าเด็กๆ จะคาดหวังว่า

เขาจะสนุกสนานเหมือนซานตาคลอส

and would be disappointed with his more reserved persona.

และจะผิดหวังกับบุคลิกภาพของเขา

Steve Wozniak invented the first Apple computer

สตีฟ วอซเนียก (Steve Wozniak) สร้างเครื่องคอมพิวเตอร์แอปเปิ้ลเครื่องแรก

sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard

ตอนที่นั่งคนเดียวในห้องทำงานเล็กๆ

where he was working at the time.

ที่ฮิวเลตต์-แพคการ์ด (Hewlett-Packard) ที่ทำงานของเขา

And he says that he never would have become such an expert in the first place

เขาบอกว่า เขาอาจจะไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ

had he not been too introverted to leave the house

ถ้าเขาเก็บตัวจนเกินไปจนไม่กล้าออกจากบ้าน

เมื่อเขาโตขึ้น

when he was growing up.

Now, of course,

เอาล่ะ

this does not mean that we should all stop collaborating --

แน่นอน

ไม่ได้หมายความว่าเราควรหยุดร่วมมือกัน

and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs

เช่น กรณีสตีฟ วอซเนียก ทำงานร่วมกับสตีฟ จอบส์

to start Apple Computer --

สร้างแอปเปิ้ลคอมพิวเตอร์-

but it does mean that solitude matters

แต่มันหมายถึงว่า ความสันโดษก็สำคัญเช่นกัน

and that for some people it is the air that they breathe.

สำหรับบางคน มันคืออากาศที่เขาใช้หายใจ

And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude.

ในความเป็นจริง เรารู้กันมานานหลายศตวรรษ

ถึงพลังที่เหนือธรรมชาติของความสันโดษ

It's only recently that we've strangely begun to forget it.

มันแปลกที่เราเริ่มที่จะลืมว่า เมื่อไม่นานมานี่

If you look at most of the world's major religions,

ถ้าคุณมองดูศาสนาสำคัญๆ ของโลก

you will find seekers --

คุณจะพบนักค้นหา

Moses, Jesus, Buddha, Muhammad --

โมเสส พระเยซู พระพุทธเจ้า มูฮัมหมัด

seekers who are going off by themselves alone to the wilderness,

นักคันหาคือคนที่ปิดตัวเองอยู่ในความลำบาก

where they then have profound epiphanies and revelations

ที่ต่อจากนั้น พวกเขาค้นพบสิ่งที่ลึกซึ้ง และศักดิ์สิทธิ์

that they then bring back to the rest of the community.

และนำกลับมาให้ชุมชน

So, no wilderness, no revelations.

ดังนั้น ถ้าไม่มีความลำบากก็ไม่มีการค้นพบ

This is no surprise, though,

จึงไม่น่าแปลกใจว่า

if you look at the insights of contemporary psychology.

ถ้ามองดูที่ปรัชญาร่วมสมัย

It turns out that we can't even be in a group of people

จะเห็นว่า เราไม่สามารถอยู่ในสังคม

without instinctively mirroring, mimicking their opinions.

โดยไม่มีการเลียนแบบความคิด หรือสัญชาตญาณของกันและกัน

Even about seemingly personal and visceral things

แม้แต่สิ่งที่เป็นส่วนตัวหรือสิ่งที่อยู่ภายใน

like who you're attracted to,

เช่น ถ้าคุณมีคนที่คุณสนใจ

you will start aping the beliefs of the people around you

คุณจะเริ่มเลียนแบบความเชื่อของคนรอบๆ ตัว

without even realizing that that's what you're doing.

โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังทำแบบนั้นอยู่

And groups famously follow the opinions

คนในสังคม จะทำตามความคิด แนวคิด

of the most dominant or charismatic person in the room,

ของคนที่มีอำนาจหรือคนที่เก่งๆ

even though there's zero correlation

แม้ว่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรก็ตาม

between being the best talker and having the best ideas --

ระหว่างนักพูดที่เก่งที่สุด กับการมีความคิดดีที่สุด

I mean zero.

หมายถึง ไม่เกี่ยวกันเลย

So --

ดังนั้น...

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You might be following the person with the best ideas,

คุณอาจจะติดตามหรือเลียนแบบ คนที่มีความคิดดีๆ

but you might not.

หรือคุณอาจจะไม่

And do you really want to leave it up to chance?

และคุณอยากจะปล่อยให้ขึ้นกับโชคชะตา

Much better for everybody to go off by themselves,

คงจะดีถ้าทุกคนค้นพบด้วยตนเอง

generate their own ideas

สร้างความคิดของตนเอง

freed from the distortions of group dynamics,

ไม่ถูกบิดเบือนแนวคิดจากกลุ่มหรือสังคม

and then come together as a team

แล้วมาร่วมกันเป็นทีม

to talk them through in a well-managed environment

พูดคุยแนวคิดในสภาพแวดล้อมที่มี การจัดการอย่างเป็นระบบ

and take it from there.

และให้ได้ผลลัพธ์จากจุดนั้น

Now if all this is true,

คราวนี้ ถ้ามันเป็นจริงได้

then why are we getting it so wrong?

แล้วทำไมเราถึงไปในทางที่ผิดล่ะ

Why are we setting up our schools this way, and our workplaces?

ทำไมถึงใช้วิธีนี้ในโรงเรียนและที่ทำงาน

ทำไมถึงทำให้กลุ่มคนที่ชอบเก็บตัวรู้สึกผิด

And why are we making these introverts feel so guilty

ที่อยากจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้างบางครั้ง

about wanting to just go off by themselves some of the time?

One answer lies deep in our cultural history.

มีคำตอบหนึ่งอยู่ในวัฒนธรรมเก่าแก่ของเรา

Western societies,

สังคมตะวันตก

and in particular the U.S.,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหรัฐอเมริกา

have always favored the man of action over the "man" of contemplation.

ชื่นชอบคนที่ลงทำมากกว่า

คนที่ชอบคิดพิจารณา

อืม..คนที่ชอบคิดพิจารณา

But in America's early days,

แต่ ในอเมริกายุคแรก ๆ

we lived in what historians call a culture of character,

เราอยู่แบบที่นักประวัติศาสตร์เรียกว่า วัฒนธรรมทางลักษณะคน

where we still, at that point, valued people

ซึ่งในจุดนั้น เราให้ค่าของคน

for their inner selves and their moral rectitude.

จากภายในและความถูกต้องทางศีลธรรมของเขา

And if you look at the self-help books from this era,

ถ้าคุณดูหนังสือการพัฒนาตนเองในยุคนี้

they all had titles with things like

จะเจอชื่อหนังสือ อย่างเช่น

"Character, the Grandest Thing in the World."

"บุคลิกคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในโลก"

And they featured role models like Abraham Lincoln,

ในหนังสือจะมีบุคคลต้นแบบ เช่น อับราฮัม ลินคอล์น (Abraham Lincoln)

who was praised for being modest and unassuming.

ผู้ที่ได้รับการยกย่องในด้านความสุภาพ และการถ่อมตัว

Ralph Waldo Emerson called him

ราล์ฟ วอลโด เอเมอร์สัน (Ralph Waldo Emerson)

"A man who does not offend by superiority."

เรียกเขาว่า "ผู้ที่ไม่ถูกความเป็นชนชั้นสูงรุกราน"

But then we hit the 20th century,

แต่แล้วในศตวรรษที่ 20

and we entered a new culture

และเราเข้าสู่วัฒนธรรมใหม่ๆ ที่

that historians call the culture of personality.

นักประวัติศาสตร์เรียกวัฒนธรรมของบุคลิกภาพ

What happened is we had evolved an agricultural economy

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราผลักดันเศรษฐกิจการเกษตร

to a world of big business.

เข้าไปสู่โลกของธุรกิจขนาดใหญ่

And so suddenly people are moving from small towns to the cities.

ผู้คนย้ายจากเมืองเล็กเข้าสู่เมืองใหญ่

And instead of working alongside people they've known all their lives,

แทนที่จะทำงานกับผู้คนที่รู้จักมาตลอด

now they are having to prove themselves in a crowd of strangers.

กลับไปทำงานกับคนแปลกหน้าเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

So, quite understandably,

จึงค่อนข้างเข้าใจได้ว่า

qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important.

ลักษณะที่ดึงดูดและมีความสามารถพิเศษต่างๆ

กลายเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆ

And sure enough, the self-help books change to meet these new needs

และแน่นอน หนังสือการพัฒนาตนเอง เปลี่ยนแปลง

and they start to have names

เพื่อตอบสนองความต้องการใหม่ๆ เหล่านี้ จะมีหนังสืออย่างเช่น

like "How to Win Friends and Influence People."

"วิธีชนะใจเพื่อนและโน้มน้าวผู้อื่น"

And they feature as their role models really great salesmen.

โดยจะมีบุคคลต้นแบบเหมือน

เป็นนักขายที่ยิ่งใหญ่

So that's the world we're living in today.

และนี่คือโลกที่เราอาศัยอยู่ในวันนี้

That's our cultural inheritance.

นี่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของเรา

Now none of this is to say that social skills are unimportant,

สิ่งที่จะพูดไม่ได้หมายความว่า

ทักษะทางสังคมไม่สำคัญ

and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all.

และไม่ได้ต้องการจะบอกว่า

ให้ยกเลิกการทำงานเป็นทีม

The same religions who send their sages off to lonely mountain tops

ศาสนาเดียวกันกับที่ส่งนักปราชญ์ของพวกเขา ไปยังยอดเขาเพียงลำพัง

also teach us love and trust.

สอนเราให้รักและไว้วางใจ

And the problems that we are facing today

ปัญหาที่เรากำลังเผชิญในวันนี้

in fields like science and in economics

ในด้านวิทยาศาสตร์ และเศรษฐศาสตร์

are so vast and so complex

คือมันกว้างมากและค่อนข้างซับซ้อน

that we are going to need armies of people coming together

ที่เราต้องการกองกำลังให้มาร่วมกัน

มาแก้ไขปัญหาการทำงานร่วมกัน

to solve them working together.

But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves,

ที่ฉันกำลังจะบอกคือ มันจะอิสระมากกว่า

ถ้าให้กลุ่มคนที่ชอบเก็บตัวเป็นอย่างที่พวกเขาเป็น

the more likely that they are

to come up with their own unique solutions to these problems.

มันเหมือนกับว่าพวกเขา

จะคิดวิธีแก้ปัญหาที่ไม่เหมือนใคร เพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้

So now I'd like to share with you what's in my suitcase today.

ในตอนนี้ สิ่งที่ฉันจะบอกคุณ

ว่าอะไรอยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉันวันนี้

Guess what?

คุณคิดว่าอะไร

Books.

หนังสือ

I have a suitcase full of books.

กระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยหนังสือ

Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye."

นี่คือ มาร์กาเรต แอ็ทวูด (Margaret Atwood) "ตาแมว"

Here's a novel by Milan Kundera.

นี่คือนวนิยาย โดย มิลาน คูนเดร่า (Milan Kundera)

And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides.

และนี่ "ข้อแนะนำสำหรับความงงงวย"

โดย มามอนนีดี (Maimonides)

But these are not exactly my books.

จริงๆ แล้ว นี่ไม่ใช่หนังสือของฉัน

I brought these books with me

ฉันนำหนังสือเหล่านี้มา เพราะเป็น

because they were written by my grandfather's favorite authors.

หนังสือของผู้เขียนที่ปู่ของฉันชื่นชอบ

My grandfather was a rabbi

ปู่ของฉันเป็นอาจารย์ในศาสนายิว (rabbi)

and he was a widower

และเขาเป็นพ่อม่าย

who lived alone in a small apartment in Brooklyn

ที่อาศัยในอพาร์ทเมนท์เล็กๆ ในบรู๊คลินเพียงลำพัง

that was my favorite place in the world when I was growing up,

เป็นสถานที่ที่หนึ่งในโลกที่ฉันชอบ หลังจากฉันโตขึ้น

partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความอ่อนโยน และช่างเอาใจของปู่

and partly because it was filled with books.

อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันเต็มไปด้วยหนังสือ

I mean literally every table, every chair in this apartment

ฉันหมายถึงโต๊ะและเก้าอี้ทุกตัวในห้องนั้น

had yielded its original function

ที่นอกจากจะใช้งานตามลักษณะของมันแล้ว

to now serve as a surface for swaying stacks of books.

ยังใช้เป็นพื้นที่สำหรับกองหนังสืออีกด้วย

Just like the rest of my family,

เหมือนกับคนอื่นๆ ในครอบครัวฉันนั่นแหละ

my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.

ปู่มีสิ่งที่ชอบทำที่สุดในโลกก็คือการอ่าน

But he also loved his congregation,

แต่ปู่ก็ยังรักการพบปะกัน

and you could feel this love in the sermons that he gave

คุณจะรู้สึกถึงความรักในคำสอนที่ปู่ให้ได้

every week for the 62 years that he was a rabbi.

ทุกอาทิตย์ เป็นเวลา 62 ปีที่ปู่เป็นอาจารย์

He would takes the fruits of each week's reading

เขาจะเก็บพืชผลที่ได้จากอ่านในแต่ละสัปดาห์

and he would weave

และเรียบเรียงความคิดของผู้คนและแนวคิดเก่าแก่

these intricate tapestries of ancient and humanist thought.

ผู้คนจึงมาจากทั่วโลก

And people would come from all over to hear him speak.

เพื่อมาฟังคำสอนจากเขา

But here's the thing about my grandfather.

สิ่งที่เกี่ยวกับคุณปู่ก็คือ

Underneath this ceremonial role,

ภายใต้บทบาทพิธีการนี้

he was really modest and really introverted --

ปู่ถ่อมตัวและเป็นคนชอบเก็บตัว

so much so that when he delivered these sermons,

มากจนกระทั่ง

เวลาที่เขาจะให้คำสอน

he had trouble making eye contact

เขาจะมีปัญหาในการสบตา

with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years.

แม้ว่าจะกับกลุ่มคนเดิมๆ

ที่ปู่ให้คำสอนมาตลอด 62 ปี

And even away from the podium,

แม้จะยืนห่างจากโพเดียมก็ตาม

when you called him to say hello,

เมื่อคุณทักปู่ด้วยคำว่า สวัสดี

he would often end the conversation prematurely

ปู่มักจะจบการสนทนาเร็วกว่าปกติ

for fear that he was taking up too much of your time.

เพราะกังวลว่าเขาจะใช้เวลาของคุณมากเกินไป

But when he died at the age of 94,

เมื่อเขาเสียชีวิตตอนอายุ 94 ปี

the police had to close down the streets of his neighborhood

ตำรวจต้องปิดถนนบริเวณใกล้เคียง

to accommodate the crowd of people who came out to mourn him.

เพื่อรองรับผู้คนที่ออกมาอย่างหนาแน่น

เพื่อไว้อาลัยให้เขา

And so these days I try to learn from my grandfather's example

ดังนั้นวันนี้ฉันพยายามเรียนรู้

ตัวอย่างจากปู่

in my own way.

ในรูปแบบของตัวเอง

So I just published a book about introversion,

ฉันเพิ่งจะตีพิมพ์หนังสือ

เกี่ยวกับคนชอบเก็บตัว

and it took me about seven years to write.

ใช้เวลาทั้งหมด 7 ปีในการเขียน

And for me, that seven years was like total bliss,

สำหรับฉัน เป็น 7 ปีแห่งความสุข

because I was reading, I was writing,

เพราะฉันได้อ่าน เขียน

I was thinking, I was researching.

คิด และค้นคว้าข้อมูล

It was my version

มันเหมือนเป็นรูปแบบของฉัน

of my grandfather's hours of the day alone in his library.

ในการใช้เวลาอยู่ในห้องสมุดของปู่ เพียงลำพัง

But now all of a sudden my job is very different,

ตอนนี้ งานของฉันมันช่างแตกต่าง

and my job is to be out here talking about it,

งานของฉันคือการออกมาพูดตรงนี้

talking about introversion.

พูดเกี่ยวกับคนที่ชอบเก็บตัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that's a lot harder for me,

มันยากมากสำหรับฉัน

because as honored as I am to be here with all of you right now,

ด้วยเกียรติที่ฉันได้รับ

ที่ได้มาอยู่กับพวกคุณที่นี่ เวลานี้

this is not my natural milieu.

นี่ไม่ใช่ลักษณะธรรมชาติของฉัน

So I prepared for moments like these as best I could.

ดังนั้นฉันต้องเตรียมตัวเพื่อช่วงเวลาแบบนี้

ให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้

I spent the last year practicing public speaking

ฉันใช้เวลาปีที่แล้วฝึกการพูดในที่สาธารณะ

every chance I could get.

ทุกโอกาสที่ฉันสามารถทำได้

And I call this my "year of speaking dangerously."

เรียกปีนี้ว่า ปีแห่งการพูดที่อันตรายของฉัน

(Laughter)

And that actually helped a lot.

(เสียงหัวเราะ)

มันค่อนข้างช่วยฉันได้มากเลยทีเดียว

But I'll tell you, what helps even more

แต่รู้ไหม สิ่งที่ช่วยฉันได้มาก ก็คือ

is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes

ความรู้สึก ความเชื่อ ความหวัง

ที่เกี่ยวข้องกับทัศนคติของพวกเรา

to introversion and to quiet and to solitude,

การชอบเก็บเนื้อเก็บตัว การอยู่เงียบๆ และความสันโดษ

we truly are poised on the brink on dramatic change.

เราเหมือนทรงตัวอยู่บนก้อนอิฐ

I mean, we are.

บนการเปลี่ยนแปลงของบทชีวิต

And so I am going to leave you now

ฉันหมายถึง พวกเราเป็นอย่างนั้น

with three calls for action for those who share this vision.

ฉันจะหยุดตรงนี้

โดยให้คุณ ทำ 3 สิ่ง

สำหรับการร่วมวิสัยทัศน์นี้

Number one:

หนึ่ง:

Stop the madness for constant group work.

หยุดความบ้าในการทำงานกลุ่ม

Just stop it.

แค่หยุดมันซะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And I want to be clear about what I'm saying,

เพื่อให้ชัดเจนในสิ่งที่ฉันจะพูด

because I deeply believe our offices

เพราะลึกๆ ฉันเชื่อว่าที่ทำงานของเรา

should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions --

ควรสนับสนุนให้

มีความเป็นการเอง การคุยกัน

you know, the kind where people come together

และการปฏิสัมพันธ์กัน

คุณรู้ใช่ไหม การที่คนมาร่วมกัน

and serendipitously have an exchange of ideas.

มาแลกเปลี่ยนความคิดกัน

That is great.

มันดีมากเลย

It's great for introverts and it's great for extroverts.

มันดีมากสำหรับคนที่ชอบเก็บตัว

และดีสำหรับคนที่ไม่ชอบเก็บตัว

But we need much more privacy and much more freedom

เราต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่านี้

และต้องการความเป็นอิสระมากกว่านี้

and much more autonomy at work.

และอิสระในการทำงานด้วยตัวเอง

School, same thing.

ในโรงเรียนก็เหมือนกัน

We need to be teaching kids to work together, for sure,

เราต้องสอนเด็กให้ทำงานร่วมกัน

but we also need to be teaching them how to work on their own.

และแน่นอน

เราต้องสอนให้เขาทำงานด้วยตัวเอง

This is especially important for extroverted children too.

มันสำคัญสำหรับเด็กที่ไม่ชอบเก็บตัวเช่นกัน

พวกเขาต้องคิดด้วยตัวเอง

They need to work on their own

because that is where deep thought comes from in part.

เพราะความคิดในส่วนลึกจะเกิดจากตรงนี้เอง

Okay, number two: Go to the wilderness.

เอาล่ะ หมายเลขสอง: ไปยังที่ที่ลำบาก

Be like Buddha, have your own revelations.

เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าทำ

คุณต้องค้นพบด้วยตัวเอง

I'm not saying

ฉันไม่ได้จะพูดว่า

that we all have to now go off and build our own cabins in the woods

เราต้องออกไปและสร้างบ้านไม้ของเราในป่า

and never talk to each other again,

และไม่คุยกับใครอีกเลย

but I am saying that we could all stand to unplug

แต่ฉันจะบอกว่า เราสามารถยืนด้วยตัวเอง

and get inside our own heads a little more often.

เข้าไปภายในหัวของเราเองบ่อยขึ้น

Number three:

หมายเลข 3:

Take a good look at what's inside your own suitcase

ดูที่สิ่งอยู่ภายในกระเป๋าเดินทางของคุณ

and why you put it there.

และคิดว่าทำไมคุณถึงใส่มันไว้

So extroverts,

ดังนั้นคนที่ไม่ชอบเก็บตัว

maybe your suitcases are also full of books.

บางทีกระเป๋าเดินทางของคุณอาจจะเต็ม

Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment.

ไปด้วยหนังสือ

หรืออาจจะเต็มไปด้วยแก้วแชมเปญ

หรืออุปกรณ์กระโดดร่ม

Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get

ไม่ว่าจะเป็นอะไร

ฉันหวังว่า คุณนำมันออกมาใช้ เมื่อมีโอกาส

and grace us with your energy and your joy.

และให้เราเห็นถึงพลังและความสุขของคุณ

But introverts, you being you,

ส่วนคนชอบเก็บตัว ขอให้คุณเป็นคุณ

you probably have the impulse to guard very carefully

คุณอาจจะมีแรงผลักดันที่จะปกป้อง

what's inside your own suitcase.

สิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางของคุณอย่างเต็มเปี่ยม

And that's okay.

มันก็ดี

But occasionally, just occasionally,

เพียงแต่บางครั้ง แค่บางครั้ง

I hope you will open up your suitcases for other people to see,

ฉันหวังว่า คุณจะเปิดกระเป๋าเดินทางของคุณ

because the world needs you and it needs the things you carry.

ให้คนอื่นดู เพราะโลกต้องการคุณ

และต้องการสิ่งที่คุณมี

So I wish you the best of all possible journeys

ฉันขอให้คุณได้ในสิ่งที่ดีที่สุด

and the courage to speak softly.

ในการเดินทางของคุณ

และความกล้าที่จะพูดเบาๆ

Thank you very much.

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you.

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ

(Applause)

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)