A kinder, gentler philosophy of success | Alain de Botton

Alain de Botton: Daha nazik ve daha kibar bir başarı felsefesi

Çeviri: Serap Çakıl Gözden geçirme: Ayşe Demirel

For me they normally happen, these career crises,

Benim için normaldir bu kariyer krizleri,

often, actually, on a Sunday evening,

aslında, sıklıkla bir Pazar akşamı,

just as the sun is starting to set,

tam güneş batmaya başladığında,

and the gap between my hopes for myself and the reality of my life

ve kendim için umutlarım ve hayatımın

gerçekleri arasındaki uçurum, acı verici bir şekilde

starts to diverge so painfully

that I normally end up weeping into a pillow.

artmaya başlar ki normal olarak ağlayarak noktalanır.

I'm mentioning all this --

Tüm bunları söylüyorum,

I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem;

söylüyorum çünkü bunun sadece kişisel bir sorun olduğunu düşünmüyorum.

you may think I'm wrong in this,

Yanlış olduğunu düşünebilirsiniz.

but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated

Ancak bence hayatlarımızın düzenli olarak kariyer krizleriyle

bölündüğü bir zamanda yaşıyoruz,

by career crises, by moments when what we thought we knew --

hayatımız hakkında, kariyerimiz hakkında,

about our lives, about our careers --

her şeyi bildiğimizi düşündüğümüz anlarda,

comes into contact with a threatening sort of reality.

tehdit eder türde bir gerçeklikle karşı karşıya geliriz.

It's perhaps easier now than ever before to make a good living.

Günümüzde, hiç olmadığı kadar belki de, iyi bir yaşam sürmek mümkün.

It's perhaps harder than ever before

Sakin kalmak, kariyer kaygısından uzak kalmaksa

to stay calm, to be free of career anxiety.

belki de hiç olmadığı kadar zor.

I want to look now, if I may, at some of the reasons

Şimdi, eğer yapabilirsem,

kariyerlerimizle ilgili neden

why we might be feeling anxiety about our careers.

kaygı duyduğumuzun nedenlerine bakmak istiyorum.

Why we might be victims of these career crises,

Neden bu kariyer krizlerinin kurbanları oluyoruz,

as we're weeping softly into our pillows.

sessizce yastıklarımıza gömülmüş ağlarken.

One of the reasons why we might be suffering

Neden acı çektiğimize dair nedenlerin bir tanesi

is that we are surrounded by snobs.

züppelerle çevrili oluşumuzdur.

In a way, I've got some bad news,

Şimdi, özellikle Oxford'a

particularly to anybody who's come to Oxford from abroad.

dışarıdan gelenler için bazı kötü haberlerim var.

There's a real problem with snobbery,

Züppelikle ilgili gerçek bir sorun var.

because sometimes people from outside the U.K.

Çünkü bazen Birleşik Krallık dışındaki insanlar

imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon,

züppeliğin taşra evleri ve unvanlara kafayı takan

fixated on country houses and titles.

Birleşik Krallığa özgü bir fenomen olduğunu düşünürler.

The bad news is that's not true.

Kötü haber şu ki, bu doğru değildir.

Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization,

Züppelik küresel bir fenomendir.

this is a global phenomenon.

Küresel bir organizasyonuz. Bu küresel bir fenomen.

What is a snob?

Böyle bir şey var. Züppe nedir?

A snob is anybody who takes a small part of you,

Züppe, sizin küçük bir parçanızı alan ve

and uses that to come to a complete vision of who you are.

kim olduğunuza dair bütün bir görüşe ulaşmak için kullanan kişidir.

That is snobbery.

Bu züppeliktir.

The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery.

Ve bugünlerde var olan

baskın türdeki züppelik, iş züppeliğidir.

You encounter it within minutes at a party, when you get asked

Bir partide dakikalar içinde karşılaşırsınız,

erken 21. yüzyılın ünlü ikonik sorusuyla

that famous iconic question of the early 21st century,

karşılaştığınız anda, 'Ne iş yaparsınız?'

"What do you do?"

According to how you answer that question,

Ve bu soruyu nasıl cevapladığınıza göre,

people are either incredibly delighted to see you,

insanlar ya sizi gördüklerine inanılmaz derecede sevinirler,

or look at their watch and make their excuses.

ya da saatlerine bakar ve özürlerini sıralarlar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, the opposite of a snob is your mother.

Şimdi, züppeliğin karşıtı annenizdir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Not necessarily your mother, or indeed mine,

İlla sizin anneniz değil, ya da aslında benimkisi de.

but, as it were, the ideal mother,

Ama olması gerektiği gibi, ideal anne.

somebody who doesn't care about your achievements.

Başarılarınızı o kadar önemsemeyen birisi.

Unfortunately, most people are not our mothers.

Ama ne yazık ki, çoğu insan annelerimiz değildir.

Most people make a strict correlation between how much time,

Çoğu insan ne kadar zaman, ya da dilerseniz, aşk, romantik aşk değil,

and if you like, love --

başka bir şey olabilir,

not romantic love, though that may be something --

ama aşk genel olarak, saygı

but love in general, respect -- they are willing to accord us,

arasında katı bir korelasyon kurarlar,

bizi, bu katı bir şekilde tanımlanacaktır,

that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.

sosyal hiyerarşi içinde durumumuzla uzlaştırmaya isteklidirler.

And that's a lot of the reason why we care so much about our careers

Ve bu da kariyerlerimiz konusuna neden bu kadar değer verdiğimize dair nedenlerdir.

and indeed start caring so much about material goods.

Ve aslında maddi şeylere fazla değer vermemizin.

You know, we're often told that we live in very materialistic times,

Bilirsiniz, sıklıkla maddi zamanlarda yaşadığımız söylenir,

that we're all greedy people.

hepimizin açgözlü olduğu.

I don't think we are particularly materialistic.

Özellikle materyalist olduğumuzu düşünmüyorum.

I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards

Bence belli duygusal ödüllerin

basitçe maddi malların edinilmesine bağlanan

to the acquisition of material goods.

bir toplumda yaşıyoruz.

It's not the material goods we want; it's the rewards we want.

İstediğimiz maddi mallar değil. İstediğimiz ödül aslında.

It's a new way of looking at luxury goods.

Ve bu da lüks mallara yeni bir bakış.

The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think,

Bir dahaki sefere Ferrari kullanan birini gördüğünüzde

'Bu açgözlü biri.' diye düşünmeyin.

"This is somebody who's greedy."

Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."

'Bu inanılmaz derecede kırılgan ve sevilmeye ihtiyacı olan biri.' diye düşünün.

Diğer bir deyişle - (Gülüşmeler)

(Laughter)

Feel sympathy, rather than contempt.

küçümsemek yerine sempati hissedin.

There are other reasons --

Başka nedenler var -

(Laughter)

(Gülüşmeler)

There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before.

Eskiye göre şimdi sakin kalmanın neden zor olduğuna

dair başka nedenler var.

One of these, and it's paradoxical,

Bunlardan biri ve bu çelişkili çünkü daha çok hoş bir şeyle ilişkili,

because it's linked to something that's rather nice,

kariyerlerimiz için sahip olduğumuz umut.

is the hope we all have for our careers.

Never before have expectations been so high

Hayatı boyunca insanın neler başarabileceği hakkında

about what human beings can achieve with their lifespan.

beklentiler hiç bu kadar yüksek olmamıştı.

We're told, from many sources, that anyone can achieve anything.

Birçok kaynak tarafından herkesin her şeyi yapabileceği söylendi.

We've done away with the caste system,

Kast sistemini ortadan kaldırdık.

we are now in a system where anyone can rise to any position they please.

Şimdi herkesin istediği herhangi bir pozisyona

yükselebileceği bir sistemdeyiz.

And it's a beautiful idea.

Ve bu çok güzel bir fikir.

Along with that is a kind of spirit of equality;

Bununla birlikte bir tür eşitlik ruhu var. Hepimiz temel olarak eşitiz.

we're all basically equal.

There are no strictly defined hierarchies.

Kesin olarak tanımlanmış

hiyerarşiler yok.

There is one really big problem with this,

Bununla ilgili büyük bir sorun var.

and that problem is envy.

Ve bu sorun kıskançlık.

Envy, it's a real taboo to mention envy,

Kıskançlık, kıskançlıktan bahsetmek gerçek bir tabu,

but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy.

ama eğer modern toplumda tek baskın duygu varsa, o kıskançlıktır.

And it's linked to the spirit of equality.

Ve o eşitlik ruhu ile ilişkili. Açıklamama izin verin.

Let me explain.

I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching,

Sanırım buradaki herhangi biri ya da izleyen herhangi biri için,

to be envious of the Queen of England.

İngiltere Kraliçesini kıskanmak olağandışı olacaktır.

Even though she is much richer than any of you are,

Buradaki herkesten çok daha zengin olmasına rağmen.

and she's got a very large house,

Ve çok büyük bir evi var.

the reason why we don't envy her is because she's too weird.

Kıskanmamamızın nedeni, onun çok tuhaf olmasıdır.

(Laughter)

She's simply too strange.

Basit olarak çok yabancı.

We can't relate to her, she speaks in a funny way,

Onunla ilişkilendiremiyoruz kendimizi. Komik bir şekilde konuşuyor.

she comes from an odd place.

Tuhaf bir yerden geliyor.

So we can't relate to her,

Bu nedenle onunla ilişkilendiremiyoruz. Ve başkasıyla kendinizi ilişkilendiremezseniz, onu kıskanmazsınız.

and when you can't relate to somebody, you don't envy them.

The closer two people are -- in age, in background,

İki insanın yaş ya da geçmişleri ne kadar yakınsa,

in the process of identification -- the more there's a danger of envy,

kişiselleştirme sürecinde, kıskanma tehlikesi daha fazladır.

which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion,

Ki sırası gelmişken, hiçbirinizin asla bir mezunlar gününe gitmemenizin nedenidir.

Çünkü okula gittiğinizi insanlar kadar güçlü

because there is no stronger reference point than people one was at school with.

bir referans noktası yoktur.

The problem of modern society is it turns the whole world into a school.

Ancak genel olarak, modern toplumun sorunu şu ki, tüm dünyayı

Everybody's wearing jeans, everybody's the same.

bir okul haline getiriyor. Herkes jean pantalon giyiyor, herkes aynı.

And yet, they're not.

Ancak aynı da değiller.

So there's a spirit of equality combined with deep inequality,

Yani bir eşitlik ruhu var, ancak derin eşitsizliklerle birlikte.

which can make for a very stressful situation.

Bu da çok stresli durumlar yaratıyor - yaratabiliyor.

It's probably as unlikely that you would nowadays

Muhtemelen bugünlerde Bill Gates kadar zengin

become as rich and famous as Bill Gates,

ve ünlü olma ihtimaliniz yok,

as it was unlikely in the 17th century

tıpkı 17. yüzyılda Fransız aristokrasisi

that you would accede to the ranks of the French aristocracy.

rütbesine erişemeyeceğiniz gibi.

But the point is, it doesn't feel that way.

Ancak asıl nokta şu ki, öyle hissedilmiyor.

It's made to feel, by magazines and other media outlets,

Dergiler ve diğer medya tarafından eğer enerjiniz varsa,

that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage --

teknoloji ile ilgili birkaç parlak fikir, bir garajınız varsa,

büyük bir şey başlatabileceksiniz gibi hissettiriliyor.

you, too, could start a major thing.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The consequences of this problem make themselves felt in bookshops.

Ve bu sorunun sonuçları kendini kitapçılarda hissettiriyor.

When you go to a large bookshop and look at the self-help sections,

Büyük bir kitapçıya gittiğinizde ve kişisel gelişim kısmına baktığınızda,

as I sometimes do --

benim yaptığım gibi,

if you analyze self-help books produced in the world today,

eğer günümüzde üretilen kişisel gelişim kitaplarına

bakarsanız, temelde iki türdür.

there are basically two kinds.

The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!"

İlk tür size 'Yapabilirsin! Başarabilirsin! Her şey mümkün!' der.

Ve diğeri kibarca 'düşük kendine güven' dediğimiz

The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem,"

ya da kibar olmayan şekilde

or impolitely call, "feeling very bad about yourself."

'kendi hakkında kötü hissetmek' diyebileceğimiz şeyle nasıl baş edeceğinizi söyler.

There's a real correlation

İnsanlara istedikleri her şeyi

between a society that tells people that they can do anything,

yapabileceklerini söyleyen bir toplumla düşük özgüven arasında

and the existence of low self-esteem.

gerçek bir ilişki vardır.

So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback.

Yani bu aslında oldukça olumlu olan bir şeyin nahoş bir

ters tepkisinin olduğu durum.

There is another reason why we might be feeling more anxious --

Kariyerlerimizle, günümüzdeki dünyadaki statümüzle ilgili olarak

about our careers, about our status in the world today, than ever before.

daha önce olmadığı kadar endişeli olmamızın bir başka nedeni var.

And it's, again, linked to something nice.

Ve yine, hoş bir şeyle ilişkili.

And that nice thing is called meritocracy.

Ve bu hoş şey meritokrasi olarak adlandırılıyor.

Everybody, all politicians on Left and Right,

Şimdi, herkes, sol ve sağ tüm politikacılar,

agree that meritocracy is a great thing,

meritokrasinin harika bir şey olduğunda hemfikirdir,

and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic.

ve hepimiz toplumlarımızı gerçekten meritokratik yapmaya çalışıyor olmalıyız.

In other words -- what is a meritocratic society?

Diğer bir deyişle, meritokratik bir toplum nasıl olur?

A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill,

Meritokratik bir toplumda

eğer yeteneğiniz ve enerjiniz ve beceriniz varsa

you will get to the top, nothing should hold you back.

en yukarı çıkarsınız. Hiçbir şey sizi tutamaz.

It's a beautiful idea.

Bu çok güzel bir fikir. Sorun şu ki

The problem is, if you really believe in a society

eğer en yukarı çıkmayı hak edenin çıktığı

where those who merit to get to the top, get to the top,

bir topluma gerçekten inanıyorsanız,

you'll also, by implication, and in a far more nasty way,

siz ayrıca, tanım gereğince, çok daha nahoş bir şekilde,

believe in a society where those who deserve to get to the bottom

en alta inmeyi hak edenin de en alta indiği ve orada kaldığı

also get to the bottom and stay there.

bir topluma da inanacaksınızdır.

In other words, your position in life comes to seem not accidental,

Diğer bir deyişle, hayattaki pozisyonunuz rastlantısal görünmez,

but merited and deserved.

ancak layık olduğunuz ve hak ettiğinizdir.

And that makes failure seem much more crushing.

Ve bu başarısızlığı çok daha fazla ezici gösterir.

You know, in the Middle Ages, in England,

Bilirsiniz, Ortaçağ’da, İngiltere'de,

when you met a very poor person,

çok fakir bir insanla karşılaştığınızda,

that person would be described as an "unfortunate" --

bu kişi "talihsiz" olarak tanımlanırdı.

literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate.

Kelime anlamıyla, talih tarafından kutsanmamış, talihsiz, şanssız kişi.

Nowadays, particularly in the United States,

Şimdilerde, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nde,

if you meet someone at the bottom of society,

toplumun alt tabakasından biri ile karşılaştığınızda,

they may unkindly be described as a "loser."

kibar olmayan bir şekilde, "kaybeden" olarak tanımlanır.

There's a real difference between an unfortunate and a loser,

Bir talihsiz ve kaybeden arasında gerçek bir farklılık vardır.

and that shows 400 years of evolution in society

Ve bu toplumun 400 yıllık evrimini ve

and our belief in who is responsible for our lives.

kendi hayatlarımız için kimin sorumlu olduğuna dair düşüncelerimizi gösterir.

It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.

Artık tanrılar değil, biziz. Biz sürücü koltuğundayız.

That's exhilarating if you're doing well,

Eğer bunu iyi yapıyorsanız, heyecanlandırıcıdır

and very crushing if you're not.

ve değilseniz çok ezici.

It leads, in the worst cases --

En kötü durumda Emile Durkheim gibi bir sosyologun analizine

in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim --

neden olur, intihar olaylarının artışına neden olur.

it leads to increased rates of suicide.

There are more suicides in developed, individualistic countries

Gelişmiş bireyci ülkelerde dünyanın diğer bölgelerine göre

than in any other part of the world.

daha fazla intihar görülmektedir.

And some of the reason for that

Ve bunun bir nedeni insanların kendi başına gelenleri

is that people take what happens to them extremely personally --

ileri derecede kişisel almalarıdır.

they own their success, but they also own their failure.

Başarılarını sahipleniyorlar. Ama başarısızlıklarını da.

Is there any relief from some of these pressures

Bu belirtmekte olduğum baskıların bazılarından

that I've been outlining?

kurtulmak mümkün mü?

I think there is.

Bence mümkün.

I just want to turn to a few of them.

Let's take meritocracy.

Meritokrasiyi alalım.

This idea that everybody deserves to get where they get to,

Herkesin ulaşmayı hak ettiği yere ulaştığı fikri.

I think it's a crazy idea, completely crazy.

Bence çılgın bir fikir bu, tamamıyla çılgın.

I will support any politician of Left and Right,

Yarım yamalak da olsa herhangi meritokratik

with any halfway-decent meritocratic idea;

bir fikri olan sol ya da sağ her politikacıyı desteklerim.

I am a meritocrat in that sense.

Ben bir meritokratım ve bu böyle.

But I think it's insane to believe

Ama bence samimi olarak meritokratik bir toplum yaratabileceğimize

that we will ever make a society that is genuinely meritocratic;

inanmak çılgınca bir fikir. Bu imkânsız bir hayal.

it's an impossible dream.

The idea that we will make a society where literally everybody is graded,

Kelime anlamıyla herkesin sınıflandırıldığı,

iyiler üstte ve kötüler altta olmak üzere,

the good at the top, bad at the bottom,

bir toplum yaratma fikri,

exactly done as it should be, is impossible.

ve bunu tam olarak olması gerektiği gibi yapmak, imkânsız.

There are simply too many random factors:

Basitçe çok fazla rastgele faktör var.

accidents, accidents of birth,

Kazalar, doğum kazaları,

accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc.

insanların kafalarına bir şeylerin düştüğü kazalar, hastalıklar, vs.

We will never get to grade them,

Bunları asla sınıflandıramayız.

never get to grade people as they should.

İnsanları olması gerektiği gibi asla sınıflandıramayız.

I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God,"

Aziz Augustine'in 'Tanrı'nın Şehri'nden latif bir alıntıya aklım kayıyor,

where he says, "It's a sin to judge any man by his post."

şöyle diyor, "İnsanları vazifeleriyle yargılamayın."

In modern English that would mean

Modern İngilizcede bu, kiminle

it's a sin to come to any view of who you should talk to,

konuşacağınıza dair fikrinizi insanların

kartvizitlerine göre vermek günahtır, demektir.

dependent on their business card.

It's not the post that should count.

Güveneceğiniz mevki değildir.

According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place;

Ve Aziz Augustine'e göre,

Sadece Tanrı insanları kendi yerlerine koyabilir.

he's going to do that on the Day of Judgment,

Ve bunu Kıyamet Günü'nde, melekler ve trampetlerle

with angels and trumpets, and the skies will open.

yapacaktır ve gökyüzü açılacaktır.

Insane idea, if you're a secularist person, like me.

Delice bir fikir, eğer seküler bir insansanız, benim gibi.

But something very valuable in that idea, nevertheless.

Ancak yine de bu fikirde çok değerli bir şey var.

Diğer bir deyişle, insanları yargılamaya geldiğinde kendiniz frenleyin.

In other words, hold your horses when you're coming to judge people.

You don't necessarily know what someone's true value is.

Bir kişinin gerçek değerinin ne olduğunu mutlaka bilemeyebilirsiniz.

That is an unknown part of them,

Onlarla ilgili bilinmeyen bir parçadır bu.

and we shouldn't behave as though it is known.

Ve biliniyor gibi davranmamalıyız.

There is another source of solace and comfort for all this.

Tüm bunda başka bir avuntu ve rahatlık kaynağı var.

When we think about failing in life, when we think about failure,

Hayatta başarısız olmakla ilgili düşündüğümüzde, başarısızlığı düşündüğümüzde,

one of the reasons why we fear failing

başarısızlıktan korkmamızın nedenlerinden biri

is not just a loss of income, a loss of status.

gelirimizi kaybetmek, statümüzü kaybetmek değildir.

What we fear is the judgment and ridicule of others.

Korktuğumuz başkalarının yargılama ve alaylarıdır. Ve bu olur.

And it exists.

The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper.

Biliyorsunuz, bir numaralı alay aracı bugünlerde

gazetedir.

If you open the newspaper any day of the week,

Ve eğer haftanın herhangi bir günü gazeteyi açarsanız,

it's full of people who've messed up their lives.

hayatlarını mahveden insanlarla doludur.

They've slept with the wrong person, taken the wrong substance,

Yanlış insanla yatarlar. Yanlış maddeyi kullanırlar.

passed the wrong piece of legislation --

Yanlış kanunu geçirirler. Neyse ne.

whatever it is, and then are fit for ridicule.

Ve alay için uygundurlar.

In other words, they have failed. And they are described as "losers."

Diğer bir deyişle, başarısız olurlar. Ve "kaybeden" olarak tanımlanırlar.

Now, is there any alternative to this?

Şimdi, buna alternatif var mı?

I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.

Bence Batı geleneği bize ihtişamlı bir alternatif gösteriyor.

Ve bu da trajedi.

Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece,

Trajik sanat, Antik Yunan tiyatrolarında 5. yüzyılda

in the fifth century B.C., was essentially an art form

geliştiği şekliyle, temel olarak insanların nasıl başarısız

devoted to tracing how people fail,

olduğunun izini sürmeye adanmış bir sanat formuydu.

and also according them a level of sympathy,

Ve ayrıca onlara göre bir sempati düzeyiydi.

which ordinary life would not necessarily accord them.

Ki gündelik hayat onlarla mutlaka uyum göstermeyecekti.

A few years ago, I was thinking about this,

Bir kaç yıl öncesini hatırlıyorum, tüm bunları düşünüyordum.

and I went to "The Sunday Sport,"

Ve "Pazar Sporu"nu görmeye gittim,

a tabloid newspaper I don't recommend you start reading

okumaya başlamanızı önermeyeceğim bir bulvar gazetesi,

if you're not familiar with it already.

eğer hala kendisiyle tanış değilseniz.

(Laughter)

Ve Batı sanatındaki büyük trajediler

And I went to talk to them

about certain of the great tragedies of Western art.

hakkında onlarla konuşmaya gittim.

I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories,

Ve onların bazı hikâyeleri nasıl kemiklerinden sıyırıp

bir Cumartesi öğleden sonrası haber masasına

if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.

gelen haber malzemesi yapacaklarını görmek istedim.

I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.

Böylece onlara Othello'dan bahsettim. Hiç duymamışlardı ama büyülendiler.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I asked them to write a headline for the story.

Ve onlara Othello'nun hikâyesi için bir haber başlığı yazmalarını istedim.

They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter."

"Aşk çılgını göçmen senatörün kızını öldürdü" şeklinde bir başlıkla geldiler,

Splashed across the headline.

ön sayfayı kaplamış bir şekilde.

I gave them the plotline of Madame Bovary.

Onlara Madam Bovary'nin olay örgüsünü verdim.

Again, a book they were enchanted to discover.

Yine, keşfetmekten büyülendikleri bir kitap.

And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."

Ve "Alışveriş hastası aldatan kadın kredi sahtekârlığından sonra arsenik yuttu" yazdılar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And then my favorite --

Ve şimdi favorim.

they really do have a kind of genius of their own, these guys --

Gerçekten tamamen kendilerine özgü bir zekâları var bu adamların.

my favorite is Sophocles' Oedipus the King:

Favorim Sofokles'in "Kral Oedipus".

"Sex With Mum Was Blinding."

"Anneyle seks körleştiriciydi"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

(Applause)

(Alkışlar)

In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy,

Bir şekilde, sempati spektrumunun bir ucunda,

you've got the tabloid newspaper.

bulvar gazetelerini bulursunuz.

At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art.

Ve spektrumun diğer ucunda trajedi ve trajik sanat vardır.

And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit

Ve sanırım trajik sanatta neler olduğuna dair biraz daha

about what's happening in tragic art.

fazla bilgi sahibi olmamız gerektiğini ileri sürüyorum.

It would be insane to call Hamlet a loser.

Hamlet'i bir kaybeden olarak tanımlamak çılgıncadır.

He is not a loser, though he has lost.

Bir kaybeden değildir, kaybetmiş olmasına rağmen.

And I think that is the message of tragedy to us,

Ve bence trajedinin bize mesajı budur

and why it's so very, very important, I think.

ve çok çok önemli olmasının nedeni de, sanıyorum.

The other thing about modern society and why it causes this anxiety,

Modern toplumla ilgili diğer şey

ve neden bu endişeye yarattığı

is that we have nothing at its center that is non-human.

Toplumun merkezinde insan-olmayan hiçbir şey olmamasıdır.

We are the first society to be living in a world

Kendimizden başka hiçbir şeye tapmadığımız

where we don't worship anything other than ourselves.

bir dünyada yaşayan ilk toplumuz.

We think very highly of ourselves, and so we should;

Kendimizi çok yüksek görüyoruz. Ve görmeliyiz de.

we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things.

İnsanları aya yolladık. Birçok inanılmaz şeyler yaptık.

Ve böylece kendimize tapmaya meylettik.

And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.

Kahramanlarımız, hep insan kahramanlar.

That's a very new situation.

Bu çok yeni bir durum.

Most other societies have had, right at their center,

Daha önce sahip olduğumuz çoğu toplum, tam merkezlerinde,

the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force,

insanüstü bir şeye tapınıyorlardı. Bir Tanrı,

bir ruh, doğal güç, evren.

the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped.

Bu her ne ise, tapınılan bir şey.

We've slightly lost the habit of doing that,

Bunu yapma alışkanlığımızı kısmen kaybettik.

which is, I think, why we're particularly drawn to nature.

Ki, bence, neden doğaya özellikle çekildiğimizin nedeni bu.

Sağlığımızın hatırına değil, daha çok bu şekilde sunulsa da.

Not for the sake of our health, though it's often presented that way,

Ama insanla dolu şehirlerden kaçış olduğu için.

but because it's an escape from the human anthill.

It's an escape from our own competition,

Kendi rekabetimizden bir kaçış

and our own dramas.

ve kendi dramlarımızdan.

And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans,

Ve bu neden buzullara ve okyanuslara bakmayı sevdiğimizin

and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc.

ve dünyayı boyutları dışında düşünmemizin, vs. nedeni.

We like to feel in contact with something that is non-human,

İnsan olmayan bir şeyle ilişkide olmayı seviyoruz.

and that is so deeply important to us.

Ve bu bizim için çok derinden önemli.

What I think I've been talking about really is success and failure.

Şimdiye kadar konuştuklarım aslında başarı ve başarısızlık üzerine.

And one of the interesting things about success

Ve başarı ile ilgili ilginç şeylerden biri

is that we think we know what it means.

ne anlama geldiğini bildiğimizi sanmamız.

If I said that there's somebody behind the screen who's very successful,

Eğer size sahne arkasında çok çok başarılı biri var desem

belli fikirler hemen aklınıza gelecektir.

certain ideas would immediately come to mind.

You'd think that person might have made a lot of money,

Bu kişinin çok para yapmış olabileceğini, bir alanda şöhrete

ulaştığını düşünecektiniz.

achieved renown in some field.

My own theory of success --

Benim kendi başarı teorim ve ben başarı konusuyla

I'm somebody who's very interested in success,

çok ilgili bir insanım. Gerçekten başarılı olmak isterim.

I really want to be successful,

always thinking, how can I be more successful?

Her zaman "Nasıl daha başarılı olabilirim?" diye düşünürüm.

But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.

Ama yaşım ilerledikçe, "başarı" kelimesinin

ne anlama geldiği konusunda ince düşünüyorum.

Here's an insight that I've had about success:

İşte size başarı hakkında bir içgörü.

Her konuda başarılı olamazsınız.

You can't be successful at everything.

We hear a lot of talk about work-life balance.

İş-yaşam dengesi hakkında çok şey duyarız.

Nonsense.

Saçmalık. Hepsine sahip olamazsınız. Olamazsınız.

You can't have it all. You can't.

So any vision of success has to admit what it's losing out on,

Yani herhangi bir başarı vizyonu

neyi kaybettiğini, kaybın parçasının

where the element of loss is.

nerede olduğunu kabul etmek zorundadır.

And I think any wise life will accept,

Ve bence herhangi bir bilge yaşam

as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.

dediğim gibi, başarılı olamayacağımız bir parça olacağını kabul edecektir.

And the thing about a successful life is that a lot of the time,

Ve başarılı bir yaşamla ilgili şey

çoğu zaman, başarılı bir şekilde

our ideas of what it would mean to live successfully are not our own.

yaşamaya dair fikirlerimizin kendimize ait olmamasıdır.

They're sucked in from other people;

Başka insanlardan özümsenmiştir.

chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother.

Bilhassa, eğer erkekseniz, babanızdan.

Ve eğer kadınsanız, annenizden.

Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years.

Psikanaliz bu mesajı yaklaşık 80 yıldır söyleyip duruyor.

No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.

Kimse yeterince dikkatli dinlemiyor. Ama ben bunun doğru olduğuna kesinlikle inanıyorum.

And we also suck in messages from everything from the television,

Ve bize aynı zamanda televizyondan

reklamlara, pazarlamaya, vs. her şeyden

to advertising, to marketing, etc.

gelen mesajları özümsüyoruz.

These are hugely powerful forces

Bunlar muazzam güçlü kuvvetler,

that define what we want and how we view ourselves.

ne istediğimizi ve kendimizi nasıl gördüğümüzü tanımlıyorlar.

When we're told that banking is a very respectable profession,

Bankacılığın çok saygıdeğer bir meslek olduğu söylendiğinde

a lot of us want to go into banking.

birçoğumuz bankacılığa girmek istiyoruz.

When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking.

Bankacılık artık saygıdeğer kabul edilmiyorsa, bankacılığa ilgimiz azalıyor.

We are highly open to suggestion.

Önerilere çok açığız.

So what I want to argue for is not that we should give up

Yani benim söylemek istediğim, başarı ile ilgili fikirlerimizden

on our ideas of success,

vazgeçmemiz gerektiği değil.

but we should make sure that they are our own.

Ama bu fikirlerin kendimizin olduğundan emin olmalıyız.

We should focus in on our ideas,

Kendi fikirlerimize odaklanmalıyız.

and make sure that we own them;

Ve onlara sahip olduğumuzdan,

that we are truly the authors of our own ambitions.

kendi tutkularımızın gerçek sahibi olduğumuzdan emin olmalıyız.

Because it's bad enough not getting what you want,

Çünkü istediğinizi elde edememek yeterince kötüdür.

Ancak daha kötüsü istediğinizin

but it's even worse to have an idea of what it is you want,

ne olduğuna dair bir fikriniz olması ve yolun sonunda

and find out, at the end of the journey,

that it isn't, in fact, what you wanted all along.

aslında başından beri istediğinizin bu olmadığını fark etmenizdir.

So, I'm going to end it there.

Burada bitireceğim.

But what I really want to stress is: by all means, success, yes.

Ama gerçekten dikkat çekmek istediğim

her anlamda, başarı, evet.

But let's accept the strangeness of some of our ideas.

Ama fikirlerimizin bazılarının tuhaf olduğunu da kabul edelim.

Let's probe away at our notions of success.

Başarı düşüncelerimizi iyice araştıralım.

Let's make sure our ideas of success are truly our own.

Başarı fikirlerimizin gerçekten kendimizin olduğundan emin olalım.

Thank you very much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)

Chris Anderson: That was fascinating.

Chris Anderson: Bu heyecan vericiydi. Birisinin,

But how do you reconcile this idea

birisini kaybeden olarak düşünmenin

of it being bad to think of someone as a "loser,"

kötü olduğunu bilerek, birçok insan

with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life,

hayatının kontrolünü almak istemesini

and that a society that encourages that,

ve belki de biraz kazanan ve biraz kaybeden

perhaps has to have some winners and losers?

olması gerektiğini destekleyen bir toplumu nasıl bağdaştırıyorsun?

Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness

Alain de Botton: Evet. Sanırım sadece kazanma ve

of the winning and losing process that I want to stress,

kaybetme sürecinin rastlantısallığı asıl vurgulamak istedim.

because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything,

Çünkü bugünlerde vurgu daha çok

her şeyin adaleti üzerine.

and politicians always talk about justice.

Ve politikacılar her zaman adaletten bahsediyor.

Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible.

Ben adalete katiyetle inanırım. Sadece imkânsız olduğunu düşünüyorum.

So we should do everything we can to pursue it,

Yani, yapabildiğimiz her şeyi yapmalı,

ona ulaşmak için elimizden geleni yapmalıyız.

but we should always remember that whoever is facing us,

Ancak günün sonunda kiminle yüzleşirsek yüzleşelim,

hayatlarına her ne olmuşsa, tesadüfün önemli bir faktör

whatever has happened in their lives,

there will be a strong element of the haphazard.

olduğunu her zaman hatırlamalıyız.

That's what I'm trying to leave room for;

Ve aslında aklımızın bir köşesinde durmasını istediğim şey bu.

otherwise, it can get quite claustrophobic.

Çünkü diğer şekilde oldukça klostrofobik olabilir.

CA: I mean, do you believe that you can combine

Chris Anderson: Demek istediğim, senin daha kibar, nazik iş felsefeni

your kind of kinder, gentler philosophy of work

başarılı bir ekonomi ile birleştirebileceğine

inanıyor musun?

with a successful economy?

Or do you think that you can't,

Ya da yapamayacağına mı inanıyorsun?

but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?

Ama buna çok fazla vurgu yapıyor olmamızın fazla önemi yok?

Alain de Botton: Kâbus düşünce şu,

AB: The nightmare thought

is that frightening people is the best way to get work out of them,

insanları korkutmak, onlardan iş çıkarmanın en iyi yolu.

and that somehow the crueler the environment,

Ve bir şekilde ortam ne kadar acımasız olursa

the more people will rise to the challenge.

daha fazla insan mücadeleye girişecektir.

You want to think, who would you like as your ideal dad?

İdeal babanızın kim olmasını isterdiniz diye düşünürsünüz?

And your ideal dad is somebody who is tough but gentle.

Ve ideal babanız, sert ama şefkatli biridir.

And it's a very hard line to make.

Ve bu çizilmesi çok zor bir çizgidir.

We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society,

Daha önce olduğu gibi, toplumda örnek baba figürleri olarak babalarımıza

avoiding the two extremes,

ihtiyacımız var, iki uçtan kaçınarak.

which is the authoritarian disciplinarian on the one hand,

Otoriter, disiplinli bir yanda.

and on the other, the lax, no-rules option.

Ve diğer yanda, yumuşak, kuralsız seçenek.

CA: Alain De Botton.

Chris Anderson: Alain de Botton.

AB: Thank you very much.

Alain de Botton: Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)