A kinder, gentler philosophy of success | Alain de Botton

Translator: Kan Yuenyong Reviewer: Heartfelt Grace

For me they normally happen, these career crises,

สำหรับผมแล้ว พวกเรื่องวิกฤตชีวิตทำงานเกิดขึ้นได้เสมอ

often, actually, on a Sunday evening,

แล้วก็มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆในช่วงค่ำๆวันอาทิตย์ครับ

just as the sun is starting to set,

พอพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

and the gap between my hopes for myself and the reality of my life

สิ่งที่เป็นความหวังของผม

กับความเป็นจริงในชีวิตผม เริ่มแยกห่างจากกันไปคนละทิศละทาง

starts to diverge so painfully

that I normally end up weeping into a pillow.

ซึ่งในตอนท้ายสุด ผมก็ถึงกับซุกหน้าน้ำตาเล็ดกับหมอนบ่อยๆเลยเหมือนกันครับ

I'm mentioning all this --

ที่ผมพูดถึงเรื่องอะไรพวกเนี่ย

I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem;

ที่ผมพูดถึงเรื่องทำนองนี้ ก็เพราะผมไม่คิดว่ามันเป็นเพียงปัญหาเฉพาะบุคคลครับ

you may think I'm wrong in this,

คุณอาจมองว่าผมคิดผิดก็ได้

but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated

แต่ผมว่าเรากำลังอยู่ในยุคที่ชีวิตเรามักจะ

ถูกขัดจังหวะด้วยวิกฤตชีิวิตการทำงานครับ

by career crises, by moments when what we thought we knew --

ในจังหวะที่ เราคิดว่าเรารู้อะไรดีแล้ว

about our lives, about our careers --

เกี่ยวกับชีวิตของเรา เกี่ยวกับอาชีิพการงานของเรา

comes into contact with a threatening sort of reality.

กลับมีความเป็นจริงของชีวิตอีกแบบหนึ่งรุกคืบเข้ามาเสียงั้น

It's perhaps easier now than ever before to make a good living.

บางที สมัยนี้ การดำรงชีวิตให้ได้ดีอาจจะทำได้ง่ายกว่าในสมัยก่อนๆก็ได้ครับ

It's perhaps harder than ever before

แต่บางทีมันก็อาจจะยากกว่าสมัยอื่นๆ

to stay calm, to be free of career anxiety.

ที่จะทำใจให้สบาย ให้ผ่อนคลายจากความวิตกกังวลเรื่องการงาน

I want to look now, if I may, at some of the reasons

ผมก็เลยอยากจะค้นหาคำตอบ หากว่าผมทำได้อ่ะนะครับ

ว่ามีเหตุผลอะไรบ้างที่เป็นต้นเหตุ

why we might be feeling anxiety about our careers.

ให้เราต้องมานั่งวิตกกังวลกับหน้าที่การงานของเรา

Why we might be victims of these career crises,

เพราะอะไร เราถึงอาจจะต้องประสบกับภาวะวิกฤตในอาชีพการงานอะไรพวกเนี่ย

as we're weeping softly into our pillows.

ก็อย่างที่เราต้องมุดหน้าน้ำตาเล็ดกับหมอนไงครับ

One of the reasons why we might be suffering

เหตุหนึ่งที่ให้เราต้องมาทุกข์ทนกับเรื่องพวกเนี่ย

is that we are surrounded by snobs.

ก็เพราะรอบตัวเราล้วนเต็มไปพวกหัวสูงครับ

In a way, I've got some bad news,

ตอนนี้ผมก็มีข่าวร้ายบางอย่างครับ

particularly to anybody who's come to Oxford from abroad.

โดยเฉพาะสำหรับท่านที่เป็นชาวต่างชาติที่มาอ็อกซ์ฟอร์ดนี่ (Oxford, UK)

There's a real problem with snobbery,

เรื่องหัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างเนี่ยเป็นปัญหาของแท้ครับ

because sometimes people from outside the U.K.

เพราะบางที คนที่ไม่ใช่ชาวอังกฤษมักจะพากันคิด

imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon,

พากันจินตนาการว่าความหัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างเป็นปรากฎการณ์เฉพาะในอังกฤษ

fixated on country houses and titles.

เพราะนึกไปถึงเคหาสห์สุดหรูในชนบทกับยศฐาบรรดาศักดิ์อะไรพวกนั้น

The bad news is that's not true.

ข่าวร้ายก็คือว่า ความจริงไม่ได้มีแค่นั้น

Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization,

ความหัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างนับว่าเป็นปรากฎการณ์ระดับโลกทีเดียวครับ

this is a global phenomenon.

โลกของเราก็เหมือนองค์กรใหญ่ๆองค์กรหนึ่ง และนี่ก็เป็นปรากฎการณ์ระดับโลก

What is a snob?

ซึ่งมีอยู่จริง แต่ว่าคนหัวสูงที่ว่านี่เป็นอะไรยังไงล่ะ

A snob is anybody who takes a small part of you,

คนหัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างก็คือคนที่หยิบแค่บางเสี้ยวบางส่วนของความเป็นคุณ

and uses that to come to a complete vision of who you are.

แล้วเอามาสรุปเหมารวมแล้วว่าคุณเป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้

That is snobbery.

นั่นแหละครับ หัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างหละ

The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery.

และพวกหัวสูงบ้าเห่อประเภทที่เห็นกันชัดๆเลย

ที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็คือพวกหัวสูงด้านอาชีิพการงานไงครับ

You encounter it within minutes at a party, when you get asked

อย่างในงานเลี้ยงเนี่ย แป่บเดียว คุณก็สังเกตุพวกนี้ออกครับ

คนพวกเนี่ยจะถามคุณด้วยคำถามยอดนิยม

that famous iconic question of the early 21st century,

ประจำต้นศตวรรษที่ 21 ว่า "ตอนนี้คุณกำลังทำงานอะไร?"

"What do you do?"

According to how you answer that question,

ทีนี้ ก็จะขึ้นอยู่กับว่าคุณตอบพวกเขาไปยังไง

people are either incredibly delighted to see you,

พวกเขาอาจทำท่ายินดีเสียนี่กระไรที่ได้เจอคุณ

or look at their watch and make their excuses.

หรือไม่อีกทีก็ทำทีดูนาฬิกาข้อมือแล้วขอปลีกตัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, the opposite of a snob is your mother.

อืม..ต่อนะครับ... ที่อยู่คนละฟากกันกับพวกหัวสูงบ้าเห่อก็คือคุณแม่ของคุณครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Not necessarily your mother, or indeed mine,

ไม่จำเป็นว่าจะเป็นคุณแม่ของคุณ หรือแม้แต่ของผมก็ตาม

but, as it were, the ideal mother,

แต่หมายถึง คุณแม่ในอุดมคติครับ

somebody who doesn't care about your achievements.

ก็คือคนที่ไม่แคร์เรื่องความสำเร็จของคุณ

Unfortunately, most people are not our mothers.

แต่น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่ไม่ใช่คุณแม่ของเรา

Most people make a strict correlation between how much time,

คนส่วนใหญ่มักจะหาทางเทียบว่าจะให้เวลาเราเท่าไหร่

and if you like, love --

หรือจะเอาเป็นแบบว่า จะรักเราเท่าไหร่ ไม่ใช่รักหวานซึ้งนะครับ

not romantic love, though that may be something --

แม้ว่ามันอาจจะมีความหมายบางอย่างอยู่

but love in general, respect -- they are willing to accord us,

แต่ผมหมายถึงความรักแบบทั่วๆไปนะครับ และจะนับถือเราเท่าไหร่

อย่างที่พวกเขาจะเต็มใจมีให้กับเรานั้นเป็นไปตามที่พวกเขาจะมองว่า

that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.

สถานะของเราอยู่ตรงชั้นไหนขั้นไหนในระดับชั้นของสังคม

And that's a lot of the reason why we care so much about our careers

และมีเหตุผลอีกมากที่ทำให้เราต้องกังวลสนใจเกี่ยวกับอาชีพการงานของเราเสียเหลือเกิน

and indeed start caring so much about material goods.

และอันที่จริงแล้ว ก็ทำให้เริ่มกังวลสนใจมากขึ้นในพวกวัตถุสิ่งของ

You know, we're often told that we live in very materialistic times,

คุณทราบดีใช่ไหมครับ มีการกล่าวกันอยู่เสมอว่าเราอยู่ในยุควัตถุนิยม

that we're all greedy people.

และเราเป็นคนโลภ

I don't think we are particularly materialistic.

ผมไม่คิดว่าเราเป็นเฉพาะแต่วัตถุนิยม

I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards

ผมคิดว่าเราอยู่ในสังคม

ที่ทำให้เกิดอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาเป็นผลตอบแทน

to the acquisition of material goods.

กับการได้มาซึ่งวัตถุสิ่งของ

It's not the material goods we want; it's the rewards we want.

เราไม่ได้ต้องการซึ่ีงวัตถุสิ่งของหรอก แต่เราต้องการผลตอบแทนนั้นต่างหาก

It's a new way of looking at luxury goods.

และนั่นก็คือ วิธีมองสินค้าหรูหราวิธีใหม่ครับ

The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think,

คราวหน้าถ้าคุณเห็นใครขับรถเฟอร์รารี่

อย่าไปคิดว่า "ช่างเป็นคนโลภมากเสียจริง"

"This is somebody who's greedy."

Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."

ลองคิดว่า "นี่คือคนที่เปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อและต้องการความรักขั้นรุนแรง"

หรือพูดอีกอย่าง -- (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Feel sympathy, rather than contempt.

คือให้คิดเห็นอกเห็นใจ ดีกว่าที่จะไปดูถูกเขา

There are other reasons --

มีเหตุผลอื่นอีกนะครับ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before.

มีเหตุผลอื่นอีกที่จะอธิบายว่าทำไมจึงได้ยากมากขึ้นในยุคปัจจุบัน

เกินที่จะทำใจเย็นเหมือนสมัยก่อนนี้ได้

One of these, and it's paradoxical,

มีเหตุผลหนึ่ง ซึ่งขัดแย้งในตัวมันเองด้วยเพราะว่ามันไปเชื่อมโยงอยู่กับข้อดีบางอย่าง

because it's linked to something that's rather nice,

นั่นคือความหวังที่เรามีต่ออาชีพการงานของเรา

is the hope we all have for our careers.

Never before have expectations been so high

ก่อนนี้ความคาดหวังไม่เคยสูงเช่นนี้มาก่อน

about what human beings can achieve with their lifespan.

ถึงสิ่งที่คนๆหนึ่งจะทำให้สำเร็จบรรลุได้ในช่วงชีวิตหนึ่ง

We're told, from many sources, that anyone can achieve anything.

ใครๆก็บอกเราว่า คนเราใครๆก็สามารถประสบความสำเร็จได้ทั้งนั้น

We've done away with the caste system,

ไม่มีคำว่าชนชั้นวรรณะอีกแล้ว

we are now in a system where anyone can rise to any position they please.

ตอนนี้ จะเป็นใครก็สามารถถีบตัวเองขึ้นมาได้ทั้งนั้น

ขึ้นไปยังตำแหน่งที่ใฝ่จะได้

And it's a beautiful idea.

เป็นความคิดที่สวยงามทีเดียวครับ

Along with that is a kind of spirit of equality;

สิ่งที่ตามติดมาด้วยคือจิตวิญญาณแห่งความเท่าเทียมกัน โดยพื้นฐานแล้วคนเราเท่าเทียมกัน

we're all basically equal.

There are no strictly defined hierarchies.

ไม่มีคำนิยามที่รัดกุม

ถึงลำดับชั้นฐานันดร

There is one really big problem with this,

มีปัญหาหนึ่งที่ใหญ่โตมาก

and that problem is envy.

ปัญหานั้นก็คือ ความอิจฉาริษยา ครับ

Envy, it's a real taboo to mention envy,

ความอิจฉาริษยา ถือเป็นคำต้องห้ามไม่ให้พูดถึงครับ

but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy.

แต่มีอารมณ์หนึ่งที่ครอบงำในสังคมยุคใหม่ นั่นก็คือ ความอิจฉาริษยา นี่แหละครับ

And it's linked to the spirit of equality.

และมันก็ยังเชื่อมโยงเข้ากับจิตวิญญาณแห่งความเท่าเทียมกันอีกด้วย ให้ผมอธิบายนะครับ

Let me explain.

I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching,

ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไม่ปกติมากเลยสำหรับท่านที่อยู่ที่นี่และท่านที่กำลังดูอยู่ด้วย

to be envious of the Queen of England.

ที่จะไปอิจฉาริษยาสมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ

Even though she is much richer than any of you are,

แม้ว่าพระองค์ท่านจะร่ำรวยกว่าพวกคุณทุกคนมาก

and she's got a very large house,

และพระองค์ท่านก็ยังมีที่ประทับเป็นพระราชวังหลังใหญ่เบ้อเริ่ม

the reason why we don't envy her is because she's too weird.

เหตุผลที่เราไม่อิจฉาริษยาพระองค์ท่านก็เพราะพระองค์แปลกประหลาดเกินไป

(Laughter)

She's simply too strange.

พระองค์ก็เพียงแตกต่างมากเกินไป

We can't relate to her, she speaks in a funny way,

เราไม่มีอะไรเชื่อมโยงกับพระองค์เลย พระองค์ทรงตรัสอะไรที่น่าขัน

she comes from an odd place.

พระองค์ทรงมาจากสถานที่อันแปลกประหลาด

So we can't relate to her,

ดังนั้นเราจึงไม่มีอะไรเชื่อมโยงกับพระองค์ และเมื่อเราไม่มีอะไรเชื่อมโยงกับใครสักคน เราก็จะไม่ไปอิจฉาริษยาเขา

and when you can't relate to somebody, you don't envy them.

The closer two people are -- in age, in background,

ยิ่งคนสองคนมีความใกล้เคียงกัน ทั้งในเรื่องอายุ ในพื้นเพความเป็นมา

in the process of identification -- the more there's a danger of envy,

และในกระบวนการที่บ่งยอกความเป็นตัวตนมากเท่าใด ก็จะยิ่งมีโอกาสเกิดความอิจฉาริษยามากขึ้นเท่านั้น

which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion,

ซึ่งก็เหมือนประจวบเหมาะกันเลยว่าทำไมพวกคุณไม่ควรไปงานเลี้ยงชุมนุมศิษย์เก่า

ก็เพราะมันไม่มีจุดเชื่อมโยงที่แข็งแรงพอ

because there is no stronger reference point than people one was at school with.

ไม่เหมือนกับคนที่เคยเรียนด้วยกันมาก่อน

The problem of modern society is it turns the whole world into a school.

แต่อันที่จริงแล้ว ปัญหาของสังคมสมัยใหม่ ก็คือมันเปลี่ยนโลกทั้งใบ

Everybody's wearing jeans, everybody's the same.

ให้กลายเป็นโรงเรียน ทุกคนต่างก็ใส่กางเกงยีนส์ ทุกคนดูเหมือนกันหมด

And yet, they're not.

แต่อันที่จริง ก็ไม่เหมือนกันหรอก

So there's a spirit of equality combined with deep inequality,

ดังนั้นมันจึงมีจิตวิญญาณแห่งความเท่าเทียมกัน ผสมไปด้วยความไม่เท่าเทียมกันลึกๆ

which can make for a very stressful situation.

ซึ่งทำให้เกิด -- ซึ่งจะทำให้เกิดสถานการณ์ที่ตึงเครียดอย่างมาก

It's probably as unlikely that you would nowadays

ทุกวันนี้ แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะ

become as rich and famous as Bill Gates,

กลายเป็นคนร่ำรวยและมีชื่อเสียงเช่นเดียวกับ บิล เกตส์ (ฺBill Gates)

as it was unlikely in the 17th century

เช่นเดียวกับที่ แทบเป็นไม่ได้เลยในศตวรรษที่ 17

that you would accede to the ranks of the French aristocracy.

ที่คุณจะไต่ไปถึงการเป็นชนชั้นสูงชาวฝรั่งเศส

But the point is, it doesn't feel that way.

แต่ประเด็นคือ ความคิดความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเอง

It's made to feel, by magazines and other media outlets,

แต่ถูกสร้างขึ้น โดยนิตยสารและสื่ออื่น ๆ

that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage --

ว่าถ้าคุณมีพลังมากพอ มีความคิดสุดบรรเจิดในด้านเทคโนโลยี

และมีโรงเก็บรถ คุณก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สามารถจะสร้างสิ่งยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้

you, too, could start a major thing.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The consequences of this problem make themselves felt in bookshops.

และผลพวงของปัญหานี้ก็ไปโผล่ในร้านหนังสือโน่นครับ

When you go to a large bookshop and look at the self-help sections,

เมื่อคุณไปที่ร้านหนังสือใหญ่ ๆ และไปเดินดูตามแผนกหนังสือพัฒนาตนเอง (self-help)

as I sometimes do --

ก็เหมือนกับที่ผมเองบางครั้งก็ทำ

if you analyze self-help books produced in the world today,

ถ้าคุณวิเคราะห์หนังสือพวกการช่วยเหลือตัวเองที่ถูกผลิตขึ้นมา

ในโลกทุกวันนี้ พื้นๆเลยจะมีอยู่สองประเภท

there are basically two kinds.

The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!"

ประเภทแรกจะบอกคุณว่า "คุณทำได้! คุณสร้างมันขึ้นมาได้! ทุกอย่างเป็นไปได้!"

และอีกประเภทหนึ่งก็จะบอกวิธีการที่คุณสามารถแก้ไข

The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem,"

กับสิ่งที่เราอาจจะเรียกอย่างสุภาพได้ว่า "ความเชื่อมั่นในตัวเองต่ำ"

or impolitely call, "feeling very bad about yourself."

หรือเรียกอย่างบ้านๆได้ว่า "รู้สึกย่ำแย่กับตัวเอง"

There's a real correlation

มีความสัมพันธ์กันอย่างเหนี่ยวแน่นครับ

between a society that tells people that they can do anything,

ความสัมพันธ์กันระหว่างสังคมที่บอกผู้คนว่าพวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง

and the existence of low self-esteem.

และการมีอยู่ของความมั่นใจตัวเองต่ำ

So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback.

ดังนั้น หนทางที่บางครั้งค่อนข้างเป็นแง่บวก

ก็อาจมีผลสะท้อนกลับที่อันตรายได้

There is another reason why we might be feeling more anxious --

ยังมีเหตุผลอื่นอีกที่ว่าเหตุใดเราจึงรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

about our careers, about our status in the world today, than ever before.

เกี่ยวกับอาชีพการงานของเรา เกี่ยวกับสถานภาพของเราในโลกปัจจุบัน กว่าในสมัยก่อนมาก

And it's, again, linked to something nice.

และมันก็ไปเชื่อมโยงกับอะไรบางอย่างที่ดีมาก อีกเช่นเคย

And that nice thing is called meritocracy.

และสิ่งดีที่ว่าก็คือ ระบบการให้รางวัลตามความสามารถ

Everybody, all politicians on Left and Right,

ตอนนี้ทุกคน นักการเมืองทุกคนไม่ว่าจะเป็นฝ่ายซ้ายหรือฝ่ายขวา

agree that meritocracy is a great thing,

ต่างก็เห็นด้วยว่าระบบการให้รางวัลตามความสามารถเป็นสิ่งที่ดี

and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic.

และเราก็ควรจะพยายามทำให้สังคมของเราเป็นระบบที่มีการให้รางวัลตามความสามารถจริงๆ

In other words -- what is a meritocratic society?

ถ้าจะให้อธิบายอีกอย่างล่ะก็ สังคมที่ให้รางวัลตามความสามารถคืออะไรล่ะครับ?

A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill,

สังคมที่ให้รางวัลตามความสามารถก็คือสังคมที่

ถ้าคุณมีพรสวรรค์ มีพลัง และมีทักษะ

you will get to the top, nothing should hold you back.

คุณสามารถไต่ขึ้นไปจนถึงระดับยอดได้ ไม่ควรมีอะไรที่ถ่วงรั้งคุณไว้

It's a beautiful idea.

เป็นแนวคิดที่สวยงามครับ แต่ปัญหาก็คือ

The problem is, if you really believe in a society

ถ้าคุณเชื่อในความเป็นสังคม

where those who merit to get to the top, get to the top,

ที่เฉพาะคนที่คู่ควรกับการไปถึงจุดสูงสุด ไปถึงจุดสูงสุดได้

you'll also, by implication, and in a far more nasty way,

โดยนัยยะกลับกันไปในทางลบสุดกู่ ก็จะตีความได้ว่า คุณก็จะ

believe in a society where those who deserve to get to the bottom

เชื่อในความเป็นสังคมที่ว่า คนที่สมควรอยู่ข้างล่าง

also get to the bottom and stay there.

ก็ต้องไปจมอยู่ข้างล่างโน่น

In other words, your position in life comes to seem not accidental,

หรืออธิบายอีกแบบก็คือ สถานะของชีวิตคุณจะเสมือนว่าไม่ได้เป็นโดยบังเอิญ

but merited and deserved.

แต่เป็นไปตามความสามารถและความเหมาะสม

And that makes failure seem much more crushing.

และนั่นยิ่งทำให้ความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ทำให้บีบคั้นมากขึ้น

You know, in the Middle Ages, in England,

คุณทราบใช่ไหมครับ อังกฤษในยุคกลาง

when you met a very poor person,

เมื่อคุณเห็นคนจน

that person would be described as an "unfortunate" --

คนๆ นั้นจะถูกมองว่าเป็น "คนโชคร้าย"

literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate.

ความหมายโดยคำศัพท์คือ มีบางคนไม่ได้พรจากโชคชะตา นั่นก็คือโชคร้ายนั่นเองครับ

Nowadays, particularly in the United States,

ทุกวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสหรัฐอเมริกา

if you meet someone at the bottom of society,

ถ้าคุณเห็นใครอยู่ระดับล่างของสังคม

they may unkindly be described as a "loser."

พวกเขาอาจถูกเรียกอย่างใจร้ายว่า "คนขี้แพ้"

There's a real difference between an unfortunate and a loser,

มันมีความแตกต่างอันสำคัญระหว่าง คนโชคร้ายและคนขี้แพ้

and that shows 400 years of evolution in society

และนี่ก็แสดงให้เห็นถึงพัฒนาการ 400 ปีของสังคม

and our belief in who is responsible for our lives.

และพัฒนาการความเชื่อของเราที่ว่าใครกันจะเป็นผู้รับผิดชอบชีวิตเรา

It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.

ไม่ใช่พระผู้เป็นเจ้าอีกต่อไป แต่เป็นตัวเรา เรานี่แหละที่นั่งในตำแหน่งคนขับครับ

That's exhilarating if you're doing well,

ก็จะเป็นความสุขเบิกบานใจถ้าคุณทำได้ดี

and very crushing if you're not.

แต่ย่อมบีบคั้นมากเลย ถ้าเกิดคุณทำได้ไม่ดีขึ้นมา

It leads, in the worst cases --

ซึ่งตามการวิเคราะห์ของนักสังคมวิทยา ก็จะเกิดกรณีที่เลวร้ายที่สุด

in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim --

อย่าง เอมิล เดอร์ไคม์ (Emil Durkheim) มองว่าเป็นกรณีที่จะทำให้อัตราการฆ่าตัวตายเพิ่มสูงขึ้น

it leads to increased rates of suicide.

There are more suicides in developed, individualistic countries

กลุ่มประเทศที่พัฒนาเรื่องปัจเจกนิยมอย่างเต็มขั้นมีอัตราการฆ่าตัวตายสูงกว่า

than in any other part of the world.

ประเทศอื่นๆในโลก

And some of the reason for that

และเหตุอย่างหนึ่งของเรื่องนี้ก็คือคนมักจะถือเอาสิ่งที่เกิดขึ้น

is that people take what happens to them extremely personally --

กับตัวเองเป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเองล้วนๆ

they own their success, but they also own their failure.

ความสำเร็จเกิดขึ้นก็เพราะตัวเองเพียงผู้เดียว ในขณะเดียวความล้มเหลวก็เกิดเพราะตัวเองล้วนๆด้วย

Is there any relief from some of these pressures

มีอะไรบ้างไหมที่จะคลายความกดดันพวกนี้

that I've been outlining?

อย่างอันที่ผมได้เกริ่นไป?

I think there is.

ผมว่า มีครับ ผมจะลองพูดถึงสักสองสามหนทางก็แล้วกันครับ

I just want to turn to a few of them.

Let's take meritocracy.

ขอพูดเรื่องหลักการตอบแทนตามความสามารถก่อน

This idea that everybody deserves to get where they get to,

แนวคิดนี้พูดถึงการที่ทุกคนจะได้สิ่งที่สมควรได้

I think it's a crazy idea, completely crazy.

ผมว่านี่เป็นแนวคิดที่พิลึกมาก พิลึกสมบูรณ์แบบ

I will support any politician of Left and Right,

ผมจะสนับสนุนนักการเมืองคนใดก็ได้ไม่ว่าจะฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา

with any halfway-decent meritocratic idea;

ที่เสนอทางสายกลางของแนวคิดการตอบแทนตามความสามารถที่เหมาะสม

I am a meritocrat in that sense.

ผมจัดว่าเป็นพวกหลักการตอบแทนตามความสามารถในลักษณะนั้นครับ

But I think it's insane to believe

แต่ผมคิดว่าเป็นเรื่องไร้เหตุผลที่จะเชื่อว่าเราจะสามารถ

that we will ever make a society that is genuinely meritocratic;

สร้างสังคมที่ใช้หลักการตอบแทนตามความสามารถอย่างแท้จริง มันเป็นความฝันที่เป็นไปไม่ได้

it's an impossible dream.

The idea that we will make a society where literally everybody is graded,

แนวคิดที่จะทำให้เราสร้างสังคมที่

ความหมายตามศัพท์แล้ว ทุกคนจะถูกจัดลำดับคะแนน

the good at the top, bad at the bottom,

คนได้คะแนนดีอยู่ข้างบน คนได้คะแนนแย่อยู่ด้านล่าง

exactly done as it should be, is impossible.

และการทำตามนั้นโดยเคร่งครัด เป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้

There are simply too many random factors:

เพราะว่ามีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้เต็มไปหมด

accidents, accidents of birth,

อุบัติเหตุเอย อุบัติการณ์จากชาติกำเนิดเอย

accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc.

อุบัติเหตุจากสิ่งของตกใส่หัวเอย ความเจ็บไข้ได้ป่วยเอย และอะไรต่อมิอะไร

We will never get to grade them,

เราจะไม่มีวันจัดอันดับคะแนนผู้คนได้

never get to grade people as they should.

ไม่มีวันให้ระดับคะแนนกับผู้คนตามที่ควรเป็น

I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God,"

ผมขอกล่าวถึงคำพูดที่น่าชื่นชมของ นักบุญออกัสตินใน "เมืองแห่งเทพเจ้า" (The City of God)

where he says, "It's a sin to judge any man by his post."

ซึ่งท่านได้กล่าวเอาไว้ว่า "มันเป็นบาปที่จะตัดสินผู้คนตามตำแหน่ง"

In modern English that would mean

ในภาษา(อังกฤษ)สมัยใหม่อาจตีความว่า

it's a sin to come to any view of who you should talk to,

มันเป็นบาป ที่คุณจะมีมุมมองต่อคนที่คุณคุยด้วย

จากสิ่งที่ปรากฏในนามบัตรของเขา

dependent on their business card.

It's not the post that should count.

เราไม่สามารถวัดใครจากแค่ตำแหน่งได้หรอก

According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place;

และตามคำของท่านนักบุญออกัสติน

มีเพียงพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้นที่จะจับผู้คนใส่ในตำแหน่งที่ควรเป็น

he's going to do that on the Day of Judgment,

และท่านจะทรงกระทำเช่นนั้นในวันสิ้นโลก (Day of Judgement)

with angels and trumpets, and the skies will open.

พร้อมทวยเทพประโคมปี่แตร และท้องฟ้าก็จะเปิดออก

Insane idea, if you're a secularist person, like me.

มันเป็นแนวคิดที่ไร้สาระถ้าคุณเป็นคนไม่เอาพระคัมภีร์เท่าไหร่อย่างผม

But something very valuable in that idea, nevertheless.

แต่อย่างไรก็ตาม แนวคิดนั้นก็ยังมีอะไรบางอย่างที่มีคุณค่าครับ

หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ จงอย่าด่วนตัดสินผู้อื่น

In other words, hold your horses when you're coming to judge people.

You don't necessarily know what someone's true value is.

คุณอาจไม่จำต้องทราบก็ได้ว่าคุณค่าที่แท้จริงของใครคืออะไร

That is an unknown part of them,

นั่นเป็นส่วนที่คุณไม่อาจไปล่วงรู้

and we shouldn't behave as though it is known.

และเราก็ไม่ควรทำเหมือนกับว่าเรารู้ด้วยครับ

There is another source of solace and comfort for all this.

เพราะมันเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่เป็นเครื่องปลอบขวัญและปลอบโยนเขา

When we think about failing in life, when we think about failure,

เมื่อเราครุ่นคิดถึงความผิดพลาดในชีวิต เมื่อเราคิดถึงความล้มเหลว

one of the reasons why we fear failing

เหตุผลประการหนึ่งที่เรากลัวความล้มเหลวไม่เพียงเพราะ

is not just a loss of income, a loss of status.

เราต้องขาดรายได้ สูญเสียซึ่งสถานภาพ

What we fear is the judgment and ridicule of others.

สิ่งที่เรากลัวคือการถูกตัดสินและถูกเหยียดหยันจากคนอื่น และมันก็เกิดขึ้นจริง

And it exists.

The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper.

คุณทราบไหมครับ องค์กรอันดับหนึ่งที่ชอบเหยียดหยัน

ในทุกวันนี้ก็คือหนังสือพิมพ์

If you open the newspaper any day of the week,

และถ้าคุณเปิดหนังสือพิมพ์อ่านในแต่ละวัน

it's full of people who've messed up their lives.

มันเต็มไปด้วยเรื่องของคนที่ผจญกับเรื่องร้ายๆในชีวิต

They've slept with the wrong person, taken the wrong substance,

พวกเขามีเพศสัมพันธ์แบบผิดฝาผิดตัว พวกเขาลองใช้สารเคมีที่ไม่ถูกต้อง

passed the wrong piece of legislation --

พวกเขาออกกฎหมายผิดที่ผิดทาง อะไรก็แล้วแต่

whatever it is, and then are fit for ridicule.

และนั่นก็เหมาะกับการถูกเหยียดหยัน

In other words, they have failed. And they are described as "losers."

ในอีกด้านหนึ่ง พวกเขาล้มเหลว และพวกเขาก็ถูกมองว่าเป็น "พวกขี้แพ้"

Now, is there any alternative to this?

แล้วตอนนี้เรามีทางเลือกอื่นไหม?

I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.

ผมคิดว่าธรรมเนียมทางตะวันตกแสดงให้เราเห็นถึงทางเลือกที่ยอดเยี่ยมอันหนึ่ง

และนั่นก็คือโศกนาฏกรรม

Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece,

วิปโยคศิลป์ ซึ่งถูกพัฒนาขึ้นในโรงละครกรีกโบราณ

in the fifth century B.C., was essentially an art form

ในช่วงศตวรรษที่ห้าก่อนคริตสกาล มันเป็นรูปลักษณ์ทางศิลปะอย่างแท้จริง

devoted to tracing how people fail,

ซึ่งอุทิศให้กับการติดตามดูว่าผู้คนล้มเหลวยังไง

and also according them a level of sympathy,

และยังคงโอบอุ้มด้วยระดับแห่งความเอื้ออาทรครับ

which ordinary life would not necessarily accord them.

ซึ่งชีวิตประจำวันอาจจะไม่มีความอาทรเช่นนั้น

A few years ago, I was thinking about this,

เมื่อสองสามปีก่อนผมยังจำตอนที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ได้

and I went to "The Sunday Sport,"

แล้วผมก็ไปที่สำนักงานของ "เดอะซันเดย์สปอร์ต (The Sunday Sport)"

a tabloid newspaper I don't recommend you start reading

มันเป็นหนังสือพิมพ์แบบจุลสารที่ผมจะไม่แนะนำให้คุณอ่าน

if you're not familiar with it already.

ถ้าคุณยังไม่เคยเห็นเคยอ่านมาแล้วอะนะ

(Laughter)

ผมได้ลองไปคุยกับพวกเขา

And I went to talk to them

about certain of the great tragedies of Western art.

เกี่ยวกับเรื่องโศกนาฏกรรมอันยิ่งใหญ่ของศิลปะตะวันตก

I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories,

และผมต้องการดูว่าพวกเขาจับใจความสำคัญ

ของเรื่องราวที่มาในรูปแบบของข่าว

if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.

ที่วางบนโต๊ะข่าวในช่วงบ่ายวันเสาร์ได้อย่างไร

I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.

ผมได้เล่าเรื่องโอเทลโล (Othello) ให้พวกเขาฟัง พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้แต่ก็ชื่นชอบมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I asked them to write a headline for the story.

และผมขอให้พวกเขาลองพาดหัวเรื่องของโอเทลโล

They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter."

พวกเขาก็พาดหัวว่า "หนุ่มลี้ภัยคลั่งรัก เชือดบุตรี ส.ว."

Splashed across the headline.

พาดหัวช่างดึงความสนใจได้จริงๆ

I gave them the plotline of Madame Bovary.

ผมลองเล่าเค้าเรื่อง คุณนายโบวารี (Madame Bovary)

Again, a book they were enchanted to discover.

หนังสือเรื่องนี้ก็ทำให้พวกเขาหลงเสน่ห์อีกนั่นล่ะ

And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."

แล้วพวกเขาก็พาดหัวว่า "สาวชู้นักช้อปกลืนยาฆ่าตัว หลังพบหนี้ล้น"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then my favorite --

แล้วคราวนี้ก็ถึงเรื่องโปรดของผม

they really do have a kind of genius of their own, these guys --

พวกเขาดูเป็นอัจฉริยะในแนวทางของตนเองเสียจริง คนพวกเนี่ย

my favorite is Sophocles' Oedipus the King:

เรื่องโปรดของผมคือ "กษัตริย์โอดีปุส (Oedipus the King)" ของ โซโฟเคิล (Sophocles)

"Sex With Mum Was Blinding."

"หนุ่มฉาวชี้ หลับนอนกับแม่ ลั่นกลลวง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy,

ก็แบบนี้แหละครับ ถ้าคุณชอบอะนะ สุดโต่งด้านหนึ่งของความเห็นอกเห็นใจ

you've got the tabloid newspaper.

คุณก็ได้หนังสือพิมพ์ที่ชอบเป่าข่าว

At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art.

สุดโต่งไปอีกด้าน คุณก็จะได้โศกนาฏกรรมและวิปโยคศิลป์

And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit

ผมว่า ผมได้ถกประเด็นว่าเราควรต้องเรียนรู้บ้าง

about what's happening in tragic art.

เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวิปโยคศิลป์

It would be insane to call Hamlet a loser.

ดูจะพิกลไปนิดที่จะเรียกแฮมเล็ต (Hamlet) ว่าพวกขี้แพ้

He is not a loser, though he has lost.

เขาไม่ใช่พวกขี้แพ้ แม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้

And I think that is the message of tragedy to us,

ผมคิดว่านั่นคือสารที่โศกนาฏกรรมสื่อถึงเรา

and why it's so very, very important, I think.

แล้วผมก็คิดว่า นั่นแหละเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ

The other thing about modern society and why it causes this anxiety,

อีกประการหนึ่งที่เกี่ยวกับสังคมยุคใหม่

และสาเหตุที่ทำให้เกิดความวิตกกังวลแบบนี้

is that we have nothing at its center that is non-human.

นั่นก็คือ จะอะไรๆเราก็ใช้คนเป็นจุดศูนย์กลางไปเสียหมดหน่ะสิครับ

We are the first society to be living in a world

เราเป็นสังคมแรกที่ได้อยู่อาศัยในโลกใบนี้

where we don't worship anything other than ourselves.

สถานที่ซึ่งเราไม่ได้บูชาสิ่งอื่นใดนอกไปจากตัวตนของเราเองเลย

We think very highly of ourselves, and so we should;

เราคิดว่าเราสูงส่ง และเราก็ต้องสูงส่งไปตามที่เราคิด

we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things.

เราส่งคนขึ้นไปยังดวงจันทร์ เราทำอะไรหลายอย่างที่วิเศษมหัศจรรย์

เราก็เลยมีแนวโน้มที่จะบูชาตัวตนของเราเองไงครับ

And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.

วีรบุรุษของเราคือวีรบุรุษของมนุษยชาติ

That's a very new situation.

เป็นรูปแบบวิธีคิดแบบใหม่มากเลยครับ

Most other societies have had, right at their center,

สังคมอื่นโดยส่วนใหญ่ มีสิ่งยึดเหนี่ยวที่อยู่ตรงกลาง

the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force,

พวกเขาบูชาสิ่งที่เหนือล้ำสูงค่า ซึ่งก็คือพระผู้เป็นเจ้า

จิตวิญญาณ, พลังธรรมชาติ, จักรวาล

the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped.

บางสิ่งบางอย่างที่ทรงไว้ควรคู่การสักการะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม

We've slightly lost the habit of doing that,

ส่วนพวกเราหน่ะ ไม่ค่อยจะมีธรรมเนียมแบบนั้นแล้วครับ

which is, I think, why we're particularly drawn to nature.

ซึ่ง ผมคิดว่า เป็นสาเหตุว่าทำไมเราจึงอยากไปอยู่ใกล้ๆกับธรรมชาติ

ไม่ใช่เพื่อสุขภาพของเราหรอกครับ ถึงแม้ว่าจะมีแต่คนบอกว่าเป็นแบบนั้นก็เถอะ

Not for the sake of our health, though it's often presented that way,

แต่เป็นเพราะว่ามันเป็นการหลีกลี้จากสังคมมนุษย์

but because it's an escape from the human anthill.

It's an escape from our own competition,

มันเป็นการหลีกหนีจากการแก่งแย่งแข่งขัน

and our own dramas.

จากเรื่องเร้าอารมณ์ของเราเอง

And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans,

นั่นแหละเป็นเหตุผลว่า ทำไมเราถึงมีความสุขนักกับการยืนมองธารน้ำแข็งและห้วงมหาสมุทร

and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc.

และพินิจพิเคราะห์โลกโดยมองเข้ามาจากอวกาศ ฯลฯ

We like to feel in contact with something that is non-human,

เราต้องการรับรู้สัมผัส กับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์

and that is so deeply important to us.

และเป็นสิ่งซึ่งสำคัญอย่างลึกซึ้งต่อเรา

What I think I've been talking about really is success and failure.

ผมคิดว่า สิ่งที่ผมพูดไปหน่ะเกี่ยวกับความสำเร็จและความล้มเหลวโดยตรงเลยครับ

And one of the interesting things about success

และ มีอะไรที่น่าสนใจอยู่อย่างหนึ่งเกี่ยวกับความสำเร็จ

is that we think we know what it means.

ก็คือเรามักจะเข้าใจไปว่า เรารู้ดีว่าความสำเร็จคืออะไร

If I said that there's somebody behind the screen who's very successful,

ถ้าผมบอกคุณว่า หลังจอภาพอันเนี่ย มีคนอยู่คนหนึ่ง

ที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งยวด ความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมาในใจของเราทันที

certain ideas would immediately come to mind.

You'd think that person might have made a lot of money,

คุณอาจคิดว่าเขาผู้นั้นอาจมีรายได้มหาศาล

ได้รับการยอมรับนับถือในวงการของเขา

achieved renown in some field.

My own theory of success --

ผมมีทฤษฎีแห่งความสำเร็จของผมเอง และผมก็เป็นคนหนึ่งที่

I'm somebody who's very interested in success,

สนใจอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องความสำเร็จ ผมต้องการประสบความสำเร็จจริงๆ

I really want to be successful,

always thinking, how can I be more successful?

ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่า "ทำอย่างไรผมจึงจะประสบความสำเร็จมากๆนะ?"

But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.

พอผมเริ่มอายุมากขึ้น ผมแทบจะไม่รู้สึกแตกต่างอะไรเลย

ว่านิยามความหมายของคำว่า "ความสำเร็จ" มันจะเป็นยังไง

Here's an insight that I've had about success:

นี่เป็นเคล็ดลับที่ผมได้ค้นพบเกี่ยวกับความสำเร็จครับ

คุณไม่สามารถประสบความสำเร็จกับทุกสิ่งทุกอย่าง

You can't be successful at everything.

We hear a lot of talk about work-life balance.

เรามักจะได้ยินคำพูดเกี่ยวกับสมดุลระหว่างชีวิตและการทำงาน

Nonsense.

หาสารัตถะไม่ได้ครับ คุณไม่มีทางได้ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมด ไม่มีทาง

You can't have it all. You can't.

So any vision of success has to admit what it's losing out on,

ดังนั้นวิสัยทัศน์เกี่ยวกับความสำเร็จ

ก็คือการยอมรับว่า คุณต้องแลกมาด้วยการสูญเสียอะไรบางอย่าง

where the element of loss is.

สิ่งที่สูญเสียไปนั้นอยู่ที่ตรงไหน

And I think any wise life will accept,

และผมคิดว่าคนที่เฉลียวฉลาดย่อมจะยอมรับ

as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.

อย่างที่ผมได้พูดไปว่ามันจะต้องมีบางอย่างที่เราจะไม่ประสบความสำเร็จ

And the thing about a successful life is that a lot of the time,

อย่างหนึ่งเกี่ยวกับชีวิตที่ประสบความสำเร็จ

คือบ่อยครั้งที่แนวคิดของเราที่ว่า

our ideas of what it would mean to live successfully are not our own.

อย่างไรถึงจะเรียกว่ามีชีวิตอยู่อย่างประสบความสำเร็จ กลับไม่ใช่เป็นความคิดของเราเอง

They're sucked in from other people;

แต่เป็นของคนอื่น

chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother.

โดยหลัก ถ้าคุณเป็นผู้ชาย ก็มาจากพ่อของคุณ

และถ้าคุณเป็นผู้หญิง ก็มาจากแม่ของคุณ

Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years.

นักจิตวิเคราะห์โหมประโคมเรื่องนี้มากว่า 80 ปีแล้วครับ

No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.

ไม่มีใครยินยอมฟังให้ลึกซึ้งพอ แต่ผมค่อนข้างเชื่อมั่นว่ามันเป็นความจริง

And we also suck in messages from everything from the television,

นอกจากนี้ เรายังรับสาร

จากทุกสิ่งทุกอย่าง จากโทรทัศน์ จากโฆษณา

to advertising, to marketing, etc.

จากการตลาด และอื่น ๆ

These are hugely powerful forces

มีพลังงานมหาศาล

that define what we want and how we view ourselves.

ที่กำหนดให้เราเป็นอย่างที่เป็น และกำหนดให้เรามองตัวเองอย่างไร

When we're told that banking is a very respectable profession,

เมื่อมีคนบอกเราว่านายธนาคารเป็นอาชีพที่น่านับถือ

a lot of us want to go into banking.

คนส่วนใหญ่ก็อยากไปเป็นนายธนาคาร

When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking.

เมื่ออาชีพนายธนาคารไม่น่านับถืออีกต่อไป เราก็ไม่สนใจเป็นนายธนาคาร

We are highly open to suggestion.

เราเปิดรับกับคำแนะนำอย่างมาก

So what I want to argue for is not that we should give up

ดั้งนั้นสิ่งที่ผมอยากจะโต้แย้ง ก็คือเราไม่ควรยอมแพ้

on our ideas of success,

ที่จะมีแนวคิดเรื่องการประสบความสำเร็จ

but we should make sure that they are our own.

แต่เราควรจะต้องแน่ใจด้วยว่ามันเป็นแนวคิดของเราเอง

We should focus in on our ideas,

เราควรจะมุ่งเน้นไปที่ความคิดของเราเอง

and make sure that we own them;

และต้องมั่นใจด้วยว่านั่นเป็นความคิดของเราเองจริงๆ

that we are truly the authors of our own ambitions.

ว่าเราเป็นเจ้าของความทะเยอทะยานของเราเอง

Because it's bad enough not getting what you want,

เพราะมันเป็นเรื่องแย่พอดูทีเดียวครับ ที่จะไม่ได้สิ่งที่คุณต้องการ

แต่ที่ยิ่งแย่กว่านั้นคือ คุณคิด

but it's even worse to have an idea of what it is you want,

ว่าคุณอยากได้อะไร แล้วไปค้นพบในตอนท้าย

and find out, at the end of the journey,

that it isn't, in fact, what you wanted all along.

ว่าจริงๆแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการเลย

So, I'm going to end it there.

ดังนั้นผมจะจบลงตรงนี้

But what I really want to stress is: by all means, success, yes.

แต่สิ่งที่ผมอยากย้ำอย่างยิ่งก็คือ

ใช่ครับ ก็คือความสำเร็จ โดยทุกความหมาย

But let's accept the strangeness of some of our ideas.

แต่ขอให้ยอมรับความแปลกแตกต่างของความคิดบางอย่าง

Let's probe away at our notions of success.

ขอให้ตรวจสอบความเข้าใจของเราเกี่ยวกับเรื่องความสำเร็จ

Let's make sure our ideas of success are truly our own.

ขอให้ดูให้มั่นใจว่าความคิดเรื่องความสำเร็จนั้นเป็นของเราอย่างแท้จริง

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: That was fascinating.

คริส แอนเดอร์สัน (Chris Anderson) : น่าทึ่งมากครับ คุณประสานมันได้อย่างไรนะ

But how do you reconcile this idea

ความคิดเกี่ยวกับว่าใครก็ตามที่จะ --

of it being bad to think of someone as a "loser,"

มันเป็นเรื่องเลวร้ายที่จะมองใครบางคนในฐานะผู้แพ้

with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life,

กับความคิดที่หลายคนชอบ คือเรื่องให้ความสำคัญกับการกำหนดชีวิตของคุณเอง

and that a society that encourages that,

และสังคมที่จะสนับสนุนเรื่องที่ว่า

perhaps has to have some winners and losers?

บางทีอาจจะมีทั้งผู้ชนะและผู้แพ้

Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness

อาลัน เดอ บัททัน : ครับ ผมคิดว่ามันอาจเป็นแค่ความบังเอิญ

of the winning and losing process that I want to stress,

ในกระบวนการที่ทำให้เกิดชัยชนะและความพ่ายแพ้ และนั่นเป็นสิ่งที่ผมอยากจะเน้นย้ำ

because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything,

เพราะทุกวันนี้มีการเน้นย้ำมากเกินไป

เกี่ยวกับการตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง

and politicians always talk about justice.

และนักการเมืองมักจะพูดเรื่องการตัดสินผิดถูก

Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible.

ตอนนี้ผมเป็นคนเชื่อมั่นในเรื่องความยุติธรรม แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

So we should do everything we can to pursue it,

ดังนั้นเราจึงควรทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

เราควรทำทุกสิ่งที่คิดว่าเราสามารถช่วยสร้างความยุติธรรมได้

but we should always remember that whoever is facing us,

ท้ายที่สุด เราก็ควรจะระลึกไว้เสมอว่า

ใครก็ตามที่เราพบ อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา

whatever has happened in their lives,

there will be a strong element of the haphazard.

มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างยิ่งกับการเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

That's what I'm trying to leave room for;

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะเว้นช่องว่างไว้ให้

otherwise, it can get quite claustrophobic.

เพราะไม่เช่นนั้นมันอาจจะกลายเป็นการปิดกั้นตนเอง

CA: I mean, do you believe that you can combine

คริส แอนเดอร์สัน : คือผมจะถามว่า คุณเชื่อไหมครับว่าคุณสามารถจะรวมเอา

your kind of kinder, gentler philosophy of work

ความคิดเรื่องปรัชญาที่นุ่มนวลอ่อนโยนเกี่ยวกับเรื่องการงาน

เข้ากับเศรษฐกิจที่ประสบความสำเร็จได้?

with a successful economy?

Or do you think that you can't,

หรือคุณคิดว่าเป็นไปไม่ได้ครับ?

but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?

แต่มันไม่สำคัญมากไปที่เราจะเน้นย้ำและให้ความสำคัญเรื่องนี้หรือครับ?

อาลัน เดอ บัททัน : แนวคิดที่น่ากลัว

AB: The nightmare thought

is that frightening people is the best way to get work out of them,

มีอยู่ว่า การทำให้คนมีแต่ความหวาดกลัวเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้พวกเขาทำงานออกมาเต็มที่

and that somehow the crueler the environment,

และบางทียิ่งสภาพแวดล้อมยิ่งเลวร้ายเท่าใด

the more people will rise to the challenge.

ผู้คนก็จะยิ่งลุกขึ้นต่อต้านมากขึ้นเท่านั้น

You want to think, who would you like as your ideal dad?

คุณอาจจะลองนึกดูว่า คุณอยากได้พ่อในอุดมคติแบบไหน

And your ideal dad is somebody who is tough but gentle.

และพ่อในอุดมคติของคุณเป็นคนที่เข้มแข็งแต่สุภาพอ่อนโยน

And it's a very hard line to make.

นั่นเป็นเส้นแบ่งที่ทำได้ยาก

We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society,

เราต้องการพ่ออย่างที่ควรเป็น เป็นคุณพ่อตัวอย่างที่ควรได้รับการยกย่องจากสังคม

avoiding the two extremes,

ต้องหลีกเลี่ยงความสุดโต่งสองขั้ว

which is the authoritarian disciplinarian on the one hand,

ด้านหนึ่งก็คือระบอบเผด็จการ เต็มไปด้วยระเบียบวินัย

and on the other, the lax, no-rules option.

ส่วนอีกด้านก็คือความหย่อนยาน ไร้กฎเกณฑ์

CA: Alain De Botton.

คริส แอนเดอร์สัน : อาลัน เดอ บัททัน ครับ

AB: Thank you very much.

อาลัน เดอ บัททัน : ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)