A kinder, gentler philosophy of success | Alain de Botton

آلن دباتن: فلسفه ای ملایم تر و مهربان تر از موفقیت

Translator: AliMo Nafisi Reviewer: Firouzeh Etemadi

For me they normally happen, these career crises,

برای من به طور معمول این بحران های کاری اتفاق میفته

often, actually, on a Sunday evening,

اغلب در یک بعد از ظهر یکشنبه

just as the sun is starting to set,

درست هنگامی که خورشید شروع به غروب کردن می کنه

and the gap between my hopes for myself and the reality of my life

و شکاف بین امید های شخصی من

و حقیقت زندگیم، به شکلی دردناک عمیق تر می شود

starts to diverge so painfully

that I normally end up weeping into a pillow.

که معمولا به گریه برروی یک بالش ختم می شود

I'm mentioning all this --

من به همه اینها اشاره میکنم

I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem;

من همه اینها را ذکر میکنم چون فکر میکنم این صرفا یک مشکل شخصی نیست.

you may think I'm wrong in this,

شما ممکن است فکر کنید من در این مورد اشتباه میکنم.

but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated

ولی فکر میکنم که ما در یک دوره زندگی میکنیم که زندگیهامون مرتبا

با بحران های کاری نشانه گذاری میشوند،

by career crises, by moments when what we thought we knew --

در لحظه هایی که فکر میکردیم می دونیم،

about our lives, about our careers --

درباره زندگی هامون , درباره کارهامون

comes into contact with a threatening sort of reality.

به شکلی تهدید آمیز از واقعیت برخورد می کنیم

It's perhaps easier now than ever before to make a good living.

شاید حالا ساده تر از هر زمانی در گذشته می شود خوب زندگی کرد.

It's perhaps harder than ever before

شاید هم از هر زمانی در گذشته مشکل تر باشد،

to stay calm, to be free of career anxiety.

که آرام بود، تا از اضطراب کاری رها بود.

I want to look now, if I may, at some of the reasons

اگه بشه الان میخوام نگاه کنم,

به بعضی از دلایل که چرا

why we might be feeling anxiety about our careers.

ما ممکن است درباره کارهامون احساس نگرانی کنیم.

Why we might be victims of these career crises,

چرا ممکن است قربانی این بحران های کاری بشیم،

as we're weeping softly into our pillows.

در حالی که به آرامی روی بالش هامون گریه میکنیم.

One of the reasons why we might be suffering

یکی از دلایلی که ممکن است رنج بکشیم

is that we are surrounded by snobs.

این است که ما با ظاهر بین های افاده ای احاطه شدیم.

In a way, I've got some bad news,

حالا، به شکلی، اخبار بدی دارم،

particularly to anybody who's come to Oxford from abroad.

به ویژه برای هرکسی که از خارج به آکسفورد میاد.

There's a real problem with snobbery,

یک مشکل واقعی با ظاهربینی و افاده جویی وجود داره.

because sometimes people from outside the U.K.

چون بعضی وقت ها مردم خارج از بریتانیا تصور می کنند

imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon,

تصور میکنند که ظاهر بینی یک پدیده مشخصا بریتانیایی است.

fixated on country houses and titles.

در عناوین و خانه های بیرون شهر تثبیت شده.

The bad news is that's not true.

خبر بد این است که این درست نیست.

Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization,

ظاهر بینی و افاده یک پدیده جهانی است.

this is a global phenomenon.

ما یک سازمان جهانی هستیم. این یک پدیده جهانی است.

What is a snob?

وجود دارد. ظاهر بینی و افاده چیست؟

A snob is anybody who takes a small part of you,

ظاهر بین پر افاده هر کسی است که قسمت کوچکی از شما را می گیرد

and uses that to come to a complete vision of who you are.

و از اون استفاده می کند تا یک تصویر کلی از کسی که هستید بسازد.

That is snobbery.

این ظاهر بینی افاده ای است.

The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery.

و نوع عمده ظاهر بینی

ظاهر بینی کاری است که این روز ها وجود دارد.

You encounter it within minutes at a party, when you get asked

شما در یک مهمانی ظرف چند دقیقه با آن برخورد میکنید،

وقتی که از شما سوال مشهورکلیشه ای اوایل قرن ۲۱

that famous iconic question of the early 21st century,

پرسیده می شود، "شغل شما چیست؟"

"What do you do?"

According to how you answer that question,

و بر حسب چگونگی جواب شما به این سوال،

people are either incredibly delighted to see you,

مردم یا به شکلی باور نکردنی از دیدار شما خرسند می شوند،

or look at their watch and make their excuses.

یا به ساعت هاشون نگاه میکنند وعذری برای رفتن می خواهند.

(Laughter)

(خنده)

Now, the opposite of a snob is your mother.

حالا, نقطه مقابل ظاهربین مادر شماست.

(Laughter)

(خنده)

Not necessarily your mother, or indeed mine,

نه لزوما مادر شما، یا حتما مادر من.

but, as it were, the ideal mother,

اما همانطور که بوده، مادر ایده ال.

somebody who doesn't care about your achievements.

کسی که به موفقیت ها ی شما اهمیتی نمی دهد.

Unfortunately, most people are not our mothers.

ولی متاسفانه, بیشتر مردم مادرهای ما نیستند.

Most people make a strict correlation between how much time,

بیشتر مردم بین مقدار زمان یک ارتباط محکم ایجاد میکنند

and if you like, love --

و اگر شما دوست داشته باشید، عشق، نه عشق رومانتیک

not romantic love, though that may be something --

هر چند که ممکن است چیز خوبی باشد،

but love in general, respect -- they are willing to accord us,

اما عشق به طور کلی، احترام ،

و مقداری که حاضرند با ما همراه بشن، کاملا به این بستگی دارد که

that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.

ما چه موقعیتی در سلسله مراتب قدرت جامعه داریم

And that's a lot of the reason why we care so much about our careers

و این بخش عمده ای از دلایل اهمیت دادن ما به شغل مان را تشکیل می دهد.

and indeed start caring so much about material goods.

و باعث می شود که شروع به ارزش دادن زیاد به کالا های مادی کنیم

You know, we're often told that we live in very materialistic times,

میدونید، اغلب به ما گفته شده که در دوره ای بسیار مادی زندگی می کنیم،

that we're all greedy people.

که ما همه آدمهای حریصی هستیم.

I don't think we are particularly materialistic.

من فکر نمیکنم ما مشخصا وابسته به مادیات هستیم.

I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards

فکر میکنم ما در جامعه ای زندگی میکنیم

که به سادگی پاداش های احساسی

to the acquisition of material goods.

برای دستیابی به کالاهای مادی می دهد.

It's not the material goods we want; it's the rewards we want.

این کالا های مادی نیست که میخواهیم. ما بدنبال پاداش آن هستیم.

It's a new way of looking at luxury goods.

و این شیوه جدیدی برای نگاه کردن به کالا های تجملی است.

The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think,

دفعه بعدی که کسی را درحال رانندگی با یک فراری دیدید،

فکر نکنید, "این یک آدم حریصه"

"This is somebody who's greedy."

Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."

فکر کنید, " این کسیست که بطور باورنکردنی آسیپ پذیر و محتاج عشقه"

به عبارت دیگر -- (خنده)

(Laughter)

Feel sympathy, rather than contempt.

به جای تحقیر دلتان برایش بسوزد.

There are other reasons --

دلایل دیگری هم وجود دارد --

(Laughter)

(خنده)

There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before.

دلایل دیگری هم وجود دارد که چرا شاید درحال حاضر سخت تر است

نسبت به قبل احساس آرامش کنید.

One of these, and it's paradoxical,

یکی که البته متناقضه چون متصل به چیزی است که نسبتا خوبه

because it's linked to something that's rather nice,

این امیدی است که ما همه به کارها مون داریم.

is the hope we all have for our careers.

Never before have expectations been so high

هیچوقت قبلا توقعات به این بالایی نبوده

about what human beings can achieve with their lifespan.

در مورد آنچه بشر می تواند در طول عمر خود بدست بیاورد.

We're told, from many sources, that anyone can achieve anything.

به ما گفته شده، از بسیاری منابع، که هر کس می تواند هر چیزی رو بدست بیاورد.

We've done away with the caste system,

ما دیگر کاری به سیستم طبقاتی نداریم.

we are now in a system where anyone can rise to any position they please.

ما اکنون در سیستمی هستیم که هرکسی میتواند در آن ترقی کند

تا به هر جایگاهی که بخواهند.

And it's a beautiful idea.

و این یک ایده زیباست.

Along with that is a kind of spirit of equality;

همراه با آن نوعی از روح برابری است. ما همه اساسا برابر هستیم.

we're all basically equal.

There are no strictly defined hierarchies.

هیچ تعریف محکمی از

سلسله مراتب وجود ندارد.

There is one really big problem with this,

یک مشکل واقعا بزرگ همراه با این وجود دارد.

and that problem is envy.

و آن مشکل حسادت است.

Envy, it's a real taboo to mention envy,

حسادت، حرف زدن در باره حسادت واقعا تابو ست

but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy.

اما اگر یک احساس غالب در جامعه مدرن وجود داشته باشد همان حسادت است.

And it's linked to the spirit of equality.

و این به روح برابری پیوند خورده است. اجازه دهید توضیح دهم.

Let me explain.

I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching,

فکر می کنم بسیار غیر معموله برای همه کسانی که اینجاهستند و یا هر کسی که تماشا می کند

to be envious of the Queen of England.

که به ملکه انگلستان حسادت کند.

Even though she is much richer than any of you are,

اگرچه او بسیار ثروتمند تر از هر کدام از شماست.

and she's got a very large house,

و او یک خانه بسیار بزرگ دارد.

the reason why we don't envy her is because she's too weird.

دلیل اینکه که چرا ما به او حسادت نمیکنیم این است که او خیلی عجیب است.

(Laughter)

She's simply too strange.

بطور ساده، زیادی غریب است.

We can't relate to her, she speaks in a funny way,

ما خود را با او مقایسه نمی کنیم. او بطور خنده داری صحبت میکند.

she comes from an odd place.

او از یک جای عجیب آمده است.

So we can't relate to her,

ما نمی توانیم خود را با او مقایسه کنیم. و وقتی که نمی توانید خود را با کسانی مقایسه کنید، به آنها حسادت نمی کنید.

and when you can't relate to somebody, you don't envy them.

The closer two people are -- in age, in background,

هر چه دو نفر از نظر سن و پیشینه به هم نزدیک تر باشند

in the process of identification -- the more there's a danger of envy,

در روند تایین هویت، بیشتر خطر حسادت وجود دارد.

which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion,

به همین خاطر هیچ وقت نباید به تجدید دیدار دوستان مدرسه بروید.

چون هیچ مرجع قوی تری وجود ندارد

because there is no stronger reference point than people one was at school with.

از کسانی که با هم در یک مدرسه بوده اند.

The problem of modern society is it turns the whole world into a school.

اما مشکل ، به طور کلی ، در جامعه مدرن ، این است که تمام جهان را تبدیل به

Everybody's wearing jeans, everybody's the same.

یک مدرسه می کند. همه شلوار جین می پوشند ، همه شبیه هم هستند.

And yet, they're not.

و در عین حال، نیستند.

So there's a spirit of equality combined with deep inequality,

بنابراین ما روح برابری را داریم همراه با نابرابری های عمیق.

which can make for a very stressful situation.

که برای بسیاری - می تواند وضعیت بسیار پر اضطرابی بسازد.

It's probably as unlikely that you would nowadays

در این زمانه احتمالا همانقدر بعید است که

become as rich and famous as Bill Gates,

شما به اندازه بیل گیتس ثروتمند و معروف شوید

as it was unlikely in the 17th century

که در قرن ۱۷ بعید بود

that you would accede to the ranks of the French aristocracy.

که شما به درجات اشراف زادگان فرانسوی دست یابید.

But the point is, it doesn't feel that way.

اما نکته این است که همچین احساسی ندارد.

It's made to feel, by magazines and other media outlets,

توسط مجلات و خروجی رسانه های دیگر احساسی ساخته می شود

that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage --

که اگر شما انرژی داشته باشید، چند ایده هوشمندانه درباره فناوری

یک گاراژ, شما هم میتوانید یک چیز بزرگ شروع کنید.

you, too, could start a major thing.

(Laughter)

(خنده)

The consequences of this problem make themselves felt in bookshops.

و پیامدهای این مشکل را خودشان در کتابفروشیها احساس می کنند.

When you go to a large bookshop and look at the self-help sections,

هنگامی که شما را به یک کتابفروشی بزرگ می روید و نگاهی به قسمت خود آموز ها می کنید

as I sometimes do --

همانطور که من بعضی اوقات میکنم

if you analyze self-help books produced in the world today,

اگر شما کتابهای خود آموز نوشته شده را تجزیه و تحلیل کنید

در دنیا امروزه، اساسا دو نوع از آنها وجود دارد.

there are basically two kinds.

The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!"

نوع اول به شما می گوید ، "شما می توانید! می توانید موفق شوید! هر چیزی ممکن است!"

و نوع دیگر به شما میگوید که چگونه با

The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem,"

چیزی کنار بیایید که ما مودبانه آنرا "عدم اعتماد بنفس" می نامیم

or impolitely call, "feeling very bad about yourself."

یا غیر مودبانه می گوییم "احساس بسیار بدی درباره خود داشتن".

There's a real correlation

یک ارتباط دوطرفه واقعی وجود دارد،

between a society that tells people that they can do anything,

یک ارتباط دوطرفه واقعی بین جامعه ای که به مردم می گوید که آنها می توانند هر کاری را انجام دهند،

and the existence of low self-esteem.

و در حالی که عدم اعتماد به نفس وجود دارد.

So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback.

پس به شکل دیگر چیزی که کاملا مثبت است

می تواند بازخوردی زننده داشته باشد.

There is another reason why we might be feeling more anxious --

دلیل دیگری هم هست که اضطراب بیشتری داشته باشیم،

about our careers, about our status in the world today, than ever before.

درباره پیش رفت کاریمون, درباره وضعیتمون در جهان امروز. بیش از هر زمان دیگر

And it's, again, linked to something nice.

و دوباره مرتبط با چیز زیبایی است.

And that nice thing is called meritocracy.

و آن چیز زیبا شایسته سالاری نام دارد.

Everybody, all politicians on Left and Right,

در حال حاضر همه، همه سیاستمداران چپ و راست،

agree that meritocracy is a great thing,

موافقند که شایسته سالاری بسیار ارزشمند است،

and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic.

و ما همه باید سعی کنیم که جامعمون رو واقعا شایسته سالار کنیم.

In other words -- what is a meritocratic society?

به عبارت دیگر, یک جامعه شایسته سالار چیست؟

A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill,

جامعه شایسته سالار آن است که،

اگر شما استعداد و توان و مهارت دارید،

you will get to the top, nothing should hold you back.

شما باید به بالا برسید. هیچ چیز نباید شما را پایین بکشد.

It's a beautiful idea.

این یک ایده زیباست. ولی مشکل این است که...

The problem is, if you really believe in a society

اگر شما به راستی به جامعه ای باور دارید که

where those who merit to get to the top, get to the top,

در آن کسانی که شایستگی رسیدن به بالا را دارند، به بالا برسند،

you'll also, by implication, and in a far more nasty way,

مستلزم این است که شما همچنین به شکل بسیاز زننده ای

believe in a society where those who deserve to get to the bottom

به جامعه ای باور دارید که در آن کسانی که مستحق پایین رفتن هستند

also get to the bottom and stay there.

به پایینترین سطح بروند و آنجا بمانند.

In other words, your position in life comes to seem not accidental,

به عبارت دیگر, جایگاه شما در زندگی تصادفی بنظر نمیرسه,

but merited and deserved.

بلکه استحقاق و لیاقت آن را داشته اید.

And that makes failure seem much more crushing.

و این چیزی است که شکست را بسیار خرد کننده تر می کند.

You know, in the Middle Ages, in England,

میدانید, در قرون وسطا , در انگلستان,

when you met a very poor person,

هنگامی که آدم بسیار فقیری را میدید,

that person would be described as an "unfortunate" --

از آن شخص به عنوان یک "بدبخت" یاد می شد.

literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate.

تحت اللفظی کسی که از برکت بخت بی نسیب بوده، یک بدبخت.

Nowadays, particularly in the United States,

این روزها, بویژه در ایالات متحده,

if you meet someone at the bottom of society,

اگر شما کسی را در سطح پایین جامعه ببینید,

they may unkindly be described as a "loser."

نامهربانانه از آنها به عنوان "بازنده" نام برده می شود.

There's a real difference between an unfortunate and a loser,

یک تفاوت جدی بین بدبخت و بازنده وجود دارد.

and that shows 400 years of evolution in society

که نشاندهنده ۴۰۰ سال تکامل جامعه است،

and our belief in who is responsible for our lives.

و باور ما به اینکه چه کسی مسئول زندگی ماست.

It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.

دیگر خدایان نیستند, ما هستیم. ما در صندلی راننده نشسته ایم.

That's exhilarating if you're doing well,

و این شادمان کننده است اگر که خوب بروید،

and very crushing if you're not.

و در غیر این صورت بسیار خرده کننده.

It leads, in the worst cases --

در بدترین موارد، به اونجا می رسد که در تحلیل یک جامعه شناس

in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim --

مانند امیل درکهیم ,به اونجا می رسد که باعث رشد میزان خودکشی می شود.

it leads to increased rates of suicide.

There are more suicides in developed, individualistic countries

در کشورهای توسعه یافته فرد گرا خود کشی بیشتر است

than in any other part of the world.

تا هر جای دیگری در دنیا.

And some of the reason for that

و بعضی از دلایل آن اینست که مردم آن چیزی را که برایشان اتفاق می افتد را

is that people take what happens to them extremely personally --

بی اندازه شخصی تلقی می کنند.

they own their success, but they also own their failure.

صاحب موفقیت خود هستند. اما همینطور مالک واماندگی خود نیز هستند.

Is there any relief from some of these pressures

آیا هیچ رهایی از این فشار هایی

that I've been outlining?

که من به آنها اشاره کردم وجود دارد؟

I think there is.

فکر میکنم وجود دارد. من میخواهم فقط به بعضی از آنها برگردم.

I just want to turn to a few of them.

Let's take meritocracy.

بگذارید شایسته سالاری را بر گزینیم

This idea that everybody deserves to get where they get to,

این ایده که هرکسی لیاقت جایی را که به آن رسیده را داشته است.

I think it's a crazy idea, completely crazy.

فکر میکنم یک ایده دیوانه وار است. کاملا دیوانه وار.

I will support any politician of Left and Right,

من از هر سیاستمداری از جناح چپ و راست حمایت میکنم

with any halfway-decent meritocratic idea;

که نیم نگاهی معقول به شایسته سالاری داشته باشد.

I am a meritocrat in that sense.

من یک شایسته سالار هستم و این یست که هست.

But I think it's insane to believe

ولی احمقانه است که باور کنیم که هیچگاه

that we will ever make a society that is genuinely meritocratic;

بتوانیم یک جامعه کاملا شایسته سالار بسازیم. این یک رویای غیر ممکن است.

it's an impossible dream.

The idea that we will make a society where literally everybody is graded,

عقیده ای که ما جامعه ای بسازیم

که در آن واقعا همه در آن درجه بندی شده باشند،

the good at the top, bad at the bottom,

خوب در بالا و بد در پایین

exactly done as it should be, is impossible.

و دقیقا به آن شکلی که باید این اتفاق افتاده باشد، غیر ممکن است.

There are simply too many random factors:

به سادگی عوامل بسیاری وجود دارد.

accidents, accidents of birth,

تصادفات, تولد های تصادفی,

accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc.

حادثه های چیزهایی که در سر مردم میفتند, بیماری ها, و غیره.

We will never get to grade them,

ما هیچوقت نمیتوانیم آنها را درجه بندی کنیم.

never get to grade people as they should.

هیچوقت آنطور که باید نمی توان مردم را درجه بندی کرد.

I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God,"

من محو در نقل قول زیبایی از سنت آگوستین در "شهر خدا" هستم.

where he says, "It's a sin to judge any man by his post."

جایی که میگوید: "این گناه است که شخصی را بر پایه شغل او قضاوت کنیم."

In modern English that would mean

در انگلیسی مدرن یعنی:

it's a sin to come to any view of who you should talk to,

این گناه است که تصوری از کسی که می بایست با او صحبت کنید

بر مبنای کارت ویزیتش داشته باشید.

dependent on their business card.

It's not the post that should count.

این مقام نیست که اهمیت دارد.

According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place;

و بر طبق "سنت آگوستین"

این فقط خداست که واقعا میتواند هرکسی را در جایگاه خودش قرار دهد.

he's going to do that on the Day of Judgment,

و او قرار است این کار را در روز قیامت انجام دهد

with angels and trumpets, and the skies will open.

با فرشتگان و شیپورها, و آسمانها باز خواهند شد.

Insane idea, if you're a secularist person, like me.

یک عقیده احمقانه، اگر شما هم مثل من بی مذهب هستید.

But something very valuable in that idea, nevertheless.

ولی یک چیز بسیار ارزشمند در این عقیده هست, با اینهمه.

به عبارت دیگر، هنگام قضاوت درباره مردم جلوی خودتونو بگیرید و تند نرید.

In other words, hold your horses when you're coming to judge people.

You don't necessarily know what someone's true value is.

شما لزوما نمیدانید ارزش واقعی یک شخص چیست.

That is an unknown part of them,

این یک بخش ناشناخته آنهاست.

and we shouldn't behave as though it is known.

و ما نباید طوری رفتار کنیم که انگار آنها را می شناسیم.

There is another source of solace and comfort for all this.

منبع دیگری برای تسلی و آرام کردن همه اینها وجود دارد.

When we think about failing in life, when we think about failure,

وقتی ما به شکست خوردن در زندگی فکر میکنیم، وقتی که به شکست فکر میکنیم،

one of the reasons why we fear failing

یکی از دلایل ترس ما از شکست خوردن تنها این نیست که

is not just a loss of income, a loss of status.

درآمدمان را از دست می دهیم، موقعیتمان را از دست می دهیم.

What we fear is the judgment and ridicule of others.

چیزی که ما از آن میترسیم قضاوت و تمسخر دیگران است. و این وجود دارد.

And it exists.

The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper.

میدونید، ارگان شماره یک در تمسخر

امروزه , روزنامه است.

If you open the newspaper any day of the week,

و اگر شما روزنامه را در هر روز هفته باز کنید،

it's full of people who've messed up their lives.

پر است از مردمی که زندگیشان را به هم ریخته اند.

They've slept with the wrong person, taken the wrong substance,

با آدم اشتباهی خوابیده اند. برمسند اشتباهی نشسته اند.

passed the wrong piece of legislation --

قانون اشتباهی را رد کرده اند. هرچی که هست.

whatever it is, and then are fit for ridicule.

پس برای مسخره شدن مناسبند.

In other words, they have failed. And they are described as "losers."

به عبارت دیگر, شکست خورده اند. و از آنها به عنوان "بازنده" یاد می شود.

Now, is there any alternative to this?

حالا هیچ راه دیگری هم برای این وجود دارد؟

I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.

من فکر میکنم سنت غربی راهی درخشان را به ما نشان میدهد.

و آن تراژدی است.

Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece,

هنر تراژیک، همانطور که در تئاترهای یونان باستان شکل گرفت،

in the fifth century B.C., was essentially an art form

در قرن پنجم پیش از میلاد، اساسا گونه ای از هنر بود

devoted to tracing how people fail,

مختص برسی چگونگی شکست مردم.

and also according them a level of sympathy,

و همچنین رسیدن به مرحله ای از هم دردی با آنها.

which ordinary life would not necessarily accord them.

که زندگی عادی لزوما این کار رو نمی کنه.

A few years ago, I was thinking about this,

بیاد میارم که چند سال قبل، مشغول فکر کردن به همه اینها بودم.

and I went to "The Sunday Sport,"

و رفتم به دیدن "ورزش یکشنیه"

a tabloid newspaper I don't recommend you start reading

یک مجله زرد که به شما پیشنهاد نمیکنم شروع به خواندنش کنید،

if you're not familiar with it already.

اگر از قبل با آن آشنا نیستید.

(Laughter)

و رفتم تا با آنها صحبت کنم.

And I went to talk to them

about certain of the great tragedies of Western art.

درباره مشخصا برخی از تراژدی های بزرگ هنر غرب.

I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories,

و می خواستم ببینم که آنها چطور استخوان بندی

برخی از داستانها رو می قاپند اگر بعنوان تیتر خبری بیرون بیاد

if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.

روی دکه روزنامه فروشی در یک بعدازظهر شنبه.

I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.

پس درباره اتللو برایشان گفتم. چیزی دربارش نشنیده بودند ولی مجذوبش شدند.

(Laughter)

(خنده)

I asked them to write a headline for the story.

و از آنها خواستم تا یک عنوان خبری برای داستان اتللو بنویسند.

They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter."

آنها نوشتند " مهاجری با عشق دیوانه وار دختر سناتور را کشت".

Splashed across the headline.

می چسبه بالای عنوان.

I gave them the plotline of Madame Bovary.

من به آنها خط داستان "مادام بواری" را دادم.

Again, a book they were enchanted to discover.

بازهم , یک کتاب که آنها از دانستن درباره آن شگفت زده شده بودند.

And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."

و آنها نوشتند : "زناکار معتاد به خرید بعد از روشدن کلاهبرداری ارسنیک خورد"

(Laughter)

(خنده)

And then my favorite --

و بعد بهترین از نظر من.

they really do have a kind of genius of their own, these guys --

اونا واقعا یک نوع نبوغ مخصوص خودشون رو دارن.

my favorite is Sophocles' Oedipus the King:

و بهترین از نظر من "اودیپ شاه" اثر سوفوکل است.

"Sex With Mum Was Blinding."

عنوان این بود : " سکس با مادر کورش کرد"

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy,

به عبارتی، اگر دوست داشته باشید، در یک سر طیف همدردی

you've got the tabloid newspaper.

روزنامه زرد رو دارید.

At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art.

و در سر دیگر این طیف هنر تراژیک رو دارید.

And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit

و قصدم از این بحث اینه که بگم ما باید کمی از آنچه که

about what's happening in tragic art.

در هنر تراژیک روی می دهد را یاد بگیریم

It would be insane to call Hamlet a loser.

احمقانه است که هملت را بازنده نامید

He is not a loser, though he has lost.

با وجودی که باخت ، او یک بازنده نیست.

And I think that is the message of tragedy to us,

و من فکر میکنم که این پیام تر‌اژدی برای ماست،

and why it's so very, very important, I think.

و به نظرم به همین دلیل بسیار بسیار اهمیت دارد.

The other thing about modern society and why it causes this anxiety,

موضوع دیگر درباره جامعه مدرن

و دلیلی که چرا ایجاد نگرانی میکند

is that we have nothing at its center that is non-human.

اینست که ما هیچ چیز غیرازانسان را در راس آن نداریم.

We are the first society to be living in a world

ما اولین جامعه ای هستیم که در دنیایی زندگی میکند

where we don't worship anything other than ourselves.

که هیچ چیز را غیراز خودمان پرستش نمی کنیم.

We think very highly of ourselves, and so we should;

ما خودمان را خیلی دست بالا میگیریم. و میبایست که اینکار را بکنیم.

we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things.

ما انسان را بر روی ماه گذاشته ایم. ما همه کارهای غیر عادی را کرده ایم.

وبنا براین تمایل به پرستش خودمان داریم.

And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.

قهرمانان ما قهرمانهای انسانی هستند.

That's a very new situation.

این وضعیت بسیار جدیدی است.

Most other societies have had, right at their center,

اغلب جوامع دیگردرست درراس

the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force,

چیزی متعالی رابرای پرستش داشته اند. یک خدا،

یک روح، یک نیروی طبیعت، کیهان.

the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped.

هرچه هست، چیزدیگری بوده که پرستش میشده.

We've slightly lost the habit of doing that,

ما قدری عادت این کاررا ازدست داده ایم.

which is, I think, why we're particularly drawn to nature.

که ، فکر می کنم، مشخصا دلیل کشیده شدن ما به طبیعت است.

نه به خاطر سلامتمان ، گرچه اغلب به این شکل نمایش داده شده.

Not for the sake of our health, though it's often presented that way,

بلکه به خاطرفرار از لانه مورچه انسان.

but because it's an escape from the human anthill.

It's an escape from our own competition,

این یک فرار از رقابتهای ماست،

and our own dramas.

و از ماجراهایمان.

And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans,

وبه این دلیل از نگاه کردن به یخچالهای طبیعی و اقیانوسها لذت میبریم،

and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc.

و تجسم زمین بیرون از فضای پیرامونش، و مانند اینها.

We like to feel in contact with something that is non-human,

ما دوست داریم احساس کنیم که درارتباط با چیزی غیر از انسان هستیم.

and that is so deeply important to us.

واین عمیقا برای ما مهم است.

What I think I've been talking about really is success and failure.

فکر میکنم آنچه که واقعا دربا ره اش صحبت کردم موفقیت وشکست است.

And one of the interesting things about success

ویکی ازنکته های جالب درباره موفقیت

is that we think we know what it means.

اینست که فکر میکنیم معنی دارد.

If I said that there's somebody behind the screen who's very successful,

اگر به شما میگفتم که شخصی پشت این پرده است

که بسیار بسیار موفق است، بلافاصله نظرات مشخصی به ذهن شما خواهد رسید.

certain ideas would immediately come to mind.

You'd think that person might have made a lot of money,

شما ممکن است که فکرکنید آن شخص پول زیادی بدست آورده،

درچند زمینه به شهرت رسیده است.

achieved renown in some field.

My own theory of success --

نظریه شخصی من درباره موفقیت، و من کسی هستم

I'm somebody who's very interested in success,

که به موفقیت بسیارعلاقمندم. من واقعا می خواهم که موفق باشم.

I really want to be successful,

always thinking, how can I be more successful?

همیشه فکر میکنم « چگونه میتوانم بیشتر موفق شوم؟»

But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.

اما هرچه بیشتر عمر میکنم، بیشترهم شک میکنم

به اینکه کلمه « موفقیت » چه معنی ای ممکن است داشته باشد.

Here's an insight that I've had about success:

این بینش ایست که من درباره موفقیت داشته ام.

شما نمیتوانید در همه چیز موفق باشید.

You can't be successful at everything.

We hear a lot of talk about work-life balance.

ما خیلی درباره تعادل بین کار- زندگی میشنویم.

Nonsense.

بی معنی است. شما نمیتوانید همه را داشته باشید. نمیتوانید.

You can't have it all. You can't.

So any vision of success has to admit what it's losing out on,

بنابرین هر دیدگاهی از موفقیت

باید بپذیرد که در ازای آن چه چیزی را از دست می دهد،

where the element of loss is.

عنصر گمشده کجاست.

And I think any wise life will accept,

و فکرمیکنم هر جاندارهوشمندی می پذیرد

as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.

همانطور که گفتم، عنصری وجود خواهد داشت درآنجایی که ما موفق نشده ایم.

And the thing about a successful life is that a lot of the time,

و موضوع درباره زندگی موفق،

بسیاری از زمانها، ایده های ما

our ideas of what it would mean to live successfully are not our own.

از آنچه که ممکن است معنی زندگی موفقیت آمیز باشد، ایده های ما نیستند.

They're sucked in from other people;

آنها از آدمهای دیگر به ما رسیده اند.

chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother.

عمدتاً، اگر مرد هستید، پدرتان.

و اگر یک زن هستید، مادرتان.

Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years.

روانشناسان هشتاد سال است که براین طبل میکوبند

No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.

هیچکس به قدر کافی گوش نمیدهد. اما من بسیار باوردارم که این یک حقیقت است .

And we also suck in messages from everything from the television,

و همینطور پیامهایی به ما تحمیل میشود

از همه جا از تلویزیون، تا تبلیغات،

to advertising, to marketing, etc.

تا بازاریابی، و از این دست.

These are hugely powerful forces

نیروهای بسیار قدرتمندی وجود دارند

that define what we want and how we view ourselves.

که تعیین میکنند که ما چه میخواهیم، و چگونه به خود نگاه کنیم.

When we're told that banking is a very respectable profession,

هنگامی که به ما گفته میشود بانکداری شغلی بسیار قابل احترام است

a lot of us want to go into banking.

بسیاری از ما می خواهیم بانکدار شویم.

When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking.

وقتی که دیگر بانکداری احترم برانگیز نیست ، ما علاقه مان را به بانکداری از دست میدهیم.

We are highly open to suggestion.

ما بسیار پذیرای پیشنهاداتیم.

So what I want to argue for is not that we should give up

پس بحث من دراین باره نیست که ما باید از

on our ideas of success,

ایده هایمان درباره موفقیت دست بکشیم.

but we should make sure that they are our own.

بلکه ما باید مطمن شویم که آنها متعلق به ما هستند.

We should focus in on our ideas,

ما باید برروی ایده های خود متمرکز شویم.

and make sure that we own them;

ومطمن شویم که ما مالک انها هستیم.

that we are truly the authors of our own ambitions.

و اینکه ما حقیقتا پدیداورنده بلند پروازیهای خود هستیم.

Because it's bad enough not getting what you want,

چون نرسیدن به آنچه که می خواهیم به اندازه کافی بد هست.

اما بدتر از آن داشتن یک ایده است

but it's even worse to have an idea of what it is you want,

از آنچه که شما می خواهید و فهمیدن این موضوع در انتهای سفر،

and find out, at the end of the journey,

that it isn't, in fact, what you wanted all along.

که در واقع آن چیزی نبوده که شما در تمام این مدت می خواسته اید.

So, I'm going to end it there.

پس می خواهم صحبتم را اینجا تمام کنم.

But what I really want to stress is: by all means, success, yes.

اما آنچه که واقعا می خواهم تاکید کنم این است که

به هر نحوی، موفق شوید، آری.

But let's accept the strangeness of some of our ideas.

اما بگذاریم بیگانگی بعضی از ایده هایمان را بپذیریم.

Let's probe away at our notions of success.

و بیاییم درکمان را از موفقیت محک بزنیم.

Let's make sure our ideas of success are truly our own.

بیاییم اطمینان پیدا کنیم که ایدهایمان درباره موفقیت حقیقتا به ما تعلق دارند.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: That was fascinating.

کریس اندرسن: بسیار جذاب بود. چطور تطبیق میدهید

But how do you reconcile this idea

این ایده را که کسی بوده --

of it being bad to think of someone as a "loser,"

بد بوده که درباره کسی به عنوان بازنده فکر کنیم.

with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life,

با این ایده که بسیاری از مردم بخواهند کنترل زندگی شما را در دست بگیرند.

and that a society that encourages that,

و اینکه یک جامعه این رو تشویق کنه

perhaps has to have some winners and losers?

احتمالا برنده هایی و بازنده هایی خواهد داشت .

Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness

الن دو باتن: بله فکر میکنم این بیشتر تصادف

of the winning and losing process that I want to stress,

در جریانه برد و باخته که من می خواهم بر آن تاکید داشته باشم.

because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything,

چرا که این روزها بیشترین تاکید

بر قضاوت درباره همه چیز است .

and politicians always talk about justice.

و سیاستمداران همیشه درباره عدالت حرف میزنند.

Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible.

در حال حاضر من یک معتقد پرو پا قرص عدالت هستم. اما فکر میکنم که غیر ممکنه.

So we should do everything we can to pursue it,

بنابراین ما باید هر کاری که میتوانیم انجام بدهیم،

ما باید هر کاری را که میتوانیم انجام بدهیم تا آن را بدست بیاوریم.

but we should always remember that whoever is facing us,

اما در نهایت باید همیشه به خاطر داشته باشیم

که هر کسی که دربرابر ماست ، هر چه که در زندگیشان اتفاق افتاده،

whatever has happened in their lives,

there will be a strong element of the haphazard.

تصادف نقش بسیار مهمی را در آن داشته است.

That's what I'm trying to leave room for;

و این آن چیزیست که من قصد دارم برای آن محلی قاعل شوم.

otherwise, it can get quite claustrophobic.

چون در غیر این صورت جا برای نفس کشیدن نخواهم داشت.

CA: I mean, do you believe that you can combine

کریس اندرسن: منظورم این است که آیا باور دارید که میتوانید

your kind of kinder, gentler philosophy of work

فلسفه مهربانترو ملایمتر خود از کار را

با یک اقتصاد موفق ترکیب کنید؟

with a successful economy?

Or do you think that you can't,

یا فکر میکنید که نمی توانید؟

but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?

اما این مطلب انقدر اهمیت ندارد که ما تاکیید زیادی بر روی آن داشته باشیم؟

الن دو باتن: اندیشه ترسناک این است که

AB: The nightmare thought

is that frightening people is the best way to get work out of them,

ترساندن مردم بهترین راه برای کار کشیدن ازآنهاست.

and that somehow the crueler the environment,

و اینکه محیط هر چه ظالم تر باشد

the more people will rise to the challenge.

آدمهای بیشتری برای مبارزه به پا میخیزند.

You want to think, who would you like as your ideal dad?

می خواهید فکر کنید، چه کسی را به عنوان پدر ایده آل خود دوست دارید؟

And your ideal dad is somebody who is tough but gentle.

و پدر ایده آل شما کسی است که محکم است و در عین حال مهربان.

And it's a very hard line to make.

و کشیدن این خط بسیار مشکل است.

We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society,

ما به پدرها احتیاج داریم، همانگونه که بوده اند، الگوی پدر نمونه در جامعه،

avoiding the two extremes,

به دور از افراط در هر دو طرف.

which is the authoritarian disciplinarian on the one hand,

که از یک طرف زورگوست ، تنبیه گر است .

and on the other, the lax, no-rules option.

ودر طرف دیگر سهل انگار و بی قانون است.

CA: Alain De Botton.

کریس اندرسون: آلن دباتن.

AB: Thank you very much.

آلن دباتن: بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)