A kinder, gentler philosophy of success | Alain de Botton

Translator: Nino Khelaia Reviewer: Nick Mano

For me they normally happen, these career crises,

ჩემთვის კარიერული კრიზისები თავისთავად ხდება,

often, actually, on a Sunday evening,

ხშირად, უფრო ზუსტად კი კვირა საღამოს,

just as the sun is starting to set,

მაშინ როცა მზე ჩასვლას იწყებს

and the gap between my hopes for myself and the reality of my life

ნაპრალი ჩემს ოცნებებსა

და ჩემს რეალურ ცხოვრებას შორის ისე მტკივნეულად იწყებს გაფართოებას,

starts to diverge so painfully

that I normally end up weeping into a pillow.

რომ როგორც წესი ამ დღეს ბალიშზე ქვითინით ვასრულებ.

I'm mentioning all this --

ამ ყველაფერს იმიტომ ვახსენებ,

I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem;

რომ ვფიქრობ ეს არ არის მხოლოდ ჩემი პირადი პრობლემა.

you may think I'm wrong in this,

თქვენ ალბათ ფიქრობთ, რომ ვცდები.

but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated

თუმცა ჩემი აზრით ჩვენ ვცხოვრობთ იმ ეპოქაში, სადაც ჩვენი ცხოვრება მუდმივად

კარიერული კრიზისების რიტმშია,

by career crises, by moments when what we thought we knew --

ეპოქაში, სადაც იმ მომენტისათვის როცა ის რაც ჩვენ გვეგონა, რომ ვიცოდით

about our lives, about our careers --

ჩვენი ცხოვრების, ჩვენი კარიერის შესახებ

comes into contact with a threatening sort of reality.

მწარე რეალობას ეჯახება.

It's perhaps easier now than ever before to make a good living.

კარგი ცხოვრება ალბათ დღეს უფრო ადვილია ვიდრე ოდესმე იყო.

It's perhaps harder than ever before

თუმცა დღეს ალბათ უფრო რთულია ვიდრე ოდესმე

to stay calm, to be free of career anxiety.

შეინარჩუნო სიმშვიდე, იყო თავისუფალი კარიერული მღელვარებებისგან.

I want to look now, if I may, at some of the reasons

შეძლებისდაგვარად მინდა განვიხილო

ზოგიერთი მიზეზი თუ რატომ

why we might be feeling anxiety about our careers.

შეიძლება ვღელავდეთ ჩვენი კარიერის გამო.

Why we might be victims of these career crises,

რატომ შეიძლება ვიყოთ ამ კარიერული კრიზისების მსხვერპლი

as we're weeping softly into our pillows.

და ვქვითინებდეთ ჩვენს ბალიშებზე.

One of the reasons why we might be suffering

ამ მღლვარების ერთ-ერთი მიზეზთაგანი

is that we are surrounded by snobs.

არის ის, რომ ჩვენ გარშემორტყმული ვართ სნობებით.

In a way, I've got some bad news,

ამ მხრივ, მე მაქვს რამოდენიმე არასასიამოვნო სიახლე:

particularly to anybody who's come to Oxford from abroad.

ზოგადად, როდესაც ადამიანები ოქსფორდში სხვადასხვა ქვეყნებიდან მოდიან,

There's a real problem with snobbery,

სნობიზმი ნამდვილ პრობლემად ისახება.

because sometimes people from outside the U.K.

იმიტომ,რომ ზოგჯერ არაბრიტანელ ხალხს წარმოუდგენია, რომ

imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon,

სნობიზმი მხოლოდ ბრიტანული ფენომენია.

fixated on country houses and titles.

გამოხატული ბრიტანული ტიპის დიდი სამამულო სახლებითა და წოდებებით,

The bad news is that's not true.

ცუდი ამბავი ის არის,რომ ეს სულაც არ არის მართალი.

Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization,

სნობიზმი უნივერსალური ფენომენია.

this is a global phenomenon.

ჩვენ - სნობები, მსოფლიო ორგანიზაცია ვართ და სნობიზმი მსოფლიო ფენომენია.

What is a snob?

ეს არსებობს. რა არის სნობი?

A snob is anybody who takes a small part of you,

სნობი არის ადამინი,რომელიც შენს მცირე ნაწილს აიღებს

and uses that to come to a complete vision of who you are.

და ამითი შეიქმნის სრულ შთაბეჭდილებას თქვენს პიროვნებაზე.

That is snobbery.

ეს არის სნობიზმი.

The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery.

და სნობიზმის ყველაზე გაბატონებული ფორმა

დღესდღეობით არის კარიერული სნობიზმი.

You encounter it within minutes at a party, when you get asked

თქვენ მას შეხვდებით სულ რაღაც რამოდენიმე წუთში წვეულებაზე,

როდესაც ოცდამეერთე საუკუნის დასაწყისის ცნობილ შეკითხვას დაგისვამენ -

that famous iconic question of the early 21st century,

"რას საქმიანობთ"?

"What do you do?"

According to how you answer that question,

და თქვენი პასუხის მიხედვით

people are either incredibly delighted to see you,

ხალხი ან ძალიან მოხარული იქნება თქვენი ხილვით

or look at their watch and make their excuses.

ან საათს დახედავენ და ბოდიშის მოხდით დაგტოვებენ.

(Laughter)

(სიცილი)

Now, the opposite of a snob is your mother.

სნობის საპირისპირო კი თქვენი დედაა.

(Laughter)

(სიცილი)

Not necessarily your mother, or indeed mine,

არ არის სავალდებულო თქვენი ან ჩემი დედა იყოს.

but, as it were, the ideal mother,

ჩვენ ვსაუბრობთ იდეალურ დედაზე.

somebody who doesn't care about your achievements.

ადამიანზე, ვისაც ნაკლებად აღელვებს თქვენი მიღწევები.

Unfortunately, most people are not our mothers.

თუმცა სამწუხაროდ, ადამიანების უმრავლესობა ჩვენი დედები არ არიან.

Most people make a strict correlation between how much time,

ხალხის უმეტესობა მკაცრად აკონტროლებს დროსა და სიყვარულს შორის კორელაციას,

and if you like, love --

თუნდაც არარომანტიკულ სიყვარულს შორის.

not romantic love, though that may be something --

ეს შეიძლება იყოს

but love in general, respect -- they are willing to accord us,

ზოგადად სიყვარული - პატივისცემა,

ისინი თანახმანი არიან პატივი გვცენ იმის მიუხედავად,

that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.

თუ სოციალური იერარქიის რა საფეხურზე ვდგევართ.

And that's a lot of the reason why we care so much about our careers

და იმ მიზეზთაგან უმთავრესია,თუ რატომ ვზრუნავთ ასე მონდომებით ჩვენს კარიერაზე.

and indeed start caring so much about material goods.

და ამასთან ვიწყებთ მატერიალურ ნივთებზე ზრუნვასაც.

You know, we're often told that we live in very materialistic times,

როგორც იცით ხშირად გვიმეორებენ,რომ ჩვენ მატერიალისტურ დროში ვცხოვრობთ,

that we're all greedy people.

და რომ ყველანი ხარბი ადამიანები ვართ.

I don't think we are particularly materialistic.

მე არ ვფიქრობ რომ ჩვენ მაინცდამაინც მატერიალისტები ვართ.

I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards

მე ვფიქრობ, რომ ჩვენ ვცხოვრობთ იმ საზოგადოებაში

რომელიც გვანიჭებს გარკვეულ ემოციურ ჯილდოს

to the acquisition of material goods.

ყოველი მატერიალური ნივთის მოპოვების დროს.

It's not the material goods we want; it's the rewards we want.

ის რაც ჩვენ გვიზიდავს არის არა მატერიალური ნივთები, არამედ სწორედ ეს ემოციური ჯილდო.

It's a new way of looking at luxury goods.

და ეს არის ახალი დამოკიდებულება ფუფუნების საგნებისადმი.

The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think,

შემდგომში, როცა დაინახავთ ვიღაცა ფერარის ატარებს

არ იფიქროთ, რომ ეს ვიღაც ხარბი ადამიანია.

"This is somebody who's greedy."

Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."

არამედ იფიქრეთ: "ეს არის ადამიანი რომელიც ძალიან უმწეო და სიყვარული სჭირდება"

სხვა სიტყვებით, რომ ვთქვათ --- (სიცილი)

(Laughter)

Feel sympathy, rather than contempt.

თანაუგრძნეთ, იმის მაგივრათ, რომ ზიზღი იგრძნოთ.

There are other reasons --

სხვა მიზეზებიც არის --

(Laughter)

(სიცილი)

There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before.

სხვა მიზეზებიც არის იმისა თუ რატომ არის ახლა უფრო ძნელი

იყოთ მშვიდად, ვიდრე ეს ოდესმე ყოფილა.

One of these, and it's paradoxical,

ერთ-ერთი მიზეზი, და ეს მიზეზი არის პარადოქსული იმდენად რამდენადაც იგი დაკავშირებულია რაღაც უფრო სასიამოვნოსთან,

because it's linked to something that's rather nice,

არის იმედი რომელიც ყველას გვაქვს ჩვენს კარიერასთან მიმართებაში.

is the hope we all have for our careers.

Never before have expectations been so high

არასოდეს ყოფილა მოლოდინები ასეთი მაღალი

about what human beings can achieve with their lifespan.

იმისა თუ რას შეიძლება ადამიანებმა მიაღწიონ მათი სიცოცხლის განმავლობაში.

We're told, from many sources, that anyone can achieve anything.

მრავალი წყაროები გვამცნობენ რომ ნებისმიერ ადამიანს ნებისმიერი რამის მიღწევა შეუძლია.

We've done away with the caste system,

კასტურ,და პრივილეგირებულ კლასურ სისტემას უკვე გამოვცდით.

we are now in a system where anyone can rise to any position they please.

ჩვენ ახლა იმ სისტემაში ვართ სადაც ნებისმიერს შეუძლია დაწინაურდეს

და მიაღწიოს მისთვის სასურველ პოზიციას.

And it's a beautiful idea.

და ეს შესანიშნავი იდეაა.

Along with that is a kind of spirit of equality;

ამ იდეას თან სდევს თანასწორუფლებიანობის განცდა. ჩვენ ხომ ძირითადად თანაბარნი ვართ.

we're all basically equal.

There are no strictly defined hierarchies.

არ არსებობს მკაცრად განსაზღვრული

ტიპის იერარქიები.

There is one really big problem with this,

თუმცა ამას თან ახლავს ერთი დიდი პრობლემა.

and that problem is envy.

და ეს პრობლემაა - შური.

Envy, it's a real taboo to mention envy,

შურის ხსენება ნამდვილი ტაბუა.

but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy.

მაგრამ თუ არსებობს ერთი დომინანტური ემოცია თანამედროვე საზოგადოებაში, ეს არის შური.

And it's linked to the spirit of equality.

და ეს დაკავშირებულია თანასწორობის განცდასთან. ნება მომეცით ავხსნა.

Let me explain.

I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching,

ვფიქრობ ძალიან უჩვეულო იქნებოდა რომ დამსწრეთაგან ან მაყურებელთაგან ვინმე

to be envious of the Queen of England.

შურით განიმსჭვალოს ინგლისის დედოფლისადმი.

Even though she is much richer than any of you are,

მიუხედავად იმისა რომ ის უფრო მდიდარია ვიდრე ნებისმიერი თქვენგანი.

and she's got a very large house,

და მიუხედავად იმისა რომ მას ძალიან დიდი სახლი აქვს.

the reason why we don't envy her is because she's too weird.

მიზეზი იმისა თუ რატომ არ შეგშურდებათ დედოფლისა არის ის, რომ ის უცნაური და გაუგებარია.

(Laughter)

She's simply too strange.

ის უბრალოდ არის ძალიან უცნაური.

We can't relate to her, she speaks in a funny way,

ჩვენ ვერ ვპოულობთ მასთან ბევრ საერთოს. მას სასაცილო საუბრის მანერა აქვს.

she comes from an odd place.

მას უპირატესობა უკვე წარმომავლობით აქვს მინიჭებული.

So we can't relate to her,

ამგვარად ჩვენ მასთან ბევრი საერთო არ გვაკავშირებს. და როდესაც ადამიანებთან საერთოს ვერ პოულობ , მათი არც გშურს.

and when you can't relate to somebody, you don't envy them.

The closer two people are -- in age, in background,

რაც უფრო გვანან ადამიანები ერთმანეთს, ასაკით თუ წარმომავლობით,

in the process of identification -- the more there's a danger of envy,

იდენტიფიკაციის პროცესში შურის საფრთხე უფრო დიდია.

which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion,

რაც ხსნის იმას თუ რატომ არასდროს არ უნდა წავიდეს არც ერთი თქვენგანი თანაკლასელთა ხელახალ შეხვედრაზე.

ეს იმიტომ, რომ არ არსებობს უფრო ძლიერი შეხების წერტილი

because there is no stronger reference point than people one was at school with.

ვიდრე ეს აქვთ თანაკლასელებს, რომელიც მათ საერთოობის გრძნობას განაცდევინებს.

The problem of modern society is it turns the whole world into a school.

მაგრამ ზოგადად თანამედროვე საზოგადოების პრობლემა არის ის, რომ შემოატრიალებს მთელ სამყაროს

Everybody's wearing jeans, everybody's the same.

ისევ სკოლისკენ. ყველას აცვია ჯინსი, ყველა თანაბარია.

And yet, they're not.

მაგრამ მაინც, ისინი სულაც არ არიან თანაბარნი.

So there's a spirit of equality combined with deep inequality,

ამგვარად აქ საქმე გვაქვს თანასწორობის განცდასთან რომელიც კომბინირებულია რეალურ არათანასწორობასთან.

which can make for a very stressful situation.

ამან კი შეიძლება შექმნას ძალიან სტრესული სიტუაცია.

It's probably as unlikely that you would nowadays

ალბათ ისევე ნაკლებად მოსალოდნელია რომ დღეს

become as rich and famous as Bill Gates,

შენ გახდენი ისეთივე მდიდარი და ცნობილი როგორიც ბილ გეიტსია,

as it was unlikely in the 17th century

როგორი მოულოდნელიც ეს იყო მეჩვიდმეტე საუკუნეში

that you would accede to the ranks of the French aristocracy.

რომ შენ მოიპოვებდი ფრანგული არისტოკრატიის ტიტულებს.

But the point is, it doesn't feel that way.

მაგრამ მთავარი აქ ის არის, რომ აქ ეს ამგვარად არ იგრძნობა.

It's made to feel, by magazines and other media outlets,

ამას გვაგრძნობინებენ ჟურნალები და სხვა მედია გამოცემები,

that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage --

რომ თუ შენ გაქვს ენერგია და რამოდენიმე ნათელი იდეა ტექნოლოგიის შესახებ,

მაგალითად გარაჟის, შენც შეგეძლო წამოგეწყო დიადი საქმე.

you, too, could start a major thing.

(Laughter)

(სიცილი)

The consequences of this problem make themselves felt in bookshops.

და ამ პრობლემის შედეგი .........

When you go to a large bookshop and look at the self-help sections,

როდესაც წიგნების დიდ მაღაზიაში შედიხართ და შეხედავთ სექციებს "თვით-დახმარებისათვის,"

as I sometimes do --

როგორც მე ამას ზოგჯერ ვაკეთებ,

if you analyze self-help books produced in the world today,

თუ გააანალიზებთ, თვით-დახმარებისათვის განკუთვნილი წიგნები

რომლებიც დღეს მსოფლიოში გამოიცემა, ძირითადად ორი ტიპისაა.

there are basically two kinds.

The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!"

პირველი ტიპისა გეუბნება, რომ "შენ შეგიძლია გააკეთო ეს! შენ შეძლებ! ყველაფერი შესაძლებელია!"

ხოლო მეორე ტიპისა გასწავლის თუ როგორ უნდა გავუმკლავდეთ

The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem,"

იმას რასაც ჩვენ ზრდილობიანად "დაბალ თვითშეფასებას ვუწოდებთ,"

or impolitely call, "feeling very bad about yourself."

ხოლო ცოტა უხეშად კი ვეძახით "საკუთარ თავზე ძალიან ცუდი შეგრძნების ქონას."

There's a real correlation

არსებობს ნამდვილი კორელაცია,

between a society that tells people that they can do anything,

იმ საზოგადოებას, რომელიც ადამიანებს ეუბნება რომ მათ ყველაფრის გაკეთება შეუძლიათ,

and the existence of low self-esteem.

და დაბალი თვითშეფასების არსებობას შორის.

So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback.

ეს მეორენაირი გზაა რომელშიც რაღაც, რაც საკმაოდ პოზიტიურია

შეიძლება იყოს ასევე საშინლად ამრევ-დამრევი.

There is another reason why we might be feeling more anxious --

არსებობს კიდევ ერთი მიზეზი რის გამოც ჩვენ შეიძლება უფრო მეტად ავღელდეთ ვიდრე ოდესმე,

about our careers, about our status in the world today, than ever before.

ეს არის ჩვენი კარიერა, ჩვენი დღევანდელი სტატუსი მსოფლიოში.

And it's, again, linked to something nice.

და ეს კიდევ ერთხელ, დაკავშირებულია რაღაც უფრო სასიამოვნოსთან.

And that nice thing is called meritocracy.

და ეს სასიამოვნო რაღაც არის - მერიტოკრატია.

Everybody, all politicians on Left and Right,

დღესდღეობით ყველა, ყველა პოლიტიკოსი - მემარცხენე თუ მემარჯვენე,

agree that meritocracy is a great thing,

თანხმდება, რომ მერიტოკრატია მართლაც კარგი რამეა.

and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic.

და რომ ჩვენ ყველანი უნდა ვცდილობდეთ რომ ჩვენი საზოგადოება ჭეშმარიტად მერიტოკრატიული გავხადოთ.

In other words -- what is a meritocratic society?

სხვა სიტყვებით, რას ნიშნავს მერიტოკრატიული საზოგადოება?

A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill,

მერიტოკრატიული საზოგადოება არის ისეთი საზოგადოება რომელშიც

თუ შენ გაქვს ნიჭი, ენერგია და უნარი,

you will get to the top, nothing should hold you back.

მწვერვალს მიაღწევ. უკან ვერაფერი დაგხევს.

It's a beautiful idea.

ეს მშვენიერი იდეაა. პრობლემა ისაა, რომ

The problem is, if you really believe in a society

თუ ნამდვილად გჯერა ისეთი საზოგადოების

where those who merit to get to the top, get to the top,

სადაც ისინი ვინც იმსახურებენ, აღწევენ კიდევაც წარმატებას,

you'll also, by implication, and in a far more nasty way,

შენ ასევე ირწმუნებ საზოგადოებას, სადაც ისინი ვინც საკუთარი გამოისობით და ბილწი ცხოვრების წესით

believe in a society where those who deserve to get to the bottom

იმსახურებენ ჩამოქვეითებას

also get to the bottom and stay there.

ჩამოქვეითდებიან კიდევაც და იქვე რჩებიან.

In other words, your position in life comes to seem not accidental,

სხვა სიტყვებით, შენი პოზიცია სულაც არ ჩანს შემთხვევითი,

but merited and deserved.

არამედ დამსახურებული.

And that makes failure seem much more crushing.

ეს ხდის მარცხს კიდევ უფრო დამთრგუნველს.

You know, in the Middle Ages, in England,

როგორც იცით, შუა საუკუნეების ინგლისში,

when you met a very poor person,

როდესაც შეხვდებოდით ღარიბ ადამიანს,

that person would be described as an "unfortunate" --

ეს პიროვნება იქნებოდა აღწერილი როგორც "უბედური."

literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate.

სიტყვასიტყვით, ადამიანი, რომელიც ბედის მიერ არ იქნა დალოცვილი, ანუ "უბედური."

Nowadays, particularly in the United States,

დღესდღეობით, განსაკუთრებით კი შეერთებულ შტატებში,

if you meet someone at the bottom of society,

თუ შეხვდებით ვინმეს საზოგადოების დაბალი ფენიდან,

they may unkindly be described as a "loser."

იგი შეიძლება არასასიამოვნოდ იქნას დახასიათებული როგორც "ლუზერი" ანუ "დამარცხებული."

There's a real difference between an unfortunate and a loser,

აქ არის ძალიან დიდი განსხვავება უბედურსა და დამარცხებულს შორის.

and that shows 400 years of evolution in society

და ეს გვიჩვენებს საზოგადოების ევოლუციის 400 წლიან ეტაპს,

and our belief in who is responsible for our lives.

და ასევე ჩვენი რწმენის ევოლუციას იმასთან დაკავშირებით თუ ვინ არის პასუხისმგებელი ჩვენ ცხოვრებაზე.

It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.

ჩვენს ცხოვრებაზე პასუხისმგებელნი აღარ არიან ღმერთები, არამედ ჩვენ თვითონ. ჩვენ ვსხედვართ სამართავ საჭესთან.

That's exhilarating if you're doing well,

ეს სასიხარულოა თუ მართვა კარგად გამოგდის.

and very crushing if you're not.

და ძალიან დამთრგუნველი თუ შესაბამისად ვერ მართავ.

It leads, in the worst cases --

ეს განაპირობებს, უარეს შემთხვევაში, თვითმკვლელობათა ზრდას,

in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim --

როგორც ამას სოციოლოგ ემილ დურკჰაიმის ანალიზი უჩვენებს.

it leads to increased rates of suicide.

There are more suicides in developed, individualistic countries

განვითარებულ ინდივიდუალისტურ ქვეყნებში უფრო მეტი სუიციდის შემთხვევა შეინიშნება

than in any other part of the world.

ვიდრე მსოფლიოს სხვა დანარჩენ ნაწილებში.

And some of the reason for that

და გარკვეულწილად ამის მიზეზი არის ის, რომ ადამიანები მათ თავს გადამხდარ შემთხვევებს

is that people take what happens to them extremely personally --

უკიდურესად პიროვნულად იღებენ.

they own their success, but they also own their failure.

მათ ეკუთვნით საკუთრი წარმატება მაგრამ ამავე დროს საკუთარი მარცხის პატრონნიც თავად არიან.

Is there any relief from some of these pressures

არის თუ არა გამოსავალი ამ წნეხიდან

that I've been outlining?

რომელთაც წეღან გავუსვი ხაზი?

I think there is.

ვფიქრობ რომ არის. მინდა მხოლოდ რამოდენიმე მათგანს მივუბრუნდე.

I just want to turn to a few of them.

Let's take meritocracy.

მოდით ავიღოთ მერიტოკრატია.

This idea that everybody deserves to get where they get to,

იდეა რომ ყველა იმსახურებს იმას რა საფეხურზეც არიან .

I think it's a crazy idea, completely crazy.

მე ვფიქრობ რომ ეს გიჟური იდეაა, ნამდვილი სიგიჟე.

I will support any politician of Left and Right,

მე მხარდს დავუჭერ ნებისმიერ პოლიტიკოსს, მემარცხენესა თუ მემარჯვენეს,

with any halfway-decent meritocratic idea;

თუნდაც სანახევროდ მერიტოკრატიული იდეით.

I am a meritocrat in that sense.

მე მერიკოტრატი ვარ და ეს ასეა.

But I think it's insane to believe

მაგრამ ვფიქრობ, რომ სიგიჟეა დაიჯერო რომ ჩვენ ოდესმე

that we will ever make a society that is genuinely meritocratic;

შევქმნით საზოგადოებას რომელიც ჭეშმარიტად მერიტოკრატიული იქნება. ეს აუხდენელი ოცნებაა.

it's an impossible dream.

The idea that we will make a society where literally everybody is graded,

იდეა, რომ ჩვენ შევქმნით საზოგადოებას

სადაც უკლებლივ ყველა იქნება დაფასებული,

the good at the top, bad at the bottom,

რომ ღირსეულები მაღალ საფეხურზე იდგებიან, ხოლო ნაკლებად ღირსეულები - დაბალზე,

exactly done as it should be, is impossible.

ეს განუხორციელებელია.

There are simply too many random factors:

უბრალოდ არსებობს ძალიან ბევრი შემთხვევითი ფაქტორი.

accidents, accidents of birth,

დაბადების შემთხვევითობები,

accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc.

საგნების შემთხვევითი და მოულოდნელი დაცემა ადამიანთა თავებზე, ავადმყოფობები, და ა.შ.

We will never get to grade them,

ჩვენ მათ ვერასოდეს დავახარისხებთ.

never get to grade people as they should.

ისევე როგორც ვერ დავახარისხებთ ადამიანებს ყოველთვის ისე, როგორც ეს საჭიროა.

I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God,"

მე ძალიან მომწონს წმინდა ავგუსტინეს ეს მშვენიერი ფრაზა "ღვთის ქალაქიდან,"

where he says, "It's a sin to judge any man by his post."

სადაც ის ამბობს, რომ "ცოდვაა განსაჯო ადამიანი მისი თანამდებობის მიხედვით."

In modern English that would mean

თანამედროვე ინგლისურში ეს გამოითქმებოდა შემდეგნაირად,

it's a sin to come to any view of who you should talk to,

ცოდვაა გამოიტანო რაიმე დასკვნა ადამიანზე რომელსაც უნდა გაესაუბრო

მისი სავიზიტო ბარათის მიხედვით.

dependent on their business card.

It's not the post that should count.

თანამდებობა არ უნდა ითვლებოდეს უმთავრესად.

According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place;

და წმინდა ავგუსტინეს მიხედვით,

მხოლოდ ღმერთს შეუძლია ყველას საკუთარი ადგილი მიუჩინოს.

he's going to do that on the Day of Judgment,

და ის ამას გააკეთებს განკითვის დღეს

with angels and trumpets, and the skies will open.

ანგელოზთა და საყვირთა თანხლებით, და ცაც მაშინ გაიხსნება.

Insane idea, if you're a secularist person, like me.

ეს სიგიჟეა, თუ თქვენ ისეთივე სეკულარისტი ადამიანი ხართ როგორც მე.

But something very valuable in that idea, nevertheless.

მაგრამ მიუხედავად ამისა, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი არის ამ იდეაში.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, კარგად მოუჭირე შენს ცხენებს ხელი როდესაც ადამიანთა განსაკითხად მოდიხარ.

In other words, hold your horses when you're coming to judge people.

You don't necessarily know what someone's true value is.

შეიძლება სულაც არ იცოდე დანამდვილებით რა არის კონკრეტული ადამიანის ნამდვილი ღირსება.

That is an unknown part of them,

ეს მათი ამოუცნობი ნაწილია.

and we shouldn't behave as though it is known.

და ჩვენ ისე არ უნდა მოვიქცეთ თითქოს ეს ჩვენთვის ნაცნობია.

There is another source of solace and comfort for all this.

ამ ყველაფრის სანუგეშოდ არსებობს კიდევ ერთი წყარო.

When we think about failing in life, when we think about failure,

როდესაც ვფიქრობთ ცხოვრების მარცხზე, როდესაც დამარცხებაზე ვფიქრობთ,

one of the reasons why we fear failing

ერთ-ერთი მიზეზი რატომაც გვეშინია დამარხების, არამარტო

is not just a loss of income, a loss of status.

შემოსავლის დაკარგვაა, არამედ სტატუსის დაკარგვაც.

What we fear is the judgment and ridicule of others.

ჩვენ გვაშინებს სხვის მიერ ჩვენი განკითხვა და მასხრად აგდება. და ეს არსებობს.

And it exists.

The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper.

იცით, ნომერი პირველი მასხრად ამგდები

დღეისათვის ჯურნალ-გაზეთებია.

If you open the newspaper any day of the week,

თუ გადაშლით გაზეთს კვირის ნებისმიერ დღეს,

it's full of people who've messed up their lives.

დაინახავთ რომ ის სავსეა ადამიანებით რომლებსაც ცხოვრება აერიათ.

They've slept with the wrong person, taken the wrong substance,

ისინი იწვნენ არასწორ პიროვნებასთან, მათ არასწორი ნივთიერება მიიღეს.

passed the wrong piece of legislation --

მათ არასწორი კანონი მიიღეს. ნებისმიერი რამ.

whatever it is, and then are fit for ridicule.

და შემდეგ ისინი გახდნენ დაცინვის ,მსხვერპლნი.

In other words, they have failed. And they are described as "losers."

სხვა სიტყვებით, ისინი დამარცხდნენ. და დახასიათებულნი არიან როგორც "ლუზერები" ანუ "დამარცხებულები."

Now, is there any alternative to this?

არსებობს თუ არა ამის ალტერნატივა?

I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.

ვფიქრობ დასავლური ტრადიცია გვიჩვენებს ერთ დიდებულ ალტერნატივას.

ეს ალტერნატივა ტრაგედიაა.

Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece,

ტრაგიკული ხელოვნება, როგორც ეს ძველი საბერძნეთის თეატრებში განვითრდა,

in the fifth century B.C., was essentially an art form

ჩვ.წ.-მდე მეხუთე საუკუნეში, არსებითად იყო ხელოვნების ფორმა

devoted to tracing how people fail,

რომელიც მიჰყვებოდა ადამიანთა კვალს მათი დამარცხების გზაზე.

and also according them a level of sympathy,

და ასევე აყოლებდა მათ ერთგვარ სიმპათიას.

which ordinary life would not necessarily accord them.

რომელიც ჩვეულებრივ ცხოვრებაში შეიძლებოდა სულაც არ ყოფილიყო მათი თანმდევი.

A few years ago, I was thinking about this,

მახსოვს, რამოდენიმე წლის წინ ვფიქრობდი ამ ყველაფერზე.

and I went to "The Sunday Sport,"

და წავედი "კვირის სპორტის" სანახავად,

a tabloid newspaper I don't recommend you start reading

ეს არის ბულვარული პრესა, რომლის კითხვის დაწყებასაც არ გირჩევთ,

if you're not familiar with it already.

თუ უკვე არ იცნობთ მას.

(Laughter)

და წავედი მათთან სასაუბროდ

And I went to talk to them

about certain of the great tragedies of Western art.

ერთი კონკრეტული დასავლური ხელოვნების დიდი ტრაგედიის შესახებ.

I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories,

მე მინდოდა გამეგო რამდენად მიხვდებოდნენ ნამდვილ არსს

კონკრტული მოთხრობებისა თუ ისინი გამოჩნდბოდნენ როგორც ყოველდღიური სიახლეები

if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.

შაბათ საღამოს ახალ ამბებში.

I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.

ამგვარად მათ მოვუყევი ოტელოს შესახებ. მათ ამის შესახებ არაფერი გაეგოთ და გაკვირვებულნი იყვნენ.

(Laughter)

(სიცილი)

I asked them to write a headline for the story.

და მე ვთხოვე მათ დაეწერათ სათაური ოტელოზე სტატიისათვის.

They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter."

და მათ მოიფიქრეს "სიყვარულისაგან გაგიჟებული ემიგრანტი კლავს სენატორის ქალიშვილს"

Splashed across the headline.

და სათაურად მიმოფანტეს.

I gave them the plotline of Madame Bovary.

მე ახლა მათ მადამ ბოვარის სცენარი მივეცი.

Again, a book they were enchanted to discover.

ისევ და ისევ მოხობლულნი დარჩნენ მსგავსი წიგნის აღმოჩენით.

And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."

და მათ დაწერეს "მაღაზიებში სიარულზე გადარეული ახალგაზრდა ქალბატონი ყლაპავს დარიშხანს საკრედიტო ბარათის გაყალბების შემდეგ"

(Laughter)

(სიცილი)

And then my favorite --

და კიდევ, ჩემი საყვარელი.

they really do have a kind of genius of their own, these guys --

ამ ადამიანებს თითოეულს ცალცალკე რაღაც გენია მაინც აქვთ.

my favorite is Sophocles' Oedipus the King:

ჩემი საყვარელი არის სოფოკლეს "ოიდიპოს მეფე."

"Sex With Mum Was Blinding."

"სექსი დედასთან დამაბრმავებელი იყო"

(Laughter)

(სიცილი)

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy,

ამგვარად, სიმპათიის სპექტრის ერთ ბოლოს,

you've got the tabloid newspaper.

თქვენ გაქვთ ბულვარული პრესა.

At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art.

ხოლო სპექტრის მეორე ბოლოს კი - ტრაგედია და ტრაგიკული ხელოვნება.

And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit

და ჩემი ვარაუდით ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ცოტა რამ

about what's happening in tragic art.

იმის შესახებ თუ რა ხდება ტრაგიკულ ხელოვნებაში.

It would be insane to call Hamlet a loser.

სიგიჟე იქნებოდა ჰამლეტისათვის გვეწოდებინა "ლუზერი," "დამარცხებული."

He is not a loser, though he has lost.

თუმცა იგი დამარცხდა, ის არ არის დამარცხებული.

And I think that is the message of tragedy to us,

და მე ვფიქრობ ეს არის ტრაგედიის მთავარი გზავნილი,

and why it's so very, very important, I think.

ჩემი აზრით სწორედ ამიტომ არის ტრაგედია ძალიან მნიშვნელოვანი.

The other thing about modern society and why it causes this anxiety,

კიდევ ერთი რამ თანამედროვე საზოგადოების შესახებ,

და იმის შესახებ თუ რა იწვევს მღელვარებას,

is that we have nothing at its center that is non-human.

ეს არის ის, რომ არაფერია საზოგადოების შუაგულში ისეთი რაც არაჰუმანურია.

We are the first society to be living in a world

ჩვენ პირველი საზოგადოება ვართ მსოფლიოში

where we don't worship anything other than ourselves.

სადაც არაფერს ვაღმერთებთ საკუთარი თავების გარდა.

We think very highly of ourselves, and so we should;

ჩვენ ძალიან მაღალი წარმოდგენა გვაქვს საკუთარ პიროვნებებზე. და ასეც უნდა გვქონდეს.

we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things.

ჩვენ გავუშვით ადამიანები მთვარეზე, გავაკეთეთ მთელი რიგი არაჩვეულებრივი საქმეები.

და ამგვარად ჩვენ დავიწყეთ საკუთარი პიროვნების გაღმერთება.

And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.

ჩვენი გვირები არიან ადამიანები.

That's a very new situation.

ეს საკმაოდ ახალი სიტუაციაა.

Most other societies have had, right at their center,

სხვა საზოგადოებების უმრავლესობა

the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force,

თაყვანს სცემს რაღაც უფრო გაურკვეველს და ბუნდოვანს; ღმერთს,

სულს, ბუნებრივ ძალას, სამყაროს.

the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped.

რაც არ უნდა იყოს, რაღაც მაინც არის გაღმერთებული.

We've slightly lost the habit of doing that,

ჩვენ ცოტა არ იყოს დავკარგეთ ამის ჩვევა.

which is, I think, why we're particularly drawn to nature.

რაც ვფიქრობ განაპირობებს იმას თუ რატომ გვაქვს გასნაკუთრებული მიდრეკილება ბუნებისადმი.

ჩვენი ჯანმრთელობისათვის კი არა, თუმცა ეს ხშირად ასე წარმოუდგენიათ,

Not for the sake of our health, though it's often presented that way,

არამედ იმიტომ რომ ბუნება საშუალებას გვაძლევს თავი დავაღწიოთ ადამიანისეულ კვალს,

but because it's an escape from the human anthill.

It's an escape from our own competition,

ეს არის თავის დაღწევა ჩვენი საკუთარი კონკურენციისაგან,

and our own dramas.

და ჩვენივე დრამატულობისგან.

And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans,

ამიტომაც სიხარულით შევცქერით ყინულოვან კრისტალებსა და ოკეანეებს,

and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc.

ვათვალიერებთ დედამიწას გარე-პერიმეტრებიდან და ა.შ.

We like to feel in contact with something that is non-human,

მოგვწონს კონტაქტი არა-ჰუმანურ საგნებთან.

and that is so deeply important to us.

და ეს ჩვენთვის უმნიშვნელოვანესია.

What I think I've been talking about really is success and failure.

მე ვფიქრობ გესაუბრეთ იმაზე თუ ჭეშმარიტად რა არის წარმატება და მარცხი.

And one of the interesting things about success

და წარმატების ერთ-ერთი საინტერესო თვისება ის არის, რომ

is that we think we know what it means.

ჩვენ გვგონია ვიცით თუ რას ნიშნავს იგი.

If I said that there's somebody behind the screen who's very successful,

თუ მე თქვენ გეტყვით, რომ ეკრანს უკან ვინმე დგას,

რომელიც ძალიან წარმატებულია,რაღაც განსაზღვრული წარმოდგენა ეგრევე შეგექმნებოდათ.

certain ideas would immediately come to mind.

You'd think that person might have made a lot of money,

იფიქრებდით, რომ ამ ადამიანმა ალბათ ძალიან ბევრი ფული იშოვა,

ან მიაღწია სახელსა და დიდებას კონკრეტულ სფეროში.

achieved renown in some field.

My own theory of success --

ჩემი საკუთარი წარმატების თეორია, (და მე ვარ ადამიანი რომელსაც

I'm somebody who's very interested in success,

ძალიან აინტერესებს წარმატება. მე ყოველთვის მინდა წარმატებული ვიყო).

I really want to be successful,

always thinking, how can I be more successful?

მე ყოველთვის ვფიქრობ, "როგორ შეიძლება გავხდე უფრო წარმატებული?"

But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.

მაგრამ რაც უფრო მემატება წლები, მიტ უფრო ვკონკრეტდები იმის შესახებ

თუ რას შეიძლება ნიშნავდეს სიტყვა "წარმატება."

Here's an insight that I've had about success:

წარმატება მე შემდეგნაირად მესმის:

არ შეიძლება წარმატებული იყო ყველაფერში.

You can't be successful at everything.

We hear a lot of talk about work-life balance.

ჩვენ ძალიან ბევრი გვესმის სამსახურისა და პირადი ცხოვრების დაბალანსებაზე.

Nonsense.

სისულელეა. ყველაფერი არ შეიძლება გქონდეს ერთდროულად. ეს შეუძლებელია.

You can't have it all. You can't.

So any vision of success has to admit what it's losing out on,

წარმატების ნებისმიერმა განმარტებამ

უნდა აღიაროს რომ რაღაცაში აუცილებლად დავმარცხდებით.

where the element of loss is.

სადღაც გაჩნდება დამარცხების ელემენტი.

And I think any wise life will accept,

და ვფიქრონ ნებისმიერი საღი ცხოვრების სტილი აღიარებს და მიიღებს,

as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.

რომ როგორც ვთქვი, სადღაც აუცილებლად იქნება ელემენტი სადაც ჩვენ ვერ ვიქნებით წარმატებულნი.

And the thing about a successful life is that a lot of the time,

წარმატებული ცხოვრების თვისება არის ის, რომ

უამრავი დრო და ჩვენი მოსაზრებები იმის თაობაზე

our ideas of what it would mean to live successfully are not our own.

თუ რას ნიშნავს იცხოვრო წარმატებულად, ჩვენ არ გვეკუთვნის.

They're sucked in from other people;

ისინი გამოწოვილია სხვათა ცხოვრებიდან.

chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother.

უმთავრესად კი, თუ თქვენ ხართ მამაკაცი - მამისაგან.

და თუ ქალბატონი - დედისაგან.

Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years.

ფსიქოანალიტიკა შეუპოვრად აჟღერებს ამ მესიჯს 80 წლის განმავლობაში.

No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.

მას კი არავინ უგდებს ყურს შესაბამისად. თუმცე მე მჯერა რომ ეს სიმართლეა.

And we also suck in messages from everything from the television,

ჩვენ ასევე ვიწოვთ გზავნილებს

ყველაფრიდან, დაწყებული ტელევიზორიდან დამთვრებული

to advertising, to marketing, etc.

რეკლამებითა და ვაჭრობით.

These are hugely powerful forces

ისინი უდიდესი ძალის მატარებლები არიან.

that define what we want and how we view ourselves.

რაც განაპირობებს იმას თუ რა გვინდა და როგორ გვინდა დავინახოთ საკუთარი თავი.

When we're told that banking is a very respectable profession,

როდესაც გვეუბნებიან, რომ საბანკო საქმე ძალიან რესპექტაბელური პროფესიაა

a lot of us want to go into banking.

უამრავ ჩვენგანს პროფესიად საბანკო საქმის არჩევა უნდა.

When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking.

თუმცა როდესაც ეს საქმე აღარ არის რესპექტაბელური, მის მიმართ ინტერესს ვკარგავთ.

We are highly open to suggestion.

ძალიან ღია ვართ შემოთვაზებების მიმართ.

So what I want to argue for is not that we should give up

ამგავარად, რისი მტკიცებაც მინდა არის არა ის, რომ ჩვენ უნდა დავივიწყოთ

on our ideas of success,

წარმატების ჩვენეული გაგება.

but we should make sure that they are our own.

არამედ ის, რომ ჩვენ უნდა დავრწმუნდეთ რომ ისინი ნამნდვილად ჩვენ გვეკუთვნის.

We should focus in on our ideas,

უნდა ვკონცენტრირდეთ ჩვენს საკუთარ გაგებაზე.

and make sure that we own them;

და დავრწმუნდეთ რომ ის მხოლოდ საკუთარია.

that we are truly the authors of our own ambitions.

რომ ჩვენ ვართ ჩვენი ამბიციების ჭეშმარიტი ავტორები.

Because it's bad enough not getting what you want,

იმიტომ, რომ რა თქმა უნდა ცუდია როდესაც ვერ აღწევ იმას რაც გსურს,

მაგრამ უარესია როდესაც გაქვს იდეა

but it's even worse to have an idea of what it is you want,

იმისა თუ რა გინდა, და ამის შესახევ მხოლოდ სიცოცხლის ბოლოს აღმოაჩენ.

and find out, at the end of the journey,

that it isn't, in fact, what you wanted all along.

ეს რა თქმა უნდა არ არის ის, რაც ყოველთვის გინდოდა.

So, I'm going to end it there.

აქ კი მე დავამთავრებ ჩემს საუბარს.

But what I really want to stress is: by all means, success, yes.

ერთ რამეს მინდა ხაზი გავუსვა,

წარმატების ნებისმიერ შემთხვევაში.

But let's accept the strangeness of some of our ideas.

მოდით მივიღოთ ჩვენ საკუთარ მოსაზრებათა უცნაურობები.

Let's probe away at our notions of success.

მოდით მოვსინჯოთ წარმატების ჩვენეული ცნება.

Let's make sure our ideas of success are truly our own.

დავრწმუნდეთ, რომ წარმატების შესახებ ჩვენი მოსაზრებები ნამდვილად ჩვენ გვეკუთვნის.

Thank you very much.

დიდი მადლობა

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Chris Anderson: That was fascinating.

ქრის ანდერსონი: ეს შესანიშნავი იყო. მაგრამ როგორ უთავსებთ ერთმანეთს

But how do you reconcile this idea

ერთისმხრივ იმ მოსაზრებას, რომ არასასურველია

of it being bad to think of someone as a "loser,"

ადამიანზე ვიფიქროთ რომ ის არის "დამარცხებული,"

with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life,

ხოლო მეორე მხრივ იმ იდეას, რომ უამრავი ადამიანი, მაგალითად ისეთები რომლელთც უყვართ ცხოვრების სადავეების ხელში ჩაგდება,

and that a society that encourages that,

და აგრეთვე საზოგადოება, წაახალისებს ხოლმე იმ მოსაზრებას, რომ

perhaps has to have some winners and losers?

ალბათ ისევე უნდა არსებობდნენ დამარცხებულები როგორც გამარჯვებულები.

Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness

ალან დე ბოტონი: დიახ, მე ვფიქრობ ეს უბრალო შემთხვევითობაა

of the winning and losing process that I want to stress,

მოგებისა და წაგების პროცესისა რაზეც მინდოდა ყურადღება გამემახვილებინა.

because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything,

იმიტომ, რომ დღესდღეობით ყურადღება ძალიან არის გადატანილი

ყველაფრის სამართლიანობაზე.

and politicians always talk about justice.

პოლიტიკოსებიც ყოველთვის სამართლიანობაზე საუბრობენ.

Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible.

მე ღრმად მწანს სამართლიანობის, უბრალოდ ვფიქრობ რომ ეს შეუძლებელი და მიუღწეველია.

So we should do everything we can to pursue it,

ჩვენ შეძლებისდაგვარად ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ,

და ვიაროთ სამართლიანობის კვალდაკვალ.

but we should always remember that whoever is facing us,

მაგრამ დღის ბოლოს ჩვენ უნდა გვახსოვდეს, რომ

ვინც არ უნდა გვიპირისპირდებოდეს, ან რაც არ უნდა ხდებოდეს ჩვენს ცხოვრებაში,

whatever has happened in their lives,

there will be a strong element of the haphazard.

ყიველთვის იარსებებს შემთხვევითბის ძლიერი ელემენტი.

That's what I'm trying to leave room for;

და ეს არის რაზეც ყურადღება მინდოდა გამემახვილებინა.

otherwise, it can get quite claustrophobic.

იმიტომ, რომ სხვა შემთხვევაში ამან შეიძლება კლაუსტროფობიის სახე მიიღოს.

CA: I mean, do you believe that you can combine

ქრის ანდერსონი: მე ვგულისხმობ, თუ გჯერათ იმის, რომ შეიძლება ერთმანეთს შევუთავსოთ

your kind of kinder, gentler philosophy of work

თქვენი შემოთავაზებული მუშაობის უფრო კეთილი ფილოსოფია და

წარმატებული ეკონომიკა?

with a successful economy?

Or do you think that you can't,

თუ ფიქრობთ, რომ ეს შეუძლებელია?

but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?

თუ ეს დიდი მნიშვნელობის არ არის, და ჩვენ ვანიჭებთ მას დიდ მნიშვნელობას.

ალად დე ბოტონი: კოშმარული მოსაზრებაა, თუ ვიფიქრებთ, რომ

AB: The nightmare thought

is that frightening people is the best way to get work out of them,

ხალხის დაშნება საუკეთესო გზაა მათი ნაყოფიერი მუშაობისათვის.

and that somehow the crueler the environment,

და ასევე ის, რომ უფრო სასტიკ გარემოში

the more people will rise to the challenge.

უფრო მეტი ადამიანი შეეცდება გადალახოს გამოწვევები.

You want to think, who would you like as your ideal dad?

შენ ფიქრობ იმაზე თუ ვინ იქნებოდა შენთვის იდეალური მამა,

And your ideal dad is somebody who is tough but gentle.

და იდეალური მამა ალბათ იქნებოდა ადამიანი რომელიც არის მკაცრი მაგრამ ამავდროულად გულკეთილი.

And it's a very hard line to make.

და ზღვარს გავლება მათ შორის ძალიან ძნელია.

We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society,

ჩვებ გვჭირდება ისეთი სამაგალითო მამები საზოგადოებაში,

avoiding the two extremes,

რომლების მოახერხებენ თავის დაღწევას ამ ორი უკიდურესობიდან,

which is the authoritarian disciplinarian on the one hand,

რომელიც არის ერთის მხრივ ავტორიტარული და დისციპლინარული,

and on the other, the lax, no-rules option.

მაგრამ მეორე მხრივ მოდუნებული, მოშვებული და უწესრიგო.

CA: Alain De Botton.

კრის ანდერსონი: ალან დე ბოტონი.

AB: Thank you very much.

ალან დე ბოტონი: ძალიან დიდი მადლობა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)