Inside the Mind of a Master Procrastinator | Tim Urban | TED

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

So in college,

ในมหาวิทยาลัย

I was a government major,

ผมเรียนเอกสาขาการปกครอง

which means I had to write a lot of papers.

ซึ่งหมายความว่า ผมจะต้องเขียนบทความเยอะแยะ

Now, when a normal student writes a paper,

ทีนี้ เมื่อเด็กนักเรียนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เขียนบทความ

they might spread the work out a little like this.

พวกเขามักจะวางแผนการทำงานทำนองนี้

So, you know --

นั่นแหละครับ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

you get started maybe a little slowly,

คุณอาจเริ่มทำงานช้าไปหน่อย

but you get enough done in the first week

แต่คุณก็ทำได้เยอะพอควร ในสัปดาห์แรก

that, with some heavier days later on,

ด้วยการทำงานที่หนักกว่าเดิม ในหลายวันต่อมา

everything gets done, things stay civil.

งานทุกอย่างก็เสร็จ ทุกอย่างสงบเรียบร้อยดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I would want to do that like that.

และผมก็อยากจะทำแบบนั้น

That would be the plan.

นั่นแหละแผนผมเลย

I would have it all ready to go,

ผมอยากจะพร้อมทำมัน

but then, actually, the paper would come along,

แต่ อันที่จริง บทความไม่ออกมาดั่งใจ

and then I would kind of do this.

และผมก็จะทำอะไรแบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that would happen every single paper.

และมันก็เกิดขึ้นกับทุกบทความของผม

But then came my 90-page senior thesis,

แต่แล้วมันมาถึงตอนที่ผมต้องทำ วิทยานิพนธ์ 90 หน้า

a paper you're supposed to spend a year on.

บทความที่คุณควรให้เวลากับมันเป็นปี

And I knew for a paper like that, my normal work flow was not an option.

และผมก็รู้ว่า สำหรับบทความแบบนี้ คงไม่เหมาะกับการทำงานตามวิสัยของผม

It was way too big a project.

มันเป็นโครงการที่ใหญ่เกินไป

So I planned things out,

ผมจึงวางแผนขึ้นมา

and I decided I kind of had to go something like this.

และตัดสินใจว่าผมจะต้องทำอะไรแบบนี้

This is how the year would go.

นี่คือการดำเนินการในหนึ่งปี

So I'd start off light,

ผมเริ่มอย่างเบา ๆ

and I'd bump it up in the middle months,

และก็เร่งเครื่องขึ้นตอนกลาง ๆ

and then at the end, I would kick it up into high gear

และตอนสุดท้าย ก็เร่งกันแบบเหยียบมิด

just like a little staircase.

เหมือนปีนขึ้นบันได

How hard could it be to walk up the stairs?

มันจะไปยากอะไรกันนักเชียว กับแค่การขึ้นบันได

No big deal, right?

จริงไหมครับ

But then, the funniest thing happened.

แต่ว่า เรื่องสุดขันก็เกิดขึ้น

Those first few months?

ช่วงเดือนแรก ๆ

They came and went,

ความรู้สึกนั้นมา ๆ ไป ๆ

and I couldn't quite do stuff.

และผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร

So we had an awesome new revised plan.

เราก็เลยมีการปรับแผนเจ๋ง ๆ กันใหม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then --

และแล้ว --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But then those middle months actually went by,

แต่ช่วงตอนกลาง ๆ นั้นผ่านเลยไป

and I didn't really write words,

และผมก็แทบไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

and so we were here.

และเราก็มาอยู่ตรงนี้

And then two months turned into one month,

และจากนั้น สองเดือนก็กลายเป็นหนึ่งเดือน

which turned into two weeks.

ซึ่งกลายเป็นสองสัปดาห์

And one day I woke up

และวันหนึ่งผมก็ตื่นขึ้นมา

with three days until the deadline,

โดยกำหนดเส้นตายส่งคืออีกสามวัน

still not having written a word,

ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

and so I did the only thing I could:

และผมก็เลยทำสิ่งเดียวที่ผมทำได้

I wrote 90 pages over 72 hours,

ผมเขียนทั้งหมด 90 หน้า ภายใน 72 ชั่วโมง

pulling not one but two all-nighters --

อดหลับอดนอนไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่เป็นสองคืนเต็ม ๆ --

humans are not supposed to pull two all-nighters --

มนุษย์ไม่ควรที่จะอดนอนติดกันสองคืน --

sprinted across campus,

วิ่งป่าราบไปมหาวิทยาลัย

dove in slow motion,

พุ่งไปแบบสโลว์โมชัน

and got it in just at the deadline.

และส่งทันกำหนดเส้นตายพอดี

I thought that was the end of everything.

ผมคิดว่านั่นมันจบละ

But a week later I get a call,

แต่สัปดาห์ต่อมา ผมก็ได้รับโทรศัพท์

and it's the school.

และเป็นคนที่คณะก็โทรมา

And they say, "Is this Tim Urban?"

พวกเขาบอกว่า "นั่น ทิม เออร์บัน ใช่ไหม"

And I say, "Yeah."

ผมบอกว่า "ครับ"

And they say, "We need to talk about your thesis."

พวกเขาบอกว่า "เราอยากให้คุณอธิบาย เกี่ยวกับเรื่องวิทยานิพนธ์หน่อย"

And I say, "OK."

ผมบอกว่า "โอเค"

And they say,

และพวกเขาบอกว่า

"It's the best one we've ever seen."

"มันเจ๋งที่สุดเท่าที่เราเคยอ่านมาเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That did not happen.

นั่นไม่ได้เกิดขึ้นครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was a very, very bad thesis.

มันเป็นวิทยานิพนธ์ที่แย่สุด ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I just wanted to enjoy that one moment when all of you thought,

ผมอยากจะมีวินาทีแห่งความสุข แบบตอนที่พวกคุณคิดว่า

"This guy is amazing!"

"หมอนี่มันเจ๋งจริง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

No, no, it was very, very bad.

ไม่ครับ มันแย่สุด ๆ เลย

Anyway, today I'm a writer-blogger guy.

ครับ ทุกวันนี้ ผมทำงานเป็นคนเขียนบล๊อค

I write the blog Wait But Why.

ผมเขียนบล๊อคชื่อว่า เวดท์ บัท วาย (Wait But Why)

And a couple of years ago, I decided to write about procrastination.

และสองสามปีก่อน ผมตัดสินใจ ที่จะเขียนเกี่ยวกับการผัดวันประกันพรุ่ง

My behavior has always perplexed the non-procrastinators around me,

พฤติกรรมของผมมักจะไม่เป็นระเบียบอยู่เรื่อย มีคนที่ผัดวันประกันพรุ่งรายล้อม

and I wanted to explain to the non-procrastinators of the world

และผมอยากจะอธิบายให้คนที่ ไม่ได้เป็นคนที่ผัดวันประกันพรุ่งเข้าใจ

what goes on in the heads of procrastinators,

ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในสมอง ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

and why we are the way we are.

และทำไมเราถึงเป็นแบบนี้

Now, I had a hypothesis

ครับ ผมมีสมมติฐาน

that the brains of procrastinators were actually different

ว่าสมองของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง มีความแตกต่างออกไป

than the brains of other people.

จากสมองของคนอื่น ๆ

And to test this, I found an MRI lab

และเพื่อเป็นการทดสอบ ผมพบห้องปฏิบัติการ MRI

that actually let me scan both my brain

ที่ยอมให้ผมสแกนสมองของผม

and the brain of a proven non-procrastinator,

และสมองของ คนที่ไม่ใช่คนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

so I could compare them.

เพื่อที่ผมจะได้เปรียบเทียบกัน

I actually brought them here to show you today.

ผมเอามาให้คุณชมกันด้วย

I want you to take a look carefully to see if you can notice a difference.

ผมอยากให้คุณมองดูดี ๆ ว่าคุณเห็นความแตกต่างอะไรหรือเปล่า

I know that if you're not a trained brain expert,

ผมรู้ว่า ถ้าคุณไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง

it's not that obvious, but just take a look, OK?

มันจะไม่ชัดเจนเท่าไร แต่ลองพยายามดูนะครับ

So here's the brain of a non-procrastinator.

นี่คือสมองของ คนที่ไม่ใช่คนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now ...

ทีนี้ ...

here's my brain.

นี่คือสมองของผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There is a difference.

มันมีความแตกต่าง

Both brains have a Rational Decision-Maker in them,

ในสมองทั้งสองแบบนี้ มีผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ

but the procrastinator's brain

แต่สมองของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

also has an Instant Gratification Monkey.

ยังมีเจ้าลิงหลั่นล้าอีกด้วย

Now, what does this mean for the procrastinator?

ที่นี้ มันหมายความว่าอย่างไร สำหรับคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

Well, it means everything's fine until this happens.

ครับ มันหมายความว่า ทุกอย่างโอเค จนกระทั่งสิ่งนี้เกิดขึ้น

[This is a perfect time to get some work done.] [Nope!]

[นี่เป็นเวลาที่เหมาะเหมงที่สุดท่จะทำงาน] [ไม่อะ]

So the Rational Decision-Maker will make the rational decision

ฉะนั้นผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ จำทำการตัดสินใจอย่างมีหลักการ

to do something productive,

เพื่อทำอะไรบางอย่างที่มีประสิทธิภาพ

but the Monkey doesn't like that plan,

แต่เจ้าลิงไม่ชอบแผนนั้น

so he actually takes the wheel,

มันก็เลยเข้าคุมพวงมาลัยซะเอง

and he says, "Actually, let's read the entire Wikipedia page

และมันบอกว่า "อันที่จริง มาอ่านวิกิพีเดียกันเหอะ

of the Nancy Kerrigan/ Tonya Harding scandal,

เรื่องฉาวของ แนนซี คาร์ริแกน/ทันยา ฮาร์ดิง

because I just remembered that that happened.

เพราะว่าฉันจำได้ว่ามันมีเรื่องนี้นะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then --

แล้ว --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then we're going to go over to the fridge,

จากนั้นเราก็เดินตรงไปหาตู้เย็น

to see if there's anything new in there since 10 minutes ago.

เพื่อดูว่ามีอะไรใหม่ในนั้นไหม ทุก ๆ 10 นาที

After that, we're going to go on a YouTube spiral

หลังจากนั้น เราก็จะเข้าไปยังวังวนยูทิวบ์

that starts with videos of Richard Feynman talking about magnets

โดยเริ่มจากวีดีโอ ริชาร์จ ไฟน์แมน พูดเรื่องเกี่ยวกับแม่เหล็ก

and ends much, much later with us watching interviews

และหลังจากนั้นอีกนาน เราก็จะจบด้วยการดูสัมภาษณ์

with Justin Bieber's mom.

แม่จัสติน บีเบอร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"All of that's going to take a while,

"หมดนั่นคงใช้เวลาสักพัก

so we're not going to really have room on the schedule for any work today.

เราคงไม่มีเวลาที่จะทำตามตารางการทำงานวันนี้

Sorry!"

โทษทีนะ"

(Sigh)

(เฮ้อ)

Now, what is going on here?

เอาล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น

The Instant Gratification Monkey does not seem like a guy

เจ้าลิงหลั่นล้าไม่สมควรจะรับหน้าที่

you want behind the wheel.

คุมพวงมาลัย

He lives entirely in the present moment.

มันใช้ชีวิตไปวัน ๆ

He has no memory of the past, no knowledge of the future,

มันไม่มีความทรงจำในอดีต ไม่ได้ล่วงรู้ถึงอนาคต

and he only cares about two things:

และสนใจแค่อะไรสองสามอย่าง

easy and fun.

คือ เรื่องสบาย ๆ และสนุก ๆ

Now, in the animal world, that works fine.

ถ้ามันเป็นโลกของสรรพสัตว์ มันก็คงไม่เป็นไร

If you're a dog

ถ้าคุณเป็นสุนัข

and you spend your whole life doing nothing other than easy and fun things,

และในชีวิตคุณไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่า ทำเรื่องสบาย ๆ และสนุก ๆ แล้วล่ะก็

you're a huge success!

คุณประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวงแล้วล่ะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And to the Monkey,

และสำหรับเจ้าลิงนั่น

humans are just another animal species.

คนก็เป็นแค่สัตว์อีกอย่างหนึ่ง

You have to keep well-slept, well-fed and propagating into the next generation,

คุณต้องนอนให้พอ ต้องกินให้อิ่ม และดำรงเผ่าพันธุ์มีลูกมีหลาน

which in tribal times might have worked OK.

ซึ่งในยุคมนุษย์ถ้ำมันก็คงโอเค

But, if you haven't noticed, now we're not in tribal times.

แต่ถ้าคุณสังเกตดู คุณจะรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ในยุคนั้น

We're in an advanced civilization, and the Monkey does not know what that is.

เราอยู่ในสังคมที่มีความซับซ้อน และลิงก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

Which is why we have another guy in our brain,

ซึ่งเป็นเหตุผลว่า ทำไมเราจึงมีอีกนายหนึ่งในสมองของเรา

the Rational Decision-Maker,

ผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ

who gives us the ability to do things no other animal can do.

ที่ทำให้เรามีความสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ที่สัตว์อื่น ๆ ทำไม่ได้

We can visualize the future.

เราสามารถคาดการอนาคต

We can see the big picture.

เราสามารถมองภาพรวมได้

We can make long-term plans.

เราสามารถวางแผนระยะยาวได้

And he wants to take all of that into account.

และเขาก็อยากจะพิจารณาสิ่งเหล่านั้น

And he wants to just have us do

และเขาก็อยากจะให้เราทำ

whatever makes sense to be doing right now.

ในสิ่งที่สมเหตุสมผล

Now, sometimes it makes sense

ครับ บางครั้งมันก็สมเหตุสมผล

to be doing things that are easy and fun,

ที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ที่สบายและสนุก

like when you're having dinner or going to bed

อย่างตอนที่คุณกินอาหารหรือเข้านอน

or enjoying well-earned leisure time.

หรือมีความสุขกับเวลาว่างของคุณ

That's why there's an overlap.

นั่นเป็นเหตุว่าทำไมมันจึงมีการซ้อนทับ

Sometimes they agree.

บางครั้งเราเห็นด้วย

But other times, it makes much more sense

แต่บางครั้ง มันสมเหตุสมผลกว่า

to be doing things that are harder and less pleasant,

ที่จะทำในสิ่งที่ยากกว่าและน่าทำน้อยกว่า

for the sake of the big picture.

เพื่อภาพรวม

And that's when we have a conflict.

และนั่นเป็นตอนที่เกิดความขัดแย้งขึ้น

And for the procrastinator,

และสำหรับคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

that conflict tends to end a certain way every time,

ความขัดแย้งนั้นมักจบลงแบบเดิมทุกที

leaving him spending a lot of time in this orange zone,

คือทำให้พวกเขาต้องใช้เวลาไปมาก กับในส่วนสีส้ม

an easy and fun place that's entirely out of the Makes Sense circle.

ซึ่งคือส่วนแห่งความสบายและสนุก ที่ไม่อยู่ในส่วนวงกลมของความสมเหตุสมผล

I call it the Dark Playground.

ผมเรียกมันว่าสนามเด็กเล่นมืด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, the Dark Playground is a place

ครับ สนามเด็กเล่นมืดนี้

that all of you procrastinators out there know very well.

เป็นที่ซึ่งคนที่ผัดวันประกันพรุ่งทุกคน รู้จักเป็นอย่างดี

It's where leisure activities happen

มันเป็นที่ซึ่งเกิดกิจกรรมบันเทิง

at times when leisure activities are not supposed to be happening.

ตอนที่ไม่ควรจะมีกิจกรรมบันเทิง

The fun you have in the Dark Playground

ความสนุกที่คุณพบได้ ที่สนามเด็กเล่นมืดนั่น

isn't actually fun, because it's completely unearned,

อันที่จริงไม่สนุกเลย เพราะว่ามันไม่ได้อะไรขึ้นมา

and the air is filled with guilt, dread, anxiety, self-hatred --

และบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความกลัว ความกังวล และเกลียดตัวเอง --

all of those good procrastinator feelings.

ความรู้สึกของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

And the question is, in this situation, with the Monkey behind the wheel,

และคำถามก็คือ ในสถานการณ์นี้ เมื่อลิงคุมพวงมาลัยอยู่

how does the procrastinator ever get himself over here to this blue zone,

คนที่ผัดวันประกันพรุ่งจะพาตัวเอง ไปยังส่วนสีฟ้าได้อย่างไร

a less pleasant place, but where really important things happen?

ซึ่งมันเป็นส่วนที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์ แต่เป็นส่วนที่เกิดความสำคัญขึ้น

Well, turns out the procrastinator has a guardian angel,

ครับ มันกลายเป็นว่าคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง มีเทพผู้พิทักษ์

someone who's always looking down on him and watching over him

บางคนที่จะคอยมองลงมา และคอยดูแลพวกเขาเสมอ

in his darkest moments --

ในตอนที่เขามืดแปดด้าน --

someone called the Panic Monster.

ใครบางคนที่ได้ชื่อว่า อสูรกายสติแตก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, the Panic Monster is dormant most of the time,

ครับ เจ้าอสูรกายสติแตกนี้ มักจะจำศีลอยู่เฉย ๆ เป็นส่วนใหญ่

but he suddenly wakes up anytime a deadline gets too close

แต่มันจะตื่นขึ้นทันที เมื่อเส้นตายใกล้เข้ามา

or there's danger of public embarrassment,

หรือจะเกิดอันตรายที่จะ สร้างความน่าอับอายในที่สาธารณะ

a career disaster or some other scary consequence.

หายนะในหน้าที่การงาน หรือผลกระทบบางอย่างที่น่าหวาดหวั่น

And importantly, he's the only thing the Monkey is terrified of.

และที่สำคัญ มันเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่เจ้าลิงนั่นกลัว

Now, he became very relevant in my life pretty recently,

ตอนนี้ มันเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตผม เมื่อไม่นานมานี้

because the people of TED reached out to me about six months ago

เพราะว่าคนของ TED ติดต่อผมเข้ามาประมาณหกเดือนก่อน

and invited me to do a TED Talk.

และเชิญผมไปบรรยายที่ TED talk

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, of course, I said yes.

ตอนนี้ แน่ล่ะครับ ผมตอบตกลง

It's always been a dream of mine to have done a TED Talk in the past.

มันเคยเป็นความฝันของผมเลย ที่จะได้มาบรรยายที่ TED talk

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But in the middle of all this excitement,

แต่ในช่วงกลางความตื่นเต้นนี้

the Rational Decision-Maker seemed to have something else on his mind.

ผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ เหมือนจะมีอะไรบางอย่างในใจ

He was saying, "Are we clear on what we just accepted?

เขาบอกว่า "เราแน่ใจหรือเปล่าเนี่ย ว่าเราเพิ่งตอบตกลงอะไรไป

Do we get what's going to be now happening one day in the future?

เราจะทำได้อย่างคิดตอนนี้ ในวันนั้นหรือเปล่านะ

We need to sit down and work on this right now."

เราต้องนั่งลงและเริ่มงานมันตอนนี้เลย"

And the Monkey said, "Totally agree, but let's just open Google Earth

และเจ้าลิงก็บอกว่า "เห็นด้วย ๆ แต่มาเปิด กูเกิล เอิร์ธ กันก่อนเหอะ

and zoom in to the bottom of India, like 200 feet above the ground,

และซูมเข้าไปดูอินเดียที่ระดับ 200 ฟุตกัน

and scroll up for two and a half hours til we get to the top of the country,

และค่อย ๆ เลื่อนมันขึ้นไปจนถึงทางเหนือ เป็นเวลาสักสองชั่วโมงครึ่ง

so we can get a better feel for India."

เราจะได้รู้จักอินเดียดีขึ้นไง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So that's what we did that day.

และนั่นก็เป็นสิ่งที่เราทำในวันนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As six months turned into four and then two and then one,

จากหกเดือนกลายเป็นสี่เดือน และจากสองเดือนก็กลายเป็นเดือนเดียว

the people of TED decided to release the speakers.

ชาว TED ตัดสินใจประกาศชื่อผู้บรรยาย

And I opened up the website, and there was my face

และเปิดเว็บไซต์ที่มีรูปหน้าผม

staring right back at me.

จ้องมองกลับมาที่ผม

And guess who woke up?

และเดาสิครับว่าใครตื่นขึ้นมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the Panic Monster starts losing his mind,

เจ้าอสูรกายสติแตกเริ่มอาละวาด

and a few seconds later, the whole system's in mayhem.

และไม่กี่วินาทีต่อมา ทั้งระบบก็โกลาหลกันไปหมด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the Monkey -- remember, he's terrified of the Panic Monster --

และเจ้าลิง -- จำได้ไหมครับ มันกลัวอสูรกายสติแตกนี้มาก

boom, he's up the tree!

ตูม มันหนีขึ้นต้นไม้ไปเลยครับ

And finally,

และในที่สุด

finally, the Rational Decision-Maker can take the wheel

ในที่สุดผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ ก็สามารถที่จะมาบังคับพวงมาลัย

and I can start working on the talk.

และผมสามารถที่จะเริ่มเตรียมการบรรยายนี้ได้

Now, the Panic Monster explains

ครับ อสูรกายสติแตก

all kinds of pretty insane procrastinator behavior,

อธิบายให้เราเข้าใจถึงพฤติกรรมบ้า ๆ ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

like how someone like me could spend two weeks

อย่างเช่นที่คนอย่างผม ที่อาจเสียเวลาสองสัปดาห์

unable to start the opening sentence of a paper,

เพราะไม่สามารถหาประโยคเปิด ในการเขียนบทความได้

and then miraculously find the unbelievable work ethic

และจากนั้นก็พบกับแนวการทำงานบ้า ๆ ได้อย่างเหลือเชื่อ

to stay up all night and write eight pages.

คือการไม่หลับไม่นอนทั้งคืน และเขียนบทความแปดหน้า

And this entire situation, with the three characters --

และสถานการณ์ทั้งหมดนี้ กับตัวละครทั้งสาม --

this is the procrastinator's system.

นี่คือระบบของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

It's not pretty, but in the end, it works.

มันไม่ค่อยสวยงามเท่าไร แต่ที่สุดแล้ว มันก็ใช้ได้

This is what I decided to write about on the blog a couple of years ago.

นี่เป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจเขียน ในบล๊อคเมื่อสองสามปีก่อน

When I did, I was amazed by the response.

เมื่อผมเขียนมัน ผมประหลาดใจกับการตอบรับ

Literally thousands of emails came in,

มีอีเมลเข้ามาหาผมเป็นพัน ๆ ฉบับ

from all different kinds of people from all over the world,

จากผู้คนมากมายหลากหลาย จากทั่วโลก

doing all different kinds of things.

ที่มีอาชีพต่าง ๆ กัน

These are people who were nurses, bankers, painters, engineers

ผู้คนเหล่านี้ได้แก่ พยาบาล นายธนาคาร นักวาดภาพ วิศวกร

and lots and lots of PhD students.

และนักเรียนปริญญาเอกอีกเพียบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they were all writing, saying the same thing:

และพวกเขาทุกคนเขียนในสิ่งเดียวกัน ซึ่งก็คือ

"I have this problem too."

"ฉันมีปัญหานั้นเหมือนกันเลย"

But what struck me was the contrast between the light tone of the post

แต่ที่ทำให้ผมอึ้งก็คือ ความแตกต่างระหว่างเรื่องเบา ๆ

and the heaviness of these emails.

กับอีเมลเครียด ๆ

These people were writing with intense frustration

คนเหล่านี้เขียนด้วยความหงุดหงิดอย่างมาก

about what procrastination had done to their lives,

เกี่ยวกับผลของการผัดวันประกันพรุ่ง ที่มีต่อชีวิตพวกเขา

about what this Monkey had done to them.

เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าลิงทำกับชีวิตของพวกเขา

And I thought about this, and I said,

และผมคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ และบอกว่า

well, if the procrastinator's system works, then what's going on?

ก็ ถ้าระบบของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง มันได้ผล แล้วจะเป็นปัญหาอะไรล่ะ

Why are all of these people in such a dark place?

ทำไมคนพวกนี้หดหู่จัง

Well, it turns out that there's two kinds of procrastination.

ครับ มันกลายเป็นว่า มีการผัดวันประกันพรุ่งในสองลักษณะ

Everything I've talked about today, the examples I've given,

ทุกอย่างที่ผมบรรยายไปในวันนี้ ตัวอย่างที่ผมเล่าให้ฟัง

they all have deadlines.

พวกมันมีการกำหนดเส้นตาย

And when there's deadlines,

และเมื่อมันมีการกำหนดเส้นตาย

the effects of procrastination are contained to the short term

ผลของการผัดวันประกันพรุ่ง จะมีอยู่ในช่วงสั้น ๆ

because the Panic Monster gets involved.

เพราะว่าอสูรกายสติแตกนั้นจะเข้ามาพัวพัน

But there's a second kind of procrastination

แต่ยังมีการผัดวันประกันพรุ่งในอีกลักษณะ

that happens in situations when there is no deadline.

ที่เกิดขึ้นในสถานการณ์ ที่ไม่มีการกำหนดเส้นตาย

So if you wanted a career where you're a self-starter --

ฉะนั้น ถ้าคุณต้องการทำอาชีพ ที่คุณจะต้องกระตุ้นตัวเอง --

something in the arts, something entrepreneurial --

ในด้านศิลปะก็ดี ในด้านการลงทุนก็ดี --

there's no deadlines on those things at first, because nothing's happening,

มันไม่มีการกำหนดเส้นตายสำหรับสิ่งเหล่านี้ ในตอนแรก เพราะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

not until you've gone out and done the hard work

ไม่จนกระทั่งคุณออกไปและทำงานจริง ๆ

to get momentum, get things going.

เพื่อให้เกิดแรงผลักต่อเนื่อง เพื่อทำให้สิ่งต่าง ๆ เดินหน้า

There's also all kinds of important things outside of your career

ยังมีสิ่งสำคัญอีกมากมาย นอกเหนือจากการงานอาชีพ

that don't involve any deadlines,

ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเส้นตาย

like seeing your family or exercising and taking care of your health,

อย่างเช่น การไปเยี่ยมครอบครัว หรือการออกกำลังกายและรักษาสุขภาพ

working on your relationship

การบริหารความสัมพันธ์

or getting out of a relationship that isn't working.

หรือละทิ้งความสัมพันธ์ที่ไม่มีความก้าวหน้า

Now if the procrastinator's only mechanism of doing these hard things

ทีนี้ ถ้าเพียงกลไกเดียวในการทำสิ่งที่ยาก ๆ ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง

is the Panic Monster, that's a problem,

คือเจ้าอสูรกายสติแตก นั่นคงจะเป็นปัญหา

because in all of these non-deadline situations,

เพราะว่าในสถานการณ์ ที่ไม่มีกำหนดเส้นตายทั้งหมดนี้

the Panic Monster doesn't show up.

อสูรกายสติแตกไม่ได้แสดงตน

He has nothing to wake up for,

มันไม่รู้จะตื่นขึ้นมาเพื่ออะไร

so the effects of procrastination, they're not contained;

ฉะนั้น ผลของการผัดวันประกันพรุ่ง มันจะไม่หยุด

they just extend outward forever.

มันจะถูกทำให้ยืดออกไปเรื่อย ๆ ไม่สิ้นสุด

And it's this long-term kind of procrastination

และการผัดวันประกันพรุ่งระยะยาวนี้เอง

that's much less visible and much less talked about

ที่เห็นได้ยากกว่าและเราพูดถึงมันน้อยกว่า

than the funnier, short-term deadline-based kind.

แบบที่มีกำหนดเส้นตาย ที่มันตลกกว่า และที่มีระยะสั้น ๆ

It's usually suffered quietly and privately.

มันมักก่อปัญหาอยู่อย่างเงียบ ๆ และเป็นปัญหาเฉพาะบุคคล

And it can be the source

และมันสามารถเป็นแหล่ง

of a huge amount of long-term unhappiness, and regrets.

ของความไม่เป็นสุขระยะยาว และความเสียใจได้

And I thought, that's why those people are emailing,

และผมคิดว่า นั่นเป็นเหตุว่าทำไม คนเหล่านี้จึงส่งอีเมล

and that's why they're in such a bad place.

และนั่นเป็นเหตุว่าทำไมพวกเขา จึงตกที่นั่งลำบาก

It's not that they're cramming for some project.

มันไม่ใช่ว่าพวกเขาหมกมุ่นแต่กับบางงาน

It's that long-term procrastination has made them feel like a spectator,

มันเป็นการผัดวันประกันพรุ่งระยะยาว ที่ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนผู้ชม

at times, in their own lives.

ณ เวลานั้น ๆ ในชีวิตของพวกเขา

The frustration is not that they couldn't achieve their dreams;

ความหงุดหงิดไม่ใช่เพราะพวกเขา ไม่สามารถทำตามความฝันได้

it's that they weren't even able to start chasing them.

แต่เพราะว่าพวกเขา ไม่อาจแม้แต่จะไล่ตามมันได้ด้วยซ้ำ

So I read these emails and I had a little bit of an epiphany --

ฉะนั้น ผมอ่านอีเมลเหล่านี้ และก็เห็นใจเหมือนกัน --

that I don't think non-procrastinators exist.

ที่ผมไม่คิดว่า คนไม่ผัดวันประกันพรุ่งจะมีอยู่

That's right -- I think all of you are procrastinators.

ครับ -- ผมคิดว่าพวกคุณทุกคน เป็นคนที่ผัดวันประกันพรุ่งกันหมดแหละ

Now, you might not all be a mess,

ทีนี้ คุณอาจไม่ได้ทำอะไรยุ่งเหยิง

like some of us,

อย่างพวกเราบางคน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and some of you may have a healthy relationship with deadlines,

และพวกคุณบางคนอาจมีความสัมพันธ์อันดี กับกำหนดส่งงาน

but remember: the Monkey's sneakiest trick

แต่จำไว้นะครับ ว่าลูกเล่นแพรวพราว ของเจ้าลิงนั่น

is when the deadlines aren't there.

จะโผล่มาตอนที่ไม่มีกำหนดส่งงาน

Now, I want to show you one last thing.

ครับ ผมอยากจะแสดงให้คุณดูอีกอย่าง

I call this a Life Calendar.

มันเรียกว่า ปฏิทินชีวิต

That's one box for every week of a 90-year life.

แต่ละกล่องแทนแต่ละสัปดาห์ ของชีวิตที่ยืนยาว 90 ปี

That's not that many boxes,

มีกล่องอยู่ไม่มาก

especially since we've already used a bunch of those.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราใช้มันไปบ้างแล้ว

So I think we need to all take a long, hard look at that calendar.

ฉะนั้น ผมคิดว่าเราต้องมามอง ปฏิทินนี้กันให้ดี ๆ

We need to think about what we're really procrastinating on,

เราต้องคิดว่า เราผัดวันประกันพรุ่งกันในเรื่องอะไร

because everyone is procrastinating on something in life.

เพราะว่าทุกคนผัดวันประกันพรุ่ง ต่อเรื่องบางเรื่องในชีวิต

We need to stay aware of the Instant Gratification Monkey.

เราต้องตระหนักรู้ถึงเจ้าลิงหลั่นล้านั่น

That's a job for all of us.

นั่นเป็นหน้าที่ของเราทุกคน

And because there's not that many boxes on there,

และเพราะว่ามันมีกล่องอยู่ตรงนั้นไม่มาก

it's a job that should probably start today.

มันเป็นหน้าที่ ที่เราควรที่จะเริ่มกันในวันนี้

Well, maybe not today, but ...

ครับ บางทีอาจไม่ใช่วันนี้ แต่ ...

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You know.

นั่นแหละครับ

Sometime soon.

เร็ว ๆ นี้แหละครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)