Inside the Mind of a Master Procrastinator | Tim Urban | TED

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

So in college,

بله در دانشکده،

I was a government major,

رشته من کارشناسی مدیریت دولتی بود،

which means I had to write a lot of papers.

و این یعنی من باید کلی مقاله می نوشتم.

Now, when a normal student writes a paper,

وقتی یه دانشجوی معمولی مقاله می نویسه،

they might spread the work out a little like this.

ممکنه کار رو یه کم شبیه به این توزیع کنند.

So, you know --

اما می دونی --

(Laughter)

( خنده حضار )

you get started maybe a little slowly,

ممکنه کمی آهسته تر شروع کنی،

but you get enough done in the first week

خوب اگر در هفته اول به اندازه انجام بدی

that, with some heavier days later on,

و روزهای بعد یه کم بیشتر کار کنی،

everything gets done, things stay civil.

همه کارها درست و مودبانه انجام میشه.

(Laughter)

( خنده حضار )

And I would want to do that like that.

و می خواستم این جوری انجامش بدهم.

That would be the plan.

این برنامه من بود.

I would have it all ready to go,

باید همه اش رو آماده اجرا می کردم،

but then, actually, the paper would come along,

اما بعد، در حقیقت، مقاله جلو میره،

and then I would kind of do this.

و بعد من یه جوری این کار رو می کنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

And that would happen every single paper.

و برای هر کدوم از مقاله ها این اتفاق می افتاد.

But then came my 90-page senior thesis,

اما بعد نوبت به پایان نامه اصلی ۹۰ صفحه ای من رسید،

a paper you're supposed to spend a year on.

مقاله ای که معمولا باید یک سال رویش کار کنی.

And I knew for a paper like that, my normal work flow was not an option.

و می دونستم که برای مقاله ای مثل اون، برنامه کار معمولی من مناسب نیست.

It was way too big a project.

یه پروژه خیلی بزرگی بود.

So I planned things out,

پس برنامه ریزی کردم،

and I decided I kind of had to go something like this.

و تصمیم گرفتم که باید یه چیزی مثل این رو انجام بدم.

This is how the year would go.

سال باید اینجوری جلو بره.

So I'd start off light,

پس شروع آرومی دارم،

and I'd bump it up in the middle months,

در ماه های وسط کمی پرش می کنم،

and then at the end, I would kick it up into high gear

و بعد در آخرش، با هیجان میزنم توی دنده سنگین

just like a little staircase.

درست مثل پلکان.

How hard could it be to walk up the stairs?

مگه بالا رفتن از پله چقدر سخته؟

No big deal, right?

خیلی سخت نیست، درسته؟

But then, the funniest thing happened.

اما بعدش، یه اتفاق بامزه ای افتاد.

Those first few months?

اون چند ماه اول؟

They came and went,

آمدند و رفتند،

and I couldn't quite do stuff.

و نتونستم خیلی کاری بکنم.

So we had an awesome new revised plan.

پس یه برنامه خیلی عالی جدید ریختیم.

(Laughter)

( خنده حضار )

And then --

و بعد --

(Laughter)

( خنده حضار )

But then those middle months actually went by,

اما بعد اون ماه های وسطی هم گذشتند،

and I didn't really write words,

و من کلمه ای ننوشتم،

and so we were here.

و رسیدیم به اینجا.

And then two months turned into one month,

و بعد دو ماه تبدیل شد به یک ماه،

which turned into two weeks.

و اونهم تبدیل شد به دو هفته.

And one day I woke up

و یک روز بیدار شدم

with three days until the deadline,

که سه روز مونده بود به مهلت،

still not having written a word,

و هنوز یک کلمه هم ننوشته بودم،

and so I did the only thing I could:

پس تنها کاری که می تونستم رو انجام دادم:

I wrote 90 pages over 72 hours,

۹۰ صفحه رو در ۷۲ ساعت نوشتم،

pulling not one but two all-nighters --

مستقیما نه یک، بلکه دوشب کامل بیدار بودم --

humans are not supposed to pull two all-nighters --

انسان ها نباید دوشب کامل بیدار بمونند --

sprinted across campus,

کل محوطه دانشگاه رو دویدم،

dove in slow motion,

و مثل صحنه های کند شده فیلم رسیدم،

and got it in just at the deadline.

و درست سر وقت تحولش دادم.

I thought that was the end of everything.

فکر می کردم دیگه همه چیز تموم شده.

But a week later I get a call,

اما یک هفته بعد یکی تلفن زد،

and it's the school.

و از دانشگاه بود،

And they say, "Is this Tim Urban?"

و به من گفتند، « شما تیم اوربان هستید؟»

And I say, "Yeah."

و من گفتم، «بله».

And they say, "We need to talk about your thesis."

و به من گفتند که، « ما باید در مورد پایان نامه تون صحبت کنیم».

And I say, "OK."

و من گفتم، « باشه».

And they say,

و اونها گفتند،

"It's the best one we've ever seen."

« این بهترینی بود که ما تا حالا دیدیم.»

(Laughter)

( خنده حضار )

(Applause)

( تشویق حضار )

That did not happen.

اینجوری نشد.

(Laughter)

( خنده حضار )

It was a very, very bad thesis.

پایان نامه خیلی، خیلی بدی بود.

(Laughter)

( خنده حضار )

I just wanted to enjoy that one moment when all of you thought,

فقط دلم می خواست از اون لحظه ای که همتون فکر کردید،

"This guy is amazing!"

« این یارو خیلی باحاله!» لذت ببرم.

(Laughter)

( خنده حضار )

No, no, it was very, very bad.

نه، نه، خیلی خیلی بد بود.

Anyway, today I'm a writer-blogger guy.

به هرحال، امروز من یک نویسنده-وبلاگ نویس هستم.

I write the blog Wait But Why.

در وبلاگ Wait But Why می نویسم.

And a couple of years ago, I decided to write about procrastination.

و چند سال پیش، تصمیم گرفتم تا در باره «از زیر کار در رفتن» بنویسم.

My behavior has always perplexed the non-procrastinators around me,

رفتار من همیشه باعث تعجب آدم های دور و برم شده که «زیر کار در رو» نیستند،

and I wanted to explain to the non-procrastinators of the world

و می خواستم برای آدمهایی که در دنیا «از کار در نمی روند» توضیح بدم

what goes on in the heads of procrastinators,

که در مغز «از زیر کار در رو» ها چه اتفاقی می افته،

and why we are the way we are.

و ما چرا اینجوری هستیم.

Now, I had a hypothesis

من یک فرضیه دارم

that the brains of procrastinators were actually different

که مغز افراد از« زیر کار در رو» در واقع فرق می کنه

than the brains of other people.

با مغز آدمهای دیگه.

And to test this, I found an MRI lab

و برای آزمایش این موضوع، یک آزمایشگاه MRI پیدا کردم

that actually let me scan both my brain

که اجازه داد تا مغز خودم

and the brain of a proven non-procrastinator,

و مغز شخصی که از زیر کار در رو نبود را اسکن کنم،

so I could compare them.

تا بتونم اونها رو مقایسه کنم.

I actually brought them here to show you today.

در واقع اونها رو اینجا آوردم تا امروز نشونتون بدهم.

I want you to take a look carefully to see if you can notice a difference.

دلم میخواد که با دقت نگاه کنید تا ببینید که می تونید متوجه تفاوت بشید.

I know that if you're not a trained brain expert,

می دونم که اگه متخصص آموزش دیده مغز نباشید،

it's not that obvious, but just take a look, OK?

آنقدر ها هم مشخص نیست، اما حالا یک نگاهی بکنیم، باشه؟

So here's the brain of a non-procrastinator.

خوب اینجا مغز یک آدم که «از زیر کار در رو» نیست رو می بینید.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now ...

حالا ...

here's my brain.

این مغز منه.

(Laughter)

( خنده حضار )

There is a difference.

یه فرقی هست.

Both brains have a Rational Decision-Maker in them,

در هر دو مغز یک تصمصم-گیرنده-منطقی وجود داره،

but the procrastinator's brain

اما مغز «زیر کار در رو»

also has an Instant Gratification Monkey.

یک میمون « لذت فوری» هم داره.

Now, what does this mean for the procrastinator?

معنی این برای «زیر کار در رو» چیه؟

Well, it means everything's fine until this happens.

خوب، معنیش اینه که همه چیز خوبه تا اینکه این اتفاق بیفته.

[This is a perfect time to get some work done.] [Nope!]

[ وقت خوبیه تا کاری بکنیم.] [نه!]

So the Rational Decision-Maker will make the rational decision

پس تصمیم گیرنده منطقی یک تصمیم منطقی می گیره

to do something productive,

تا کارسازنده ای بکنه،

but the Monkey doesn't like that plan,

اما میمونه این برنامه رو دوست نداره،

so he actually takes the wheel,

و کنترل فرمان رو به دست می گیره،

and he says, "Actually, let's read the entire Wikipedia page

و می گه، « حالا، بیا کل صفحه ویکی پدیا

of the Nancy Kerrigan/ Tonya Harding scandal,

مربوط به رسوایی نانسی کریگان/ تونیا هاردینگ رو بخونیم،

because I just remembered that that happened.

چون الان این موضوع یادم اومد.

(Laughter)

( خنده حضار )

Then --

بعد --

(Laughter)

( خنده حضار )

Then we're going to go over to the fridge,

بعدش می رویم سراغ یخچال،

to see if there's anything new in there since 10 minutes ago.

تا ببینیم چیز جدیدی از ۱۰ دقیقه پیش اضافه شده.

After that, we're going to go on a YouTube spiral

و بعدش، میریم سراغ گرداب یوتیوب

that starts with videos of Richard Feynman talking about magnets

که با فیلم های ریچارد فاین من در مورد آهن ربا شروع میشه

and ends much, much later with us watching interviews

و خیلی، خیلی وقت بعد با تماشای مصاحبه های

with Justin Bieber's mom.

مامان جاستین بیبر تموم میشه.

(Laughter)

( خنده حضار )

"All of that's going to take a while,

« همه این ها کمی طول می کشه »

so we're not going to really have room on the schedule for any work today.

و دیگه امروز وقتی برای هیچ کاری در برنامه نداریم.

Sorry!"

متاسفم !

(Sigh)

( آه )

Now, what is going on here?

حالا، اینجا موضوع چیه؟

The Instant Gratification Monkey does not seem like a guy

میمون « لذت فوری» کسی نیست که

you want behind the wheel.

شما بخواهید پشت فرمان باشه.

He lives entirely in the present moment.

اون کاملا در حال زندگی می کنه.

He has no memory of the past, no knowledge of the future,

هیچ حافظه ای از گذشته نداره، و اطلاعی از آینده،

and he only cares about two things:

تنها دو چیز برایش مهمه:

easy and fun.

راحتی و سرگرمی.

Now, in the animal world, that works fine.

دردنیای حیوانات، این چیز خوبیه.

If you're a dog

اگه یک سگ باشی

and you spend your whole life doing nothing other than easy and fun things,

و تمام زندگیت مشغول کاری جز بازی و تفریح نباشی،

you're a huge success!

خیلی موفقی!

(Laughter)

( خنده حضار )

And to the Monkey,

و برای میمونه،

humans are just another animal species.

آدمها هم یه نوع حیوان دیگه هستند.

You have to keep well-slept, well-fed and propagating into the next generation,

باید خوب بخوابی، باید خوب بخوری، و نسلت رو ادامه بدی،

which in tribal times might have worked OK.

که شاید در زمان زندگی قبیله ای خوب بوده.

But, if you haven't noticed, now we're not in tribal times.

اما، هنوز توجه نکردی، که دیگه در زمان زندگی قبیله ای نیستیم.

We're in an advanced civilization, and the Monkey does not know what that is.

ما در یک تمدن پیشرفته ایم، و میمونه نمی دونه که این یعنی چی.

Which is why we have another guy in our brain,

و برای همین هم هست که در مغزمون یک نفر دیگر رو داریم،

the Rational Decision-Maker,

تصمیم-گیر-منطقی،

who gives us the ability to do things no other animal can do.

که به ما اجازه انجام کار هایی رو میده که هیچ حیوونی نمی تونه.

We can visualize the future.

ما می تونیم آینده رو تصور کنیم.

We can see the big picture.

ما می تونیم کلیت مسائل رو ببینیم.

We can make long-term plans.

می تونیم برنامه های بلند مدت بریزیم.

And he wants to take all of that into account.

و اون می خواهد که همه اش رو به حساب بیاره.

And he wants to just have us do

و می خواهد که ما رو وادار کنه

whatever makes sense to be doing right now.

که هر کاری که درسته را الان انجام بدیم.

Now, sometimes it makes sense

بعضی وقتها به نظر درسته

to be doing things that are easy and fun,

که کارهای راحت و سرگرم کننده انجام بدیم،

like when you're having dinner or going to bed

مثلا وقتی که شام می خوری یا می خوابی

or enjoying well-earned leisure time.

یا از اوقات فراغتی که حقته لذت ببری.

That's why there's an overlap.

و به همین دلیل یک هم پوشانی وجود داره.

Sometimes they agree.

بعضی وقتا با هم موافقند.

But other times, it makes much more sense

اما وقت های دیگه، کار درست اینه که

to be doing things that are harder and less pleasant,

کار های سخت تر و کمتر خوشایند رو انجام بدی،

for the sake of the big picture.

بخاطر نتیجه اش در کل.

And that's when we have a conflict.

و این وقتیه که ما یک تضاد داریم.

And for the procrastinator,

و برای یک« از زیر کار در رو»،

that conflict tends to end a certain way every time,

این تضاد هر دفعه به شکلی متفاوت تمام میشه،

leaving him spending a lot of time in this orange zone,

اگر مدت زیادی توی منطقه نارنجی ولش کنی،

an easy and fun place that's entirely out of the Makes Sense circle.

یه جای راحت و خوب که کاملا دایره کار های منطقیه.

I call it the Dark Playground.

من اسمش رو گذاشتم «زمین بازی تاریک».

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, the Dark Playground is a place

زمین بازی تاریک جاییه که

that all of you procrastinators out there know very well.

همه شما «از زیر کار در روها» که اینجا هستید خیلی خوب می شناسید.

It's where leisure activities happen

جاییه که همه خوش گذرونی ها اتفاق می افته

at times when leisure activities are not supposed to be happening.

وقنی که قرار نیست که خوش گذرونی ها اتفاق بیته.

The fun you have in the Dark Playground

خوشی هایی که در زمین بازی تاریک داری

isn't actually fun, because it's completely unearned,

واقعا خوشی نیست، چون اصلا حق تو نبوده،

and the air is filled with guilt, dread, anxiety, self-hatred --

و فضا پر از احساس گناهه، وحشت، اضطراب، از خودت بدت میاد --

all of those good procrastinator feelings.

همه احساساتی که یک« از زیر کار در رو» خوب داره.

And the question is, in this situation, with the Monkey behind the wheel,

و سوال اینه، در شرایطی که، این میمون پشت فرمونه،

how does the procrastinator ever get himself over here to this blue zone,

چطوری یک «از زیر کار در رو» هیچوقت می تونه خودش رو به این منطقه آبی برسونه،

a less pleasant place, but where really important things happen?

جایی که کمتر خوش می گذره، اما واقعا کارهای اصلی کجا انجام میشه؟

Well, turns out the procrastinator has a guardian angel,

خوب، به نظر میاد که « از زیر کار در رو» یه فرشته محافظ داره،

someone who's always looking down on him and watching over him

کسی که همیشه حواسش هست و مواظبشه

in his darkest moments --

در تاریکترین اوقات --

someone called the Panic Monster.

یکی اسمش رو گذاشته «هیولای ترس».

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, the Panic Monster is dormant most of the time,

این هیولای ترس بیشتر وقت ها خوابه،

but he suddenly wakes up anytime a deadline gets too close

اما معمولا وقتی که نزدیک آخرین فرصت ها میشه،

or there's danger of public embarrassment,

یا خطر خجالت کشیدن پیش همه است،

a career disaster or some other scary consequence.

یا مشکل شغلی یا نتیجه های ترسناک دیگه پیش میاد از خواب بیدار می شه.

And importantly, he's the only thing the Monkey is terrified of.

و از اون مهمتر، تنها چیزیه که میمونه ازش میترسه.

Now, he became very relevant in my life pretty recently,

این اواخر خیلی توی زندگیم وارد شده،

because the people of TED reached out to me about six months ago

چون آدمهای TED شش ماه پیش پیشم آمدند

and invited me to do a TED Talk.

و دعوتم کردند که در TED صحبت کنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, of course, I said yes.

خوب معلومه که گفتم، آره.

It's always been a dream of mine to have done a TED Talk in the past.

از قدیم همیشه آرزوم بود که یک صحبت TED انجام بدم.

(Laughter)

( خنده حضار )

(Applause)

( تشویق حضار )

But in the middle of all this excitement,

اما وسط این همه هیجان،

the Rational Decision-Maker seemed to have something else on his mind.

«تصمیم گیر منطقی» ظاهرا برنامه دیگری داشت.

He was saying, "Are we clear on what we just accepted?

می گفت، « متوجه هستی که چه چیزی رو قبول کردیم؟

Do we get what's going to be now happening one day in the future?

میدونیم که قراره یه روز در آینده چه اتفاقی بیفته؟

We need to sit down and work on this right now."

باید بشینیم و از حالا رویش کار کنیم.»

And the Monkey said, "Totally agree, but let's just open Google Earth

و میمونه گفت، « کاملا موافقم، اما حلا بگذارگوگل ارت رو باز کنیم

and zoom in to the bottom of India, like 200 feet above the ground,

و روی ارتفاع ۶۰ متری زمین پایین هند رو ببینیم،

and scroll up for two and a half hours til we get to the top of the country,

و دو ساعت و نیم بریم بالا تا با بالا کشور برسیم،

so we can get a better feel for India."

تا یه حس بهتری از هند داشته باشیم.»

(Laughter)

( خنده حضار )

So that's what we did that day.

خوب این کاری بود که اون روز کردیم.

(Laughter)

( خنده حضار )

As six months turned into four and then two and then one,

و همینطوری شش ماه شد چهار و بعد دو و بعد یک،

the people of TED decided to release the speakers.

و آدمهای TED تصمصم گرفتند تا اسامی سخنران ها رو اعلام کنند.

And I opened up the website, and there was my face

و من وب سایت رو باز کردم و عکسم اونجا بود

staring right back at me.

که مستقیما به من نگاه می کرد.

And guess who woke up?

و به نظرتون کی بیدار شد؟

(Laughter)

( خنده حضار )

So the Panic Monster starts losing his mind,

هیولای ترس یکدفعه از کوره در رفت،

and a few seconds later, the whole system's in mayhem.

و چند ثانیه بعد همه چیز به هم ریخته بود.

(Laughter)

( خنده حضار )

And the Monkey -- remember, he's terrified of the Panic Monster --

و میمونه -- یادتون باشه که از هیولای ترس، حساب می بره --

boom, he's up the tree!

بووم، بالای درخته!

And finally,

و آخرش،

finally, the Rational Decision-Maker can take the wheel

در انتها، «تصمیم گیر منطقی» فرمون رو بدست می گیره!

and I can start working on the talk.

و می تونم روی صحبتم کار کنم.

Now, the Panic Monster explains

این هیولای ترس

all kinds of pretty insane procrastinator behavior,

انواع رفتار های دیوانه وار « از زیر کار در رو» را توضیح می ده،

like how someone like me could spend two weeks

مثلا چطور یکی مثل من نمی تونه در دو هفته،

unable to start the opening sentence of a paper,

جمله مقدمه یک مقله رو شروع کنه،

and then miraculously find the unbelievable work ethic

و بعد به طور معجزه آسایی توان کاری پیدا می کنه

to stay up all night and write eight pages.

که تمام شب بیدار بمونه و هشت صفحه بنویسه.

And this entire situation, with the three characters --

و تمام این وضعیت، در سه کلمه خلاصه است --

this is the procrastinator's system.

این روش « از زیر کار در رو» است.

It's not pretty, but in the end, it works.

زیبا نیست، اما آخرش کار می کنه.

This is what I decided to write about on the blog a couple of years ago.

این چیزی بود که چند سال پیش تصمیم گرفتم در باره اش توی وبلاگ بنویسم.

When I did, I was amazed by the response.

وقتی انجام شد، از تاثیرش حیرت کردم.

Literally thousands of emails came in,

بی کم و کاست هزاران ایمیل برایم رسید،

from all different kinds of people from all over the world,

از همه جور آدم های مختلف از سراسر دنیا،

doing all different kinds of things.

که انواع کار های مختف رو انجام می دادند.

These are people who were nurses, bankers, painters, engineers

این آدم ها پرستار بودند، بانک دار، نقاش، مهندس

and lots and lots of PhD students.

و کلی، کلی هم دانشجوهای دکتری.

(Laughter)

( خنده حضار )

And they were all writing, saying the same thing:

و همه شون نوشته بودند، و یک چیز رو می گفتند:

"I have this problem too."

« من هم همین مشکل رو دارم.»

But what struck me was the contrast between the light tone of the post

اما آنچه به ذهنم رسید، تضاد بین لحن ملایم نوشته من

and the heaviness of these emails.

و حجم زیاد ایمیل ها بود.

These people were writing with intense frustration

نوشته های این آدمها پر از نا امیدی بود

about what procrastination had done to their lives,

از اینکه «از زیر کار در روی» چه بر سر زندگیشان آورده،

about what this Monkey had done to them.

در باره اینکه میمونه چه بلایی سرشون آورده.

And I thought about this, and I said,

و من در موردش فکر کردم، و گفتم،

well, if the procrastinator's system works, then what's going on?

خوب، اگر روش « از زیر کار در رفتن» خوب بوده، خوب پس موضوع چیه؟

Why are all of these people in such a dark place?

چرا همه این آدمها توی این وضعیت سیاهند؟

Well, it turns out that there's two kinds of procrastination.

خوب، معلوم شد که دو نوع از «زیر کار در روی» وجود داره.

Everything I've talked about today, the examples I've given,

همه چیز هایی که امروز توضیح دادم، مثال هایی که زدم،

they all have deadlines.

همه اونها مهلت داشتند.

And when there's deadlines,

و وقتی که یک مهلت وجود داره،

the effects of procrastination are contained to the short term

تاثیر از زیر کار در رفتن، کوتاه مدته

because the Panic Monster gets involved.

چون هیولای ترس درگیر میشه.

But there's a second kind of procrastination

ولی نوع دومی از« زیر کاردر رفتن» وجود داره

that happens in situations when there is no deadline.

که وقتی مهلتی وجود نداره پیش میاد.

So if you wanted a career where you're a self-starter --

پیس اگه دنبال شغلی هستی که خودت شروع کنی --

something in the arts, something entrepreneurial --

کارهنری، کار آفرینی --

there's no deadlines on those things at first, because nothing's happening,

این کارها اولش مهلتی ندارند، چون اتفاقی نمی افته،

not until you've gone out and done the hard work

نه تا وقتی که بیرون رفتی و کار سخت رو انجام دادی

to get momentum, get things going.

تا حرکت رو شروع کنی و کارها راه بیفته.

There's also all kinds of important things outside of your career

همینطور، همه نوع چیزهای مهم غیر شغلی هم است

that don't involve any deadlines,

که هیج مهلت انجامی ندارند،

like seeing your family or exercising and taking care of your health,

مثل سر زدن به خانواده یا ورزش و مواظب سلامتی بودن،

working on your relationship

توجه به روابط شخصیت

or getting out of a relationship that isn't working.

یا تمام کردن رابطه ای که مناسب نیست.

Now if the procrastinator's only mechanism of doing these hard things

حالا اگه تنها روشی که «از زیر کار در رو» می تونه این کارهای سخت رو انجام بده

is the Panic Monster, that's a problem,

هیولای ترسه، این یه مشکله،

because in all of these non-deadline situations,

چون همه اینها بدون مهلت اتمام هستند،

the Panic Monster doesn't show up.

هیولای ترسی خودش رو نشون نمی ده.

He has nothing to wake up for,

دلیلی برای بیرون آمدن نداره،

so the effects of procrastination, they're not contained;

پس اثر های «از زیر کار در رفتن» ، محدود نمی شه؛

they just extend outward forever.

و تا ابد ادامه پیدا می کنند.

And it's this long-term kind of procrastination

و این « از زیر کار در رفتن» های دراز مدته

that's much less visible and much less talked about

که خیلی کمتر دیده میشه و خیلی کمتر در باره اش صحبت میشه

than the funnier, short-term deadline-based kind.

نسبت به نوع، بامزه تر کوتاه مدت.

It's usually suffered quietly and privately.

معمولا از اون در خفا و سکوت عذاب کشیده میشه.

And it can be the source

می تونه منبع

of a huge amount of long-term unhappiness, and regrets.

مقدار زیادی از ناراحتی های بلند مدت و افسوس ها بشه.

And I thought, that's why those people are emailing,

و فکر می کنم، این دلیل ایمیل هایی که اون آدمها می فرستاند.

and that's why they're in such a bad place.

و این دلیل شرایط بدیه که توش هستند.

It's not that they're cramming for some project.

این که اونها چند تا پروژه دارند، نیست

It's that long-term procrastination has made them feel like a spectator,

اینه که «از زیر کار در روی» دراز مدت اونها رو تبدیل به تماشاچی کرده،

at times, in their own lives.

که در طول زمان، به زندگی خودش نگاه می کنه.

The frustration is not that they couldn't achieve their dreams;

نا امیدی ناشی از این که نتونستند به ارزو هایشون برسند نیست؛

it's that they weren't even able to start chasing them.

از اینه که حتی نتوانستند شروع به دنبال کردنشون بکنند.

So I read these emails and I had a little bit of an epiphany --

پس این ایمل ها رو خوندم و یک حالت الهامی به من دست داد --

that I don't think non-procrastinators exist.

که اصلا من فکر نمی کنم آدمی که « از زیر کار در رو» نیست، وجود داشته باشه.

That's right -- I think all of you are procrastinators.

درسته-- به نظر من همه شما « از زیر کار در رو» هستید.

Now, you might not all be a mess,

شاید همه شما اوضاعتون مثل من خراب نباشه،

like some of us,

مثل بعضی هایمون،

(Laughter)

( خنده حضار )

and some of you may have a healthy relationship with deadlines,

و بعضی های شما هم ممکنه روابط خوبی با مهلت ها داشته باشد،

but remember: the Monkey's sneakiest trick

اما یادتون باشه: موذیانه ترین کلک میمون

is when the deadlines aren't there.

وقتیه، که مهلتی وجود نداره.

Now, I want to show you one last thing.

حالا می خواهم آخرین چیز رو نشونتون بدهم.

I call this a Life Calendar.

من اسمش رو گذاشتم «تقویم عمر».

That's one box for every week of a 90-year life.

هر کدام از این مربع ها یک هفته از یه عمر ۹۰ ساله است.

That's not that many boxes,

تعداد مربع ها خیلی زیاد نیست،

especially since we've already used a bunch of those.

خصوصا با توجه به اینکه تا الان تعدادیشون را استفاده کردیم.

So I think we need to all take a long, hard look at that calendar.

پس به نظرم ما باید نگاهی سخت و طولانی به این تقویم بیاندازیم.

We need to think about what we're really procrastinating on,

باید به این فکر کنیم که واقعا از زیرچه کاری در میرویم،

because everyone is procrastinating on something in life.

چون هر کسی از زیر چیزی در زندگیش در می رود.

We need to stay aware of the Instant Gratification Monkey.

باید مواظب میمون لذت های لحظه ای باشیم.

That's a job for all of us.

این کار رو همه مون باید انجام بدیم.

And because there's not that many boxes on there,

و چون تعداد اون مربع ها هم خیلی نیست،

it's a job that should probably start today.

احتمالا این کار و باید همین امروز انجام بدیم.

Well, maybe not today, but ...

خوب، شاید هم امروز نه، اما ...

(Laughter)

( خنده حضار )

You know.

می دونی.

Sometime soon.

به زودی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )