Looks aren't everything. Believe me, I'm a model. | Cameron Russell | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

Hi. My name is Cameron Russell,

สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อคาเมรอน รัสเซล

and for the last little while, I've been a model.

และในช่วงเวลาสักพักที่ผ่านมานี้

ดิฉันเป็นนางแบบ

Actually, for 10 years.

จริงๆ เป็นมา 10 ปีแล้ว

And I feel like

และดิฉันรู้สึกได้ว่า เหมือนจะมีความรู้สึกอึดอัด

there's an uncomfortable tension in the room right now

ในห้องประชุมอยู่ขณะนี้

because I should not have worn this dress.

เพราะว่าดิฉันไม่ควรจะใส่ชุดนี้มาพูด (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

แต่โชคดีคะ ดิฉันเอาชุดมาเปลี่ยน

So luckily, I brought an outfit change.

This is the first outfit change on the TED stage,

นี่เป็นการเปลี่ยนชุดครั้งแรกบนเวที TED

so you guys are pretty lucky to witness it, I think.

ดิฉันคิดว่า พวกคุณโชคดีทีเดียวที่ได้เห็น

If some of the women were really horrified when I came out,

ถ้าคุณผู้หญิงบางท่านรู้สึกหวั่นใจเมื่อเห็นดิฉันออกมา

you don't have to tell me now, but I'll find out later on Twitter.

คุณไม่ต้องบอกตอนนี้หรอก เดี๋ยวดิฉันก็เห็นบนทวิตเตอร์เอง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I'd also note that I'm quite privileged

ดิฉันต้องยํ้าในที่นี้ว่า รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก

to be able to transform what you think of me

ที่สามารถเปลี่ยนความคิดของคุณที่มีต่อดิฉัน

in a very brief 10 seconds.

ได้ในเวลาสั้นๆเพียง 10 วินาที

Not everybody gets to do that.

ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้อย่างนี้นะ

These heels are very uncomfortable, so good thing I wasn't going to wear them.

รองเท้าส้นสูงนี่ไม่สบายเลย

ดีเหมือนกันค่ะ ที่ดิฉันไม่ต้องใส่มัน

The worst part is putting this sweater over my head,

สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือการสวมเสื้อกันหนาวตัวนี้ทางศีรษะ

เพราะว่าเป็นตอนที่ทุกคนหัวเราะ

because that's when you'll all laugh at me,

เพราะฉะนั้น คอยจ้องดูดีๆนะคะ

so don't do anything while it's over my head.

เอาล่ะ

All right.

แล้วทำไมดิฉันถึงต้องทำอย่างนั้น

So, why did I do that?

That was awkward.

มันเงอะงะ งุ่มง่าม

(Laughter)

เอาล่ะ

Well --

(Laughter)

Hopefully not as awkward as that picture.

ก็หวังว่า มันไม่งุ่มง่าม เหมือนกับที่เห็นในภาพนั้นนะ

Image is powerful,

ถึงแม้ภาพพจน์ที่เห็นจะมีพลัง

but also, image is superficial.

แต่มันก็เป็นเรื่องผิวเผินด้วยเหมือนกัน

I just totally transformed what you thought of me, in six seconds.

แค่หกวินาที ดิฉันได้เปลี่ยนสิ่งที่คุณคิด เกี่ยวกับตัวดิฉันได้ทั้งหมด

And in this picture,

และในภาพนี้

I had actually never had a boyfriend in real life.

คือจริงๆแล้วดิฉันไม่เคยมีคู่รักเลยในชีวิตจริง

I was totally uncomfortable,

ดิฉันรู้สึกอึดอัดใจโดยตลอด และช่างภาพ

and the photographer was telling me to arch my back

ก็สั่งให้ดิฉันแอ่นหลังและเอามือใส่ไป

and put my hand in that guy's hair.

ในผมของผู้ชายคนนั้น

And of course, barring surgery,

และแน่นอน ถ้าไม่นับเรื่องศัลยกรรม

or the fake tan that I got two days ago for work,

หรือผิวสีแทนเทียมที่ดิฉันทำเมื่อสองวันก่อนเพื่อทำงาน

there's very little that we can do to transform how we look,

เราสามารถเปลี่ยนหน้าตารูปร่างของเราได้น้อยมาก

and how we look, though it is superficial and immutable,

หน้าตาท่าทางของเรา แม้จะผิวเผิน และเปลี่ยนแปลงไม่ได้

has a huge impact on our lives.

แต่ก็มีผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อชีวิตของเรา

So today, for me, being fearless means being honest.

ดังนั้น วันนี้ สำหรับดิฉันแล้ว การไม่กลัวคือความซื่อสัตย์

And I am on this stage because I am a model.

และที่ดิฉันขึ้นเวทีในวันนี้ ก็เพราะดิฉันเป็นนางแบบ

I am on this stage because I am a pretty, white woman,

ดิฉันขึ้นเวทีนี้ ก็เพราะดิฉันเป็นสาวสวยผิวขาว

and in my industry, we call that a sexy girl.

และในงานอาชีพของดิฉัน เราเรียกว่าเป็นสาวเซ็กซี่

I'm going to answer the questions that people always ask me,

และดิฉันก็กำลังจะตอบคำถาม ที่คนถามดิฉันอยู่เสมอ

แม้จะบิดเบี้ยวไปบ้างแต่ก็จริงใจ

but with an honest twist.

So the first question is, how do you become a model?

คำถามแรกคือ คุณมาเป็นนางแบบได้อย่างไร

I always just say, "Oh, I was scouted,"

ฉันก็แค่บอกไปเสมอว่า "แมวมองชักชวนมา" แต่นั่นไร้ความหมาย

but that means nothing.

The real way that I became a model

เรื่องจริงที่ดิฉันมาเป็นนางแบบก็คือ

is I won a genetic lottery, and I am the recipient of a legacy,

ดิฉันโชคดีที่เกิดมาสวย เป็นมรดกตกทอด

and maybe you're wondering what is a legacy.

คุณอาจสงสัยว่ามรดกอะไร

Well, for the past few centuries

ก็สองสามศตวรรษที่ผ่านมา

we have defined beauty not just as health and youth

เราให้ความหมายของความงามไว้ ไม่เพียงแค่สุขภาพดี ยังสาว

and symmetry that we're biologically programmed to admire,

และได้สัดส่วน ซึ่งเราถูกโปรแกรมทางชีววิทยาไว้ ให้เป็นที่ชื่นชอบ

but also as tall, slender figures,

แต่ยังต้องมีรูปร่างสูง เพรียว

and femininity and white skin.

มีความเป็นผู้หญิง และผิวขาว

And this is a legacy that was built for me,

และนี่เป็นมรดกที่ได้สร้างดิฉันขึ้นมา

มันเป็นมรดกที่ฉันได้เอามาหาเงิน

and it's a legacy that I've been cashing out on.

And I know there are people in the audience

ดิฉันรู้ว่ามีผู้ฟังที่อยู่ ณ ที่นี้

who are skeptical at this point,

ซึ่งคงจะสงสัยในข้อนี้

and maybe there are some fashionistas who are like,

และอาจจะมี ผู้ที่อยู่ในวงการแฟชั่น เช่น

"Wait. Naomi. Tyra. Joan Smalls. Liu Wen."

นาโอมิ, ไทร่า, โจน สมอลส์, หลิว เหว่น

And first, I commend you on your model knowledge. Very impressive.

ก่อนอื่น ดิฉันขอยกย่องท่าน ในความรู้เรื่องการเป็นนางแบบ ดิฉันประทับใจมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But unfortunately, I have to inform you that in 2007,

แต่โชคไม่ดีที่ดิฉันต้องบอกคุณว่า ในปี 2007

a very inspired NYU Ph.D. student

นิสิตปริญญาเอกมหาวิทยาลัยนิวยอร์คที่เก่งมากๆคนหนึ่ง ได้นับจำนวน

counted all the models on the runway, every single one that was hired,

นางแบบทั้งหมดบนเวที ทุกๆคนที่ได้งานเดินแบบ

and of the 677 models that were hired,

และในจำนวนนางแบบ 677 คนที่ได้งานนั้น

only 27, or less than four percent, were non-white.

มีเพียงแค่ 27 คน หรือน้อยกว่าสี่เปอร์เซ็น ที่ไม่ใช่คนผิวขาว

The next question people always ask is,

คำถามต่อไปที่คนถามดิฉันอยู่เสมอก็คือ

"Can I be a model when I grow up?"

"หนูจะเป็นนางแบบได้ไม๊ เมื่อหนูโตขึ้น"

And the first answer is, "I don't know, they don't put me in charge of that."

คำตอบแรกก็คือ "ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะเขาไม่ได้ให้ฉันทำหน้าที่นี้ค่ะ"

แต่คำตอบจริงๆที่ดิฉัน อยากจะบอกเด็กๆพวกนั้นก็คือ "ทำไมหรือคะ?

But the second answer,

and what I really want to say to these little girls is,

"Why? You know? You can be anything.

หนูๆก็รู้นี่คะ? ว่าพวกหนูสามารถเป็นอะไรก็ได้

You could be the President of the United States,

หนูเป็นประธานาธิบดีของสหรัฐก็ได้

or the inventor of the next Internet,

หรือเป็นผู้ประดิษฐ์อินเตอร์เน็ตยุคต่อไปก็ได้

หรือเป็นกวี ที่เป็นแพทย์ผ่าตัดหลอดเลือดหัวใจ แถมเป็นนินจาด้วยก็ได้นะ

or a ninja cardiothoracic surgeon poet,

which would be awesome, because you'd be the first one."

ซึ่งจะดีมากๆ เพราะหนูจะเป็นคนแรกนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If, after this amazing list, they still are like,

นอกจากคำถามต่างๆพวกนี้แล้ว ก็มีคำถามเช่น

"No, no, Cameron, I want to be a model,"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น คาเมรอน ฉันต้องการเป็นนางแบบ"

ดิฉันก็จะตอบว่า "ก็มาเป็นเจ้านายฉันสิ"

well, then I say, "Be my boss."

Because I'm not in charge of anything,

เพราะว่าฉันไม่มีอำนาจจัดการอะไรเลย

และหนูก็อาจจะเป็นบรรณาธิการใหญ่ของ อเมริกันโวค (American Vogue) ก็ได้นะ

and you could be the editor in chief of American Vogue

หรือไม่ก็ผู้บริหารของเอชแอนด์เอ็ม (H&M) หรือช่างภาพแบบเดียวกับ สตีเวน มีเซล คนต่อไปก็ได้นะ

or the CEO of H&M, or the next Steven Meisel.

Saying that you want to be a model when you grow up

ถ้าพูดว่า โตขึ้นเราอยากเป็นนางแบบ

is akin to saying that you want to win the Powerball when you grow up.

ก็เหมือนกับพูดว่า ต้องการถูกลอตเตอรี่พาวเวอร์บอล

คุณบังคับอะไรไม่ได้ ถึงมันจะสุดยอด

It's out of your control, and it's awesome,

and it's not a career path.

และมันไม่ใช่เส้นทางอาชีพ

I will demonstrate for you now 10 years of accumulated model knowledge,

ดิฉันจะแสดงให้คุณเห็นเดี๋ยวนี้ จากความรู้ด้านการเป็นแบบที่ได้สะสมมานาน 10 ปี

because unlike cardiothoracic surgeons,

เพราะไม่เหมือนกับการผ่าตัดเส้นเลือดหัวใจ

it can just be distilled right now.

มันสามารถกลั่นกรองให้เห็นได้เลยทันที เดี๋ยวนี้

So, if the photographer is right there,

ถ้าช่างภาพอยู่ตรงนั้นพอดี

the light is right there, like a nice HMI,

และมีแสงพอเหมาะพอดี เหมือนกับเอช เอ็ม ไอที่ดี

and the client says, "We want a walking shot,"

เมื่อผู้จ้างบอกว่า "คาเมรอน เราต้องการถ่ายรูปขณะเดิน"

นั่นก็คือขาข้างนี้ต้องก้าวออกก่อน สวยและยาวเรียว แขนนี้ไปข้างหลัง แขนนี้ไปข้างหน้า

this leg goes first, nice and long, this arm goes back, this arm goes forward,

ศีรษะเอียงอยู่ที่สี่สิบห้าองศา แล้วเดินไปกลับรอบนึง

the head is at three quarters, and you just go back and forth,

ทำเพียงเท่านั้น แล้วคุณก็หันกลับไปมอง เพื่อนในจินตนาการของคุณ

just do that, and then you look back at your imaginary friends,

300, 400, 500 ครั้ง (เสียงหัวเราะ)

300, 400, 500 times.

(Laughter)

It will look something like this.

ก็จะเป็นเหมือนอย่างนี้ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Hopefully less awkward than that one in the middle.

หวังว่าจะดูเงอะงะงุ่มง่ามน้อยกว่าที่อยู่ตรงกลาง

That was -- I don't know what happened there.

ก็คือดิฉันไม่ทราบว่าอะไรเกิดขึ้นที่นั่น

Unfortunately, after you've gone to school,

น่าเสียดายนะคะ หลังจากที่เราเรียนจบกันแล้ว

and you have a résumé and you've done a few jobs,

มีใบเรซูเม่ และได้ทำงานมาบ้างแล้ว

คุณพูดอะไรไม่ได้อีกต่อไป

you can't say anything anymore,

ดังนั้นถ้าคุณพูดว่า ต้องการจะเป็นประธานาธิบดีของสหรัฐฯ

so if you say you want to be the President of the United States,

แต่ในเรซูเม่ของคุณเขียนว่า "เป็นนางแบบชุดชั้นในมา 10 ปี"

but your résumé reads, "Underwear Model: 10 years,"

คนเขาก็จะมองคุณด้วยสายตาขบขัน

people give you a funny look.

คำถามต่อไปที่คนถามฉันอยู่เสมอก็คือ "เขาแต่งภาพทั้งหมดนั้นหรือเปล่า"

The next question is, "Do they retouch all the photos?"

And yeah, they pretty much retouch all the photos,

ก็ใช่ พวกเขาแต่งภาพทุกภาพอย่างมากๆ

แต่นั่นก็เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กน้อยของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

but that is only a small component of what's happening.

รูปนี้เป็นรูปแรกสุดที่ฉันได้เคยถ่ายไว้

This picture is the very first picture that I ever took,

และก็เป็นครั้งแรกสุดที่ดิฉันใส่ชุดว่ายนํ้าบิกินี

and it's also the very first time that I had worn a bikini,

and I didn't even have my period yet.

และตอนนั้นฉันยังไม่มีประจำเดือนเลย

I know we're getting personal, but I was a young girl.

ฉันทราบดีว่า เป็นเรื่องส่วนตัว แต่

ฉันเป็นเด็กสาว

This is what I looked like with my grandma just a few months earlier.

ฉันหน้าตาอย่างนี้แหละ ถ่ายกับยาย แค่สองสามเดือนก่อนหน้านั้น

นี่คือตัวฉันในวันเดียวกันกับที่ถ่ายภาพนี้

Here's me on the same day as this shoot.

My friend got to come.

ดิฉันต้องพาเพื่อนไปด้วย

Here's me at a slumber party a few days before I shot French Vogue.

นี่คือฉันในงานปาร์ตี้ชุดนอน สองสามวันก่อนที่จะ เป็นแบบให้กับนิตยสารโวคฝรั่งเศส

Here's me on the soccer team and in V Magazine.

นี่คือดิฉันกับทีมฟุตบอล และในนิตยสารวี

And here's me today.

และนี่เป็นตัวฉันปัจจุบัน

And I hope what you're seeing

และดิฉันหวังว่าสิ่งที่คุณกำลังเห็นก็คือ

is that these pictures are not pictures of me.

รูปภาพเหล่านี้ไม่ได้เป็นรูปของดิฉัน

They are constructions,

มันเป็นภาพที่สร้างขึ้นมา

and they are constructions by a group of professionals,

เป็นภาพที่สร้างขึ้นมาโดยกลุ่มมืออาชีพ

by hairstylists and makeup artists and photographers and stylists

ช่างทำผม ช่างแต่งหน้า และช่างภาพกับนักออกแบบ

and all of their assistants and pre-production and post-production,

กับผู้ช่วยของเขาทั้งหมด ทั้งก่อนและหลังการผลิต

พวกเขาสร้างภาพนี้ขึ้นมา นั่นไม่ใช่ตัวดิฉัน

and they build this.

That's not me.

Okay, so the next question people always ask me is,

ใช่ไม๊ล่ะคะ ดังนั้นคำถามถัดไปที่คนถามฉันอยู่เสมอก็คือ

"คุณได้รับของฟรีใช่ไม๊"

"Do you get free stuff?"

(Laughter)

I do have too many 8-inch heels which I never get to wear,

จริง ฉันได้รองเท้าส้นสูง 8 นิ้วมามากเกินที่ฉันไม่เคยได้ใส่

except for earlier,

ยกเว้นก่อนหน้านั้น

but the free stuff that I get is the free stuff that I get in real life,

แต่ของฟรีที่ฉันได้รับ

เป็นของฟรีที่ฉันได้ในชีวิตจริง และนั่นเป็นสิ่งที่เราไม่อยากจะพูดถึงมัน

and that's what we don't like to talk about.

ฉันเติบโตขึ้นมาในแคมบริดจ์

I grew up in Cambridge,

and one time I went into a store and I forgot my money

และครั้งหนึ่งดิฉันเข้าไปในร้านขายของ แต่ลืมเอาเงินไป

and they gave me the dress for free.

และพวกเขาได้ให้ชุดฉันฟรีหนึ่งชุด

When I was a teenager, I was driving with my friend

เมื่อตอนฉันเป็นวัยรุ่น ขณะกำลังขับรถอยู่กับเพื่อน

who was an awful driver and she ran a red and of course,

ที่ขับรถแย่มากๆ และขับฝ่าไฟแดง

เราถูกสั่งให้จอดข้างทาง

we got pulled over,

and all it took was a "Sorry, officer," and we were on our way.

และสิ่งที่เราก็แค่ "ขอโทษค่ะสารวัตร"

แล้วเราก็ขับรถต่อไปได้

And I got these free things because of how I look,

สิ่งที่ดิฉันได้มาทั้งหมดนี้ก็เพราะรูปร่างหน้าตาของดิฉัน

not who I am, and there are people paying a cost

ไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นใคร แต่ก็มีคนที่ต้องสูญเสียอะไรไป

for how they look and not who they are.

ก็เพราะรูปร่างหน้าตาของเขา ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นใคร

I live in New York, and last year,

ดิฉันพักอยู่ในกรุงนิวยอร์ค เมื่อปีที่แล้ว

of the 140,000 teenagers that were stopped and frisked,

ในจำนวนวัยรุ่น 140,000 คนที่ถูกสั่งให้หยุดและถูกตรวจค้น

86% of them were black and Latino, and most of them were young men.

ร้อยละ 86 เป็นคนผิวดำหรือเชื้อสายลาติน

และส่วนมากเป็นคนหนุ่ม

And there are only 177,000 young black and Latino men in New York,

แต่มีหนุ่มผิวดำและลาตินแค่ 177,000 คน เท่านั้นในนิวยอร์ค

so for them, it's not a question of, "Will I get stopped?"

สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่ใช่เป็นเรื่องของ "ผมจะถูกสั่งให้หยุดหรือไม่"

but "How many times will I get stopped? When will I get stopped?"

แต่เป็นเรื่องของ "ผมจะถูกสั่งให้หยุดกี่ครั้งต่างหาก" หรือ "ผมจะถูกสั่งให้หยุดเมื่อไหร่"

When I was researching this talk,

ตอนที่ดิฉันค้นคว้าเพื่อมาพูดเรื่องนี้

ดิฉันพบว่าเด็กสาววัย 13 ปีในสหรัฐ

I found out that of the 13-year-old girls in the United States,

53% don't like their bodies,

ร้อยละ 53 ไม่ชอบรูปร่างหน้าตาตัวเอง

and that number goes to 78% by the time that they're 17.

ตัวเลขเพิ่มเป็นร้อยละ 78 เมื่อพวกเขาอายุ 17 ปี

คำถามสุดท้ายที่คนถามดิฉันก็คือ

So, the last question people ask me is,

"What is it like to be a model?"

"รู้สึกอย่างไรที่เป็นนางแบบ"

And I think the answer that they're looking for is,

และดิฉันคิดว่าคำตอบที่พวกเขาต้องการก็คือ

"If you are a little bit skinnier and you have shinier hair,

"ถ้าคุณผอมลงอีกนิดหนึ่ง และคุณมีผมที่เงางามกว่านี้

you will be so happy and fabulous."

คุณก็จะสุขและเริ่ดอย่างเหลือหลาย"

And when we're backstage,

ตอนเราอยู่หลังเวที เราก็จะให้คำตอบ

we give an answer that maybe makes it seem like that.

ซึ่งอาจจะทำให้มันดูเหมือนเป็นอย่างนั้น

เราจะพูดว่า "มันเยี่ยมยอดจริงๆที่ได้เดินทาง

We say, "It's really amazing to travel, and it's amazing to get to work

และมันก็วิเศษมากที่ได้ร่วมงานกับคนที่มีแรงบันดาลใจ มีความคิดสร้างสรรค์ และกระตือรือร้น

with creative, inspired, passionate people."

And those things are true, but they're only one half of the story,

สิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง แต่มันเป็นเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น

because the thing that we never say on camera,

เพราะว่าสิ่งที่เราไม่เคยพูดต่อหน้ากล้อง

that I have never said on camera, is,

สิ่งที่ดิฉันไม่เคยพูดต่อหน้ากล้อง

"I am insecure."

ก็คือ "ฉันรู้สึกไม่มั่นคง"

And I'm insecure because I have to think about what I look like every day.

ดิฉันรู้สึกไม่มั่นคงก็เพราะดิฉันต้องคิดถึง

หน้าตาท่าทางของดิฉันทุกวันเวลา

และถ้าคุณจะสงสัยว่า

And if you ever are wondering,

"If I have thinner thighs and shinier hair, will I be happier?"

"ถ้าฉันมีโคนขาที่ผอมบางกว่านี้และมีผมที่เงางามกว่านี้ ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้ไม๊

you just need to meet a group of models,

คุณก็เพียงแค่ต้องไปพบนางแบบกลุ่มหนึ่ง

because they have the thinnest thighs, the shiniest hair and the coolest clothes,

เพราะว่าพวกเธอมีโคนขาที่ผอมบางและมีผมที่เงางาม และก็มีเสื้อผ้าที่เจ๋งที่สุด

แต่เธอเหล่านั้นเป็นหญิงสาวที่ไม่มั่นคงทางด้านกายภาพเป็นที่สุด เผลอๆเป็นที่สุดของโลกทั้งใบ

and they're the most physically insecure women probably on the planet.

When I was writing this talk,

ดังนั้นตอนดิฉันเขียนเรื่องที่จะมาพูดนี้ ฉันจึงพบว่ายากมากๆ

I found it very difficult to strike an honest balance,

ที่จะทำให้เกิดความสมดุลย์ได้อย่างสัตย์จริง เพราะว่า ด้านหนึ่ง

because on the one hand,

ดิฉันรู้สึกไม่สบายใจมากๆ ที่จะออกมาที่นี่และพูดว่า

I felt very uncomfortable to come out here and say,

"Look I've received all these benefits from a deck stacked in my favor,"

"ดูสิ ฉันได้รับผลประโยชน์เหล่านี้ทั้งหมด จากความได้เปรียบของฉัน

และยังรู้สึกไม่สบายใจจริงๆที่จะใช้ความได้เปรียบนั้น

and it also felt really uncomfortable to follow that up with,

"มันไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขได้เสมอไป"

"and it doesn't always make me happy."

But mostly it was difficult to unpack a legacy of gender and racial oppression

แต่สิ่งสำคัญคือ ยากที่จะแยกแยะมรดกตกทอด

ทางการกดขี่ทางเพศและเชื้อชาติ

when I am one of the biggest beneficiaries.

ในเมื่อดิฉันเป็นผู้หนึ่งที่ได้รับผลประโยชน์ก้อนโตที่สุด

แต่ดิฉันก็มีความสุขและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ขึ้นมาที่นี่

But I'm also happy and honored to be up here

and I think that it's great that I got to come

และดิฉันคิดว่าเป็นการดียิ่งที่ได้มา

before 10 or 20 or 30 years had passed and I'd had more agency in my career,

ก่อนที่เวลาจะผ่านไปเป็น 10 หรือ 20 หรือ 30 ปี และดิฉันจะมีเอเย่นในงานอาชีพมากกว่านี้

because maybe then I wouldn't tell the story of how I got my first job,

เพราะว่าเมื่อถึงเวลานั้นดิฉันอาจจะไม่ได้เล่าเรื่องที่ว่า ฉันได้งานครั้งแรกอย่างไร

or maybe I wouldn't tell the story of how I paid for college,

หรือดิฉันอาจจะไม่ได้เล่าเรื่อง จ่ายค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร

which seems so important right now.

ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญมากในปัจจุบันนี้

If there's a takeaway to this talk,

ถ้ามีสิ่งที่จะนำไปใช้ได้ในเรื่องที่พูดนี้ ดิฉันหวังว่าจะเป็น

I hope it's that we all feel more comfortable acknowledging

เราทุกคนรู้สึกที่สบายใจมากขึ้น ที่ได้ยอมรับเรื่อง

the power of image in our perceived successes

พลังของภาพพจน์ ต่อความสำเร็จ

and our perceived failures.

และความล้มเหลวต่างๆที่เรารับรู้มา

Thank you.

ขอบคุณคะ (เสียงปรบมือ)

(Applause)