Looks aren't everything. Believe me, I'm a model. | Cameron Russell | TED

کامرون راسل: ظاهر همه چیز نیست. باور کنید، من یک مدل هستم.

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Meisam Haghighi Reviewer: Shahram Eatezadi

Hi. My name is Cameron Russell,

سلام. اسم من کامرون راسل هست،

and for the last little while, I've been a model.

و برای مدتی کوتاهی

یک مدل بوده ام.

Actually, for 10 years.

در واقع، برای ۱۰ سال.

And I feel like

و حس می‌کنم که الان تنش ناراحت کننده‌ای

there's an uncomfortable tension in the room right now

در این اتاق وجود دارد.

because I should not have worn this dress.

بخاطر اینکه من نباید این لباس را می‌پوشیدم. (خنده)

(Laughter)

و البته، خوشبختانه من لباسی برای تعویض آوردم.

So luckily, I brought an outfit change.

This is the first outfit change on the TED stage,

این اولین تعویض لباس بر روی صحنه TED هست،

so you guys are pretty lucky to witness it, I think.

و من فکر کنم، شماها خیلی خوش شانس هستید که این را می‌بینید.

If some of the women were really horrified when I came out,

اگر بعضی از خانم‌ها زمانی که من به روی صحنه آمدم، خیلی وحشت زده شدند،

you don't have to tell me now, but I'll find out later on Twitter.

لازم نیست که الان به من بگویند، ولی خودم بعدا توی تویتر خواهم فهمید.

(خنده)

(Laughter)

I'd also note that I'm quite privileged

در عین حال می‌خوام بگویم که خیلی خوش شانس هستم

to be able to transform what you think of me

که قادرم دیدگاه و طرز فکری که نسبت به من دارید را

in a very brief 10 seconds.

خیلی کوتاه ،طی ۱۰ ثانیه تغییر بدم.

Not everybody gets to do that.

همه چنین موقعییتی را ندارند.

These heels are very uncomfortable, so good thing I wasn't going to wear them.

این کفش‌های پاشنه‌های بلند خیلی ناراحتند،

خیلی خوبه که قرار نیست اونا رو بپوشم.

The worst part is putting this sweater over my head,

بدترین قسمتش کشیدن این پلوور روی سرم هست، (تا اون رو بپوشم)

چون، اون وقتی هست که شما بهم می‌خندید،

because that's when you'll all laugh at me,

پس تا این روی سر من هست، شما کاری نکنید.

so don't do anything while it's over my head.

بسیار خوب.

All right.

خب، چرا من این کار رو کردم؟

So, why did I do that?

That was awkward.

ناخوشایند و عجیب بود.

(Laughter)

خب البته

Well --

(Laughter)

Hopefully not as awkward as that picture.

امیدوارم نه به عجیبی این عکس.

Image is powerful,

تصویر پر قدرتی‌ست،

but also, image is superficial.

اما درعین حال تصویری سطحی و ظاهری‌ست.

I just totally transformed what you thought of me, in six seconds.

آنچه را که شما از من در ذهن داشتین، در ۶ ثانیه تغییر دادم.

And in this picture,

و در این عکس،

I had actually never had a boyfriend in real life.

من واقعا هیچ وقت در زندگی واقعیم دوست پسر نداشتم.

I was totally uncomfortable,

من کاملا ناراحت بودم، و عکاس

and the photographer was telling me to arch my back

دائم به من می‌گفت که پشتم رو خم کنم و دستم را در

and put my hand in that guy's hair.

موهای این مرد قرار بدم.

And of course, barring surgery,

و البته، به استثناء جراحی،

or the fake tan that I got two days ago for work,

یا برنزگی مصنوعی که دو روز پیش برای کارم گرفتم،

there's very little that we can do to transform how we look,

کمتر کاری هست که بتونیم برای تغییر ظاهرمون انجام بدهیم،

and how we look, though it is superficial and immutable,

و ظاهرمان، گرچه سطحی و غیر قابل تغییراست،

has a huge impact on our lives.

ولی تاثیر بزرگی بر زندگی‌های ما دارد.

So today, for me, being fearless means being honest.

پس امروز برای من، بی پروا بودن به معنی صادق بودن است.

And I am on this stage because I am a model.

و روی این صحنه هستم، به خاطر اینکه یک مدل هستم.

I am on this stage because I am a pretty, white woman,

من روی این صحنه هستم به خاطر اینکه یه زن سفید پوست وزیبا هستم،

and in my industry, we call that a sexy girl.

و در این صنعت، ما به این یک "دختر سکسی" (جذاب) می‌گویم.

I'm going to answer the questions that people always ask me,

و می‌خواهم به سوالاتی که مردم همیشه از من می‌پرسند پاسخ دهم،

ولی از زاویه‌ای صادقانه.

but with an honest twist.

So the first question is, how do you become a model?

خب، سوال اول این است که، چگونه یک مدل شویم؟

I always just say, "Oh, I was scouted,"

و من همیشه می‌گویم که "مرا طلایه دار کردند"، ولی در عمل این هیچ معنی خاصی ندارد.

but that means nothing.

The real way that I became a model

راه واقعی که من مدل شدم این‌است که

is I won a genetic lottery, and I am the recipient of a legacy,

من یک بخت آزمائی ژنتیکی رو برنده شدم، و من دریافت کننده میراثی هستم،

and maybe you're wondering what is a legacy.

و شاید به دنبال آن باشید که بدانید که این میراث چیست.

Well, for the past few centuries

خب، در چند قرن گذشته

we have defined beauty not just as health and youth

زیبائی را تنها به عنوان سلامتی و جوانی

and symmetry that we're biologically programmed to admire,

و تقارن طبیعی که باید آن را تحسین کنیم ، تعریف نکرده‌ایم،

but also as tall, slender figures,

بلکه بلندی قد، لاغری اندام، ظرافت زنانه

and femininity and white skin.

و پوست سفید را هم به آن اضافه کردیم.

And this is a legacy that was built for me,

و این میراثی بود که برای من ایجاد شده بود،

و میراثی است که من از آن استفاده مالی کرده‌ام.

and it's a legacy that I've been cashing out on.

And I know there are people in the audience

و می‌دانم که الان افرادی در بین حضار هستند

who are skeptical at this point,

که در این خصوص در شک و تردیدند،

and maybe there are some fashionistas who are like,

و شاید تعدادی علاقه مندان به مُد که با خودشون دارن می‌گویند:

"Wait. Naomi. Tyra. Joan Smalls. Liu Wen."

"صبر کن. نایومی، تایرا، جون اسمالز،لو ون."

And first, I commend you on your model knowledge. Very impressive.

قبل از هر چیز به خاطر دانشی که درباره مدل‌ها دارید به شما تبریک می‌گویم. خیلی عالیه.

(Laughter)

(خنده)

But unfortunately, I have to inform you that in 2007,

ولی، متاسفانه باید بهتون بگم که در سال ۲۰۰۷

a very inspired NYU Ph.D. student

یک دانشجوی دکترای با انگیزه از دانشگاه نیویورک تعداد

counted all the models on the runway, every single one that was hired,

تمام مدل های روی صحنه، تک تک انهائی که استخدام شده بودند را شمرد،

and of the 677 models that were hired,

و از تمام ۶۷۷ مدلی که استخدام شده بودند،

only 27, or less than four percent, were non-white.

تنها ۲۷ نفر، یا کمتر از ۴ درصد، غیر سفید پوست بودند.

The next question people always ask is,

سوال بعدی که مردم همیشه از من می‌پرسند این هست که

"Can I be a model when I grow up?"

"آیا من هم وقتی بزرگ شدم می‌توانم یک مدل باشم؟"

And the first answer is, "I don't know, they don't put me in charge of that."

و جواب اول این هست که "نمی‌دانم، مسوولیت این کار با من نیست (و هیچ دخالتی در آن ندارم)."

ولی جواب دوم، و چیزی که من واقعا می‌خوام به این دختر کوچولوها بگویم این هست که "چرا؟"

But the second answer,

and what I really want to say to these little girls is,

"Why? You know? You can be anything.

می‌دونید؟ شما می‌تونیند هرکسی که می‌خواهید بشوید؟

You could be the President of the United States,

می‌تونید رئیس جمهور ایالت متحده بشوید،

or the inventor of the next Internet,

یا مخترع "اینترنت" بعدی باشید،

یا یک نینجای جراح قلب و قفسه سینه که شاعر هم هست!

or a ninja cardiothoracic surgeon poet,

which would be awesome, because you'd be the first one."

که خیلی عالی می‌شود، چون شما اولین نفر خواهد بود.

(Laughter)

(خنده)

If, after this amazing list, they still are like,

اگر بعد از این فهرست جذاب هنوز هم به من بگوید که

"No, no, Cameron, I want to be a model,"

"نه، نه، کامرون، من می‌خوام مدل بشوم"،

خب اون موقع به شما می‌گویم، " رئیس من باش!"

well, then I say, "Be my boss."

Because I'm not in charge of anything,

چون من هیچ دخالتی در این مسأله ندارم،

و شما می‌تونید سردبیر مجله وگا در امریکا باشید،

and you could be the editor in chief of American Vogue

یا مدیرعامل شرکت اچ اند ام H&M، یا استیون میزل بعدی باشید.

or the CEO of H&M, or the next Steven Meisel.

Saying that you want to be a model when you grow up

اینکه بگوید وقتی بزرگ شدید می‌خواهید مدل بشوید

is akin to saying that you want to win the Powerball when you grow up.

مثل این هست که بگوئید وقتی بزرگ شدید می‌خواهید یک بلیت بخت آزمایی بزرگ برنده شوید.

دست شما نیست، و این عالیه،

It's out of your control, and it's awesome,

and it's not a career path.

اما این یک مسیر شغلی نیست.

I will demonstrate for you now 10 years of accumulated model knowledge,

حالا ده سال تجربه مدل بودن را به شما نشان خواهم داد،

because unlike cardiothoracic surgeons,

برای اینکه، بر خلاف جراحان قلب و قفسه سینه،

it can just be distilled right now.

همین جا و همین الان می‌شود کلیات آن را گفت.

So, if the photographer is right there,

خب، اگر عکاس اینجا باشد

the light is right there, like a nice HMI,

و نور (پروژکتور) هم اینجاست، مثل یک تعامل بین انسان و ماشین خوب،

and the client says, "We want a walking shot,"

و مشتری می‌گوید "کامرون، یه عکس در حال راه رفتن می‌خواهم،

خب اول این پا را بردار، قشنگ و کشیده، این بازو میر به عقب، این بازو میاد به جلو،

this leg goes first, nice and long, this arm goes back, this arm goes forward,

سر را به سه چهارم می‌چرخونی، و فقط میری و میای،

the head is at three quarters, and you just go back and forth,

فقط این کارو بکن، و بعد برگرد و به دوستان خیالیت نگاه کن،

just do that, and then you look back at your imaginary friends,

۳۰۰، ۴۰۰، ۵۰۰ بار. (خنده)

300, 400, 500 times.

(Laughter)

It will look something like this.

یه چیزی مثل این می‌شه. (خنده)

(Laughter)

Hopefully less awkward than that one in the middle.

امیدوارم از اون وسطی کمتر عجیب باشه.

That was -- I don't know what happened there.

همین بود. من نفهمیدم اونجا چه اتفاقی افتد.

Unfortunately, after you've gone to school,

متاسفانه، بعد از اینکه شما به کالج رفتید،

and you have a résumé and you've done a few jobs,

و برای خودتون رزومه دارین و چندتا کار (شغل) انجام دادید،

دیگه هرچیزی نمی‌تونید بگوید،

you can't say anything anymore,

پس، اگر بگوید که می‌خواهید رئیس جمهور ایالت متحده بشوید،

so if you say you want to be the President of the United States,

ولی تو رزومه تون "مدل لباس زیر: ۱۰ سال" باشه،

but your résumé reads, "Underwear Model: 10 years,"

مردم بهتون نگاه تمسخرآمیزی می‌ندازند.

people give you a funny look.

سوال بعدی که مردم همیشه از من می‌پرسند این هست که "آیا همه عکس‌ها رو روتوش می‌کنند؟"

The next question is, "Do they retouch all the photos?"

And yeah, they pretty much retouch all the photos,

بله، تقریبا تمام عکس‌ها رو روتوش می‌کنند،

ولی این فقط بخش کوچیکی از اتفاقاتی که می‌افته هست.

but that is only a small component of what's happening.

این عکس، اولین عکسی هست که من گرفتم،

This picture is the very first picture that I ever took,

و در عین حال دفعه اولی هم هست که بیکینی (مایو دو تکه) پوشیدم،

and it's also the very first time that I had worn a bikini,

and I didn't even have my period yet.

و هنوز حتی به سن بلوغ هم نرسیده بودم.

I know we're getting personal, but I was a young girl.

می‌دانم که خیلی داریم وارد موضوعات شخصی می‌شوم، اما

دختر بچه کوچکی بودم.

This is what I looked like with my grandma just a few months earlier.

چند ماه قبل از ان، به همراه مادربزرگم، این شکلی بودم.

و این هم من هستم در همون روزی که این عکس گرفته شده بود.

Here's me on the same day as this shoot.

My friend got to come.

دوستم هم من آمد.

Here's me at a slumber party a few days before I shot French Vogue.

اینجا هم چند روز قبل از روز عکاسی مجله وگا فرانسه خونه دوستم خاله خاله بازی کردیم و شب آنجا خوابیدم.

Here's me on the soccer team and in V Magazine.

این من تو تیم فوتبال و در مجله V.

And here's me today.

و این هم من امروز.

And I hope what you're seeing

و امیدوارم که چیزی که شما می‌بینیند

is that these pictures are not pictures of me.

این عکس‌ها باشند ،نا اینکه عکس‌هایی از خود من.

They are constructions,

این عکس را ساخته شده اند ،

and they are constructions by a group of professionals,

و ساخته هایی که توسط افراد حرفه ایی بوجود اومدند،

by hairstylists and makeup artists and photographers and stylists

توسط طراحان مو و هنرمندان گریم و آرایش، عکاس ها و متخصصان

and all of their assistants and pre-production and post-production,

و تمام دستیارانشان، و قبل از تولید و بعد از تولید،

و بالاخره این را ساختند. این من نیستم.

and they build this.

That's not me.

Okay, so the next question people always ask me is,

خیلی خب. خب، سوال بعدی که مردم همیشه از من می‌پرسند این است که،

"آیا وسایل مجانی هم می‌گیری؟"

"Do you get free stuff?"

(Laughter)

I do have too many 8-inch heels which I never get to wear,

من اینقدر (کفش با) پاشنه های ۸ اینچی دارم که هیچ وقت نمی‌پوشمشان،

except for earlier,

غیر ازهمین چند دقیقه پیش ،

but the free stuff that I get is the free stuff that I get in real life,

اما تمام چیزهایی مجانی که می‌گیرم

همان چیزهای مجانی هستند که در زندگی روزمره می گیرم و این چیزی‌ که دوست ندارم درمورد‌شون صحبت کنم.

and that's what we don't like to talk about.

من در کمبریج بزرگ شدم،

I grew up in Cambridge,

and one time I went into a store and I forgot my money

و یک بار به یک مغازه‌ای رفتم و پولم رو یادم رفته بود با خودم ببرم

and they gave me the dress for free.

و انها اون لباس رو مجانی به من دادند.

When I was a teenager, I was driving with my friend

وقتی نوجوان بودم، با دوستم که راننده خیلی مزخرفی بود،

who was an awful driver and she ran a red and of course,

داشتیم با ماشین می‌رفتیم که یک چراغ قرمز رو رد کرد و خب البته

پلیس کشیدمون کنار،

we got pulled over,

and all it took was a "Sorry, officer," and we were on our way.

و تمام کاری که لازم بود بکنم این بود که بگویم "ببخشید جناب سروان"،

و به راهمون را ادامه دادیم.

And I got these free things because of how I look,

و تمام این چیزهای مجانی رو به خاطر شکل و قیافه‌ام گرفتم،

not who I am, and there are people paying a cost

نه به خاطر کسی که هستم، و افرادی هم هستند که هزینه هایی رو می‌پردازند

for how they look and not who they are.

بخاطر شکل و قیافه ای که دارند و نه به دلیل کسی که هستند.

I live in New York, and last year,

من در نیویورک زندگی می‌کنم، و پارسال

of the 140,000 teenagers that were stopped and frisked,

از صد و چهل هزار نوجوانی که متوقف و بازرسی شده بودند،

86% of them were black and Latino, and most of them were young men.

۸۶ درصد آنها سیاه پوست و لاتین (مکزیکی و آمریکای جنوبی) بودند،

و اکثرشون هم پسرهای جوان بودند.

And there are only 177,000 young black and Latino men in New York,

و جمعا فقط صد و هفتاد و هفت هزار پسرهای جوان سیاه پوست و لاتین در نیویورک زندگی میکنن،

so for them, it's not a question of, "Will I get stopped?"

پس برای اونها دیگه بحث این نیست که "آیا من هم متوقف می‌شوم؟"

but "How many times will I get stopped? When will I get stopped?"

بلکه اینکه "چند بار متوقف می شوم؟ چه وقت ممکن است که متوقف شوم؟"

When I was researching this talk,

وقتی که برای این سخنرانی تحقیق می‌کردم،

متوجه شدم که از بین دختر بچه های ۱۳ ساله‌ای که در ایالت متحده هستند،

I found out that of the 13-year-old girls in the United States,

53% don't like their bodies,

۵۳ درصد آنها از بدن‌ها و هیکل‌های خودشون خوششون نمیاد،

and that number goes to 78% by the time that they're 17.

و این عدد تا سن ۱۷ سالگی آنها به ۷۸ درصد می‌رسد.

و سوال آخری که مردم از من می‌پرسند این هست که،

So, the last question people ask me is,

"What is it like to be a model?"

"مدل بودن چه حسی داره؟"

And I think the answer that they're looking for is,

و جوابی که منتظرش هستند این هست که،

"If you are a little bit skinnier and you have shinier hair,

"اگر یک کمی لاغرتر باشید و موهای براق‌تر داشته باشید،

you will be so happy and fabulous."

خیلی خوشحال و خوشبخت می‌شوید."

And when we're backstage,

و ما وقتی که پشت صحنه هستیم، معمولا جوابی می‌دهیم

we give an answer that maybe makes it seem like that.

که شاید اینطور هم به نظر برسد.

می‌گویم که "سفر کردن خیلی شگفت انگیزه،

We say, "It's really amazing to travel, and it's amazing to get to work

و کار کردن با افراد مبتکر، با انگیزه، و مشتاق خیلی شگفت انگیزه."

with creative, inspired, passionate people."

And those things are true, but they're only one half of the story,

و همه اینها واقعیت دارند، اما فقط نیمی از داستان هستند،

because the thing that we never say on camera,

بخاطر اینکه چیزهائی که ما جلوی دوربین نمی گویم،

that I have never said on camera, is,

و من هیچوقت جلوی دوربین نگفتم،

"I am insecure."

این هست که " اعتماد به نفسم پائین هست".

And I'm insecure because I have to think about what I look like every day.

و اعتماد به نفسم به این دلیل پائین هست که باید هر روز

به این فکر کنم که چه شکلی هستم.

وآیا هیچگاه با خودتون به این فکر افتادید که

And if you ever are wondering,

"If I have thinner thighs and shinier hair, will I be happier?"

"اگر ران‌های لاغرتر و موهای براق تر داشتم، آیا خوشحال‌تر می‌شدم؟"

you just need to meet a group of models,

فقط باید با یه گروه مدل آشنا بشیوید،

because they have the thinnest thighs, the shiniest hair and the coolest clothes,

بخاطر اینکه اونها لاغرترین ران‌ها و براق‌ترین موها و باحالترین لباس ها رو دارند،

و شاید از نظر فیزیکی، اونها بی اعتماد به نفس ترین زنهای روی زمین باشند.

and they're the most physically insecure women probably on the planet.

When I was writing this talk,

به همین دلیل، زمانی که این سخنرانی رو می‌نوشتم برام خیلی سخت بود

I found it very difficult to strike an honest balance,

که به یک تعادل صادقانه برسم، زیرا از یک طرف

because on the one hand,

خیلی احساس ناخوشایند و ناراحتی داشتم که به اینجا بیایم و بگویم

I felt very uncomfortable to come out here and say,

"Look I've received all these benefits from a deck stacked in my favor,"

"ببینیند، من تمام این مزایا را از سناریویی که به نفع من چیده شده بود بدست آوردم"،

و در عین حال خیلی احساس ناخوشایند و ناراحتی داشتم که این رو با

and it also felt really uncomfortable to follow that up with,

" این همیشه من رو خوشحال نمی‌کنه" دنبال کنم.

"and it doesn't always make me happy."

But mostly it was difficult to unpack a legacy of gender and racial oppression

ولی بیشتر از همه این برای من سخت بود که

یک میراث فشار و ستم جنسی و نژادی رو از هم باز کنم،

when I am one of the biggest beneficiaries.

در حالی که من خودم یکی از بزرگترین ذینفع های این ماجرا هستم.

اما در عین حال خیلی خوشحال و مفتخر هستم که این بالا باشم

But I'm also happy and honored to be up here

and I think that it's great that I got to come

و فکر میکنم که خیلی عالی شد که تونستم بیام

before 10 or 20 or 30 years had passed and I'd had more agency in my career,

قبل از اینکه ۱۰ یا ۲۰ یا ۳۰ سال بگذره و مسولیت های بیشتری در حرفه‌ام داشته باشم،

because maybe then I wouldn't tell the story of how I got my first job,

برای اینکه شاید اون موقع دیگه داستان اینکه چه جوری اولین کارم رو گرفتم رو نگویم،

or maybe I wouldn't tell the story of how I paid for college,

یا شاید داستان اینکه چگونه هزینه‌های دانشگاه رو پرداختم رو نگویم،

which seems so important right now.

که الان به نظرم خیلی مهم هستند.

If there's a takeaway to this talk,

اگر نتیجه‌گیری در این صحبت هست، امیدوارم این باشه که

I hope it's that we all feel more comfortable acknowledging

همه ما با قبول کردن وجود قدرت عکس‌ها

the power of image in our perceived successes

در موفقیت ظاهری ما و شکست ظاهری ما

and our perceived failures.

راحت تر کنار بیایم.

Thank you.

خیلی ممنون. (تشویق)

(Applause)