Robert Waldinger: What makes a good life? Lessons from the longest study on happiness | TED

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: BOYEON LEE

What keeps us healthy and happy

อะไรทำให้เราแข็งแรงและมีความสุข

as we go through life?

ในการใช้ชีวิต

If you were going to invest now

หากตอนนี้จะต้องลงทุน

in your future best self,

สร้างตัวเองที่ดีที่สุดในอนาคต

where would you put your time and your energy?

คุณจะใช้เวลาและพลังไปกับสิ่งใด?

There was a recent survey of millennials

เมื่อเร็วๆ นี้ มีการสำรวจคนยุค Millennials

asking them what their most important life goals were,

ถามพวกเขาว่าเป้าหมายสูงสุด ในชีวิตของพวกเขาคืออะไร

and over 80 percent said

และมากกว่า 80% ตอบว่า

that a major life goal for them was to get rich.

เป้าหมายสูงสุดคือความร่ำรวย

And another 50 percent of those same young adults

และอีก 50% ของคนกลุ่มเดียวกันนี้

said that another major life goal

บอกว่าเป้าหมายในชีวิตอีกอย่างหนึ่ง

was to become famous.

คือการมีชื่อเสียงโด่งดัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And we're constantly told to lean in to work, to push harder

เรามักจะถูกสอนให้มุ่งไปที่งาน ทุ่มเทให้กับงานมากๆ

and achieve more.

และประสบความสำเร็จให้มากขึ้น

We're given the impression that these are the things that we need to go after

เราถูกฝังหัวว่านี่คือสิ่งที่เราต้องไขว่คว้า

in order to have a good life.

เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดี

Pictures of entire lives,

ภาพของชีวิต

of the choices that people make and how those choices work out for them,

ภาพของทางเลือกที่เราเลือกเดิน และผลลัพธ์ของทางเลือกเหล่านั้น

those pictures are almost impossible to get.

ภาพเหล่านั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้

Most of what we know about human life

ทุกสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับชีวิตมนุษย์

we know from asking people to remember the past,

ได้จากการให้ผู้คนนึกย้อนอดีต

and as we know, hindsight is anything but 20/20.

และเท่าที่เรารู้ การมองย้อนอดีต มันไม่ได้คมชัด เที่ยงตรง

We forget vast amounts of what happens to us in life,

เรามักจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นมากมายในชีวิต

and sometimes memory is downright creative.

และบางครั้งส่วนที่จำได้ ก็ถูกแต่งเติมขึ้นมาอย่างสิ้นเชิง

But what if we could watch entire lives

แต่ถ้าเราสามารถมองดูชีวิตทั้งชีวิต

as they unfold through time?

ในขณะที่ชีวิตค่อยๆ เป็นไปตามกาลเวลาล่ะ?

What if we could study people from the time that they were teenagers

หากเราสามารถศึกษาผู้คน ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น

all the way into old age

จนกระทั่งแก่ชรา

to see what really keeps people happy and healthy?

เพื่อดูว่าอะไรทำให้เราแข็งแรง และมีความสุขอย่างแท้จริงล่ะ?

We did that.

พวกผมทำแล้วครับ

The Harvard Study of Adult Development

โครงการ Harvard Study of Adult Development

may be the longest study of adult life that's ever been done.

อาจจะเป็นโครงการศึกษาชีวิตมนุษย์ ที่นานที่สุดเท่าที่เคยมีมา

For 75 years, we've tracked the lives of 724 men,

ตลอด 75 ปี เราศึกษาชีวิตของชาย 724 คน

year after year, asking about their work, their home lives, their health,

ถามพวกเขาเกี่ยวกับงาน ความเป็นอยู่ และสุขภาพ ปีแล้วปีเล่า

and of course asking all along the way without knowing how their life stories

และแน่นอนว่าเราถามคำถามโดยไม่รู้เลยว่า สุดท้ายแล้วชีวิตของพวกเขา

were going to turn out.

จะเป็นอย่างไร

Studies like this are exceedingly rare.

การศึกษาวิจัยแบบนี้ หายากครับ

Almost all projects of this kind fall apart within a decade

เกือบทุกโครงการ ลักษณะแบบเดียวกันนี้ มักล้มเลิกไปภายใน 10 ปี

because too many people drop out of the study,

เพราะมีกลุ่มตัวอย่าง ขอออกจากโครงการจำนวนมาก

or funding for the research dries up,

หรือไม่ก็ ไม่มีเงินสนับสนุนโครงการต่อ

or the researchers get distracted,

หรือไม่ นักวิจัยดันเกิดหมดความสนใจ

or they die, and nobody moves the ball further down the field.

หรือไม่ นักวิจัยเสียชีวิต และไม่มีใครสานต่อโครงการ

But through a combination of luck

แต่ด้วยโชคช่วย

and the persistence of several generations of researchers,

และด้วยความตั้งใจของนักวิจัยรุ่นต่อรุ่น

this study has survived.

โครงการศึกษานี้รอดมาได้

About 60 of our original 724 men

กลุ่มตัวอย่างของเราราวๆ 60 คน จาก 724 คน

are still alive,

ยังมีชีวิตอยู่

still participating in the study,

และยังร่วมอยู่ในโครงการนี้

most of them in their 90s.

ซึ่งส่วนใหญ่ก็อายุราวๆ 90 ปีแล้ว

And we are now beginning to study

และตอนนี้เราก็เริ่มศึกษา

the more than 2,000 children of these men.

ลูกหลานของคนเหล่านี้ ซึ่งมีมากกว่า 2,000 คน

And I'm the fourth director of the study.

และผมเป็นหัวหน้าคณะวิจัยรุ่นที่ 4 ของโครงการนี้

Since 1938, we've tracked the lives of two groups of men.

ตั้งแต่ปี 1938 เราติดตามชีวิต ของชายสองกลุ่ม

The first group started in the study

กลุ่มแรกเริ่มเข้าโครงการ

when they were sophomores at Harvard College.

ขณะเรียนอยู่ปีสองที่วิทยาลัยฮาร์วาร์ด

They all finished college during World War II,

พวกเขาทุกคนจบวิทยาลัย ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

and then most went off to serve in the war.

และเกือบทุกคนก็ออกมา เข้าร่วมสงคราม

And the second group that we've followed

กลุ่มที่สองที่เราติดตามศึกษา

was a group of boys from Boston's poorest neighborhoods,

เป็นกลุ่มเด็กชายจากชุมชน ที่จนที่สุดในบอสตัน

boys who were chosen for the study

เด็กๆ ถูกคัดเลือกเข้าโครงการ

specifically because they were from some of the most troubled

เพราะพวกเขามาจากครอบครัวที่มีปัญหา

and disadvantaged families

และด้อยโอกาสมากที่สุด

in the Boston of the 1930s.

ในบอสตันช่วงปี 1930

Most lived in tenements, many without hot and cold running water.

ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในห้องเช่า ซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีน้ำใช้

When they entered the study,

เมื่อพวกเขาเข้าร่วมโครงการ

all of these teenagers were interviewed.

เด็กทุกคนถูกสัมภาษณ์

They were given medical exams.

และได้รับการตรวจร่างกาย

We went to their homes and we interviewed their parents.

เราไปที่บ้านของพวกเขาและสัมภาษณ์พ่อแม่

And then these teenagers grew up into adults

จากนั้น พวกเขาก็เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่

who entered all walks of life.

และมีชีวิตที่แตกต่างกัน

They became factory workers and lawyers and bricklayers and doctors,

พวกเขากลายเป็นพนักงานโรงงาน ทนายความ ช่างปูน และหมอ

one President of the United States.

หนึ่งคนเป็นประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา

Some developed alcoholism. A few developed schizophrenia.

บางคนติดสุราเรื้อรัง จำนวนหนึ่งเป็นโรคจิตเภท

Some climbed the social ladder

บางคนไต่บันไดของสังคม

from the bottom all the way to the very top,

จากชนชั้นล่างสุดไปเป็นชนชั้นสูงสุด

and some made that journey in the opposite direction.

บางคนดำเนินชีวิตไปในทางตรงกันข้าม

The founders of this study

ผู้ก่อตั้งโครงการนี้

would never in their wildest dreams

คงไม่เคยคิดไม่เคยฝัน

have imagined that I would be standing here today, 75 years later,

ว่าผมจะมายืนอยู่ตรงนี้ 75 ปีให้หลัง

telling you that the study still continues.

และบอกกับคุณว่าโครงการนี้ยังดำเนินต่อ

Every two years, our patient and dedicated research staff

ทุกๆ สองปี นักวิจัยที่ทุ่มเท และมีความอดทนสูง

calls up our men and asks them if we can send them

จะโทรหากลุ่มตัวอย่าง และถามพวกเขาว่าจะเป็นอะไรมั้ย

yet one more set of questions about their lives.

หากเราจะส่งคำถาม ถามเกี่ยวกับ ชีวิตของพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง

Many of the inner city Boston men ask us,

ชายในกลุ่มเด็กยากจนจากบอสตัน หลายคนถามเราว่า

"Why do you keep wanting to study me? My life just isn't that interesting."

"ทำไมพวกคุณถึงยังอยากศึกษาชีวิตผม? ชีวิตผมไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น"

The Harvard men never ask that question.

แต่ชายจากฮาร์วาร์ดไม่เคยถามคำถามนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

To get the clearest picture of these lives,

เพื่อให้เห็นภาพชีวิตของคนเหล่านี้ชัดที่สุด

we don't just send them questionnaires.

เราไม่ได้ส่งไปแค่ชุดคำถาม

We interview them in their living rooms.

แต่เราสัมภาษณ์พวกเขาในห้องนั่งเล่น

We get their medical records from their doctors.

ขอบันทึกเอกสารทางการแพทย์ของพวกเขา

We draw their blood, we scan their brains,

เก็บตัวอย่างเลือดและสแกนสมองของพวกเขา

we talk to their children.

คุยกับลูกๆ ของพวกเขา

We videotape them talking with their wives about their deepest concerns.

อัดวิดีโอขณะที่พวกเขา เล่าความกังวลใจให้ภรรยาฟัง

And when, about a decade ago, we finally asked the wives

และ 10 ปีก่อน เมื่อเราขอให้ภรรยาของพวกเขา

if they would join us as members of the study,

เข้าร่วมในโครงการนี้

many of the women said, "You know, it's about time."

ภรรยาหลายคนตอบว่า "ได้เวลาพอดีเลย คุณรู้รึเปล่า"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So what have we learned?

แล้ว เราเรียนรู้อะไร?

What are the lessons that come from the tens of thousands of pages

อะไรคือบทเรียนจากข้อมูล

of information that we've generated

จำนวนหลายหมื่นหน้าที่เราเขียนขึ้น

on these lives?

จากชีวิตของคนเหล่านี้?

Well, the lessons aren't about wealth or fame or working harder and harder.

บทเรียนไม่ได้เกี่ยวกับความร่ำรวย ความโด่งดัง หรือการทำงานหนัก

The clearest message that we get from this 75-year study is this:

สิ่งที่ชัดเจนที่สุด ที่เราได้จากการวิจัย 75 ปี คือ

Good relationships keep us happier and healthier. Period.

ความสัมพันธ์ที่ดีจะช่วยให้เรา มีความสุขและแข็งแรงมากขึ้น จบครับ

We've learned three big lessons about relationships.

เราได้ข้อคิด 3 ข้อหลักๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์

The first is that social connections are really good for us,

ข้อแรก คือ ความสัมพันธ์ทางสังคม มีประโยชน์กับเรามาก

and that loneliness kills.

และความโดดเดี่ยวฆ่าเรา

It turns out that people who are more socially connected

กลายเป็นว่า คนที่มีความสัมพันธ์อันดี

to family, to friends, to community,

กับครอบครัว เพื่อน และสังคมของเขา

are happier, they're physically healthier, and they live longer

มีความสุข สุขภาพดี และอายุยืน

than people who are less well connected.

กว่าคนที่มีความสัมพันธ์กับผู้อื่นน้อยกว่า

And the experience of loneliness turns out to be toxic.

เราพบว่า ประสบการณ์อันโดดเดี่ยวนั้นเป็นพิษ

People who are more isolated than they want to be from others

คนที่ถูกโดดเดี่ยวจากคนอื่น มากกว่าที่เขาอยากจะเป็น

find that they are less happy,

กลายเป็นคนไม่มีความสุข

their health declines earlier in midlife,

สุขภาพเสื่อมโทรมตั้งแต่ช่วงกลางของชีวิต

their brain functioning declines sooner

การทำงานของสมองเสื่อมลงเร็วกว่า

and they live shorter lives than people who are not lonely.

และอายุสั้นกว่าคนที่ไม่โดดเดี่ยว

And the sad fact is that at any given time,

และความจริงอันแสนเศร้าคือ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่

more than one in five Americans will report that they're lonely.

จะมีชาวอเมริกันมากกว่าหนึ่งในห้า บอกว่าตนเองโดดเดี่ยว

And we know that you can be lonely in a crowd

และเราก็รู้ว่าคุณอาจรู้สึกโดดเดี่ยว ท่ามกลางผู้คนมากมาย

and you can be lonely in a marriage,

และคุณอาจรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางชีวิตคู่

so the second big lesson that we learned

ดังนั้น ข้อคิดที่สอง ที่เราได้เรียนรู้

is that it's not just the number of friends you have,

คือ ไม่ใช่แค่จำนวนเพื่อนที่คุณมี

and it's not whether or not you're in a committed relationship,

และไม่ใช่แค่การมีความสัมพันธ์ที่จริงจัง

but it's the quality of your close relationships that matters.

สิ่งสำคัญ คือ คุณภาพของความสัมพันธ์ใกล้ชิด

It turns out that living in the midst of conflict is really bad for our health.

เราพบว่าการมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความขัดแย้ง ส่งผลเสียต่อสุขภาพ

High-conflict marriages, for example, without much affection,

เช่น ชีวิตแต่งงานที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง และร้างความรัก

turn out to be very bad for our health, perhaps worse than getting divorced.

เป็นสิ่งที่ทำร้ายสุขภาพของเรา อาจจะมากกว่าการหย่าร้างด้วยซ้ำไป

And living in the midst of good, warm relationships is protective.

และการมีชีวิตอยู่ท่ามกลาง ความสัมพันธ์ที่อบอุ่นช่วยปกป้องเรา

Once we had followed our men all the way into their 80s,

เมื่อเราศึกษากลุ่มตัวอย่าง จนกระทั่ง พวกเขาอยู่ในช่วงอายุ 80 ปี

we wanted to look back at them at midlife

เราต้องการที่จะย้อนกลับไปดู ชีวิตวัยกลางคนของพวกเขา

and to see if we could predict

เพื่อดูว่าเราจะสามารถทำนาย

who was going to grow into a happy, healthy octogenarian

ว่าใครจะกลายเป็นชายวัย 80 ที่สุขภาพดี มีความสุข

and who wasn't.

และใครไม่เป็นเช่นนั้น

And when we gathered together everything we knew about them

เมื่อเรารวบรวมข้อมูลทุกอย่างที่เรารู้ เกี่ยวกับพวกเขา

at age 50,

ตอนพวกเขาอายุ 50 ปี

it wasn't their middle age cholesterol levels

เราพบว่าระดับคอเลสเตอรอล ในช่วงวัยกลางคน

that predicted how they were going to grow old.

ไม่ได้บ่งบอกเลยว่า พวกเขาจะเป็นอย่างไรเมื่อแก่ตัวลง

It was how satisfied they were in their relationships.

แต่กลับเป็นระดับความพึงพอใจของพวกเขา ต่อความสัมพันธ์ที่พวกเขามี

The people who were the most satisfied in their relationships at age 50

ชายที่พอใจกับความสัมพันธ์ที่มีตอนอายุ 50

were the healthiest at age 80.

เป็นชายที่แข็งแรงที่สุด ตอนอายุ 80

And good, close relationships seem to buffer us

ความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่ดี ดูเหมือนจะช่วยปกป้องเรา

from some of the slings and arrows of getting old.

จากผลเสียของการแก่ชรา

Our most happily partnered men and women

ชายและหญิงที่ครองคู่กันอย่างมีความสุข

reported, in their 80s,

บอกกับเรา เมื่ออายุ 80 ว่า

that on the days when they had more physical pain,

ในวันที่พวกเขาเจ็บปวดทางกายเป็นอย่างมาก

their mood stayed just as happy.

พวกเขายังคงมีความสุข

But the people who were in unhappy relationships,

แต่สำหรับคนที่มีความสัมพันธ์ ที่ไม่มีความสุข

on the days when they reported more physical pain,

ในวันที่เขาเจ็บปวดทางกายเป็นอย่างมาก

it was magnified by more emotional pain.

ความเจ็บปวดจะทวีคูณ ด้วยความเจ็บปวดทางอารมณ์

And the third big lesson that we learned about relationships and our health

บทเรียนที่สาม ที่เราเรียนรู้ เกี่ยวกับความสัมพันธ์และสุขภาพของเรา

is that good relationships don't just protect our bodies,

คือ ความสัมพันธ์ที่ดี ไม่ใช่แค่ปกป้องสุขภาพเท่านั้น

they protect our brains.

แต่ยังปกป้องสมองของเราด้วย

It turns out that being in a securely attached relationship

เราพบว่า การมีความสัมพันธ์ ที่แน่นแฟ้นและมั่นคง

to another person in your 80s is protective,

กับคนอีกคนในช่วงอายุ 80 เป็นสิ่งที่ปกป้องเรา

that the people who are in relationships

คนที่มีความสัมพันธ์

where they really feel they can count on the other person in times of need,

ที่พวกเขารู้สึกว่า พึ่งพาอีกคนได้เมื่อต้องการ

those people's memories stay sharper longer.

มีความจำที่เฉียบคมเป็นระยะเวลานาน

And the people in relationships

ส่วนคนที่มีความสัมพันธ์

where they feel they really can't count on the other one,

ที่พวกเขารู้สึกว่า ไม่สามารถพึ่งพาอีกคนได้

those are the people who experience earlier memory decline.

กลับมีสภาวะความจำเสื่อมถอยเร็วกว่า

And those good relationships, they don't have to be smooth all the time.

ความสัมพันธ์ที่ดีที่ว่านั้น ไม่จำเป็นต้องราบรื่นตลอดเวลา

Some of our octogenarian couples could bicker with each other

คู่รักวัย 80 บางคู่ อาจจะทะเลาะ

day in and day out,

ไม่หยุดไม่หย่อน

but as long as they felt that they could really count on the other

แต่ตราบเท่าที่พวกเขารู้สึกว่า สามารถพึ่งพากันได้

when the going got tough,

เมื่อทุกอย่างแย่

those arguments didn't take a toll on their memories.

การทะเลาะกันไม่ได้มีผลต่อ ความจำของพวกเขาเลย

So this message,

สิ่งที่เราต้องการจะบอก คือ

that good, close relationships are good for our health and well-being,

ความสัมพันธ์ที่ดีและใกล้ชิด ดีต่อสุขภาพและชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี

this is wisdom that's as old as the hills.

นี่เป็นความรู้ที่มีมานาน

Why is this so hard to get and so easy to ignore?

แล้วทำไมมันถึงทำได้ยาก และถูกลืมได้อย่างง่ายดาย

Well, we're human.

ก็เพราะ เราเป็นมนุษย์

What we'd really like is a quick fix,

สิ่งที่เราชอบคือทางออกที่ง่ายและเร็ว

something we can get

อะไรก็ได้ที่เราหามาได้

that'll make our lives good and keep them that way.

ที่จะช่วยให้เรามีชีวิตที่ดี และดีต่อไปเรื่อยๆ

Relationships are messy and they're complicated

ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ยุ่งยาก และซับซ้อน

and the hard work of tending to family and friends,

และความยุ่งยาก ในการใส่ใจครอบครัวและเพื่อน

it's not sexy or glamorous.

ก็ไม่น่าสนใจหรือดึงดูดใจเลย

It's also lifelong. It never ends.

มันเป็นสิ่งที่ต้องทำตลอดชีวิต ไม่มีวันจบสิ้น

The people in our 75-year study who were the happiest in retirement

กลุ่มตัวอย่างในงานวิจัย 75 ปีของเรา ที่มีความสุขที่สุดในชีวิตหลังเกษียณ

were the people who had actively worked to replace workmates with new playmates.

คือผู้ที่คอยแทนที่เพื่อนร่วมงาน ด้วยเพื่อนร่วมเล่นอยู่ตลอดเวลา

Just like the millennials in that recent survey,

เหมือนกับคนวัย Millennials จากการสำรวจล่าสุดนั่นแหละครับ

many of our men when they were starting out as young adults

ชายหลายคนในงานวิจัยของเรา เมื่อครั้งที่พวกเขายังเป็นหนุ่มวัยรุ่น

really believed that fame and wealth and high achievement

เชื่อจริงๆ ว่า ชื่อเสียง ความร่ำรวย และการประสบความสำเร็จสูงสุด

were what they needed to go after to have a good life.

คือสิ่งที่พวกเขาต้องได้มา เพื่อการมีชีวิตที่ดี

But over and over, over these 75 years, our study has shown

แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า ตลอด 75 ปีที่ผ่านมา งานวิจัยของเราชี้ให้เห็นแล้วว่า

that the people who fared the best were the people who leaned in to relationships,

คนที่ประสบความสำเร็จที่สุด คือคนที่ทุ่มเทเวลาให้กับ

with family, with friends, with community.

ครอบครัว เพื่อน และสังคมของเขา

So what about you?

แล้วคุณล่ะครับ

Let's say you're 25, or you're 40, or you're 60.

ตอนนี้ คุณอาจจะอายุ 25 หรือ 40 หรือ 60

What might leaning in to relationships even look like?

การทุ่มให้กับความสัมพันธ์อย่างที่ว่านี่ ต้องทำอย่างไร?

Well, the possibilities are practically endless.

เป็นอะไรก็ครับ ความเป็นไปได้มีไม่สิ้นสุด

It might be something as simple as replacing screen time with people time

อาจจะเป็นอะไรง่ายๆ อย่างการ จัดสรรเวลาให้กับพวกเขา

or livening up a stale relationship by doing something new together,

หรือการทำให้ความสัมพันธ์ที่น่าเบื่อ สดใสขึ้นด้วยการทำกิจกรรมใหม่ๆ ด้วยกัน

long walks or date nights,

การเดินด้วยกัน หรือการออกเดท

or reaching out to that family member who you haven't spoken to in years,

หรือการติดต่อคนในครอบครัว ที่คุณไม่ได้คุยด้วยเป็นเวลานาน

because those all-too-common family feuds

เพราะความบาดหมางธรรมดาๆ ในครอบครัว

take a terrible toll

อาจส่งผลเสียร้ายแรง

on the people who hold the grudges.

กับผู้ที่มีความแค้นฝังใจอยู่

I'd like to close with a quote from Mark Twain.

ผมอยากจะทิ้งท้ายด้วยคำพูด ของ Mark Twain

More than a century ago,

หลายศตวรรษก่อน

he was looking back on his life,

Mark Twain ได้มองย้อนกลับไปในชีวิตของเขา

and he wrote this:

และได้เขียนสิ่งนี้ขึ้นครับ

"There isn't time, so brief is life,

"ชีวิตสั้นนัก จนไม่มีเวลา

for bickerings, apologies, heartburnings, callings to account.

สำหรับการทะเลาะ การขอโทษ การอิจฉาริษยา และการต่อว่า

There is only time for loving,

มีเพียงเวลาเพื่อรัก

and but an instant, so to speak, for that."

และจะว่าไปแล้ว ก็แสนสั้นเช่นกัน"

The good life is built with good relationships.

ชีวิตที่ดีเกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ที่ดี

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)