Why we have too few women leaders | Sheryl Sandberg

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: Panchompoo Wisittanawat

สำหรับเราทุกคนในห้องนี้

So for any of us in this room today, let's start out by admitting we're lucky.

มาเริ่มจากการยอมรับว่าเราโชคดีกันเถอะค่ะ

We don't live in the world our mothers lived in,

เราไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลก

ที่แม่ของเราอยู่ หรือโลกที่ยายของเราอยู่

our grandmothers lived in,

where career choices for women were so limited.

โลกที่ผู้หญิงมีทางเลือกในอาชีพการงานจำกัดมาก

And if you're in this room today,

และถ้าคุณอยู่ในห้องนี้ วันนี้

most of us grew up in a world where we have basic civil rights,

พวกเราส่วนใหญ่ก็เติบโตขึ้นมาในโลก

ที่เรามีสิทธิพลเมืองขั้นพื้นฐาน

and amazingly, we still live in a world where some women don't have them.

ที่น่าแปลกใจคือ เรายังอยู่ในโลก

ที่ผู้หญิงบางคนไม่มีสิทธิเหล่านั้น

But all that aside, we still have a problem,

แต่ถ้าไม่นับเรื่องทั้งหมดนี้ เราก็มีปัญหาอยู่ดี

และมันก็เป็นปัญหาจริงๆ

and it's a real problem.

And the problem is this:

ปัญหาก็คือ

Women are not making it to the top of any profession

ผู้หญิงไปไม่ถึง

จุดสูงสุดของอาชีพอะไรก็ตาม

anywhere in the world.

ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามในโลก

The numbers tell the story quite clearly.

สถิติบอกเราชัดเจนค่ะเรื่องนี้

190 heads of state -- nine are women.

ในบรรดาผู้นำประเทศ 190 ประเทศ

มีเพียง 9 คนที่เป็นผู้หญิง

Of all the people in parliament in the world,

ในบรรดาสมาชิกสภาทั้งหมดในโลก

13 percent are women.

เพียงร้อยละ 13 เป็นผู้หญิง

ในภาคธุรกิจ

In the corporate sector, women at the top,

ผู้หญิงในตำแหน่งสูงสุด

C-level jobs, board seats --

ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร หรือกรรมการบริษัท

tops out at 15, 16 percent.

อย่างมากก็มีแค่ร้อยละ 15, 16 เท่านั้น

The numbers have not moved since 2002

ตัวเลขนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ปี 2002

และกำลังลดลงด้วยซ้ำ

and are going in the wrong direction.

And even in the non-profit world,

แม้แต่ในภาคไม่แสวงกำไร

a world we sometimes think of as being led by more women,

ซึ่งเป็นโลกที่บางครั้งเราคิดว่า

ผู้หญิงเป็นผู้นำมากกว่าผู้ชาย

women at the top: 20 percent.

ก็มีผู้นำที่เป็นผู้หญิงเพียงร้อยละ 20

นอกจากนี้ยังมีอีกปัญหาหนึ่ง

We also have another problem,

which is that women face harder choices

นั่นคือ ผู้หญิงเผชิญกับทางเลือกที่ยากกว่าผู้ชาย

between professional success and personal fulfillment.

ระหว่างความสำเร็จในอาชีพการงาน กับการเติมเต็มชีวิตส่วนตัว

A recent study in the U.S. showed that, of married senior managers,

งานวิจัยเมื่อไม่นานมานี้ในสหรัฐอเมริกา

พบว่าในบรรดาผู้จัดการที่แต่งงานแล้ว

two-thirds of the married men had children

ผู้จัดการที่เป็นผู้ชายจำนวนสองในสามมีลูก

and only one-third of the married women had children.

ผู้จัดการหญิงเพียงหนึ่งในสามมีลูก

A couple of years ago, I was in New York,

เมื่อสองปีก่อน ฉันอยู่ที่นิวยอร์ก

and I was pitching a deal,

กำลังนำเสนอดีลธุรกิจ

and I was in one of those fancy New York private equity offices

ฉันไปที่สำนักงานบริษัทร่วมลงทุนแห่งหนึ่งที่ดูโก้หรู

คุณคงนึกออกนะคะ

you can picture.

ฉันอยู่ในที่ประชุม -- มันเป็นประชุมยาวสามชั่วโมง

And I'm in the meeting -- it's about a three-hour meeting --

and two hours in, there needs to be that bio break,

พอผ่านไปสองชั่วโมง ทุกคนก็ต้องไปเข้าห้องน้ำ

ทุกคนก็เลยลุกขึ้นยืน

and everyone stands up,

and the partner running the meeting starts looking really embarrassed.

ทีนี้นักการเงินในห้องที่ดำเนินการประชุม

เริ่มทำหน้าเจื่อนๆ

And I realized he doesn't know where the women's room is in his office.

ฉันก็เลยตระหนักว่าเขาไม่รู้

ว่าห้องน้ำผู้หญิงในสำนักงานตัวเองอยู่ตรงไหน

So I start looking around for moving boxes,

ฉันก็เลยเริ่มมองหากล่องใหญ่ๆ ที่ใช้แพ็คของ

เพราะนึกว่าพวกเขาเพิ่งย้ายเข้าสำนักงานใหม่ แต่ไม่เห็นกล่องอะไร

figuring they just moved in, but I don't see any.

And so I said, "Did you just move into this office?"

ก็เลยถามว่า "พวกคุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เหรอคะ?"

เขาตอบว่า "เปล่าครับ เราอยู่มาปีนึงแล้ว"

And he said, "No, we've been here about a year."

And I said, "Are you telling me that I am the only woman

ฉันก็เลยบอกว่า "คุณกำลังจะบอกว่า

ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว

to have pitched a deal in this office in a year?"

ที่มานำเสนอดีลที่นี่ ตลอดปีที่ผ่านมา?"

And he looked at me, and he said,

เขามองหน้าฉันแล้วพูดว่า

"Yeah. Or maybe you're the only one who had to go to the bathroom."

"ใช่ครับ หรือบางทีคุณอาจเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ต้องไปเข้าห้องน้ำ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the question is, how are we going to fix this?

ฉะนั้นคำถามคือ

เราจะแก้สถานการณ์นี้ได้อย่างไร?

How do we change these numbers at the top?

เราจะเปลี่ยนสถิติผู้หญิงที่เป็นผู้นำได้อย่างไร?

ทำอะไรได้บ้างที่ต่างจากเดิม?

How do we make this different?

I want to start out by saying, I talk about this --

ฉันอยากจะเริ่มด้วยการบอกว่า

ฉันพูดเรื่องนี้ --

about keeping women in the workforce --

เรื่องการทำให้ผู้หญิงไม่ออกจากงาน --

because I really think that's the answer.

เพราะฉันคิดว่ามันคือคำตอบจริงๆ

In the high-income part of our workforce,

แรงงานทั้งระบบของเรา ส่วนที่มีรายได้สูง

ในบรรดาคนที่ไปถึงจุดสูงสุด --

in the people who end up at the top --

Fortune 500 CEO jobs, or the equivalent in other industries --

ซีอีโอของบริษัทที่อยู่ในลิสต์ 500 ของฟอร์จูน

หรือเทียบเท่าในอุตสาหกรรมอื่น --

the problem, I am convinced, is that women are dropping out.

ฉันเชื่อมั่นว่า ปัญหาคือ

ผู้หญิงกำลังออกไปจากระบบ

Now people talk about this a lot,

หลายคนพูดเรื่องนี้บ่อยมาก

and they talk about things like flextime and mentoring

พวกเขาพูดเรื่องเวลาทำงานที่ยืดหยุ่นและการมีโค้ช

และโครงการต่างๆ ที่บริษัทควรมีเพื่ออบรมผู้หญิง

and programs companies should have to train women.

I want to talk about none of that today,

วันนี้ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนั้นนะคะ

even though that's all really important.

ถึงแม้ว่าทั้งหมดนั้นจะสำคัญมาก

Today I want to focus on what we can do as individuals.

วันนี้ฉันอยากจะเน้นเรื่องที่เราทุกคนทำได้ในฐานะปัจเจก

What are the messages we need to tell ourselves?

อะไรคือสารที่เราต้องบอกตัวเราเอง?

What are the messages we tell the women that work with and for us?

อะไรคือสารที่เราต้องบอกผู้หญิงที่ทำงานกับเรา และทำงานให้เรา?

What are the messages we tell our daughters?

อะไรคือสารที่เราควรบอกลูกสาวของเรา?

Now, at the outset, I want to be very clear

ฉันอยากจะเกริ่นให้ชัดก่อนว่า

สุนทรพจน์ของฉันวันนี้ไม่ได้มาพร้อมกับคำตัดสินใดๆ

that this speech comes with no judgments.

I don't have the right answer.

ฉันไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง

I don't even have it for myself.

ไม่มีแม้แต่กับตัวเอง

I left San Francisco, where I live, on Monday,

วันจันทร์ฉันเดินทางออกจากซานฟรานซิสโก เมืองที่ฉันอยู่

and I was getting on the plane for this conference.

กำลังจะขึ้นเครื่องบินมาที่งานสัมมนานี้

ลูกสาววัย 3 ขวบของฉัน ตอนที่ฉันไปส่งเธอที่โรงเรียนเตรียมอนุบาล

And my daughter, who's three, when I dropped her off at preschool,

โยเยเหมือนเด็กทั่วไป กอดขาฉันแน่น

did that whole hugging-the-leg, crying, "Mommy, don't get on the plane" thing.

ร้องไห้งอแง "แม่จ๋า อย่าไปขึ้นเครื่องบินนะ"

This is hard. I feel guilty sometimes.

ดังนั้นนี่เป็นเรื่องยาก บางครั้งฉันก็รู้สึกผิดนะคะ

I know no women,

ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนไหนเลย

whether they're at home or whether they're in the workforce,

ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน หรือทำงาน

ที่ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเป็นบางครั้ง

who don't feel that sometimes.

So I'm not saying that staying in the workforce

ดังนั้น ฉันจึงไม่ได้จะบอกว่า การทำงาน

is the right thing for everyone.

คือสิ่งที่ถูกต้องสำหรับทุกคน

My talk today is about what the messages are

วันนี้ฉันแค่อยากจะบอกว่า สารหลักคืออะไร

if you do want to stay in the workforce,

ถ้าคุณอยากทำงานต่อไป

and I think there are three.

ฉันคิดว่ามีสามข้อ

One, sit at the table.

ข้อหนึ่ง นั่งที่โต๊ะ

Two, make your partner a real partner.

ข้อสอง ทำให้คู่สมรสของคุณเป็นคู่หูจริงๆ

And three, don't leave before you leave.

และข้อสาม -- ดูนั่นสิคะ -- อย่าออกจนกว่าคุณจะออก

โอเค ข้อหนึ่ง การนั่งที่โต๊ะ

Number one: sit at the table.

สองสัปดาห์ก่อนที่เฟซบุ๊ก

Just a couple weeks ago at Facebook,

we hosted a very senior government official,

เราเป็นเจ้าภาพต้อนรับเจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงมากคนหนึ่ง

and he came in to meet with senior execs

เขาเดินทางมาพบปะสนทนากับผู้บริหารระดับสูง

จากทั่วทั้งซิลิคอนวัลเลย์

from around Silicon Valley.

And everyone kind of sat at the table.

ทุกคนนั่งอยู่รอบโต๊ะ

He had these two women who were traveling with him

ทีนี้เจ้าหน้าที่รัฐคนนี้เดินทางมาพร้อมกับผู้หญิงสองคน

pretty senior in his department,

ซึ่งมีตำแหน่งค่อนข้างอาวุโสในฝ่ายของเขา

and I kind of said to them,

ฉันบอกพวกเธอว่า "นั่งที่โต๊ะเลยค่ะ เอาเลย นั่งที่โต๊ะ"

"Sit at the table. Come on, sit at the table,"

and they sat on the side of the room.

แต่พวกเธอเลือกนั่งริมผนังห้อง

When I was in college, my senior year,

ตอนที่ฉันอยู่ปีสี่ สมัยเรียนปริญญาตรี

I took a course called European Intellectual History.

ฉันลงวิชานึงชื่อ ประวัติศาสตร์ทางปัญญาของยุโรป

Don't you love that kind of thing from college?

คุณคิดถึงเรื่องแบบนี้สมัยเรียนกันไหมคะ

I wish I could do that now.

ฉันอยากกลับไปเรียนวิชานั้นใหม่

And I took it with my roommate, Carrie,

ฉันเรียนพร้อมกับแคร์รี่ รูมเมทของฉัน

who was then a brilliant literary student --

ซึ่งตอนนั้นเป็นนักเรียนที่เก่งวรรณกรรมและหัวไวมาก --

and went on to be a brilliant literary scholar --

ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวรรณกรรมแล้ว --

เรียนพร้อมกับน้องชายของฉัน --

and my brother -- smart guy,

ซึ่งก็เป็นคนฉลาด แต่เอกวิชาเตรียมแพทย์และเล่นโปโลน้ำไปด้วย

but a water-polo-playing pre-med,

who was a sophomore.

น้องฉันอยู่ปีสอง

The three of us take this class together.

พวกเราสามคนลงเรียนวิชานี้พร้อมกัน

And then Carrie reads all the books in the original Greek and Latin,

แคร์รี่อ่านหนังสือทุกเล่ม

ในภาษากรีกและละตินดั้งเดิม --

ไปฟังเลกเชอร์ทุกคาบ --

goes to all the lectures.

I read all the books in English

ส่วนฉันอ่านหนังสือทั้งหมดในภาษาอังกฤษ

and go to most of the lectures.

และไปฟังเลกเชอร์ส่วนใหญ่

My brother is kind of busy.

น้องชายของฉันค่อนข้างยุ่ง

He reads one book of 12 and goes to a couple of lectures,

เลยอ่านหนังสือ 1 เล่ม จาก 12 เล่ม

ไปฟังเลกเชอร์ครั้งสองครั้ง

marches himself up to our room

เดินดุ่มมาที่ห้องของเรา

สองวันก่อนสอบปลายภาค ให้เราติวให้

a couple days before the exam to get himself tutored.

เราสามคนไปที่ห้องสอบพร้อมกัน นั่งลงสอบ

The three of us go to the exam together, and we sit down.

And we sit there for three hours --

นั่งแช่อยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสามชั่วโมง --

กับสมุดข้อสอบสีฟ้า -- ใช่ค่ะ ฉันอายุมากขนาดนั้น

and our little blue notebooks -- yes, I'm that old.

We walk out, we look at each other, and we say, "How did you do?"

พอจบแล้วเราก็เดินออกมา มองหน้ากันแล้วถามว่า "เป็นไงมั่ง?"

And Carrie says, "Boy, I feel like I didn't really draw out the main point

แคร์รี่ตอบว่า "โหย ฉันรู้สึกว่าไม่ได้ดึงเอาประเด็นหลัก

ในวิภาษวิธีของเฮเกล"

on the Hegelian dialectic."

And I say, "God, I really wish I had really connected

ฉันตอบว่า "พระเจ้า ฉันเสียดายที่ไม่ได้เชื่อมโยง

John Locke's theory of property with the philosophers that follow."

ทฤษฎีกรรมสิทธิ์ของ จอห์น ล็อค เข้ากับนักปรัชญารุ่นหลัง"

And my brother says,

เสร็จแล้วน้องชายฉันก็บอกว่า

"I got the top grade in the class."

"ฉันได้คะแนนดีที่สุดในห้องเลย"

(Laughter)

"You got the top grade in the class?

"เธอเนี่ยนะ ได้คะแนนดีที่สุดในห้อง?

You don't know anything."

เธอไม่รู้อะไรเลย"

(Laughter)

The problem with these stories is that they show what the data shows:

ปัญหาของเรื่องเหล่านี้คือ

มันบอกเราแบบเดียวกับที่สถิติบอก

women systematically underestimate their own abilities.

นั่นคือ ผู้หญิงมักจะประเมินความสามารถของตัวเองต่ำเกินไป

If you test men and women,

ถ้าคุณทดสอบผู้ชายและผู้หญิง

and you ask them questions on totally objective criteria like GPAs,

และถามพวกเขาโดยใช้เกณฑ์ที่เป็นภววิสัยล้วนๆ อย่างเช่นเกรดเฉลี่ย

men get it wrong slightly high,

ผู้ชายจะตอบสูงเกินจริงไปเล็กน้อย

and women get it wrong slightly low.

ผู้หญิงจะตอบต่ำเกินจริงไปเล็กน้อย

Women do not negotiate for themselves in the workforce.

ผู้หญิงไม่เจรจาเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเวลาทำงาน

A study in the last two years

งานวิจัยในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา

of people entering the workforce out of college

ศึกษาคนที่ไปทำงานหลังจบปริญญาตรี

showed that 57 percent of boys entering, or men, I guess,

พบว่าเด็กผู้ชายร้อยละ 57 --

เรียกว่าผู้ใหญ่ได้แล้วมั๊ง --

are negotiating their first salary,

ต่อรองเงินเดือนแรกเข้าของพวกเขา

and only seven percent of women.

ขณะที่มีผู้หญิงเพียงร้อยละ 7 ที่ต่อรอง

And most importantly,

ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือ

men attribute their success to themselves,

ผู้ชายบอกว่าความสำเร็จของพวกเขามาจากตัวเอง

and women attribute it to other external factors.

แต่ผู้หญิงบอกว่ามันมาจากปัจจัยภายนอก

If you ask men why they did a good job,

ถ้าคุณถามผู้ชายว่าทำไมพวกเขาถึงทำงานได้ดี

they'll say, "I'm awesome.

คำตอบคือ "ก็เพราะผมเจ๋งน่ะสิ

Obviously. Why are you even asking?"

เรื่องนี้ชัดเจนอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องถาม"

If you ask women why they did a good job,

ถ้าคุณถามผู้หญิงว่าทำไมพวกเธอถึงทำงานได้ดี

what they'll say is someone helped them,

พวกเธอจะตอบว่า เพราะมีคนอื่นช่วย

they got lucky, they worked really hard.

โชคดี หรือเพราะเธอทำงานหนักมาก

Why does this matter?

ประเด็นนี้สำคัญยังไง?

Boy, it matters a lot.

โห มันสำคัญมากเลยค่ะ

Because no one gets to the corner office

เพราะไม่มีใครหรอกที่ไต่เต้าจนมีห้องทำงานส่วนตัว

by sitting on the side, not at the table,

ด้วยการนั่งติดผนัง ไม่ได้นั่งที่โต๊ะประชุม

and no one gets the promotion

และไม่มีใครหรอกที่จะได้เลื่อนขั้น

if they don't think they deserve their success,

ถ้าเขาไม่คิดว่าเขาคู่ควรกับความสำเร็จ

or they don't even understand their own success.

หรือกระทั่งไม่เข้าใจความสำเร็จของตัวเอง

ฉันหวังว่าคำตอบจะง่าย

I wish the answer were easy.

I wish I could go tell all the young women I work for,

ฉันหวังว่าฉันจะเดินไปบอกหญิงสาวทุกคนที่ฉันทำงานด้วยกัน

ผู้หญิงแสนวิเศษเหล่านั้น

these fabulous women,

"Believe in yourself and negotiate for yourself.

ว่า "จงเชื่อมั่นในตัวเองและต่อรองเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง

Own your own success."

เป็นเจ้าของความสำเร็จของตัวเธอเอง"

I wish I could tell that to my daughter.

ฉันหวังว่าฉันจะบอกลูกสาวอย่างนี้ได้

But it's not that simple.

แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นเลย

Because what the data shows, above all else, is one thing,

เพราะสิ่งที่ข้อมูลแสดงให้เห็นเหนือสิ่งอื่นใด

which is that success and likeability are positively correlated for men

คือ ความสำเร็จและการได้รับความชื่นชอบ

มีความสัมพันธ์เชิงบวกสำหรับผู้ชาย

and negatively correlated for women.

และความสัมพันธ์เชิงลบสำหรับผู้หญิง

And everyone's nodding, because we all know this to be true.

พวกคุณทุกคนกำลังพยักหน้า

เพราะเราทุกคนรู้ว่านี่คือเรื่องจริง

There's a really good study that shows this really well.

มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่แสดงเรื่องนี้ได้ดีมาก

There's a famous Harvard Business School study

เป็นงานวิจัยที่มีชื่อเสียงของคณะบริหารธุรกิจฮาร์วาร์ด

on a woman named Heidi Roizen.

ศึกษาชีวิตของผู้หญิงคือ ไฮดี โรยเซน

And she's an operator in a company in Silicon Valley,

เธอทำงานเป็นพนักงานรับโทรศัพท์ของบริษัท

ในซิลิคอนวัลเลย์

and she uses her contacts

เธอใช้เครือข่ายคนรู้จักที่มี

to become a very successful venture capitalist.

ก่อร่างสร้างตัวจนเป็นนักลงทุนร่วมลงทุนที่ประสบความสำเร็จมาก

In 2002 -- not so long ago --

ในปี 2002 เมื่อไม่นานนี้เอง

a professor who was then at Columbia University

อาจารย์คนหนึ่งที่ตอนนั้นอยู่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย

took that case and made it [Howard] Roizen.

เอาเรื่องของ ไฮดี โรยเซน มาทำเป็นกรณีศึกษา

And he gave the case out, both of them, to two groups of students.

เขาให้นักศึกษาอ่านสองเวอร์ชันของกรณีศึกษา

ให้นักศึกษาสองกลุ่ม

He changed exactly one word:

เขาเปลี่ยนแค่คำคำเดียว

"Heidi" to "Howard."

เปลี่ยนจาก ไฮดี เป็น ฮาวเวิร์ด

But that one word made a really big difference.

แต่คำคำเดียวนี้แหละที่ทำให้ปฏิกิริยาแตกต่างมาก

He then surveyed the students,

เขาสำรวจความเห็นของนักศึกษา

and the good news was the students, both men and women,

และข่าวดีก็คือนักศึกษาทั้งชายและหญิง

thought Heidi and Howard were equally competent,

คิดว่าไฮดีกับฮาวเวิร์ดมีความสามารถเท่ากัน

and that's good.

ซึ่งก็เป็นเรื่องดี

The bad news was that everyone liked Howard.

ข่าวร้ายคือทุกคนชอบฮาวเวิร์ด

He's a great guy. You want to work for him.

เขาเป็นคนที่เจ๋งมาก คุณอยากไปทำงานให้เขา

You want to spend the day fishing with him.

อยากไปตกปลากับเขา

แต่ไฮดีล่ะ? นักศึกษาไม่แน่ใจ

But Heidi? Not so sure.

She's a little out for herself. She's a little political.

เธอดูเห็นแก่ตัว ค่อนข้างจะเล่นการเมือง

You're not sure you'd want to work for her.

คุณไม่แน่ใจว่าจะอยากทำงานให้เธอหรือเปล่า

This is the complication.

นี่คือปมที่ซับซ้อน

We have to tell our daughters and our colleagues,

เราจะต้องบอกลูกสาวของเราและเพื่อนร่วมงานของเรา

we have to tell ourselves to believe we got the A,

เราต้องบอกตัวเองให้เชื่อว่า เรามีความสามารถ

ที่จะเอื้อมถึงการเลื่อนขั้น

to reach for the promotion, to sit at the table,

ที่จะนั่งที่โต๊ะ

and we have to do it in a world

และเราต้องทำสิ่งเหล่านี้ในโลก

where, for them, there are sacrifices they will make for that,

ที่ผู้หญิงมีสิ่งที่ต้องเสียสละสำหรับสิ่งเหล่านั้น

even though for their brothers, there are not.

ถึงแม้ว่าน้องชายหรือพี่ชายของเธอไม่มีอะไรต้องเสียสละ

The saddest thing about all of this is that it's really hard to remember this.

ประเด็นที่เศร้าที่สุดของเรื่องทั้งหมดนี้คือ ยากมากที่เราจะจำได้

And I'm about to tell a story which is truly embarrassing for me,

ฉันอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่ง ที่ทำให้ฉันรู้สึกอับอายมาก

but I think important.

แต่ฉันคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญ

I gave this talk at Facebook not so long ago

ฉันกล่าวสุนทรพจน์ที่เฟซบุ๊กเมื่อไม่นานมานี้

to about 100 employees,

ต่อหน้าพนักงานประมาณหนึ่งร้อยคน

สองชั่วโมงถัดมา มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำงานให้เฟซบุ๊ก

and a couple hours later, there was a young woman who works there

มานั่งรอหน้าโต๊ะตัวเล็กๆ ของฉัน

sitting outside my little desk, and she wanted to talk to me.

เธออยากคุยกับฉัน

I said, okay, and she sat down, and we talked.

ฉันบอกว่า โอเค เธอก็เลยนั่งลง เราคุยกัน

And she said, "I learned something today.

เธอบอกว่า "วันนี้ฉันได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง

I learned that I need to keep my hand up."

ได้เรียนรู้ว่าฉันต้องยกมือค้างไว้"

ฉันตอบว่า "แปลว่าอะไรเหรอคะ?"

"What do you mean?"

She said, "You're giving this talk,

เธอบอกว่า "คือ คุณกำลังกล่าวสุนทรพจน์

and you said you would take two more questions.

แล้วคุณบอกว่า คุณจะรับคำถามอีกสองข้อจากผู้ฟัง

I had my hand up with many other people,

ฉันยกมือขึ้นพร้อมกับคนอีกเยอะเลย แล้วคุณก็ตอบคำถามอีกสองข้อ

and you took two more questions.

แล้วฉันก็ลดมือลง สังเกตว่าผู้หญิงทั้งหมดลดมือลง

I put my hand down, and I noticed all the women did the same,

เสร็จแล้วคุณก็ตอบคำถามต่อ

and then you took more questions,

จากผู้ชายเท่านั้น"

only from the men."

และฉันก็คิดในใจว่า

And I thought to myself,

"Wow, if it's me -- who cares about this, obviously --

โอ้โห ถ้าฉันทำอย่างนั้น -- แน่นอนว่าฉันแคร์กับเรื่องนี้

giving this talk --

ตอนกล่าวสุนทรพจน์ --

and during this talk, I can't even notice that the men's hands are still raised,

ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลย

ว่าผู้ชายกำลังยกมืออยู่

and the women's hands are still raised,

หรือผู้หญิงกำลังยกมืออยู่

how good are we

เราเก่งแค่ไหนกัน

as managers of our companies and our organizations

ในฐานะผู้จัดการของบริษัทและองค์กร

at seeing that the men are reaching for opportunities

ในการมองเห็นว่าผู้ชายกำลังเอื้อมมือไขว่คว้าหาโอกาส

more than women?"

มากกว่าผู้หญิง?

We've got to get women to sit at the table.

เราจะต้องทำให้ผู้หญิงมานั่งที่โต๊ะ

(Cheers)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

สารข้อสองคือ

Message number two:

Make your partner a real partner.

ทำให้คู่สมรสของคุณเป็นคู่หูจริงๆ

I've become convinced that we've made more progress in the workforce

ฉันเชื่อมั่นว่าเรามีความก้าวหน้าในชีวิตการทำงานของเรา

than we have in the home.

มากกว่าชีวิตครอบครัว

The data shows this very clearly.

ข้อมูลแสดงเรื่องนี้อย่างชัดเจน

If a woman and a man work full-time and have a child,

ถ้าผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้ชายคนหนึ่งต่างทำงานเต็มเวลา

และมีลูก

the woman does twice the amount of housework the man does,

ผู้หญิงจะทำงานบ้านมากกว่าผู้ชายสองเท่า

and the woman does three times the amount of childcare the man does.

และจะดูแลลูกมากกว่าผู้ชาย

กว่าสามเท่า

So she's got three jobs or two jobs, and he's got one.

ดังนั้น เธอจึงทำงานสามงาน หรือสองงาน

ขณะที่เขาทำงานงานเดียว

Who do you think drops out when someone needs to be home more?

ใครที่คุณคิดว่าจะเลิกทำงาน เวลาที่ใครสักคนต้องอยู่บ้านมากขึ้น

สาเหตุของปรากฏการณ์นี้ซับซ้อนมากๆ

The causes of this are really complicated, and I don't have time to go into them.

และฉันก็ไม่มีเวลาอธิบาย

And I don't think Sunday football-watching and general laziness is the cause.

แต่ฉันไม่คิดว่า การดูฟุตบอลวันอาทิตย์

กับความเกียจคร้านทั่วไปคือสาเหตุ

I think the cause is more complicated.

ฉันคิดว่าสาเหตุซับซ้อนกว่านั้น

ฉันคิดว่า สังคมของเรา

I think, as a society,

we put more pressure on our boys to succeed

กดดันให้เด็กผู้ชายประสบความสำเร็จ

than we do on our girls.

มากกว่ากดดันเด็กผู้หญิง

I know men that stay home

ฉันรู้จักผู้ชายที่อยู่บ้านเลี้ยงลูก

and work in the home to support wives with careers,

ทำงานที่บ้านเพื่อสนับสนุนภรรยาที่มีอาชีพการงาน

ยากสำหรับพวกเขา

and it's hard.

When I go to the Mommy-and-Me stuff and I see the father there,

เวลาที่ฉันไปร้านขายของสำหรับแม่และเด็ก

และมีพ่ออยู่ตรงนั้น

I notice that the other mommies don't play with him.

ฉันสังเกตว่าแม่คนอื่นๆ

ไม่เล่นกับเขา

And that's a problem,

และนั่นคือปัญหา

because we have to make it as important a job,

เพราะเราต้องทำให้มันเป็นงานสำคัญ --

because it's the hardest job in the world to work inside the home,

เพราะการทำงานที่บ้านนั้น เป็นงานที่ยากที่สุดในโลก

for people of both genders,

สำหรับคนทั้งสองเพศ

if we're going to even things out and let women stay in the workforce.

ถ้าเราจะทำให้เกิดความเท่าเทียมกัน และให้ผู้หญิงทำงานต่อไปได้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Studies show that households with equal earning

งานวิจัยพบว่า ครอบครัวที่สองคนมีรายได้พอๆ กัน

and equal responsibility

และมีความรับผิดชอบเท่าๆ กัน

also have half the divorce rate.

มีอัตราการหย่าร้างต่ำกว่าปกติสองเท่า

And if that wasn't good enough motivation for everyone out there,

และถ้านั่นยังไม่ใช่แรงจูงใจที่ดีพอสำหรับทุกคนนะคะ

they also have more --

ก็มีอีกข้อหนึ่ง --

how shall I say this on this stage?

อืม ฉันจะพูดเรื่องนี้บนเวทีนี้ยังไงดี --

They know each other more in the biblical sense as well.

คู่สมรสจะเรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างใกล้ชิดแบบในคัมภีร์ไบเบิลด้วย

(Cheers)

(เสียงโห่ร้อง)

Message number three:

สารข้อสามคือ

Don't leave before you leave.

อย่าออกจนกว่าคุณจะออก

I think there's a really deep irony

ฉันคิดว่ามีตลกร้ายที่ลึกซึ้งมากๆ

to the fact that actions women are taking --

เกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่ว่า สิ่งที่ผู้หญิงตัดสินใจทำ --

and I see this all the time --

และฉันก็เห็นบ่อยมาก --

with the objective of staying in the workforce

เวลาที่ตั้งเป้าหมายว่าจะทำงานเต็มเวลาต่อไป

actually lead to their eventually leaving.

กลับกลายเป็นสิ่งที่นำไปสู่การออกจากงานในที่สุด

Here's what happens:

สิ่งที่เกิดขึ้นคืออย่างนี้ค่ะ

We're all busy. Everyone's busy. A woman's busy.

พวกเราทุกคนล้วนยุ่ง ผู้หญิงก็ยุ่ง

And she starts thinking about having a child,

เธอเริ่มคิดว่าจะมีลูก

and from the moment she starts thinking about having a child,

และนับตั้งแต่จุดที่เธอเริ่มคิดว่าอยากมีลูก

she starts thinking about making room for that child.

เธอก็จะเริ่มคิดถึงการเผื่อพื้นที่ให้ลูก

"ฉันจะยัดเรื่องนี้เข้าไปในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำอยู่ได้ยังไงกัน"

"How am I going to fit this into everything else I'm doing?"

And literally from that moment,

และนับตั้งแต่จุดนั้นจริงๆ

เธอก็จะไม่ยกมือขึ้นอีกแล้ว

she doesn't raise her hand anymore,

she doesn't look for a promotion, she doesn't take on the new project,

ไม่มองหาการเลื่อนขั้น ไม่รับโครงการใหม่ๆ

she doesn't say, "Me. I want to do that."

เธอจะไม่พูดว่า "ฉันอยากทำเรื่องนี้"

She starts leaning back.

เธอเริ่มผ่อนฝีเท้า

The problem is that --

ปัญหาก็คือว่า --

let's say she got pregnant that day, that day --

สมมติว่าเธอเกิดท้องวันนั้นเลย --

nine months of pregnancy, three months of maternity leave,

ตั้งท้องเก้าเดือน ลาคลอดอีกสามเดือน

six months to catch your breath --

อีกหกเดือนเพื่อหาเวลาหายใจ --

Fast-forward two years,

หมุนเวลาไปอีกสองปี

more often -- and as I've seen it --

สิ่งที่ฉันสังเกตว่าเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

women start thinking about this way earlier --

คือ ผู้หญิงเริ่มคิดเรื่องนี้เร็วเกินควรมาก --

when they get engaged, or married,

เวลาที่พวกเธอหมั้น หรือแต่งงาน

when they start thinking about having a child,

เวลาเริ่มคิดถึงเรื่องมีลูก ซึ่งอาจกินเวลานานมาก

which can take a long time.

ผู้หญิงคนหนึ่งมาปรึกษาฉันเรื่องนี้

One woman came to see me about this.

ฉันจ้องมองเธอ -- ดูอายุยังน้อย

She looked a little young.

And I said, "So are you and your husband thinking about having a baby?"

ฉันบอกว่า "คุณกับสามีของคุณกำลังคิดว่าจะมีลูกเหรอคะ?"

เธอตอบว่า "โอ้ ฉันยังไม่ได้แต่งงานค่ะ"

And she said, "Oh no, I'm not married."

She didn't even have a boyfriend.

เธอยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ

(Laughter)

I said, "You're thinking about this just way too early."

ฉันบอกว่า "คุณกำลังคิดเรื่องนี้

เร็วเกินไปมากๆ เลย"

But the point is that what happens

แต่ประเด็นก็คือ เกิดอะไรขึ้น

once you start kind of quietly leaning back?

เมื่อคุณเริ่มผ่อนฝีเท้าตัวเองอย่างเงียบๆ?

Everyone who's been through this --

ทุกคนที่เคยเจอเรื่องนี้ --

and I'm here to tell you, once you have a child at home,

และฉันก็อยากบอกว่า เมื่อไรที่คุณมีเด็กอยู่ที่บ้าน

your job better be really good to go back,

งานของคุณก็ควรต้องดีมากจริงๆ ให้คุณไปทำ

because it's hard to leave that kid at home.

เพราะมันยากมากที่จะทิ้งเด็กคนนั้นไว้ที่บ้าน --

งานของคุณจะต้องท้าทาย

Your job needs to be challenging.

และจะต้องคุ้มค่า

It needs to be rewarding.

You need to feel like you're making a difference.

คุณต้องรู้สึกว่างานที่ทำอยู่นั้นมีความหมาย

And if two years ago you didn't take a promotion

ถ้าสองปีก่อนหน้านี้คุณปฏิเสธการเลื่อนขั้น

and some guy next to you did,

และมีผู้ชายที่นั่งติดกันได้เลื่อนขั้น

if three years ago you stopped looking for new opportunities,

ถ้าสามปีก่อนหน้านี้

คุณหยุดมองหาโอกาสใหม่ๆ

you're going to be bored

คุณก็จะเบื่อแน่นอน

because you should have kept your foot on the gas pedal.

เพราะตอนโน้นคุณควรจะเหยียบคันเร่ง

Don't leave before you leave.

อย่าออกก่อนที่คุณจะออกค่ะ

Stay in.

อยู่กับงาน

Keep your foot on the gas pedal,

เหยียบคันเร่งไว้

until the very day you need to leave to take a break for a child --

จนถึงวันที่คุณต้องออกจากงานจริงๆ

เพื่อไปมีเวลาอยู่กับลูก --

and then make your decisions.

ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินใจ

อย่าตัดสินใจล่วงหน้ามากไป

Don't make decisions too far in advance,

particularly ones you're not even conscious you're making.

โดยเฉพาะการตัดสินใจที่คุณไม่รู้ตัวว่ากำลังทำ

My generation really, sadly,

เรื่องที่น่าเศร้าคือ คนรุ่นฉัน

is not going to change the numbers at the top.

ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงสถิติของผู้หญิงที่เป็นผู้นำ

They're just not moving.

เพราะมันไม่ขยับเลย

We are not going to get to where 50 percent of the population --

เราไม่มีวันไปถึงจุดที่ประชากรร้อยละ 50

in my generation, there will not be 50 percent of [women]

คนรุ่นฉันจะไม่มีวันมีคนร้อยละ 50

at the top of any industry.

ไปถึงจุดสูงสุดของอุตสาหกรรมไหนเลย

แต่ฉันหวังว่าคนรุ่นต่อๆ ไปจะทำได้

But I'm hopeful that future generations can.

I think a world where half of our countries and our companies

ฉันคิดว่าโลกที่

ประเทศครึ่งหนึ่ง และบริษัทครึ่งหนึ่ง

มีผู้หญิงเป็นผู้นำ จะเป็นโลกที่ดีกว่าเดิม

were run by women, would be a better world.

It's not just because people would know where the women's bathrooms are,

ไม่ใช่แค่เพราะคนจะรู้ว่าห้องน้ำผู้หญิงอยู่ตรงไหน

ถึงแม้ว่านั่นเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก

even though that would be very helpful.

I think it would be a better world.

ฉันคิดว่าจะเป็นโลกที่ดีกว่าเดิม

ฉันมีลูกสองคน

I have two children.

I have a five-year-old son and a two-year-old daughter.

ลูกชายอายุห้าขวบ และลูกสาวอายุสองขวบ

I want my son to have a choice

ฉันอยากให้ลูกชายมีทางเลือก

to contribute fully in the workforce or at home,

ที่จะมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่ในที่ทำงาน และที่บ้าน

and I want my daughter to have the choice to not just succeed,

และฉันอยากให้ลูกสาวมีทางเลือก

ที่จะไม่เพียงแต่ประสบความสำเร็จ

but to be liked for her accomplishments.

แต่ให้คนชื่นชอบเธอที่ประสบความสำเร็จด้วย

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)