Damon Horowitz: Philosophy in prison

Translator: Antika Emyaem Reviewer: Cheeratikarn Phithakham

Meet Tony. He's my student.

พบกับโทนี่ เขาเป็นนักเรียนของผม

He's about my age,

เขาอายุประมาณผมนี่แหละครับ

and he's in San Quentin State Prison.

และตอนนี้เขาถูกคุมขังอยู่ที่เรือนจำประจำรัฐซาน เควนทิน

When Tony was 16 years old,

เมื่อโทนี่อายุ 16 ปี

one day, one moment,

วันหนึ่ง ชั่วขณะหนึ่ง

"It was mom's gun.

มันเป็นปืนของแม่

Just flash it, scare the guy. He's a punk.

แค่ยิงขู่มันเท่านั้น มันเป็นพวกวัยรุ่นชอบความรุนแรง

He took some money; we'll take his money. That'll teach him.

มันกรรโชกเงิน เราจะเอาเงินของมัน นั่นเป็นการสั่งสอนมัน

Then last minute, I'm thinking, 'Can't do this. This is wrong.'

และในวินาทีสุดท้าย ฉันคิดว่า "ทำสิ่งนี้ไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ผิด"

My buddy says, 'C'mon, let's do this.'

เพื่อนของฉันพูดว่า "เอาน่า ทำมันเถอะ"

I say, 'Let's do this.'"

ฉันพูด "ทำสิ่งนี้กัน"

And those three words, Tony's going to remember,

และสามคำนี้เอง ที่โทนี่กำลังจะจดจำ

because the next thing he knows, he hears the pop.

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาที่เขารู้ คือเขาได้ยินเสียงลั่นดังปัง

There's the punk on the ground, puddle of blood.

วัยรุ่นคนนั้นกองที่พื้น จมกองเลือด

And that's felony murder --

และนั่นคือการกระทำผิดฐานฆาตกรรม

25 to life, parole at 50 if you're lucky,

25 เปอร์เซนต์อาจถูกตัดสินถึงชีวิต โอกาสถูกภาคทัณฑ์คือ 50 ถ้าคุณโชคดี

and Tony's not feeling very lucky.

และโทนี่ไม่ได้รู้สึกโชคดีสักเท่าไหร่

So when we meet in my philosophy class in his prison

ดังนั้น เมื่อเราเจอกันในวิชาปรัชญาของผมในเรือนจำของเขา

and I say, "In this class, we will discuss the foundations of ethics,"

และผมพูดว่า "ในวิชานี้ เราจะอภิปรายเรื่องรากฐานของจริยธรรมกันนะครับ"

Tony interrupts me.

โทนี่ขัดจังหวะผม

"What are you going to teach me about right and wrong?

"คุณกำลังจะสอนผมเรื่องความถูกผิดงั้นหรือ"

I know what is wrong. I have done wrong.

ผมรู้ว่าอะไรผิด เพราะผมได้ทำผิดมาแล้ว

I am told every day,

ผมถูกบอกทุกวัน

by every face I see, every wall I face, that I am wrong.

ด้วยทุกๆใบหน้าที่ผมเจอ ทุกๆผนังที่ผมเผชิญ ว่าผมผิด

If I ever get out of here, there will always be a mark by my name.

และถ้าผมออกจากที่นี่ไปได้ มันก็จะมีเครื่องหมายอยู่ที่ชื่อผมตลอดไป

I'm a convict; I am branded 'wrong.'

ว่าผมเป็นนักโทษ ผมถูกตีตรา "ผิด" แล้ว

What are you going to tell me about right and wrong?"

คุณกำลังจะบอกอะไรผมเกี่ยวกับสิ่งที่ถูกต้องและสิ่งที่ผิด?

So I say to Tony,

ผมจึงบอกโทนี่ว่า

"Sorry, but it's worse than you think.

"ขอโทษนะครับ แต่มันแย่กว่าที่คุณคิด

You think you know right and wrong?

คุณคิดว่าคุณรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดแลัวใช่ไหม

Then can you tell me what wrong is?

ดังนั้น คุณบอกผมได้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่ผิด

No, don't just give me an example.

ไม่...อย่าแค่ยกตัวอย่างแก่ผมตัวอย่างเดียว

I want to know about wrongness itself, the idea of wrong.

ผมต้องการรู้เกี่ยวกับตัวความผิดพลาดเอง แนวคิคเกี่ยวกับความผิด

What is that idea?

อะไรคือแนวคิดนั้น

What makes something wrong?

อะไรทำให้บางสิ่งผิด

How do we know that it's wrong? Maybe you and I disagree.

เราจะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรผิด บางทีคุณกับผมอาจจะเห็นไม่ตรงกัน

Maybe one of us is wrong about the wrong.

บางทีเราคนใดคนนึงอาจจะผิดเกี่ยวกับความผิด

Maybe it's you, maybe it's me -- but we're not here to trade opinions;

บางทีอาจจะเป็นคุณ หรืออาจจะเป็นผม แต่เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะครับ

everyone's got an opinion.

เพราะทุกคนล้วนมีความคิดเห็น

We are here for knowledge.

เรามาที่เพื่อความรู้ครับ

Our enemy is thoughtlessness. This is philosophy."

ศัตรูของพวกเราคือการไม่คิดอะไร นี่คือปรัชญา

And something changes for Tony.

และบางอย่างเปลี่ยนไปสำหรับโทนี่

"Could be I'm wrong. I'm tired of being wrong.

"อาจจะเป็นผมที่ผิด ผมเหนื่อยกับการทำผิด

I want to know what is wrong.

ผมต้องการรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ผิด

I want to know what I know."

ผมต้องการรู้สิ่งที่ผมรู้"

What Tony sees in that moment is the project of philosophy,

สิ่งที่โทนี่เห็นในชั่วขณะนั้นคือ โครงการของปรัชญา

the project that begins in wonder --

โครงการที่เริ่มต้นในความสงสัย

what Kant called "admiration and awe

หรือสิ่งที่ คานท์ เรียกว่า "การยกย่องสรรเสริญและความกลัวเกรง

at the starry sky above and the moral law within."

ต่อท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเบื้องบนและกฎหมายศีลธรรมภายใน"

What can creatures like us know of such things?

อะไรที่สิ่งมีชีวิตอย่างพวกเราสามารถรู้เกี่ยวสิ่งเหล่านั้น?

It is the project that always takes us back to the condition of existence --

มันเป็นโครงการที่มักจะพาพวกเรากลับไปสู่เงื่อนไขของการดำรงอยู่

what Heidegger called "the always already there."

หรือสิ่งที่ไฮเดกเกอร์ เรียกว่า "สิ่งที่อยู่ที่นั่นมาโดยตลอด"

It is the project of questioning what we believe and why we believe it --

มันเป็นโครงการของการตั้งคำถามว่าอะไรคือสิ่งที่เราเชื่อและทำไมเราจึงเชื่อสิ่งนั้น

what Socrates called "the examined life."

ซึ่งคือสิ่งที่โสกราตีส เรียกว่า "ชีวิตที่ได้รับการตรวจสอบ"

Socrates, a man wise enough to know that he knows nothing.

โสกราตีส ผู้ซึ่งปราดเปรื่องพอที่จะรู้ว่าเขาไม่รู้อะไรเลย

Socrates died in prison,

โสกราตีสตายในเรือนจำ

his philosophy intact.

แต่ปรัชญาของเขาไม่ถูกทำลาย

So Tony starts doing his homework.

ดังนั้น โทนี่จึงเริ่มทำการบ้านของเขา

He learns his whys and wherefores, his causes and correlations,

เขาเรียนรู้ถึงเหตุผลต่างๆของเขา, สาเหตุและความสัมพันธ์ต่างๆของเขา,

his logic, his fallacies.

ตรรกะของเขา และการเข้าใจผิดต่างๆของเขา

Turns out, Tony's got the philosophy muscle.

ผลลัพธ์ โทนี่ได้รับกล้ามเนื้อเชิงปรัชญา

His body is in prison, but his mind is free.

ร่างการของเขาอยู่ในเรือนจำ แต่จิตใจของเขาเป็นอิสระ

Tony learns about the ontologically promiscuous,

โทนี่เรียนรู้เกี่ยวกับความยุ่งเหยิงเชิงภววิทยา

the epistemologically anxious,

ความกังวลเชิงญาณวิทยา

the ethically dubious, the metaphysically ridiculous.

ความคลุมเคลือเชิงศีลธรรม, ความไร้สาระเชิงอภิปรัชญา

That's Plato, Descartes, Nietzsche

นั่นคือเพลโต, เดการ์ต, นิทเช่

and Bill Clinton.

และบิล คลินตัน

So when he gives me his final paper,

และเมื่อเขามอบรายงานของเขาแก่ผม

in which he argues that the categorical imperative

ซึ่งเขากล่าวว่ากฎเกณฑ์ที่เด็ดขาด

is perhaps too uncompromising

บางทีเป็นสิ่งที่เด็ดเดี่ยวเกินไป

to deal with the conflict that affects our everyday

ที่จะจัดการกับกรณีพิพาทที่กระทบพวกเราในทุกๆวัน

and challenges me to tell him

และท้าทายผมให้บอกเขาว่า

whether therefore we are condemned to moral failure,

ดังนั้นพวกเราถูกลงโทษจากความล้มเหลวเชิงศีลธรรมหรือไม่

I say, "I don't know.

ผมบอกว่า "ผมไม่รู้

Let us think about that."

พวกเรามาคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้นกันเถอะ

Because in that moment, there's no mark by Tony's name;

เพราะในขณะนี้ มันไม่มีเครื่องหมายใดๆหน้าชื่อของโทนี่อีกแล้ว

it's just the two of us standing there.

มันมีเพียงแค่เราสองคนที่ยืนอยู่ตรงนี้

It is not professor and convict,

มันไม่ใช่ศาสตราจารย์กับนักโทษ

it is just two minds ready to do philosophy.

มันเป็นเพียงจิตใจสองดวง ที่พร้อมที่จะปฎิบัติปรัชญา

And I say to Tony,

และผมบอกกับโทนี่ว่า

"Let's do this."

"ทำสิ่งนี้กัน"

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

เสียงปรบมือ