Grit: The Power of Passion and Perseverance | Angela Lee Duckworth | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Piboon Awasda-ruharote Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

When I was 27 years old,

ตอนที่ดิฉันอายุ 27

I left a very demanding job in management consulting

ดิฉันลาออกจากตำแหน่งที่ปรึกษาการบริหาร ซึ่งเป็นงานหนักมาก

for a job that was even more demanding: teaching.

เพื่อไปทำงานที่ยากยิ่งกว่า คือการสอนหนังสือ

ดิฉันสอนคณิตศาสตร์ให้เด็กเกรดเจ็ด

I went to teach seventh graders math

in the New York City public schools.

ที่โรงเรียนเทศบาลเมืองนิวยอร์ค

ซึ่งเหมือนครูคนอื่น ดิฉันสร้างแบบทดสอบและข้อสอบ

And like any teacher, I made quizzes and tests.

I gave out homework assignments.

ให้การบ้านและมอบหมายงาน

เมื่อเด็กส่งงานมาก็ตรวจให้เกรด

When the work came back, I calculated grades.

What struck me was that IQ was not the only difference

สิ่งที่ดิฉันแปลกใจคือ ไอคิว ไม่ใช่สิ่งเดียวที่แตกต่างกัน

between my best and my worst students.

ระหว่างเด็กเรียนดีที่สุดและอ่อนที่สุดของดิฉัน

เด็กที่ผลการเรียนดีที่สุดบางคน

Some of my strongest performers did not have stratospheric IQ scores.

ไม่ได้มีคะแนนไอคิวสูงเทียมเมฆ

แล้วเด็กที่ฉลาดที่สุดบางคนก็ไม่ได้มีผลการเรียนดีนัก

Some of my smartest kids weren't doing so well.

And that got me thinking.

นั่นทำให้ดิฉันได้ฉุกคิด

The kinds of things you need to learn in seventh grade math,

สิ่งที่เด็กต้องเรียนในชั้นคณิตศาสตร์เกรดเจ็ดนั้น

sure, they're hard: ratios, decimals, the area of a parallelogram.

แน่นอน มันยาก อัตราส่วน ทศนิยม

พื้นที่ของสี่เหลี่ยมด้านขนาน

But these concepts are not impossible,

แต่ก็ไม่ถึงขนาดว่าจะเป็นไปไม่ได้

and I was firmly convinced that every one of my students

และดิฉันก็มั่นใจมากทีเดียวว่าเด็กของดิฉันทุกคน

could learn the material

สามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้

ถ้าพวกเขาพยายามให้หนักและนานพอ

if they worked hard and long enough.

After several more years of teaching,

การสอนนี้ผ่านไปหลายปี

I came to the conclusion that what we need in education

ดิฉันเริ่มได้ข้อสรุปว่า สิ่งที่เราต้องการในแวดวงการศึกษา

คือความเข้าใจที่มากกว่านี้ ในตัวนักเรียนและระบบการเรียนรู้

is a much better understanding of students and learning

from a motivational perspective,

ทั้งในแง่ของการสร้างแรงจูงใจ

from a psychological perspective.

และในแง่ของจิตวิทยา

In education, the one thing we know how to measure best is IQ.

ในด้านการศึกษา สิ่งหนึ่งเรารู้จักดีที่สุดในการวัด

ก็คือไอคิว แต่ถ้าการจะไปได้สวยในโรงเรียนและในชีวิต

But what if doing well in school and in life

depends on much more

กลับไปขึ้นอยู่กับสิ่งอื่น

than your ability to learn quickly and easily?

ที่ไม่ใช่ความสามารถในการเรียนรู้ได้เร็วและง่ายล่ะคะ

So I left the classroom,

ดังนั้น ดิฉันจึงออกมาจากห้องเรียน

and I went to graduate school to become a psychologist.

เพื่อต่อปริญญาโทเป็นนักจิตวิทยา

I started studying kids and adults

ดิฉันศึกษาเด็กๆ และผู้ใหญ่

ภายใต้โจทย์ที่สุดแสนท้าทายทุกประเภท

in all kinds of super challenging settings,

and in every study my question was,

และในทุกการศึกษาค้นคว้า ดิฉันจะมีคำถามคือ

who is successful here and why?

ใครประสบความสำเร็จและทำไม

My research team and I went to West Point Military Academy.

ดิฉันและทีมวิจัยไปที่วิทยาลัยทหารเวสท์พอยท์

We tried to predict which cadets

เราพยายามที่จะพยากรณ์ว่านายร้อยคนใด

would stay in military training and which would drop out.

จะยังอยู่ฝึกต่อและใครจะลาออก

We went to the National Spelling Bee

เราไปเยือนการแข่งขันสะกดคำแห่งชาติ

and tried to predict which children would advance farthest in competition.

พยายามพยากรณ์ว่าเด็กคนไหนจะไปได้

ไกลที่สุดในการแข่งขัน

We studied rookie teachers working in really tough neighborhoods,

เราศึกษาคุณครูมือใหม่

ที่ต้องทำงานในละแวกที่ยากลำบาก ด้วยคำถามว่า

asking which teachers are still going to be here in teaching

ครูคนใดจะยังคงสอนอยู่ต่อไป

by the end of the school year,

เมื่อปีการศึกษาจบลง

and of those, who will be the most effective

และในกลุ่มนั้น ใครจะมีประสิทธิภาพที่สุด

at improving learning outcomes for their students?

ในการยกระดับผลการศึกษาของเด็กที่สอน

We partnered with private companies, asking,

เราร่วมมือกับบริษัทเอกชน ด้วยการถามว่า

which of these salespeople is going to keep their jobs?

เซลส์คนใดจะยังรักษางานไว้ได้

And who's going to earn the most money?

และใครจะเป็นผู้ที่ทำรายได้สูงสุด

In all those very different contexts,

จากบริบทที่แตกต่างกันทั้งหมดนี้

one characteristic emerged as a significant predictor of success.

มีคุณสมบัติหนึ่งโดดเด่นขึ้นมา

ที่จะช่วยพยากรณ์ความสำเร็จได้ชัดเจนมาก

And it wasn't social intelligence.

และมันไม่ใช่ความฉลาดในการเข้าสังคม

It wasn't good looks, physical health,

ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่ดูดี ไม่ความแข็งแรงของสุขภาพ และมันไม่ใช่ไอคิว

and it wasn't IQ.

It was grit.

แต่คือ ความเพียร

Grit is passion and perseverance for very long-term goals.

ความเพียร แปลว่าฝักใฝ่ใคร่รัก ทุ่มเท และบากบั่นฟันฝ่า เพื่อเป้าหมายระยะยาว

Grit is having stamina.

ความเพียร คือความทรหดอดทน

Grit is sticking with your future, day in, day out,

ความเพียรคือการมุ่งมั่นไปข้างหน้า วันแล้ว วันเล่า

not just for the week, not just for the month,

ไม่เพียงแค่สัปดาห์ ไม่เพียงแค่เดือน

but for years,

แต่เป็นปี และทำมันอย่างหนัก

and working really hard to make that future a reality.

เพื่อให้อนาคตที่ฝันกลายเป็นจริง

Grit is living life like it's a marathon, not a sprint.

ความเพียร คือการใช้ชีวิตแบบวิ่งมาราธอน ไม่ใช่วิ่งระยะสั้น

ไม่กี่ปีนี้เองที่ดิฉันเริ่มศึกษาความเพียร

A few years ago,

I started studying grit in the Chicago public schools.

ในโรงเรียนเทศบาลชิคาโก

ดิฉันขอให้เด็กจูเนียร์ไฮสคูลนับพันคน

I asked thousands of high school juniors

to take grit questionnaires,

ทำแบบสอบถามความเพียร

and then waited around more than a year

แล้วรอดูผลในอีกปีกว่าถัดมา

to see who would graduate.

เพื่อดูว่าใครจะเรียนจบ

Turns out that grittier kids

ผลคือเด็กที่มีความเพียรมากกว่า

were significantly more likely to graduate,

มีความเป็นไปได้อย่างชัดเจนยิ่งกว่า ที่จะเรียนจบ

even when I matched them on every characteristic I could measure,

แม้ตอนที่ดิฉันเปรียบเทียบกับลักษณะอื่นที่สามารถวัดได้

things like family income,

เช่นรายได้ครอบครัว

คะแนนทดสอบความสำเร็จที่เป็นมาตรฐาน

standardized achievement test scores,

even how safe kids felt when they were at school.

แม้กระทั่งความรู้สึกของเด็กว่าปลอดภัยแค่ไหนเวลาไปโรงเรียน

So it's not just at West Point or the National Spelling Bee

ฉะนั้นจึงไม่ใช่แค่ที่เวสท์พอยท์หรือการแข่งสะกดคำแห่งชาติ

that grit matters.

ที่ความเพียรเป็นปัจจัย โรงเรียนก็ด้วย

It's also in school,

especially for kids at risk for dropping out.

โดยเฉพาะกับเด็กที่มีความเสี่ยงที่จะลาออก

To me, the most shocking thing about grit

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดสำหรับดิฉันเกี่ยวกับความเพียร

คือเรารู้จักมันน้อยมาก

is how little we know,

how little science knows, about building it.

วิทยาศาสตร์รู้จักวิธีสร้างเสริมมันน้อยมาก

ทุก ๆ วันมีผู้ปกครองและครูมาถามดิฉัน

Every day, parents and teachers ask me,

"How do I build grit in kids?

"เราสร้างบ่มเพาะความเพียรในเด็ก ๆ ได้อย่างไร

What do I do to teach kids a solid work ethic?

เราต้องสอนอะไรให้เด็กมีจรรยาบรรณในการทำงาน

How do I keep them motivated for the long run?"

เราจะคงแรงจูงใจในระยะยาวให้เด็ก ๆ ได้อย่างไร"

The honest answer is,

ตอบอย่างจริงใจนะคะ ดิฉันไม่ทราบ (หัวเราะ)

I don't know.

(Laughter)

What I do know is that talent doesn't make you gritty.

แต่ที่รู้แน่ ๆ คือ พรสวรรค์ ไม่ช่วยให้มีความเพียร

Our data show very clearly

ข้อมูลของเราแสดงไว้อย่างชัดเจน

that there are many talented individuals

ว่ามีผู้มีพรสวรรค์มากมาย

ที่ไม่ทำภาระผูกพันของตนให้บรรลุผล

who simply do not follow through on their commitments.

In fact, in our data, grit is usually unrelated

ที่จริงข้อมูลของเราชี้ว่า ความเพียรนั้นไม่มีความเกี่ยวข้อง

หรือเกี่ยวข้องอย่างสวนทางกับพรสวรรค์ด้วยซ้ำไป

or even inversely related to measures of talent.

So far, the best idea I've heard about building grit in kids

จนวันนี้ ไอเดียดีที่สุดที่ดิฉันเคยได้ยิน เกี่ยวกับการสร้างเสริมความเพียร

is something called "growth mindset."

คือสิ่งที่เรียกว่า ความเชื่อในการเติบโต

This is an idea developed at Stanford University by Carol Dweck,

เป็นไอเดียที่พัฒนาขึ้นที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

โดย แครอล ดเว็ก (Carol Dweck) ซึ่งเป็นความเชื่อที่ว่า

and it is the belief that the ability to learn is not fixed,

ความสามารถในการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่ตายตัว

that it can change with your effort.

และเปลี่ยนแปลงได้ด้วยความพยายามของคุณเอง

Dr. Dweck has shown

ดร.ดเว็กได้แสดงว่าเมื่อเด็กอ่านและเรียนรู้

that when kids read and learn about the brain

เกี่ยวกับสมองและ การเปลี่ยนแปลงและเติบโตของสมอง

and how it changes and grows in response to challenge,

ในการตอบสนองกับสิ่งท้าทาย

they're much more likely to persevere when they fail,

พวกเขามีความเป็นไปได้สูงที่จะบากบั่นต่อไปเมื่อพวกเขาล้มเหลว

because they don't believe that failure is a permanent condition.

เพราะพวกเขา ไม่เชื่อว่า ความล้มเหลว

เป็นสภาวะที่ถาวร

ดังนั้น ความเชื่อในการเติบโต เป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยม ในการบ่มเพาะความเพียร

So growth mindset is a great idea for building grit.

But we need more.

แต่เราต้องการไอเดียมากกว่านี้

And that's where I'm going to end my remarks,

และดิฉันขอจบการพูดของตัวเองลงตรงนี้

because that's where we are.

เพราะนี่คือตำแหน่งที่เราอยู่

เป็นสิ่งที่ต้องเผชิญและทำต่อไปในเบื้องหน้า

That's the work that stands before us.

We need to take our best ideas, our strongest intuitions,

เราจำเป็นต้องนำไอเดียที่ดีที่สุด ความคิดริเริ่มที่ชัดเจนที่สุด

and we need to test them.

แล้วนำสิ่งเหล่านั้นมาทดสอบ

We need to measure whether we've been successful,

เราต้องวัดผลว่าเราทำสำเร็จแล้วหรือยัง

and we have to be willing to fail, to be wrong,

เราต้องเปิดใจที่จะล้มเหลว ผิดพลาด

to start over again with lessons learned.

เพื่อจะได้เริ่มใหม่ ด้วยบทเรียนที่เรียนรู้มา

ในอีกนัยหนึ่ง เราเองต้องฝ่าฟันด้วยความเพียร

In other words, we need to be gritty

about getting our kids grittier.

ในการสร้างให้เด็ก ๆ ของเรามีความพากเพียรยิ่งขั้น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

เสียงปรบมือ