For more tolerance, we need more ... tourism? | Aziz Abu Sarah

عزیز ابو ساره: برای افزایش قدرت تحمل دیگران، نیاز بیشتری به ... گردشگری داریم؟

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I'm a tourism entrepreneur and a peacebuilder,

من کارآفرین گردشگری و ایجاد کننده صلح هستم،

but this is not how I started.

اما شروع كارم اينطور نبود.

When I was seven years old, I remember watching television

هنگامی که هفت ساله بودم را به خاطر دارم که در تلویزیون مردم را میدیدم

and seeing people throwing rocks,

که سنگ پرتاب می کردند،

and thinking, this must be a fun thing to do.

و فکر میکردم که این سرگرمی خوبی باید باشد.

So I got out to the street and threw rocks,

بنابراین به خیابان آمدم و سنگ پرتاب کردم،

not realizing I was supposed to throw rocks at Israeli cars.

ولی تشخیص نمیدادم که باید سنگ را به خودروهای اسرائیلی ها پرتاب می کردم.

Instead, I ended up stoning my neighbors' cars. (Laughter)

به جای آن، سنگ به سوی خودرو همسایه پرتاب کردم.( خنده تماشاگران)

They were not enthusiastic about my patriotism.

آنها خیلی به وطن پرستی من علاقه ای نداشتند.

This is my picture with my brother.

این عکس من با برادرم هست.

This is me, the little one, and I know what you're thinking:

این بچه کوچک منم، و میدانم که شما چی فکر می کنید:

"You used to look cute, what the heck happened to you?"

" خیلی با نمک بودی، واست چه اتفاقی افتاده که دیگه نیستی؟ "

But my brother, who is older than me,

اما برادرم که از من بزرگتر

was arrested when he was 18,

هنگامی که ۱۸ ساله بود دستگیر شد،

taken to prison on charges of throwing stones.

به دلیل پرتاب سنگ به زندان رفت.

He was beaten up when he refused to confess that he threw stones,

و به دلیل اینکه حاضر نشد که اقرار کند که سنگ پرتاب کرده کتک خورد.

and as a result, had internal injuries

و در نتیچه خونریزی داخلی کرد

that caused his death soon after he was released from prison.

که خیلی زود پس از آزادی از زندان باعث مرگ او شد.

I was angry, I was bitter,

من خیلی عصبانی بودم و اوقاتم تلخ بود،

and all I wanted was revenge.

و میخواستم انتقام بگیرم.

But that changed when I was 18.

اما هنگامی که ۱۸ ساله بودم این خواسته تغییر کرد.

I decided that I needed Hebrew to get a job,

فکر کردم برای گرفتن شغل باید زبان عبری یاد بگیرم،

and going to study Hebrew in that classroom

و با رفتن به کلاس زبان عبری

was the first time I ever met Jews who were not soldiers.

برای اولین یهودیانی را دیدم که ارتشی نبودند.

And we connected over really small things, like the fact that I love country music,

و ما در رابطه با چیزی های کوچکی مثل اینکه چرا موسیقی محلی را دوست داریم با هم مرتبط شدیم

which is really strange for Palestinians.

که واقعا برای فلسطینیها غیر قابل درک و عجیب بود.

But it was then that I realized also that we have a wall of anger,

اما آن وقت متوجه شدم که بین ما دیواری از خشم،

of hatred and of ignorance that separates us.

تنفر و نادانی هست که ما را از هم جدا کرده.

I decided that it doesn't matter what happens to me.

فکر کردم که مهم نیست که چه اتفاقی برای من خواهد افتاد.

What really matters is how I deal with it.

آنچه که واقعا مهم این است که چگونه با این موضوع برخورد کنم.

And therefore, I decided to dedicate my life

بنابراین تصمیم گرفتم که زندگیم را وقف

to bringing down the walls that separate people.

فرو ریختن دیواری که مردم را از همدیگر جدا کرده کنم .

I do so through many ways.

من اینکار را به شیوه های مختلف انجام میدهم.

Tourism is one of them, but also media and education,

گردشگری یکی از اینهاست، همچنین رساناها و آموزش هم هست،

and you might be wondering, really, can tourism change things?

ولی شاید شما در شگفت باشید که آیا واقعا گردشگری می تواند چیزی را عوض کند؟

Can it bring down walls? Yes.

آیا میتواند این دیوار را فرو ریزد؟ بله.

Tourism is the best sustainable way to bring down those walls

گردشگری بهترین و پایدارترین روش برای فرو ریختن این دیوارهاست

and to create a sustainable way of connecting with each other

و ایجاد یک رابطه پایدار با همدیگر

and creating friendships.

و خلق رابطه دوستی است.

In 2009, I cofounded Mejdi Tours,

در سال ۲۰۰۹، شرکت تورهای مجید را که

a social enterprise that aims to connect people,

یک شرکت کارآفرینی اجتماعی است که به مردم کمک میکند تا با همدیگر مرتبط شوند،

with two Jewish friends, by the way,

را با همکاری دو دوست یهودی ایجاد کردیم،

and what we'll do, the model we did,

و آنچه که ما انجام میدهیم، مدلی که ما کار می کنیم،

for example, in Jerusalem, we would have two tour guides,

برای مثال در اورشلیم، ما دو نفر راهنما گردشگری داریم،

one Israeli and one Palestinian, guiding the trips together,

یکی اسرائیلی و دیگری فلسطینی، که سفرها را با همدیگر راهبری می کنند،

telling history and narrative and archaeology and conflict

تاریخ گفتن و روایت و باستان شناسی و جنگ

from totally different perspectives.

از دیدگاههای کاملا مختلف.

I remember running a trip together with a friend named Kobi --

سفری را به خاطر دارم که با دوستی به نام کبوی اداره می کردم.

Jewish congregation from Chicago, the trip was in Jerusalem --

جماعتی یهودی از شیکاگو، سفر در اورشلیم بود-

and we took them to a refugee camp, a Palestinian refugee camp,

ما آنها را به اردوگاه پناهندگان بردیم، اردوگاه پناهندگان فلسطینی،

and there we had this amazing food.

آنها غذای بسیار عالی خوردند.

By the way, this is my mother. She's cool.

این مادرم هست. او خیلی خوبه.

And that's the Palestinian food called maqluba.

این غذای فلسطینی به نام مقلوبا.

It means "upside-down."

به معنی "وارونه."

You cook it with rice and chicken, and you flip it upside-down.

که با برنج و مرغ پخته می شود و سپس توی ظرف برش می گردانند.

It's the best meal ever.

این بهترین غذای دنیاست.

And we'll eat together.

ما با هم غذا خوردیم.

Then we had a joint band, Israeli and Palestinian musicians,

سپس یک گروه مشترک نوازندگان اسرائیل و فلسطین ایجاد کردیم،

and we did some belly-dancing.

و رقص شکم کردیم.

If you don't know any, I'll teach you later.

اگر بلد نیستید، میتونم بعدا یادتون بدهم.

But when we left, both sides,

وقتی ما آنجا را ترک میکردیم، هر دو طرف

they were crying because they did not want to leave.

گریه کردند زیرا نمیخواستند آنجا را ترک کنند.

Three years later, those relationships still exist.

سه سال بعد، هنوزاین روابط برقرار است.

Imagine with me if the one billion people

تصور کنید اگر یک میلیارد نفری

who travel internationally every year travel like this,

که سالیانه اقدام به سفرهای به خارج از کشور مثل این می کنند،

not being taken in the bus from one side to another,

نه اینکه از یک سو به سوی دیگر

from one hotel to another,

از یک هتل به هتل دیگربا اتوبوس برده شوند

taking pictures from the windows of their buses of people and cultures,

و از پنجره اتوبوس عکس از مردم و فرهنگها بگیرند،

but actually connecting with people.

بلکه در واقع مردم با هم مرتبط شوند.

You know, I remember having a Muslim group from the U.K.

میدانید، به خاطر دارم که گروه ای از مسلمانان انگلستان را داشتیم

going to the house of an Orthodox Jewish family,

که به خانه یک خانواده یهودی ارتدکس رفتند،

and having their first Friday night dinners, that Sabbath dinner,

و اولین شام جمعه شب خود، معروف به شام شبت را آنجا خوردند،

and eating together hamin, which is a Jewish food, a stew,

و با همدیگر کولنت (همین) که یک نوع خورشت یهودیست را خوردند

just having the connection of realizing, after a while,

تنها پس از مدتی که با هم صحبت کردند فهمیدند،

that a hundred years ago, their families came out

که یک صد سال پیش، خانواده هایشان

of the same place in Northern Africa.

از یک منطقه در شمال آفریقا آمده اند.

This is not a photo profile for your Facebook.

این عکسی برای فیسبوک شما نیست.

This is not disaster tourism.

این بلای گردشگری نیست.

This is the future of travel,

این آینده سفر هست،

and I invite you to join me to do that, to change your travel.

و از شما دعوت می کنم برای انجام این کار به من ملحق شوید، [ معنای ] سفر خود را تغییر دهید.

We're doing it all over the world now,

ما اکنون در سراسر جهان این کار را می کنیم،

from Ireland to Iran to Turkey,

از ایرلند به ایران و ترکیه،

and we see ourselves going everywhere to change the world.

خودم را می بینیم که به همه جا می رویم تا جهان را تغییر دهیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)