The transformative power of classical music | Benjamin Zander | TED

Translator: Tara de La Mancha Reviewer: Sarinee Achavanuntakul

Probably a lot of you know the story of the two salesmen

หลายคนในที่นี้อาจเคยได้ยินเรื่องของนักขายสองคน

who went down to Africa in the 1900s.

ซึ่งเดินทางไปแอฟริกาในช่วง ค.ศ.1900

They were sent down to find if there was any opportunity

ทั้งสองคนถูกส่งตัวไปสำรวจว่ามีโอกาส

สำหรับขายรองเท้าหรือไม่

for selling shoes,

and they wrote telegrams back to Manchester.

ทั้งสองส่งโทรเลขกลับไปที่เมืองแมนเชสเตอร์

And one of them wrote,

คนแรกแจ้งว่า "ดูรูปการณ์แล้วหมดหวัง ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้ว

"Situation hopeless. Stop. They don't wear shoes."

คนในประเทศนี้ไม่สวมรองเท้ากัน"

And the other one wrote,

ส่วนอีกคนรายงานว่า "นี่เป็นโอกาสทอง

"Glorious opportunity. They don't have any shoes yet."

เพราะคนในประเทศนี้ยังไม่มีรองเท้าใส่เลย"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Now, there's a similar situation in the classical music world,

เวลานี้ สถานการณ์ในโลกของดนตรีคลาสสิกก็คล้ายๆ กัน

because there are some people who think that classical music is dying.

เพราะมีบางคนที่คิดว่า

ดนตรีคลาสสิกกำลังจะตาย

And there are some of us who think you ain't seen nothing yet.

แต่ก็มีพวกเราบางคนที่คิดว่า คุณยังไม่ได้เห็นอะไรเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิกเลย

And rather than go into statistics and trends,

และแทนที่ผมจะสาธยายสถิติตัวเลขและแนวโน้มต่างๆ

and tell you about all the orchestras that are closing,

และเล่าเรื่องวงออเคสตราที่กำลังต้องยุบวงและปิดตัว

and the record companies that are folding,

รวมถึงเหล่าบริษัทดนตรีที่กำลังจะเลิกกิจการ

I thought we should do an experiment tonight.

ผมคิดว่าคืนนี้เราควรมาทดลองอะไรกันสักหน่อย -- ทดลองดู

Actually, it's not really an experiment, because I know the outcome.

จริงๆ ก็ไม่เชิงว่าทดลองหรอก เพราะผมรู้ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไง

(Laughter)

But it's like an experiment.

แต่มันก็ให้อารมณ์คล้ายๆ กับการทดลองนั่นละ เอาละ ก่อนที่เรา --

Now, before we start --

(หัวเราะ)

(Laughter)

Before we start, I need to do two things.

-- ก่อนจะเริ่ม ผมต้องทำสองอย่าง

One is I want to remind you of what a seven-year-old child

อย่างแรกคือ ผมอยากให้คุณเห็นภาพเด็กอายุ 7 ขวบ

sounds like when he plays the piano.

ว่าเขาเล่นเปียโนลักษณะไหน

Maybe you have this child at home.

เด็กคนนี้อาจอยู่ที่บ้านคุณก็ได้

He sounds something like this.

มันจะออกมาทำนองนี้

(Music)

(เปียโน)

(Music ends)

I see some of you recognize this child.

ผมรู้ว่าพวกคุณบางคนจำเด็กคนนี้ได้

ทีนี้ถ้าเขาฝึกต่ออีกปีและเรียนเปียโนต่อ ตอนนี้เขาจะอายุ 8 ขวบ

Now, if he practices for a year and takes lessons, he's now eight

and he sounds like this.

(Music)

มันก็จะออกมาทำนองนี้

(เปียโน)

(Music ends)

He practices for another year and takes lessons -- he's nine.

แล้วถ้าฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นอีก ตอนนี้เขาอายุ 9 ขวบ

(Music)

(เปียโน)

(Music ends)

Then he practices for another year and takes lessons -- now he's 10.

แล้วก็ฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาก็อายุ 10 ขวบ

(เปียโน)

(Music)

(Music ends)

At that point, they usually give up.

ถึงตอนนั้นพวกเด็กๆ ก็มักเลิกเล่นไปเอง

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

Now, if you'd waited for one more year, you would have heard this.

ทีนี้ ถ้าคุณรออีกหน่อย ถ้ารออีกหนึ่งปี

คุณจะได้ยินเสียงแบบนี้

(Music)

(เปียโน)

(Music ends)

Now, what happened was not maybe what you thought,

สิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

which is, he suddenly became passionate, engaged,

คือคุณอาจคิดว่า จู่ๆ เขาจะมีไฟกับมัน ใส่ใจจริงจัง

involved, got a new teacher, he hit puberty, or whatever it is.

กระตือรือร้น มีครูคนใหม่ ถึงวัยเจริญพันธุ์ หรืออะไรเทือกนี้

สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ คือ ความกระแทกกระทั้นจะลดลง

What actually happened was the impulses were reduced.

You see, the first time, he was playing with an impulse on every note.

นึกภาพออกมั้ย ตอนที่เขาเริ่มเล่นครั้งแรก

ที่กระแทกลงไปทุกจังหวะโน้ต

(Music)

(เปียโน)

And the second, with an impulse every other note.

ครั้งที่สองก็ยังกระแทกกระทั้นโน้ตเว้นโน้ต

(Music)

(เปียโน)

You can see it by looking at my head.

คุณเห็นได้ถ้ามองที่หัวของผม

(Laughter)

(หัวเราะ)

The nine-year-old put an impulse on every four notes.

เด็ก 9 ขวบ ...9 ขวบ

จะกระแทกลงไปทุกๆ 4 ตัวโน้ต

(เปียโน)

(Music)

The 10-year-old, on every eight notes.

ส่วนเด็ก 10 ขวบจะกระแทกทุกๆ 8 ตัวโน้ต

(เปียโน)

(Music)

And the 11-year-old, one impulse on the whole phrase.

เด็ก 11 ขวบจะกระแทกครั้งเดียวตลอดทั้งช่วง

(เปียโน)

(Music)

I don't know how we got into this position.

ผมไม่รู้ว่าท่าทางของผมออกมาแบบนี้ได้ยังไง

(Laughter)

(หัวเราะ)

I didn't say, "I'm going to move my shoulder over, move my body."

ผมไม่ได้บอกให้ตัวเองโยกไหล่ ส่ายตัวไปมา

เปล่าเลย ดนตรีขับดันให้ผมมีท่าทางแบบนี้เอง

No, the music pushed me over,

which is why I call it one-buttock playing.

ผมถึงเรียกว่าเป็นการเล่นแบบบั้นท้ายข้างเดียว

(Music)

(เปียโน)

It can be the other buttock.

หรือจะเป็นบั้นท้ายอีกข้างก็ได้

(เปียโน)

(Music)

You know, a gentleman was once watching a presentation I was doing,

คุณรู้มั้ย ครั้งนึงมีชายคนนึงได้ชมการบรรยายของผม

ตอนที่ผมกำลังสอนนักเปียโนรุ่นเยาว์คนนึง

when I was working with a young pianist.

ชายคนนั้นเป็นประธานบริษัทที่โอไฮโอ

He was the president of a corporation in Ohio.

ส่วนผมก็ง่วนอยู่กับนักเปียโนวัยกระเตาะคนนี้

I was working with this young pianist, and said,

"The trouble with you is you're a two-buttock player.

ผมพูดว่า "ปัญหาของเธอคือ เธอเป็นนักเปียโนสองบั้นท้าย

เธอควรเป็นนักเปียโนบั้นท้ายเดียวรู้มั้ย"

You should be a one-buttock player."

I moved his body while he was playing.

และผมจับตัวเขาให้อยู่ในท่าทางแบบนั้นขณะที่เขาเล่น

And suddenly, the music took off. It took flight.

แล้วเสียงดนตรีที่ออกมาก็พลิ้วไหวมีชีวิตขึ้นมาทันที มันโลดแล่นออกมาเอง

The audience gasped when they heard the difference.

ผู้ชมถึงกับครางฮือตอนที่ได้ยินความแตกต่าง

Then I got a letter from this gentleman.

ต่อมาผมได้รับจดหมายจากผู้ชายคนนี้

He said, "I was so moved.

เขาเขียนว่า "ผมรู้สึกตื้นตันใจมาก

ผมกลับไปเปลี่ยนแนวทางบริษัทของผมใหม่หมด

I went back and I transformed my entire company

into a one-buttock company."

ให้กลายเป็นบริษัทบั้นท้ายเดียว"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Now, the other thing I wanted to do is to tell you about you.

ตอนนี้ อีกเรื่องที่ผมอยากทำคือ บอกบางสิ่งเกี่ยวกับตัวคุณให้คุณฟัง

เชื่อว่าคงมีราวๆ 1,600 คน

There are 1,600 people, I believe.

My estimation is that probably 45 of you

คำนวณคร่าวๆ ว่าอาจมีพวกคุณ 45 คน

are absolutely passionate about classical music.

ที่หลงใหลดนตรีคลาสสิกเป็นชีวิตจิตใจ

You adore classical music. Your FM is always on that classical dial.

คุณเทิดทูนดนตรีคลาสสิก เวลาฟังวิทยุก็เปิดแต่คลื่นดนตรีคลาสสิก

You have CDs in your car, and you go to the symphony,

ในรถก็ยังมีซีดีดนตรีคลาสสิก แถมยังไปดูคอนเสิร์ตวงซิมโฟนี

your children are playing instruments.

ลูกๆ ก็เล่นเครื่องดนตรีคลาสสิก

คุณนึกภาพไม่ออกว่าชีวิตจะขาดดนตรีคลาสสิกได้อย่างไร

You can't imagine your life without classical music.

That's the first group, quite small.

นั่นคือกลุ่มแรก เป็นกลุ่มค่อนข้างเล็ก

Then there's another bigger group.

แล้วก็มีอีกกลุ่มหนึ่ง ...เป็นกลุ่มใหญ่ขึ้น

The people who don't mind classical music.

คนกลุ่มนี้ไม่รังเกียจดนตรีคลาสสิก

(Laughter)

(หัวเราะ)

You know, you've come home from a long day,

นึกภาพว่า คุณกลับมาถึงบ้านหลังจากตรากตรำมาทั้งวัน

and you take a glass of wine, and you put your feet up.

แล้วก็ไปรินไวน์มาแก้วนึง และนั่งยกขาพาด

A little Vivaldi in the background doesn't do any harm.

เสียงไวโอลินของวิวัลดีคลออยู่ใกล้ๆ ไม่ทำร้ายใครนี่นา

(หัวเราะ)

That's the second group.

คนพวกนี้อยู่กลุ่มที่สอง

Now comes the third group:

ทีนี้มาถึงกลุ่มที่สาม

people who never listen to classical music.

เป็นพวกที่ไม่เคยฟังดนตรีคลาสสิกมาก่อน

มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตคุณเลย

It's just simply not part of your life.

You might hear it like second-hand smoke at the airport ...

คุณอาจได้ยินมันผ่านๆ เหมือนควันบุหรี่ของคนข้างตัวที่สนามบิน

(หัวเราะ)

(Laughter)

-- and maybe a little bit of a march from "Aida"

-- หรืออาจเหมือนฉากสวนสนามของละครเรื่องไอดา

ตอนเข้าชมการแสดงสด แต่ถ้าไม่นับเหตุบังเอิญเหล่านี้ คุณจะไม่เคยได้ยินมัน

when you come into the hall.

But otherwise, you never hear it.

That's probably the largest group.

นี่อาจเป็นคนกลุ่มใหญ่สุด

แต่ก็ยังมีกลุ่มที่เล็กมากๆ อีกกลุ่ม

And then there's a very small group.

These are the people who think they're tone-deaf.

คนกลุ่มนี้คิดว่าตัวเองแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

มีคนเยอะมากที่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้

Amazing number of people think they're tone-deaf.

Actually, I hear a lot, "My husband is tone-deaf."

จริงๆ ผมได้ยินคำพูด "สามีฉันแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น" บ่อยมาก

(Laughter)

(หัวเราะ)

Actually, you cannot be tone-deaf.

จริงๆ แล้วเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะแยกไม่เป็น ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

Nobody is tone-deaf.

ถ้าคุณแยกจังหวะโน้ตไม่ได้ คุณก็ต้องเปลี่ยนเกียร์รถไม่ได้ด้วย

If you were tone-deaf, you couldn't change the gears

on your car, in a stick shift car.

รถเกียร์กระปุกน่ะ

You couldn't tell the difference between

คุณจะแยกความแตกต่างไม่ได้

somebody from Texas and somebody from Rome.

ระหว่างชาวเท็กซัสและชาวโรม

สำหรับโทรศัพท์ ถ้าคุณแม่ของคุณโทรมาหา

And the telephone. The telephone.

If your mother calls

on the miserable telephone, she calls and says, "Hello,"

โดยใช้โทรศัพท์คุณภาพแย่มาก โทรมาพูดว่า "ฮัลโหล"

you not only know who it is, you know what mood she's in.

ไม่ใช่แค่คุณจะจำได้ว่าใครกำลังพูด แต่ยังรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

You have a fantastic ear. Everybody has a fantastic ear.

คุณมีหูที่มีคุณสมบัติเยี่ยมยอด ทุกคนมีหูที่มีคุณสมบัติสุดยอด

So nobody is tone-deaf.

ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่ได้

But I tell you what.

แต่ผมอยากบอกว่า ผมจะไม่ยอมทนกับเรื่องนี้

It doesn't work for me to go on with this thing,

with such a wide gulf between those who understand,

กับการมีหุบเหวมโหฬารที่กั้นระหว่างคนที่เข้าใจ

love and are passionate about classical music,

หลงรัก และดื่มด่ำเคลิบเคลิ้มกับดนตรีคลาสสิก

กับคนที่ไม่ข้องแวะใดๆ กับมันเลย

and those who have no relationship to it at all.

The tone-deaf people, they're no longer here.

คนที่แยกจังหวะโน้ตไม่ออกนั้น ไม่มีอยู่อีกต่อไป

แต่แม้ในหมู่สามกลุ่มที่เหลือ ก็ถือว่ายังมีช่องว่างที่กว้างเกินไปอยู่ดี

But even between those three categories,

it's too wide a gulf.

So I'm not going to go on until every single person in this room,

เพราะฉะนั้น ผมจะไม่รามือจนกว่าทุกคนในห้องนี้

ทั้งที่อยู่ด้านล่างและในเอสเพ็น รวมถึงทุกคนที่กำลังชม

downstairs and in Aspen, and everybody else looking,

will come to love and understand classical music.

จะหันมารักและเข้าใจดนตรีคลาสสิก

นี่คือเรื่องที่พวกเรากำลังจะทำกัน

So that's what we're going to do.

Now, you notice that there is not the slightest doubt in my mind

คุณอาจสังเกตว่า ผมไม่มีความลังเลสงสัยเลย

that this is going to work, if you look at my face, right?

ว่าผลลัพธ์ต้องออกมาตามนั้น สีหน้าของผมบอกอย่างนั้นใช่มั้ย

It's one of the characteristics of a leader that he not doubt

คุณสมบัติหนึ่งของผู้นำคือ เขาจะไม่ลังเลสงสัย

for one moment the capacity of the people he's leading

แม้เสี้ยววินาที ในความสามารถของผู้คนที่เขากำลังนำอยู่

to realize whatever he's dreaming.

ในการบรรลุสิ่งใดก็ตามที่ผู้นำวาดภาพฝันไว้

ลองนึกภาพว่าถ้าหาก มาร์ติน ลูเธอร์ คิง ประกาศว่า "ผมมีความฝัน

Imagine if Martin Luther King had said, "I have a dream.

Of course, I'm not sure they'll be up to it."

แต่ผมไม่มั่นใจหรอกว่า ประชาชนจะทำได้หรือเปล่า"

(หัวเราะ)

(Laughter)

All right. So I'm going to take a piece of Chopin.

เอาละ ผมกำลังจะเล่นเพลงเพลงนึงของโชแปง

This is a beautiful prelude by Chopin.

บทโหมโรงที่งดงามไพเราะ ประพันธ์โดยโชแปง พวกคุณบางคนคงรู้จัก

Some of you will know it.

(Music)

(ดนตรี)

คุณรู้มั๊ยครับว่า เมื่อครู่ผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนในห้องนี้

Do you know what I think probably happened here?

When I started, you thought, "How beautiful that sounds."

ตอนที่ผมเริ่ม พวกคุณคงคิดว่า "ไพเราะเหลือเกิน"

(ดนตรี)

(Music)

"I don't think we should go to the same place

"แต่คิดว่าเราอย่าไปที่เดียวกัน...

ในช่วงพักร้อนปีหน้าเลยนะ"

for our summer holidays next year."

(หัวเราะ)

(Laughter)

It's funny, isn't it?

ตลกใช่มั้ย มันตลกมากที่ความคิดทำนองนี้

It's funny how those thoughts kind of waft into your head.

วนเวียนอยู่ในหัวคุณ

และก็แน่นอน --

And of course --

(ปรบมือ)

(Applause)

Of course, if the piece is long and you've had a long day,

-- แน่นอนว่า ถ้าเพลงนั้นยาวมาก และคุณก็เหนื่อยมาทั้งวัน

you might actually drift off.

คุณก็อาจผลอยหลับไป

Then your companion will dig you in the ribs

แล้วเพื่อนก็จะเอาศอกถองตัวคุณ

and say, "Wake up! It's culture!" And then you feel even worse.

และบอกว่า "ตื่นๆ! นี่มันวัฒนธรรมนะ!" ซึ่งทำให้คุณรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก

(Laughter)

แต่คุณเคยฉุกคิดมั้ยว่า เหตุผลที่คุณรู้สึกง่วง

But has it ever occurred to you that the reason you feel sleepy

in classical music is not because of you, but because of us?

ตอนฟังเพลงคลาสสิกนั้น ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่เป็นของพวกเราเอง

Did anybody think while I was playing,

ขณะที่ผมเล่น มีใครคิดบ้างมั้ยว่า

"Why is he using so many impulses?"

"ทำไมหมอนี้ถึงกระแทกกระทั้นหลายจังหวะเหลือเกิน"

If I'd done this with my head you certainly would have thought it.

ถ้าผมเล่นเพลงนี้ด้วยหัว คุณจะต้องคิดอย่างนั้นแน่ๆ

(Music)

(ดนตรี)

(Music ends)

และตลอดชีวิตที่เหลือ ทุกครั้งที่คุณได้ยินดนตรีคลาสสิก

And for the rest of your life, every time you hear classical music,

คุณจะคิดอย่างนั้นเสมอ เมื่อไหร่ที่คุณได้ยินจังหวะกระแทกกระทั้น

you'll always be able to know if you hear those impulses.

มาดูว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ตอนนี้

So let's see what's really going on here.

นี่คือโน้ต B ส่วนโน้ตถัดไปก็คือ C

We have a B. This is a B.

The next note is a C.

And the job of the C is to make the B sad.

และหน้าที่ของโน้ต C ก็คือ ทำให้โน้ต B เศร้า ..ใช่มั้ยครับ

And it does, doesn't it?

(หัวเราะ)

(Laughter)

Composers know that.

นักแต่งเพลงจะรู้ดี ว่าถ้าอยากให้ดนตรีออกมาเศร้าสร้อย

If they want sad music, they just play those two notes.

ก็ให้เล่นโน้ต 2 ตัวนี้

(ดนตรี)

(Music)

But basically, it's just a B, with four sads.

แต่หลักๆ มันมีแค่โน้ต B ตัวเดียว กับความเศร้า 4 แบบ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Now, it goes down to A.

ทีนี้ มันไปถึงโน้ต A ..สู่โน้ต G ..แล้วก็โน้ต F

Now to G.

And then to F.

So we have B, A, G, F.

ตอนนี้ก็เป็นโน้ต B, A, G, F และถ้าเป็นโน้ต B, A, G, F แล้ว

And if we have B, A, G, F,

what do we expect next?

โน้ตตัวไหนจะตามมา? โอ นั่นอาจเป็นเรื่องบังเอิญ

(Music)

That might have been a fluke.

Let's try it again.

ลองอีกรอบ กับคณะประสานเสียง TED

(Music)

Oh, the TED choir.

(Laughter)

(หัวเราะ)

และคุณก็รู้แล้วว่าไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น ..ถูกต้องมั้ย

And you notice nobody is tone-deaf, right?

Nobody is.

รู้มั้ยว่า ทุกหมู่บ้านในบังกลาเทศ

You know, every village in Bangladesh

ทุกหมู่บ้านในเมืองจีน ...ทุกคนรู้หมด

and every hamlet in China -- everybody knows:

da, da, da, da -- da.

ดา ดา ดา ดา -- ดา ..ทุกคนรู้ว่ามันต้องลงด้วยโน้ต E

Everybody knows, who's expecting that E.

แต่โชแปงยังไม่อยากไปถึงโน้ต E

Chopin didn't want to reach the E there,

because what will have happened?

เพราะจะเกิดอะไรขึ้น? เพลงมันจะจบน่ะสิ เหมือนกับแฮมเล็ต

It will be over, like Hamlet. Do you remember?

คุณจำแฮมเล็ตได้มั้ย องก์แรก ฉากที่สาม

Act One, scene three,

he finds out his uncle killed his father.

แฮมเล็ตได้รู้ว่า ลุงของเขาเป็นคนฆ่าพ่อ

คุณจำได้ว่าเขาเอาแต่ตามล่าหาตัวลุง

He keeps on going up to his uncle and almost killing him.

และเกือบจะฆ่าลุงด้วย แต่แล้วก็ถอย

และก็ตามล่าลุงอีก และก็เกือบได้ฆ่าอีก

And then he backs away, he goes up to him again, almost kills him.

พวกนักวิจารณ์ ซึ่งทั้งหมดนั่งอยู่แถวหลัง

The critics sitting in the back row there,

ออกความเห็นว่า "แฮมเล็ตเป็นคนที่ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง"

they have to have an opinion, so they say, "Hamlet is a procrastinator."

(หัวเราะ)

หรือไม่ก็บอกว่า "แฮมเล็ตมีปมโอดิปุส"

Or they say, "Hamlet has an Oedipus complex."

No, otherwise the play would be over, stupid.

ไม่ใช่เลย แต่เพราะถ้าทำอย่างนั้นละครจะจบต่างหาก ไอ้พวกโง่

(Laughter)

นั่นคือเหตุผลที่เชคสเปียร์ใส่รายละเอียดพวกนั้นลงไปในแฮมเล็ต

That's why Shakespeare puts all that stuff in Hamlet --

Ophelia going mad, the play within the play,

มีเรื่องสาวน้อยโอฟิเลียที่กลายเป็นบ้า เป็นเรื่องที่ซ้อนอยู่อีกชั้นนึง

and Yorick's skull, and the gravediggers.

มีเรื่องกะโหลกของโยริค และพวกสัปเหร่อ

That's in order to delay --

ทั้งหมดนี้เพื่อถ่วงเวลาไว้ -- จนถึงองก์ที่ 5 เขาถึงฆ่าลุงได้

until Act Five, he can kill him.

เพลงของโชแปงก็ไม่ต่างกัน เขาเกือบถึงโน้ต E แล้ว

It's the same with the Chopin.

He's just about to reach the E,

and he says, "Oops, better go back up and do it again."

แต่เขาบอกว่า "เดี๋ยวก่อน กลับไปเริ่มใหม่ดีกว่า"

แล้วเขาก็กลับไปเริ่มใหม่

So he does it again.

Now, he gets excited.

(Music)

ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นแล้ว...นั่นคือการเร้าอารมณ์

That's excitement, don't worry about it.

คุณไม่ต้องไปกังวลอะไรกับมัน

Now, he gets to F-sharp, and finally he goes down to E,

ตอนนี้ลงมาถึงโน้ต F# และในที่สุดก็ถึงโน้ต E

แต่มันผิดคอร์ด เพราะคอร์ดที่เขาต้องการ

but it's the wrong chord --

because the chord he's looking for is this one,

คือคอร์ดนี้ แต่เขาก็ยังให้ออกมาแบบนั้น

and instead he does ...

ซึ่งเราเรียกว่า การไต่ระดับโน้ตลงแบบลวง เพราะว่ามันหลอกเรา

Now, we call that a deceptive cadence,

because it deceives us.

I tell my students, "If you have a deceptive cadence,

ผมบอกนักเรียนเสมอว่า "ถ้าคุณได้ยินการไต่ระดับโน้ตลงมา..

อย่าลืมยักคิ้วนะ ทุกคนจะได้รู้"

raise your eyebrows, and everybody will know."

(หัวเราะ)

(Laughter)

(Applause)

(ปรบมือ)

Right.

ตอนนี้เขามาถึงโน้ต E แล้ว แต่มันผิดคอร์ด

He gets to E, but it's the wrong chord.

เขาเล่นโน้ต E อีกรอบ มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

Now, he tries E again.

That chord doesn't work.

แต่ก็ยังเล่นโน้ต E มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

Now, he tries the E again. That chord doesn't work.

Now, he tries E again, and that doesn't work.

แต่ก็ยังเล่นโน้ต E ต่ออีก มันก็ยังไม่ใช่อีก

And then finally ...

และในที่สุด....

มีผู้ชายที่นั่งแถวหน้าส่งเสียง "เฮ่อออ"

There was a gentleman in the front row who went, "Mmm."

(Laughter)

It's the same gesture he makes when he comes home

เป็นอาการเดียวกับที่เขาทำตอนกลับถึงบ้าน

หลังเหนื่อยมาทั้งวัน ดับเครื่องรถยนต์ และพูดว่า

after a long day, turns off the key in his car and says,

"Aah, I'm home."

"อาา ถึงบ้านเสียที" เพราะเราทุกคนรู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน

Because we all know where home is.

So this is a piece which goes from away to home.

ดนตรีช่วงนี้จึงเป็นการเดินทางกลับบ้าน

I'm going to play it all the way through and you're going to follow.

ซึ่งผมกำลังจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

คุณจะได้ติดตามโน้ต B, C, B, C, B, C, B --

B, C, B, C, B, C, B --

down to A, down to G, down to F.

ไต่ไปถึง A ...ลงไปถึง G และถึง F

Almost goes to E, but otherwise the play would be over.

เกือบจะถึงโน้ต E แล้ว แต่นั่นจะทำให้เพลงจบลง

He goes back up to B, he gets very excited.

เขาจึงย้อนกลับไปที่โน้ต B อีก เขาตื่นเต้นมาก ไปที่โน้ต F# แล้วไปที่ E

Goes to F-sharp. Goes to E.

ซึ่งเป็นคอร์ดที่ผิด มันผิดคอร์ด ไม่ใช่คอร์ดนี้

It's the wrong chord. It's the wrong chord.

And finally goes to E, and it's home.

จนสุดท้ายก็มาถึงโน้ต E ..กลับถึงบ้านเสียที

And what you're going to see is one-buttock playing.

และที่คุณกำลังจะได้ชม คือการเล่นแบบบั้นท้ายเดียว

(หัวเราะ)

(Laughter)

Because for me, to join the B to the E,

เพราะสำหรับผม การจะดื่มด่ำช่วงโน้ต B ถึง E

I have to stop thinking about every single note along the way,

ผมต้องหยุดคิดเรื่องโน้ตทุกๆ ตัวที่ปรากฏระหว่างทาง

และเริ่มนึกถึงการเดินทางแสนยาวไกลจากโน้ต B ถึง E

and start thinking about the long, long line from B to E.

You know, we were just in South Africa, and you can't go to South Africa

เราเพิ่งพูดถึงแอฟริกา และคุณก็ไม่อาจไปเยือนประเทศนี้

โดยไม่คิดถึงแมนเดลาที่ต้องถูกจองจำอยู่ถึง 27 ปีได้

without thinking of Mandela in jail for 27 years.

What was he thinking about? Lunch?

เขาคิดเรื่องอะไรอยู่ในตอนนั้น อาหารเที่ยง?

No, he was thinking about the vision for South Africa

เปล่าเลย เขาคิดเรื่องวิสัยทัศน์สำหรับแอฟริกา

and for human beings.

และสำหรับเพื่อนมนุษย์ นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวเขา

This is about vision. This is about the long line.

นี่คือเรื่องของวิสัยทัศน์ เรื่องของการเดินทางยาวไกล

Like the bird who flies over the field

ดุจนกโผบินอยู่เหนือพื้นดิน

and doesn't care about the fences underneath, all right?

และไม่สนใจแนวรั้วเบื้องล่าง โอเคนะครับ?

So now, you're going to follow the line all the way from B to E.

ตอนนี้คุณกำลังจะติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

And I've one last request before I play this piece all the way through.

แต่ผมอยากขออะไรสักอย่าง ก่อนจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

Would you think of somebody who you adore,

อยากให้คุณนึกภาพคนที่คุณรักดั่งดวงใจ ผู้ซึ่งจากคุณไปแล้ว

who's no longer there?

คุณยาย คนรัก

A beloved grandmother, a lover --

somebody in your life who you love with all your heart,

คนที่ในชีวิตของคุณนั้น คุณรักเขาหมดใจ

แต่คนๆ นั้นไม่ได้อยู่กับคุณอีกแล้ว

but that person is no longer with you.

Bring that person into your mind,

นำคนๆ นั้นมาแนบใจคุณตอนนี้ และขณะเดียวกัน

and at the same time,

ก็ติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

follow the line all the way from B to E,

and you'll hear everything that Chopin had to say.

และคุณจะได้ยินทุกสิ่งที่โชแปงอยากจะบอก

(ดนตรี)

(Music)

(Music ends)

(Applause)

(ปรบมือ)

ตอนนี้คุณอาจกำลังสงสัย

Now, you may be wondering --

(Applause)

คุณอาจสงสัยว่าผมปรบมือทำไม

(Applause ends)

You may be wondering why I'm clapping.

Well, I did this at a school in Boston

คือว่า ผมทำแบบนี้ที่โรงเรียนหนึ่งในบอสตัน

with about 70 seventh graders, 12-year-olds.

กับเด็กชั้นมัธยมหนึ่งประมาณ 70 คน อายุราว 12 ขวบ

I did exactly what I did with you,

ผมทำเหมือนที่ทำต่อหน้าพวกคุณเปี๊ยบ และก็บอกพวกเด็กๆ

and I explained the whole thing.

อธิบายให้พวกเขาฟัง เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

และพอถึงช่วงสุดท้าย พวกเขามีอารมณ์ร่วมมาก พวกเขาปรบมือ

At the end, they went crazy, clapping.

I was clapping. They were clapping.

ผมปรบมือ พวกเด็กๆ ก็ปรบมือ

Finally, I said, "Why am I clapping?"

สุดท้ายผมก็พูดขึ้นว่า "ผมปรบมือทำไมรู้มั้ย"

And one of them said, "Because we were listening."

มีเด็กคนนึงตอบว่า "เพราะพวกเรากำลังฟังอยู่ไง"

(หัวเราะ)

(Laughter)

Think of it. 1,600 people, busy people,

คิดดูสิครับ มีอยู่ 1,600 คน ซึ่งมีชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย

แต่ละคนก็มีชีวิตในแบบที่แตกต่างกันไปสารพัด

involved in all sorts of different things,

listening, understanding and being moved

ต่างกำลังฟัง เข้าใจ และจิตใจสั่นไหว ไปกับดนตรีของโชแปง

by a piece by Chopin.

Now, that is something.

น่าทึ่งใช่ไหมครับ

Am I sure that every single person followed that,

ทีนี้ถามว่า ผมมั่นใจหรือเปล่าว่าทุกคนจะเป็นอย่างนั้น

understood it, was moved by it?

เข้าใจและตื้นตันใจไปกับเสียงดนตรีนั้น แน่นอนว่าผมไม่มั่นใจหรอก

Of course, I can't be sure.

But I'll tell you what happened to me in Ireland

แต่ผมจะบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

ผมอยู่ในไอร์แลนด์ช่วงที่บ้านเมืองปั่นป่วนเมื่อ 10 ปีก่อน

during the Troubles, 10 years ago,

and I was working with some Catholic and Protestant kids

และกำลังทำงานร่วมกับเด็กๆ ชาวคาทอลิกและโปรเตสแตนท์

on conflict resolution.

งานด้านการแก้ปัญหาความขัดแย้ง และผมก็ทำแบบนี้กับพวกเขา

And I did this with them --

a risky thing to do, because they were street kids.

ถือว่าเสี่ยงเอาการ เพราะเป็นเด็กเร่ร่อนตามท้องถนน

มีเด็กคนนึงเข้ามาหาผมตอนเช้าวันรุ่งขึ้น และบอกว่า

And one of them came to me the next morning

and he said,

"You know, I've never listened to classical music in my life,

"รู้มั้ยครับ ผมไม่เคยฟังเพลงคลาสสิกมาก่อนเลยในชีวิต

but when you played that shopping piece ..."

แต่ตอนที่คุณเล่นดนตรีช้อปปิ้ง"

(หัวเราะ)

(Laughter)

He said, "My brother was shot last year and I didn't cry for him.

เขาบอกว่า "พี่ชายผมโดนยิงเมื่อปีก่อน และผมก็ไม่เคยร้องไห้ให้กับเขา

But last night, when you played that piece,

แต่เมื่อคืนตอนที่คุณเล่นเพลงนั้น

he was the one I was thinking about.

เขาคือคนที่ผมนึกถึง

And I felt the tears streaming down my face.

และน้ำตาผมก็ไหลอาบแก้ม

And it felt really good to cry for my brother."

และคุณรู้มั้ยว่า มันรู้สึกดีมากๆ ที่ได้ร้องไห้ให้กับพี่ชายของผม"

So I made up my mind at that moment

ผมเลยตั้งปณิธานตั้งแต่เดี๋ยวนั้น

ว่าดนตรีคลาสสิกจะต้องมีไว้เพื่อทุกคน ..ทุกๆ คน

that classical music is for everybody.

Everybody.

Now, how would you walk --

ทีนี้คุณจะใช้ชีวิตยังไง -- เพราะคุณก็รู้

my profession, the music profession doesn't see it that way.

อาชีพของผม อาชีพทางด้านดนตรีไม่ได้มองแบบนี้

They say three percent of the population likes classical music.

พวกเขาบอกว่า มีประชากรราว 3% ที่ชื่นชอบดนตรีคลาสสิก

ถ้าเราเพิ่มจำนวนเป็น 4% ได้ ปัญหาของเราก็จบ

If only we could move it to four percent, our problems would be over.

(Laughter)

How would you walk? How would you talk? How would you be?

ผมบอกว่า "คุณจะทำตัวยังไง จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

ถ้าคุณคิดว่ามีประชากร 3% ที่ชอบดนตรีคลาสสิก

If you thought, "Three percent of the population likes classical music,

if only we could move it to four percent."

และถ้าเราจะเพิ่มเป็น 4% คุณจะทำตัวยังไง

How would you walk or talk? How would you be?

จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

If you thought, "Everybody loves classical music --

ถ้าคุณคิดว่าคนทุกคนหลงรักดนตรีคลาสสิก --

เพียงแต่พวกเขายังไม่รู้จักมัน"

they just haven't found out about it yet."

(หัวเราะ)

See, these are totally different worlds.

เห็นมั้ยครับว่า มันเป็นคนละโลกกันเลย

Now, I had an amazing experience.

ผมมีประสบการณ์น่าทึ่งอยู่เรื่องนึง ตอนอายุ 45 ปี

I was 45 years old,

เวลานั้นผมทำหน้าที่นำวงมา 20 ปีแล้ว และจู่ๆ ผมก็ตระหนักถึงบางสิ่ง

I'd been conducting for 20 years,

and I suddenly had a realization.

The conductor of an orchestra doesn't make a sound.

ว่าผู้นำวงไม่ได้เป็นคนที่ทำให้เสียงดนตรีเกิดขึ้น

My picture appears on the front of the CD --

มีรูปของผมอยู่ตรงหน้าปกซีดี

(หัวเราะ)

(Laughter)

But the conductor doesn't make a sound.

-- แต่ผู้นำวงไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดเสียงขึ้นมา

He depends, for his power,

พลังของเขามาจากการที่เขาสามารถทำให้คนอื่นๆ มีพลัง

on his ability to make other people powerful.

และนั่นคือประสบการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตผม มันเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างสิ้นเชิง

And that changed everything for me.

It was totally life-changing.

People in my orchestra said,

คนในวงออเคสตราเข้ามาถามว่า

"Ben, what happened?" That's what happened.

"เบน เกิดอะไรขึ้น" นั่นละคือสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมตระหนักว่า หน้าที่ของผมคือการปลุกความเป็นไปได้ในตัวคนอื่นๆ

I realized my job was to awaken possibility in other people.

แน่นอนครับ ผมอยากรู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่หรือเปล่า

And of course, I wanted to know whether I was doing that.

คุณจะมีวิธีรู้ได้ยังไงรู้มั้ย คุณก็มองตาพวกเขา

How do you find out?

You look at their eyes.

ถ้าดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย คุณก็รู้ได้ว่าตัวเองกำลังทำอยู่

If their eyes are shining, you know you're doing it.

You could light up a village with this guy's eyes.

คุณปลุกชีวิตคนทั้งกลุ่มได้ด้วยดวงตาของผู้ชายคนนี้

(หัวเราะ)

(Laughter)

Right. So if the eyes are shining, you know you're doing it.

เพราะฉะนั้น ถ้าดวงตาเป็นประกาย แสดงว่าคุณกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่

ถ้าดวงตาไม่เป็นประกาย คุณต้องถามคำถามนึง

If the eyes are not shining, you get to ask a question.

คำถามนั้นคือ

And this is the question:

ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

who am I being

that my players' eyes are not shining?

We can do that with our children, too.

คุณทำแบบนี้กับลูกๆ ของคุณก็ได้

Who am I being,

ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

that my children's eyes are not shining?

That's a totally different world.

นั่นจะเป็นโลกที่ต่างไปอย่างสิ้่นเชิง

Now, we're all about to end this magical, on-the-mountain week,

ตอนนี้เรากำลังจะจบสัปดาห์อันแสนวิเศษ หนึ่งสัปดาห์บนภูเขา

we're going back into the world.

และกำลังจะหวนคืนสู่โลกปกติ

And I say, it's appropriate for us to ask the question,

ผมอยากบอกว่า เราสมควรถามคำถามนี้ นั่นคือ

who are we being as we go back out into the world?

"เรากำลังเป็นคนแบบไหนในเวลาที่กลับไปใช้ชีวิตในโลก?"

And you know, I have a definition of success.

คุณรู้มั้ยว่า ผมมีนิยามของความสำเร็จอยู่อันนึง

For me, it's very simple.

สำหรับผมมันเรียบง่ายมาก มันไม่ใช่ความร่ำรวย ชื่อเสียง อำนาจ

It's not about wealth and fame and power.

แต่นิยามนั้นคือ มีดวงตาที่เป็นประกายมากแค่ไหนรอบตัวผม

It's about how many shining eyes I have around me.

So now, I have one last thought,

ทีนี้ผมอยากฝากความคิดสุดท้าย ซึ่งก็คือ

which is that it really makes a difference what we say --

สิ่งที่เราพูดนั้นสร้างการเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นได้จริงๆ

ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเรา

the words that come out of our mouth.

ผมเรียนรู้เรื่องนี้จากหญิงที่รอดชีวิตจากค่ายนาซีเอาชวิตซ์

I learned this from a woman who survived Auschwitz,

one of the rare survivors.

เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตไม่กี่ราย

She went to Auschwitz when she was 15 years old.

ตอนที่ถูกส่งตัวไปที่นั่น เธออายุ 15 ปี

And ...

เธอมีน้องชายอายุ 8 ขวบ ทั้งคู่พลัดหลงจากพ่อแม่

And her brother was eight,

and the parents were lost.

And she told me this, she said,

เธอเล่าให้ผมฟังว่า

"We were in the train going to Auschwitz,

"เราอยู่ในขบวนรถไฟที่กำลังไปค่ายเอาชวิทซ์ สายตาฉันมองลงต่ำ

and I looked down and saw my brother's shoes were missing.

เห็นว่ารองเท้าของน้องชายหายไป

I said, 'Why are you so stupid, can't you keep your things together

ฉันเลยพูดว่า "ทำไมแกถึงซื่อบื้ออย่างนี้ ดูแลข้าวของแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง

for goodness' sake?'"

..ให้ตายเถอะว่ะ"

The way an elder sister might speak to a younger brother.

-- พูดแบบที่พี่สาวจะพูดกับน้องชาย

โชคไม่ดีที่นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เธอได้พูดกับน้อง

Unfortunately, it was the last thing she ever said to him,

เพราะเธอไม่มีโอกาสได้พบน้องชายอีก เขาไม่รอดชีวิต

because she never saw him again.

He did not survive.

And so when she came out of Auschwitz, she made a vow.

หลังจากรอดจากค่ายเอาชวิทซ์ได้ เธอให้ปฏิญาณกับตัวเอง

She told me this.

เธอเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง เธอบอกว่า "ฉันออกมาจากค่ายเอาชวิทซ์ กลับคืนสู่ชีวิต

She said, "I walked out of Auschwitz into life

และฉันให้ปฏิญาณกับตัวเอง คำปฏิญาณนั้นคือ ฉันจะไม่พูดอะไร..

and I made a vow.

And the vow was,

"I will never say anything that couldn't stand as the last thing I ever say."

..ที่ไม่อาจคงอยู่ในฐานะคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะพูดออกไป"

ที่นี้พวกเราทำอย่างนั้นได้มั้ย ไม่ได้หรอก ไม่งั้นเราจะทำให้ตัวเองต้องเป็นคนผิด

Now, can we do that? No.

And we'll make ourselves wrong and others wrong.

และทำให้คนอื่นเป็นฝ่ายผิด แต่มันเป็นความเป็นไปได้ที่เราจะใช้ชีวิตแบบนั้น ขอบคุณครับ

But it is a possibility to live into.

Thank you.

(Applause)

(ปรบมือ)

Shining eyes.

ตาเป็นประกาย ตาเป็นประกาย

(Applause)

Shining eyes.

(Applause)

Thank you, thank you.

ขอบคุณครับ ขอบคุณ

(ดนตรี)