Dare to Educate Afghan Girls | Shabana Basij-Rasikh | TED Talks

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Panchompoo Wisittanawat Reviewer: Yada Sattarujawong

When I was 11,

ตอนฉันอายุ 11

I remember waking up one morning to the sound of joy in my house.

ฉันจำได้ว่าตื่นขึ้นมาเช้าวันหนึ่ง และได้ยินเสียงร้องด้วยความยินดีในบ้าน

My father was listening to BBC News

พ่อของฉันกำลังฟังข่าวบีบีซี

on his small, gray radio.

จากวิทยุสีเทาอันเล็ก

There was a big smile on his face which was unusual then,

หน้าพ่อยิ้มกว้าง ซึ่งไม่ใช่เรื่องปรกติในช่วงนั้น

because the news mostly depressed him.

เพราะส่วนใหญ่ข่าวจะทำให้พ่อเศร้า

"The Taliban are gone!" my father shouted.

"ตาลีบันไปแล้ว!" พ่อของฉันตะโกน

I didn't know what it meant,

ฉันไม่รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไร

but I could see that my father was very, very happy.

แต่ฉันบอกได้ว่าพ่อมีความสุขมากๆ

"You can go to a real school now," he said.

"ลูกไปโรงเรียนจริงๆได้แล้วตอนนี้" พ่อบอก

A morning that I will never forget.

เช้าของวันนั้นฉันจะไม่เคยลืมเลย

A real school.

โรงเรียนจริงๆ

You see, I was six when the Taliban took over Afghanistan

ฉันอายุ 6 ขวบตอนที่ตาลีบันยึดอำนาจปกครองอัฟกานิสถาน

and made it illegal for girls to go to school.

และประกาศให้การที่เด็กผู้หญิงไปโรงเรียนเป็นเรื่องผิดกฎหมาย

So for the next five years, I dressed as a boy

ห้าปีหลังจากนั้น ฉันแต่งตัวเป็นเด็กผู้ชาย

to escort my older sister, who was no longer allowed

เพื่อตามพี่สาวของฉัน ซึ่งเป็นสาวเกินกว่าที่จะ

to be outside alone, to a secret school.

ออกจากบ้านคนเดียวได้ เพื่อไปโรงเรียนลับ

It was the only way we both could be educated.

มันเป็นทางเดียวที่เราทั้งสองคนจะได้รับการศึกษา

Each day, we took a different route

แต่ละวัน เราเปลี่ยนเส้นทางเดินใหม่

so that no one would suspect where we were going.

เพื่อจะได้ไม่มีใครสงสัยว่าเราไปไหนกัน

We would cover our books in grocery bags

เราซ่อนหนังสือเรียนในถุงจ่ายตลาด

so it would seem we were just out shopping.

จะได้ดูเหมือนว่าเราแค่กำลังไปซื้อของ

The school was in a house,

โรงเรียนอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง

more than 100 of us packed in one small living room.

เด็กหญิงมากกว่า 100 คนอัดแน่นในห้องนั่งเล่นเล็กๆ

It was cozy in winter but extremely hot in summer.

มันก็อบอุ่นดีตอนหน้าหนาว แต่ว่าร้อนสุดๆตอนหน้าร้อน

We all knew we were risking our lives --

เราต่างก็รู้ว่าเราเสี่ยงชีวิต --

the teacher, the students and our parents.

ทั้งคุณครู นักเรียน และพ่อแม่

From time to time, the school would suddenly be canceled

บางที โรงเรียนก็หยุดเรียนกะทันหัน

for a week because Taliban were suspicious.

เป็นสัปดาห์ เพราะว่าตาลีบันเริ่มเห็นพิรุธ

We always wondered what they knew about us.

เราสงสัยอยู่ตลอดว่าพวกเขารู้เรื่องของเราหรือเปล่า

Were we being followed?

เราโดนสะกดรอยหรือเปล่า?

Do they know where we live?

พวกนั้นรู้หรือเปล่าว่าบ้านเราอยู่ไหน?

We were scared,

เรากลัว

but still, school was where we wanted to be.

แต่ก็เถอะ โรงเรียนคือที่ที่เราอยากจะไป

I was very lucky to grow up in a family

ฉันโชคดีมากที่ฉันโตมาในครอบครัว

where education was prized and daughters were treasured.

ที่การศึกษาเป็นรางวัล และลูกสาวเป็นสมบัติมีค่า

My grandfather was an extraordinary man for his time.

คุณตาของฉันเป็นผู้ชายที่พิเศษในยุคของเขา

A total maverick from a remote province of Afghanistan,

ตาเป็นคนนอกกรอบ สวนกระแส จากจังหวัดห่างไกลในอัฟกานิสถาน

he insisted that his daughter, my mom,

ตายีนกรานให้ลูกสาวของตา แม่ของฉัน

go to school, and for that he was disowned by his father.

ไปโรงเรียน และเพราะเรื่องนั้น ตาถูกตัดพ่อตัดลูกจากพ่อของตา

But my educated mother became a teacher.

แม่ของฉันได้รับการศึกษาแล้วมาเป็นครู

There she is.

นั่นแม่ฉันค่ะ

She retired two years ago, only to turn our house

เธอเกษียณเมื่อสองปีที่แล้ว เพียงเพื่อเปลี่ยนบ้านของเรา

into a school for girls and women in our neighborhood.

ให้เป็นโรงเรียนสำหรับเด็กหญิงและผู้หญิงในชุมชนแถวบ้าน

And my father -- that's him --

และพ่อของฉัน -- นั่นพ่อค่ะ --

he was the first ever in his family to receive an education.

พ่อเป็นคนแรกในครอบครัวของพ่อที่ได้รับการศึกษา

There was no question that his children

ไม่ต้องถามเลย ว่าลูกของพ่อทุกคน

would receive an education, including his daughters,

จะได้รับการศึกษา รวมถึงลูกสาวของพ่อด้วย

despite the Taliban, despite the risks.

แม้จะมีตาลีบัน แม้จะเสี่ยง

To him, there was greater risk in not educating his children.

สำหรับพ่อ มันเสี่ยงกว่าที่จะไม่ให้การศึกษาแก่ลูกๆ

During Taliban years, I remember

ในสมัยตาลีบัน ฉันจำได้ว่า

there were times I would get so frustrated by our life

มีช่วงเวลาที่ฉันโกรธเคืองชะตาชีวิต

and always being scared and not seeing a future.

ที่ต้องกลัวอยู่ตลอดเวลาและมองไม่เห็นอนาคต

I would want to quit,

ฉันอยากจะเลิก

but my father,

แต่พ่อของฉัน

he would say,

พ่อจะบอกว่า

"Listen, my daughter,

"ฟังนะ ลูกสาวของพ่อ

you can lose everything you own in your life.

ลูกอาจจะสูญเสียอะไรทุกอย่างในชีวิต

Your money can be stolen. You can be forced to leave your home during a war.

เงินก็ถูกขโมยได้ ลูกอาจจะโดนบังคับให้ออกจากบ้านระหว่างสงครามก็ได้

But the one thing that will always remain with you

แต่สิ่งเดียวที่จะอยู่กับลูกตลอดไป

is what is here,

คือสิ่งที่อยู่ในนี้

and if we have to sell our blood to pay your school fees,

และถ้าเราต้องขายเลือดของเราเพื่อจ่ายค่าเรียนให้ลูก

we will.

เราก็จะทำ

So do you still not want to continue?"

หนูยังไม่อยากเรียนต่ออยู่ไหม?"

Today I am 22.

วันนี้ฉันอายุ 22

I was raised in a country that has been destroyed

ฉันโตในประเทศที่พังพินาศ

by decades of war.

เพราะสงครามนานหลายสิบปี

Fewer than six percent of women my age have made it beyond high school,

ผู้หญิงอายุรุ่นฉัน น้อยกว่า 6 เปอร์เซ็นต์ ไปได้ไกลกว่าโรงเรียนมัธยม

and had my family not been so committed to my education,

และถ้าครอบครัวของฉัน ไม่ทุ่มเทเพื่อการศึกษาอย่างนั้น

I would be one of them.

ฉันก็จะเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น

Instead, I stand here a proud graduate of Middlebury College.

แต่ตอนนี้ ฉันยืนอยู่ตรงนี้อย่างภาคภูมิใจ ในฐานะบัณฑิตจาก Middlebury College

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

When I returned to Afghanistan, my grandfather,

ตอนที่ฉันกลับไปอัฟกานิสถาน คุณตาของฉัน

the one exiled from his home for daring to educate his daughters,

คนที่โดนขับออกจากครอบครัว เพราะเขาฝืนที่จะให้ลูกสาวของเขาได้รับการศึกษา

was among the first to congratulate me.

เป็นหนึ่งในคนแรกๆที่แสดงความยินดีกับฉัน

He not only brags about my college degree,

เขาไม่ได้โม้เรื่องปริญญาของฉันอย่างเดียว

but also that I was the first woman,

แต่เรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงคนแรก

and that I am the first woman

แล้วฉันเป็นผู้หญิงคนแรกจริงๆ

to drive him through the streets of Kabul.

ที่ขับรถให้เขานั่งบนถนนในคาบูลด้วย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

My family believes in me.

ครอบครัวของฉันเชื่อในตัวฉัน

I dream big, but my family dreams even bigger for me.

ฉันฝันไกล แต่ครอบครัวของฉันฝันกับฉันไกลกว่านั้นอีก

That's why I am a global ambassador for 10x10,

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเป็นทูตระดับโลกให้โครงการ 10x10

a global campaign to educate women.

โครงการรณรงค์ระดับโลกเพื่อให้การศึกษาแก่ผู้หญิง

That's why I cofounded SOLA,

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันร่วมก่อตั้ง SOLA

the first and perhaps only boarding school

โรงเรียนประจำโรงเรียนแรก และน่าจะโรงเรียนเดียว

for girls in Afghanistan,

สำหรับเด็กหญิงในอัฟกานิสถาน

a country where it's still risky for girls to go to school.

ประเทศที่เด็กผู้หญิงยังต้องเสี่ยงที่จะเดินไปโรงเรียน

The exciting thing is that I see students at my school

ที่น่าตื่นเต้นคือ ฉันเห็นนักเรียนในโรงเรียนของฉัน

with ambition grabbing at opportunity.

พวกเธอมีความมุ่งมั่น ไขว่คว้าโอกาส

And I see their parents and their fathers

และฉันเห็นผู้ปกครอง และพ่อของเด็กๆ

who, like my own, advocate for them,

ซึ่งเหมือนพ่อของฉัน ที่สนับสนุนลูกสาว

despite and even in the face of daunting opposition.

ทั้งๆที่ต้องเผชิญแรงต้านน่ากลัว

Like Ahmed. That's not his real name,

เหมือนอาห์เหม็ด นี่ไม่ใช่ชื่อจริงของเขา

and I cannot show you his face,

และฉันไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าของเขาได้

but Ahmed is the father of one of my students.

อาห์เหม็ดเป็นคุณพ่อของนักเรียนคนหนึ่งของฉัน

Less than a month ago, he and his daughter

เมื่อไม่ถึงเดือนมานี้ เขาและลูกสาวของเขา

were on their way from SOLA to their village,

กำลังเดินทางจาก SOLA กลับไปที่หมู่บ้าน

and they literally missed being killed

และทั้งสองรอดตายหวุดหวิด หวุดหวิดจริงๆ

by a roadside bomb by minutes.

จากระเบิดข้างถนน พลาดไปไม่กี่นาที

As he arrived home, the phone rang,

พอเขาถึงบ้าน โทรศัพท์ดัง

a voice warning him

เสียงในสายขู่เขาว่า

that if he sent his daughter back to school,

ถ้าเขาส่งลูกสาวกลับไปที่โรงเรียน

they would try again.

พวกนั้นจะพยายามอีกครั้ง

"Kill me now, if you wish," he said,

"ฆ่าผมเลยตอนนี้ ถ้าคุณต้องการ" เขาตอบ

"but I will not ruin my daughter's future

"แต่ผมจะไม่ยอมให้อนาคตลูกสาวผมพัง

because of your old and backward ideas."

เพราะความคิดคร่ำครึล้าหลังของพวกคุณ"

What I've come to realize about Afghanistan,

อย่างหนึ่งที่ฉันตระหนักได้เกี่ยวกับอัฟกานิสถาน

and this is something that is often dismissed in the West,

และมักจะเป็นสิ่งที่ถูกปัดตกไปในประเทศตะวันตก

that behind most of us who succeed

คือว่าเบื้องหลังพวกเราที่ประสบความสำเร็จ

is a father who recognizes the value in his daughter

คือพ่อคนที่เห็นคุณค่าในตัวลูกสาว

and who sees that her success is his success.

และคนที่เห็นว่าความสำเร็จของเธอคือความสำเร็จของเขา

It's not to say that our mothers aren't key in our success.

นี่ไม่ได้หมายความว่าแม่ของเรา ไม่ได้เป็นส่วนสำคัญในความสำเร็จ

In fact, they're often the initial and convincing negotiators

ที่จริง หลายครั้งแม่เป็นคนแรกที่ต่อรองอย่างน่าคล้อยตาม

of a bright future for their daughters,

เกี่ยวกับอนาคตอันสดใสของลูกสาว

but in the context of a society like in Afghanistan,

แต่ในบริบททางสังคมอย่างในอัฟกานิสถาน

we must have the support of men.

เราต้องได้ความสนับสนุนจากผู้ชาย

Under the Taliban, girls who went to school

ภายใต้ตาลีบัน เด็กผู้หญิงที่ไปโรงเรียน

numbered in the hundreds --

มีจำนวนเป็นร้อย

remember, it was illegal.

แต่จำไว้อย่างนึงนะคะ มันผิดกฎหมาย

But today, more than three million girls are in school in Afghanistan.

แต่วันนี้ เด็กหญิงมากกว่า สามล้านคนในอัฟกานิสถานไปโรงเรียน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Afghanistan looks so different from here in America.

อัฟกานิสถานดูต่างไปมากเมื่อมองจากอเมริกา

I find that Americans see the fragility in changes.

ฉันพบว่าคนอเมริกันเห็นความบอบบางในการเปลี่ยนแปลง

I fear that these changes will not last

ฉันกลัวว่าความเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่ยืนยาว

much beyond the U.S. troops' withdrawal.

ไปอีกนานนักหลังจากสหรัฐฯถอนกำลังทหาร

But when I am back in Afghanistan,

แต่ตอนที่ฉันกลับไปอัฟกานิสถาน

when I see the students in my school

ตอนที่ฉันเห็นนักเรียนในโรงเรียนของฉัน

and their parents who advocate for them,

และพ่อแม่ของพวกเธอที่เป็นปากเป็นเสียงให้พวกเธอ

who encourage them, I see a promising future

ที่คอยให้กำลังใจพวกเธอ ฉันเห็นอนาคตที่มีหวัง

and lasting change.

ฉันมองเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืน

To me, Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities,

สำหรับฉัน อัฟกานิสถานเป็นประเทศแห่งความหวัง และความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

and every single day

และทุกๆวัน

the girls of SOLA remind me of that.

เด็กหญิงทั้งหลายที่ SOLA ย้ำเตือนฉันอย่างนั้น

Like me, they are dreaming big.

เหมือนฉัน พวกเธอกำลังฝันไกล

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)