Dare to Educate Afghan Girls | Shabana Basij-Rasikh | TED Talks

شبنم بسیج راسخ: شجاعت برای آموزش دختران ِافغانستان

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: saman dadbin Reviewer: soheila Jafari

When I was 11,

زمانی که یازده ساله بودم

I remember waking up one morning to the sound of joy in my house.

به یاد دارم که یک روز صبح، با صدای شادمانی از خواب برخواستم

My father was listening to BBC News

پدرم مشغول گوش دادن به رادیو بی بی سی

on his small, gray radio.

از رادیو خاکستری کوچکش بود.

There was a big smile on his face which was unusual then,

لبخندی بزرگ بر صورتش نقش بسته بود که غیر عادی می نمود

because the news mostly depressed him.

همیشه اخبار او را افسرده و دلخور می کرد

"The Taliban are gone!" my father shouted.

اما اینبار پدرم فریاد زد: طالبان شکسته خوردند و رفتند.

I didn't know what it meant,

من نمی دانستم که این چه معنایی دارد

but I could see that my father was very, very happy.

اما می دانستم که پدرم آن روز بسیار بسیار خوشحال بود

"You can go to a real school now," he said.

او گفت: تو حالا می توانی به یک مدرسه واقعی بروی.

A morning that I will never forget.

آن روز صبح را هر گز فراموش نمی کنم

A real school.

یک مدرسه واقعی.

You see, I was six when the Taliban took over Afghanistan

می دانید، وقتی من شش ساله بودم، طالبان افغانستان را تسخیر کردند

and made it illegal for girls to go to school.

و تحصیل و مدرسه رفتن دختران را غیر قانونی اعلام کردند

So for the next five years, I dressed as a boy

لذا برای شش سال بعد از قدرت گرفتن طالبان، من چون یک پسر بچه لباس می پوشیدم

to escort my older sister, who was no longer allowed

تا خواهر بزرگترم را به یک مدرسه مخفیانه، اسکورت کنم،

to be outside alone, to a secret school.

چون دختران تنها اجازه تنها بیرون رفتن نداشتند.

It was the only way we both could be educated.

این تنها روشی بود که ما می توانستم درس بخوانیم

Each day, we took a different route

هر روز، ما یک مسیر متفاوت انتخاب می کردیم

so that no one would suspect where we were going.

تا کسی به جایی که ما می رویم مشکوک نشود

We would cover our books in grocery bags

و کتاب های خود را در نایلون‌های خرید مخفی می کردیم

so it would seem we were just out shopping.

تا بقیه فکر کنند به خرید می‌رویم

The school was in a house,

و مدرسه در یک خانه بود

more than 100 of us packed in one small living room.

بیش از یکصد کودک، در یک اتاق پذیرایی کوچک درس می خواندیم

It was cozy in winter but extremely hot in summer.

آنجا در زمستان گرم و دنج بود و ما را گرم میکرد، اما تابستان خیلی گرم بود.

We all knew we were risking our lives --

ما همه می دانستیم که جان خود را به خطر انداخته ایم

the teacher, the students and our parents.

آموزگاران، دانش آموزان و همینطور والدین

From time to time, the school would suddenly be canceled

هر از چندگاهی مدرسه یک دفعه برای یک هفته تعطیل می شد

for a week because Taliban were suspicious.

تا طالبان مشکوک نشوند.

We always wondered what they knew about us.

و همیشه ما نگران بودیم که طالبان چه چیزی درباره ما می داند.

Were we being followed?

آیا ما را دنبال می کند؟

Do they know where we live?

می دانند ما کجا زندگی می کنیم؟

We were scared,

ما می ترسیدیم،

but still, school was where we wanted to be.

اما باز مدرسه جایی بود که ما دوست داشتیم به آنجا برویم

I was very lucky to grow up in a family

من بسیار خوشبخت بودم که در خانواده ای به دنیا آمدم که

where education was prized and daughters were treasured.

تحصیل اهمیت داشت و دختران با ارزش محسوب می شدند

My grandfather was an extraordinary man for his time.

پدربزرگ من مردی فوق العاده و نادری برای زمان خودش بود

A total maverick from a remote province of Afghanistan,

او آدم خارق العاده ای بود از یک بخش دور افتاده افغانستان،

he insisted that his daughter, my mom,

او تاکید داشت که دخترش (یعنی مادر من) باید درس بخواند

go to school, and for that he was disowned by his father.

و به مدرسه برود، و به همین دلیل، پدر او، با قطع رابطه کرده بود

But my educated mother became a teacher.

اما مادر تحصیل کرده من به یک معلم تبدیل شد،

There she is.

این عکس او است.

She retired two years ago, only to turn our house

او دو سال پیش بازنشسته شد، تا خانه ما را

into a school for girls and women in our neighborhood.

به یک مدرسه برای دختران و زنان در محله خودمان تبدیل کند.

And my father -- that's him --

و پدرم، این تصویر او است،

he was the first ever in his family to receive an education.

او اولین کسی بود که در فامیل ما، درس خواند

There was no question that his children

اصلا جای سوال نداشت که بچه های او باید درس بخوانند

would receive an education, including his daughters,

و این شامل دخترانش نیز می شد

despite the Taliban, despite the risks.

و با وجود اینکه طالبان وجود داشتند و این خطر ساز بود.

To him, there was greater risk in not educating his children.

برای او، درس نخواندن فرزندانش، بیش از آزار طالبان خطر داشت

During Taliban years, I remember

و من به یاد دارم که در زمان طالبان

there were times I would get so frustrated by our life

من برخی اوقات بشدت از زندگیم ناراحت می شدم

and always being scared and not seeing a future.

و می ترسیدم که هیچ آینده ای برای ما وجود نداشته باشد

I would want to quit,

و می خواستم درس خواندن را رها کنم

but my father,

اما پدرم، همیشه

he would say,

می گفت، که

"Listen, my daughter,

دخترم گوش کن،

you can lose everything you own in your life.

تو می توانی همه چیز را در زندگیت از دست بدهی،

Your money can be stolen. You can be forced to leave your home during a war.

پولت را بدزدند، مجبورت کنند که خانه ات را در زمان جنگ رها کنی،

But the one thing that will always remain with you

اما تنها یک چیز است که همیشه برای تو باقی خواهد ماند و آن

is what is here,

چیز، دانش تو است.

and if we have to sell our blood to pay your school fees,

و اگر لازم باشد تا برای هزینه درس خواندن تو خون خودم را بفروشم،

we will.

من این کار را می کنم.

So do you still not want to continue?"

حالا باز هم نمی خواهی درست را ادامه بدهی؟

Today I am 22.

و اکنون من بیست و دو ساله ام

I was raised in a country that has been destroyed

من در کشوری بزرگ شدم که طی ده ها سال جنگ

by decades of war.

از بین رفته و نابود شده بود

Fewer than six percent of women my age have made it beyond high school,

و کمتر از شش درصد از زنان و دختران هم سن من، تحصیلاتی بیش از دیپلم دارند

and had my family not been so committed to my education,

و اگر خانواده من و تعهد آنها به تحصیل کردن من نبود،

I would be one of them.

من اکنون یکی از افراد تحصیل کرده نبودم.

Instead, I stand here a proud graduate of Middlebury College.

در عوض، من یک فارغ التحصیل کالج میدلبوری هستم

(Applause)

(تشویق حاضران و دست زدن آنها)

When I returned to Afghanistan, my grandfather,

زمانی که به افغانستان بازگشتم، پدربزرگم که

the one exiled from his home for daring to educate his daughters,

از خانه خود به دلیل به مدرسه فرستادن دخترش رانده شده بود،

was among the first to congratulate me.

یکی از اولین کسانی بود که به من تبریک گفت

He not only brags about my college degree,

نه تنها با افتخار درباره تحصیلات من صحبت می کند،

but also that I was the first woman,

بلکه اینکه من اولین زنی بوده ام که

and that I am the first woman

اولین زنی بوده ام که

to drive him through the streets of Kabul.

او را سوار اتومبیل کرده و در اطراف کابل گشت زده ایم

(Applause)

(تشویق حضار)

My family believes in me.

خانواده ام به من اطمینان دارند،

I dream big, but my family dreams even bigger for me.

من همیشه آروزهای بزرگ داشته ام، اما آرزوهای خانواده من بزرگتر است؛

That's why I am a global ambassador for 10x10,

به همین دلیل من سفیر بین المللی کمپین دَه در دَه هستم

a global campaign to educate women.

که یک کمپین جهانی برای آموزش و تحصیل زنان است.

That's why I cofounded SOLA,

و به همین دلیل بوده که من مدرسه شبانه روزی دختران افغانستان- سولا را بنا نهادم،

the first and perhaps only boarding school

اولین و شاید تنها مدرسه شبانه روزی برای دختران

for girls in Afghanistan,

در افغانستان.

a country where it's still risky for girls to go to school.

در کشوری که هنوز مدرسه رفتن دختران با خطر همراه است،

The exciting thing is that I see students at my school

جالب اینجاست که من دانش آموزانی مشتاق

with ambition grabbing at opportunity.

دیده ام که تلاش می کنند فرصت را دریابند.

And I see their parents and their fathers

و من والدین آنها را دیده ام که چون پدر خودم

who, like my own, advocate for them,

همه کاری برای کودکان خود می کنند تا درس بخوانند،

despite and even in the face of daunting opposition.

حتی در سخت ترین شرایط روزگار.

Like Ahmed. That's not his real name,

مانند احمد، که اسم واقعی او نیست،

and I cannot show you his face,

و من نمی توانم صورت او را به شما نشان بدهم،

but Ahmed is the father of one of my students.

اما احمد پدر یکی از این دانش آموزان است،

Less than a month ago, he and his daughter

کمتر از یک ماه قبل، زمانی که او و دخترش،

were on their way from SOLA to their village,

از مدرسه شبانه روزی به سمت روستای خود می رفتند

and they literally missed being killed

تا پای مرگ رفته اند، چرا

by a roadside bomb by minutes.

که بمب کنار جاده ای، با کمی تاخیر منتفجر شده است.

As he arrived home, the phone rang,

و چون او به خانه رسیده بود،

a voice warning him

تلفن زنگ می زند و یکی به او می گوید

that if he sent his daughter back to school,

اگر او باز کودکش را به مدرسه بفرستد، آنها باز بر سر راهش

they would try again.

بمب گذاری می کنند.

"Kill me now, if you wish," he said,

و این مرد جواب داده که: اگر می خواهید مرا بکشید، الان این کار بکنید.

"but I will not ruin my daughter's future

اما من به خاطر عقاید عقب مانده شما

because of your old and backward ideas."

آینده دخترم را نابود نمی کنم.

What I've come to realize about Afghanistan,

واقعیتی که من از افغانستان دریافته ام این است که،

and this is something that is often dismissed in the West,

و این واقعیتی است که در غرب خیلی وقت ها نادیده گرفته می‌شود،

that behind most of us who succeed

پشت سر بسیاری از ما که موفق بوده ایم،

is a father who recognizes the value in his daughter

پدری قرار دارد که ارزش ها و توانایی های دختر خود را

and who sees that her success is his success.

درک می کند و پیروزی دخترش را پیروزی خودش می‌داند.

It's not to say that our mothers aren't key in our success.

من نمی گویم که مادران کلید موفقیت نیستند، اما

In fact, they're often the initial and convincing negotiators

در در واقعیت، آنها شروع کننده و مجاب کننده بحث های هستند

of a bright future for their daughters,

که به آینده ای روشن برای فرزندانش ختم می شود،

but in the context of a society like in Afghanistan,

اما در جامعه ای چون جامعه افعانستان

we must have the support of men.

دخترانی که می توانند درس بخوانند، بیشتر از طرف مردان مورد حمایت قرار می‌گیرند.

Under the Taliban, girls who went to school

تحت حکومت طالبان، دخترانی که به مدرس می رفتند،

numbered in the hundreds --

به صدها نفر می رسد

remember, it was illegal.

به یاد داشته باشید که این نوع تحصیل؛ غیر قانونی بود،

But today, more than three million girls are in school in Afghanistan.

اما اکنون بیش از سه میلیون دختر در افغانستان به مدرسه می‌روند.

(Applause)

دست زدن و تشویق حضار

Afghanistan looks so different from here in America.

افغانستان با آمریکا تفاوت بسیاری دارد،

I find that Americans see the fragility in changes.

من می بینم که آمریکایی ها، شکنندکی و تخریب را در تغییر می بینند.

I fear that these changes will not last

من گاهی نگرانم که این تغییرات، بعد از رفتن سربازان آمریکایی از افغانستان

much beyond the U.S. troops' withdrawal.

چندان دوام نیابد.

But when I am back in Afghanistan,

اما وقتی که به افغانستان باز می گردم و

when I see the students in my school

کودکان مدرسه ام را می‌بینم،

and their parents who advocate for them,

و والدین آنها را که برای تحصیل آنها فداکاری می‌کنند

who encourage them, I see a promising future

و آنها را تشویق می‌کنند و به آنها قول آینده را می‌دهند،

and lasting change.

که اوضاع بهتر می‌شود،

To me, Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities,

برای من، افغانستان کشوری از امید و گزینه ها است

and every single day

و هر روز

the girls of SOLA remind me of that.

دختران مدرسه شبانه روزی افغانستان- سولا این را به یاد من می آورند

Like me, they are dreaming big.

که مانند خود من، آنها نیز آروزها بزرگ دارند

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

دست زدن و تشویق حضار