Google's driverless car | Sebastian Thrun

سباستين ترون: ماشينِ بدون راننده ى گوگل

Translator: Shahryar Zareparvar Reviewer: Iraj Hosseini

As a boy,

وقتي پسر بچه بودم

I loved cars.

عاشق ماشين بودم.

When I turned 18,

زماني كه ١٨ سالم شد،

I lost my best friend to a car accident.

بهترین دوستم رو در یک سانحه رانندگی از دست دادم.

Like this.

به همین سادگی.

And then I decided I'd dedicate my life

و بعد تصمیم گرفتم که زندگیم رو

to saving one million people

وقف يك ميليون نفري كنم كه

every year.

هر سال در سانحه كشته مي شوند.

Now I haven't succeeded, so this is just a progress report,

هنوز موفق نشده ام، ولی اين فقط یک گزارش پيشرفت هست،

but I'm here to tell you a little bit about self-driving cars.

من اينجا هستم كه يك مقدار راجع به ماشين خود-راننده بگم.

I saw the concept first

اولین بار با این ایده

in the DARPA Grand Challenges

در مسابقه چالش بزرگ DARPA آشنا شدم

where the U.S. government issued a prize

که در اون دولت آمریکا برای ماشین خود-راننده ای که

to build a self-driving car that could navigate a desert.

بتونه در صحرا حرکت کنه جایزه تعیین کرد.

And even though a hundred teams were there,

اگرچه صدها تیم اونجا بودند،

these cars went nowhere.

ولی این ماشین ها به هیچ جا نرسیدند.

So we decided at Stanford to build a different self-driving car.

بنابراین ما در استفورد تصمیم گرفتیم که یک ماشین خود-راننده ی متفاوت بسازیم.

We built the hardware and the software.

سخت افزار و نرم افزار رو خودمون ساختیم.

We made it learn from us,

و اون رو به گونه ای ساختیم که از ما یاد بگیره،

and we set it free in the desert.

و اون رو در صحرا رها کردیم.

And the unimaginable happened:

و غیرقابل تصورها اتفاق افتادند:

it became the first car

این اولین ماشینی شد که

to ever return from a DARPA Grand Challenge,

از مسابقه چالش بزرگ DARPA سالم برگشت --

winning Stanford 2 million dollars.

و برای استنفورد 2 میلیون دلار بدست آورد.

Yet I still hadn't saved a single life.

ولی هنوز نتونستم جان یک نفر رو هم نجات بدم.

Since, our work has focused

از آن زمان به بعد کار ما

on building driving cars

تمرکز بر روی ساخت ماشین هایی هست که

that can drive anywhere by themselves --

خودشون بتوانند همه جا برانند --

any street in California.

هر خیابانی در کالیفرنیا.

We've driven 140,000 miles.

تا بحال 225000 کیلومتر طی کردیم.

Our cars have sensors

ماشینهای ما حسگرهایی دارند که

by which they magically can see

می تونند به طرز اعجاب انگیزی

everything around them

هر چه اطرافشان هست رو ببینند

and make decisions

و در مورد هر جنبه رانندگی

about every aspect of driving.

تصمیم گیری کنند.

It's the perfect driving mechanism.

این مکانیزم تمام عیاری برای رانندگی است.

We've driven in cities,

ما در شهرها رانده ایم،

like in San Francisco here.

مثل سن فرانسیسکو که اینجا می بینید.

We've driven from San Francisco to Los Angeles on Highway 1.

از سن فرانسیسکو تا لس آنجلس در بزرگراه 1 رانندگی کردیم.

We've encountered joggers,

ما با دونده ها مواجه شديم،

busy highways, toll booths,

بزرگراههاى شلوغ، دكه هاى عوارض،

and this is without a person in the loop;

و این بدون دخالت هیچ کسی هست.

the car just drives itself.

ماشين خودش رانندگى مي كنه.

In fact, while we drove 140,000 miles,

در واقع وقتى كه ما ٢٢٥٠٠٠ كيلومتر رو ميرانديم،

people didn't even notice.

مردم حتى متوجه هم نشدند.

Mountain roads,

جاده هاى كوهستانى،

day and night,

صبح وشب،

and even crooked Lombard Street

حتى خيابان پر پيچ وخم لومبارد

in San Francisco.

در سن فرانسيسكو.

(Laughter)

(خنده حضار)

Sometimes our cars get so crazy,

بعضى وقتها ماشينهامون قاطى مى كردند،

they even do little stunts.

حتى شيرين کاري هم انجام ميدادند.

(Video) Man: Oh, my God.

(صداي ويدئو) مرد: واى، خداى من.

What?

چى؟

Second Man: It's driving itself.

مرد دوم: داره خودش رانندگى ميكنه.

Sebastian Thrun: Now I can't get my friend Harold back to life,

سباستين ترون: حالا من نمى تونم دوستم هارولد رو به زندگى برگردونم،

but I can do something for all the people who died.

اما مى تونم براى همه كسانى كه جانشون رو از دست دادند كارى بكنم.

Do you know that driving accidents

مى دونستيد سوانح رانندگى

are the number one cause of death for young people?

عامل اصلى مرگ جوانان هست؟

And do you realize that almost all of those

و مى دونستيد كه تقريبا همه سوانح

are due to human error

بخاطر خطاى انسانى هست

and not machine error,

و نه خطاى ماشين،

and can therefore be prevented by machines?

و بنابراين ميشه توسط ماشينها مانع اين خطاها شد؟

Do you realize

ميدونستيد كه ميتونيم

that we could change the capacity of highways

ظرفيت بزرگراه ها رو

by a factor of two or three

دو يا سه برابر كرد

if we didn't rely on human precision

اگر براى ماندن بين خطوط خيابان ها

on staying in the lane --

به دقت انسانى متكى نبوديم --

improve body position

اگر وضع بدنه ها رو بهبود بدیم

and therefore drive a little bit closer together

و نتیجتا یک مقدار نزدیک تر به هم رانندگی کنیم

on a little bit narrower lanes,

در بین خطوطی که باریک تر هستند،

and do away with all traffic jams on highways?

و بعد از شر تمام ترافیک های بزرگراه ها خلاص میشیم.

Do you realize that you, TED users,

آیا می دانید که شما، کاربران TED،

spend an average

به طور متوسط

of 52 minutes per day

52 دقیقه در هر روز

in traffic,

را در ترافیک می گذرانید

wasting your time

و وقتتان را در

on your daily commute?

تردد روزانه هدر میدهید؟

You could regain this time.

شما می تونید این زمان رو بازیابی کنید.

This is four billion hours

این یعنی فقط در این کشور

wasted in this country alone.

4 میلیارد ساعت وقت هدر رفته.

And it's 2.4 billion gallons of gasoline wasted.

و این یعنی 2.4 میلیارد بشکه بنزین هدر رفته.

Now I think there's a vision here, a new technology,

فکر می کنم اینجا یک چشم اندازی دیده میشه، یک فناوری جدید،

and I'm really looking forward to a time

و من آرزوی روزی رو دارم که

when generations after us look back at us

نسل های پس از ما به گذشته نگاه کنند

and say how ridiculous it was that humans were driving cars.

و بگویند قبلا چقدر احمقانه بوده که آدمها رانندگی می کردند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)