My escape from North Korea | Hyeonseo Lee | TED

هیونسو لی: فرار من از کره ی شمالی

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Amirpouya Ghaemian

وقتی بچه بودم،

When I was little, I thought my country was the best on the planet.

فکر می‌کردم که کشورم بهترین کشور جهان است،

And I grew up singing a song called "Nothing To Envy."

من با ترانه‌ای به نام "چیزی برای حسودی نیست" بزرگ شدم.

و من بسیار مغرور و مفتخر بودم.

And I was very proud.

In school, we spent a lot of time studying the history of Kim Il-Sung,

در مدرسه، ما زمان زیادی را صرف

مطالعه ی تاریخ "کیم ایل-سونگ" (دیکتاتور سابق کره ی شمالی) می‌کردیم،

but we never learned much about the outside world,

ولی هرگز در مورد دنیای بیرون چیزی یاد نمی‌گرفتیم،

به غیر از آمریکا، کره ی جنوبی، و ژاپن که دشمنانمان بودند.

except that America, South Korea, Japan are the enemies.

اگرچه اغلب من در مورد دنیای بیرون کنجکاو بودم،

Although I often wondered about the outside world,

ولی فکر می‌کردند باید همه ی عمرم را در کره ی شمالی بگذرانم،

I thought I would spend my entire life in North Korea,

until everything suddenly changed.

تا این که ناگهان همه چیز تغییر کرد.

When I was seven years old, I saw my first public execution.

وقتی که ۷ ساله بودم، من برای اولین بار اعدام درملاء عام را دیدم،

But I thought my life in North Korea was normal.

اما فکر می‌کردم که زندگیم در کره شمالی یک زندگی عادیست.

خانواده ام فقیر نبودند،

My family was not poor,

and myself, I had never experienced hunger.

و من هرگز گرسنگی را تجربه نکرده بودم.

But one day, in 1995, my mom brought home a letter

ولی یک روز، در سال ۱۹۹۵، مادرم نامه‌ی

from a coworker's sister.

خواهر یکی از همکارانش را به خانه آورد.

It read, "When you read this,

در آن نوشته شده بود،"هنگامی که این نامه را می خوانید، همه ی پنج نفر اعضای این خانواده

our five family members will not exist in this world,

دیگر در این جهان نخواهند بود،

زیرا طی دو هفته ی گذشته چیزی نخورده ایم.

because we haven't eaten for the past three weeks.

We are lying on the floor together,

ما با همدیگر روی زمین دراز می‌کشیم،

and our bodies are so weak, we are waiting to die."

بدن هایمان بسیار ضعیف است و آماده مردن هستیم."

I was so shocked.

من شوکه شدم.

This was the first time I heard that people in my country were suffering.

این اولین باری بود که می شنیدم

که مردم کشورم رنج می‌کشند.

خیلی زود بعد از آن، هنگامی که پیاده از یک ایستگاه قطار می‌گذشتم،

Soon after, when I was walking past a train station,

I saw something terrible that to this day I can't erase from my memory.

چیز وحشتناکی دیدم

که نمی توانم آن را از ذهنم پاک کنم.

A lifeless woman was lying on the ground,

زن بی‌جانی با کودکی لاغر و نحیفی در آغوشش بر زمین افتاده بود،

while an emaciated child in her arms

زن بی‌جانی با کودکی لاغر و نحیفی در آغوشش بر زمین افتاده بود،

just stared helplessly at his mother's face.

که با درماندگی به چهره ی مادرش نگاه می‌کرد.

But nobody helped them,

اما کسی به آن ها کمک نمی‌کرد، زیرا مردم

because they were so focused on taking care of themselves and their families.

فقط به خودشان و خانواده‌شان اهمیت می دادند.

A huge famine hit North Korea in the mid-1990s.

قحطی بزرگی در کره ی شمالی در اواسط دهه ی ۹۰ رخ داد.

Ultimately, more than a million North Koreans died during the famine,

و در نهایت، بیش از یک میلیون نفر از مردم کره شمالی

در اثر قحطی مردند، و خیلی از آن ها با

and many only survived by eating grass, bugs and tree bark.

خوردن علف، سوسک و پوست درختان زنده ماندند.

Power outages also became more and more frequent,

قطعی برق بیشتر و بیشتر می‌شد.

so everything around me was completely dark at night,

همه جا در شب تاریک بود

except for the sea of lights in China,

به جز دریایی از نور در چین،

just across the river from my home.

که در طرف دیگر رودخانه ی نزدیک خانه ی ما بود.

I always wondered why they had lights, but we didn't.

همیشه متعجب بودم که چرا چینی‌ها برق دارند و ما نداریم.

این تصویر ماهواره‌ای است که کره ی شمالی را در شب نشان می‌دهد.

This is a satellite picture showing North Korea at night,

compared to neighbors.

که با همسایه‌اش مقایسه شد.

This is the Amnok River,

این رود "آمروک" است،

which serves as a part of the border between North Korea and China.

که بخشی از مرز بین

کره ی شمالی و چین را تشکیل می‌دهد.

As you can see, the river can be very narrow at certain points,

همان طور که می بینید، رودخانه در برخی قسمت ها

خیلی باریک است و به مردم کره شمالی اجازه میدهد که پنهانی از آن عبور کنند.

allowing North Koreans to secretly cross.

But many die.

اما خیلی‌ها هم می‌میرند.

Sometimes, I saw dead bodies floating down the river.

گاهی من جسد هایی که بر روی آب شناور بودند را می‌دیدم.

I can't reveal many details about how I left North Korea,

نمی‌توانم درباره ی بسیاری از جزئیات مربوط به این که چگونه کره ی شمالی را ترک کردم حرف بزنم،

but I only can say that during the ugly years of the famine,

اما تنها می‌توانم بگویم که در طول سال‌های وحشتناک قحطی

I was sent to China to live with distant relatives.

من به چین فرستاده شدم تا با فامیل‌های دورم زندگی کنم.

But I only thought that I would be separated from my family

اما تنها فکر می‌کردم که

برای مدت کوتاهی از خانواده ام دور خواهم بود.

for a short time.

I could have never imagined

من هرگز تصور نمی‌کردم

that it would take 14 years to live together.

که زندگی بدون آن ها ۱۴ سال طول بکشد.

در چین، زندگی بدون خانواده برای یک دختر جوان بسیار مشکل بود.

In China, it was hard living as a young girl without my family.

I had no idea what life was going to be like

من نمی دانستم که زندگی

as a North Korean refugee.

یک پناهنده از کره ی شمالی چگونه خواهد بود،

But I soon learned it's not only extremely difficult,

اما خیلی زود فهمیدم که نه تنها خیلی مشکل است،

it's also very dangerous,

بلکه بسیار خطرناک هم هست،

since North Korean refugees are considered in China as illegal migrants.

زیرا مردم پناهنده از کره ی شمالی در چین

به عنوان مهاجرین غیرقانونی محسوب می‌شدند.

So I was living in constant fear that my identity could be revealed,

بنابراین من در ترس دائمی

از این که هویتم آشکار شود،

and I would be repatriated to a horrible fate,

و به سرنوشت وحشناکی که

back in North Korea.

در کره ی شمالی در انتظارم بود، زندگی می‌کردم.

One day, my worst nightmare came true,

یک روز، بدترین کابوس من به حقیقت پیوست،

when I was caught by the Chinese police,

و هنگامی بود که توسط پلیس چین دستگیر شدم

and brought to the police station for interrogation.

و به دفتر پلیس برای بازجویی برده شدم.

Someone had accused me of being North Korean,

یک نفر مظنون شده بود که اهل کره ی شمالی هستم،

so they tested my Chinese language abilities,

بنابراین آن ها زبان چینی مرا امتحان کردند

and asked me tons of questions.

و هزاران سؤال از من پرسیدند.

I was so scared.

من به شدت ترسیده بودم،

I thought my heart was going to explode.

فکر می‌کردم که قلبم درحال انفجار است.

If anything seemed unnatural, I could be imprisoned and repatriated.

اگر چیزی غیر طبیعی به نظر می‌رسید، من زندانی

و به کشورم بازگردانده می‌شدم.

I thought my life was over.

فکر کردم که زندگیم تمام شده،

But I managed to control all the emotions inside me,

اما توانستم تمامی احساسات را در درونم کنترل کنم

and answer the questions.

و به سؤالات پاسخ دهم.

بعد از اینکه سؤالاتشان از من تمام شد،

After they finished questioning me,

one official said to another,

یکی از افسر ها به دیگری گفت،

"This was a false report. She's not North Korean."

"این یگ گزارش غلط بود،

او اهل کره ی شمالی نیست."

And they let me go. It was a miracle.

و به من اجازه دادند که بروم. و این یک معجزه بود.

Some North Koreans in China seek asylum in foreign embassies.

برخی از مردم کره ی شمالی در چین به دنبال پناهندگی

در سفارت‌خانه های خارجی هستند،

But many can be caught by the Chinese police,

اما خیلی از آنها توسط پلیس چین دستگیر شده

and repatriated.

و به کره ی شمالی بازگردانیده می‌شوند.

These girls were so lucky.

این دختران بسیار خوش شانس بودند.

Even though they were caught,

با این که دستگیر شدند،

they were eventually released, after heavy international pressure.

در نهایت به دلیل

فشارهای شدید بین‌المللی آزاد شدند.

این افراد خیلی خوش شانس نبودند.

These North Koreans were not so lucky.

Every year, countless North Koreans are caught in China

هر سال، تعداد بی شماری از مردم کره ی شمالی در چین دستگیر شده

and repatriated to North Korea,

و به آن جا بازگردانده می‌شوند،

where they can be tortured, imprisoned, or publicly executed.

جایی که می‌توانند شکنجه شوند، زندانی شوند

و یا در ملأ عام اعدام شوند.

Even though I was really fortunate to get out,

اگرچه من واقعا خوش شانس بودم که از کشور خارج شدم،

many other North Koreans have not been so lucky.

بسیاری از مردم کره ی شمالی خیلی خوش شانس نبودند.

It's tragic that North Koreans have to hide their identities

این بسیارغم‌انگیز بود که مردم کره ی شمالی باید هویتشان را پنهان کرده

and struggle so hard just to survive.

و برای زنده ماندن به سختی مبارزه کنند.

Even after learning a new language and getting a job,

حتی پس از یاد گرفتن زبان چینی و به دست آوردن کار،

their whole world can be turned upside down in an instant.

در یک لحظه تمام زندگی‌شان می‌تواند نابود گردد.

That's why, after 10 years of hiding my identity,

و این دلیلی است که چرا پس از پنهان کردن هویتم به مدت ده سال،

تصمیم گرفتم که خطر کرده و به کره ی جنوبی بروم،

I decided to risk going to South Korea.

And I started a new life yet again.

و دوباره زندگی جدیدی را شروع کنم.

Settling down in South Korea

مستقر شدن در کره ی جنوبی بسیار مشکل‌تر از آن بود

was a lot more challenging than I had expected.

که انتظارش را داشتم.

English was so important in South Korea,

انگلیسی در کره جنوبی بسیار مهم بود،

so I had to start learning my third language.

من می‌بایستی سومین زبان را هم یاد می‌گرفتم.

Also, I realized there was a wide gap between North and South.

همچنین، فهمیدم که فاصله ی بسیار زیادی

بین کره ی شمالی و کره ی جنوبی وجود دارد.

We are all Korean, but inside,

ما همگی کره‌ای هستیم، اما در درون،

we have become very different, due to 67 years of division.

به دلیل ۶۷ سال جدایی کشور ها از هم،

ما بسیار متفاوت شده‌ایم.

حتی من با بحران هویتی مواجه شدم.

I even went through an identity crisis.

Am I South Korean or North Korean?

من اهل کره ی شمالیم یا کره ی جنوبی؟

Where am I from? Who am I?

من اهل کجا هستم؟ من که هستم؟

Suddenly, there was no country I could proudly call my own.

و ناگهان، هیچ کشوری وجود نداشت

که بتوانم خود را متعلق به آن بنامم.

Even though adjusting to life in South Korea was not easy,

با این که کنار آمدن با زندگی در کره ی جنوبی آسان نبود،

I made a plan -- I started studying for the university entrance exam.

من نقشه ای کشیدم.

من شروع به درس خواندن برای امتحان ورودی به دانشگاه کردم.

Just as I was starting to get used to my new life,

تازه داشتم به زندگی جدیدم عادت می کردم،

I received a shocking phone call.

که تماس تکان دهنده ای با من گرفته شد.

The North Korean authorities intercepted some money

مقامات کره شمالی

پولی را که من برای خانواده‌ام فرستاده بودم را برگرداندند،

that I sent to my family,

و به عنوان مجازات، خانواده‌ام

and, as a punishment, my family was going to be forcibly removed

قرار بود به منطقه ای متروکه

در خارج از شهر نقل مکان کنند.

to a desolate location in the countryside.

They had to get out quickly.

آن ها می‌بایست خیلی سریع از آن جا می رفتند،

So I started planning how to help them escape.

پس من شروع کردم به نقشه کشیدن که به آن ها کمک کنم تا فرار کنند.

North Koreans have to travel incredible distances

مردم کره ی شمالی می‌بایستی سفر فوق‌العاده طولانی را

on the path to freedom.

برای آزادی طی کنند.

It's almost impossible to cross the border

تقریباً عبور از مرز

between North Korea and South Korea.

بین کره ی شمالی و کره ی جنوبی غیرممکن است،

So, ironically, I took a flight back to China

پس من با پروازی به چین برگشتم

and headed toward the North Korean border.

و به طرف مرز کره شمالی رفتم.

به دلیل این که خانواده ی من نمی‌توانستند چینی حرف بزنند،

Since my family couldn't speak Chinese,

I had to guide them somehow through more than 2,000 miles

من می‌بایستی به هر طریقی که شده،

آن ها را در مسیری بیش از ۳٫۲۰۰ کیلومتر در چین

in China, and then into Southeast Asia.

و سپس به جنوب شرقی آسیا هدایت می‌کردم.

این سفر یک هفته با اتوبوس طول کشید،

The journey by bus took one week,

and we were almost caught several times.

و چندین بار نزدیک بود که دستگیر شویم.

One time, our bus was stopped and boarded by a Chinese police officer.

یک بار، اتوبوس ما ایستاد

و یک افسر پلیس وارد آن شد.

He took everyone's I.D. cards,

او همه ی کار‌ت‌های شناسایی را گرفت،

and he started asking them questions.

و شروع به سؤال پرسیدن آن ها کرد.

Since my family couldn't understand Chinese,

از آنجا که خانواده ی من چینی نمی‌فهمیدند،

فکر کردم که آن ها دستگیر خواهند شد.

I thought my family was going to be arrested.

همین که افسر چینی به خانواده ی من رسید،

As the Chinese officer approached my family,

I impulsively stood up, and I told him

بدون اختیار من بلند شدم و به او گفتم

that these are deaf and dumb people that I was chaperoning.

که آنها کر و لال هستند

و به همین دلیل من همراهی‌شان می‌کنم.

He looked at me suspiciously,

او با شک به من نگاه کرد،

but luckily, he believed me.

اما خوشبختانه مرا باور کرد.

We made it all the way to the border of Laos.

ما تمام مسیر را تا مرز لائوس رفتیم،

But I had to spend almost all my money

اما من مجبور بودم تمامی پولم را

to bribe the border guards in Laos.

برای رشوه دادن به مرزبانان لائوس میدادم.

اما حتی پس از عبور از مرز،

But even after we got past the border,

my family was arrested and jailed for illegal border crossing.

خانواده ی من به دلیل عبورغیر قانونی از مرز

دستگیر و روانه ی زندان شدند.

After I paid the fine and bribe,

پس از اینکه من جریمه و رشوه را پرداختم،

my family was released in one month.

خانواده‌ام را پس از یک ماه آزاد کردند،

But soon after, my family was arrested and jailed again,

اما خیلی زود پس از آن خانواده‌ام در پایتخت لائوس دوباره دستگیر

in the capital of Laos.

و به زندان فرستاده شدند.

This was one of the lowest points in my life.

این یکی از بدترین دوران زندگی من بود.

I did everything to get my family to freedom,

من همه کاری کردم تا خانواده‌ام را آزاد کنم،

and we came so close,

و به آزادی آن ها خیلی نزدیک شدیم،

but my family was thrown in jail,

اما خانواده‌ام تنها در فاصله ی کوتاهی

just a short distance from the South Korean embassy.

از سفارت کره ی جنوبی به زندان افتادند.

I went back and forth between the immigration office

من بین دفتر امور مهاجرت و اداره ی پلیس

and the police station,

دائم در رفت و آمد بودم،

desperately trying to get my family out.

بدون امید تلاش می‌کردم که خانواده ام را از زندان بیرون بیاورم،

but I didn't have enough money to pay a bribe or fine anymore.

اما من پول کافی

برای پراخت رشوه یا جریمه نداشتم.

I lost all hope.

تمام امیدم را از دست دادم.

در آن لحظه، من صدای مردی را شنیدم که از من پرسید،

At that moment, I heard one man's voice ask me,

"What's wrong?"

"مشکل هست؟"

I was so surprised that a total stranger cared enough to ask.

من خیلی تعجب کردم

که یک فرد کاملاً غریبه آن قدر اهمیت می‌داد که چنین سؤالی بپرسد.

In my broken English, and with a dictionary,

با انگلیسی دست و پا شکسته، و با کمک یک فرهنگ لغات،

I explained the situation, and without hesitating,

شرایطم را توضیح دادم، و بدون هیچ تردیدی،

the man went to the ATM,

مرد به طرف ماشین خودپرداز رفت

and he paid the rest of the money for my family,

و باقی کسری پول را برای خانواده ی من

and two other North Koreans to get out of jail.

و دو نفر دیگر اهل کره ی شمالی پرداخت تا از زندان آزاد شوند.

I thanked him with all my heart, and I asked him,

من با همه‌ی وجودم از او تشکر کردم، و از او پرسیدم،

"Why are you helping me?"

"چرا به من کمک می‌کنی؟"

"I'm not helping you," he said.

او گفت، "من به تو کمک نمی‌کنم."

"I'm helping the North Korean people."

"من به مردم کره ی شمالی کمک می‌کنم."

I realized that this was a symbolic moment in my life.

من متوجه شدم که این لحظه‌ی نمادین در زندگی من بود.

The kind stranger symbolized new hope for me and the North Korean people,

غریبه ی مهربان نماد امید تازه برای من

و مردم کره ی شمالی بود هنگامی که بیشترین نیاز را داشتیم،

when we needed it most.

And he showed me that the kindness of strangers

و او به من محبت غریبه ها و حمایت و پشتبانی

and the support of the international community

جامعه ی جهانی را که حقیقتاً روزنه‌های امیدی

برای ما مردم کره شمالی‌ ‌بود و نیازمند آن هستیم نشان داد.

are truly the rays of hope we North Korean people need.

Eventually, after our long journey,

و در نهایتاً بعد از یک سفر طولانی

my family and I were reunited in South Korea.

خانواده‌ام و من به کره ی جنوبی برگشتیم،

But getting to freedom is only half the battle.

اما رسیدن به آزادی تنها نیمی از راه است.

Many North Koreans are separated from their families,

خیلی از مردم کره شمالی از خانواده‌ایشان جدا هستند،

and when they arrive in a new country,

هنگامی که آن ها به کشور جدیدی می‌رسند،

they start with little or no money.

با پول کم یا بدون پول شروع می‌کنند.

So we can benefit from the international community

خُب ما می توانیم از جوامع بین المللی

for education, English language training, job training, and more.

برای تحصیل، آموزش زبان انگلیسی،

فراگیری شغل، و خیلی چیزهای دیگر بهرمند شویم.

ما همچنین می‌توانیم به عنوان پُلی برای

We can also act as a bridge

between the people inside North Korea and the outside world.

ارتباط مردم کره ی شمالی

و باقی دنیا عمل کنیم،

Because many of us stay in contact with family members still inside,

زیرا هنوز خیلی از ما با اعضای خانواده هایمان

در داخل کشور در تماس هستیم،

and we send information and money

و ما اطلاعات و پول می فرستیم

that is helping to change North Korea from inside.

که به تغییر کره ی شمالی از درون کمک می کند.

I've been so lucky, received so much help and inspiration in my life,

من بسیار خوش‌شانس بودم، من کمک‌های زیادی را دریافت کرده‌ام

که الهام بخش زندگی من بودند،

so I want to help give aspiring North Koreans

پس می‌خواهم با حمایت جامعه ی بین المللی

a chance to prosper with international support.

به مردم مشتاق کره ی شمالی

شانسی برای سعادتمند شدن بدهم.

I'm confident that you will see more and more North Koreans

من مطمئنم که شما انسان های موفقِ بیشتر و بیشتری را

از کره ی شمالی در سراسر جهان‌،

succeeding all over the world,

including the TED stage.

از جمله بر روی صحنه ی TED خواهید دید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)