Sugata Mitra: Build a School in the Cloud

Sugata Mitra: Bulut Üzerine Okul İnşa Etmek

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Fatos Husmenoglu Gözden geçirme: banu yobas

What is going to be the future of learning?

Öğrenmenin gelecekte konumu ne olacak?

I do have a plan,

Bu konuda benim bir planım var.

but in order for me to tell you what that plan is,

Fakat bu planın ne olduğunu anlatmam için size

I need to tell you a little story,

ortama zemin hazırlayan

which kind of sets the stage.

küçük bir hikaye anlatmam gerekiyor.

I tried to look at

Okulda öğrendiğimiz tarzda eğitimin

where did the kind of learning we do in schools,

olduğu yöne bakmaya çalıştım.

where did it come from?

Bu eğitim anlayışı nereden geldi?

And you can look far back into the past,

Ve geçmişe, çok eskilere bakabilirsiniz,

but if you look at present-day schooling the way it is,

fakat günümüzdeki öğretimin haline bakacak olursanız

it's quite easy to figure out where it came from.

nereden geldiğini anlamak hiç de zor değil.

It came from about 300 years ago,

300 yıl önce,

and it came from the last

dünyadaki son ve en büyük

and the biggest of the empires on this planet. ["The British Empire"]

imparatorluklardan biri olan Büyük Britanya'da ortaya çıktı.

Imagine trying to run the show,

Bir gösteriyi

trying to run the entire planet,

tüm gezegeni

without computers, without telephones,

bilgisayar olmadan, telefon olmadan

with data handwritten on pieces of paper,

elle kağıt parçalarına yazılan bilgilerle

and traveling by ships.

ve gemilerle seyahat ederek yönetmeye çalıştığınızı hayal edin.

But the Victorians actually did it.

Viktoryan dönemindeki insanlar bunu gerçekten başardı.

What they did was amazing.

Yaptıkları şey hayranlık uyandırıcıydı.

They created a global computer

İnsanlardan oluşan

made up of people.

küresel bir bilgisayar yarattılar.

It's still with us today.

Aslında bugün bu hala bizimle.

It's called the bureaucratic administrative machine.

Adı da bürokratik yönetim makinesi.

In order to have that machine running,

Bu makineyi çalıştırmak için

you need lots and lots of people.

çok ama çok insana ihtiyacınız var.

They made another machine to produce those people:

Bu insanları üretebilmek için başka bir makine daha yarattılar.

the school.

okul.

The schools would produce the people

Okullar

who would then become parts of the

daha sonra bu bürokratik yönetim makinesinin

bureaucratic administrative machine.

parçaları olacak insanları üretecekti.

They must be identical to each other.

Birbirileriyle aynı olmalıydılar.

They must know three things:

Üç şeyi kesinlikle bilmeleri gerekiyordu.

They must have good handwriting, because the data is handwritten;

Güzel el yazıları olmalıydı, çünkü bilgi el yazısıyla aktarılıyordu;

they must be able to read;

okuyabilmeleri gerekiyordu;

and they must be able to do multiplication,

ve zihinden çarpma

division, addition and subtraction in their head.

bölme, toplama ve çıkarma yapabilmeleri gerekiyordu.

They must be so identical that you could pick one up from New Zealand

O kadar benzer olmalıydılar ki Yeni Zellanda'dan birini alıp

and ship them to Canada

Kanada'ya gönderdiğiniz zaman

and he would be instantly functional.

anında işe yarar olmalıydı.

The Victorians were great engineers.

Viktoryanlar harika mühendislerdi.

They engineered a system that was so robust

Öylesine dirençli bir sistem inşa ettiler ki

that it's still with us today,

bu sistem bugün hâlâ bizimle

continuously producing identical people

durmaksızın, artık var olmayan bir makine için

for a machine that no longer exists.

birbirinin eşi insanlar üretiyor.

The empire is gone,

İmparatorluk bitti.

so what are we doing with that design

Peki, birbirine benzer insanlar üreten

that produces these identical people,

bu tasarımla ne yapıyoruz?

and what are we going to do next

ve şayet bu tasarımla yapılabilecek başka bir şey varsa

if we ever are going to do anything else with it?

onunla bundan sonra ne yapacağız?

["Schools as we know them are obsolete"]

[" Bildiğimiz halleriyle okulların modası geçti"]

So that's a pretty strong comment there.

Bayağı iddiali bir yorum.

I said schools as we know them now, they're obsolete.

Ben şimdi bildiğimiz halleriyle okulların modası geçti dedim.

I'm not saying they're broken.

Bozuk olduklarını söylemedim.

It's quite fashionable to say that the education system's broken.

Eğitim sisteminin bozuk olduğunu söylemek modaya daha uygun.

It's not broken. It's wonderfully constructed.

Aslında bozuk değil. Harika bir şekilde inşa edilmiş.

It's just that we don't need it anymore. It's outdated.

Sadece artık onlara ihtiyacımız yok. Hükmü kalmadı.

What are the kind of jobs that we have today?

Bugün ne tarz işler mevcut?

Well, the clerks are the computers.

Katipler artık bilgisayarlar.

They're there in thousands in every office.

Her ofiste binlerce var.

And you have people who guide those computers

ve üstelik bu bilgisayarlara yol gösteren

to do their clerical jobs.

ve onların katiplik işlerini yapmasını sağlayan insanlar var.

Those people don't need to be able to write beautifully by hand.

Bu insanların güzel yazı yazma yeteneklerinin olmasına gerek yok.

They don't need to be able to multiply numbers in their heads.

Zihinden sayıları çarpabilmeye de ihtiyaç duymazlar.

They do need to be able to read.

Okuyabilir olmaları gerekli.

In fact, they need to be able to read discerningly.

Aslında sezerek okuyabilmeleri gerekiyor.

Well, that's today, but we don't even know

Peki, bu bugünkü durum, ama geleceğin mesleklerinin

what the jobs of the future are going to look like.

neye benzeyeceğini bile bilmiyoruz.

We know that people will work from wherever they want,

Bildiğimiz şey, insanların istedikleri yerden

whenever they want, in whatever way they want.

istedikleri zaman, istedikleri şekilde çalışabilecekleri.

How is present-day schooling going to prepare them

Günümüdeki öğretim bu insanları

for that world?

böyle bir dünyaya nasıl hazırlayacak?

Well, I bumped into this whole thing completely by accident.

Ben tüm bu olayın içine tamamen kazara daldım.

I used to teach people how to write computer programs

İnsanlara bilgisayar programları yazmayı öğretiyordum,

in New Delhi, 14 years ago.

14 yıl önce, Yeni Delhi'de.

And right next to where I used to work, there was a slum.

Çalıştığım yerin dibinde gecekondu mahallesi vardı.

And I used to think, how on Earth are those kids

Ve düşünürdüm, buradaki çocuklar

ever going to learn to write computer programs?

nasıl olacak da bilgisayar programı yazmayı öğrenecekler?

Or should they not?

Yoksa zaten öğrenmemeliler mi?

At the same time, we also had lots of parents,

Diğer bir yandan, bir sürü

rich people, who had computers,

zengin, bilgisayarı olan aile

and who used to tell me, "You know, my son,

"Biliyor musunuz, benim oğlum,

I think he's gifted,

Çok yetenekli,

because he does wonderful things with computers.

çünkü bilgisayarda harika şeyler yapabiliyor.

And my daughter -- oh, surely she is extra-intelligent."

Ve kızım-- kesinlike süper zeki" deyip duruyordu.

And so on. So I suddenly figured that,

Ve bunun gibi bir sürü şey daha. Aniden

how come all the rich people are having

nasıl olur da bu zengin insanlar

these extraordinarily gifted children?

bu çok yetenekli çocuklara sahip oluyorlar anladım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

What did the poor do wrong?

Fakir insanlar nerede hata yaptı?

I made a hole in the boundary wall

Ofisimle gecekondu mahallesi arasındaki duvarda

of the slum next to my office,

bir delik açtım,

and stuck a computer inside it just to see what would happen

ve deliğin içine bir bilgisayar koydum

if I gave a computer to children who never would have one,

hiç bilgisayarı olmamamış,İngilizce bilmeyen İnternetin ne olduğunu bilmeyen

didn't know any English, didn't know what the Internet was.

çocuklara bir bilgisayar verirsem ne olacağını görmek için.

The children came running in.

Çocuklar koşarak geldiler.

It was three feet off the ground, and they said, "What is this?"

Yerden 1 metre yüksekteydi, ve "Bu ne?" diye sordular.

And I said, "Yeah, it's, I don't know."

Ve ben de "Evet, bu, ben de bilmiyorum." dedim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

They said, "Why have you put it there?"

"Bunu neden buraya koydun?" diye sordular.

I said, "Just like that."

"Öyle işte." dedim.

And they said, "Can we touch it?"I said, "If you wish to."

"Dokunabilir miyiz?" diye sordular. "Eğer isterseniz." dedim.

And I went away.

ve uzaklaştım.

About eight hours later,

Yaklaşık sekiz saat sonra,

we found them browsing and teaching each other how to browse.

onları internette dolaşırken ve birbirilerine bunu nasıl yapacaklarını öğretirken bulduk.

So I said, "Well that's impossible, because --

"Şey, bu imkansız, çünkü-- dedim.

How is it possible? They don't know anything."

Nasıl olabilir? Hiç bir şey bilmiyorlar."

My colleagues said, "No, it's a simple solution.

İş arkadaşım "Hayır, bunun basit bir açıklaması var.

One of your students must have been passing by,

Oradan geçen öğrencilerden bir tanesi

showed them how to use the mouse."

fareyi nasıl kullanacaklarını göstermiş olmalı." dedi

So I said, "Yeah, that's possible."

Ben de "Evet, mümkün." dedim.

So I repeated the experiment. I went 300 miles out of Delhi

Ardından bu deneyi tekrarladım. Delhi'den 480 km uzağa

into a really remote village

ücra bir köye

where the chances of a passing software development engineer

Software yazılım mühendisinin geçme şansının

was very little. (Laughter)

çok düşük olduğu bir yere gittim. (Kahkahalar)

I repeated the experiment there.

Deneyi burada tekrarladım.

There was no place to stay, so I stuck my computer in,

Kalacak bir yer olmadığından bilgisayarımı orada bırakıp,

I went away, came back after a couple of months,

uzaklaştım, birkaç ay sonra geri döndüğümde

found kids playing games on it.

çocukların bilgisayar oyunu oynadığını gördüm.

When they saw me, they said,

Beni gördüklerinde,

"We want a faster processor and a better mouse."

"Daha hızlı bir işlemci ve daha iyi bir fare istiyoruz" dediler.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So I said, "How on Earth do you know all this?"

Ben de "Nasıl olur da tüm bunları bilebilirsiniz?" diye sordum.

And they said something very interesting to me.

Ve bana çok ilginç bir şey söylediler.

In an irritated voice, they said,

Rahatsız edici bir ses tonuyla

"You've given us a machine that works only in English,

"Bize bir makine verdin ama o yalnızca İngilizce'yle çalışıyor

so we had to teach ourselves English in order to use it." (Laughter)

bu yüzden biz de kullanmak için kendimize ingilizce öğretmek zorunda kaldık." dediler.

That's the first time, as a teacher,

Bir öğretmen olarak ilk kez

that I had heard the word "teach ourselves" said so casually.

"kendimize öğrettik" sözünü bu kadar doğal bir şekilde kullanıldığını duydum.

Here's a short glimpse from those years.

Bu yıllarla ilgili kısa bir bakış.

That's the first day at the Hole in the Wall.

Duvardaki deliğin ilk günü.

On your right is an eight-year-old.

Sağınızdaki sekiz yaşında.

To his left is his student. She's six.

Solundaki ise onun öğrencisi. Altı yaşında.

And he's teaching her how to browse.

ve ona bilgisayarda nasıl gezileceğini öğretiyor.

Then onto other parts of the country,

Ülkenin diğer bölümlerinde,

I repeated this over and over again,

Bu deneyi bir sürü kez

getting exactly the same results that we were.

sürekli birebir aynı sonucu alarak tekrarladım.

["Hole in the wall film - 1999"]

["Hole in the wall film- 1999"]

An eight-year-old telling his elder sister what to do.

Sekiz yaşında olan büyük ablasına ne yapması gerektiğini söylüyor.

And finally a girl explaining in Marathi what it is,

Son olarak bir kız Marathi dilinde bunun ne olduğunu açıklıyor.

and said, "There's a processor inside."

ve "İçinde işlemci var." dedi

So I started publishing.

Ben de bunu yayınlamaya başladım.

I published everywhere. I wrote down and measured everything,

Her yerde yayınladım. Yazıp çizip her şeyi ölçtüm,

and I said, in nine months, a group of children

ve bir grup çocuk

left alone with a computer in any language

herhangi bir dilde çalışan bir bilgisayarla baş başa bırakıldığında

will reach the same standard as an office secretary in the West.

dokuz ay içinde Batıdaki herhangi bir sekreterin olduğu seviyeye ulaşacaktır dedim.

I'd seen it happen over and over and over again.

Bunun olduğunu defalarca gördüm.

But I was curious to know, what else would they do

Fakat daha da merakladım, eğer bunu başarabiliyorlarsa

if they could do this much?

başka neleri yapabilirlerdi?

I started experimenting with other subjects,

Diğer konularda da deneyler yapmaya başladım.

among them, for example, pronunciation.

Örneğin telafuz bunlardan biri.

There's one community of children in southern India

Güney Hindistan'da İngilizce telafuzları

whose English pronunciation is really bad,

çok kötü olan bir çocuk topluluğu var.

and they needed good pronunciation because that would improve their jobs.

ve düzgün bir telafuzları olmalı çünkü bu mesleklerinde gelişmelerini sağlayacaktı.

I gave them a speech-to-text engine in a computer,

Onlara konuşmayı yazıya çeviren bir bilgisayar verdim,

and I said, "Keep talking into it until it types what you say."

ve "Söylediklerinizi yazana kadar konuşmaya devam edin." dedim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

They did that, and watch a little bit of this.

ve dediğimi yaptılar, şunu biraz izleyelim.

Computer: Nice to meet you.Child: Nice to meet you.

Bilgisayar: Tanıştığımıza sevindim. Çocuk: Tanıştığımıza sevindim.

Sugata Mitra: The reason I ended with the face

Sugata Mitra: Oradaki bu genç bayanın yüzünde durdurmamın sebebi

of this young lady over there is because I suspect many of you know her.

çoğunuzun bu genç kızı tanıyor olduğunuzdan şüphelenmem..

She has now joined a call center in Hyderabad

Hyderabad'da bir çağrı merkezinde çalışıyor.

and may have tortured you about your credit card bills

ve belki size kredi kartı borçlarınız hakkında

in a very clear English accent.

çok anlaşılır bir ingiliz aksanıyla işkence etti.

So then people said, well, how far will it go?

Ardından insanlar, peki, nereye kadar gidecek bu? dediler.

Where does it stop?

Nerede duracak?

I decided I would destroy my own argument

Kendi argümanımı

by creating an absurd proposition.

saçma bir öneriyle çürütmeye karar verdim.

I made a hypothesis, a ridiculous hypothesis.

Bir hipotez yarattım, komik bir hipotez.

Tamil is a south Indian language, and I said,

Tamil bir güney Hindistan dili, ve dedim ki

can Tamil-speaking children in a south Indian village

Güney Hindistan köylerinde Tamil dili konuşan çocuklar

learn the biotechnology of DNA replication in English

ingilizce DNA kopyalama biyoteknolojisini

from a streetside computer?

köşede duran bir bilgisayardan öğrenebilirler mi?

And I said, I'll measure them. They'll get a zero.

ve dedim ki " Bunu ölçeceğim. Büyük ihtimalle sıfır alacaklar.

I'll spend a couple of months, I'll leave it for a couple of months,

Birkaç ay geçireceğim, Bilgisayarı orada bir kaç aylığına bırakacağım,

I'll go back, they'll get another zero.

Geri döneceğim ve yine hiç bir şeyin olmadığını göreceğim.

I'll go back to the lab and say, we need teachers.

Laboratuvara geri dönüp, öğretmenlere ihtiyacımız var, diyeceğim.

I found a village. It was called Kallikuppam in southern India.

Güney Hindistan'da Kallikuppam adında bir köy buldum.

I put in Hole in the Wall computers there,

Duvara yerleştirilen bilgisayarlardan koydum.

downloaded all kinds of stuff from the Internet about DNA replication,

DNA kopyalama hakkında internetten her türden bir sürü şey indirdim

most of which I didn't understand.

bir çoğunu ben bile anlamadım.

The children came rushing, said, "What's all this?"

Çocuklar aceleyle gelip "Tüm bunlar nedir?" dediler.

So I said, "It's very topical, very important. But it's all in English."

Ben de "Bu çok önemli güncel bir konu ama hepsi İngilizce." dedim.

So they said, "How can we understand such big English words

Onlar da "Biz bu uzun İngilizce kelimeleri

and diagrams and chemistry?"

ve diyagramları, kimyayı nasıl anlayacağız?" diye sordular.

So by now, I had developed a new pedagogical method,

Şuana kadar bir pedagojik metod geliştirmiştim.

so I applied that. I said, "I haven't the foggiest idea."

ve bunu uyguladım. "Hiç bir fikrim yok." dedim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

"And anyway, I am going away."

"Her neyse, ben gidiyorum."

(Laughter)

(Kahkahalar)

So I left them for a couple of months.

Ve böylece onları birkaç aylığına terk ettim.

They'd got a zero. I gave them a test.

Sıfır alacaklardı. Onlara bir test vermiştim.

I came back after two months

İki ay sonra geri geldim.

and the children trooped in and said, "We've understood nothing."

Çocuklar toplanarak "Hiçbir şey anlamadık." dediler.

So I said, "Well, what did I expect?"

Ben de" Ne bekliyordum ki, sanki." dedim.

So I said, "Okay, but how long did it take you

"Tamam, peki bir şey anlayamayacağınıza karar vermeniz

before you decided that you can't understand anything?"

ne kadar sürdü?" diye sordum.

So they said, "We haven't given up.

Onlar da "Henüz vazgeçmedik." dediler.

We look at it every single day."

Her gün gelip bakıyoruz."

So I said, "What? You don't understand these screens

"Ne? Ekrandaki hiçbir şeyi anlamıyorsunuz

and you keep staring at it for two months? What for?"

ve buna rağmen iki aydır ona bakıp duruyor musunuz? Ne için?"

So a little girl who you see just now,

Şuanda gördüğünüz küçük kız

she raised her hand, and she says to me in broken Tamil and English,

elini kaldırıp kötü bir İngilizce ve Tamil dilinde

she said, "Well, apart from the fact that

"Düzensiz DNA molekülü dizilimlerinin

improper replication of the DNA molecule causes disease,

hastalığa sebep olmasından

we haven't understood anything else."

başka hiçbir şey anlamadık." dedi.

(Laughter) (Applause)

(Kahkaha) (Alkış)

So I tested them.

Ben de onları test ettim.

I got an educational impossibility, zero to 30 percent

Eğitimsel bir imkansızlıkla karşılaştım. 0'dan yüzde 30'lara

in two months in the tropical heat

tropik sıcağında iki ay içinde

with a computer under the tree in a language they didn't know

ağaç altında bilmedikleri bir dildeki bilgisayarla

doing something that's a decade ahead of their time.

kendi zamanlarından onlarca yıl ötesinde bir bilgiye ulaşmışlardı.

Absurd. But I had to follow the Victorian norm.

Olanaksız. Ama Viktoryan standartlarını takip etmeliyim.

Thirty percent is a fail.

Yüzde otuz başarısızlık demektir.

How do I get them to pass? I have to get them 20 more marks.

Onların geçmesini nasıl sağlayabilirdim? Yüzde 20'lik bir artış nasıl sağlanabilirdi?

I couldn't find a teacher. What I did find was a friend that they had,

Bir öğretmen bulamadım. Bulabildiğim tek kişi

a 22-year-old girl who was an accountant

eskiden muhasebeci olan 22 yaşında

and she played with them all the time.

her zaman onlarla oyun oynayan bir kızdı.

So I asked this girl, "Can you help them?"

Böylece, kıza "Onlara yardım edebilir misin?" diye sordum.

So she says, "Absolutely not.

"Kesinlikle hayır,

I didn't have science in school. I have no idea

Okulda fen dersi almadım. Sabahtan akşama kadar

what they're doing under that tree all day long. I can't help you."

o ağacın altında ne yaptıklarına dair hiçbir fikrim yok. Sana yardım edemem." dedi.

I said, "I'll tell you what. Use the method of the grandmother."

Ben de "Sana ne diyeceğim, büyükanne yöntemini kullan." dedim.

So she says, "What's that?"

"O nedir?" dedi.

I said, "Stand behind them.

"Arkalarında dur." dedim.

Whenever they do anything, you just say,

Ne zaman bir şey yapsalar,

'Well, wow, I mean, how did you do that?

"Ooo, bunu nasıl yaptınız?" diye sor.

What's the next page? Gosh, when I was your age, I could have never done that.'

Diğer sayfada ne varmış, Tanrım ben sizin yaşınızdayken bunların hiç birini yapamazdım." de.

You know what grannies do."

Büyükannelerin ne yaptığını bilirsin.

So she did that for two more months.

İki ay boyunca söylediğimi yaptı.

The scores jumped to 50 percent.

Puanları yüzde 50'ye yükseldi

Kallikuppam had caught up

Kallikuppam,

with my control school in New Delhi,

Yeni Delhi'deki kontrol grubumla beraber

a rich private school with a trained biotechnology teacher.

eğitimli bir biyoteknoloji öğretmeni olan özel bir okul seviyesini yakaladı.

When I saw that graph I knew there is a way to level the playing field.

Bu grafiği gördüğümde, bu durumu eşitlemenin bir yolu olduğunu biliyordum.

Here's Kallikuppam.

İşte Kallikuppam.

(Children speaking) Neurons ... communication.

(Çocuklar konuşuyorlar) Nöronlar ... iletişim.

I got the camera angle wrong. That one is just amateur stuff,

Kamera açısı yanlış, bunlar amatör işi biraz,

but what she was saying, as you could make out,

fakat söylediği şey, anlayabildiğiniz üzere,

was about neurons, with her hands were like that,

nöronlar hakkındaydı. Ellerini böyle yaparak

and she was saying neurons communicate.

nöronların iletişimini anlatıyor.

At 12.

12 yaşında.

So what are jobs going to be like?

Peki meslekler neye benzeyecek?

Well, we know what they're like today.

Günümüzde nasıl olduklarını biliyoruz.

What's learning going to be like? We know what it's like today,

Öğrenme nasıl olacak? Günümüzde nasıl olduğunu biliyoruz,

children pouring over with their mobile phones on the one hand

çocuklar bir ellerinde cep telefonu

and then reluctantly going to school to pick up their books with their other hand.

diğer elleriyle de kitap tutmak için isteksizce okula gidiyorlar.

What will it be tomorrow?

Yarın nasıl olacak?

Could it be that we don't need to go to school at all?

Okula hiç bir şekilde gitmek zorunda kalmayacağımız, bir durum olabilir mi?

Could it be that, at the point in time when you need to know something,

Öğrenmek istediğin şeyi

you can find out in two minutes?

iki dakika içinde öğrenebileceğin bir noktaya gelmek mümkün mü?

Could it be -- a devastating question,

Acaba -- yıkıcı bir soru,

a question that was framed for me by Nicholas Negroponte --

Nicholas Negroponte tarafından, bana uyarlanarak sorulmuş bir soru.

could it be that we are heading towards or maybe in

Acaba bizler bilmenin modasının geçmiş olacağı

a future where knowing is obsolete?

bir geleceğe doğru mu gidiyoruz?

But that's terrible. We are homo sapiens.

Fakat bu korkunç. Bizler homo sapiensiz.

Knowing, that's what distinguishes us from the apes.

Bilmek, bizi maymunlardan ayıran şey.

But look at it this way.

Ama şu şekilde bakın.

It took nature 100 million years

Doğanın maymunları

to make the ape stand up

ayağa kaldırıp

and become Homo sapiens.

Homo sapiense dönüştürmesi 100 milyon yıl aldı.

It took us only 10,000 to make knowing obsolete.

Bilmenin eskide kalması yalnızca 10,000 yıl sürdü.

What an achievement that is.

Ne kadar büyük bir başarı.

But we have to integrate that into our own future.

Ama bunu kendi geleceğimizle bütünleştirmeliyiz.

Encouragement seems to be the key.

Cesaretlendirme işin anahtarı gibi duruyor.

If you look at Kuppam,

Kuppam'a bakarsanız,

if you look at all of the experiments that I did,

yaptığım tüm deneylere bakarsanız

it was simply saying, "Wow," saluting learning.

Sadece "Ooo" demek, öğrenmeye selam duruyor

There is evidence from neuroscience.

Burada nörolojiden bir kanıt var.

The reptilian part of our brain, which sits in the center of our brain,

Beynimizin tam ortasında olan sürüngen beyin kısmı

when it's threatened, it shuts down everything else,

tehdit edildiğinde diğer her şeyi kapatıyor.

it shuts down the prefrontal cortex, the parts which learn,

Ön frontal korteksi, öğrenmenin olduğu kısmı

it shuts all of that down.

hepsini kapatıyor.

Punishment and examinations are seen as threats.

Ceza ve sınavlar tehdit olarak görülüyor.

We take our children, we make them shut their brains down,

Çocuklarımızı alıp beyinlerini kapattırıyoruz

and then we say, "Perform."

ve ardından da "Yap." diyoruz.

Why did they create a system like that?

Neden böyle bir sistem yarattılar?

Because it was needed.

Çünkü gerekliydi.

There was an age in the Age of Empires

İmparatorluklar döneminde bir çağ vardı

when you needed those people who can survive under threat.

o zamanda tehdit altında hayatta kalabilen insanlara ihtiyaç vardı.

When you're standing in a trench all alone,

Çukurda tek başına durduğunda

if you could have survived, you're okay, you've passed.

hayatta kalabilirsen, iyisin, geçtin.

If you didn't, you failed.

Yapamazsan, başarısızsın.

But the Age of Empires is gone.

Fakat İmparatorluklar Dönemi bitti.

What happens to creativity in our age?

Dönemimizdeki yaratıcılığa ne oldu?

We need to shift that balance back

Bu dengenin değişmesine ihtiyacımız var.

from threat to pleasure.

tehditten keyfe dönüşmeli.

I came back to England looking for British grandmothers.

İngiliz büyükanneler aramak üzere İngiltere'ye döndüm.

I put out notices in papers saying,

Şunları söylediğim notlar ve kağıtlar yayımladım;

if you are a British grandmother, if you have broadband and a web camera,

İngiliz bir büyükanne iseniz, internetiniz ve web kameranız varsa

can you give me one hour of your time per week for free?

haftada bir saatinizi ücret beklemeden bana ayırabilir misiniz?

I got 200 in the first two weeks.

İlk iki hafta 200 tane cevap aldım.

I know more British grandmothers than anyone in the universe. (Laughter)

Evrendeki herkesten daha çok İngiliz büyükanne tanıyorum. (Kahkahalar)

They're called the Granny Cloud.

Onlara Büyükanne Bulutu deniyor.

The Granny Cloud sits on the Internet.

Büyükanne bulutu internette bulunuyor.

If there's a child in trouble, we beam a Gran.

Eğer bir çocuğun sorunu varsa bir büyükanneyle görüştürüyoruz.

She goes on over Skype and she sorts things out.

Skype'la ya da buna benzer bir şey yoluyla sorunları çözüyor.

I've seen them do it from a village called Diggles

Onların İngiltere'nin kuzeybatısındaki

in northwestern England,

Diggles adlı bir köyden

deep inside a village in Tamil Nadu, India,

9700 km uzakta Hindistan'daki Tamil Nadu'nun içlerindeki köye

6,000 miles away.

yaptıklarına şahit oldum.

She does it with only one age-old gesture.

Sadece bir tane yaşlı insan mimiği kullanarak yapıyordu.

"Shhh."

"Şşşşt."

Okay?

Tamam?

Watch this.

Bunu izleyin.

Grandmother: You can't catch me. You say it.

Büyükanne: Beni yakalayamazsın. Sen söyle.

You can't catch me.

Beni yakalayamazsın.

Children: You can't catch me.

Çocuklar: Beni yakalayamazsın.

Grandmother: I'm the Gingerbread Man.Children: I'm the Gingerbread Man.

Büyükanne: Ben Zencefelli Adam. Çocuk: Ben Zencefilli Adam.

Grandmother: Well done! Very good.

Büyükanne: Aferin! Çok iyi.

SM: So what's happening here?

SM: Burada ne oluyor?

I think what we need to look at is

Burada bakacağımız nokta

we need to look at learning

öğrenmeye

as the product of educational self-organization.

eğitimsel kendini örgütlemenin bir ürünü olarak bakmak.

If you allow the educational process to self-organize,

Eğer eğitim sürecinin kendini örgütlemeyle olmasına izin verirseniz

then learning emerges.

öğrenme gerçekleşir.

It's not about making learning happen.

Konu öğrenmenin meydana gelmesi değil.

It's about letting it happen.

Konu meydana gelmesine imkân verilmesi.

The teacher sets the process in motion

Öğretmen işlemi harekete geçirecek

and then she stands back in awe

ve sonra arkasına yaslanacak

and watches as learning happens.

ve öğrenmenin gerçekleşmesini izleyecek.

I think that's what all this is pointing at.

Bence tüm bunlar buna işaret ediyor.

But how will we know? How will we come to know?

Peki nasıl biliyoruz? Bildiğimizi nasıl idrak ediyoruz?

Well, I intend to build

Öz denetimli

these Self-Organized Learning Environments.

Öğrenme Ortamı yaratmaya karar verdim.

They are basically broadband, collaboration

Basitçe, geniş kapasiteli ağ bağlantısı, işbirliği

and encouragement put together.

ve cesaretlendirmenin bir araya gelmesiyle oluşuyor.

I've tried this in many, many schools.

Bunu bir sürü okulda denedim.

It's been tried all over the world, and teachers

Dünyanın her bir yanında, geri çekilip

sort of stand back and say, "It just happens by itself?"

"Bu şimdi kendiliğinden mi oluyor?"diye soran öğretmenlerle birlikte denedim.

And I said, "Yeah, it happens by itself.""How did you know that?"

Ve ben de "Evet kendiliğinden oluyor." dedim. "Bunu nasıl biliyorsunuz?"

I said, "You won't believe the children who told me

"Bunu bana hangi çocukların öğrettiğine

and where they're from."

ve o çocukların nereli olduğuna inanamayacaksınız." dedim.

Here's a SOLE in action.

Gördüğünüz SOLE ( öz-disiplin ortamında öğrenme ortamı)

(Children talking)

(Çocuk konuşuyorlar)

This one is in England.

Bu İngiltere'de.

He maintains law and order,

(ufak erkek çocuğu kastederek) O adaleti ve düzeni sürdürüyor.

because remember, there's no teacher around.

çünkü hatırlayın etrafta öğretmen yok.

Girl: The total number of electrons is not equal to the total number of protons -- SM: Australia

Kız: Elektronların toplamı protonların toplam sayısına eşit değil-- SM: Avusturalya

Girl: -- giving it a net positive or negative electrical charge.

Kız: -- ona net pozitif vererek negatif elektrik yükü elde edilir.

The net charge on an ion is equal to the number of protons

Bir iyondaki net yük iyondaki proton sayısı eksi

in the ion minus the number of electrons.

elektron sayısına eşittir

SM: A decade ahead of her time.

SM: Zamanının çok ötesinde.

So SOLEs, I think we need a curriculum of big questions.

Bence SOLE 'de büyük soruların olduğu bir eğitim programına ihtiyacımız var.

You already heard about that. You know what that means.

Bunu duydunuz ne anlama geldiğini biliyorsunuz.

There was a time when Stone Age men and women

Taş Devrinde kadınlarla erkeklerin

used to sit and look up at the sky and say,

yan yana oturup gökyüzüne baktıkları ve

"What are those twinkling lights?"

" Bu parlayan ışıklar ne?" diye sordukları zaman vardı.

They built the first curriculum, but we've lost sight of those wondrous questions.

Onlar ilk öğrenim programını geliştirdiler fakat biz bu harika soruların izini kaybettik.

We've brought it down to the tangent of an angle.

Bir köşenin tanjantına indirgedik.

But that's not sexy enough.

Ama bu yeterince çekici/seksi değil.

The way you would put it to a nine-year-old is to say,

Bunu dokuz yaşında birine anlatırken şöyle söylersiniz ,

"If a meteorite was coming to hit the Earth,

"Eğer bir meteroid Dünya'ya çarpmaya geliyorsa

how would you figure out if it was going to or not?"

çarpıp çarpmayacağını nasıl anlarsın?

And if he says, "Well, what? how?"

ve eğer "Ehm, ne , nasıl? derse

you say, "There's a magic word. It's called the tangent of an angle,"

"Sihirli bir kelime var. Bir açının tanjantı deniyor,"

and leave him alone. He'll figure it out.

deyip onu yalnız bırakırsınız. Ne olduğunu anlayacaktır.

So here are a couple of images from SOLEs.

SOLE'lardan bir kaç görüntü var.

I've tried incredible, incredible questions --

Dokuz yaşındakilere

"When did the world begin? How will it end?" —

inanılmaz, inanılmaz sorular sordum--

to nine-year-olds.

"Dünya ne zaman başladı? Nasıl bitecek?"--

This one is about what happens to the air we breathe.

Bu havayı içimize çektiğimizde ne olur hakkında

This is done by children without the help of any teacher.

Bu hiç bir öğretmen olmadan çocukların yaptığı bir şey.

The teacher only raises the question,

Öğretmen sadece soruyu soruyor,

and then stands back and admires the answer.

ve ardından geri çekilip cevaplara hayran oluyor.

So what's my wish?

Peki, benim dileğim ne?

My wish is

Benim dileğim

that we design the future of learning.

öğrenmenin geleceğini tasarlamak.

We don't want to be spare parts

Harika bir insan bilgisayarı

for a great human computer, do we?

için yedek parçalara ihtiyacımız yok, değil mi?

So we need to design a future for learning.

Öğrenmenin geleceğini tasarlamalıyız.

And I've got to -- hang on,

Ve bende de --bekleyin,

I've got to get this wording exactly right,

bunu kesinlikle doğru şekilde ifade etmeliyim,

because, you know, it's very important.

çünkü biliyorsunuz bu çok önemli.

My wish is to help design a future of learning

Benim dileğim öğrenmenin geleceğini

by supporting children all over the world

dünyanın her yerindeki çocukların, meraklarını arttırarak

to tap into their wonder and their ability to work together.

ve birlikte çalışma yeteneklerini destekleyerek tasarlamaya yardım etmek.

Help me build this school.

Bu okulu inşa etmem için bana yardım edin.

It will be called the School in the Cloud.

Adı Buluttaki Okul olacak.

It will be a school where children go on these intellectual adventures

Öyle bir okul ki çocuklar bu entelektüel maceralarına arabulucuları tarafından

driven by the big questions which their mediators put in.

sorulan büyük soruların yönlendirmesiyle devam edecekler

The way I want to do this

Bunu, bu tarz çalışmalar yapabileceğim

is to build a facility where I can study this.

bir tesis inşa ederek gerçekleştirmek istiyorum.

It's a facility which is practically unmanned.

Neredeyse insanı olmayan bir tesis.

There's only one granny

Sadece sağlık ve güvenlikle ilgilenecek.

who manages health and safety.

bir büyükanne olacak.

The rest of it's from the cloud.

Geri kalan bulut sağlayacak.

The lights are turned on and off by the cloud,

Işıklar bulut tarafından açılıp kapanacak.

etc., etc., everything's done from the cloud.

vs., vs., her şeyi bulut yapacak.

But I want you for another purpose.

Fakat size başka bir sebeple ihtiyacım var,

You can do Self-Organized Learning Environments

Sizler de Kendini Örgütleyen Öğrenme Ortam'ları oluşturabilirsiniz.

at home, in the school, outside of school, in clubs.

evde, okulda, okul dışında, kulüplerde.

It's very easy to do. There's a great document

Yapması çok kolay. TED tarafından üretilen

produced by TED which tells you how to do it.

ve nasıl yapmanız gerektiğini söyleyen harika bir belge var.

If you would please, please do it

Eğer isterseniz lütfen, lütfen yapın

across all five continents

beş kıta üzerinde.

and send me the data,

ve bana bilgileri yollayın.

then I'll put it all together, move it into the School of Clouds,

ben de hepsini bir araya getirip Buluttaki Okul'a taşıyayım.

and create the future of learning.

böylece öğrenmenin geleceğini yaratalım.

That's my wish.

Bu benim dileğim.

And just one last thing.

Ve son bir şey.

I'll take you to the top of the Himalayas.

Sizi Himalayaların tepesine götüreceğim.

At 12,000 feet, where the air is thin,

Havanın inceldiği, 3657m yüksekliğe.

I once built two Hole in the Wall computers,

Bir keresinde duvara sabitlenen iki bilgisayar yaptım,

and the children flocked there.

ve çocuklar oraya üşüştü.

And there was this little girl who was following me around.

Ve beni takip eden küçük bir kız vardı.

And I said to her, "You know, I want to give a computer to everybody, every child.

"Biliyorsun, herkese, her çocuğa bir bilgisayar vermek istiyorum.

I don't know, what should I do?"

Bilmiyorum, ne yapmalıyım?" diye sordum.

And I was trying to take a picture of her quietly.

Sessizce fotoğrafını çekmeye çalışıyordum.

She suddenly raised her hand like this, and said to me,

Elini şu şekilde kaldırıp bana şunu dedi,

"Get on with it."

" Devam et."

(Laughter) (Applause)

(Kahkaha) (Alkış)

I think it was good advice.

Bence güzel bir tavsiyeydi.

I'll follow her advice. I'll stop talking.

Tavsiyesini dikkate alacağım. Konuşmamı bitiriyorum.

Thank you. Thank you very much.

Teşekkürler. Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Thank you. Thank you. (Applause)

Teşekkür ederim. Teşekkürler. (Alkış)

Thank you very much. Wow. (Applause)

Çok teşekkür ediyorum. Oooo. (Alkış)