Sugata Mitra: Build a School in the Cloud

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: PanaEk Warawit

What is going to be the future of learning?

การเรียนรู้ในอนาคตจะเป็นอย่างไร?

I do have a plan,

ผมมีแผนสำหรับอนาคตครับ

but in order for me to tell you what that plan is,

แต่ก่อนที่ผมจะบอกคุณว่าแผนนั้นคืออะไร

I need to tell you a little story,

ผมต้องเล่าเรื่องให้คุณฟังเรื่องหนึ่ง

which kind of sets the stage.

ซึ่งเป็นที่มาของแผนนี้

I tried to look at

ที่ผ่านมาผมพยายามศึกษาว่า

where did the kind of learning we do in schools,

วิธีการเรียนรู้ต่างๆ ที่เราใช้กันในโรงเรียน

where did it come from?

มันมาจากไหน?

And you can look far back into the past,

เราอาจจะมองย้อนไปในอดีตไกลๆ เลย

but if you look at present-day schooling the way it is,

แต่ถ้าคุณลองดูการเรียนการสอนในโรงเรียนปัจจุบันนี้

it's quite easy to figure out where it came from.

คุณจะเห็นได้ชัดเลยว่ามันมาจากไหน

It came from about 300 years ago,

มันมาจากเมื่อ 300 ปีที่แล้ว

and it came from the last

จากจักรวรรดิสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

and the biggest of the empires on this planet. ["The British Empire"]

บนโลกใบนี้ นั่นคือจักรวรรดิอังกฤษ

Imagine trying to run the show,

ลองจินตนาการว่าคุณเป็นผู้ปกครอง

trying to run the entire planet,

ที่พยายามปกครองโลกทั้งใบ

without computers, without telephones,

โดยไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีโทรศัพท์

with data handwritten on pieces of paper,

ด้วยข้อมูลที่เขียนด้วยลายมือบนกระดาษ

and traveling by ships.

และเดินทางด้วยเรือ

But the Victorians actually did it.

ชาววิคตอเรียนทำได้มาแล้วนะครับ

What they did was amazing.

วิธีของพวกวิคตอเรียนนั้นน่าทึ่งมาก

They created a global computer

พวกเขาสร้างคอมพิวเตอร์ระดับโลก

made up of people.

โดยมีองค์ประกอบเป็นผู้คน

It's still with us today.

และมันก็ยังอยู่กับเรามาจนวันนี้

It's called the bureaucratic administrative machine.

โดยมีชื่อเรียกว่า ระบบการบริหารงานแบบราชการ

In order to have that machine running,

เครื่องจักรในระบบนี้จะขับเคลื่อนได้

you need lots and lots of people.

คุณต้องอาศัยคนจำนวนมากมายมหาศาล

They made another machine to produce those people:

พวกเขาก็เลยสร้างเครื่องจักรอีกตัวหนึ่ง มาผลิตคนเหล่านี้

the school.

นั่นคือโรงเรียน

The schools would produce the people

โรงเรียนทำหน้าที่ผลิตคน

who would then become parts of the

ที่จะเป็นส่วนหนึ่งในเครื่องจักรกล

bureaucratic administrative machine.

ของระบบบริหารงานแบบราชการ

They must be identical to each other.

พวกเขาต้องถูกผลิตออกมาเหมือนกันหมด

They must know three things:

พวกเขาต้องรู้สามอย่าง

They must have good handwriting, because the data is handwritten;

ต้องลายมือสวย เพราะเขาต้องบันทึกข้อมูลด้วยลายมือ

they must be able to read;

ต้องอ่านหนังสือออก

and they must be able to do multiplication,

และต้องบวก ลบ

division, addition and subtraction in their head.

คูณ หาร ในใจได้

They must be so identical that you could pick one up from New Zealand

ทุกคนต้องออกมาเหมือนกันมากๆ จนคุณเลือกใครก็ได้สักคนจากนิวซีแลนด์

and ship them to Canada

ส่งเขาไปแคนาดา

and he would be instantly functional.

แล้วสามารถทำงานได้ทันที

The Victorians were great engineers.

ชาววิคตอเรียนเป็นวิศวกรที่เยี่ยมมาก

They engineered a system that was so robust

พวกเขาออกแบบระบบที่ทนทานมาก

that it's still with us today,

มันจึงยังอยู่กับเราจนวันนี้

continuously producing identical people

ยังคงผลิตคนแบบเดิมๆ อย่างต่อเนื่อง

for a machine that no longer exists.

เพื่อป้อนเข้าสู่เครื่องจักรที่ไม่มีตัวตนแล้ว

The empire is gone,

ระบบจักรวรรดิล่มสลายไปแล้ว

so what are we doing with that design

แล้วเรากำลังทำอะไรกับระบบโรงเรียน

that produces these identical people,

ที่ผลิตคนให้ออกมาเหมือนๆ กัน

and what are we going to do next

แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป

if we ever are going to do anything else with it?

ถ้าหากเราอยากเปลี่ยนแปลงมัน

["Schools as we know them are obsolete"]

"โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น มันล้าสมัยแล้ว"

So that's a pretty strong comment there.

นั่นเป็นคำวิจารณ์ที่ค่อนข้างแรง

I said schools as we know them now, they're obsolete.

ผมพูดว่า โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น มันล้าสมัยไปแล้ว

I'm not saying they're broken.

ผมไม่ได้บอกว่ามันพังนะครับ

It's quite fashionable to say that the education system's broken.

เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็พูดว่า ระบบการศึกษาพังเสียแล้ว

It's not broken. It's wonderfully constructed.

มันไม่ได้พังนะครับ มันถูกสร้างมาอย่างยอดเยี่ยม

It's just that we don't need it anymore. It's outdated.

เพียงแต่เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว เพราะมันเชยไปแล้ว

What are the kind of jobs that we have today?

งานที่เราทำกันทุกวันนี้เป็นอย่างไรครับ?

Well, the clerks are the computers.

งานเสมียน เราก็มีคอมพิวเตอร์

They're there in thousands in every office.

นับเป็นพันๆ เครื่องในทุกที่ทำงาน

And you have people who guide those computers

แล้วคุณก็มีคนที่คอยควบคุม เครื่องคอมพิวเตอร์เหล่านี้

to do their clerical jobs.

ให้ทำงานเสมียนต่างๆ

Those people don't need to be able to write beautifully by hand.

คนพวกนี้ไม่จำเป็นต้องลายมือสวย

They don't need to be able to multiply numbers in their heads.

เขาไม่จำเป็นต้องคิดเลขในใจได้

They do need to be able to read.

เขายังต้องอ่านหนังสือออก

In fact, they need to be able to read discerningly.

ที่จริง เขาต้องอ่านหนังสือออก และแยกแยะได้ด้วย

Well, that's today, but we don't even know

นี่ว่ากันเฉพาะปัจจุบันนะ เรายังไม่รู้เลยนะครับ

what the jobs of the future are going to look like.

ว่างานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร

We know that people will work from wherever they want,

เรารู้ว่าคนเราจะสามารถทำงานที่ไหนก็ได้

whenever they want, in whatever way they want.

เมื่อไหร่ก็ได้ และทำอย่างไรก็ได้

How is present-day schooling going to prepare them

แล้วโรงเรียนที่มีอยู่ในปัจจุบัน จะเตรียมเด็กๆ ให้พร้อม

for that world?

สำหรับโลกอนาคตอย่างไร?

Well, I bumped into this whole thing completely by accident.

ผมเจอเข้ากับประเด็นเหล่านี้โดยบังเอิญ

I used to teach people how to write computer programs

ผมเคยสอนเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์

in New Delhi, 14 years ago.

ที่กรุงนิวเดลี เมื่อ 14 ปีก่อน

And right next to where I used to work, there was a slum.

ติดกับที่ทำงานของผม มีชุมชนแออัดอยู่แห่งหนึ่ง

And I used to think, how on Earth are those kids

ผมเคยคิดว่า เด็กในสลัมพวกนี้จะมีโอกาส

ever going to learn to write computer programs?

เรียนการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ไหม?

Or should they not?

หรือพวกเขาไม่ควรจะได้เรียน?

At the same time, we also had lots of parents,

ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้ปกครองมากมาย

rich people, who had computers,

คนรวย ที่มีคอมพิวเตอร์น่ะครับ

and who used to tell me, "You know, my son,

เขาเคยพูดกับผมว่า "คุณรู้ไหม ลูกชายผมน่ะ

I think he's gifted,

เขามีพรสวรรค์นะ

because he does wonderful things with computers.

เขาทำอะไรเจ๋งๆ ด้วยคอมพิวเตอร์ได้เยอะแยะ

And my daughter -- oh, surely she is extra-intelligent."

ส่วนลูกสาวผมนะ โอ้ เธอฉลาดล้ำเหลือเกิน"

And so on. So I suddenly figured that,

อะไรทำนองนี้ ผมเลยสงสัยขึ้นมาทันทีว่า

how come all the rich people are having

ทำไมคนรวยทุกคนถึงได้มีลูก

these extraordinarily gifted children?

ที่มีพรสวรรค์เหนือมนุษย์มนากันทั้งนั้น?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What did the poor do wrong?

คนจนทำอะไรผิดไปเหรอ?

I made a hole in the boundary wall

ต่อมา ผมเลยเจาะกำแพงรั้ว

of the slum next to my office,

ของสลัมที่อยู่ติดกับที่ทำงานของผม

and stuck a computer inside it just to see what would happen

เอาคอมพิวเตอร์ใส่เข้าไปเครื่องหนึ่ง แล้วรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

if I gave a computer to children who never would have one,

ถ้าผมให้คอมพิวเตอร์แก่เด็กที่ไม่เคยมี

didn't know any English, didn't know what the Internet was.

ไม่รู้ภาษาอังกฤษ ไม่รู้ว่าอินเทอร์เน็ตคืออะไร

The children came running in.

เด็กๆ วิ่งกรูกันเข้ามา

It was three feet off the ground, and they said, "What is this?"

เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่สูงจากพื้นสามฟุต เด็กๆ ถามว่า "นี่อะไร?"

And I said, "Yeah, it's, I don't know."

ผมตอบว่า "มันคือ เอ่อ ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They said, "Why have you put it there?"

เด็กๆ ถามต่อว่า "แล้วลุงเอามาไว้ตรงนี้ทำไม?"

I said, "Just like that."

ผมบอกว่า "ก็ไว้อย่างงั้นแหละ"

And they said, "Can we touch it?"I said, "If you wish to."

เด็กๆ บอกว่า​ "พวกเราขอเล่นหน่อยได้ไหม?" ผมบอกว่า "ก็เอาสิ"

And I went away.

แล้วผมก็เดินหนีไป

About eight hours later,

แปดชั่วโมงให้หลัง

we found them browsing and teaching each other how to browse.

เราก็พบว่าเด็กๆ กำลังเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ และสอนกันและกันว่าทำอย่างไร

So I said, "Well that's impossible, because --

ผมบอกว่า "เป็นไปไม่ได้อ่ะ

How is it possible? They don't know anything."

มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกเขาไม่รู้อะไรเลย"

My colleagues said, "No, it's a simple solution.

เพื่อนร่วมงานผมบอกว่า "ไม่หรอก มันง่ายนิดเดียว

One of your students must have been passing by,

นักเรียนของคุณสักคนหนึ่งคงเดินผ่านไป

showed them how to use the mouse."

และบอกเด็กๆ ว่าใช้เมาส์อย่างไร"

So I said, "Yeah, that's possible."

ผมว่า "เออ นั่นก็เป็นไปได้ "

So I repeated the experiment. I went 300 miles out of Delhi

ผมเลยทำการทดลองซ้ำ ผมออกจากเมืองเดลีไปทางใต้ 300 ไมล์

into a really remote village

ในหมู่บ้านห่างไกล

where the chances of a passing software development engineer

ซึ่งโอกาสที่วิศวกรนักพัฒนาซอฟต์แวร์จะผ่านมา

was very little. (Laughter)

มีน้อยมาก (เสียงหัวเราะ)

I repeated the experiment there.

ผมทำงานทดลองซ้ำที่นั่น

There was no place to stay, so I stuck my computer in,

ผมไม่มีที่พัก ผมเลยติดตั้งคอมพิวเตอร์

I went away, came back after a couple of months,

กลับบ้าน แล้วอีกสองสามเดือนก็กลับมาดู

found kids playing games on it.

เจอเด็กๆ กำลังเล่นเกมในคอมพิวเตอร์

When they saw me, they said,

พอพวกเขาเห็นผม ก็พูดว่า

"We want a faster processor and a better mouse."

"เราอยากได้โปรเซสเซอร์ที่เร็วขึ้น กับเมาส์ที่ดีกว่านี้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I said, "How on Earth do you know all this?"

ผมพูดว่า "พวกหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?"

And they said something very interesting to me.

เด็กๆ ตอบมาน่าสนใจมากๆ

In an irritated voice, they said,

พวกเขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิดว่า

"You've given us a machine that works only in English,

"ลุงเอาเครื่องที่มีแต่ภาษาอังกฤษมาให้เรา

so we had to teach ourselves English in order to use it." (Laughter)

เราเลยต้องสอนภาษาอังกฤษให้ตัวเองก่อน ถึงจะใช้มันได้ " (เสียงหัวเราะ)

That's the first time, as a teacher,

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผม ในฐานะคนเป็นครู

that I had heard the word "teach ourselves" said so casually.

ได้ยินคนพูดคำว่า "สอนตัวเอง" เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆ

Here's a short glimpse from those years.

นี่คือภาพบางส่วนจากการทดลองของผมสมัยนั้น

That's the first day at the Hole in the Wall.

นั่นคือวันแรก ที่ผมติดตั้ง "คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง"

On your right is an eight-year-old.

ทางขวานั่นคือเด็กแปดขวบ

To his left is his student. She's six.

ทางซ้ายนั่นคือนักเรียนของเขา เด็กผู้หญิงอายุหกขวบ

And he's teaching her how to browse.

เขากำลังสอนเธอเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ

Then onto other parts of the country,

แล้วผมก็ไปยังส่วนต่างๆ ของประเทศ

I repeated this over and over again,

ทำงานทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

getting exactly the same results that we were.

และได้ผลเหมือนเดิมเป๊ะ

["Hole in the wall film - 1999"]

(คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง - ปี 1999)

An eight-year-old telling his elder sister what to do.

เด็กแปดขวบคนหนึ่งกำลังบอกพี่สาวว่าต้องทำอะไร

And finally a girl explaining in Marathi what it is,

และในที่สุดเด็กผู้หญิงก็อธิบาย เป็นภาษามาราติว่ามันคืออะไร

and said, "There's a processor inside."

และบอกว่า "มันมีโปรเซสเซอร์อยู่ข้างใน"

So I started publishing.

แล้วผมก็เลยเริ่มตีพิมพ์ผลการทดลอง

I published everywhere. I wrote down and measured everything,

ผมส่งงานไปตีพิมพ์ทุกที่ ผมจดและวัดทุกอย่าง

and I said, in nine months, a group of children

และสรุปว่า ภายในเก้าเดือน เด็กกลุ่มหนึ่ง

left alone with a computer in any language

ที่ถูกปล่อยให้อยู่ลำพังกับคอมพิวเตอร์ ไม่ว่าในภาษาใด

will reach the same standard as an office secretary in the West.

จะใช้คอมพิวเตอร์ได้ดีเทียบเท่า เลขานุการคนหนึ่งในประเทศตะวันตก

I'd seen it happen over and over and over again.

ผมเห็นกับตามาแล้วหลายค่อหลายครั้ง

But I was curious to know, what else would they do

แต่ผมก็สงสัยต่อว่า เด็กๆ จะทำอะไรได้อีก

if they could do this much?

ถ้าพวกเขาทำได้ขนาดนี้แล้ว?

I started experimenting with other subjects,

ผมเริ่มทดลองกับวิชาอื่นๆ

among them, for example, pronunciation.

ตัวอย่างเช่น การออกเสียง

There's one community of children in southern India

มีเด็กๆ ในชุมชนแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของอินเดีย

whose English pronunciation is really bad,

ซึ่งมีสำเนียงภาษาอังกฤษที่แย่มาก

and they needed good pronunciation because that would improve their jobs.

พวกเขาต้องฝึกสำเนียงให้ดี เพราะมันจะช่วยให้เขาได้งานดีขึ้น

I gave them a speech-to-text engine in a computer,

ผมลงโปรแกรมแปลงเสียงพูดเป็นตัวหนังสือในคอมพิวเตอร์

and I said, "Keep talking into it until it types what you say."

แล้วบอกเด็กๆ ว่า "พูดเข้าไป จนกว่าเครื่องจะพิมพ์คำที่เธอพูด"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They did that, and watch a little bit of this.

เด็กๆ ก็ทำตาม ลองดูวิดีโอนี้สักนิดหนึ่งนะครับ

Computer: Nice to meet you.Child: Nice to meet you.

คอมพิวเตอร์: ยินดีที่ได้รู้จัก เด็ก: ยินดีที่ได้รู้จัก

Sugata Mitra: The reason I ended with the face

ซูกาตา มิตรา: เหตุผลที่ผมหยุดภาพที่ใบหน้า

of this young lady over there is because I suspect many of you know her.

ของสาวน้อยคนนี้ เพราะผมว่าพวกคุณหลายคนอาจรู้จักเธอ

She has now joined a call center in Hyderabad

ตอนนี้เธอเข้าไปทำงานในคอล เซนเตอร์ที่เมืองไฮเดอราบัด

and may have tortured you about your credit card bills

และอาจเคยทรมานใจคุณเรื่องใบแจ้งหนี้บัตรเครดิต

in a very clear English accent.

ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่ชัดเจน

So then people said, well, how far will it go?

ทีนี้คนก็ตั้งคำถามว่า แล้วโครงการนี้มันจะไปได้ไกลแค่ไหน?

Where does it stop?

มันจะไปจบตรงไหน?

I decided I would destroy my own argument

ผมตัดสินใจว่าจะทำลายหลักการที่ผมเสนอไว้

by creating an absurd proposition.

โดยสร้างข้อเสนอที่ไร้เหตุผลขึ้นมา

I made a hypothesis, a ridiculous hypothesis.

ผมสร้างสมมุติฐานที่น่าขำขึ้นมาข้อหนึ่ง

Tamil is a south Indian language, and I said,

ทมิฬ เป็นภาษาอินเดียทางใต้ ผมตั้งคำถามว่า

can Tamil-speaking children in a south Indian village

เด็กที่พูดภาษาทมิฬในหมู่บ้านทางใต้ของอินเดีย

learn the biotechnology of DNA replication in English

จะเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีชีวภาพของการทำสำเนาดีเอ็นเอ ในภาษาอังกฤษ

from a streetside computer?

จากคอมพิวเตอร์ข้างถนนได้ไหม?

And I said, I'll measure them. They'll get a zero.

ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

I'll spend a couple of months, I'll leave it for a couple of months,

ผมตั้งคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้สองสามเดือน

I'll go back, they'll get another zero.

แล้วกลับไปทดสอบใหม่ เด็กๆ ก็ยังได้ศูนย์คะแนน

I'll go back to the lab and say, we need teachers.

ผมกลับไปที่แล็บและบอกว่า เราจำเป็นต้องมีครู

I found a village. It was called Kallikuppam in southern India.

ผมเลือกหมู่บ้านหนึ่ง ชื่อว่าคัลลิคุปปัม อยู่ทางใต้ของอินเดีย

I put in Hole in the Wall computers there,

ผมติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง

downloaded all kinds of stuff from the Internet about DNA replication,

ดาวน์โหลดทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับการทำสำเนาดีเอ็นเอ มาจากอินเทอร์เน็ต

most of which I didn't understand.

ซึ่งส่วนใหญ่ผมเองยังไม่เข้าใจเลย

The children came rushing, said, "What's all this?"

เด็กๆ วิ่งกรูกันมา ถามว่า "นี่อะไรอ่ะ?"

So I said, "It's very topical, very important. But it's all in English."

ผมบอกว่า "เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก สำคัญมาก แต่เป็นภาษาอังกฤษหมดเลยนะ"

So they said, "How can we understand such big English words

เด็กๆ บอกว่า "แล้วเราจะเข้าใจศัพท์ภาษาอังกฤษยากๆ

and diagrams and chemistry?"

แผนภูมิ และเรื่องทางเคมีพวกนี้ได้ยังไง?"

So by now, I had developed a new pedagogical method,

ถึงจุดนี้ ผมได้สร้างเทคนิควิธีการสอนแบบใหม่ขึ้นมาแล้ว

so I applied that. I said, "I haven't the foggiest idea."

ผมเลยบอกไปว่า "ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"And anyway, I am going away."

"เอาละ ลุงไปละนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I left them for a couple of months.

ผมปล่อยเด็กๆ ไปสองสามเดือน

They'd got a zero. I gave them a test.

ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

I came back after two months

ผมกลับมาใหม่สองเดือนให้หลัง

and the children trooped in and said, "We've understood nothing."

เด็กๆ มากันกลุ่มใหญ่และพูดว่า "พวกเรายังไม่เข้าใจอะไรเลย"

So I said, "Well, what did I expect?"

ผมบอก "อืม ลุงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนี่?"

So I said, "Okay, but how long did it take you

แล้วก็พูดว่า​ "เอาล่ะ ว่าแต่ มันใช้เวลานานแค่ไหนล่ะ

before you decided that you can't understand anything?"

หนูถึงสรุปว่าหนูไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย?"

So they said, "We haven't given up.

เด็กๆ ตอบว่า "พวกเรายังไม่ยอมแพ้หรอกนะ

We look at it every single day."

เรามานั่งดูมันทุกวันเลย"

So I said, "What? You don't understand these screens

ผมบอก "อะไรนะ พวกหนูไม่เข้าใจอะไรที่อยู่บนจอนี่เลย

and you keep staring at it for two months? What for?"

แต่ก็มานั่งจ้องมันอยู่ตั้งสองเดือนเลยเหรอ?​ เพื่ออะไรล่ะ?

So a little girl who you see just now,

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้

she raised her hand, and she says to me in broken Tamil and English,

ยกมือขึ้น และพูดกับผมด้วยภาษาทมิฬ และอังกฤษกระท่อนกระแท่น

she said, "Well, apart from the fact that

เธอบอกว่า "เอ่อ เรารู้แค่ว่า

improper replication of the DNA molecule causes disease,

ความผิดพลาดในการทำสำเนา โมเลกุลของดีเอ็นเอทำให้เกิดโรค

we haven't understood anything else."

นอกจากนั้นเรายังไม่เข้าใจอะไรเลยค่ะ"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

So I tested them.

แล้วผมก็เลยทดสอบพวกเขา

I got an educational impossibility, zero to 30 percent

และได้ผลที่เป็นไปไม่ได้ทางการศึกษา จากศูนย์เพิ่มเป็น 30%

in two months in the tropical heat

ภายใน 2 เดือน ในความร้อนของอากาศใกล้เส้นศูนย์สูตร

with a computer under the tree in a language they didn't know

กับคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง ใต้ต้นไม้ ในภาษาที่เขาไม่รู้

doing something that's a decade ahead of their time.

ในเรื่องที่ล้ำยุคกว่าความรู้ที่พวกเขามีนับสิบปี

Absurd. But I had to follow the Victorian norm.

น่าตลกสิ้นดี แต่ผมก็ต้องยึดตามเกณฑ์ของพวกวิคตอเรียน

Thirty percent is a fail.

30% ก็ยังถือว่าตก

How do I get them to pass? I have to get them 20 more marks.

ผมจะทำให้เขาผ่านเกณฑ์ได้ยังไง? ต้องทำให้เขาได้เพิ่มอีก 20 คะแนน

I couldn't find a teacher. What I did find was a friend that they had,

ผมหาครูไม่ได้ แต่ผมเจอเพื่อนรุ่นพี่ของเด็กๆ

a 22-year-old girl who was an accountant

สาวน้อยอายุ 22 ปีซึ่งเป็นนักบัญชี

and she played with them all the time.

และเล่นกับเด็กๆ พวกนี้ตลอด

So I asked this girl, "Can you help them?"

ผมเลยถามสาวน้อยคนนี้ว่า "คุณช่วยเด็กๆ หน่อยได้ไหม?"

So she says, "Absolutely not.

เธอตอบว่า "ไม่ได้แน่เลยค่ะ

I didn't have science in school. I have no idea

หนูไม่ได้เรียนวิทยาศาสตร์มา หนูไม่รู้เลยว่า

what they're doing under that tree all day long. I can't help you."

เด็กๆ ทำอะไรกันใต้ต้นไม้นั่นทั้งวี่ทั้งวัน หนูช่วยไม่ได้หรอก"

I said, "I'll tell you what. Use the method of the grandmother."

ผมบอกเธอว่า​ "นี่ จะบอกอะไรให้ หนูแค่ใช้วิธีของคุณยายเท่านั้นเอง"

So she says, "What's that?"

เธอถามว่า "ทำยังไงเหรอ?"

I said, "Stand behind them.

ผมตอบว่า "ก็ยืนข้างหลังเด็กๆ

Whenever they do anything, you just say,

เมื่อไหร่เด็กๆ ทำอะไรก็ตาม หนูก็แค่พูดว่า

'Well, wow, I mean, how did you do that?

"โอ้ ว้าว เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ?

What's the next page? Gosh, when I was your age, I could have never done that.'

แล้วหน้าต่อไปมีอะไรน่ะ? ตอนอายุเท่าพวกเธอ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้เลยนะเนี่ย

You know what grannies do."

หนูนึกออกนะว่าคุณยายทำยังไงน่ะ"

So she did that for two more months.

แล้วเธอก็ทำอย่างนั้นอยู่สองเดือน

The scores jumped to 50 percent.

คะแนนของเด็กๆ กระโดดไปเป็น 50%

Kallikuppam had caught up

เด็กๆ ในคัลลิคุปปัม ตีเสมอเด็กๆ

with my control school in New Delhi,

ในโรงเรียนเปรียบเทียบที่นิวเดลีแล้ว

a rich private school with a trained biotechnology teacher.

โรงเรียนเอกชนแพงๆ โดยครูที่จบมาทางเทคโนโลยีชีวภาพ

When I saw that graph I knew there is a way to level the playing field.

เมื่อผมเห็นกราฟนั่น ผมรู้เลยว่า เรามีทางสร้างความเสมอภาคแล้ว

Here's Kallikuppam.

นี่คือคัลลิคุปปัม

(Children speaking) Neurons ... communication.

(เสียงเด็กพูด) เซลล์ประสาท... สื่อสาร

I got the camera angle wrong. That one is just amateur stuff,

ผมวางมุมกล้องผิด ก็ถ่ายแบบมือสมัครเล่นน่ะครับ

but what she was saying, as you could make out,

แต่สิ่งที่เธอพูด คุณคงฟังออก

was about neurons, with her hands were like that,

เป็นเรื่องเกี่ยวกับเซลล์ประสาท เธอทำมือแบบนี้

and she was saying neurons communicate.

และพูดว่าเซลล์ประสาทสื่อสารกัน

At 12.

เธออายุแค่ 12 ขวบ

So what are jobs going to be like?

เอาล่ะ แล้วงานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

Well, we know what they're like today.

อืม เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

What's learning going to be like? We know what it's like today,

แล้วการเรียนรู้ล่ะ จะเป็นอย่างไร? เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

children pouring over with their mobile phones on the one hand

เด็กๆ นั้น มือหนึ่งก็สาละวนกับโทรศัพท์มือถือ

and then reluctantly going to school to pick up their books with their other hand.

แล้วก็อิดออดไม่อยากไปโรงเรียน เพื่อหยิบหนังสือมาอ่านด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

What will it be tomorrow?

แล้วพรุ่งนี้ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร?

Could it be that we don't need to go to school at all?

เราอาจจะไม่ต้องไปโรงเรียนเลยก็ได้ หรือเปล่า?

Could it be that, at the point in time when you need to know something,

เป็นไปได้ไหมว่า เมื่อคุณอยากรู้อะไรสักอย่าง

you can find out in two minutes?

คุณก็หาได้ภายในสองนาที?

Could it be -- a devastating question,

เป็นไปได้ไหมว่า... แหม คำถามนี้ทำร้ายจิตใจมาก

a question that was framed for me by Nicholas Negroponte --

เป็นคำถามที่นิโคลัส นีโกรปอนติถามผม ว่า

could it be that we are heading towards or maybe in

เป็นไปได้ไหมว่า เรากำลังมุ่งหน้าไปสู่

a future where knowing is obsolete?

อนาคตที่การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย?

But that's terrible. We are homo sapiens.

นั่นคงแย่มาก เราเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

Knowing, that's what distinguishes us from the apes.

การ " รู้ " เป็นสิ่งที่จำแนกเราจากพวกมนุษย์ลิง

But look at it this way.

แต่ลองมองมุมนี้นะครับ

It took nature 100 million years

ธรรมชาติใช้เวลา 100 ล้านปี

to make the ape stand up

กว่าจะทำให้มนุษย์ลิงยืนขึ้นสองขา

and become Homo sapiens.

และกลายเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

It took us only 10,000 to make knowing obsolete.

แต่พวกเราใช้เวลาแค่ 10,000 ปี ทำให้การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย

What an achievement that is.

นั่นเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งนะ

But we have to integrate that into our own future.

แต่เราต้องบูรณาการมันเข้ากับอนาคตของเรา

Encouragement seems to be the key.

ดูเหมือนการให้กำลังใจจะเป็นหัวใจสำคัญ

If you look at Kuppam,

ถ้าคุณดูที่เมืองคุปปัม

if you look at all of the experiments that I did,

ถ้าคุณลองดูการทดลองทั้งหมดที่ผมเคยทำ

it was simply saying, "Wow," saluting learning.

มันก็แค่การพูดว่า "ว้าว" เพื่อสดุดีการเรียนรู้

There is evidence from neuroscience.

มีหลักฐานทางประสาทวิทยาศาสตร์ว่า

The reptilian part of our brain, which sits in the center of our brain,

ใจกลางของสมองคนเรา ส่วนที่เหมือนของสัตว์เลี้อยคลาน

when it's threatened, it shuts down everything else,

เมื่อถูกคุกความ มันจะไปหยุดการทำงานของส่วนอื่นๆ หมด

it shuts down the prefrontal cortex, the parts which learn,

มันปิดสวิทช์สมองส่วนหน้า ส่วนที่ใช้ในการเรียนรู้

it shuts all of that down.

มันหยุดการทำงานของส่วนนั้นหมด

Punishment and examinations are seen as threats.

การลงโทษและการสอบก็คือภาวะคุกคาม

We take our children, we make them shut their brains down,

เราปิดสวิทช์สมองของเด็กๆ

and then we say, "Perform."

แล้วก็สั่งให้เขา "ทำงาน"

Why did they create a system like that?

ทำไมเขาถึงสร้างระบบแบบนี้ขึ้นมา?

Because it was needed.

เพราะเมื่อก่อนมันจำเป็น

There was an age in the Age of Empires

ในยุคจักรวรรดินิยม

when you needed those people who can survive under threat.

คุณต้องการคนที่เอาตัวรอดได้ในภาวะถูกคุกคาม

When you're standing in a trench all alone,

เมื่อคุณยืนอยู่ในสนามเพลาะคนเดียว

if you could have survived, you're okay, you've passed.

ถ้าคุณรอดมาได้ คุณโอเค คุณผ่าน

If you didn't, you failed.

ถ้าคุณไม่รอด คุณก็ตก

But the Age of Empires is gone.

แต่ยุคจักรวรรดินิยมนั้นผ่านไปแล้ว

What happens to creativity in our age?

เกิดอะไรขึ้นกับความคิดสร้างสรรค์ในยุคของเรา?

We need to shift that balance back

เราต้องปรับเปลี่ยนสมดุล

from threat to pleasure.

จากการคุกคามกลับไปสู่ความพึงพอใจ

I came back to England looking for British grandmothers.

ผมกลับมาที่อังกฤษเพื่อตามหาคุณยายชาวอังกฤษ

I put out notices in papers saying,

ผมเขียนประกาศในกระดาษว่า

if you are a British grandmother, if you have broadband and a web camera,

ถ้าคุณเป็นคุณยายชาวอังกฤษ มีอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง และกล้องเว็บแคม

can you give me one hour of your time per week for free?

คุณจะสละเวลาให้ผมสัปดาห์ละหนึ่งชั่วโมงได้ไหม?

I got 200 in the first two weeks.

ผมหาคุณยายได้ 200 คนภายในสองสัปดาห์แรก

I know more British grandmothers than anyone in the universe. (Laughter)

ตอนนี้ผมรู้จักคุณยายชาวอังกฤษมากกว่าใครในจักรวาลแล้ว (เสียงหัวเราะ)

They're called the Granny Cloud.

เราเรียกคุณยายเหล่านี้ว่า คุณยายบนก้อนเมฆ

The Granny Cloud sits on the Internet.

คุณยายบนก้อนเมฆนั่งอยู่ในอินเทอร์เน็ต

If there's a child in trouble, we beam a Gran.

เมื่อเด็กๆ มีปัญหา เราก็ส่งสัญญาณไปหาคุณยาย

She goes on over Skype and she sorts things out.

คุณยายจะมาจัดการ ผ่านทางสไกป์

I've seen them do it from a village called Diggles

ผมเคยเห็นเขาทำแบบนี้ในหมู่บ้านชื่อดิกเกิลส์

in northwestern England,

ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ

deep inside a village in Tamil Nadu, India,

ลึกเข้าไปในหมู่บ้านในรัฐทมิฬนาดู อินเดีย

6,000 miles away.

ห่างออกไป 6,000 ไมล์

She does it with only one age-old gesture.

เธอทำได้ด้วยท่าทางเก่าแก่ที่คุ้นเคย

"Shhh."

"ชู่..."

Okay?

โอเค

Watch this.

ลองดูนี่

Grandmother: You can't catch me. You say it.

คุณยาย: เธอจับฉันไม่ได้หรอก ไหนพูดซิ

You can't catch me.

เธอจับฉันไม่ได้หรอก

Children: You can't catch me.

เด็กๆ: เธอจับฉันไม่ได้หรอก

Grandmother: I'm the Gingerbread Man.Children: I'm the Gingerbread Man.

คุณยาย: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง เด็กๆ: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง

Grandmother: Well done! Very good.

คุณยาย: ถูกต้อง! ดีมาก

SM: So what's happening here?

ซูกาตา: เกิดอะไรขึ้นครับ?

I think what we need to look at is

ผมว่าสิ่งที่เราต้องมาดูกันคือ

we need to look at learning

เราต้องมองว่าการเรียนรู้

as the product of educational self-organization.

เป็นผลผลิตของการจัดการเรียนรู้ด้วยตัวเอง

If you allow the educational process to self-organize,

ถ้าคุณยอมปล่อยให้กระบวนการศึกษาจัดระบบตัวมันเอง

then learning emerges.

การเรียนรู้ก็จะเกิดขึ้น

It's not about making learning happen.

มันไม่ใช่การ "ทำ" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

It's about letting it happen.

แต่เป็นการ "ปล่อย" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

The teacher sets the process in motion

ครูทำหน้าที่ผลักดันให้กระบวนการนี้เริ่มต้น

and then she stands back in awe

แล้วถอยไปยืนอยู่เบื้องหลังด้วยความทึ่ง

and watches as learning happens.

เมื่อมองเห็นการเรียนรู้เกิดขึ้น

I think that's what all this is pointing at.

ผมคิดว่านั่นแหละคือแนวโน้มที่จะเกิดขึ้น

But how will we know? How will we come to know?

แต่เราจะรู้แน่ได้อย่างไร?

Well, I intend to build

ผมตั้งใจจะสร้าง

these Self-Organized Learning Environments.

สภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเอง (Self-Organized Learning Environments - SOLE)

They are basically broadband, collaboration

ซึ่งก็คืออินเทอร์เน็ตบรอดแบนด์ การร่วมมือกัน

and encouragement put together.

และการให้กำลังใจประกอบกัน

I've tried this in many, many schools.

ผมทดลองสูตรนี้ในหลายต่อหลายโรงเรียน

It's been tried all over the world, and teachers

ในประเทศต่างๆ ทั่วโลก โดยคุณครูหลายคน

sort of stand back and say, "It just happens by itself?"

ยืนดูแล้วบอกว่า "แล้วการเรียนรู้จะเกิดขึ้นเองเหรอ?"

And I said, "Yeah, it happens by itself.""How did you know that?"

ผมบอกว่า "ใช่ มันจะเกิดขึ้นเอง" "รู้ได้ยังไงล่ะ?"

I said, "You won't believe the children who told me

ผมตอบว่า "คุณคงไม่เชื่อที่เด็กๆ บอกผม

and where they're from."

และคงไม่เชื่อด้วยว่าเขามาจากไหน"

Here's a SOLE in action.

ลองดูนี่ นี่คือห้องเรียนแบบ SOLE

(Children talking)

(เสียงเด็กคุยกัน)

This one is in England.

อันนี้ที่อังกฤษ

He maintains law and order,

เขารักษากฎระเบียบในห้องเรียน

because remember, there's no teacher around.

เพราะ จำได้ใช่ไหมครับ ว่าไม่มีครูอยู่ด้วย

Girl: The total number of electrons is not equal to the total number of protons -- SM: Australia

เด็กผู้หญิง: จำนวนรวมของอิเล็กตรอนไม่เท่ากับจำนวนโปรตอน ซูกาตา: นี่ที่ออสเตรเลีย

Girl: -- giving it a net positive or negative electrical charge.

เด็กผู้หญิง: ทำให้ไอออนมีประจุไฟฟ้าบวกหรือลบ

The net charge on an ion is equal to the number of protons

ระดับประจุของไอออนตัวหนึ่ง เท่ากับจำนวนโปรตอนในไอออน

in the ion minus the number of electrons.

ลบด้วยจำนวนอิเล็กตรอน

SM: A decade ahead of her time.

ซูกาตา: ความรู้ที่เกินอายุของเธอเป็นสิบปี

So SOLEs, I think we need a curriculum of big questions.

ดังนั้น สำหรับ SOLE ผมว่าเราต้องการคำถามสำคัญที่น่าสนใจ

You already heard about that. You know what that means.

คุณคงเคยได้ยินคำถามแบบนี้ คุณรู้ว่ามันหมายถึงอะไร

There was a time when Stone Age men and women

สมัยก่อนนี้ หนุ่มสาวยุคหิน

used to sit and look up at the sky and say,

เคยนั่งมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วถามว่า

"What are those twinkling lights?"

"แสงวิบวับพวกนั้นคืออะไร?"

They built the first curriculum, but we've lost sight of those wondrous questions.

แล้วเขาก็สร้างหลักสูตรขึ้นเป็นครั้งแรก แต่เราลืมคำถามน่าพิศวงพวกนี้ไปหมด

We've brought it down to the tangent of an angle.

แล้วย่อมันลงจนเหลือแค่ด้านของสามเหลี่ยม

But that's not sexy enough.

แต่มันไม่น่าสนใจพอ

The way you would put it to a nine-year-old is to say,

ถ้าคุณจะสอนเด็กเก้าขวบ คุณต้องบอกว่า

"If a meteorite was coming to hit the Earth,

"ถ้ามีอุกาบาตกำลังพุ่งมาทางโลก

how would you figure out if it was going to or not?"

หนูจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะชนโลกหรือเปล่า?"

And if he says, "Well, what? how?"

ถ้าเขาถามว่า "อะไรนะครับ? ทำยังไงล่ะครับ?"

you say, "There's a magic word. It's called the tangent of an angle,"

คุณก็บอกไปว่า "มีคำวิเศษคำหนึ่ง คำว่าด้านของสามเหลี่ยม"

and leave him alone. He'll figure it out.

แล้วปล่อยเขาอยู่คนเดียว เขาจะหาคำตอบได้เอง

So here are a couple of images from SOLEs.

นี่เป็นภาพบางส่วนจากโครงการ SOLE

I've tried incredible, incredible questions --

ผมลองตั้งคำถามยากๆ เช่น

"When did the world begin? How will it end?" —

"โลกเกิดขึ้นมาได้อย่างไร? แล้วมันจะสิ้นสุดอย่างไร?"

to nine-year-olds.

ถามเด็กอายุเก้าขวบ

This one is about what happens to the air we breathe.

อันนี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับอากาศที่เราหายใจเข้าไป

This is done by children without the help of any teacher.

เด็กๆ เขียนออกมาเองโดยครูไม่ต้องช่วยเลย

The teacher only raises the question,

ครูเพียงแค่ตั้งคำถาม

and then stands back and admires the answer.

แล้วถอยไปข้างหลัง และชื่นชมคำตอบของเด็กๆ

So what's my wish?

ดังนั้น พรที่ผมจะขอคืออะไร?

My wish is

พรที่ผมอยากขอคือ

that we design the future of learning.

อยากให้เราออกแบบอนาคตของการเรียนรู้

We don't want to be spare parts

เราไม่อยากเป็นแค่ชิ้นส่วนอะไหล่

for a great human computer, do we?

ของเครื่องคอมพิวเตอร์มนุษย์ ใช่ไหมครับ?

So we need to design a future for learning.

เราจึงต้องออกแบบอนาคตการเรียนรู้

And I've got to -- hang on,

และเราจะต้อง... เดี๋ยวนะครับ

I've got to get this wording exactly right,

ผมต้องพูดให้ถูกต้องครบถ้วน

because, you know, it's very important.

เพราะ คุณรู้ใช่ไหม มันสำคัญมาก

My wish is to help design a future of learning

พรที่ผมอยากขอ คือ การสร้างอนาคตของการเรียนรู้

by supporting children all over the world

โดยสนับสนุนเด็กๆ ทั่วโลก

to tap into their wonder and their ability to work together.

ให้นำความรู้สึกพิศวงและสามารถของเขา ออกมาทำงานด้วยกัน

Help me build this school.

โปรดช่วยผมสร้างโรงเรียนแห่งนี้

It will be called the School in the Cloud.

ผมจะเรียกมันว่า โรงเรียนบนก้อนเมฆ (School in the Cloud)

It will be a school where children go on these intellectual adventures

เป็นโรงเรียนที่เด็กๆ จะได้ผจญภัยทางความคิด

driven by the big questions which their mediators put in.

โดยแรงผลักดันจากคำถามสำคัญที่ครูหยอดมาให้

The way I want to do this

สิ่งที่ผมจะทำ คือ

is to build a facility where I can study this.

สร้างโครงสร้างพื้นฐานที่ผมสามารถศึกษากระบวนการนี้ได้

It's a facility which is practically unmanned.

เป็นที่ที่ไม่ต้องมีคนมาอยู่ประจำ

There's only one granny

แค่มีคุณยายคนหนึ่ง

who manages health and safety.

คอยจัดการเรื่องสุขภาพและความปลอดภัย

The rest of it's from the cloud.

อย่างอื่นที่เหลือหาได้จากอินเทอร์เน็ต

The lights are turned on and off by the cloud,

แสงไฟเปิดปิดตามโปรแกรมในอินเทอร์เน็ต

etc., etc., everything's done from the cloud.

เป็นต้น ทุกอย่างทำผ่านอินเทอร์เน็ตหมด

But I want you for another purpose.

แต่ผมอยากขอความช่วยเหลือจากคุณเรื่องหนึ่ง

You can do Self-Organized Learning Environments

คุณสร้างสภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเองได้

at home, in the school, outside of school, in clubs.

ที่บ้าน ที่โรงเรียน นอกโรงเรียน ในคลับ

It's very easy to do. There's a great document

ทำง่ายมาก เรามีเอกสารที่เยี่ยมมาก

produced by TED which tells you how to do it.

ที่ TED จัดทำขึ้น ซึ่งบอกคุณหมดเลยว่าจะทำอย่างไร

If you would please, please do it

ผมขอร้องให้คุณลองทำดู

across all five continents

ทั่วทวีปทั้งห้า

and send me the data,

แล้วส่งข้อมูลมาให้ผม

then I'll put it all together, move it into the School of Clouds,

ผมจะเอาข้อมูลมารวมกัน และใส่เข้าไปในโรงเรียนบนก้อนเมฆ

and create the future of learning.

และสร้างอนาคตของการเรียนรู้

That's my wish.

นั่นคือพรที่ผมขอ

And just one last thing.

และท้ายสุดนี้

I'll take you to the top of the Himalayas.

ผมจะพาคุณขึ้นไปบนยอดเขาหิมาลัย

At 12,000 feet, where the air is thin,

ที่ความสูง 12,000 ฟุต อากาศเบาบาง

I once built two Hole in the Wall computers,

ผมเคยติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพงสองเครื่อง

and the children flocked there.

และเด็กๆ ก็มาจับกลุ่มกันที่นั่น

And there was this little girl who was following me around.

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยเดินตามผมไปทั่ว

And I said to her, "You know, I want to give a computer to everybody, every child.

ผมบอกเธอว่า "หนูรู้ไหม ลุงอยากหาคอมพิวเตอร์ ให้ทุกคน ให้เด็กทุกคนเลย

I don't know, what should I do?"

แต่ลุงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี?"

And I was trying to take a picture of her quietly.

และขณะที่ผมกำลังพยายามถ่ายรูปเธอเงียบๆ

She suddenly raised her hand like this, and said to me,

ทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นมาแบบนี้ และบอกผมว่า

"Get on with it."

"เลิกพูด แล้วลงมือทำสิ"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

I think it was good advice.

ผมว่านั่นเป็นคำแนะนำที่ดีนะ

I'll follow her advice. I'll stop talking.

ผมจะทำตามคำแนะนำของเธอ ผมจะหยุดพูดละ

Thank you. Thank you very much.

ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

Thank you very much. Wow. (Applause)

ขอบคุณมากครับ ว้าว (เสียงปรบมือ)