The psychology of your future self | Dan Gilbert

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

At every stage of our lives

ทุกช่วงชีวิตของเรา

we make decisions that will profoundly influence

มีการตัดสินใจที่จะมีผลอย่างมากต่อ

the lives of the people we're going to become,

ตัวเราในอนาคต

and then when we become those people,

และเมื่ออนาคตนั้นมาถึง

we're not always thrilled with the decisions we made.

เราก็มักไม่สุขใจกับสิ่งที่เราตัดสินใจไป

So young people pay good money

คนหนุ่มสาวจ่ายเงินแพงๆ

to get tattoos removed that teenagers

เพื่อลบรอยสักที่ตอนวัยรุ่น

paid good money to get.

เคยจ่ายเงินแพงๆ ไปสักมา

Middle-aged people rushed to divorce people

คนวัยกลางคนอยากจะรีบหย่ากับคนที่

who young adults rushed to marry.

ตัวเองรีบร้อนอยากแต่งงานด้วย เมื่อตอนหนุ่มสาว

Older adults work hard to lose

คนสูงวัยทำทุกอย่างเพื่อละทิ้ง

what middle-aged adults worked hard to gain.

สิ่งที่เคยทำงานตัวเป็นเกลียวเพื่อให้ได้มา ตอนวัยกลางคน

On and on and on.

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จบ

The question is, as a psychologist, that fascinates me is,

ในฐานะนักจิตวิทยา คำถามที่ผมติดใจก็คือ

why do we make decisions

ทำไมเราถึงตัดสินใจทำสิ่งที่

that our future selves so often regret?

ตัวเราในอนาคตต้องมานั่งเสียใจอยู่เสมอ?

Now, I think one of the reasons --

ผมคิดว่าหนึ่งในหลายๆ เหตุผล

I'll try to convince you today —

ที่ผมจะพยายามโน้มน้าว ให้พวกคุณเชื่อในวันนี้

is that we have a fundamental misconception

ก็คือ พวกเรามีพื้นฐานความเข้าใจผิดๆ

about the power of time.

เกี่ยวกับพลังอำนาจของเวลา

Every one of you knows that the rate of change

ทุกคนรู้ว่าอัตราการเปลี่ยนแปลง

slows over the human lifespan,

ค่อยๆ ช้าลงตลอดช่วงอายุขัย

that your children seem to change by the minute

ลูกๆ ของคุณดูจะเปลี่ยนแปลงไปนาทีต่อนาที

but your parents seem to change by the year.

แต่พ่อแม่ของคุณ ดูจะเปลี่ยนแปลงช้าเป็นปีต่อปี

But what is the name of this magical point in life

จุดมหัศจรรย์นี้คือจุดไหนในชีวิตนะ?

where change suddenly goes

ที่อยู่ๆ ความเปลี่ยนแปลงก็ผันแปร

from a gallop to a crawl?

จากเร็วจี๋ เป็นเชื่องช้า

Is it teenage years? Is it middle age?

ช่วงวัยรุ่น? วัยกลางคน?

Is it old age? The answer, it turns out,

หรือช่วงวัยสูงอายุหรือเปล่า? แต่สำหรับคนส่วนใหญ่

for most people, is now,

คำตอบกลับกลายเป็นว่า มันคือ ปัจจุบันขณะ

wherever now happens to be.

ไม่ว่าปัจจุบันขณะนั้นจะอยู่ตรงไหนก็ตาม

What I want to convince you today

สิ่งที่ผมจะบอกพวกคุณวันนี้

is that all of us are walking around with an illusion,

คือ เราแทบทุกคนดำเนินชีวิตไปกับภาพลวงตา

an illusion that history, our personal history,

ภาพลวงตาที่ว่า ตัวตนของเราจากอดีต

has just come to an end,

นั้นได้มาถึงจุดสิ้นสุดสมบูรณ์

that we have just recently become

จุดที่เราเพิ่งได้กลายเป็น

the people that we were always meant to be

คนแบบที่เราตั้งใจจะเป็นมาตลอด

and will be for the rest of our lives.

และจะคงสถานะนั้นไปตลอดชีวิตเรา

Let me give you some data to back up that claim.

ผมจะให้ข้อมูลบางอย่าง เพื่อสนับสนุนคำพูดของผม

So here's a study of change in people's

นี่เป็นการศึกษาเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับ

การเปลี่ยนแปลงค่านิยมส่วนบุคคล เมื่อเวลาผ่านไป

personal values over time.

Here's three values.

ค่านิยม 3 ด้าน

Everybody here holds all of them,

ที่มนุษย์ทุกคนยึดถือ

but you probably know that as you grow,

แต่คุณอาจรู้ว่าเมื่อคุณโตขึ้น

as you age, the balance of these values shifts.

เมื่ออายุมากขึ้น สมดุลย์ของค่านิยมเหล่านี้จะเปลี่ยนไป

So how does it do so?

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?

Well, we asked thousands of people.

จากการสอบถามคนเป็นพันๆ คน

We asked half of them to predict for us

ลองให้คนครึ่งนึงทำนายว่า

how much their values would change in the next 10 years,

ค่านิยมของเขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ในอีก 10 ปีข้างหน้า

and the others to tell us

และให้คนอีกครึ่งหนึ่งบอกว่า

how much their values had changed in the last 10 years.

สิบปีที่ผ่านมาเขามีค่านิยมอะไร ที่เปลี่ยนไปบ้าง

And this enabled us to do a really interesting kind of analysis,

นี่ทำให้เราสามารถทำการวิเคราะห์ที่น่าสนใจ

because it allowed us to compare the predictions

เพราะเราสามารถเปรียบเทียบ ผลการทำนายของแต่ละคน

of people, say, 18 years old,

เช่น ผลการทำนายของคนอายุ 18 ปี

to the reports of people who were 28,

เทียบกับผลการทำนายของคนอายุ 28

and to do that kind of analysis throughout the lifespan.

และเราสามารถทำการวิเคราะห์แบบนี้ ได้ตลอดทุกช่วงอายุของผู้เข้าร่วม

Here's what we found.

นี่คือสิ่งที่เราพบ

First of all, you are right,

ประเด็นแรก พวกคุณพูดถูก

change does slow down as we age,

ความเปลี่ยนแปลงค่อยๆ ช้าลงเมื่อเราแก่ขึ้นจริงๆ

but second, you're wrong,

ประเด็นที่สอง พวกคุณเข้าใจผิด

because it doesn't slow nearly as much as we think.

เพราะว่ามันไม่ได้เปลี่ยนช้าในแบบที่คุณคิด

At every age, from 18 to 68 in our data set,

ตลอดทุกอายุตั้งแต่ 16-68 ปี

people vastly underestimated how much change

คนประเมินการเปลี่ยนแปลงต่ำกว่าความเป็นจริงไปมาก

they would experience over the next 10 years.

เกี่ยวกับสิ่งที่เขาจะเจอในอีกสิบปีข้างหน้า

We call this the "end of history" illusion.

เราเรียกสิ่งนี้ว่า ภาพลวงตาของ "การสิ้นสุดของประวัติศาสตร์"

To give you an idea of the magnitude of this effect,

เพื่อขยายความเกี่ยวกับสิ่งที่ผมพูด

you can connect these two lines,

คุณสามารถเชื่อมต่อระหว่างเส้นสองเส้นนั้น

and what you see here is that 18-year-olds

และสิ่งที่คุณเห็น คือ คนวัย 18 ปี

anticipate changing only as much

คาดการณ์การเปลี่ยนแปลงแค่เท่าๆ กับ

as 50-year-olds actually do.

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจริงในคนอายุ 50 ปี

Now it's not just values. It's all sorts of other things.

มันไม่ได้เกิดกับเรื่องค่านิยมเท่านั้น มักเกิดขึ้นกับทุกๆ เรื่อง

For example, personality.

เช่น บุคลิกภาพ

Many of you know that psychologists now claim

หลายคนรู้ว่าปัจจุบันนักจิตวิทยาได้อ้างว่า

that there are five fundamental dimensions of personality:

บุคลิกภาพมีองค์ประกอบพื้นฐาน 5 ด้าน

neuroticism, openness to experience,

บุคลิกภาพแบบหวั่นไหววิตกกังวล แบบเปิดรับประสบการณ์

agreeableness, extraversion, and conscientiousness.

แบบประนีประนอม แบบเปิดตัว และแบบรอบคอบเอาการเอางาน

Again, we asked people how much they expected

แล้วเราก็ถามว่าเขาคาดว่า ตัวเองจะเปลี่ยนแปลงไป

to change over the next 10 years,

มากแค่ไหนในอีก 10 ปีข้างหน้า

and also how much they had changed over the last 10 years,

และถามด้วยว่าเขาเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา

and what we found,

สิ่งที่เราพบ

well, you're going to get used to seeing this diagram over and over,

เอ่อ คุณจะเริ่มคุ้น เพราะจะได้เห็นแผนภาพนี้ซ้ำๆ

because once again the rate of change

นี่เราก็เจออีกแล้ว ว่าอัตราการเปลี่ยนแปลง

does slow as we age,

ช้าลงเมื่อเราอายุมากขึ้น

but at every age, people underestimate

แต่ผู้คนในทุกช่วงอายุกลับประเมินต่ำไปว่า

how much their personalities will change

บุคลิกภาพของพวกเขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

in the next decade.

ในอีก 10 ปีข้างหน้า

And it isn't just ephemeral things

และมันก็ไม่ได้เกิดเฉพาะ กับสิ่งที่จับต้องไม่ได้

like values and personality.

เช่น ค่านิยมและบุคลิกภาพเท่านั้น

You can ask people about their likes and dislikes,

คุณสามารถถามผู้คนเกี่ยวกับสิ่งที่ชอบและไม่ชอบ

their basic preferences.

ความพึงพอใจทั่วไปของเขา

For example, name your best friend,

เป็นต้นว่า ลองบอกชื่อเพื่อนสนิทของคุณมา

your favorite kind of vacation,

สถานที่พักร้อนที่คุณชอบไป

what's your favorite hobby,

งานอดิเรกที่คุณชื่นชอบ

what's your favorite kind of music.

แนวดนตรีที่คุณชอบฟัง

People can name these things.

ใครๆ ก็ตอบคำถามเหล่านี้ได้หมด

We ask half of them to tell us,

เราถามครึ่งนึงของพวกเขาให้บอกเราว่า

"Do you think that that will change over the next 10 years?"

"คุณคิดว่าอีกสิบปีข้างหน้าคำตอบเหล่านั้น จะเปลี่ยนไปหรือไม่?"

and half of them to tell us,

และให้อีกครึ่งนึงของพวกเขาบอกเราว่า

"Did that change over the last 10 years?"

"ใน 10 ปีที่ผ่านมาคำตอบเหล่านั้นได้เปลี่ยนไปหรือไม่?"

And what we find, well, you've seen it twice now,

ผลลัพธ์ที่เราได้ ซึ่งคุณได้เห็นมันมาสองครั้งแล้ว

and here it is again:

มันก็เป็นเช่นเดิมอีกครั้ง

people predict that the friend they have now

คนเราทำนายว่าเพื่อนที่เขามีอยู่ตอนนี้

is the friend they'll have in 10 years,

ก็จะยังคงเป็นเพื่อนที่มีอยู่ในอีกสิบปีข้างหน้า

the vacation they most enjoy now is the one

การพักร้อนที่เขาชอบตอนนี้

ก็จะยังเป็นสิ่งที่เขาชอบในอีกสิบปีข้างหน้า

they'll enjoy in 10 years,

and yet, people who are 10 years older all say,

แต่คนอีกครึ่งที่ให้ตอบคำถามถึง ชีวิตในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาล้วนตอบว่า

"Eh, you know, that's really changed."

"เอ่อ รู้ไหม มันเปลี่ยนไปจริงๆ"

Does any of this matter?

แล้วเรื่องนี้มันสำคัญอย่างไรหรือ?

Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences?

หรือมันเป็นแค่เรื่องของการทายพลาด ที่จะไม่มีผลอะไรตามมาในชีวิต

No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why.

ไม่สิ มันสำคัญมากนะ ผมจะยกตัวอย่างให้ดูว่าทำไมถึงสำคัญ

It bedevils our decision-making in important ways.

มันสร้างปัญหาใหญ่แก่เราเวลาตัดสินใจ

Bring to mind right now for yourself

ลองคิดถึงตัวคุณเอง

your favorite musician today

นักดนตรีที่คุณชอบในตอนนี้

and your favorite musician 10 years ago.

กับนักดนตรีที่คุณชอบเมื่อ 10 ปีก่อน

I put mine up on the screen to help you along.

ผมแสดงของผมให้ดูบนจอ

Now we asked people

เราถามผู้คน

to predict for us, to tell us

ให้บอกเราว่า

how much money they would pay right now

คุณจะจ่ายเงินเท่าไหร่ในตอนนี้

to see their current favorite musician

เพื่อไปดูการแสดงของ นักดนตรีปัจจุบันที่คุณชื่นชอบ

perform in concert 10 years from now,

สำหรับคอนเสิร์ตที่จะแสดงอีกสิบปีข้างหน้า

and on average, people said they would pay

โดยเฉลี่ยแล้ว พวกเขาตอบว่าจะยอมจ่าย

129 dollars for that ticket.

129 ดอลล่าร์สำหรับค่าตั๋วใบนั้น

And yet, when we asked them how much they would pay

ยังไม่หมดแค่นั้น เราถามเขาอีกว่า จะยอมจ่ายเท่าไหร่

to see the person who was their favorite

เพื่อไปดูนักดนตรีที่เคยชอบเมื่อ 10 ปีก่อน

10 years ago perform today,

สำหรับคอนเสิร์ตที่จะแสดงในวันนี้

they say only 80 dollars.

พวกเขาตอบว่า แค่เพียง 80 ดอลลาร์เท่านั้น

Now, in a perfectly rational world,

ในโลกที่ทุกคนมีเหตุมีผล

these should be the same number,

ค่าตั๋วควรจะมีราคาเท่ากัน

but we overpay for the opportunity

แต่พวกเรากลับจ่ายแพงเกินสำหรับโอกาส

to indulge our current preferences

ที่จะสนองความต้องการในปัจจุบัน

because we overestimate their stability.

เพียงเพราะว่าเราให้ค่าสูงเกินไป ว่าสิ่งนั้นจะคงอยู่ถาวร

Why does this happen? We're not entirely sure,

ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ? เราก็ยังไม่รู้คำตอบแน่ชัด

but it probably has to do

บางทีอาจเป็นเพราะ

with the ease of remembering

การจดจำมันง่ายกว่า

versus the difficulty of imagining.

เมื่อเทียบกับการใช้จินตนาการซึ่งยากกว่า

Most of us can remember who we were 10 years ago,

พวกเราส่วนมากจำได้ดี ว่าเราเป็นอย่างไรเมื่อ 10 ปีก่อน

but we find it hard to imagine who we're going to be,

แต่เป็นเรื่องยากที่จะนึกภาพว่า เราจะเป็นอย่างไรในอนาคต

and then we mistakenly think that because it's hard to imagine,

ซึ่งทำให้เราเข้าใจผิดไปว่าเมื่อมันยากที่จะ นึกภาพการเปลี่ยนแปลงในอนาคต

it's not likely to happen.

ดังนั้นมันก็ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

Sorry, when people say "I can't imagine that,"

เมื่อคนเราพูดว่า "ผมนึกภาพไม่ออก"

they're usually talking about their own lack of imagination,

พวกเขาแค่กำลังพูดถึง การขาดจินตนาการ

and not about the unlikelihood

ไม่ได้หมายความว่า โอกาสที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

of the event that they're describing.

ของเหตุการณ์ที่เขากำลังพูดถึง

The bottom line is, time is a powerful force.

สรุปคือ เวลาเป็นพลังที่มีทรงอำนาจ

It transforms our preferences.

มันเปลี่ยนสิ่งต่างๆ ที่เราพึงพอใจ

It reshapes our values.

มันเปลี่ยนคุณค่าต่างๆ ที่เรายึดถือ

It alters our personalities.

มันเปลี่ยนบุคลิกภาพด้านต่างๆ ของเรา

We seem to appreciate this fact,

ดูเหมือนเราจะเข้าใจความจริงข้อนี้

but only in retrospect.

แต่เฉพาะเวลาหวนระลึกถึงอดีต

Only when we look backwards do we realize

เมื่อเรามองย้อนกลับไป เราถึงได้ตระหนักว่า

how much change happens in a decade.

เกิดการเปลี่ยนแปลงมากแค่ไหน ใน 10 ปีที่ผ่านมา

It's as if, for most of us,

สำหรับพวกเราส่วนใหญ่ มันราวกับว่า

the present is a magic time.

ปัจจุบันขณะเป็นช่วงเวลาวิเศษ

It's a watershed on the timeline.

มันเป็นจุดผกผันของเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

It's the moment at which we finally

มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเรา

become ourselves.

ได้กลายเป็นตัวของตัวเองในที่สุด

Human beings are works in progress

มนุษย์เราก็เหมือนงานที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

that mistakenly think they're finished.

ที่เราเข้าใจผิดไปว่ามันเสร็จสมบูรณ์แล้ว

The person you are right now

ตัวตนที่คุณเป็น ณ ตอนนี้

is as transient, as fleeting and as temporary

เป็นสิ่งชั่วคราวประเดี๋ยวประด๋าว

as all the people you've ever been.

เท่าๆ กับตัวตนที่คุณเคยเป็นมาก่อนหน้านี้

The one constant in our life is change.

สิ่งหนึ่งที่คงที่แน่นอนในชีวิตก็คือ ความเปลี่ยนแปลง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)