The psychology of your future self | Dan Gilbert

دَن گیلبرت: روانشناسی خودِ آینده شما

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

At every stage of our lives

در هر مرحله از زندگی خود

we make decisions that will profoundly influence

تصمیم هایی می گیریم که زندگی افرادی را که در آینده

the lives of the people we're going to become,

به آن ها تبدیل خواهیم شد به شدت تحت تأثیر قرار می دهند،

and then when we become those people,

ولی هنگامی که به آن افراد تبدیل می شویم،

we're not always thrilled with the decisions we made.

همیشه از تصمیم هایی که گرفته ایم خوشحال نمی شویم.

So young people pay good money

به این ترتیب جوان ها پول خوبی

to get tattoos removed that teenagers

برای برداشتن خالکوبی هایی می دهند که نوجوان ها

paid good money to get.

پول خوبی برای انجامشان داده اند.

Middle-aged people rushed to divorce people

افراد میانسال شیفته جدایی از افرادی هستند

who young adults rushed to marry.

که جوان ها شیفته وصال آنان بودند.

Older adults work hard to lose

افراد سن و سال دار در تلاش برای از دست دادن چیزی هستند

what middle-aged adults worked hard to gain.

که میانسالان به شدت سعی در بدست آوردنشان داشتند.

On and on and on.

و این ادامه دارد.

The question is, as a psychologist, that fascinates me is,

پرسشی که مرا، به عنوان یک روانشناس، به خود مشغول ساخته این است که

why do we make decisions

چرا تصمیم هایی می گیریم که

that our future selves so often regret?

اغلب مایه پشیمانی خود آینده ما هستند؟

Now, I think one of the reasons --

حال فکر می کنم یکی از دلایل--

I'll try to convince you today —

امروز سعی خواهم کرد شما را قانع کنم--

is that we have a fundamental misconception

این است که ما دچار یک سوء تفاهم اساسی

about the power of time.

درباره قدرت زمان هستیم.

Every one of you knows that the rate of change

هر یک از شما می داند که سرعت تغییر

slows over the human lifespan,

در طول عمر بشر کُند می شود،

that your children seem to change by the minute

یعنی به نظر می رسد بچه های شما با دقیقه تغییر می کنند

but your parents seem to change by the year.

ولی تغییر والدین شما با سال است.

But what is the name of this magical point in life

ولی نام این نقطه جادویی در زندگی چیست

where change suddenly goes

که تغییر در آن ناگهان

from a gallop to a crawl?

از حالت تاخت تبدیل به خزیدن می شود؟

Is it teenage years? Is it middle age?

آیا سالهای نوجوانی است؟ میانسالی است؟

Is it old age? The answer, it turns out,

پیری است؟ پاسخ، به نظر می رسد،

for most people, is now,

برای بیشتر افراد، زمان حال است.

wherever now happens to be.

همان نقطه ای که اکنون در آن هستیم.

What I want to convince you today

امروز میخواهم شما را قانع کنم

is that all of us are walking around with an illusion,

که همه ما دچار یک توهّم هستیم،

an illusion that history, our personal history,

این توهّم که تاریخ، تاریخ شخصی ما،

has just come to an end,

به پایان خود رسیده،

that we have just recently become

که همین اواخر افرادی شده ایم

the people that we were always meant to be

که همیشه می خواستیم باشیم

and will be for the rest of our lives.

و برای بقیه عمر خواهیم بود.

Let me give you some data to back up that claim.

اجازه دهید در تأیید این ادعا، داده هایی ارائه بدهم.

So here's a study of change in people's

این مطالعه ای درباره تغییر

personal values over time.

ارزش های شخصی افراد در طول زمان است.

Here's three values.

اینجا سه ارزش هست.

Everybody here holds all of them,

هر کس در اینجا هر سه را دارد،

but you probably know that as you grow,

ولی احتمالاً می دانید هم زمان که رشد می کنید،

as you age, the balance of these values shifts.

با پیر شدن شما، تعادل این سه ارزش تغییر می کند.

So how does it do so?

اما، این چگونه روی می دهد؟

Well, we asked thousands of people.

خوب، از هزاران نفر پرسیدیم.

We asked half of them to predict for us

از نیمی از آنان خواستیم برای ما پیش بینی کنند

how much their values would change in the next 10 years,

ارزش های آنها در عرض ۱۰ سال آینده چقدر تغییر خواهد کرد،

and the others to tell us

و از سایرین خواستیم بگویند

how much their values had changed in the last 10 years.

ارزش هایشان در عرض ۱۰ سال گذشته چقدر تغییر کرده است.

And this enabled us to do a really interesting kind of analysis,

و این ما را قادر ساخت تجزیه و تحلیل واقعاً جالبی انجام دهیم،

because it allowed us to compare the predictions

چون این امکان را به ما داد که پیش بینی های

of people, say, 18 years old,

افراد مثلاً ۱۸ ساله را

to the reports of people who were 28,

با گزارش های افرادی که ۲۸ سال داشتند مقایسه کنیم،

and to do that kind of analysis throughout the lifespan.

و این نوع تجزیه و تحلیل را در سرتاسر عمر انجام دهیم.

Here's what we found.

این چیزی است که دریافتیم.

First of all, you are right,

اول از همه، حق با شماست،

change does slow down as we age,

تغییر با پیر شدن ما کُند می شود،

but second, you're wrong,

ولی دوم اینکه، اشتباه کردید،

because it doesn't slow nearly as much as we think.

چون به شدتی که تصور می کنیم کُند نمی شود.

At every age, from 18 to 68 in our data set,

در هر سنّی، از ۱۸ تا ۶۸ در مجموعه داده های ما،

people vastly underestimated how much change

افراد میزان تغییر خود را

they would experience over the next 10 years.

در ۱۰ سال آینده به شدت دست کم گرفته اند.

We call this the "end of history" illusion.

این را توهّم "پایان تاریخ" می نامیم.

To give you an idea of the magnitude of this effect,

برای اینکه ذهنیتی از شدت این پدیده به شما بدهم،

you can connect these two lines,

می توانید این دو خط را به هم وصل کنید،

and what you see here is that 18-year-olds

و چیزی که اینجا می بینید این است که ۱۸ ساله ها

anticipate changing only as much

تغییر را به همان اندازه ای پیش بینی می کنند

as 50-year-olds actually do.

که در واقع ۵۰ ساله ها پیش بینی می کنند.

Now it's not just values. It's all sorts of other things.

حال، موضوع فقط ارزش ها نیستند. انواع چیزهای دیگر هم هستند.

For example, personality.

مثلاً شخصیت.

Many of you know that psychologists now claim

خیلی از شما می دانید که هم اکنون روانشناسان مدّعی هستند

that there are five fundamental dimensions of personality:

که شخصیت پنج بُعد اصلی دارد:

neuroticism, openness to experience,

نوروتیسیسم (روان رنجوری یا تمایل به اضطراب و افسردگی)، تجربه دوستی،

agreeableness, extraversion, and conscientiousness.

سازگاری، برونگرایی، و وظیفه شناسی.

Again, we asked people how much they expected

دوباره، از افراد پرسیدیم

to change over the next 10 years,

چقدر در عرض ۱۰ سال آینده انتظار تغییر دارند،

and also how much they had changed over the last 10 years,

و همچنین چقدر طی ۱۰ سال گذشته تغییر کرده اند،

and what we found,

و آنچه دریافتیم،

well, you're going to get used to seeing this diagram over and over,

خوب، به مشاهده مکرر این نمودار عادت خواهید کرد،

because once again the rate of change

زیرا یک بار دیگر سرعت تغییر

does slow as we age,

با پیر شدن ما کُند می شود،

but at every age, people underestimate

ولی در هر سنّی،

how much their personalities will change

افراد میزان تغییر شخصیت خود را

in the next decade.

در دهه آینده پایین تر تخمین میزنند.

And it isn't just ephemeral things

و فقط چیزهای روزمره

like values and personality.

مانند ارزش ها و شخصیت نیست.

You can ask people about their likes and dislikes,

می توانید درباره چیزهایی که افراد دوست دارند و دوست ندارند، بپرسید.

their basic preferences.

تمایلات فردی آنان.

For example, name your best friend,

مثلاً، از بهترین دوست خود بگویید،

your favorite kind of vacation,

تعطیلات دلخواه تان،

what's your favorite hobby,

سرگرمی دلخواه شما چیست،

what's your favorite kind of music.

موسیقی دلخواه تان چیست.

People can name these things.

افراد این ها را نام می برند.

We ask half of them to tell us,

از نیمی از آنان می پرسیم،

"Do you think that that will change over the next 10 years?"

"فکر می کنید پاسخ شما در عرض ۱۰ سال آینده فرق خواهد کرد؟"

and half of them to tell us,

و از نیمی دیگر می پرسیم،

"Did that change over the last 10 years?"

"آیا این در عرض ۱۰ سال گذشته فرق کرده است؟"

And what we find, well, you've seen it twice now,

و چیزی که دریافتیم، خوب، حال این را دو بار دیده اید،

and here it is again:

و باز هم می بینید:

people predict that the friend they have now

افراد فکر می کنند دوست فعلی آنان

is the friend they'll have in 10 years,

همان دوستی است که پس از ۱۰ سال خواهند داشت،

the vacation they most enjoy now is the one

لذت بخش ترین تعطیلات در حال حاضر همان است

they'll enjoy in 10 years,

که پس از ۱۰ سال خواهد بود،

and yet, people who are 10 years older all say,

و هم چنین افرادی که ۱۰ سال پیرتر هستند همه می گویند،

"Eh, you know, that's really changed."

"خوب، می دانید، واقعاً تغییر کرده است."

Does any of this matter?

هیچ یک از اینها اهمیت دارد؟

Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences?

آیا این یک جور پیش بینی غلط و بی اهمیت است؟

No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why.

خیر، خیلی هم مهم است، و برای شما مثالی می زنم که چرا.

It bedevils our decision-making in important ways.

این (پدیده) تصمیم گیری ما را به طرق مختلف تحت تأثیر قرار میدهد.

Bring to mind right now for yourself

همین الان در ذهن خود

your favorite musician today

موسیقیدان مورد علاقه خود در حال حاضر

and your favorite musician 10 years ago.

و موسیقیدان مورد علاقه تان در ۱۰ سال بعد را مجسم کنید.

I put mine up on the screen to help you along.

من مال خودم را روی پرده می گذارم تا با شما همراهی کنم.

Now we asked people

حال از افراد خواستیم

to predict for us, to tell us

برای ما پیش بینی کنند، به ما بگویند

how much money they would pay right now

چقدر حاضرند همین الان

to see their current favorite musician

برای دیدن اجرای موسیقیدان مورد علاقه فعلی خود،

perform in concert 10 years from now,

در کنسرت ۱۰ سال بعد، پول بدهند،

and on average, people said they would pay

و به طور متوسط، افراد گفتند

129 dollars for that ticket.

برای آن بلیط ۱۲۹ دلار می دهند.

And yet, when we asked them how much they would pay

ولی وقتی پرسیدیم چقدر میدهند

to see the person who was their favorite

تا کنسرت موسیقیدان مورد علاقه

10 years ago perform today,

۱۰ سال قبلشان را همین امروز ببینند،

they say only 80 dollars.

گفتند فقط ۸۰ دلار.

Now, in a perfectly rational world,

حال، اگر همه چیز کاملاً منطقی باشد،

these should be the same number,

این اعداد باید مشابه باشند،

but we overpay for the opportunity

در حالیکه ما

to indulge our current preferences

برای حفظ تمایلات فعلی خود پول بیشتری میدهیم،

because we overestimate their stability.

چون درباره ثبات آنها اغراق می کنیم.

Why does this happen? We're not entirely sure,

چرا این اتفاق روی میدهد؟ کاملاً مطمئن نیستیم،

but it probably has to do

ولی علت آن احتمالاً

with the ease of remembering

سهولت یادآوری

versus the difficulty of imagining.

در مقابل دشواری تصور است.

Most of us can remember who we were 10 years ago,

بیشتر ما به یاد داریم ۱۰ سال پیش چه بودیم،

but we find it hard to imagine who we're going to be,

ولی تصور اینکه چه خواهیم بود برایمان مشکل است،

and then we mistakenly think that because it's hard to imagine,

و در نتیجه چون تصورش برای ما مشکل است، به اشتباه این طور فکر میکنیم

it's not likely to happen.

که احتمالاً رخ نخواهد داد.

Sorry, when people say "I can't imagine that,"

متأسفم، وقتی مردم می گویند "نمی توانم تصورش را بکنم،"

they're usually talking about their own lack of imagination,

معمولاً منظورشان فقدان قدرت تصور خود آنهاست،

and not about the unlikelihood

و نه احتمال وقوع

of the event that they're describing.

رخدادی که توصیف می کنند.

The bottom line is, time is a powerful force.

حرف آخر این است که، زمان نیروی قدرتمندی است.

It transforms our preferences.

اولویت های ما را متحول می کند.

It reshapes our values.

به ارزش های ما شکل دیگری می دهد.

It alters our personalities.

شخصیت ما را تغییر می دهد.

We seem to appreciate this fact,

به نظر می رسد ما متوجه این واقعیت هستیم،

but only in retrospect.

ولی تنها نسبت به گذشته.

Only when we look backwards do we realize

فقط وقتی به عقب نگاه می کنیم متوجه می شویم

how much change happens in a decade.

چقدر تغییر طی یک دهه روی داده است.

It's as if, for most of us,

مثل این است که، برای بیشتر ما،

the present is a magic time.

زمان حال، یک زمان جادویی است.

It's a watershed on the timeline.

نقطه عطفی است در یک جدول زمانی.

It's the moment at which we finally

لحظه ای که ما بالاخره

become ourselves.

خودمان می شویم.

Human beings are works in progress

انسان ها کارهای در حال انجامی هستند

that mistakenly think they're finished.

که خود به اشتباه فکر می کنند تمام شده اند.

The person you are right now

فردی که هم اکنون هستید

is as transient, as fleeting and as temporary

همان قدر موقت است،همان قدر زودگذر و همان قدر فانی

as all the people you've ever been.

که همه افرادی که تاکنون بوده اید.

The one constant in our life is change.

تنها ثابت زندگی ما تغییر است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)