The paradox of choice | Barry Schwartz | TED

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Bank Light

I'm going to talk to you about some stuff that's in this book of mine

วันนี้ผมจะพูดถึงเนื้อหาบางส่วนที่ผมเขียนในหนังสือ

that I hope will resonate with other things you've already heard,

ผมหวังว่ามันจะมีหนักแน่นพอกับเรื่องอื่นๆ ที่คุณเคยได้ยินมาแล้ว

and I'll try to make some connections myself,

และเดี๋ยวผมจะบอกความเชื่อมโยงนั้นๆ เผื่อคุณไม่เข้าใจ

in case you miss them.

But I want to start with what I call the "official dogma."

ผมจะเริ่มด้วยสิ่งที่ผมเรียกว่า "หลักคำสอนของทางการ"

The official dogma of what?

หลักคำสอนของทางการ เกี่ยวกับอะไรล่ะ?

The official dogma of all Western industrial societies.

มันคือหลักคำสอนของทางการ ของสังคมอุตสาหกรรมตะวันตกทั้งหมด

And the official dogma runs like this:

และหลักคำสอนของทางการ มีความว่า:

if we are interested in maximizing the welfare of our citizens,

ถ้าหากเราต้องการทำให้เกิดสวัสดิภาพของประชาชนมากที่สุด

the way to do that is to maximize individual freedom.

เราก็ต้องทำให้เกิดเสรีภาพส่วนบุคคลมากที่สุด

The reason for this is both that freedom is, in and of itself, good,

เหตุผลก็คือ เสรีภาพเป็นสิ่งที่ดี

valuable, worthwhile, essential to being human,

เป็นสิ่งที่มีค่า และจำเป็นต่อมนุษย์

and because if people have freedom,

และเมื่อทุกคนมีเสรีภาพ

then each of us can act on our own

ทุกคนก็จะสามารถทำทุกอย่างได้ตามใจ

to do the things that will maximize our welfare,

สามารถพยายามทำให้เกิดสวัสดิภาพของตนเองให้มากที่สุดได้

and no one has to decide on our behalf.

และไม่มีใครต้องมาตัดสินใจแทนเรา

The way to maximize freedom is to maximize choice.

วิถีทางที่จะทำให้เกิดเสรีภาพมากที่สุดนั้น ก็คือการทำให้มีตัวเลือกมากที่สุด

The more choice people have, the more freedom they have,

ยิ่งตัวเลือกมากเท่าไหร่ คนก็จะมีเสรีภาพมากเท่านั้น

and the more freedom they have,

และเสรีภาพที่มากขึ้น

the more welfare they have.

ก็จะทำให้เกิดสวัสดิภาพมากขึ้น

This, I think, is so deeply embedded in the water supply

ผมคิดว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ถูกปลูกฝังมาอย่างดี

that it wouldn't occur to anyone to question it.

และไม่มีใครคิดที่จะเถียงมัน

และมันก็ถูกฝังลึกลงไปในชีวิตของเราด้วย

And it's also deeply embedded in our lives.

I'll give you some examples

ผมจะยกตัวอย่างสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เพราะความเจริญก้าวหน้า

of what modern progress has made possible for us.

This is my supermarket.

นี่คือซุปเปอร์มารเก็ตของผม มันอาจจะไม่ใหญ่มากนัก

Not such a big one.

I want to say just a word about salad dressing.

ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับน้ำสลัดคร่าวๆ

A hundred seventy-five salad dressings in my supermarket,

ในซุปเปอร์มารเก็ตของผมมีน้ำสลัด 175 ชนิด

if you don't count the 10 extra-virgin olive oils

ซึ่งยังไม่รวมน้ำมันมะกอกอีก 10 ชนิด

and 12 balsamic vinegars you could buy

และน้ำส้มสายชูหมักอีก 12 ชนิดที่สามารถซื้อได้

to make a very large number of your own salad dressings,

ซึ่งทำให้เกิดทางเลือกในการทำสลัดของคุณอย่างมากมาย

in the off-chance that none of the 175 the store has on offer suit you.

ซึ่งมีโอกาสน้อยมากที่ 175 ชนิดของน้ำสลัด จะไม่มีอันไหนเหมาะกับคุณเลย

So this is what the supermarket is like.

ซึ่งนี่คือสิ่งที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็น

And then you go to the consumer electronics store

จากนั้น คุณก็ไปที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า เพื่อซื้อระบบเครื่องเสียง

to set up a stereo system --

speakers, CD player, tape player, tuner, amplifier --

ลำโพง เครื่องเล่นซีดี เครื่องเล่นเทป วิทยุ เครื่องขยายเสียง

and in this one single consumer electronics store,

และในร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ผมพูดถึง

there are that many stereo systems.

ก็จะมีระบบเครื่องเสียงจำนวนมาก อย่างที่ผมได้พูด

We can construct six and a half million different stereo systems

เราสามารถประกอบชุดเครื่องเสียงที่ไม่ซ้ำกันได้ถึง 6.5 ล้านแบบ

out of the components that are on offer in one store.

โดยชุดเครื่องเสียงทุกแบบ ประกอบขึ้นจากชิ้นส่วนที่มีในร้านเดียว

You've got to admit that's a lot of choice.

คุณต้องยอมรับเลยว่า นั่นเป็นตัวเลือกที่เยอะมากทีเดียว

In other domains -- the world of communications.

ในอีกมุมหนึ่ง ในโลกของการสื่อสาร

There was a time, when I was a boy,

แต่ก่อน สมัยที่ผมยังเป็นเด็กอยู่

when you could get any kind of telephone service you wanted,

ตอนที่คุณสามารถมีบริการโทรศัพท์ได้ทุกชนิดที่คุณต้องการ

as long as it came from Ma Bell.

ก็ต่อเมื่อมันมาจากบริษัทมาเบล

You rented your phone, you didn't buy it.

คุณเช่าโทรศัพท์ คุณจะไม่ได้ซื้อมัน

One consequence of that, by the way, is that the phone never broke.

ผลที่ได้รับก็คือ โทรศัพท์ก็จะไม่มีวันเสีย หากคุณเช่ามัน

And those days are gone.

และสมัยนั้นก็ได้ผ่านไปแล้ว

We now have an almost unlimited variety of phones,

เดี๋ยวนี้เรามีโทรศัพท์ที่หลากหลายมากๆ

especially in the world of cell phones.

โดยเฉพาะในโลกของโทรศัพท์มือถือ

These are cell phones of the future.

สิ่งเหล่านี้คือโทรศัพท์มือถือของอนาคต

My favorite is the middle one --

ผมชอบตัวตรงกลางมากที่สุด

the MP3 player, nose hair trimmer, and crème brûlée torch.

เป็น เครื่องเล่น MP3 เครื่องเล็มขนจมูก และหัวพ่นไฟ

And if --

และถ้าหากคุณยังไม่เห็นมันขายอยู่ตามท้องตลอดนั้น

(Laughter)

if by some chance you haven't seen that in your store yet,

you can rest assured that one day soon, you will.

คุณมั่นใจได้ว่า อีกหน่อยคุณก็จะเห็นมัน

And what this does is it leads people to walk into their stores,

และที่สิ่งเหล่านี้ทำก็คือ

มันทำให้คนเดินเข้าไปในร้านเพื่อถามถึงสิ่งนี้

asking this question.

And do you know what the answer to this question now is?

และคุณรู้คำตอบสำหรับตอนนี้หรือไม่?

The answer is "no."

คำตอบก็คือ "ไม่มี"

It is not possible to buy a cell phone that doesn't do too much.

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อโทรศัพท์มือถือ ที่มีความสามารถพอดีๆ

So, in other aspects of life that are much more significant than buying things,

ในแง่มุมอื่นของชีวิตที่มีความสำคัญกว่าการซื้อของ

the same explosion of choice is true.

ปัญหาของตัวเลือกที่มากเกิน ก็เกิดขึ้นเช่นกัน

Health care.

ในแง่การดูแลสุขภาพ -- มันเป็นไปไม่ได้แล้วในสหรัฐอเมริกา

It is no longer the case in the United States

that you go to the doctor, and the doctor tells you what to do.

ที่คุณไปหาหมอ แล้วหมอบอกสิ่งที่คุณต้องทำ

Instead, you go to the doctor,

ในทางกลับกัน คุณไปหาหมอ

and the doctor tells you, "Well, we could do A, or we could do B.

และหมอก็จะบอกคุณว่า เราสามารถรักษาแบบ ก. ได้ หรือรักษาแบบ ข. ได้

A has these benefits and these risks.

ก. มีข้อดีตามนี้ มีข้อเสียตามนี้

B has these benefits and these risks.

ข. มีข้อดีตามนี้ มีข้อเสียตามนี้ คุณต้องการรักษาแบบไหน?

What do you want to do?"

And you say, "Doc, what should I do?"

แล้วคุณก็จะพูดว่า "หมอครับ ผมควรทำแบบไหน?"

And the doc says, "A has these benefits and risks,

แล้วหมอก็จะพูดว่า ก. มีข้อดีข้อเสียตามนี้ ข. มีข้อดีข้อเสียตามนี้

and B has these benefits and risks.

What do you want to do?"

คุณต้องการรักษาแบบไหน?

And you say, "If you were me, Doc, what would you do?"

แล้วคุณก็จะพูดว่า "แล้วถ้าหมอเป็นผม หมอจะทำแบบไหน?"

And the doc says, "But I'm not you."

แล้วหมอก็จะพูดว่า "แต่ผมไม่ใช่คุณนะ"

And the result is -- we call it "patient autonomy,"

ผลลัพธ์ที่ได้ -- เราเรียกมันว่า "อิสรภาพของคนไข้"

which makes it sound like a good thing,

ซึ่งทำให้มันดูเป็นสิ่งที่ดี

but what it really is is a shifting of the burden and the responsibility

แต่จริงๆ แล้ว มันก็คือการโอนถ่ายภาระ และความรับผิดชอบ

ในการตัดสินใจ จากคนที่รู้ --

for decision-making

from somebody who knows something -- namely, the doctor --

นั่นก็คือ คุณหมอ --

ไปสู่คนที่ไม่รู้อะไรเลย ที่กำลังป่วย

to somebody who knows nothing and is almost certainly sick

and thus, not in the best shape to be making decisions --

ซึ่งจะเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ควรมาตัดสินใจ --

namely, the patient.

นั่นก็คือ คนไข้

There's enormous marketing of prescription drugs

มีการโฆษณายาที่ต้องสั่งโดยแพทย์อย่างมหาศาล

to people like you and me,

โดยโฆษณาให้กับคนอย่างคุณและผม

which, if you think about it, makes no sense at all,

ซึ่ง ถ้ามาลองคิดดูแล้ว มันไม่มีเหตุผลเลย

since we can't buy them.

เพราะเราซื้อมันเองไม่ได้

Why do they market to us if we can't buy them?

แล้วทำไมเขาถึงโฆษณาให้เรา ถ้าเราซื้อมันไม่ได้ล่ะ?

The answer is that they expect us to call our doctors the next morning

คำตอบก็คือ เขาคาดว่า เราจะโทรหาหมอในวันถัดไป

and ask for our prescriptions to be changed.

และบอกให้หมอเปลี่ยนยาที่สั่งให้เขา

Something as dramatic as our identity

และในบางอย่างที่น่าทึ่งเช่นตัวตนของเรา

has now become a matter of choice,

ก็กลายเป็นปัญหาของทางเลือกเช่นกัน

as this slide is meant to indicate.

เหมือนที่สไลด์นี้ต้องการจะบอก

We don't inherit an identity; we get to invent it.

เราไม่ได้สืบต่อเอกลักษณ์ของเรา เราสร้างมันขึ้นมา

And we get to reinvent ourselves as often as we like.

และเราสามารถสร้างตัวเราใหม่กี่ครั้งก็ได้ ตามใจชอบ

And that means that every day, when you wake up in the morning,

นั่นก็หมายความว่า ทุกเช้าที่คุณตื่นขึ้นมา

คุณต้องตัดสินใจว่าคุณต้องการเป็นคนแบบไหน

you have to decide what kind of person you want to be.

With respect to marriage and family:

ในแง่การแต่งงานและครอบครัว

there was a time when the default assumption that almost everyone had

เคยมีสมัยที่เกือบทุกคนมีความเห็นที่คล้ายกัน

is that you got married as soon as you could,

นั่นก็คือ คุณแต่งงานให้เร็วที่สุด

and then you started having kids as soon as you could.

แล้วคุณก็มีลูกให้ได้เร็วที่สุด

ทางเลือกเดียวที่มีก็คือ กับใคร?

The only real choice was who,

not when, and not what you did after.

ไม่ใช่ที่ไหน หรือทำอะไรต่อ

Nowadays, everything is very much up for grabs.

เดี๋ยวนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

I teach wonderfully intelligent students,

ผมมีลูกศิษย์คนนึง

and I assign 20 percent less work than I used to.

ผมสั่งงานน้อยลง 20 เปอร์เซ็นต์

And it's not because they're less smart,

ไม่ใช่ว่าเขาโง่กว่าคนอื่นๆ

and it's not because they're less diligent.

หรือเพราะเขาไม่ขยัน

It's because they are preoccupied, asking themselves,

แต่เป็นเพราะเขาต้องหมกมุ่นกับสิ่งอื่นๆ

"Should I get married or not? Should I get married now?

"ฉันควรจะแต่งงานหรือเปล่า? แต่งงานตอนนี้เลยมั้ย?

Should I get married later?

หรือฉันควรจะแต่งงานทีหลัง? ฉันควรมีลูกก่อน หรือทำงานก่อนดี?

Should I have kids first or a career first?"

All of these are consuming questions.

คำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่ใช้เวลา

And they're going to answer these questions,

และเขาเหล่านั้นก็จะตอบคำถามเหล่านี้

whether or not it means not doing all the work I assign

ซึ่งหมายความว่า เขาอาจจะไม่มีเวลาทำงานที่ผมสั่งไปเลย

and not getting a good grade in my courses.

และได้เกรดที่ไม่ดีในวิชาของผม

And indeed they should.

และแน่นอนว่าเขาควรจะทำอย่างนั้น เพราะคำถามเหล่านี้สำคัญมาก

These are important questions to answer.

Work.

งาน -- เราได้รับพร ดังเช่นที่คาร์ลพูดไว้

We are blessed, as Carl was pointing out,

with the technology that enables us to work every minute of every day

ด้วยเทคโนโลยีที่ทำให้เรา

สามารถทำงานได้ทุกวินาทีของทุกวัน จากที่ไหนก็ได้บนโลก --

from any place on the planet --

except the Randolph Hotel.

ยกเว้นโรงแรมแรนดอล์ฟ (ที่พักของงาน TED)

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

There is one corner, by the way,

แต่มันมีอยู่ปัญหาหนึ่ง

that I'm not going to tell anybody about, where the WiFi actually works.

ผมจะไม่บอกใคร ว่าที่ไหนมี WiFi ให้ใช้บ้าง

I'm not telling you about it, because I want to use it.

ผมจะไม่บอกใคร เพราะผมต้องการใช้มัน

So what this means,

ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เสรีภาพในการเลือก

this incredible freedom of choice we have with respect to work,

ที่เรามีต่องานที่ทำ นั่นก็คือ เราต้องตัดสินใจ

is that we have to make a decision,

again and again and again,

ตัดสินใจอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

about whether we should or shouldn't be working.

ว่าเราควรจะทำงานหรือไม่

We can go to watch our kid play soccer,

เราสามารถไปดูลูกของเราเล่นฟุตบอล

and we have our cell phone on one hip and our Blackberry on our other hip,

และเรามีโทรศัพท์มือถืออยู่ที่เอวข้างหนึ่ง

และ Blackberry อยู่ที่เอวอีกข้าง

and our laptop, presumably, on our laps.

เครื่องโน๊ตบุ๊คอยู่บนตัก

And even if they're all shut off,

และถึงแม้ว่าทั้งสามอย่างจะถูกปิด

every minute that we're watching our kid mutilate a soccer game,

ทุกนาทีที่คุณดูลูกของคุณเล่นฟุตบอล

we are also asking ourselves,

คุณก็จะถามตัวเองว่า

"Should I answer this cell phone call?

"ฉันควรจะรับสายนี้มั้ย?

Should I respond to this email? Should I draft this letter?"

ฉันควรตอบอีเมล์นี้มั้ย? ฉันควรเขียนจดหมายฉบับนี้หรือเปล่า?"

And even if the answer to the question is "no,"

และถึงแม้ว่าคุณจะตอบว่า "ไม่"

it's certainly going to make the experience of your kid's soccer game

มันก็ยังจะทำให้การไปดูลูกเล่นฟุตบอล

very different than it would've been.

ต่างจากที่มันควรจะเป็นอย่างมาก

So everywhere we look,

ลองมองไปรอบๆ ตัว

big things and small things, material things and lifestyle things,

ทั้งสิ่งที่ใหญ่หลวง และเล็กกระจิ๊ด สิ่งของ และไลฟ์สไตล์

life is a matter of choice.

ชีวิต ก็คือการเลือก

And the world we used to live in looked like this.

และโลกที่เราเคยอยู่ ก็แบบเป็นนี้

[Well, actually, they are written in stone.]

That is to say, there were some choices,

นั้นก็คือ เรามีทางเลือกบางอย่าง

but not everything was a matter of choice.

แต่ไม่ใช่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับทางเลือก

The world we now live in looks like this.

และนั่นคือโลกที่เราอยู่ในปัจจุบัน

[The Ten Commandments Do-It-Yourself Kit]

คำถามก็คือ แล้วนี่เป็น"สิ่งที่ดี"? หรือเป็น "สิ่งที่ไม่ดี"?

And the question is: Is this good news or bad news?

And the answer is "yes."

คำตอบก็คือ "ใช่"

(Laughter)

(หัวเราะ)

We all know what's good about it,

เราทุกคนรู้ว่ามันดียังไง

so I'm going to talk about what's bad about it.

เพราะฉะนั้นผมจะบอกในสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับทางเลือก

All of this choice has two effects,

ทางเลือกทั้งหมดมีผลกระทบสองอย่าง

two negative effects on people.

เป็นผลกระทบในแง่ลบทั้งสองอย่าง

One effect, paradoxically,

ผลกระทบแรก ที่ขัดแย้ง

is that it produces paralysis rather than liberation.

ก็คือมันทำให้เกิดอัมพาต แทนที่จะเป็นการปลดปล่อย

With so many options to choose from,

ด้วยทางเลือกที่มากมายให้เราเลือก

people find it very difficult to choose at all.

ผู้คนรู้สึกได้ว่า การต้องเลือกกลายเป็นสิ่งที่ลำบาก

I'll give you one very dramatic example of this,

ผมจะยกตัวอย่างให้คุณดู

a study that was done of investments in voluntary retirement plans.

มีการศึกษาการลงทุนเพื่อการเลี้ยงชีพ

A colleague of mine got access to investment records from Vanguard,

เพื่อนของผมคนหนึ่งได้รับการอนุญาตให้ดูบันทึกการลงทุนจากแวนการ์ด

the gigantic mutual fund company,

ซึ่งเป็นบริษัทกองทุนหลักทรัพย์ที่ใหญ่มากๆ

of about a million employees and about 2,000 different workplaces.

มีพนักงานกว่าครึ่งล้าน และมีสำนักงานกว่า 2,000 แห่ง

What she found is that for every 10 mutual funds the employer offered,

และสิ่งที่เธอพบ ก็คือ

ในทุกๆ 10 กองทุนที่บริษัทแนะนำ

rate of participation went down two percent.

การมีส่วนร่วมลดลง 2 เปอร์เซ็นต์

You offer 50 funds -- 10 percent fewer employees participate

คุณมี 50 กองทุน -- พนักงานจะมีส่วนร่วมน้อยลง 10 เปอร์เซ็นต์

than if you only offer five.

ลดลงจากที่คุณมีแค่ 5 กองทุน ทำไมล่ะ?

Why?

Because with 50 funds to choose from,

เพราะด้วย 50 กองทุนที่คุณให้เลือก

it's so damn hard to decide which fund to choose,

มันยากมากๆที่จะเลือกกองทุนที่ต้องการ

that you'll just put it off till tomorrow,

คุณก็จะปล่อยมันไปถึงวันพรุ่งนี้

and then tomorrow

และพรุ่งนี้ และพรุ่งนี้อีก

and then tomorrow and tomorrow,

และพรุ่งนี้ และพรุ่งนี้

and, of course, tomorrow never comes.

และแน่นอน พรุ่งนี้ไม่เคยมาถึง

Understand that not only does this mean

การที่เราเข้าใจนั้น ไม่ใช่แค่ว่า

that people are going to have to eat dog food when they retire

คนเราจะต้องกินอาหารหมาเมื่อเกษียณ

because they don't have enough money put away,

เพราะเขาไม่มีเงินมากพอที่จะใช้จ่าย

it also means that making the decision is so hard

แต่ก็หมายความว่า การตัดสินใจเป็นสิ่งที่ลำบาก

that they pass up significant matching money from the employer.

และเขาก็จะปล่อยให้เงินหลุดมือไปเป็นจำนวนมาก

By not participating, they are passing up as much as 5,000 dollars a year

ในการที่ไม่มีส่วนร่วม เขาปล่อยให้กว่า 5,000 ดอลล่าร์หลุดไป

from the employer,

จากผู้จ้างงาน ที่พร้อมที่จะร่วมลงทุน

who would happily match their contribution.

So paralysis is a consequence of having too many choices.

ดังนั้น อัมพาตเป็นผลที่เกิดจากการที่มีตัวเลือกมากเกินไป

And I think it makes the world look like this.

และผมคิดว่า นี่คือสิ่งที่ทำให้โลกเราเป็นแบบนี้

[And lastly, for all eternity, French, bleu cheese or ranch?]

(หัวเราะ)

(Laughter)

You really want to get the decision right if it's for all eternity, right?

คุณต้องการตัดสินใจให้ถูกต้อง ถ้าหากมันจะมีผลตลอดไป ใช่มั้ย?

You don't want to pick the wrong mutual fund or wrong salad dressing.

คุณไม่ต้องการที่จะเลือกกองทุนที่ไม่ดี หรือแม้กระทั่งน้ำสลัดที่ไม่เหมาะกับคุณ

So that's one effect.

นั่นคือผลกระทบอย่างแรก ผลกระทบอย่างที่สองก็คือ

The second effect is that, even if we manage to overcome the paralysis

ถึงแม้ว่าเราจะสามารถฝ่าฟันกับอัมพาต และตัดสินใจเลือกได้

and make a choice,

we end up less satisfied with the result of the choice

คุณก็จะไม่มีความสุขกับการตัดสินใจของคุณ

than we would be if we had fewer options to choose from.

ยิ่งเสียกว่าตอนที่คุณมีทางเลือกเพียงนิดเดียว

And there are several reasons for this.

และมันมีหลายเหตุผลสำหรับสิ่งนี้

One of them is, with a lot of different salad dressings to choose from,

เหตุผลแรกก็คือ ด้วยน้ำสลัดนานาชนิดที่คุณเลือกได้

if you buy one and it's not perfect -- and what salad dressing is? --

ถ้าคุณซื้อไป แล้วมันไม่ได้เพอร์เฟค -- แล้วคุณรู้มั้ยว่าน้ำสลัดคืออะไร

it's easy to imagine that you could've made a different choice

มันเป็นไปได้ง่ายมากที่จะนึกถึงทางเลือกอื่นๆ

that would've been better.

คิดว่า มันน่าจะดีกว่าแน่นอน และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ

And what happens is,

this imagined alternative induces you to regret the decision you made,

การที่คุณนึกถึงทางเลือกอื่น ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีที่ตัดสินใจลงไป

and this regret subtracts from the satisfaction you get

และการเสียดายนี้ จะถูกลบออกจากความพึงพอใจที่คุณตัดสินใจลงไป

out of the decision you made,

even if it was a good decision.

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการตัดสินใจที่ดีแล้ว

The more options there are, the easier it is to regret anything at all

เมื่อมีตัวเลือกมากขึ้น ก็จะทำให้ยิ่งเสียดายสิ่งอื่นๆง่ายขึ้น

that is disappointing about the option that you chose.

นั่นก็คือการผิดหวังกับสิ่งที่คุณเลือกไป

Second, what economists call "opportunity costs."

เหตุผลที่สอง คือสิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์เรียกว่า ค่าเสียโอกาส

Dan Gilbert made a big point this morning

แดน กิลเบิร์ต ได้เน้นแล้วเมื่อเช้า

of talking about how much the way in which we value things

โดยพูดเกี่ยวกับ การที่เราให้ความสำคัญบางสิ่ง

depends on what we compare them to.

ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราเทียบมันด้วย

Well, when there are lots of alternatives to consider,

เมื่อมีทางเลือกหลายทาง

it's easy to imagine the attractive features of alternatives that you reject

เราก็จะจินตนาการถึงสิ่งที่น่าสนใจ

เกี่ยวกับสิ่งที่เราทิ้งมันไปได้อย่างง่ายดาย

that make you less satisfied with the alternative that you've chosen.

ทำให้คุณพอใจกับสิ่งที่คุณเลือกน้อยลง

Here's an example.

[I can't stop thinking about those other available parking spaces on W 85th Street]

ตัวอย่างหนึ่ง ก่อนอื่นผมต้องขออภัยสำหรับคนที่ไม่ได้มาจากนิวยอร์ค

If you're not a New Yorker, I apologize.

(หัวเราะ)

แต่นี่คือสิ่งที่คุณควรจะคิดอยู่

Here's what you're supposed to be thinking.

นี่เป็นคู่สมรสที่แฮมพ์ตอนส์

Here's this couple on the Hamptons. Very expensive real estate.

อสังหาริมทรัพย์ที่แพงมาก

Gorgeous beach. Beautiful day. They have it all to themselves.

หาดทรายที่สวยงาม วันที่แสนงดงาม เขามีทุกอย่างที่มีได้แล้ว

What could be better?

จะมีอะไรที่ดีกว่านี้อีก "แย่ที่สุด"

"Damn it," this guy is thinking,

ผู้ชายคนนี้กำลังคิด "นี่มันเดือนสิงหาคม

"It's August. Everybody in my Manhattan neighborhood is away.

ทุกคนในละแวกแมนฮัตตันไปเที่ยวกันหมด

I could be parking right in front of my building."

ฉันสามารถจอดรถที่หน้าตึกได้เลย"

And he spends two weeks nagged by the idea

แล้วความคิดนี้ก็รบกวนใจเขาไปตลอดสองอาทิตย์

that he is missing the opportunity, day after day,

ว่าเขากำลังเสียโอกาสไปทุกวัน ทุกวัน ที่จะได้มีที่จอดรถที่ดีมาก

to have a great parking space.

(Laughter)

Opportunity costs subtract from the satisfaction

ค่าเสียโอกาส ลบด้วยความพอใจจากสิ่งที่เราเลือก

that we get out of what we choose,

even when what we choose is terrific.

ถึงแม้ว่าสิ่งที่เราเลือกไปจะดีมากๆ

And the more options there are to consider,

และเมื่อมีทางเลือกมากขึ้น

the more attractive features of these options

ก็จะมีสิ่งที่น่าสนใจมากขึ้น

are going to be reflected by us as opportunity costs.

ซึ่งจะถูกรวมเข้าไปในค่าเสียโอกาสอีก

Here's another example.

อีกตัวอย่างหนึ่ง

(Laughter)

Now, this cartoon makes a lot of points.

การ์ตูนนี้สื่ออะไรหลายๆอย่าง

It makes points about living in the moment as well,

สื่อเกี่ยวกับการใช้ชีวิตปัจจุบัน

and probably about doing things slowly.

และเกี่ยวกับการทำทุกอย่างช้าๆ

But one point it makes is that whenever you're choosing one thing,

และอีกสิ่งที่มันสื่อ ก็คือ เมื่อคุณเลือกที่จะทำสิ่งหนึ่ง

you're choosing not to do other things,

ก็ถือว่าคุณกำลังเลือกที่จะไม่ทำอีกสิ่งหนึ่ง

and those other things may have lots of attractive features,

และสิ่งอื่นๆที่ไม่ได้เลือก อาจจะมีอะไรน่าดึงดูดหลายอย่าง

and it's going to make what you're doing

และมันก็จะทำให้สิ่งที่คุณทำอยู่ น่าสนใจน้อยลง

less attractive.

Third: escalation of expectations.

อย่างที่สาม ก็คือความคาดหวังที่สูงขึ้น

This hit me when I went to replace my jeans.

สิ่งนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมต้องการซื้อกางเกงยีนส์ตัวใหม่

I wear jeans almost all the time.

ผมใส่ยีนส์เกือบตลอดเวลา

There was a time when jeans came in one flavor,

และมันเคยมีสมัยที่ยีนส์มีเพียงชนิดเดียว

and you bought them, and they fit like crap.

คุณซื้อมันมา แล้วมันก็ไม่ได้ดีเลย

They were incredibly uncomfortable,

ใส่แล้วจะอึดอัดที่สุด

and if you wore them long enough and washed them enough times,

และถ้าคุณใส่มันบ่อยๆ ซักมันบ่อยๆ

they started to feel OK.

มันก็จะเริ่มดีขึ้น

I went to replace my jeans after years of wearing these old ones.

จากนั้น ผมก็จะเปลี่ยนยันส์ใหม่หลังจากที่ใส่มันไปเป็นเวลาหลายต่อหลายปี

I said, "I want a pair of jeans. Here's my size."

ผมจะพูดว่า "ผมอยากได้ยีนส์ตัวนึง นี่คือไซส์ของผม"

And the shopkeeper said,

คนขายก็จะพูดว่า

"Do you want slim fit, easy fit, relaxed fit?

"คุณต้องการแบบรัดรูป แบบสบายๆ หรือแบบหลวมๆ?

You want button fly or zipper fly? You want stonewashed or acid-washed?

คุณต้องการแบบมีซิป หรือติดกระดุม? คุณต้องการแบบที่ผ่านการซักหิน หรือซักกรด?

Do you want them distressed?

คุณต้องการแบบขาดๆ?

Do you want boot cut, tapered?" Blah, blah, blah on and on he went.

คุณต้องการขาม้า ขาเรียว บลา บลา บลา" คนขายก็จะถามไปเรื่อยๆ

My jaw dropped.

ผมอ้าปากค้าง และหลังจากที่ผมรู้สึกตัว ผมพูดว่า

And after I recovered, I said,

"I want the kind that used to be the only kind."

แบบที่เคยมีอยู่แบบเดียว ผมต้องการแบบนั้นแหละ

(Laughter)

(หัวเราะ)

He had no idea what that was.

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง

(Laughter)

ผมก็เลยต้องเสียเวลาเป็นชั่วโมง เพื่อเลือกยีนส์บ้าๆ เหล่านั้น

So I spent an hour trying on all these damn jeans,

and I walked out of the store -- truth --

และผมก็เดินออกจากร้าน -- ด้วยความจริงใจ -- ยีนส์ที่เหมาะสมที่สุดเท่าที่ผมเคยมี

with the best-fitting jeans I had ever had.

I did better.

ผมทำได้ดีขึ้น เพราะทางเลือกทั้งหมดที่มีทำให้ผมได้สิ่งที่ดีขึ้น

All this choice made it possible for me to do better.

But --

แต่มันทำให้ผมรู้สึกแย่ลง

I felt worse.

Why? I wrote a whole book to try to explain this to myself.

ทำไมล่ะ? ผมก็เลยเขียนหนังสือเป็นเล่ม เพื่ออธิบายให้ตัวเองฟัง

The reason is --

เหตุผลที่ผมรู้สึกแย่ลงก็คือ

(Laughter)

The reason I felt worse is that with all of these options available,

ด้วยตัวเลือกทั้งหลายที่มี

my expectations about how good a pair of jeans should be went up.

ความคาดหวังต่อยีนส์ที่ผมซื้อก็มากขึ้น

I had very low, no particular expectations when they only came in one flavor.

ผมเคยมีความคาดหวังน้อยมากๆ

ผมไม่เคยมีความคาดหวังเจาะจง สมัยที่ยังมียีนส์แค่แบบเดียว

When they came in 100 flavors, damn it, one of them should've been perfect.

แต่ตอนที่มันมีเป็น 100 ชนิดนี่สิ ให้ตาย

มันน่าจะมีซักตัวที่เพอร์เฟคจริงๆ

And what I got was good, but it wasn't perfect.

และสิ่งที่ผมได้มันก็ดี แต่ไม่เพอร์เฟค

And so I compared what I got to what I expected,

ผมก็เลยเปรียบเทียบมันกับสิ่งที่ผมคาดไว้

and what I got was disappointing in comparison to what I expected.

และสิ่งที่ผมได้ ก็เลยกลายเป็นสิ่งที่น่าผิดหวัง เทียบกับที่คาดไว้

การเพิ่มตัวเลือกให้ผู้คน

Adding options to people's lives

can't help but increase the expectations people have

ไม่ได้ช่วย แต่จะทำให้คนคาดหวังมากขึ้น

about how good those options will be.

ว่าการมีตัวเลือกมันดีแค่ไหน

And what that's going to produce is less satisfaction with results,

และสิ่งที่จะเกิดขึ้น ก็คือการพอใจกับผลลัพธ์ที่น้อยลง

even when they're good results.

ถึงแม้ว่ามันจะดีก็ตาม

[It all looks so great. I can't wait to be disappointed.]

ไม่มีใครในโลกการตลาดรู้เรื่องนี้

Nobody in the world of marketing knows this.

เพราะถ้าพวกเขารู้ คุณก็คงไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมามันเป็นยังไง

Because if they did, you wouldn't all know what this was about.

The truth is more like this.

ความจริงเหมือนจะเป็นแบบนี้เสียมากกว่า

[Everything was better back when everything was worse.]

(หัวเราะ)

The reason that everything was better back when everything was worse

เหตุผลที่ทุกอย่างมันดีกว่านี้ สมัยที่ทุกอย่างมันแย่กว่านี้

is that when everything was worse,

ก็เพราะ สมัยที่ทุกอย่างมันแย่กว่านี้

it was actually possible for people

มันทำให้คนสามารถรู้สึกดีมากๆ เมื่อมีเซอร์ไพรส์ที่ดี

to have experiences that were a pleasant surprise.

Nowadays, the world we live in -- we affluent, industrialized citizens,

เดี๋ยวนี้ ในโลกที่เราใช้ชีวิตอยู่ -- เราประชากรที่ร่ำรวยและเจริญแล้ว

with perfection the expectation --

และความคาดหวังที่เพอร์เฟค --

the best you can ever hope for

สิ่งที่คุณหวังได้มากที่สุด ก็คือการหวังว่าสิ่งนั้นจะดีอย่างที่คาดไว้

is that stuff is as good as you expect it to be.

You will never be pleasantly surprised,

คุณจะไม่เคยได้เซอร์ไพรส์ที่เจ๋งมากๆ

because your expectations, my expectations,

เพราะความคาดหวังของคุณ ความคาดหวังของผม มันไปเกินลิมิตแล้ว

have gone through the roof.

The secret to happiness -- this is what you all came for --

ความลับของการมีความสุข -- สิ่งที่คุณต้องการ --

the secret to happiness is:

ความลับของการมีความสุข คือการคาดหวังน้อยๆ

low expectations.

(Laughter)

(หัวเราะ)

[You'll do]

(ปรบมือ)

(Applause)

(Laughter)

I want to say --

ผมต้องการพูด -- เป็นการเล่าประวัติผมเล็กน้อย --

just a little autobiographical moment --

that I actually am married to a wife,

คือผมมีภรรยาแล้ว

and she's really quite wonderful.

และเธอก็เป็นคนที่งดงามใช้ได้เลย

I couldn't have done better.

นี่คือดีที่สุดของผมแล้ว ผมไม่ได้ปักหลัก

I didn't settle.

But settling isn't always such a bad thing.

แต่การปักหลักก็ไม่ได้แย่เสมอไป

Finally,

สุดท้าย ผลลัพธ์ที่ได้จากการซื้อยีนส์ที่ไม่เหมาะเอาซะเลย

one consequence of buying a bad-fitting pair of jeans

when there is only one kind to buy

สมัยที่มีแค่แบบเดียวให้ซื้อ

is that when you are dissatisfied and you ask why, who's responsible,

ก็คือเมื่อคุณไม่พอใจ แล้วคุณถามว่าทำไม

ใครเป็นคนรับผิดชอบ คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว

the answer is clear: the world is responsible.

โลกใบนี้แหละที่ต้องรับผิดชอบ แล้วคุณจะไปทำอะไรได้?

What could you do?

When there are hundreds of different styles of jeans available

เมื่อมียีนส์เป็นร้อยชนิดให้เลือก

and you buy one that is disappointing

และคุณซื้อตัวที่ผิดหวัง

and you ask why, who's responsible,

คุณถามว่า ใครจะรับผิดชอบ?

it is equally clear that the answer to the question is "you."

คำตอบก็ค่อนข้างแน่นอน ว่านั่นคือคุณ

You could have done better.

คุณสามารถทำได้ดีกว่านี้

With a hundred different kinds of jeans on display,

ด้วยยีนส์เป็นร้อยแบบ

there is no excuse for failure.

มันไม่มีข้ออ้างว่าทำไมคุณถึงพลาด

And so when people make decisions,

ดังนั้น เมื่อคนตัดสินใจเลือก

and even though the results of the decisions are good,

ถึงแม้ว่าผลลัพธ์ที่ได้จะดี

they feel disappointed about them;

พวกเขาก็จะรู้สึกผิดหวังอยู่ดี

they blame themselves.

เขาก็จะโทษตัวเอง

Clinical depression has exploded in the industrial world

ความหดหู่ระเบิดขึ้นอย่างมากในโลกสมัยใหม่

in the last generation.

I believe a significant -- not the only, but a significant -- contributor

ผมเชื่อว่าตัวการสำคัญ

to this explosion of depression and also suicide,

ของความหดหู่ที่แพร่หลาย และการฆ่าตัวตาย

is that people have experiences that are disappointing

ก็คือการที่คนมีประสบการณ์ที่ผิดหวัง

because their standards are so high,

เพราะมาตรฐานเขาสูงมาก

and then when they have to explain these experiences to themselves,

และเมื่อใดที่เขาต้องอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

they think they're at fault.

เขาก็จะคิดว่า เขาเป็นต้นเหตุ

So the net result is that we do better in general, objectively,

ดังนั้น ผลลัพธ์คือ โดยรวมแล้วเราได้สิ่งที่ดีขึ้น

and we feel worse.

แต่เรารู้สึกแย่ลงจากความตั้งใจของเรา

So let me remind you:

ผมเลยอยากจะเตือนคุณว่า

this is the official dogma, the one that we all take to be true,

นี่เป็นคำสอนทางการ ที่เราคิดเสมอว่ามันคือความจริง

and it's all false.

แต่มันผิดทั้งหมด

It is not true.

There's no question that some choice is better than none.

จริงอยู่ว่าตัวเลือกบางอย่าง เป็นสิ่งที่แย่ที่สุด

But it doesn't follow from that

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า ตัวเลือกบางอย่างจะดีกว่าอีกอย่างเสมอไป

that more choice is better than some choice.

There's some magical amount. I don't know what it is.

มันเป็นจำนวนที่น่าทึ่ง แต่ผมไม่รู้ว่ามันคือจำนวนเท่าไหร่

I'm pretty confident that we have long since passed the point

ผมค่อนข้างมั่นใจว่า เราผ่านจุดนั้นมาแล้ว

where options improve our welfare.

เวลาที่ตัวเลือกทำให้สวัสดิภาพมากขึ้น

Now, as a policy matter -- I'm almost done --

ในแง่นโยบาย -- ผมใกล้จะจบแล้วครับ --

as a policy matter, the thing to think about is this:

ในแง่นโยบาย สิ่งที่ต้องคิดคือ

what enables all of this choice in industrial societies

สิ่งที่ทำให้เกิดตัวเลือกทั้งหลายนี้ขึ้น ก็คือความมั่งคั่งทางวัตถุ

is material affluence.

There are lots of places in the world,

มีอีกหลายที่บนโลกนี้

and we have heard about several of them,

และเราก็ได้ยินถึงหลายที่นี้บ่อยๆ

where their problem is not that they have too much choice.

ที่ซึ่งปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวเลือกมากเกินไป

แต่ปัญหาคือ เขามีตัวเลือกน้อยเกินไป

Their problem is they have too little.

So the stuff I'm talking about is the peculiar problem

ดังนั้น สิ่งที่ผมกำลังพูด เป็นปัญหาที่เฉพาะเจาะจง

of modern, affluent, Western societies.

สำหรับสังคมยุคใหม่ที่มั่งคั่งแล้ว

And what is so frustrating and infuriating is this:

และสิ่งที่น่าอึดอัดและน่าโกรธก็คือ

Steve Levitt talked to you yesterday

สตีฟ เลอวิทท์ ได้พูดถึงเมื่อวานเกี่ยวกับ

about how these expensive and difficult-to-install child seats

การที่ที่นั่งเด็กในรถยนต์ที่แสนแพงไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ

don't help.

It's a waste of money.

What I'm telling you is that these expensive, complicated choices --

ผมพยายามจะบอกว่า ตัวเลือกที่แพงและซับซ้อน --

it's not simply that they don't help.

ไม่ใช่แค่ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

They actually hurt.

มันกลับทำให้เราเจ็บอีกต่างหาก

They actually make us worse off.

มันทำให้เราทุกคนแย่ลง

If some of what enables people in our societies

ถ้าหากบางสิ่งที่ทำให้เรามีตัวเลือกมากมายในสังคมของเรา

to make all of the choices we make

were shifted to societies in which people have too few options,

ถูกถ่ายโอนไปยังสังคมที่ผู้คนมีตัวเลือกน้อยเกินไป

not only would those people's lives be improved,

ไม่ใช่แค่ว่าชีวิตคนเหล่านั้นจะดีขึ้น

but ours would be improved also.

ชีวิตของพวกเราก็จะดีขึ้นเช่นกัน

This is what economists call a "Pareto-improving move."

นี่คือสิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์เรียกกันว่า การพัฒนาแบบ Pareto

Income redistribution will make everyone better off,

การกระจายรายได้จะทำให้ชีวิตทุกคนดีขึ้น -- ไม่ใช่เฉพาะคนยากจน --

not just poor people,

because of how all this excess choice plagues us.

เพราะปัญหาของการที่ตัวเลือกมากเกินไปกำลังบั่นทอนเรา

So to conclude.

[You can be anything you want to be -- no limits.]

เพื่อเป็นการจบเสวนานี้ คุณควรจะอ่านการ์ตูนนี้

You're supposed to read this cartoon and, being a sophisticated person, say,

และ โดยการเป็นคนที่ซับซ้อน คุณพูดว่า

"Ah! What does this fish know? Nothing is possible in this fishbowl."

"ปลาตัวนี้จะไปรู้อะไร?

คุณรู้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปได้ในโถปลานี้"

Impoverished imagination, a myopic view of the world --

จิตนตนาการที่เสื่อมลง การมองโลกในมุมแคบๆ --

that's the way I read it at first.

และนั่นเป็นสิ่งที่ผมอ่านในตอนแรก

The more I thought about it, however,

แต่จากที่ผมได้คิดมากขึ้น

the more I came to the view that this fish knows something.

ผมก็รู้สึกได้ว่า ปลาตัวนี้รู้อะไรบางอย่าง

Because the truth of the matter is,

เพราะความจริงก็คือ

if you shatter the fishbowl so that everything is possible,

ถ้าคุณทำให้โถปลานี้แตกละเอียด เพื่อที่ว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้

you don't have freedom.

You have paralysis.

คุณไม่ได้มีเสรีภาพ คุณกลายเป็นอัมพาต

If you shatter this fishbowl so that everything is possible,

ถ้าคุณทำให้โถปลานี้แตกละเอียด เพื่อที่ว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้

you decrease satisfaction.

คุณทำให้ความพึงพอใจของคุณน้อยลง

You increase paralysis, and you decrease satisfaction.

คุณเพิ่มความเป็นอัมพาต และคุณก็ลดความพึงพอใจคุณลง

Everybody needs a fishbowl.

ทุกคนจำเป็นต้องการโถปลา

This one is almost certainly too limited --

แน่นอนว่าโถปลานี้คงจำกัดเกินไป

perhaps even for the fish, certainly for us.

อาจจำกัดเกินสำหรับปลา แต่แน่นอนว่าจำกัดเกินไปสำหรับเรา

But the absence of some metaphorical fishbowl is a recipe for misery

แต่การที่เราไม่เปรียบเทียบกับโถปลา ก็คือสูตรสำเร็จสำหรับความทุกข์ทรมาน

and, I suspect, disaster.

และ ผมว่า สำหรับหายนะ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)